Μ.Δ.Κ. έγραψε:Τελικώς δηλαδή τίποτα το κτιστό δεν είναι αποστερημένο πλήρως της χάριτος του Θεού, ακόμα και αν η διαστραφείσα για άγνωστους και ανεξερεύνητους λόγους φύση του, στρέφεται ενάντια στους νόμους και τους κανόνες που ο Ύψιστος έχει θέσει,
Αγαπητε Μ.Δ.Κ. επεκτεινεις την συζητηση παραπερα, με τον τροπο σου, με αυτο που μολις εγραψες.
Πραγματι εδω υπαρχει θεμα για περαιτερω αναπτυξη.
Ποιο ειναι το θεμα; Η ελευθερια των οντων και οι προεκτασεις της.
Το ΠΩΣ διαχειριζονται τα λογικα ανθρωπινα οντα, την υπαρκτικη τους, την οντολογικη ελευθερια,
οπως θεοειδως, και θεοπρεπως τους εχει δωρηθει. Ως Προσωπα ελευθερα.
Γιατι τα ομοια, ομοιως δημιουργουν και κατα την φυση και ουσια τους ενεργουν.
ο Θεος δηλαδη ενεργει θεοειδως, και θεοπρεπως, και οτι δημιουργει ειναι τελειο και δεν θα μπορουσε να γινει καλυτερο.
Ο ανθρωπος απο την αλλη, ενεργει ανθρωποπαθως, ατελως, και οτι δημιουργει ειναι ατελες και πιθανοτατα θα μπορουσε να γινει καλυτερο.
Πραγματι αυτο ειναι ενα μεγαλο μυστηριο, μεχρι ενος ομως σημειου μπορει να εξηγηθει επαρκως. Δηλαδη η ελευθερια των οντων.
Στην πραγματικοτητα το μεγιστο θεολογικο και αλυτο μυστηριο, εκτος φυσικα απο το Ειναι του Θεου, ουσιωδως, που θα μεινει για παντα Μυστηριον,
ειναι και το μεγα ερωτημα,
μεχρι ποιου σημειου εμπλεκεται η Χαρις, και αλληλοπεριχωρειται με το αυτεξουσιο του ανθρωπου, χωρις να το καταλυει.
Εδω θα χρειαστουμε τον Αγιο Μαξιμο τον Ομολογητη.
Τα παντα ως ενεργειες και αποτελεσματα, ειναι οχι θεμα φυσεως, αλλα θεμα θελησεως.
Δηλαδη δεν υπαρχει, η ακομα χειροτερα προϋπαρχει, η αστοχια, το κακο, η "σταση",
απεναντι στον Θεον, φυσικως, εκ του υπαρχειν,
αλλα υπαρχει, υποστασιαζεται και τελειται,
με την αναλογη χρηση του λεγομενου γνωμικου θεληματος των οντων.
Υπαρχει το φυσικο θελημα, το ακατηγορητο, και αδιαβλητο, που ειναι η χρεια και η αναγκη της φυσεως,
δηλαδη η πεινα, η διψα, ο υπνος, η προδιαθεση για τεκνοποιηση, η αναγκη προστασιας απο τα στοιχεια φυσεως,
και το γνωμικο θελημα, το οποιο ειναι η εκφραση του αυτεξουσιου, στην πρωταρχικη της μορφη, σε οτι αφορα την υπαρξη του ανθρωπου.
Το γνωμικο θελημα καθοριζει
οχι το θελειν, που ειναι φυσικο οπως ειπαμε, αλλα,
το ΠΩΣ θελειν,
που ειναι η διαχειριση του θεληματος, ως αγαθον η πονηρον,
και καθοριζει αποφασιστικα, για το εαν το θελημα,
θα ειναι αιτια κινησεως προς αρετην, και τελικα προς τον Θεον,
η αιτια κινησεως προς αμαρτιαν, και τελικα μακραν του Θεου.
Παραδειγμα απτο.
Ειναι αλλο το να θελεις να φας,
και αλλο το να θελεις να φας οτι πιο ακριβο υπαρχει,
και για να φτασεις σε αυτο, κλεβεις για να βρεις τα χρηματα να το κανεις.
Το να θες να φας ειναι ακατηγορητο, αδιαβλητο.
Το να κλεβεις για να φας, οτι πιο ακριβο υπαρχει ομως,
ειναι αμαρτια και διαστροφη του φυσικου θεληματος, πως;
Με την κακη χρηση του γνωμικου θεληματος επι αυτου.
Σε πρωτη φαση σχηματιζεται στον νουν, η εικονα, απο τα νοηματα, εξωτερικα και συνδιαλεγεται.
Σε δευτερη φαση προχωρα να γινει συγκαταβαση και λογισμος προς υλοποιησιν με αποφαση ελευθερη.
Σε τριτη φαση υλοποιειται και η πραξη, απλα επιβεβαιωνει αισθητα και πρακτικα την ειλλημενη αποφαση.
Τα παντα ειναι εκφραση του γνωμικου θεληματος, αυτο εχει τον τελευταιο λογο. Δεν αμαρτανει ο ανθρωπος εαν δεν το θελησει.
Ετσι καθετι, που πραττει ο ανθρωπος, ως λογικο ον, ειναι αποτελεσμα της ελευθερης θελησεως του.
Ουτε ο ιδιος ο Θεος, ουτε ο πονηρος, δεν "μπορουν ", στην πραγματικοτητα, να επηρεασουν τον ανθρωπο,
στο να στερηθει το θελημα του, εαν αυτος δεν συγκατατεθει απολυτα.
Αρα, και κατα συνεπεια, η διαστροφη της φυσεως, ειναι αποτελεσμα,
οχι της ιδιας της ακατηγορητης φυσεως, της ουσιας δηλαδη των οντων,
ως πλασμενης "λιαν καλως", απο τον Πλαστουργο και Δημιουργο Κυριο και Θεο και πρωταρχικο Αιτιο των παντων,
γιατι αυτο θα σημαινε βλασφημως και ατυχως, οτι το κακο, τροπον τινα ειναι συν-δημιουργος του Θεου,
αλλα της θελησεως των οντων, και της αστοχιας τους, να εναρμονισουν ελευθερα το γνωμικο θελημα τους, με αυτο του Θεου.
Ο Θεος, με ακατανοητο τροπο, με ακαταληπτη δυναμη και αγαπη, που εαν καθησουμε και σκεφτουμε σοβαρα,
μπορει να μας οδηγησει η, στο τρελλαδικο, η, σε κανενα ασκηταριο, με το τελευταιο να ειναι και πιο συμφερον,
τι εκανε με την δημιουργια Του;
Εκανε το απροσμενο, το απιστευτο το υπερανω ολων των φιλοσοφηματων και προσδοκιων.
Εξηλθε απο τον Εαυτον Του, και εδημιουργησε φυσεις, και ουσιες, με ολοτελα υπαρκτικη ετεροτητα, απο την δικη Του. Μεγαλειωδες και παραδοξο!!
Σαν να ελεγε κανεις, δημιουργει εναν οντολογικο καθρεπτισμο της δικης του, απολυτης ελευθεριας, και μεγαλοσυνης, σε μικροτερη κλιμακα,
ικανο ακομα και να Τον απορριψει, και να αντλησει υπαρξη απο τις δικες του πεπερασμενες δυναμεις, και δυνατοτητες.
Αντι δηλαδη να ζησει, δια μεσω και δια Αυτον, να ζησει απο τον εαυτο του, -το ον αυτο το δημιουργημενο-, και μονο για τον εαυτο του, αποκλειοντας καθε επικοινωνια και διαλογο μαζι Του.
Εαν ο ανθρωπος επελεγε σταθερα το πρωτο, δεν θα ειχαμε πτωση. Επειδη επελεξε ελευθερα το δευτερο ειχαμε πτωση των πρωτοπλαστων.
Αρα, πανω απο την φυση, ερχεται το γνωμικο θελημα, το πως δηλαδη θελειν, να επισφραγισει την οντολογικη πορεια του ανθρωπου απεναντι στον εαυτο του,
και στον Θεον και Τελειωτη του.
Για να μην μακρυγορω αλλο, χρεος ολων μας,
ειναι να στρεψουμε το γνωμικο μας θελημα, και να το καταστησουμε συμβατο προς το Παναγιο Θελημα του Θεου,
πραγμα το οποιο, οχι μονο δεν ειναι δουλεια και υποταγη,
συμφωνα με καποιους αμαθεις και αδαεις και αμυητους επι τα θεολογικα,
αλλα ειναι η απολυτη υπαρκτικη οντολογικη ελευθερια, η μονη που δικαιωνει και τελειωνει και διασωζει το ολον,
το προσωπον του ανθρωπινου οντος.
Γιαυτο και ο ο Χριστος και Κυριος μας, ειπε ξεκαθαρα: «Γνώσεσθαι την αλήθεια και η αλήθεια ελευθερώνει υμάς».
Καθε αλλη "αληθεια" νοημα, ταση και κοσμικη φιλοσοφια, αποτελει κινηση προς το ψεμμα, το εφημερο, το πλαστο, το φθαρτο το πεπερασμενο.
Μονον η εναρμονιση με το τελειον, το αγιον, το ζωοπαροχον, το παναγαθον Θειο θελημα,
αποτελει για το λογικο ον, την εξασφαλιση της απολυτου ελευθεριας του, τοσο της γνωμικης, οσο και της οντολογικης.
Μεσα απο τον Θεον, μαθαινουμε και διδασκομαστε να θελουμε, σωστα και ορθα. Να θελουμε τα θεια και τα αγια και τα αιωνια.
Υπερβαινουμε την αστοχια μας, την ατελεια μας, τα προσωπικα αδιεξοδα μας,
και εχουμε την αποκατασταση μας, και την επαναγωγη μας, και παλιν,
ως τεκνα φωτος, κατα χαριν θεουμενα, και συγκληρονομους Χριστου, εν τη Βασιλεια Αυτου.