Το Αποστολικό ανάγνωσμα της Κυριακής (θα ανανεώνεται κάθε Κυ

[agiooros]

Το θέμα συνεχίζεται με τα κείμενα όπως μας τα δίνει ο Άγγελος.
Κυριακή 15 Απριλίου

Πράξεις ε’ 12-20

Θαύματα και θεραπείαι διά των αποστόλων

Διά δε των χειρών των αποστόλων εγίνετο σημεία και τέρατα εν τω λαώ πολλά, και ήσαν ομοθυμαδόν άπαντες εν τη στοά Σολομώντος, των δε λοιπών ουδείς ετόλμα κολλάσθαι αυτοίς, αλλ εμεγάλυνεν αυτούς ο λαός,
μάλλον δε προσετίθεντο πιστεύοντες τω Κυρίω πλήθη ανδρών τε και γυναικών, ώστε κατά τας πλατείας εκφέρειν τους ασθενείς και τιθέναι επί κλινών και κραβάττων, ίνα ερχομένου Πέτρου καν η σκιά επισκιάση τινί αυτών. Συνήρχετο δε και το πλήθος των πέριξ πόλεων εις Ιερουσαλήμ φέροντες ασθενείς και οχλουμένους υπό πνευμάτων ακαθάρτων, οίτινες εθεραπεύοντο άπαντες. Αναστάς δε ο αρχιερεύς και πάντες οι συν αυτώ, η ούσα αίρεσις των Σαδδουκαίων, επλήσθησαν ζήλου και επέβαλον τας χείρας αυτών επί τους αποστόλους, και έθεντο αυτούς εν τηρήσει δημοσία. Άγγελος δε Κυρίου διά της νυκτός ήνοιξε τας θύρας της φυλακής, εξαγαγών τε αυτούς είπε, πορεύεσθε, και σταθέντες λαλείτε εν τω ιερώ τω λαώ πάντα τα ρήματα της ζωής ταύτης.

Απόδοση στη Νεοελληνική

Με τα χέρια των αποστόλων γίνονταν πολλά θαύματα και τέρατα μεταξύ του λαού, και συνήθιζαν να συγκεντρώνονται όλοι με μια ψυχή εις την στοά του Σολομώντος. Από τους άλλους κανείς δεν τολμούσε να προσκολληθεί εις αυτούς, ο λαός όμως τους έτρεφε μεγάλη υπόληψη, ακόμη δε περισσότερο, προστίθεντο πλήθη ανδρών και γυναικών που πίστευαν εις τον Κύριο. Ακόμη και τους ασθενείς έφερναν στις πλατείες και τους έβαζαν σε κρεβάτια και φορεία ώστε, όταν θα περνούσε ο Πέτρος, να πέσει έστω και η σκιά του σε κάποιον από αυτούς. Μαζευότανε και κόσμος από τας πέριξ πόλεις εις την Ιερουσαλήμ και έφερναν τους ασθενείς και όσους βασανίζονταν από πνεύματα ακάθαρτα, και όλοι θεραπεύονταν. Τότε σηκώθηκε ο αρχιερεύς και όλοι όσοι ήσαν μαζί του, δηλαδή το κόμμα των Σαδδουκαίων, και γεμάτοι από φθόνο έβαλαν τα χέρια τους επάνω εις τους αποστόλους και τους φυλάκισαν δημόσια. Αλλά άγγελος Κυρίου άνοιξε την νύχτα τις πόρτες της φυλακής, τους έβγαλε έξω και είπε, «Πηγαίνετε, σταθείτε εις τον ναό και μιλήστε εις τον λαό δια την νέα αυτήν ζωή».

[agiooros]

Κυριακή 22 Απριλίου

Πράξεις στ’ 1-7

Η εκλογή των επτά

Εν δε ταις ημέραις ταύταις πληθυνόντων των μαθητών εγένετο γογγυσμός των Ελληνιστών προς τους Εβραίους, ότι παρεθεωρούντο εν τη διακονία τη καθημερινή αι χήραι αυτών. Προσκαλεσάμενοι δε οι δώδεκα το πλήθος των μαθητών είπον, ουκ αρεστόν εστιν ημάς καταλείψαντας τον λόγον του Θεού διακονείν τραπέζαις. Επισκέψασθε ουν, αδελφοί, άνδρας εξ υμών μαρτυρουμένους επτά, πλήρεις Πνεύματος Αγίου και σοφίας, ους καταστήσομεν επί της χρείας ταύτης, ημείς δε τη προσευχή και τη διακονία του λόγου προσκαρτερήσομεν. Και ήρεσεν ο λόγος ενώπιον παντός του πλήθους, και εξελέξαντο Στέφανον, άνδρα πλήρη πίστεως και Πνεύματος Αγίου, και Φίλιππον και Πρόχορον και Νικάνορα και Τίμωνα και Παρμενάν και Νικόλαον προσήλυτον Αντιοχέα, ους έστησαν ενώπιον των αποστόλων, και προσευξάμενοι επέθηκαν αυτοίς τας χείρας. Και ο λόγος του Θεού ηύξανε, και επληθύνετο ο αριθμός των μαθητών εν Ιερουσαλήμ σφόδρα, πολύς τε όχλος των Ιουδαίων υπήκουον τη πίστει.

Απόδοση στη Νεοελληνική

Κατά της ημέρας αυτές, όταν οι μαθητές πληθύνονταν, άρχισαν παράπονα των Ελληνιστών κατά των Εβραίων, διότι παραμελούνται οι χήρες των κατά την καθημερινή διανομή. Τότε οι δώδεκα προσκάλεσαν όλον το σώμα των μαθητών και είπαν, «Δεν είναι σωστό να αφήσουμε εμείς τον λόγο του Θεού και να υπηρετούμε σε τραπέζια. Αναζητήσατε λοιπόν, αδελφοί, επτά άνδρας μεταξύ σας που να χαίρουν καλής φήμης, πλήρεις από Άγιο Πνεύμα και σοφία, τους οποίους θα τοποθετήσουμε εις το έργον αυτό, εμείς δε θα αφοσιωθούμε εις την προσευχή και εις την υπηρεσία του λόγου». Αυτά που είπαν, άρεσαν σε όλους και διάλεξαν τον Στέφανο, άνδρα γεμάτο πίστη και Πνεύμα Άγιο, και τον Φίλιππο, τον Πρόχορο, τον Νικάνορα, τον Τίμωνα, τον Παρμενά και τον Νικόλαο, ο οποίος ήτο προσήλυτος από την Αντιόχεια. Αυτούς έφεραν ενώπιον των Αποστόλων οι οποίοι προσευχήθηκαν και έθεσαν επάνω τους τα χέρια. Και ο λόγος του Θεού διαδιδόταν, ο αριθμός των μαθητών εις την Ιερουσαλήμ αυξανόταν πάρα πολύ και πολλοί από τους ιερείς υπάκουαν εις την πίστη.

[agiooros]

Κυριακή 29 Απριλίου

Πράξεις θ’ 32-42
Ο Πέτρος θεραπεύει τον Αινέαν εις Λύδδαν

Εγένετο δε Πέτρον διερχόμενον διά πάντων κατελθείν και προς τους αγίους τους κατοικούντας Λύδδαν. Εύρε δε εκεί άνθρωπόν τινα Αινέαν ονόματι, εξ ετών οκτώ κατακείμενον επί κραβάττω, ος ην παραλελυμένος. Και είπεν αυτώ ο Πέτρος, Αινέα, ιάταί σε Ιησούς ο Χριστός, ανάστηθι και στρώσον σεαυτώ. Και ευθέως ανέστη. Και είδον αυτόν πάντες οι κατοικούντες Λύδδαν και τον Σάρωνα, οίτινες επέστρεψαν επί τον Κύριον. Εν Ιόππη δε τις ην μαθήτρια ονόματι Ταβιθά, η διερμηνευομένη λέγεται Δορκάς, αύτη ην πλήρης αγαθών έργων και ελεημοσυνών ων εποίει. Εγένετο δε εν ταίς ημέραις εκείναις ασθενήσασαν αυτήν αποθανείν, λούσαντες δε αυτήν έθηκαν εν υπερώω. Εγγύς δε ούσης Λύδδης τη Ιόππη οι μαθηταί ακούσαντες ότι Πέτρος εστίν εν αυτή, απέστειλαν δύο άνδρας προς αυτόν παρακαλούντες μη οκνήσαι διελθείν έως αυτών. Αναστάς δε Πέτρος συνήλθεν αυτοίς, ον παραγενόμενον ανήγαγον εις το υπερώον, και παρέστησαν αυτώ πάσαι αι χήραι κλαίουσαι και επιδεικνύμεναι χιτώνας και ιμάτια όσα εποίει μετ αυτών ούσα η Δορκάς. Εκβαλών δε έξω πάντας ο Πέτρος θεις τα γόνατα προσηύξατο, και επιστρέψας προς το σώμα είπε, Ταβιθά, ανάστηθι. Η δε ήνοιξε τους οφθαλμούς αυτής, και ιδούσα τον Πέτρον ανεκάθισε. Δους δε αυτή χείρα ανέστησεν αυτήν, φωνήσας δε τους αγίους και τας χήρας παρέστησεν αυτήν ζώσαν. Γνωστόν δε εγένετο καθ όλης της Ιόππης, και πολλοί επίστευσαν επί τον Κύριον.

Απόδοση στη Νεοελληνική

Ο Πέτρος, κατά την διάρκεια περιοδείας του εις όλη την περιοχή, κατέβηκε να επισκεφθεί και τους αγίους που κατοικούσαν στην Λύδδα. Εκεί βρήκε κάποιον που ονομαζόταν Αινέας, ο οποίος ήταν κατάκοιτος επί οκτώ χρόνια διότι ήταν παράλυτος. Και του είπε ο Πέτρος, «Αινέα, σε θεραπεύει ο Ιησούς Χριστός, σήκω και στρώσε το κρεβάτι σου». Και αμέσως σηκώθηκε. Και τον είδαν όλοι οι κάτοικοι της Λύδδας και του Σάρωνος, και επέστρεψαν εις τον Κύριο. Εις την Ιόππην υπήρχε κάποια μαθήτρια που έκανε πολλές αγαθοεργίες και ελεημοσύνες. Συνέβη κατά τις ημέρες εκείνες να ασθενήσει και να πεθάνει, αφού δε την έλουσαν, την έβαλαν εις το ανώγι. Επειδή η Λύδδα ήταν κοντά εις την Ιόππην, οι μαθητές άκουσαν ότι ο Πέτρος είναι εκεί, και του έστειλαν δύο άνδρες με την παράκληση: «Μη βραδύνεις να έλθεις εις εμάς». Ο Πέτρος σηκώθηκε και επήγε μαζί τους. Όταν έφθασε, τον οδήγησαν εις το ανώγι και παρουσιάσθηκαν εις αυτόν όλες οι χήρες οι οποίες έκλαιαν και έδειχναν τα υποκάμισα και τα ενδύματα, που έκανε η Δορκάς όταν ήταν μαζί τους. Ο Πέτρος έβγαλε όλους έξω, γονάτισε και προσευχήθηκε. Ύστερα εστράφη προς το σώμα και είπε, «Ταβιθά, σήκω». Αυτή άνοιξε τα μάτια της και όταν είδε τον Πέτρο, ανασηκώθηκε. Ο Πέτρος της έδωκε το χέρι και την σήκωσε ορθή. Ύστερα εφώναξε τους αγίους και τις χήρες και την παρουσίασε ζωντανή. Αυτό έγινε γνωστό εις όλη την Ιόππην και πολλοί επίστεψαν εις τον Κύριο.

[agiooros]

Κυριακή 6 Μαΐου

Πράξεις ια’ 19-30

Η εκκλησία των εθνικών εις Αντιόχειαν

Οι μεν ουν διασπαρέντες από της θλίψεως της γενομένης επί Στεφάνω διήλθον έως Φοινίκης και Κύπρου και Αντιοχείας, μηδενί λαλούντες τον λόγον ει μη μόνον Ιουδαίοις. Ήσαν δε τινες εξ αυτών άνδρες Κύπριοι και Κυρηναίοι, οίτινες εισελθόντες εις Αντιόχειαν ελάλουν πρός τους Ελληνιστάς, ευαγγελιζόμενοι τον Κύριον Ιησούν. Και ην χειρ Κυρίου μετ αυτών, πολύς τε αριθμός πιστεύσας επέστρεψεν επί τον Κύριον. Ηκούσθη δε ο λόγος εις τα ώτα της εκκλησίας της εν Ιεροσολύμοις περί αυτών, και εξαπέστειλαν Βαρνάβαν διελθείν έως Αντιοχείας, ος παραγενόμενος και ιδών την χάριν του Θεού εχάρη, και παρεκάλει πάντας τη προθέσει της καρδίας προσμένειν τώ Κυρίω, ότι ην ανήρ αγαθός και πλήρης Πνεύματος Αγίου και πίστεως και προσετέθη όχλος ικανός τω Κυρίω. Εξήλθε δε εις Ταρσόν ο Βαρνάβας αναζητήσαι Σαύλον, και ευρών αυτόν ήγαγεν αυτόν εις Αντιόχειαν. Εγένετο δε αυτούς ενιαυτόν όλον συναχθήναι εν τη εκκλησία και διδάξαι όχλον ικανόν, χρηματίσαι τε πρώτον εν Αντιοχεία τους μαθητάς Χριστιανούς. Ο Βαρνάβας και ο Σαύλος αποστέλλονται εις την Ιουδαίαν. Εν ταύταις δε ταις ημέραις κατήλθον από Ιεροσολύμων προφήται εις Αντιόχειαν, αναστάς δε εις εξ αυτών ονόματι Άγαβος εσήμανε διά του Πνεύματος λιμόν μέγαν μέλλειν έσεσθαι εφ όλην την οικουμένην, όστις και εγένετο επί Κλαυδίου Καίσαρος. Των δε μαθητών καθώς ηυπορείτό τις, ώρισαν έκαστος αυτών εις διακονίαν πέμψαι τοις κατοικούσιν εν τη Ιουδαία αδελφοίς, ο και εποίησαν αποστείλαντες προς τους πρεσβυτέρους διά χειρός Βαρνάβα και Σαύλου.


Απόδοση στη Νεοελληνική

Εκείνοι που είχαν διασπαρή ένεκα του διωγμού, που έγινε εξ’ αιτίας του Στεφάνου, έφθασαν μέχρι της Φοινίκης και της Κύπρου και της Αντιοχείας, αλλά δεν κήρυτταν τον λόγο σε κανέναν παρά μόνο σε Ιουδαίους. Μερικοί από αυτούς ήταν Κύπριοι και Κυρηναίοι, οι οποίοι όταν μπήκαν στην Αντιόχεια, μιλούσαν στους ελληνιστές κηρύττοντες το χαρμόσυνο άγγελμα περί του Κυρίου Ιησού. Και το χέρι του Κυρίου ήταν μαζί τους και μεγάλος αριθμός πίστεψε και επέστρεψε στον Κύριο. έφθασε δε η είδηση γι’ αυτούς στα αυτιά της Εκκλησίας των Ιεροσολύμων και έστειλαν τον Βαρνάβα έως την Αντιόχεια. Όταν αυτός έφθασε και είδε την χάρη του Θεού, χάρηκε και παρότρυνε όλους να παραμένουν πιστοί στον Κύριο με σταθερή καρδιά, διότι ήταν πράγματι άνθρωπος αγαθός και γεμάτος Πνεύμα Άγιο και πίστη. Αρκετός δε λαός προσετέθη εις τον Κύριο. τότε ο Βαρνάβας αναχώρησε στην Ταρσό για να ζητήσει τον Σαύλο και όταν τον βρήκε τον έφερε στην Αντιόχεια. Έμειναν δε έναν ολόκληρο χρόνο στην Εκκλησία και δίδαξαν πλήθος πολύ. Στην Αντιόχεια οι μαθητές ονομάστηκαν για πρώτη φορά Χριστιανοί. Κατά τις ημέρες αυτές κατέβηκαν Προφήτες από τα Ιεροσόλυμα στην Αντιόχεια. Ένας δε από αυτούς, ονομαζόμενος Άγαβος, σηκώθηκε και προείπε διά του Πνεύματος, ότι θα γινόταν μεγάλη πείνα σε όλη την οικουμένη, η οποία και έγινε επί Κλαυδίου Καίσαρα. Αποφάσισαν δε οι μαθητές, να στείλει ο καθένας, ανάλογα προς την οικονομική του κατάσταση, βοήθεια στους αδελφούς που κατοικούσαν στην Ιουδαία. Αυτό και έκαναν και την απέστειλαν στους Πρεσβυτέρους διά του Βαρνάβα και του Σαύλου.

[agiooros]

Κυριακή 13 Μαΐου

Πράξεις ιστ’ 16-34

Φυλάκισις και απελευθέρωσις του Παύλου και του Σίλα

Εγένετο δε πορευομένων ημών εις προσευχήν παιδίσκην τινά έχουσαν πνεύμα πύθωνος απαντήσαι ημίν, ήτις εργασίαν πολλήν παρείχε τοις κυρίοις αυτής μαντευομένη. Αύτη κατακολουθήσασα τω Παύλω και τω Σίλα έκραζε λέγουσα, ούτοι οι άνθρωποι δούλοι του Θεού του υψίστου εισίν, οίτινες καταγγέλλουσιν ημίν οδόν σωτηρίας. Τούτο δε εποίει επί πολλάς ημέρας. Διαπονηθείς δε ο Παύλος και επιστρέψας τω πνεύματι είπε, παραγγέλλω σοι εν τω ονόματι Ιησού Χριστού εξελθείν απ αυτής. Και εξήλθεν αυτή τη ώρα. Ιδόντες δε οι κύριοι αυτής ότι εξήλθεν η ελπίς της εργασίας αυτών, επιλαβόμενοι τον Παύλον και τον Σίλαν είλκυσαν εις την αγοράν επί τους άρχοντας, και προσαγαγόντες αυτούς τοις στρατηγοίς είπον, ούτοι οι άνθρωποι εκταράσσουσιν ημών την πόλιν Ιουδαίοι υπάρχοντες. Και καταγγέλλουσιν έθη α ουκ έξεστιν ημίν παραδέχεσθαι ουδέ ποιείν Ρωμαίοις ούσι. Και συνεπέστη ο όχλος κατ’ αυτών. Και οι στρατηγοί περιρρήξαντες αυτών τα ιμάτια εκέλευον ραβδίζειν, πολλάς τε επιθέντες αυτοίς πληγάς έβαλον εις φυλακήν, παραγγείλαντες τω δεσμοφύλακι ασφαλώς τηρείν αυτούς, ος παραγγελίαν τοιαύτην ειληφώς έβαλεν αυτούς εις την εσωτέραν φυλακήν και τους πόδας αυτών ησφαλίσατο εις το ξύλον. Κατά δε το μεσονύκτιον Παύλος και Σίλας προσευχόμενοι ύμνουν τον Θεόν, επηκροώντο δε αυτών οι δέσμιοι. Άφνω δε σεισμός εγένετο μέγας, ώστε σαλευθήναι τα θεμέλια του δεσμωτηρίου, ανεώχθησάν τε παραχρήμα αι θύραι πάσαι και πάντων τα δεσμά ανέθη. Έξυπνος δε γενόμενος ο δεσμοφύλαξ και ιδών ανεωγμένας τας θύρας της φυλακής, σπασάμενος μάχαιραν έμελλεν εαυτόν αναιρείν, νομίζων εκπεφευγέναι τους δεσμίους. Εφώνησε δε φωνή μεγάλη ο Παύλος λέγων, μηδέν πράξης σεαυτώ κακόν, άπαντες γαρ εσμεν ενθάδε. αιτήσας δε φώτα εισεπήδησε, και έντρομος γενόμενος προσέπεσε τω Παύλω και τω Σίλα, και προαγαγών αυτούς έξω έφη, κύριοι, τι με δει ποιείν ίνα σωθώ; Οι δε είπον, πίστευσον επί τον Κύριον Ιησούν Χριστόν, και σωθήση συ και ο οίκος σου. Και ελάλησαν αυτώ τον λόγον του Κυρίου και πάσι τοις εν τη οικία αυτού. Και παραλαβών αυτούς εν εκείνη τη ώρα της νυκτός έλουσεν από των πληγών, και εβαπτίσθη αυτός και οι αυτού πάντες παραχρήμα, αναγαγών τε αυτούς εις τον οίκον αυτού παρέθηκε τράπεζαν, και ηγαλλιάσατο πανοικί πεπιστευκώς τω Θεώ.

Απόδοση στην Νεοελληνική

Εκείνες τις ημέρες, καθώς πηγαίναμε εμείς οι Απόστολοι στον τόπον της προσευχής μας συνάντησε κάποια υπηρέτρια που είχε πνεύμα μαντικό, και με την μαντεία έφερνε πολλά κέρδη εις τους κυρίους της. Αυτή ακολούθησε τον Παύλο και εμάς και εφώναζε, Αυτοί οι άνθρωποι είναι δούλοι του Θεού του Υψίστου, και σας αναγγέλλουν τον δρόμο της σωτηρίας. Αυτό το έκανε πολλές ημέρες. Ο Παύλος ήταν πολύ αγανακτισμένος και στραφείς είπε εις το πνεύμα, Σε διατάζω εις το όνομα του Ιησού Χριστού να βγεις από αυτήν. Και εκείνη την στιγμή βγήκε. Όταν όμως οι κύριοί της είδαν ότι χάθηκε η ελπίδα των κερδών τους, έπιασαν τον Παύλο και τον Σίλα και τους έσυραν εις την αγορά προς τας αρχάς, και όταν τους έφεραν εις τους στρατηγούς είπαν, «Αυτοί οι άνθρωποι, οι οποίοι είναι Ιουδαίοι, δημιουργούν ταραχή στην πόλη μας, κηρύσσουν διδασκαλίες, τις οποίας εμείς που είμεθα Ρωμαίοι δεν επιτρέπεται να τας παραδεχθούμε ή να τας εφαρμόσουμε». Ξεσηκώθηκε και ο όχλος εναντίων τους, οι δε στρατηγοί τους ξέσχισαν τα ενδύματα και διέταξαν να τους ραβδίσουν. Αφού τους έδωκαν πολλά ραβδίσματα, τους έριξαν στην φυλακή και παρήγγειλαν εις τον δεσμοφύλακα να τους φυλάει καλά. Αυτός, αφού έλαβε τέτοια παραγγελία, τους έβαλε εις την πιο βαθειά φυλακή και έδεσε τα πόδια τους στο ξύλο προς ασφάλεια. Κατά τα μεσάνυκτα ο Παύλος και ο Σίλας προσεύχονταν και έψαλλαν ύμνους εις τον Θεό, και οι άλλοι φυλακισμένοι τους άκουαν. Έξαφνα έγινε σεισμός μεγάλος, ώστε σαλεύτηκαν τα θεμέλια της φυλακής, και αμέσως άνοιξαν όλες οι πόρτες και όλων τα δεσμά λύθηκαν. Όταν ξύπνησε ο δεσμοφύλακας και είδε ανοικτές τις πόρτες της φυλακής, έσυρε το μαχαίρι του και επρόκειτο να αυτοκτονήσει, επειδή νόμιζε ότι οι φυλακισμένοι είχαν φύγει. Αλλά ο Παύλος του εφώναξε δυνατά, Μην κάνεις κανένα κακό εις τον εαυτό σου, διότι όλοι είμεθα εδώ. Αφού εζήτησε φώτα, πήδησε μέσα και, τρομαγμένος, έπεσε εις τα πόδια του Παύλου και του Σίλα. Ύστερα τους οδήγησε έξω και είπε, «Κύριοι, τι πρέπει να κάνω για να σωθώ;». Εκείνοι δε είπαν, «Πίστεψε στον Κύριο Ιησού Χριστόν και θα σωθείς συ και οι οικιακοί σου». Και κήρυξαν τον λόγο του Κυρίου εις αυτόν και εις δούλους που ήσαν εις το σπίτι του. Εκείνη την νυκτερινή ώρα τους επήρε και έπλυνε τις πληγές τους και αμέσως κατόπιν βαπτίσθηκε και αυτός και όλοι οι δικοί του. Τους έφερε εις το σπίτι του, τους έδωσε φαγητό και χαιρόταν με όλους τους δικούς του δια την πίστη του στον Θεό.

[agiooros]

Κυριακή 20 Μαΐου

Πράξεις κ’ 16-18, 28-36

Αποχαιρετιστήριος ομιλία του Παύλου προς τους πρεσβυτέρους της Εφέσου

Έκρινε γάρ ο Παύλος παραπλεύσαι την Έφεσον, όπως μη γένηται αυτώ χρονοτριβήσαι εν τη Ασία, έσπευδε γάρ, ει δυνατόν ην αυτώ, την ημέραν της πεντηκοστής γενέσθαι εις Ιεροσόλυμα. Από δε της Μιλήτου πέμψας εις Εφεσον μετεκαλέσατο τους πρεσβυτέρους της εκκλησίας. Ως δε παρεγένοντο προς αυτόν, είπεν αυτοίς, υμείς επίστασθε, από πρώτης ημέρας αφ ης επέβην εις την Ασίαν, πως μεθ’ υμών τον πάντα χρόνον εγενόμην. Προσέχετε ουν εαυτοίς και παντί τω ποιμνίω εν ω υμάς το Πνεύμα το Άγιον έθετο επισκόπους, ποιμαίνειν την εκκλησίαν του Κυρίου και Θεού, ην περιεποιήσατο διά του ιδίου αίματος. Εγώ γάρ οίδα τούτο, ότι εισελεύσονται μετά την άφιξίν μου λύκοι βαρείς εις υμάς μη φειδόμενοι του ποιμνίου, και εξ υμών αυτών αναστήσονται άνδρες λαλούντες διεστραμμένα του αποσπάν τους μαθητάς οπίσω αυτών. Διό γρηγορείτε, μνημονεύοντες ότι τριετίαν νύκτα και ημέραν ουκ επαυσάμην μετά δακρύων νουθετών ένα έκαστον. Και τα νυν παρατίθεμαι υμάς, αδελφοί, τω Θεώ και τω λόγω της χάριτος αυτού τω δυναμένω εποικοδομήσαι και δούναι υμίν κληρονομίαν εν τοις ηγιασμένοις πάσιν. Αργυρίου ή χρυσίου ή ιματισμού ουδενός επεθύμησα, αυτοί γινώσκετε ότι ταις χρείαις μου και τοις ούσι μετ εμού υπηρέτησαν αι χείρες αύται. Πάντα υπέδειξα υμίν ότι ούτω κοπιώντας δει αντιλαμβάνεσθαι των ασθενούντων, μνημονεύειν τε των λόγων του Κυρίου Ιησού, ότι αυτός είπε, μακάριόν εστι μάλλον διδόναι ή λαμβάνειν. Και ταύτα ειπών, θείς τα γόνατα αυτού σύν πάσιν αυτοίς προσηύξατο.

Απόδοση στη Νεοελληνική

Εκείνες τις ημέρες, ο Παύλος είχε αποφασίσει να προσπεράσουμε την Έφεσο δια να μην χρονοτριβήσει εις την Ασία. Ήτο βιαστικός δια να βρίσκεται στα Ιεροσόλυμα, εάν τούτο ήταν δυνατόν, την ημέρα της Πεντηκοστής. Από την Μίλητο έστειλε εις την Έφεσο και κάλεσε τους Πρεσβυτέρους της Εκκλησίας. Όταν δε ήλθαν προς αυτόν, τους είπε : «Ξέρετε πως έζησα μαζί σας όλον τον χρόνο από την πρώτη ημέρα που πάτησα εις την Ασία. Προσέχετε λοιπόν τους εαυτούς σας και ολόκληρο το ποίμνιο, εις το οποίον το Πνεύμα το Άγιο σας τοποθέτησε επισκόπους, δια να ποιμαίνετε την εκκλησία του Θεού, την οποίαν απέκτησε με το δικό του αίμα. Διότι ξέρω τούτο, ότι μετά την αναχώρησή μου θα μπουν μεταξύ σας λύκοι άγριοι και δεν θα φεισθούν το ποίμνιο, και από εσάς τους ίδιους θα εγερθούν άνδρες οι οποίοι θα διαστρέψουν την αλήθεια δια να παρασύρουν τους μαθητές ώστε να ακολουθήσουν αυτούς. Δια τούτο να είσθε άγρυπνοι και να θυμάστε ότι, επί τριετία νύχτα και ημέρα, δεν έπαυσα να νουθετώ τον καθένα από εσάς με δάκρυα. Και τώρα, αδελφοί, σας αφιερώνω εις τον Θεό και εις τον λόγο της χάριτός του, ο οποίος έχει την δύναμιν να αυξήσει την οικοδομή σας και να σας δώσει κληρονομία μεταξύ όλων των αγιασμένων. Δεν επιθύμησα κανενός το χρήμα ή το χρυσάφι ή τον ρουχισμό. Ξέρετε σεις οι ίδιοι ότι τας ανάγκες τις δικές μου και των συντρόφων μου εξυπηρέτησαν τα χέρια μου αυτά. Σας έδειξα, με κάθε τρόπον, ότι έτσι με τον κόπο της εργασίας σας πρέπει να βοηθάτε τους αδύνατους και να θυμάστε τα λόγια του Κυρίου Ιησού που είπε αυτός ο ίδιος : Είναι ευτυχέστερο να δίνει κανείς παρά να παίρνει». Και όταν είπε αυτά, γονάτισε με όλους και προσευχήθηκε.

[agiooros]

Κυριακή 27 Μαΐου

Πράξεις β’ 1-11
Η δωρεά του Αγίου Πνεύματος
Και εν τω συμπληρούσθαι την ημέραν της πεντηκοστής ήσαν άπαντες ομοθυμαδόν επί το αυτό. Και εγένετο άφνω εκ του ουρανού ήχος ώσπερ φερομένης πνοής βιαίας, και επλήρωσεν όλον τον οίκον ου ήσαν καθήμενοι, και ώφθησαν αυτοίς διαμεριζόμεναι γλώσσαι ωσεί πυρός, εκάθισέ τε εφ ένα έκαστον αυτών, και επλήσθησαν άπαντες Πνεύματος Αγίου, και ήρξαντο λαλείν ετέραις γλώσσαις καθώς το Πνεύμα εδίδου αυτοίς αποφθέγγεσθαι. Ήσαν δε εν Ιερουσαλήμ κατοικούντες Ιουδαίοι, άνδρες ευλαβείς από παντός έθνους των υπό τον ουρανόν, γενομένης δε της φωνής ταύτης συνήλθε το πλήθος και συνεχύθη, ότι ήκουον εις έκαστος τη ιδία διαλέκτω λαλούντων αυτών. Εξίσταντο δε πάντες και εθαύμαζον λέγοντες πρός αλλήλους, ουκ ιδού πάντες ούτοί εισιν οι λαλούντες Γαλιλαίοι; Και πως ημείς ακούομεν έκαστος τη ιδία διαλέκτω ημών εν η εγεννήθημεν, Πάρθοι και Μήδοι και Ελαμίται, και οι κατοικούντες την Μεσοποταμίαν, Ιουδαίαν τε και Καππαδοκίαν, Πόντον και την Ασίαν, Φρυγίαν τε και Παμφυλίαν, Αίγυπτον και τα μέρη της Λιβύης της κατά Κυρήνην, και οι επιδημούντες Ρωμαίοι, Ιουδαίοί τε και προσήλυτοι, Κρήτες και Άραβες, ακούομεν λαλούντων αυτών ταις ημετέραις γλώσσαις τα μεγαλεία του Θεού;

Απόδοση στη Νεοελληνική

Όταν έφτασε η ημέρα της Πεντηκοστής, ήσαν όλοι μαζί εις το ίδιο μέρος. Και έξαφνα ήρθε από τον ουρανό βοή, σαν να φυσά δυνατός άνεμος, ο οποίος γέμισε όλο το σπίτι όπου κάθονταν. Και παρουσιάσθηκαν γλώσσες σαν φλόγες φωτιάς να διαμοιράζονται εις αυτούς και να κάθεται εις τον καθένα μία, και πληρώθηκαν όλοι από Πνεύμα Άγιο και άρχισαν να μιλούν άλλες γλώσσες καθώς το Πνεύμα τους έδινε δύναμη λόγου. Κατοικούσαν δε εις την Ιερουσαλήμ Ιουδαίοι, άνδρες ευλαβείς από κάθε έθνος υπό τον ουρανό. Όταν έγινε η βοή αυτή, μαζεύτηκε πλήθος και ήσαν όλοι κατάπληκτοι, διότι ο καθένας τους άκουσε να μιλούν την δική του γλώσσα. Και εξεπλήσσοντο όλοι και θαύμαζαν και έλεγαν μεταξύ τους, «Δεν είναι όλοι αυτοί που μιλούν Γαλιλαίοι; Πως συμβαίνει λοιπόν, να τους ακούμε ο καθένας μας εις την δικήν μας μητρική γλώσσα; Πάρθοι και Μήδοι και Ελαμίται και οι κατοικούντες την Μεσοποταμία και την Ιουδαία και την Καππαδοκία, τον Πόντο και την Ασία, την Φρυγία και την Παμφυλία, την Αίγυπτο και τα μέρη της Λιβύης, η οποία εκτείνεται προς την Κυρήνη, και οι εδώ εγκατεστημένοι Ρωμαίοι και Ιουδαίοι και προσήλυτοι, Κρήτες και Άραβες, τους ακούμε να μιλούν στις δικές μας γλώσσες διά τα μεγαλεία του Θεού».

[agiooros]

Σάββατο 30 Ιουνίου


Σύναξις των Αγίων ενδόξων 12 Αποστόλων

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ



Α’ Κορινθίους δ’ 9-16



Δοκώ γαρ ότι ο Θεός ημάς τους αποστόλους εσχάτους απέδειξεν, ως επιθανατίους, ότι θέατρον εγενήθημεν τω κόσμω, και αγγέλοις και ανθρώποις. Ημείς μωροί δια Χριστόν, υμείς δε φρόνιμοι εν Χριστώ. Ημείς ασθενείς, υμείς δε ισχυροί. Υμείς ένδοξοι, ημείς δε άτιμοι. Άχρι της άρτι ώρας και πεινώμεν και διψώμεν και γυμνητεύομεν και κολαφιζόμεθα και αστατούμεν και κοπιώμεν εργαζόμενοι ταις ιδίαις χερσί. Λοιδορούμενοι ευλογούμεν, διωκόμενοι ανεχόμεθα, βλασφημούμενοι παρακαλούμεν. Ως περικαθάρματα του κόσμου εγενήθημεν, πάντων περίψημα έως άρτι. Ουκ εντρέπων υμάς γράφω ταύτα, αλλ’ ως τέκνα μου αγαπητά νουθετώ. Εάν γαρ μυρίους παιδαγωγούς έχητε εν Χριστώ, αλλ’ ου πολλούς πατέρας. Εν γαρ Χριστώ Ιησού δια του ευαγγελίου εγώ υμάς εγέννησα. Παρακαλώ ουν υμάς, μιμηταί μου γίνεσθε.


Απόδοση στη Νεοελληνική

Διότι μου φαίνεται ότι ο Θεός άφησε εμάς τους αποστόλους να εμφανισθούμε τελευταίοι, σαν καταδικασμένοι εις θάνατο, διότι γίναμε θέαμα εις τον κόσμο, εις τους αγγέλους και εις τους ανθρώπους. Εμείς θεωρούμεθα μωροί χάριν του Χριστού, σεις φρόνιμοι εν Χριστώ, εμείς αδύνατοι, σεις δυνατοί, σεις ένδοξοι, εμείς άσημοι. Έως αυτή την στιγμή και πεινάμε και διψάμε, είμεθα κακοντυμένοι, δεχόμεθα ραπίσματα, διάγομεν βίο πλανόδιο, κοπιάζουμε εργαζόμενοι με τα ίδια μας τα χέρια. Όταν μας βρίζουν, ευλογούμε, όταν μας διώκουν, δείχνουμε ανοχή, όταν μας συκοφαντούν, μιλάμε ευγενικά. Γίναμε σαν τα σκουπίδια του κόσμου, κάθαρμα όλων έως την στιγμή αυτή. Δεν γράφω αυτά διά να σας ντροπιάσω, αλλά διά να σας συμβουλεύσω σαν παιδιά μου αγαπητά. Διότι αν και μπορεί να έχετε χιλιάδες παιδαγωγούς εν Χριστώ, δεν έχετε πολλούς πατέρες, διότι εγώ σας γέννησα εν Χριστώ Ιησού διά του Ευαγγελίου. Σας παρακαλώ λοιπόν, να γίνεσθε μιμητές μου.

[g_aggelos]

Κυριακή 1 Ιουλίου

Α’ Κορινθίους ιβ’ 27 – ιγ’ 8

Τό μεγαλύτερον χάρισμα είναι η αγάπη

Υμείς δε εστε σώμα Χριστού και μέλη εκ μέρους. Και ους μεν έθετο ο Θεός εν τη εκκλησία πρώτον αποστόλους, δεύτερον προφήτας, τρίτον διδασκάλους, έπειτα δυνάμεις, είτα χαρίσματα ιαμάτων, αντιλήψεις, κυβερνήσεις, γένη γλωσσών. Μη πάντες απόστολοι; Μη πάντες προφήται; Μη πάντες διδάσκαλοι; Μη πάντες δυνάμεις; Μη πάντες χαρίσματα έχουσιν ιαμάτων; Μη πάντες γλώσσαις λαλούσι; Μη πάντες διερμηνεύουσι; Ζηλούτε δε τα χαρίσματα τα κρείττονα. Και έτι καθ υπερβολήν οδόν υμίν δείκνυμι. Εάν ταις γλώσσαις των ανθρώπων λαλώ και των αγγέλων, αγάπην δέ μη έχω, γέγονα χαλκός ηχών ή κύμβαλον αλαλάζον. Και εάν έχω προφητείαν και ειδώ τα μυστήρια πάντα και πάσαν την γνώσιν, και εάν έχω πάσαν την πίστιν, ώστε όρη μεθιστάνειν, αγάπην δέ μη έχω, ουδέν ειμι. Και εάν ψωμίσω πάντα τα υπάρχοντά μου, και εάν παραδώ το σώμά μου ίνα καυθήσωμαι, αγάπην δέ μη έχω, ουδέν ωφελούμαι. Η αγάπη μακροθυμεί, χρηστεύεται, η αγάπη ου ζηλοί, η αγάπη ου περπερεύεται, ου φυσιούται, ουκ ασχημονεί, ου ζητεί τα εαυτής, ου παροξύνεται, ου λογίζεται το κακόν, ου χαίρει επί τη αδικία, συγχαίρει δέ τη αληθεία, πάντα στέγει, πάντα πιστεύει, πάντα ελπίζει, πάντα υπομένει. Η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει. Είτε δε προφητείαι, καταργηθήσονται, είτε γλώσσαι, παύσονται, είτε γνώσις, καταργηθήσεται.

Απόδοση στη Νεοελληνική

Εσείς είσθε σώμα του Χριστού και ο καθένας είναι μέλος του σώματος. Και ο Θεός τοποθέτησε εις την εκκλησία πρώτον αποστόλους, δεύτερον προφήτες, τρίτον διδασκάλους, έπειτα έρχονται οι θαυματουργικές δυνάμεις, έπειτα τα θεραπευτικά χαρίσματα, παροχές βοηθείας, διοικητικές ικανότητες, διάφορα είδη γλωσσολαλιών. Μήπως είναι όλοι απόστολοι; Μήπως είναι όλοι προφήτες; Μήπως είναι όλοι διδάσκαλοι; Μήπως έχουν όλοι θαυματουργικές δυνάμεις; Μήπως όλοι έχουν θεραπευτικά χαρίσματα; Μήπως όλοι έχουν την γλωσσολαλιά; Μήπως όλοι διερμηνεύουν; Να έχετε δε ζήλο προς τα χαρίσματα τα ανώτερα. Και τώρα θα σας δείξω έναν υπέροχο δρόμο. Εάν ομιλώ τις γλώσσες των ανθρώπων και των αγγέλων, αλλά δεν έχω αγάπη, έγινα χαλκός που δίνει ήχους ή κύμβαλο που βγάζει κρότους. Και αν έχω χάρισμα προφητείας και γνωρίζω όλα τα μυστήρια και όλη την γνώση και εάν έχω όλη την πίστη, ώστε να μεταθέτω βουνά, αλλά δεν έχω αγάπη, δεν είμαι τίποτε. Και αν μοιράσω σε ελεημοσύνες όλη μου την περιουσία και εάν παραδώσω το σώμα μου για να καεί, αλλά δεν έχω αγάπη, καμία ωφέλεια δεν έχω. Η αγάπη είναι μακρόθυμη, είναι γεμάτη από ευμένεια, η αγάπη δεν είναι ζηλότυπη, η αγάπη δεν καυχάται, δεν είναι περήφανη, δεν κάνει ασχήμιες, δεν ζητεί το συμφέρον της, δεν ερεθίζεται, δεν λογαριάζει το κακό, δεν χαίρει διά το κακό, αλλά συγχαίρει στην αλήθεια, όλα τα ανέχεται, όλα τα πιστεύει, ελπίζει για το κάθε τι, υπομένει το κάθε τι. Η αγάπη ποτέ δεν θα πάψει να υπάρχει. Εάν είναι προφητείες θα καταργηθούν, εάν είναι γλώσσες θα παύσουν, εάν είναι γνώση, θα καταργηθεί.

[g_aggelos]

Σάββατο 8 Σεπτεμβρίου

Γεννέσιον της Υπεραγίας Θεοτόκου

Φιλιπ. β’ 5-11

Το παράδειγμα της ταπεινοφροσύνης και αυτοθυσίας του Χριστού

Τούτο γαρ φρονείσθω εν υμίν ό και εν Χριστώ Ιησού, ος εν μορφή Θεού υπάρχων ουχ αρπαγμόν ηγήσατο το είναι ίσα Θεώ, αλλ’ εαυτόν εκένωσεν μορφήν δούλου λαβών, εν ομοιώματι ανθ΄ρωπων γενόμενος, και σχήματι ευρεθείς ως άνθρωπος εταπείνωσεν εαυτόν γενόμενος υπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δε σταυρού. Διό και ο Θεός αυτόν υπερήψωσε και εχαρίσατο αυτώ όνομα το υπέρ παν όνομα, ίνα εν τω ονόματι Ιησού παν γόνυ κάμψη επουρανίων και επιγείων και καταχθονίων, και πάσα γλώσσα εξομολογήσηται ότι Κύριος Ιησούς Χριστός εις δόξαν Θεού πατρός.

Απόδοση στη Νεοελληνική

Ας επικρατεί μεταξύ σας το ίδιο φρόνημα, το οποίο υπήρχε και στον Χριστό Ιησού, ο οποίος, αν και είχε θεϊκή ύπαρξη, δεν θεώρησε το ότι ήταν ίσος προς τον Θεό σαν κάτι προς αρπαγμό, αλλά εκκένωσε τον εαυτό του λαβών μορφή δούλου, γενόμενος όμοιος προς τους ανθρώπους, και, αφού κατά το σχήμα ευρέθηκε ως άνθρωπος, ταπείνωσε τον εαυτό του γενόμενος υπήκοος μέχρι θανάτου και μάλιστα θανάτου σταυρικού. Γι’ αυτό και ο Θεός τον υπερύψωσε και του χάρισε όνομα, το ανώτερο από κάθε άλλο όνομα, ώστε, στο όνομα του Ιησού, να κάμψει κάθε γόνυ των επουρανίων και των επιγείων και των καταχθονίων, και κάθε γλώσσα να ομολογήσει ότι ο Ιησούς Χριστός είναι Κύριος στη δόξα του Θεού Πατρός.