Το αρχαίο αυτό ελληνορθόδοξο γυναικείο μοναστήρι το οποίο είναι αφιερωμένο στον Άγιο Ιάκωβο τον Πέρση (Ντάιρ Μαρ Γιαγκούμπ στ΄αραβικά) βρίσκεται στο χωριό Ντέντε (Deddeh) στην περιοχή Ελ Κούρα του Λιβάνου. Το μοναστήρι είναι χτισμένο πάνω ψηλά σ’ ένα οροπέδιο στο βόρειο άκρο του χωριού και έχει θέα προς την ακτή της πόλης της Τρίπολης που βρίσκεται περίπου επτά χιλιόμετρα μακριά. Επί του παρόντος διαμένουν 29 μοναχές στο μοναστήρι και ηγουμένη είναι η Γερόντισσα Φεβρωνία. Εκτιμάται ότι η Μονή του Αγίου Ιακώβου είναι πάνω από 800 ετών, αν και ιστορικές έρευνες επιβεβαιώνουν ότι η κατασκευή του επεκτάθηκε σε διάφορες ιστορικές περιόδους, όπως αποδεικνύεται από τους τοίχους των κτιρίων, τη κατασκευή φράγματος, τη κατασκευή των οροφών, το πάχος των τοίχων και άλλων.
Η Μονή του Αγίου Ιακώβου του Πέρση ήταν αρχικά ανδρικό μοναστήρι, ωστόσο δεν υπάρχουν διασωθέντα έγγραφα ή χειρόγραφα στο μοναστήρι για να μπορεί να χρονολογηθεί η εποχή της δημιουργίας του, διότι το μοναστήρι έγινε παρανάλλωμα του πυρός αρκετές φορές στην ιστορία του, το οποίο κατέστρεψε πολλές εικόνες, βιβλία και χειρόγραφα που θα μπορούσαν να χρονολογήσουν την εποχή της ίδρυσής του. Στην ασάφεια αυτής της ιστορίας συνέβαλε επίσης η πλήρης αποτέφρωση της οικίας του Αρχιεπισκόπου στην Τρίπολη κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου του Λιβάνου. Σύμφωνα με το ρώσο μοναχό και περιηγητή Βασίλη Μπάρσκυ, ο οποίος επισκέφθηκε το μοναστήρι κατά το έτος 1600, τα κτίρια του μοναστηριού ήταν συγκεντρωμένα γύρω από την εκκλησία, τα οποία περιλάμβαναν καμιά δωδεκαριά κελιά, μια τραπεζαρία που προστέθηκε για τους ταξιδιώτες, καθώς και άλλα κτίρια. Το 1620, ένας Κύπριος με το όνομα Ζαχαρίας ζούσε στο μοναστήρι και ήταν και ηγούμενος τoυ. Διορίστηκε από τον Πατριάρχη Ιγνάτιο ΙΙΙ (1619 με 1634), μαζί με πέντε ή έξι μοναχούς. Ο επίσημος ιστορικός της Αποστολικής Εκκλησίας της Αντιοχείας, Δρ Asad Rustum στο βιβλίο του «Η εκκλησία της Μεγάλης Πόλης του Θεού Αντιοχείας» (Μέρος III. Σελίδα 50), αναφέρει ότι κατά τη διάρκεια περιοδείας του κατά το έτος 1648, ο Πατριάρχης Μακάριος επισκέφθηκε το μοναστήρι και αναφέρει τα εξής: «Την εικοστή του ίδιου μήνα (Νοεμβρίου;) έφθασε στο μοναστήρι του Αγίου Ιακώβου από την Ιερουσαλήμ και εισήλθε στην εκκλησία (της μονής) την ημέρα της γιορτής της Παναγίας». Σε επιστολή που απεστάλη από τον Επίσκοπο της Τρίπολης Σωφρόνιο στον Πατριάρχη Αντιοχείας, στις 29 Απριλίου το 1864, αναφέρεται ότι το μοναστήρι ήταν ακόμη κατοικημένο εκείνη την εποχή, και ότι ο στρατός είχε έρθει στο μοναστήρι και ότι οι οι στρατιώτες επιτέθηκαν στους μοναχούς για να πάρουν ό,τι έχει αξία, και όταν ο ηγούμενος αρνήθηκε να παραδώσει αυτά που ο Θεός του είχε αναθέσει, τον κτύπησαν σοβαρά, και ως εκ τούτου έχασε την όρασή του και ένα από τα χέρια του.
Λίγο μετά τα γεγονότα που αναφέρονται πιο πάνω, και ενδεχομένως γι’ αυτό το λόγο, το μοναστήρι του Αγίου Ιακώβου του Πέρση εγκαταλείφθηκε. Ως αποτέλεσμα, το μοναστήρι και οι εγκαταστάσεις του είχαν αφεθεί σε λεηλασίες και κλοπές με τη συνέπεια να χάσει τις περισσότερες από τις αρχαίες εικόνες του. Με τον καιρό, τα κτίριά του έγιναν ερείπια από τις καταστροφές. Το 1956 το μοναστήρι κατοικήθηκε και πάλι, αυτή τη φορά από μοναχές, οι οποίες κάτω από την καθοδήγηση της πρώτης τους ηγουμένης, Ειρήνης, αφιέρωσαν πολλά χρόνια για την επισκευή και την αποκατάσταση του. Το 2008, και μετά από μια ασθένεια που άφησε την ηγουμένη Ειρήνη ανάπηρη, οι μοναχές επέλαξαν τη μοναχή Φεβρωνία ως τη νέα τους Γερόντισσα .
Ο Άγιος Ιάκωβος ο Πέρσης ο Μεγαλομάρτυρας
Απο το http://dosambr.wordpress.com/2010/11/26 ... %bf%cf%85/