Κριτική στο βιβλίο "¨Ολα όσα ελεύθερα ήθελα να πω"

[toula]

Κριτική στο βιβλίο "¨Ολα όσα ελεύθερα ήθελα να πω"

«Όλα όσα θέλω ελεύθερα να πω» Το νέο βιβλίο του Πρωτοπρεσβυτέρου π. Θεμιστοκλή Χριστοδούλου, Δρ. Θεολογίας, προβληματίζει ήδη από τον τίτλο.

Ένας λειτουργός του Υψίστου, που έχει τον ιερό άμβωνα διαθέσιμο για να εκφράσει στο ποίμνιό του τις ευαγγελικές αλήθειες, που έχει αμέτρητα πνευματικά τέκνα στο πετραχήλι του, που έχει συγγράψει πάνω από 40 βιβλία, που έχει μπει σε χιλιάδες φιλόχριστα σπίτια μέσα από ραδιοφωνικές εκπομπές και έχει οργώσει την Ελλάδα τόσο με σεμινάρια προς ιερείς όσο και με δημόσιες ομιλίες… Ένας τέτοιος λειτουργός του Υψίστου, άραγε γιατί δε νιώθει ελεύθερος να πει ορισμένα πράγματα, αλλά χρειάζεται να τα γράψει;

Άραγε τον εμποδίζει το λειτούργημά του σε όσα θέλει ελεύθερα να πει; αδύνατον, γιατί αυτό αγαπά και μέσα από αυτό εκφράζεται.

Μήπως πάλι τον εμποδίζουν οι νόμοι σε όσα θέλει ελεύθερα να πει; όχι, ούτε ο Νόμος του Θεού ούτε ακόμη οι κοσμικοί νόμοι των ανθρώπων είναι ενάντιοι. Αλλοίμονο! Οι ψυχρές καρδιές μας είναι, που τον εμποδίζουν. Τα βουλωμένα αυτιά μας είναι, που αρνούνται να ακούσουν όσα ξεβολεύουν. Η εκκωφαντική κραυγή του εγωισμού μας είναι, που πνίγει κάθε άλλη φωνή. Η καλοβολή μας είναι, που θέλει έναν χριστιανισμό κομμένο και ραμμένο στον καναπέ μας. Ο σπασμένος και λεριασμένος καθρέφτης της ψυχής μας είναι, που εμποδίζει το Φως να ανακλαστεί και να φωτίσει τα μαύρα σωθικά μας.

Δεν μας τα λέει ελεύθερα με τον ευθύ τρόπο, γιατί η ψυχή και η καρδιά και τα αυτιά μας δεν είναι έτοιμα να ακούσουν την αλήθεια για τον αμαρτωλό εαυτό μας. Γιατί αν τα ακούσουμε όπως μας αξίζει, προσωπικά και ονομαστικά και διά ζώσης, θα φύγουμε τρέχοντας και βρίζοντας, αμετανόητοι, απελπισμένοι και χαμένοι. Και τί άραγε να κάνει διαφορετικό ο λειτουργός του Υψίστου; Να μας χαστουκίσει για να ξυπνήσουμε; Ή μήπως να σιωπήσει και να μας αφήσει να κατρακυλήσουμε στην κόλαση με την ψευδαίσθηση ότι είμαστε «οι καλοί χριστιανοί», που έχουμε ονομαστό πνευματικό αλλά κι ένα φρόνημα πιο αλλοιωμένο και κοσμικό από αυτό των αιρετικών ή των αθέων;

Προτίμησε να κάνει το λεπτό χειρουργείο.

Να μας φερθεί όπως αρμόζει στην αγάπη του Χριστού, που είναι ευθεία, ανυπόκριτη, προσανατολισμένη στη σωτηρία μας.

Να κάνει τα πραγματικά μας έργα και λόγια ένα ανώνυμο αφήγημα, μήπως κατανοήσουμε, ο καθένας στο δικό του ιδιαίτερο ταμείο, ότι είναι μέρος του προβλήματος και όχι της λύσης.

Να μας δώσει μία πρόγευση του πώς θα αισθανθούμε, όταν θα έρθει η μέρα της Κρίσης, και αυτές μας οι πράξεις και τα λόγια θα ακουστούν, φωναχτά και ονομαστικά, «τῶν Ἀγγέλων παρισταμένων, τῶν ἀνθρώπων εἰσαγομένων, τῶν βίβλων ἀνεῳγμένων, τῶν ἔργων ἐρευνωμένων, τῶν λογισμῶν ἐξεταζομένων.» Γιατί τότε θα είναι αργά και δεν θα έχουμε πού να κρυφτούμε.

Δεν έχει άλλο κρυφτούλι. Ας ανοίξουμε τούτο το βιβλίο που μιλάει για μας. Ας διαβάσουμε ο καθένας τα προσωπικά του «κατορθώματα», και ας αναμετρηθούμε με τον μεγαλύτερο προσωπικό εχθρό μας, που τον βλέπουμε καθημερινά στον καθρέφτη.

Βιβλιοκριτική: Αθανάσιος Δέδες (Οικονομολόγος, MSc Marketing)

www.orthmad.gr