Quiz: Ποιό είναι το Κεντρικό συμβάν στην Πίστη μας?
Συντονιστής: Συντονιστές
ρεπλαι
ΑΝΑΣΤΑΣΗ-ΑΝΑΣΤΑΣΗ-ΑΝΑΣΤΑΣΗ!!!
Το κεντρικότερο και εκπληκτικότερο συμβάν από ΟΛΑ,όσα αφορούν την Πίστη μας!
Βρείτε άλλο Θεό πάνω στη Γη ,που να Αναστήθηκε ,σε όλα τα θρησκευτικο-λατρευτικά σχήματα ανά τους αιώνες: ούτε ένας υπάρχει, μόνο ο Κύριός μας!
Οσο για τον τρόπο της εμφάνισης στη Γη ,ασφαλώς κι είναι σημαντικό και ΜΕΓΑ,αλλά κι οι άλλοι ''θεοί'' των αλλοδόξων έχουν μια αντίστοιχη ιστορία καθόδου-γέννησης.....
Το σημαντικότερο ΟΛΩΝ στη Γέννηση ,είναι ότι ο Θεός δια του ΧΡΙΣΤΟΥ-ΥΙΟΥ ΚΑΙ ΛΟΓΟΥ, μπαίνει στην Ιστορία και στο Χώρο [ΑΝ ΚΑΙ ΑΘΑΝΑΤΟΣ ΚΑΙ ΑΧΡΟΝΟΣ-ΑΚΤΙΣΤΟ ΦΩΣ,ΠΑΝΤΑΧΟΥ ΠΑΡΩΝ] λαμβάνοντας μορφή δούλου[Ο ΔΕΣΠΟΤΗΣ ΠΑΝΤΩΝ]!!! ώδε η Σοφία Κυρίου και το Μέγα Μυστήριο των Χριστουγέννων===>για να τον δει άπασα η Κτίσις ΤΑΠΕΙΝΟ.....
Παιδιά, αν δεν παινέψω και το..όνομά μου,έ...???
Το κεντρικότερο και εκπληκτικότερο συμβάν από ΟΛΑ,όσα αφορούν την Πίστη μας!
Βρείτε άλλο Θεό πάνω στη Γη ,που να Αναστήθηκε ,σε όλα τα θρησκευτικο-λατρευτικά σχήματα ανά τους αιώνες: ούτε ένας υπάρχει, μόνο ο Κύριός μας!
Οσο για τον τρόπο της εμφάνισης στη Γη ,ασφαλώς κι είναι σημαντικό και ΜΕΓΑ,αλλά κι οι άλλοι ''θεοί'' των αλλοδόξων έχουν μια αντίστοιχη ιστορία καθόδου-γέννησης.....
Το σημαντικότερο ΟΛΩΝ στη Γέννηση ,είναι ότι ο Θεός δια του ΧΡΙΣΤΟΥ-ΥΙΟΥ ΚΑΙ ΛΟΓΟΥ, μπαίνει στην Ιστορία και στο Χώρο [ΑΝ ΚΑΙ ΑΘΑΝΑΤΟΣ ΚΑΙ ΑΧΡΟΝΟΣ-ΑΚΤΙΣΤΟ ΦΩΣ,ΠΑΝΤΑΧΟΥ ΠΑΡΩΝ] λαμβάνοντας μορφή δούλου[Ο ΔΕΣΠΟΤΗΣ ΠΑΝΤΩΝ]!!! ώδε η Σοφία Κυρίου και το Μέγα Μυστήριο των Χριστουγέννων===>για να τον δει άπασα η Κτίσις ΤΑΠΕΙΝΟ.....
Παιδιά, αν δεν παινέψω και το..όνομά μου,έ...???
Αγαπητοί φίλοι,
αναμφίβολα το συμβάν πάνω στο οποίο στηρίζεται η πίστη μας είναι η Ανάσταση του Χριστού! O:)
Στην ιστορία της ανθρωπότητος μεγάλοι άνδρες κατάφεραν πολλά και εντυπωσιακά. Κανένας* όμως δεν κατάφερε να νικήσει τον Θάνατο του! Ο Κύριος κατά τον δημόσιο βίο του είχε δείξει την εξουσία του επάνω στον χάρο
http://www.athos.edo.gr/modules.php?nam ... pic&t=1550
όταν του πήρε με μιά διαταγή του τον Λάζαρο O:) και όχι μόνο αλλά ούτε αυτό ούτε τα πολλά θαύματα του ήταν ικανά να στηρίξουν οριστικά τους μαθητές του εξ'ού και κρυβόντουσαν έντρομοι μετά τον θάνατο του.
Όταν δε τους μετάφεραν την είδηση της αναστάσεως O:) του οι μυροφόρες δεν το πίστευαν παρόλο που τον είχαν δεί να κάνει εντυπωσιακά σημεία κατα τα 3,5 χρόνια που τους δίδασκε. Γι'αυτό τους παρουσιάστηκε αρκετές φορές Αναστάς ώστε να σταθεροποιηθεί η πίστη τους σε βαθμό που να είναι ώριμοι πλέον να παραλάβουν το Αγίο Πνεύμα και να εξαποληθούν για να κηρύξουν το Ευαγγέλιο στην Οικουμένη.
Υποψιν επιπλέον ότι ο Όρθος στην Εκκλησία γίνεται σε ανάμνηση της προϋπαντήσεως του Αναστάντος Χριστού από τις Μυροφόρες και ο Εσπερινός είς ανάμνηση της συναντήσεως των δύο μαθητών με τον Αναστάντα Κύριο προς Εμμαούς.
O:) Χριστός Ανέστη λοιπόν! O:)
* Ο Διγενής Ακρίτας πάλεψε μαζί του 3 μερόνυχτα στα μαρμαρένια αλώνια αλλά στο τέλος νικήθηκε.
αναμφίβολα το συμβάν πάνω στο οποίο στηρίζεται η πίστη μας είναι η Ανάσταση του Χριστού! O:)
Στην ιστορία της ανθρωπότητος μεγάλοι άνδρες κατάφεραν πολλά και εντυπωσιακά. Κανένας* όμως δεν κατάφερε να νικήσει τον Θάνατο του! Ο Κύριος κατά τον δημόσιο βίο του είχε δείξει την εξουσία του επάνω στον χάρο
http://www.athos.edo.gr/modules.php?nam ... pic&t=1550
όταν του πήρε με μιά διαταγή του τον Λάζαρο O:) και όχι μόνο αλλά ούτε αυτό ούτε τα πολλά θαύματα του ήταν ικανά να στηρίξουν οριστικά τους μαθητές του εξ'ού και κρυβόντουσαν έντρομοι μετά τον θάνατο του.
Όταν δε τους μετάφεραν την είδηση της αναστάσεως O:) του οι μυροφόρες δεν το πίστευαν παρόλο που τον είχαν δεί να κάνει εντυπωσιακά σημεία κατα τα 3,5 χρόνια που τους δίδασκε. Γι'αυτό τους παρουσιάστηκε αρκετές φορές Αναστάς ώστε να σταθεροποιηθεί η πίστη τους σε βαθμό που να είναι ώριμοι πλέον να παραλάβουν το Αγίο Πνεύμα και να εξαποληθούν για να κηρύξουν το Ευαγγέλιο στην Οικουμένη.Υποψιν επιπλέον ότι ο Όρθος στην Εκκλησία γίνεται σε ανάμνηση της προϋπαντήσεως του Αναστάντος Χριστού από τις Μυροφόρες και ο Εσπερινός είς ανάμνηση της συναντήσεως των δύο μαθητών με τον Αναστάντα Κύριο προς Εμμαούς.
O:) Χριστός Ανέστη λοιπόν! O:)
* Ο Διγενής Ακρίτας πάλεψε μαζί του 3 μερόνυχτα στα μαρμαρένια αλώνια αλλά στο τέλος νικήθηκε.
-
Misha
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 3872
- Εγγραφή: Δευ Δεκ 26, 2005 6:00 am
- Τοποθεσία: http://clubs.pathfinder.gr/seraphim
- Επικοινωνία:
Γιατί οι αρχαίοι Ελληνες ανάσταιναν τους θεούς τους
Στην αρχαία Ελλάδα, γράφει ο Μ. Τιβέριος, όπως και σε πολλές θρησκείες του αρχαίου κόσμου, απαντώνται παραδόσεις σύμφωνα με τις οποίες θεοί γνώρισαν τον θάνατο και στη συνέχεια την ανάσταση.
Μ. Α. ΤΙΒΕΡΙΟΣ
Ο Απρίλης είναι ο μήνας στη διάρκεια του οποίου έχουμε την πιο μεγάλη γιορτή των ορθοδόξων Χριστιανών, που είναι τα Πάθη και η Ανάσταση του Κυρίου. Ιδιαίτερα για τους Ελληνες η γιορτή αυτή αποκτά πρόσθετη σημασία, αφού αρκετές φορές η Ανάσταση του Θεανθρώπου συσχετίστηκε με την ανάσταση της ίδιας της φυλής, ενώ συγχρόνως τους θύμιζε και πανάρχαια θρησκευτικά και λατρευτικά δρώμενα που η αρχή τους χάνεται στο βάθος των αιώνων, σε χρόνους πολύ πριν από τον ερχομό του Σωτήρα.
Σε πολλές θρησκείες του αρχαίου κόσμου και στην αρχαία Ελλάδα απαντώνται παραδόσεις σύμφωνα με τις οποίες θεοί γνώρισαν τον θάνατο και στη συνέχεια την ανάσταση, όπως π.χ. ο φοινικικός Αδωνις ή ο ελληνικός Διόνυσος. Επειδή μάλιστα συχνά οι τεθνεώτες και αναστάντες αυτοί θεοί συμβαίνει να είναι θεοί της γονιμότητας, πολλοί έχουν υποστηρίξει ότι η ιδέα αυτή του θανάτου και της ανάστασης εκ νεκρών είναι παρμένη από την ετήσια εναλλαγή των εποχών, όπου το νέκρωμα της φύσης κατά τη διάρκεια του παγερού χειμώνα το διαδέχεται το ξαναζωντάνεμά της κατά τη διάρκεια της ζωοδότρας άνοιξης. Επομένως με τα πάθη αυτά των θεών συμβολίζονται οι λειτουργίες της ίδιας της φύσης και, όπως είναι γνωστό, η πίστη συχνά εκφράζεται με συμβολισμούς. Γύρω από τον ετήσιο αυτό αγώνα ανάμεσα στην ακαρπία και την ευφορία της γης υφάνθηκε και ο ιστός αρκετών αρχαίων μυστηριακών τελετών, γι' αυτό ακριβώς και η συνήθης εποχή διεξαγωγής τους ήταν το τέλος του καλοκαιριού ή η αρχή του φθινοπώρου, με τα πρώτα πρωτοβρόχια. Τα μυστήρια, που γνώρισαν ιδιαίτερη άνθηση κατά τους χρόνους της ύστερης αρχαιότητας, υπόσχονταν στους μυημένους σ' αυτά μόνιμη σωτηρία και μια ευτυχισμένη μετά θάνατον ζωή. Ετσι, σε δημόσιες αλλά κυρίως σε απόκρυφες τελετουργίες, οι πιστοί σκηνοθετούσαν τις διάφορες φάσεις αυτού του αγώνα, αναπαριστώντας τις ποικίλες περιπέτειες του πάσχοντος θεού τους.
Ο θάνατος και η ανάσταση
Οπως παρατηρεί ο Πλάτων, καθώς ο άνθρωπος πλησιάζει προς τον θάνατο αρχίζει να σκέπτεται για πράγματα που πριν δεν τον απασχολούσαν καθόλου, ενώ συγχρόνως αρχίζει να δίνει πίστη και σε δοξασίες υπερφυσικές. Ετσι και στην αρχαιότητα, πολλοί πίστευαν ότι με τις μυήσεις αυτές θα βοηθηθούν να κερδίσουν την πολυπόθητη αθανασία και ακόμη θα αποκτήσουν τη δυνατότητα και μετά θάνατον «να διασκεδάζουν και να χορεύουν» σε καταπράσινους λειμώνες στον καθαρό αέρα. Ορισμένοι θρησκειολόγοι έχουν υποστηρίξει ότι η κεντρική ιδέα όλων αυτών των μυστηριακών θρησκειών ήταν ο θάνατος και η ανάσταση και έχουν συνδέσει τους σχετικούς μυστηριακούς μύθους με τα πάθη κάποιου θεού. Ετσι έχουμε τον θάνατο του Διονύσου, του Αττεως, του Οσίριδος. Στα μυστήρια που σχετίζονται με τους θεούς αυτούς συναντούμε ακολουθίες πένθους που στη συνέχεια τις διαδέχονται τελετουργίες χαράς και αγαλλίασης. Το αβάστακτο πένθος της Ισιδος για τον φόνο του αγαπημένου της αδελφού και συντρόφου, του Οσίριδος, που τον είχε κατακρεουργήσει ο θεός της σκιάς Σετ (ή Σεθ), σταματά όταν βρίσκει και συναρμολογεί όλα τα διαμελισμένα κομμάτια του, δίνοντάς του ξανά τη ζωή. Το ίδιο συμβαίνει και με τους πιστούς της. Μιμούμενοι τη θεά τους, αναζητούν τον Οσιρι, κτυπώντας με αλαλαγμούς τα στήθη τους. Μόλις ξαναντικρίζουν τον θεό, τότε τον θρήνο τον διαδέχεται ανείπωτη χαρά. Ο Πλούταρχος προτρέπει τα βάσανα της Ισιδας, όπως αναπαριστάνονται στις σχετικές τελετές, να γίνονται μαθήματα ευσέβειας και παρηγοριάς για όλους τους θνητούς που τους βρίσκουν τέτοια κακά.
Ο Ιούλιος Φίρμικος Ματερνός, πολιτικός και συγγραφέας του 4ου αι. μ.Χ., που αλλαξοπίστησε και έγινε Χριστιανός, μας παραδίδει ενδιαφέρουσες λεπτομέρειες σχετικές με παγανιστικές μυστηριακές τελετές. Ετσι ανάμεσα σε άλλα μας περιγράφει και μια σκηνή κατά την οποία μπροστά σε ένα ομοίωμα κάποιου θεού, που κείτονταν νεκρός πάνω σε ένα φορείο, εξελίσσονταν σκηνές οδυρμού και θρήνου.
Η «επίκλησις» του Διονύσου
Ο Διόνυσος, χωρίς αμφιβολία, ήταν κι αυτός ένας θεός της βλάστησης και σαν τέτοιος ήταν ένας πάσχων θεός, που πέθαινε και ανασταινόταν κάθε χρόνο. Ωστόσο τα επεισόδια που σχετίζονται με τον θάνατό του, ο οποίος προκαλούσε τον μαρασμό της φύσης, μπορούμε να πούμε ότι δεν αποτελούσαν σημαντικό μέρος της όλης διήγησης. Εκτός από αναφορές στον βίαιο θάνατό του και τον διαμελισμό του υπήρχαν και παραδόσεις που έκαναν λόγο και για μια ομαλή κατάβασή του στον Αδη, προκειμένου να φέρει στον πάνω κόσμο, στον κόσμο των ζωντανών, τη μάνα του τη Σεμέλη. Η κάθοδός του αυτή έγινε από την Αλκυονία λίμνη στη Λέρνα της Αργολίδας, για την οποία υπήρχε παράδοση ότι ήταν απύθμενη. Ετσι κανένας στην αρχαιότητα, ούτε και ο ίδιος ο αυτοκράτορας Νέρων, δεν είχε μπορέσει να μετρήσει το βάθος της. Στους Δελφούς, μέσα στο άδυτο του ναού του Απόλλωνος, «παρά το χρηστήριον», έδειχναν τον τάφο του θεού. Ο Διονύσιος ο Αλικαρνασσεύς, που έζησε προς τα τέλη του 1ου αι. π.Χ., μιλά για θρήνους κατά τη διάρκεια «των διονυσιακών παθών». Αλλά για τις τελετουργίες τις σχετικές με τον θάνατό του, όπως άλλωστε και γι' αυτές που σχετίζονται με την ανάστασή του, ξέρουμε λιγοστά πράγματα. Κύρια αιτία ήταν η ευσέβεια των αρχαίων συγγραφέων που δεν ήθελαν να κοινοποιήσουν τίποτε «περί ων ου θέμις τοις αμυήτοις ιστορείν».
Ενα χαρακτηριστικό στοιχείο των τελετουργιών που συνδέονται με την ανάσταση του θεού ήταν και το κάλεσμά του, η «επίκλησις», από τους πιστούς του, που τον καλούσαν, ακόμη και με μικρές σάλπιγγες, να ανέβει και να παρουσιαστεί σ' αυτούς.
Στον κόσμο των Ιώνων η «επιφάνεια» του θεού γινόταν κατά τη διάρκεια των Ανθεστηρίων. Ενα σημαντικό δρώμενο της γιορτής αυτής, που είναι πολύ χαρακτηριστικό ότι γιορταζόταν και αυτή κατά τη διάρκεια της άνοιξης, ήταν ο ερχομός του θεού πάνω σ' ένα τροχοφόρο πλοίο.
Το ότι ο Διόνυσος ερχόταν με ένα πλεούμενο πιθανόν να οφειλόταν στο ότι ο θεός είχε κατεβεί στον Κάτω Κόσμο μέσα από μια λίμνη, την Αλκυονία. Αλλά και ο Αριστοφάνης στους «Βατράχους» του βάζει τον Διόνυσο να κατεβαίνει στον Κάτω Κόσμο από μια περιοχή της Αθήνας, που την έλεγαν Λίμναι, και της οποίας το όνομα σαφώς υποδηλώνει και πάλι κάποια λίμνη ή έστω ένα βαλτότοπο.
Με τη θριαμβευτική επανεμφάνιση του θεού οι πιστοί του ξεσπούσαν σε ουρανομήκεις φωνές και χαρούμενα τραγούδια και ξεφάντωναν με χορούς και πανηγύρια. Και εκτός από πάσχοντες θεούς στην αρχαία μυθολογία υπάρχουν και ήρωες που είχαν κατορθώσει να νικήσουν τον θάνατο, όπως ο Ηρακλής, ο Ορφέας, ο Καπανέας κ.ά.
Μετά από τα παραπάνω μπορούμε να υποθέσουμε ότι το μέγα θαύμα της Ανάστασης του Χριστού, το σημαντικότερο ασφαλώς γεγονός της επίγειας ζωής Του, κατά το οποίο έχουμε τη νίκη της ζωής και την ήττα του θανάτου, έγινε πιο εύκολα κατανοητό από τους Ελληνες· και από τους υπόλοιπους ελληνίζοντες της όψιμης αρχαιότητας, που αποτελούσαν το πιο σημαντικό και συνάμα το πιο ζωντανό κομμάτι του τότε γνωστού και πολιτισμένου κόσμου. Γιατί ανάλογα συμβάντα διηγούνταν και για τους θεούς και ήρωες που είχαν στεριώσει και είχαν κυριαρχήσει στα μέρη τους πολύ πριν κάνει την εμφάνισή Του ο Ναζωραίος.
Ο κ. Μιχάλης Α. Τιβέριος είναι καθηγητής Κλασικής Αρχαιολογίας στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης.
Το ΒΗΜΑ, 29/04/2000 , Σελ.: B03
Στην αρχαία Ελλάδα, γράφει ο Μ. Τιβέριος, όπως και σε πολλές θρησκείες του αρχαίου κόσμου, απαντώνται παραδόσεις σύμφωνα με τις οποίες θεοί γνώρισαν τον θάνατο και στη συνέχεια την ανάσταση.
Μ. Α. ΤΙΒΕΡΙΟΣ
Ο Απρίλης είναι ο μήνας στη διάρκεια του οποίου έχουμε την πιο μεγάλη γιορτή των ορθοδόξων Χριστιανών, που είναι τα Πάθη και η Ανάσταση του Κυρίου. Ιδιαίτερα για τους Ελληνες η γιορτή αυτή αποκτά πρόσθετη σημασία, αφού αρκετές φορές η Ανάσταση του Θεανθρώπου συσχετίστηκε με την ανάσταση της ίδιας της φυλής, ενώ συγχρόνως τους θύμιζε και πανάρχαια θρησκευτικά και λατρευτικά δρώμενα που η αρχή τους χάνεται στο βάθος των αιώνων, σε χρόνους πολύ πριν από τον ερχομό του Σωτήρα.
Σε πολλές θρησκείες του αρχαίου κόσμου και στην αρχαία Ελλάδα απαντώνται παραδόσεις σύμφωνα με τις οποίες θεοί γνώρισαν τον θάνατο και στη συνέχεια την ανάσταση, όπως π.χ. ο φοινικικός Αδωνις ή ο ελληνικός Διόνυσος. Επειδή μάλιστα συχνά οι τεθνεώτες και αναστάντες αυτοί θεοί συμβαίνει να είναι θεοί της γονιμότητας, πολλοί έχουν υποστηρίξει ότι η ιδέα αυτή του θανάτου και της ανάστασης εκ νεκρών είναι παρμένη από την ετήσια εναλλαγή των εποχών, όπου το νέκρωμα της φύσης κατά τη διάρκεια του παγερού χειμώνα το διαδέχεται το ξαναζωντάνεμά της κατά τη διάρκεια της ζωοδότρας άνοιξης. Επομένως με τα πάθη αυτά των θεών συμβολίζονται οι λειτουργίες της ίδιας της φύσης και, όπως είναι γνωστό, η πίστη συχνά εκφράζεται με συμβολισμούς. Γύρω από τον ετήσιο αυτό αγώνα ανάμεσα στην ακαρπία και την ευφορία της γης υφάνθηκε και ο ιστός αρκετών αρχαίων μυστηριακών τελετών, γι' αυτό ακριβώς και η συνήθης εποχή διεξαγωγής τους ήταν το τέλος του καλοκαιριού ή η αρχή του φθινοπώρου, με τα πρώτα πρωτοβρόχια. Τα μυστήρια, που γνώρισαν ιδιαίτερη άνθηση κατά τους χρόνους της ύστερης αρχαιότητας, υπόσχονταν στους μυημένους σ' αυτά μόνιμη σωτηρία και μια ευτυχισμένη μετά θάνατον ζωή. Ετσι, σε δημόσιες αλλά κυρίως σε απόκρυφες τελετουργίες, οι πιστοί σκηνοθετούσαν τις διάφορες φάσεις αυτού του αγώνα, αναπαριστώντας τις ποικίλες περιπέτειες του πάσχοντος θεού τους.
Ο θάνατος και η ανάσταση
Οπως παρατηρεί ο Πλάτων, καθώς ο άνθρωπος πλησιάζει προς τον θάνατο αρχίζει να σκέπτεται για πράγματα που πριν δεν τον απασχολούσαν καθόλου, ενώ συγχρόνως αρχίζει να δίνει πίστη και σε δοξασίες υπερφυσικές. Ετσι και στην αρχαιότητα, πολλοί πίστευαν ότι με τις μυήσεις αυτές θα βοηθηθούν να κερδίσουν την πολυπόθητη αθανασία και ακόμη θα αποκτήσουν τη δυνατότητα και μετά θάνατον «να διασκεδάζουν και να χορεύουν» σε καταπράσινους λειμώνες στον καθαρό αέρα. Ορισμένοι θρησκειολόγοι έχουν υποστηρίξει ότι η κεντρική ιδέα όλων αυτών των μυστηριακών θρησκειών ήταν ο θάνατος και η ανάσταση και έχουν συνδέσει τους σχετικούς μυστηριακούς μύθους με τα πάθη κάποιου θεού. Ετσι έχουμε τον θάνατο του Διονύσου, του Αττεως, του Οσίριδος. Στα μυστήρια που σχετίζονται με τους θεούς αυτούς συναντούμε ακολουθίες πένθους που στη συνέχεια τις διαδέχονται τελετουργίες χαράς και αγαλλίασης. Το αβάστακτο πένθος της Ισιδος για τον φόνο του αγαπημένου της αδελφού και συντρόφου, του Οσίριδος, που τον είχε κατακρεουργήσει ο θεός της σκιάς Σετ (ή Σεθ), σταματά όταν βρίσκει και συναρμολογεί όλα τα διαμελισμένα κομμάτια του, δίνοντάς του ξανά τη ζωή. Το ίδιο συμβαίνει και με τους πιστούς της. Μιμούμενοι τη θεά τους, αναζητούν τον Οσιρι, κτυπώντας με αλαλαγμούς τα στήθη τους. Μόλις ξαναντικρίζουν τον θεό, τότε τον θρήνο τον διαδέχεται ανείπωτη χαρά. Ο Πλούταρχος προτρέπει τα βάσανα της Ισιδας, όπως αναπαριστάνονται στις σχετικές τελετές, να γίνονται μαθήματα ευσέβειας και παρηγοριάς για όλους τους θνητούς που τους βρίσκουν τέτοια κακά.
Ο Ιούλιος Φίρμικος Ματερνός, πολιτικός και συγγραφέας του 4ου αι. μ.Χ., που αλλαξοπίστησε και έγινε Χριστιανός, μας παραδίδει ενδιαφέρουσες λεπτομέρειες σχετικές με παγανιστικές μυστηριακές τελετές. Ετσι ανάμεσα σε άλλα μας περιγράφει και μια σκηνή κατά την οποία μπροστά σε ένα ομοίωμα κάποιου θεού, που κείτονταν νεκρός πάνω σε ένα φορείο, εξελίσσονταν σκηνές οδυρμού και θρήνου.
Η «επίκλησις» του Διονύσου
Ο Διόνυσος, χωρίς αμφιβολία, ήταν κι αυτός ένας θεός της βλάστησης και σαν τέτοιος ήταν ένας πάσχων θεός, που πέθαινε και ανασταινόταν κάθε χρόνο. Ωστόσο τα επεισόδια που σχετίζονται με τον θάνατό του, ο οποίος προκαλούσε τον μαρασμό της φύσης, μπορούμε να πούμε ότι δεν αποτελούσαν σημαντικό μέρος της όλης διήγησης. Εκτός από αναφορές στον βίαιο θάνατό του και τον διαμελισμό του υπήρχαν και παραδόσεις που έκαναν λόγο και για μια ομαλή κατάβασή του στον Αδη, προκειμένου να φέρει στον πάνω κόσμο, στον κόσμο των ζωντανών, τη μάνα του τη Σεμέλη. Η κάθοδός του αυτή έγινε από την Αλκυονία λίμνη στη Λέρνα της Αργολίδας, για την οποία υπήρχε παράδοση ότι ήταν απύθμενη. Ετσι κανένας στην αρχαιότητα, ούτε και ο ίδιος ο αυτοκράτορας Νέρων, δεν είχε μπορέσει να μετρήσει το βάθος της. Στους Δελφούς, μέσα στο άδυτο του ναού του Απόλλωνος, «παρά το χρηστήριον», έδειχναν τον τάφο του θεού. Ο Διονύσιος ο Αλικαρνασσεύς, που έζησε προς τα τέλη του 1ου αι. π.Χ., μιλά για θρήνους κατά τη διάρκεια «των διονυσιακών παθών». Αλλά για τις τελετουργίες τις σχετικές με τον θάνατό του, όπως άλλωστε και γι' αυτές που σχετίζονται με την ανάστασή του, ξέρουμε λιγοστά πράγματα. Κύρια αιτία ήταν η ευσέβεια των αρχαίων συγγραφέων που δεν ήθελαν να κοινοποιήσουν τίποτε «περί ων ου θέμις τοις αμυήτοις ιστορείν».
Ενα χαρακτηριστικό στοιχείο των τελετουργιών που συνδέονται με την ανάσταση του θεού ήταν και το κάλεσμά του, η «επίκλησις», από τους πιστούς του, που τον καλούσαν, ακόμη και με μικρές σάλπιγγες, να ανέβει και να παρουσιαστεί σ' αυτούς.
Στον κόσμο των Ιώνων η «επιφάνεια» του θεού γινόταν κατά τη διάρκεια των Ανθεστηρίων. Ενα σημαντικό δρώμενο της γιορτής αυτής, που είναι πολύ χαρακτηριστικό ότι γιορταζόταν και αυτή κατά τη διάρκεια της άνοιξης, ήταν ο ερχομός του θεού πάνω σ' ένα τροχοφόρο πλοίο.
Το ότι ο Διόνυσος ερχόταν με ένα πλεούμενο πιθανόν να οφειλόταν στο ότι ο θεός είχε κατεβεί στον Κάτω Κόσμο μέσα από μια λίμνη, την Αλκυονία. Αλλά και ο Αριστοφάνης στους «Βατράχους» του βάζει τον Διόνυσο να κατεβαίνει στον Κάτω Κόσμο από μια περιοχή της Αθήνας, που την έλεγαν Λίμναι, και της οποίας το όνομα σαφώς υποδηλώνει και πάλι κάποια λίμνη ή έστω ένα βαλτότοπο.
Με τη θριαμβευτική επανεμφάνιση του θεού οι πιστοί του ξεσπούσαν σε ουρανομήκεις φωνές και χαρούμενα τραγούδια και ξεφάντωναν με χορούς και πανηγύρια. Και εκτός από πάσχοντες θεούς στην αρχαία μυθολογία υπάρχουν και ήρωες που είχαν κατορθώσει να νικήσουν τον θάνατο, όπως ο Ηρακλής, ο Ορφέας, ο Καπανέας κ.ά.
Μετά από τα παραπάνω μπορούμε να υποθέσουμε ότι το μέγα θαύμα της Ανάστασης του Χριστού, το σημαντικότερο ασφαλώς γεγονός της επίγειας ζωής Του, κατά το οποίο έχουμε τη νίκη της ζωής και την ήττα του θανάτου, έγινε πιο εύκολα κατανοητό από τους Ελληνες· και από τους υπόλοιπους ελληνίζοντες της όψιμης αρχαιότητας, που αποτελούσαν το πιο σημαντικό και συνάμα το πιο ζωντανό κομμάτι του τότε γνωστού και πολιτισμένου κόσμου. Γιατί ανάλογα συμβάντα διηγούνταν και για τους θεούς και ήρωες που είχαν στεριώσει και είχαν κυριαρχήσει στα μέρη τους πολύ πριν κάνει την εμφάνισή Του ο Ναζωραίος.
Ο κ. Μιχάλης Α. Τιβέριος είναι καθηγητής Κλασικής Αρχαιολογίας στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης.
Το ΒΗΜΑ, 29/04/2000 , Σελ.: B03
<div><img width="158" height="171" border="0" src="whiteangelap0.jpg" /></div><br />
Ή ο αιγύπτιος θεός-πουλί Φοίνικας που ανασταινόταν από τις στάχτες του.Σε πολλές θρησκείες του αρχαίου κόσμου και στην αρχαία Ελλάδα απαντώνται παραδόσεις σύμφωνα με τις οποίες θεοί γνώρισαν τον θάνατο και στη συνέχεια την ανάσταση, όπως π.χ. ο φοινικικός Αδωνις ή ο ελληνικός Διόνυσος.
Το επισημαίνω ώστε αν ακούσουν κάτι τέτοιο οι τυχόν γονεις, να ξέρουν να το πουν στο παιδί. Ότι είναι ψεύτικος θεός δηλ. Και το λέω γιατί αυτόν τον καιρό αυτός ο "θεός" διαφημίζεται πολύ στο Yu-gi-oh, δηλ το "παιδικό" κινούμενο σχέδιο που έχει το star τα Σαββατοκύριακα το πρωί.
(Max1 δεν σε ξέχασα, ακόμα ετοιμάζω την λίστα με τα "παιδικά" που δεν κάνει να βλέπουν τα παιδιά)
Ξέχασα να πω κάτι που ίσως να βοηθήσει κάποιος στον όρο "υπερβολή".
Εννοώ ότι μπορεί κάποιος να σκεφτεί ότι αυτό που είπα πριν, ότι δηλ διαφημίζεται πολύ "αυτόν τον καιρό", με άλλα λόγια "τώρα τελευταία" να είναι υπερβολή. Ε, αυτό είναι λάθος. Το "τώρα τελευταία" ισχύει μόνο στην ΠΟΛΥ διαφήμηση. Στα αλήθεια έχουν φαγωθεί με αυτόν. Αν και δεν θυμάμαι απο ποιά άλλα έργα "ενημερώθηκα", κατά τ'άλλα τον έχω δει αρκετές φορές για να τον μάθω έτσι και δεν τον ήξερα. Όμως αυτό είναι το θέμα. Ότι τον ΗΞΕΡΑ. Όμως δεν θα πιστέψετε πότε το έμαθα. Το έμαθα το 1986!! Και για περίπτωση που δεν παρατηρήσατε τον αριθμό, σας μιλάω για 20 ΑΚΡΙΒΩΣ χρόνια πριν!! Από τότε "κυκλοφορεί" στην πιάτσα. Μην νομίζετε λοιπόν ότι είναι "νέα μόδα" και πείτε, "μόδα είναι θα περάσει". Δεν θα περάσει... το λέω εκ πείρας...
Εννοώ ότι μπορεί κάποιος να σκεφτεί ότι αυτό που είπα πριν, ότι δηλ διαφημίζεται πολύ "αυτόν τον καιρό", με άλλα λόγια "τώρα τελευταία" να είναι υπερβολή. Ε, αυτό είναι λάθος. Το "τώρα τελευταία" ισχύει μόνο στην ΠΟΛΥ διαφήμηση. Στα αλήθεια έχουν φαγωθεί με αυτόν. Αν και δεν θυμάμαι απο ποιά άλλα έργα "ενημερώθηκα", κατά τ'άλλα τον έχω δει αρκετές φορές για να τον μάθω έτσι και δεν τον ήξερα. Όμως αυτό είναι το θέμα. Ότι τον ΗΞΕΡΑ. Όμως δεν θα πιστέψετε πότε το έμαθα. Το έμαθα το 1986!! Και για περίπτωση που δεν παρατηρήσατε τον αριθμό, σας μιλάω για 20 ΑΚΡΙΒΩΣ χρόνια πριν!! Από τότε "κυκλοφορεί" στην πιάτσα. Μην νομίζετε λοιπόν ότι είναι "νέα μόδα" και πείτε, "μόδα είναι θα περάσει". Δεν θα περάσει... το λέω εκ πείρας...
για να επανελθω στο θεμα για μενα ειναι εν γενει η ζωη του ιησου με κυριαρχο στοιχειο της βεβαια την ανασταση.Αλλα ειναι και οι αγιοι που επιβεβαιωνουν τροπο τινα την βιβλικη αφηγηση,ειναι και ολοκληρη η παλαια διαθηκη με τις δεκαδες προφητειες της που συναντωνται στο προσωπου το Θεανθρωπου.ειναι που ειμαστε και η μονη(και γι αυτο αληθινη)θρησκεια που στηριζεται σε ενα σωρο γραπτες διαφορετικες μαρτυριες(το πιο αξιοπιστο βιβλιο της αρχαιοτητας,αν και οχι ακριβως αρχαιο, μακραν του δευτερου συμφωνα με τους ιστορικους και με βαση την πληθωρα των σωζομενων χειρογραφων) ειναι και τα ζωντανα μυστηρια μας,ολα ειναι, και οι λογοι του Χριστου ειναι που μας δωσαν τις κατευθυντηριες γραμμες.ολα αυτα ειναι που αποτελουν την πιστη μας με κυριαρχη την σωματικη ανασταση του Θεανθρωπου,που ειναι βεβαια ενα φοβερο γεγονος ...