Ιστορίες απο το Γεροντικό του Αγίου Όρους

Συζήτηση σχετικά με το Αγιο Όρος γενικότερα.

Συντονιστής: Συντονιστές

angieholi
Συντονιστής
Συντονιστής
Δημοσιεύσεις: 3227
Εγγραφή: Τρί Μάιος 05, 2009 5:25 pm
Τοποθεσία: Αγγελική@Αθήνα

Ιστορίες απο το Γεροντικό του Αγίου Όρους

Δημοσίευση από angieholi »

Γεροντικο Αγιου Ορους - Αγιορειτου Μοναχου Ανδρεου-Χαραλαμπους Θεοφιλοπουλου

Η Παναγία και το αγίασμα του Αγίου Αθανασίου

Όταν ο Άγιος Αθανάσιος άρχιζε να χτίζει το Μοναστήρι της Λαύρας, ύστερα απο λίγους μήνες τα απαραίτητα αγαθά, τα χρήματα, τρόφιμα και λοιπά υλικά, άρχισαν να λιγοστεύουν, δεν είχε χρήματα να πληρώσει τους τεχνίτες, τους εργάτες, δεν είχε τι να τους μαγειρέψει, τότε απελπισμένος εγκατέλειψε το έργο και έφευγε για τις Καρυές, την πρωτεύουσα, για να ιδεί τι μπορεί να κάνει.

Μετά απο δύο ώρες πορεία, φανερώθηκε στο δρόμο του, μια μεγαλοπρεπή γυναίκα, η οποία με αυστηρό ύφος τον ρώτησε:
- "Αββά Αθανάσιε, που πηγαίνεις; Γιατί άφησες το έργο που άρχισες; Γύρισε πίσω να συνεχίσεις το ιερό και θεάρεστο έργο σου"
Ο Αθανάσιος έμεινε εκστατικός απο την εμφάνιση της ολοφώτεινης αυτής μορφής που είχε η ξενική αυτή γυναίκα, την κύτταξε με σεβασμό και δέος και με τη σειρά του τη ρώτησε:
-"Ποιά είσαι συ, Κυρία μου, που με γνωρίζεις; Πώς ξέρεις το ονομά μου και με διατάζεις να γυρίσω πίσω; Και με τι και πώς θα συνεχίσω το έργο της Μονής, που σώθηκαν όλα τα απαραίτητα προς τούτο υλικά;"

Τότε η φαινομένη εκείνη γυναίκα του είπε, πως είναι η μητέρα του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού και πως πρέπει να γυρίσει πίσω για να τελειώσει το έργο που άρχισε. Θα βρει δε όλες τις αποθήκες γεμάτες, τα ταμεία με χρήματα και ότι άλλο χρειαστεί για να τελειώσει η οικοδομή του Μοναστηριού.

Ο Άγιος Αθανάσιος, για να βεβαιωθεί πως όλα αυτά που του είπε είναι αληθινά, ζήτησε σημείο. Τότε η Κυρία Θεοτόκος, είπε στον Άγιο Αθανάσιο, να κτυπήσει με το ραβδί του στην πέτρα που ήταν μπροστά τους, την οποίαν όταν κτύπησε, βγήκε άφθονο νερό, πολύ γευστικό και θεραπευτικό πολλών ασθενειών. Το νερό αυτό μέχρι σήμερα λέγεται "αγίασμα του Αγίου Αθανασίου" και ο κόσμος που περνάει πίνει και αισθάνεται γεύσι ξενική. Ο δε Άγιος Αθανάσιος, πείστηκε στα λόγια της Θεομήτορος, γύρισε πίσω και βρήκε, όπως του είπε η Παναγία, όλες τις αποθήκες και τα ταμεία γεμάτα από όλα τα απαραίτητα και μέχρι που τελείωσε ολόκληρο το έργο δεν έλειψε τίποτε, κατά την αψευδή υπόσχεσι της Παναγίας Θεοτόκου και Αειπαρθένου Μαρίας.
Φώς στους μοναχούς είναι οι Άγγελοι... και φώς στους κοσμικούς οι Μοναχοί...
angieholi
Συντονιστής
Συντονιστής
Δημοσιεύσεις: 3227
Εγγραφή: Τρί Μάιος 05, 2009 5:25 pm
Τοποθεσία: Αγγελική@Αθήνα

Re: Ιστορίες απο το Γεροντικό του Αγίου Όρους

Δημοσίευση από angieholi »

Φοβερό θαύμα στην Μονή Αγίου Παύλου

Επί ηγουμενείας του αρχιμανδρίτη Σεραφείμ, κατά το έτος 1935 με 36 όταν, το Άγιο Πάσχα όλοι οι Πατέρες και αδερφοί της Μονής, 60 τον αριθμόν, κατά την Παράδοσι βγήκαν έξω στο προαύλιο να κάνουν την Ανάστασι του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, μετά το «Χριστός Ανέστη», ο Καθηγούμενος Σεραφείμ, σε ένα από τα πιο αγαθά, απλά, αλλά και πιστά γεροντάκια, τον αδερφό της Μονής και πρόθυμο εργάτη της υπακοής Γέρο-Θωμά, είπε:
-Γέρο-Θωμά, πήγαινε σε παρακαλώ κάτω στο οστεοφυλάκειο να ειπείς στα κόκκαλα εκεί των Πατέρων το «Χριστός Ανέστη».

Ο Γέρο-Θωμάς πρόθυμος, χωρίς να σκεφτεί καθόλου που θα πάει, είπε: «Να’ναι ευλογημένο Γέροντα» αμέσως ξεκίνησε και πήγε στα οστά και είπε μεγαλοφώνως: «Ο ηγούμενος μ’έστειλε να σας ειπώ το «Χριστός Ανέστη» Πατέρες και Αδερφοί». Αμέσως όλα τα οστά έτριξαν, χόρεψαν κι αναπήδησαν, μια νεκροκεφαλή μάλιστα σηκώθηκε ως ένα μέτρο ψηλά κι απήντησε στο χαιρετισμό του Γέροντα και είπε: «Αληθώς Ανέστη ο Κύριος» και αμέσως έγινε και πάλι νεκρική σιγή στα οστά.

Ο Γερο-Θωμάς γύρισε και σε ερώτησι του ηγουμένου, του είπε όσα είδε και άκουσε. Έφριξαν όλοι οι Πατέρες που τ’ακουσαν και όλοι με ένα στόμα δόξασαν το Θεό, που η Πίστι μας είναι ζωντανή, αληθινή και παναγία!
Φώς στους μοναχούς είναι οι Άγγελοι... και φώς στους κοσμικούς οι Μοναχοί...
angieholi
Συντονιστής
Συντονιστής
Δημοσιεύσεις: 3227
Εγγραφή: Τρί Μάιος 05, 2009 5:25 pm
Τοποθεσία: Αγγελική@Αθήνα

Re: Ιστορίες απο το Γεροντικό του Αγίου Όρους

Δημοσίευση από angieholi »

Οι υπομένοντες τους πειρασμούς Μάρτυρες λογίζονται

Στην Καλύβα "Αγίας Τριάς" στην σκήτη της Αγίαννας, ασκητικά ζούσανε 5 αδέρφια κατα σάρκα, οι οποίοι γίνανε Μοναχοί και πήρανε τα ονόματα: Αθανάσιος, Γρηγόριος, Αρτέμιος, Φιλάρετος και Μακάριος.

Στην αρχή ζούσανε ομόφωνα με ειρήνη και αγάπη, υπακοή και σεβασμό προς το σχήμα και την Καλογερική, σύμφωνα με τις υποσχέσεις του Μοναχισμού.

Με την πάροδο του χρόνου όμως, ξεθύμανε εκείνη η πρώτη ευλάβεια και λίγο το αδερφικό θάρρος, λίγο το θέλημα που με τέχνη και πολλή μαστοριά βάνει ο Διάβολος, άρχισαν να κάνει ο καθένας ότι ήθελε, χωρίς να ρωτάει τον άλλο.

Έτσι μπήκε αναμεσά τους, χωρίς να το κατάλαβουν, η ψύχρα, ακολούθησε γκρίνια και φιλονικείες, οι οποίες καταλήγανε σε σοβαρά επεισόδια, μαλώματα, φωνές, χειροδικίες και έντονα κτυπήματα τόσο, που ο ένας έσπαγε το κεφάλι, το χέρι, το πόδι ή ότι άλλο μπορούσε του άλλου αδερφού, ώσπου να τον υποτάξει στη δική του θέλησι. Δε σεβόταν ο μικρός το μεγάλο, ούτε ο μεγάλος υπολόγιζε το μικρό αδερφό.

Οι καυγάδες και τα άσχημα επεισόδια συνεχίζονταν σχεδόν κάθε μέρα, ήταν σπάνιο πράγμα να πέρναγε μέρα και να μην ακούνε, οι γειτονικοί ασκητές, τους αδερφούς αυτούς να καυγαδίζουν και να κτυπιώνται. Όποιος από τους γείτονες ή τους άλλους Πατέρες τολμούσε να επέμβει για να τους χωρίσει ή να μεσολαβήσει να ειρηνεύσουν και να μη μαλώνουν, έφευγε ξυλοδαρμένος κι έτσι κανείς δε μπορούσε να βοηθήσει τα αδέρφια αυτά.

Πέρασαν 40 χρόνια μαρτυρικής ζωής, που τα 5 αυτά αδέρφια καθημερινά μάλωναν. Οι Πατέρες της Σκήτης είχαν συνηθίσει στις καθημερινές αυτές φωνές και λέγανε: "Οι ταραχοποιοί αδερφοί πάλι μαλώνουν και σκοτώνονται".

Μετά από το χρονικό αυτό διάστημα των 40 χρόνων, πέρασε μια μέρα, πέρασε δεύτερη και τρίτη μέρα και από τα αδέρφια αυτά δεν ακούστηκαν οι συνηθισμένες φωνές τους, αλλά στην Καλύβα τους επικρατούσε άκρα σιγή.

Στους Πατέρες φάνηκε περίεργο που δεν άκουγαν να μαλώνουν, αλλά κανείς δεν τολμούσε να πάει για να ιδεί τι συμβαίνει.

Την τρίτη προς τέταρτη ημέρα, στον ύπνο του Δικαίου της Σκήτης παρουσιάζεται η Αγία Άννα και του είπε: "Πηγαίνετε με τους Πατέρες να θάψετε, με δόξες και τιμές, τους 5 Μάρτυρες του Χριστού, τα 5 αδέρφια, που για την αγάπη του Κυρίου γίνανε Καλόγεροι και από φθόνο του Διαβόλου μαλώνανε χωρίς αιτία και παρά τη θελησί τους, το βράδυ όμως κάθε ημέρα μετά το Απόδειπνο, συγχωρούσε από την καρδιά του ο ένας τον άλλον και δε βάστηξε η κακία μέσα τους ούτε μια ολόκληρη ημέρα, διότι εφάρμοζαν με ακρίβεια το ρητό που λέγει: " Μη επιδυέτω ο ήλιος επί τω παροργισμώ υμών, οργίζεσθε, και μη αμαρτάνετε" (Εφεσ. Δ΄24)

Ο Δίκαιος - πρόεδρος της Σκήτης - άμα άκουσε αυτά από την Αγια Άννα, αμέσως κάλεσε τους Πατέρες σε γεροντική Σύναξι και πήγαν όλοι στην Καλύβα, που ζούσαν τα 5 αδέρφια, βρήκαν την πόρτα ανοιχτή, μπήκαν μέσα και βρήκαν σε στάσι που βάνουμε μετάνοια μετά το Απόδειπνο μέσα στην εκκλησία και τους 5 πεθαμένους να εκπέμπουν άρρητη ευωδία και επληρώθη σ'αυτούς το ρητό της Αγίας Γραφής που λέγει: "Μη κρίνετε, ίνα μη κριθήτε. Έν ω γαρ κρίματι κρίνετε κριθήσεσθε.... και όπου ευρώ σε εκεί και κρίνω σε" (Ματθ. Ζ΄ Ι,2)

Τότε όλοι οι Πατέρες, αφού πήραν ένα μάθημα ανεξικακίας από τους Μοναχούς αυτούς, με τιμές και θυμιάματα συνώδευσαν τους Μάρτυρες του Χριστού και κήδευσαν τα σωματά τους στο Κοινό Κοιμητίρι με τους άλλους Πατέρες και δόξασαν το Θεό, που με κάθε τρόπο οικονομεί τη σωτηρία των ανθρώπων.
Φώς στους μοναχούς είναι οι Άγγελοι... και φώς στους κοσμικούς οι Μοναχοί...
angieholi
Συντονιστής
Συντονιστής
Δημοσιεύσεις: 3227
Εγγραφή: Τρί Μάιος 05, 2009 5:25 pm
Τοποθεσία: Αγγελική@Αθήνα

Re: Ιστορίες απο το Γεροντικό του Αγίου Όρους

Δημοσίευση από angieholi »

Θείο όραμα της Παναγίας στη «Βίγλα»

Στην πανώρια αυτή περιοχή της Βίγλας, που έχει πολύ ανοιχτόν ορίζοντα προς όλες τις κατεθύνσεις και βλέπει τα απέραντα γαλανά νερά του Αιγαίου πελάγου, τον 14ο αιώνα ήρθε και αρκετά χρόνια εφησύχαζε, ο νηπτικώτατος Πατήρ και διδάσκαλος Άγιος Γρηγόριος ο Σιναΐτης, ο οποίος δίδαξε και ανέδειξε πολλούς μαθητές της νηπτικής θεωρίας και πρακτικής καρδιακής προσευχής.

Μεταξύ των μαθητών του, σαν αστέρι πρώτου μεγέθους έλαμψε ο απλός και αγαθός Μάρκος, ο οποίος στην τοποθεσία αυτή αξιώθηκε να ιδεί θαυμάσιο και υπερφυσικό όραμα: Στο ψηλότερο και πιο θεαματικό, μέρος της «Βίγλας» είδε σε ζωντανή εικόνα το τελευταίο μεγαλυνάριο, που ψάλλομε στο τέλος του μεγάλου Παρακλητικού Κανόνα της Παναγίας που λέγει:
«Χρυσοπλοκώτατε πύργε, και δωδεκάτειχε πόλις,
Ηλιοστάλακτε θρόνε, καθέδρα του Βασιλέως,
ακατανοήτον θαύμα, πώς γαλουχείς τον Δεσπότη;»


Δηλαδή είδε ένα χρυσόπλοκο και χρυσόκτιστο πύργο, πάνω στον οποίο ήταν ολοφώτεινος και ηλιοστάλακτος θρόνος. Επί του θρόνου αυτού, σα βασίλισσα ουρανού και γής, κάθονταν η Κυρία και Δέσποινα του κόσμου, Υπεραγία Θεοτόκος κιαι Αειπάρθενος Μαρία, φέρουσα στην αγκαλιά της, τον υιόν και Θεόν της, Κύριον και σωτήρα ημών Ιησούν Χριστόν.

Στον πύργο αυτόν, γύρω-γύρω σαν τείχος, ήταν 12 ολόχρυσοι θρόνοι, επί των οποίων κάθονταν οι 12 Άγιοι Απόστολοι του Κυρίου, οι οποίοι, μαζί με Αγγελικά Τάγματα και τους αγιορείτες Πατέρες, υμνούσαν, ευλογούσαν και δοξολογούσαν τον Κύριο της δόξης και Θεόν, τιμώντες ταυτόχρονα με ύμνους και μεγαλυνάρια, την Παναγία Μητέρα, του Υιού και Λόγου του Θεού, Θεοτόκο Μαρία. Γύρω δε από όλους αυτούς ήταν άπειρο πλήθος Μοναχών και χριστιανών, που δοξολογούσαν κι αυτοί το Θεό και την μητέρα του Χριστού και θαύμαζαν τη δόξα και χάρι της Παναγίας Θεοτόκου και εμακάριζαν την «αειμακάριστον και παναμώμητον και μητέρα του Θεού ημών».

Και εφ’όσον γίνονταν αυτά στο ανατολικό μέρος, ο Άγιος Μάρκος, γύρισε δυτικά και βλέπει μακριά και σε μεγάλη απόστασι, από την Παναγία, μια τσιγγάνα – γύφτισσα – η οποία έκανε διάφορα αστεία και κωμικά νούμερα, θεατρικές κινήσεις, ξεγυμνώματα και διάφορες άλλες ασχήμιες και ξεδιάντροπες παραστάσεις. Είχαν και κει μαζευτεί μερικοί άνθρωποι, που περιεργάζονταν, χάζευαν και διασκέδαζαν με τις επιδείξεις και άσεμνες σκηνές που έκανε η γύφτισσα.

Τότε με φρίκη, παρατήρησε, ο Άγιος Μάρκος, πώς λίγοι-λίγοι από τους χριστιανούς, αλλά και απο τους Μοναχούς ακόμη, οι οποίοι πρώτα ήταν κοντά στην Παναγία και υμνολογούσαν το Θεό, άφηναν το χορό του χρυσού εκείνου πύργου, που υμνολογούσαν το Θεό Άγγελοι και Άγιοι, και νικώμενοι απο σατανική περιέργεια, γύριζαν πρός το μέρος εκείνο της τσιγγάνας, πήγαιναν κοντά της, τους άρεσαν οι επιδείξεις της, κι έτσι άρχισαν σιγά-σιγά και δειλά-δειλά να φεύγουν όλοι από τη θεία ομήγυρη και λαμπρή εκείνη δόξα της Παναγίας και να πηγαίνουν κοντά στη γύφτισσα, φοβερό και τρομερό όραμα, αλλά αληθινά προφητικό.

Η Παναγία έμεινε μόνη, με τους Αγγέλους και τους Αγίους και με λίγους καλούς Μοναχούς και πιστούς χριστιανούς, με τους οποίους ακατάπαυστα υμνούσε και δοξολογούσε τον Κύριο της δόξης. Με λύπη της δε πολλή έβλεπε τους άλλους που΄φευγαν και προτιμούσαν να ιδούν τα αίσχη και να ακούσουν τα αδιάντροπα τραγούδια της πόρνης τσιγγάνας, παρά να μένουν και με την Παναγία και τους Αγίους να δοξολογούν τον Κύριο.

Ο Άγιος Μάρκος, όσο στην αρχή χάρηκε, που είδε την Παναγία να αστράφτει περισσότερο από τον ήλιο, και τους Αγίους Αποστόλους, με τα ουράνια Τάγματα των Αγγέλων και των Αγίων, που προσευχόντουσαν και δοξολογούσαν το Θεό, τόσο λυπήθηκε περισσότερο και τον κατέλαβε φόβος και τρόμος, σαν είδε τους ανοήτους εκείνους ανθρώπους και καλόγηρους ακόμη να εγκαταλείπουν τη Βασίλισσα των Αγγέλων και να προτιμούν μια βρωμερή, ακάθαρτη και κατά πάντα βέβηλη πόρνη γυναίκα. Να προτιμούν τα ανήθικα και ρυπαρά τραγούδια, από τους θείους ύμνους και την ακατάπαυστη δοξολογία του Θεού και να πηγαίνουν κοντά στα όργανα του Σατανά!

Συμπέρασμα Οράματος

Μήπως και σήμερα, αγαπητοί μου, δεν κάνουμε κι εμείς το ίδιο με εκείνους τους ανόητους; Δεν αφήνουμε τη μητέρα Εκκλησία; Δεν εγκαταλείπουμε τα Μυστήρια του Θεού τα άγια; Δεν αφήνουμε τις ιερές υμνολογίες και δοξολογίες του Θεού και τρέχουμε στα θέατρα, στους κινηματογράφους να ιδούμε τα άσεμνα και αισχρά θεάματα, τα ξεγυμνώματα, ν’ακούσουμε τα πορνικά άσματα και διεφθαρμένα αισχρουργήματα; Μήπως κι εμείς σήμερα, δεν αφήνουμε τους πνευματικούς και εξομολόγους, τους ιερείς και διδασκάλους της Εκκλησίας μας και τρέχουμε στα διάφορα «μέντιουμ» στις μάντισσες, που είναι οι συνεργάτες του Σατανά. Δεν τρέχουμε στις διάφορες καφεφλυντζανούδες, στις χαρτορήχτρες, δεν πηγαίνουμε στις μάγισσες και στα γυτέματα και ξεματιάσματα, που κάνουν τσιγγάνες γυναίκες. Δεν τρέχουμε σαν μωροί και ανόητοι σ’αυτές να μάθουμε για την αποκατάστασι ή την κατάντια και τον ξεπεσμό του παιδιού ή του κοριτσιού μας;
Βλέπετε πώς αυτή την κατάστασι, που ζεί σήμερα, δυστυχώς, η διεφθαρμένη γενιά μας, την είδε πρίν 600 και πλέον χρόνια, ο μαθητής του Αγίου Γρηγορίου του Σιναΐτη, Μάρκος ο απλούς, στη Βίγλα του Αγίου Όρους και έφριξε! Είναι όντως φοβερό το κατάντημά μας!
Φώς στους μοναχούς είναι οι Άγγελοι... και φώς στους κοσμικούς οι Μοναχοί...
angieholi
Συντονιστής
Συντονιστής
Δημοσιεύσεις: 3227
Εγγραφή: Τρί Μάιος 05, 2009 5:25 pm
Τοποθεσία: Αγγελική@Αθήνα

Re: Ιστορίες απο το Γεροντικό του Αγίου Όρους

Δημοσίευση από angieholi »

Θαύμα του Αγίου Ιωάννου «Κουκουζέλη»

Ο Άγιος Ιωάννης ο Κουκουζέλης, όπως αναφέρει ο βίος του, στο μέγα Συναξ. Βίκτ. Ματθαίου 1η Οκτωβρίου, έφυγε κρυφά από το παλάτι του Βυζαντινού αυτοκράτορα Κομνηνού (12ος αιών) και πήγε στην Ιερά Μονή Μεγίστης Λαύρας και επειδή ο Βασιλιάς καταζητούσε να τον βρεί παντού, δήλωσε στο Μοναστήρι, ότι στην κοσμική ζωή ήταν βοσκός προβάτων και ο ηγούμενος της Μονής Λαύρας του ανέθεσε το διακόνημα, να βόσκει τους τράγους της Μονής στο δάσος. Ο Ιωάννης μετά χαράς δέχτηκε το διακόνημα αυτό και απ’εκείνης της ημέρας έμενε στο δάσος, που η Λαύρα είχε ειδικά σπιτάκια για τους φύλακες των ζώων, τα λεγόμενα «τραγιάρικα».

Μια μέρα στην περιοχή αυτή βρισκόμενος για τη βοσκή των ζώων, που αφθονεί στα μέρη εκείνα, και ενώ τα ζώα έβοσκαν, αυτός θυμήθηκε τους ωραίους εκκλησιαστικούς ύμνους, που έψαλλε στην εκκλησία και στο παλάτι του Βασιλιά κι άρχισε να ψάλλει. Όταν έψαλλε ήταν τόσο γλυκειά και μελωδική η φωνή του, που όλα τα τραγιά μαζεύτηκαν γύρω του, άφησαν τη βοσκή τους, σταμάτησαν να τρώνε και επί ώρες, που ο Άγιος Ιωάννης έψαλλε, αυτά είχαν σηκωθεί στας δύο τους πόδια κι ακούγανε με προσοχή, σαν να ήταν λογικά όντα, την ωραία μελωδία που έβγαινε από το στόμα του «Κουκουζέλη».

Το εξαίσιο τούτο θέαμα, από μακρυά βλέποντες οι ερημίτες, από τις ασκητικές τους Καλύβες, έτρεξαν την άλλη μέρα και ανάφεραν το γεγονός στον ηγούμενο της Λαύρας, όπου με το θαυμάσιο αυτό τρόπο αποκαλύφθηκε η πραγματική ιδιότητα του Κουκουζέλη.

Ο ηγούμενος τότε, αφού τον κούρεψε Καλόγερο, τον κράτησε να ψάλλει στη Μονή σαν δεξιός ψάλτης με την αγγελική του φωνή.
Φώς στους μοναχούς είναι οι Άγγελοι... και φώς στους κοσμικούς οι Μοναχοί...
angieholi
Συντονιστής
Συντονιστής
Δημοσιεύσεις: 3227
Εγγραφή: Τρί Μάιος 05, 2009 5:25 pm
Τοποθεσία: Αγγελική@Αθήνα

Re: Ιστορίες απο το Γεροντικό του Αγίου Όρους

Δημοσίευση από angieholi »

O διάβολος φοβάται το κομβοσχοίνι και την ευχή

Στην ίδια Σκήτη της Αγιάννας, ο Μοναχός Προκόπιος από την Καλύβα «Εισόδια της Θεοτόκου» είχε μεγάλη επιθυμία να μάθει μουσικά, για να δοξολογεί και αυτός το Θεό, όπως και οι άλλοι αδερφοί.
Επειδή όμως ήταν λίγο παράφωνος αποφεύγανε οι Πατέρες να τον μάθουν μουσικά.

Ο αδερφός Προκόπιος είχε χάρισμα από το Θεό λάβει να λέει ακατάπαυστα την ευχή το «Κύριε Ιησού Χριστέ υιέ του Θεού ελέησόν με τον αμαρτωλό» και στο αριστερό χέρι κρατούσε πάντα το κομβοσχοίνι, το οποίο δεν αποχωριζόταν ποτέ.

Μια μέρα, ήταν πολύ λυπημένος, που δεν μπορούσε να βρεί κανένα για να τον μάθει μουσική και συλλογιζόμενος αυτό το πράγμα, από την πολύ του λύπη, είχε σταματήσει να λέει την ευχή.

Ξαφνικά παρουσιάζεται μπροστά του ένας σεβάσμιος, αλλά άγνωστος σ’αυτόν γέροντας ο οποίος του είπε: «Αδερφέ Προκόπιε, τι έχεις κι είσαι τόσο λυπημένος; Τι σε απασχολεί; Ο Προκόπιος του απάντησε: «Τι να έχω γέροντα, να, θέλω κι εγώ να μάθω μουσικά και δε βρίσκεται κανένας να με μάθει, γιατί μου λένε πως είμαι λίγο φάλτσος». Ο ασπρογένης γέροντας τότε του είπε: «Γι’αυτό κάθεσαι και στεναχωριέσαι καϋμένε, εγώ θα σε μάθω μουσικά και θα σε κάνω να γίνεις ο καλύτερος ψάλτης του Αγίου Όρους, θα κελαϊδάς σαν το καλύτερο αηδόνι, αλλά θέλω κι εσύ να μου κάνεις μια χάρι.»

«Δηλαδή τι ζητάς από μένα, του είπε ο Προκόπιος, θέλεις να σε πληρώσω; Εγώ ότι θέλεις θα σου δώσω!» Τότε ο ασπρογένης του είπε: «Η πληρωμή η δική μου είναι να πετάξεις από τα χέρια σου αυτό που λέτε κομποσχοίνι και να πάψεις να λες αυτό που λέτε ευχή και θα σε μάθω ‘γώ ότι θέλεις.»

Ο Μοναχός Προκόπιος άμα άκουσε αυτά κατάλαβε πως ο φαινόμενος δεν ήταν Μοναχός, αλλά ο παμπόνηρος Δαίμονας, που ήθελε να τον κάνει να σταματήσει την προσευχή, και αμέσως έκαμε το σταυρό του και είπε: «Ύπαγε οπίσω μου Σατανά παμπόνηρε, δε μου χρειάζονται τα μουσικά σου και οι πονηρές καλοσύνες σου» κι ο Δαίμονας έγινε άφαντος.

Απ’αυτό μαθαίνουμε πόσο ο Διάβολος φοβάται το κομβοσχοίνι, για το οποίο καλά λένε οι Πατέρες ότι είναι όπλο του χριστιανού κατά του Διαβόλου και την ευχή, η οποία καίει τον Δαίμονα. Ενώ τους ψάλτες δεν τους φοβάται τόσο και δεν τους υπολογίζει, γιατί, εύκολα με το ψάλσιμο αφαιρούνται απο την προσευχή και πέφτουν στον εγωϊσμό και την υπερηφάνεια!
Φώς στους μοναχούς είναι οι Άγγελοι... και φώς στους κοσμικούς οι Μοναχοί...
angieholi
Συντονιστής
Συντονιστής
Δημοσιεύσεις: 3227
Εγγραφή: Τρί Μάιος 05, 2009 5:25 pm
Τοποθεσία: Αγγελική@Αθήνα

Re: Ιστορίες απο το Γεροντικό του Αγίου Όρους

Δημοσίευση από angieholi »

Δέκα άγνωστοι και ανώνυμοι Άγιοι

Ο Κύριλλος Μοναχός, Γέροντας της Καλύβης «Τίμιος Σταυρός» των καλλιτεχνών αγιογράφων Ανανναίων και Δίκαιος της Ιεράς Σκήτης της Αγίας Άννης, κατά το σωτήριον έτος 1977-1978, μας διηγήθηκε ότι στις 20 του μηνός Σεπτεμβρίου 1977, ήρθε στο Κυριακό – κεντρικός ναός Σκήτης – ένας Λιβανέζος χριστιανός ορθόδοξος, ο οποίος είπε ότι λόγω της εμπόλεμης καταστάσεως στην πατρίδα του, ήταν πρόσφυγας κι έμενε στη Πόλι Κανά της Γαλιλαίας.

Ο Λιβανέζος ζήτησε, από το Δίκαιο, Πατέρα Κύριλλο, να του δείξει το δρόμο που οδηγεί στην κορυφή του Άθωνα. Ο Π. Κύριλλος πρόθυμα έδειξε το δρόμο που ζητούσε, κι ο ευλαβής αυτός προσκυνητής ξεκίνησε για την κορυφή, η οποία φτάνει τα 2.030 μ. ύψος και επειδή χρειάζονται περισσότερο απο 4 ώρες οδοιπορία, από την Αγιάννα μέχρι να φθάσει στην κορυφή, όπου υπάρχει και μικρό εκκλησάκι επ’ονόματι της «Μεταμορφώσεως του Κυρίου», έπρεπε να φύγει πρωΐ.

Για το λόγο αυτό, ο Λιβανέζος έφυγε πολύ πρωΐ και το βραδάκι γύρισε πάλι στο «Κυριακό» της Σκήτης, φιλοξενήθηκε και κοιμήθηκε. Την άλλη μέρα, μετά τη θεία λειτουργία, ετοιμάστηκε για να φύγει, αλλά θυμήθηκε να ρωτήσει κάτι που δεν μπόρεσε να καταλάβει και του έκανε ιδιαίτερη εντύπωσι. Έτσι μπροστά σε άλλους Πατέρες της Σκήτης, με τα λίγα σπασμένα Ελληνικά που μιλούσε είπε, πως όταν κατέβαινε από την κορυφή του Άθωνα, στην τοποθεσία που λέγεται «Βαβύλα» εκεί που αρχίζει ο πολύς κατήφορος, αισθάνθηκε υπερβολική κούρασι και θέλησε λιγο να καθήσει να ξεκουραστεί. Εκεί που πήγε να βρεί κατάλληλο μέρος, ξάφνου βλέπει μπροστά του ένα σπίτι απο το οποίο βγήκαν δύο σεβάσμιοι Μοναχοί, οι οποίοι τον δέχθηκαν μέσα στο σπίτι και του πρόσφεραν σύκα νωπά φρέσκα και γλυκό νερό, έφαγε και ήπιε το κρύο νερό, και όπως είπε, τόση γλύκα και νοστιμιά αισθάνθηκε, που δεν μπορούσε να την περιγράψει, αλλά και κατά περίεργο τρόπο όλη η κούρασι που είχε, μετά από το κέρασμα, εξαφανίστηκε.

Μέσα στο κλουβί αυτό είδε δέκα σεβάσμιους Μοναχούς, τους οποίους είδε να στηρίζωνται, ο καθένας τους, πάνω σε μια γυριστή στη μέση μονόξυλη μαγκούρα και με το κομποσχοίνι στο χέρι όλοι να προσεύχωνται.
Τους ρώτησε, πόσον καιρό έχουν που μένουν εκεί; Κι αυτοί του απάντησαν πως έχουν πάρα πολλά χρόνια, και δεν κάνουν σχεδόν καμία άλλη εργασία, παρά να προσεύχονται για όλο τον κόσμο. Αυτό κίνησε την περιέργεια του Λιβανέζου, κι όταν έφυγε σ’όλο το δρόμο, όπως έλεγε, σκεφτόταν αυτό που του είπαν ότι έχουν πάρα πολλά χρόνια εκεί προσευχόμενοι, ενώ η ηλικία τους δεν έδειχνε να είναι και πολύ μεγάλη και γι’αυτό ρωτούσε το Δίκαιο και τους Πατέρες. Πώς του είπαν αυτοί οι Μοναχοί, που φαίνονταν να είναι της ίδιας ηλικίας, οτι ασκητεύουν πάρα πολλά χρόνια εκεί;

Ο Δίκαιος Πατήρ Κύριλλος, και οι άλλοι Πατέρες της Σκήτης έμειναν έκθαμβοι και κατάπληκτοι, από την αποκάλυψι αυτή, που προφανώς ο Πανάγαθος Θεός «κρίμασιν οίς Αυτός οίδε» έδειξε στον Λιβανέζο, διότι όλοι γνωρίζουν, πως στο μέρος εκείνο δεν υπάρχει ούτε σπίτι, ούτε Μοναχοί να μένουν εκεί κοντά στην περιοχή αυτή. Τότε όλοι με ένα στόμα και μια καρδιά δόξασαν το Θεό και είπαν στον ξένο ευλαβή προσκυνητή: «Αδερφέ, δώσε δόξα και ευχαριστία στο μεγαλοδύναμο και παντοδύναμο Κύριο και Θεό μας, που σε αξίωσε να ιδείς εκλεκτούς δούλους και Αγίους του, διότι αυτούς που είδες εσύ χτές δεν ήσαν Μοναχοί, αλλά ήσαν Άγιοι και Όσιοι Πατέρες του Όρους, τους οποίους κανείς από μας δεν αξιώθηκε να ιδεί, αλλά κατά καιρούς έχουν φανερωθεί σε μερικούς ευλαβείς Μοναχούς και σε καλούς και ευλαβείς χριστιανούς προσκυνητές, ένας από τους οποίους φαίνεται πως θα είσαι και εσύ!!! Ο Λιβανέζος ανεχώρησε ευλογών και δοξάζων τον Θεόν, τον «Θαυμαστόν εν τις Αγίοις Αυτού».
Φώς στους μοναχούς είναι οι Άγγελοι... και φώς στους κοσμικούς οι Μοναχοί...
Άβαταρ μέλους
panagiotisspy
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 7181
Εγγραφή: Πέμ Ιουν 04, 2009 4:57 am
Τοποθεσία: ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΣ

Re: Ιστορίες απο το Γεροντικό του Αγίου Όρους

Δημοσίευση από panagiotisspy »

Σ ευχαριστούμε αδελφή Αγγελική, για τον κόπο που κάνεις και μας παραθέτεις αυτές τις όμορφες Αγιορείτικες ιστορίες!
Εάν ταις γλώσσαις των ανθρώπων λαλώ και των αγγέλων,Αγάπην δε μη έχω,γέγονα χαλκός ηχών ή κύμβαλον αλαλάζον. Και εάν έχω προφητείαν και ειδώ τα μυστήρια πάντα και πάσαν την γνώσιν και έχω πάσαν την πίστιν,ώστε όρη μεθιστάνειν,Αγάπην δε μη έχω, ουδέν ειμί.
aposal
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 24960
Εγγραφή: Παρ Απρ 13, 2007 5:00 am
Τοποθεσία: Απόστολος @ Άγιος Δημήτριος (Μπραχάμι)

Re: Ιστορίες απο το Γεροντικό του Αγίου Όρους

Δημοσίευση από aposal »

Πάρα πολύ όμορφα όσα παραθέτεις! Συνέχισε!
Μελίζεται και διαμερίζεται ο Αμνός του Θεού, ο μελιζόμενος και μη διαιρούμενος, ο πάντοτε εσθιόμενος και μηδέποτε δαπανόμενος, αλλά τους μετέχοντας αγιάζων.
angieholi
Συντονιστής
Συντονιστής
Δημοσιεύσεις: 3227
Εγγραφή: Τρί Μάιος 05, 2009 5:25 pm
Τοποθεσία: Αγγελική@Αθήνα

Re: Ιστορίες απο το Γεροντικό του Αγίου Όρους

Δημοσίευση από angieholi »

Η αχειροποίητη εικόνα της Παναγίας στη Ρουμάνικη Σκήτη του Τιμίου Προδρόμου

Με την άδεια της Κυριάρχου Μονής Μεγίστης Λαύρας, στην περιοχή της "Βίγλας" έχει κτισθεί η σκήτη του Τιμίου Προδρόμου, στην οποία παλαιότερα μένανε 80-100 Μοναχοί, Ρουμανικής καταγωγής,σήμερα έχει μόνον 10. Είναι κοινόβιος και ακολουθούν με σεβασμό και ευλάβεια το τυπικό και την τάξη των ιερών Μονών και Σκητών του Αγίου Όρους.

Στην κεντρική εκκλησία της Σκήτης αυτής, βρίσκεται από πολλών χρόνων, ωραιοτάτη και μεγαλόπρεπη εικόνα της Κυρίας Θεοτόκου.

Ο αγιογράφος της εικόνας αυτής, Γεωργάκης Νικολάου, αφού πολύ μόχθησε και κουράστηκε να ιστορήσει την εικόνα όπως την ήθελε ο Δίκαιος - ηγούμενος - της Σκήτης Νήφων Ιερομόναχος, ο οποίος την παρήγγειλε να κατασκευαστεί στο Ιάσιο της Ρουμανίας (1857-1870) και επειδή δεν μπορούσε να την πετύχει την έκλεισε σε ερμάριον για πολύ καιρό. Αφού πέρασε πολύς καιρός έβγαλε την εικόνα, από το ερμάριο, και προσπαθούσε να την τελειοποιήσει για να την παραδώσει στον κτήτορα της Σκήτης που την είχε παραγγείλει.

Σύμφωνα με τον τρόπο που μεταχειρίζονταν έφτιαξε πρώτο και δεύτερο χέρι, επί των ενδυμάτων και των προσώπων της εικόνας, κι όταν δοκίμασε να περάσει και το τρίτο χέρι, είδε το πρόσωπο της Παναγίας και του Χριστού, να είναι αλλοιωμένα - παραμορφωμένα - και τότε στεναχωρήθηκε ο αγιογράφος και νόμισε πως ξέχασε την τέχνη του και ότι δεν μπορούσε να την τελειοποιήσει και επειδή είχε βραδυάσει, άφησε να την τελειώσει την άλλη μέρα, κατά την οποία θα αρχίναγε την εργασία με καλύτερη διάθεσι.

Την άλλη μέρα, όπως αφηγήθη ο ίδιος, έκαμε τρείς μετάνοιες και πήγε με ευλάβεια ν'αρχίσει εργασία και ώ του θαύματος! Βρήκε τα πρόσωπα της Θεομήτορος και του Χριστού υπερφυσικά τελειωμένα με υπέροχη λαμπρότητα και υπεφυές κάλλος.

Πράγματι, όταν το 1933 αξιώθηκα με τον αδερφό μου, Παντελεήμονα μοναχό, να την προσκυνήσω, μου έκανε τόση εντύπωσι η ομορφιά και το επιβλητικό βλέμμα, η ωραιότης και μεγαλοπρέπεια της θείας εικόνας αυτής, της Θεομήτορος, που δεν χορταίνεις ώρες ολόκληρες να κάθεσαι και να την θαυμάζεις.
Φώς στους μοναχούς είναι οι Άγγελοι... και φώς στους κοσμικούς οι Μοναχοί...
Απάντηση

Επιστροφή στο “Το Αγιο Όρος”