Το "σπίτι" της Πορταΐτισσας
Δημοσιεύτηκε: Τετ Δεκ 03, 2008 10:34 pm
Είχα ακούσει τόσα πολλά για τη θαυματουργή εικόνα της Παναγίας της Πορταίτισσας.
Τώρα ερχόταν και η στιγμή να την αντικρύσω με τα ανάξια μάτια μου και να την φιλήσω με τα βρωμερά μου χείλη.
Προετοιμάστηκα όσο ήταν δυνατόν για μένα πνευματικά. Πριν από τρεις μέρες ο Πνευματικός μου σε άλλο μοναστήρι του Άθωνα δε μ' άφησε να κοινωνήσω αμέσως. Όταν με ρώτησε για το πρόγραμμα που θα ακολουθούσα μου είπε να κοινωνήσω τελικά στη μονή Ιβήρων τη μεθεπόμενη. Το είχα κρυφή μου επιθυμία και τώρα γινόταν πραγματικότητα.
Διαβαίνοντας τη μεγάλη πύλη της μονής Ιβήρων και τον τεράστιο προθάλαμο εισήλθαμε στην αυλή του μοναστηριού ψάχνοντας με τα μάτια μας το παρεκκλήσι της Πορταίτισσας. Αυτό βισκεται αριστερά, δίπλα από την παλιά χτισμένη πύλη του μοναστηριού. Εκείνη την ώρα ήταν κλειδωμένο.
Στον πίνακα ανακοινώσεων στο αρχονταρίκι έγραφε πως στο παρεκκλήσι της Πορταίτισσας θα γίνει μόνο η παράκληση και το απόδειπνο αργά το απόγευμα. Η Θεία Λειτουργία θα γινόταν στο μεγάλο καθολικό.
Το πρόγραμμα ακολουθήθηκε κανονικά. Τακτοποίηση στα δωμάτια, ξεκούραση, καθάρισμα σκόρδων και κρεμμυδιών στην κουζίνα, εσπερινός, ξενάγηση στο καθολικό, τράπεζα, προσκύνηση ιερών λειψάνων, παράκληση και απόδειπνο. Λίγο πριν κλείσουν οι πύλες του μοναστηριού πήγαμε στο αγίασμα που τρέχει από τότε που έβγαλαν την εικόνα της Παναγίας από τη θάλασσα και την απόθεσαν στην ακτή. Αυτό βρίσκεται σε απόσταση περίπου μισού χιλιομέτρου από τη μονή, δίπλα εκεί που σκάει το κύμα.
Γύρω στις τρεις σηκωθήκαμε για το μεσονυκτικό. Το καθολικό της μονής Ιβήρων είναι μεγαλοπρεπέστατο. Και τα στασίδια ακόμα είναι πιο μεγάλα και άνετα από τα άλλα μοναστήρια. Εγώ από μέσα μου ευχαριστούσα το Θεό που με καταδεχόταν να κοινωνήσω στη μονή Ιβήρων. Βέβαια η Θεία Κοινωνία είναι το ίδιο είτε λαμβάνεται στο ναό της Αναστάσεως στα Ιεροσόλυμα είτε στο ερειπωμένο ξωκκλήσι του πιο απόμερου χωριού. Όμως είναι και η επιθυμία του να κοινωνήσεις κάπου ειδικά. Δεν πειράζει που η Θεία Λειτουργία θα γινόταν στο καθολικό. Αρκεί που είδα και προσκύνησα τη θαυματουργό εικόνα. Δεν ήταν όμως έτσι.
Στις εξίμισυ περίπου τελείωσε ο όρθρος. Ενώ περιμέναμε να ακούσουμε "Ευλογημένη η βασιλεία ....", βλέπουμε να κλείνουν οι πόρτες και οι κουρτίνες του Ιερού και όλοι οι μοναχοί να εγκαταλείπουν το καθολικό.
Ξαφνικά ένας γέροντας που καθόταν στον αριστερό χορό έρχεται προς εμάς και λέει "Η Θεία Λειτουργία θα γίνει στη Πορταίτισσα" και φεύγει με ταχύ βήμα.
...!!!Η καρδιά μου πήγαινε να σπάσει. Δεν το πίστευα. Άλλαξε το πρόγραμμα. Θα κοινωνούσα τελικά κάτω από το βλέμμα της Παναγίας. Σ' ευχαριστώ Παναγία μου, σ' ευχαριστώ Θεέ μου έλεγα συνέχεια.
Το παρεκκλησάκι της Πορταίτισσας δεν χωράει ούτε δέκα άτομα και αυτά όρθια. Τα στασίδια ελάχιστα και αυτά πιασμένα από γεροντότερους. Μέσα στο ταπεινό εκκλησάκι δεσπόζει η τεράστια εικόνα.
Στεκόμουν όρθιος μπροστά της, σε μία απόσταση όχι πάνω από πέντε μέτρα. Ακίνητος σε όλη τη διάρκεια της Θείας λειτουργίας. Είχα ξεχάσει ότι ήμουν τσακισμένος από το μεσονυκτικό και τον όρθρο. Μπροστά στην εικόνα της Παναγίας. Εκεί θέλησε να βρίσκεται. Μέσα σε ένα ταπεινό εκκλησάκι. Την πήγαιναν οι μοναχοί που την βρήκαν στο μεγάλο καθολικό για να την τιμήσουν όπως της έπρεπε. Αλλά αυτή έφευγε και πήγαινε και καθόταν πάνω στην παλιά πύλη του μοναστηριού. Δεν ήθελε τιμές. Ήθελε να υπηρετεί. Να διακονεί. Επέμεναν οι μοναχοί σκεφτόμενοι ως άνθρωποι. Τελικά εμφανίστηκε στον ηγούμενο και του είπε να μην την ξαναπάρουν από την πύλη γιατί ήρθε εκεί για να τους προτατεύει αυτή και όχι οι μοναχοί εκείνη στο καθολικό. Γι' αυτό και ονομάστηκε Πορταίτισσα.
Από τότε βρίσκεται στο "σπίτι" της η Πορταίτισσα. Στο μικρό εκκλησάκι. Καλοσωρίζει όσους έρχονται και ευλογεί όσους φεύγουν. Όλους ανεξαιρέτους. Καθημερινά.Όλους τους ακούει. Για όλους προσεύχεται. Αυτή είναι η Παναγία μας. Έθεσε από την αρχή όλο της το είναι στην υπηρεσία της ανθρωπότητας. Από ταπείνωση και υπακοή στον Θεό.
Την ευχαρίστησα που με δέχτηκε και μου εκπλήρωσε την επιθυμία να κοινωνήσω μπροστά της.
Άκουσε την σκέψη μου και την επιθυμία μου χωρίς καν να το προφέρω με τα χείλη μου.
Τώρα ερχόταν και η στιγμή να την αντικρύσω με τα ανάξια μάτια μου και να την φιλήσω με τα βρωμερά μου χείλη.
Προετοιμάστηκα όσο ήταν δυνατόν για μένα πνευματικά. Πριν από τρεις μέρες ο Πνευματικός μου σε άλλο μοναστήρι του Άθωνα δε μ' άφησε να κοινωνήσω αμέσως. Όταν με ρώτησε για το πρόγραμμα που θα ακολουθούσα μου είπε να κοινωνήσω τελικά στη μονή Ιβήρων τη μεθεπόμενη. Το είχα κρυφή μου επιθυμία και τώρα γινόταν πραγματικότητα.
Διαβαίνοντας τη μεγάλη πύλη της μονής Ιβήρων και τον τεράστιο προθάλαμο εισήλθαμε στην αυλή του μοναστηριού ψάχνοντας με τα μάτια μας το παρεκκλήσι της Πορταίτισσας. Αυτό βισκεται αριστερά, δίπλα από την παλιά χτισμένη πύλη του μοναστηριού. Εκείνη την ώρα ήταν κλειδωμένο.
Στον πίνακα ανακοινώσεων στο αρχονταρίκι έγραφε πως στο παρεκκλήσι της Πορταίτισσας θα γίνει μόνο η παράκληση και το απόδειπνο αργά το απόγευμα. Η Θεία Λειτουργία θα γινόταν στο μεγάλο καθολικό.
Το πρόγραμμα ακολουθήθηκε κανονικά. Τακτοποίηση στα δωμάτια, ξεκούραση, καθάρισμα σκόρδων και κρεμμυδιών στην κουζίνα, εσπερινός, ξενάγηση στο καθολικό, τράπεζα, προσκύνηση ιερών λειψάνων, παράκληση και απόδειπνο. Λίγο πριν κλείσουν οι πύλες του μοναστηριού πήγαμε στο αγίασμα που τρέχει από τότε που έβγαλαν την εικόνα της Παναγίας από τη θάλασσα και την απόθεσαν στην ακτή. Αυτό βρίσκεται σε απόσταση περίπου μισού χιλιομέτρου από τη μονή, δίπλα εκεί που σκάει το κύμα.
Γύρω στις τρεις σηκωθήκαμε για το μεσονυκτικό. Το καθολικό της μονής Ιβήρων είναι μεγαλοπρεπέστατο. Και τα στασίδια ακόμα είναι πιο μεγάλα και άνετα από τα άλλα μοναστήρια. Εγώ από μέσα μου ευχαριστούσα το Θεό που με καταδεχόταν να κοινωνήσω στη μονή Ιβήρων. Βέβαια η Θεία Κοινωνία είναι το ίδιο είτε λαμβάνεται στο ναό της Αναστάσεως στα Ιεροσόλυμα είτε στο ερειπωμένο ξωκκλήσι του πιο απόμερου χωριού. Όμως είναι και η επιθυμία του να κοινωνήσεις κάπου ειδικά. Δεν πειράζει που η Θεία Λειτουργία θα γινόταν στο καθολικό. Αρκεί που είδα και προσκύνησα τη θαυματουργό εικόνα. Δεν ήταν όμως έτσι.
Στις εξίμισυ περίπου τελείωσε ο όρθρος. Ενώ περιμέναμε να ακούσουμε "Ευλογημένη η βασιλεία ....", βλέπουμε να κλείνουν οι πόρτες και οι κουρτίνες του Ιερού και όλοι οι μοναχοί να εγκαταλείπουν το καθολικό.
Ξαφνικά ένας γέροντας που καθόταν στον αριστερό χορό έρχεται προς εμάς και λέει "Η Θεία Λειτουργία θα γίνει στη Πορταίτισσα" και φεύγει με ταχύ βήμα.
...!!!Η καρδιά μου πήγαινε να σπάσει. Δεν το πίστευα. Άλλαξε το πρόγραμμα. Θα κοινωνούσα τελικά κάτω από το βλέμμα της Παναγίας. Σ' ευχαριστώ Παναγία μου, σ' ευχαριστώ Θεέ μου έλεγα συνέχεια.
Το παρεκκλησάκι της Πορταίτισσας δεν χωράει ούτε δέκα άτομα και αυτά όρθια. Τα στασίδια ελάχιστα και αυτά πιασμένα από γεροντότερους. Μέσα στο ταπεινό εκκλησάκι δεσπόζει η τεράστια εικόνα.
Στεκόμουν όρθιος μπροστά της, σε μία απόσταση όχι πάνω από πέντε μέτρα. Ακίνητος σε όλη τη διάρκεια της Θείας λειτουργίας. Είχα ξεχάσει ότι ήμουν τσακισμένος από το μεσονυκτικό και τον όρθρο. Μπροστά στην εικόνα της Παναγίας. Εκεί θέλησε να βρίσκεται. Μέσα σε ένα ταπεινό εκκλησάκι. Την πήγαιναν οι μοναχοί που την βρήκαν στο μεγάλο καθολικό για να την τιμήσουν όπως της έπρεπε. Αλλά αυτή έφευγε και πήγαινε και καθόταν πάνω στην παλιά πύλη του μοναστηριού. Δεν ήθελε τιμές. Ήθελε να υπηρετεί. Να διακονεί. Επέμεναν οι μοναχοί σκεφτόμενοι ως άνθρωποι. Τελικά εμφανίστηκε στον ηγούμενο και του είπε να μην την ξαναπάρουν από την πύλη γιατί ήρθε εκεί για να τους προτατεύει αυτή και όχι οι μοναχοί εκείνη στο καθολικό. Γι' αυτό και ονομάστηκε Πορταίτισσα.
Από τότε βρίσκεται στο "σπίτι" της η Πορταίτισσα. Στο μικρό εκκλησάκι. Καλοσωρίζει όσους έρχονται και ευλογεί όσους φεύγουν. Όλους ανεξαιρέτους. Καθημερινά.Όλους τους ακούει. Για όλους προσεύχεται. Αυτή είναι η Παναγία μας. Έθεσε από την αρχή όλο της το είναι στην υπηρεσία της ανθρωπότητας. Από ταπείνωση και υπακοή στον Θεό.
Την ευχαρίστησα που με δέχτηκε και μου εκπλήρωσε την επιθυμία να κοινωνήσω μπροστά της.
Άκουσε την σκέψη μου και την επιθυμία μου χωρίς καν να το προφέρω με τα χείλη μου.
