Σε αυτόν τον χώρο προτείνω να καταγράψουμε όλοι μαζί για να τα έχουμε συγκεντρωμένα όλα τα ενδιαφέροντα μοναστήρια της Εύβοιας καθώς και τους Άγιους που έχουν σχέση με αυτήν.
Προτείνω να το κάνουμε υπό μορφή λίστας (1, 2, 3,...κ.λπ.) όπου ο καθένας, σε κάθε αναφορά θα μπορεί να συμπληρώνει στοιχεία σχετικά είτε με τον τρόπο μετάβασης είτε με οτιδήποτε άλλο χρήσιμο.
Ως άσχετος ας ξεκινήσω με αυτά τα λίγα που ξέρω και συμπληρώστε οι γνωρίζοντες τα υπόλοιπα :
1) Γέροντας Πορφύριος : κατάγεται από το χωριό της Εύβοιας Άγιος Δημήτριος.
2) Όσιος Δαβίδ
3) Μητροπολίτης Σιάτιστας & Σισανίου Παύλος : ένας σπουδαίος μητροπολίτης με ιδιαίτερο χάρισμα του λόγου.
4) .....
Σημείωση : μπορεί ο καθένας να κάνει copy το εκάστοτε προηγούμενο σημείωμα και να συμπληρώνει τα στοιχεία που θέλει.
Εύβοια : άγιοι & μοναστήρια
Συντονιστής: Συντονιστές
-
alexiosoik
- Νέο Μέλος
- Δημοσιεύσεις: 5
- Εγγραφή: Τετ Σεπ 24, 2008 5:00 am
- Τοποθεσία: πειραιας
Από μικρό παιδί ο Όσιος είχε την ευλογία του Θεού και την προστασία του ίδιου του Τιμίου Προδρόμου! Δεν ήταν λοιπόν δυνατό να τραβήξει άλλο δρόμο παρά εκείνο της Μοναδικής Πολιτείας.
Περνώντας από έξοχους δασκάλους, στα μοναστήρια και τα ασκητήρια της περιοχής, συναντά τον γέροντα που ανέλαβε την πνευματική του τελειοποίηση, το σκαρφάλωμα προς την κορυφή της αρετής. Μαζί του θα περάσει πολλά χρόνια σε διάφορα πνευματικά ασκητήρια (Όσσα στη Μαγνησία, Μεγίστη Λαύρα στο Άγιο Όρος) που γέμιζαν χαρά και Χάρη τον νεαρό Όσιο στην ηλικία, αλλά «γέροντα» -όπως τον αποκαλούσαν όλοι- στη σοφία, τη σύνεση και την ταπείνωση!
Όταν δε ο γέροντάς του Οσίου Δαβίδ, ο Ακάκιος, χειροτονείται Μητροπολίτης Ναυπάκτου και Άρτης, τον παίρνει κοντά του και του αναθέτει την ηγουμενία σε ένα δύσκολο τόπο, γεμάτο «αγκάθια» κακίας και «πέτρες» εγωισμού αμετακίνητες. Όμως και αυτά με την υπομονή, την προσευχή και την αυτοθυσία του ο Άγιος θα καταφέρει να τα αλλάξει. Τα αγκάθια σε λουλούδια του μοναχισμού και τις πέτρες σε μεταμελημένη γη επαγγελίας…
Η Θεία Χάρη
Όμως όσο και αν κάνει προσπάθεια να κρύψει τη Χάρη του Θεού που τον ξεχειλίζει, μια ημέρα, επιτρέπει ο Θεός να μαρτυρηθεί η αγιοσύνη του Οσίου Του! Εκείνες τις ημέρες έμενε εκεί στο μοναστήρι της Βαρνάκοβας ο Πατριάρχης Ιερεμίας. Ήταν χάραμα όταν ο Εκκλησιαστικός Ρήτορας Εμμανουήλ, που ήταν στη συνοδεία του Πατριάρχη, μπαίνοντας στο Ναό για την ετοιμασία της Θείας Λειτουργίας και καθώς σήκωνε το κεφάλι του από τον ασπασμό της εικόνας του Χριστού, βλέπει τότε τον ηγούμενο Δαβίδ μπροστά στην Πρόθεση, με το πρόσωπό να λάμπει σαν τον ήλιο και τα πόδια του να μην πατάνε καν στο δάπεδο!
Αργότερα, όταν είχε ιδρύσει ο Άγιος ένα μικρό μοναστήρι στο όρος Στείρι, έγινε και δραπέτευσαν μερικά ελληνόπουλα που τα είχε σκλάβους ο Τούρκος Πασάς στη Λιβαδειά. Τότε συκοφαντήθηκε ως ένοχος ο Όσιος Δαβίδ!
Αμέσως, Τούρκοι στρατιώτες, όρμησαν και τον έσυραν μπροστά στα πόδια του πασά, ξυλοκοπώντας τον απάνθρωπα και βασανίζοντάς τον τόσο, που τον άφησαν μισοπεθαμένο! Μετά μάλιστα από μερικές ημέρες, καταπληγωμένο καθώς τον είχαν, τον κρέμασαν από τα χέρια, έτσι που αργότερα, όταν θα προσέτρεχαν οι Χριστιανοί με μαζεμένα μπόλικα χρήματα για να τον ελευθερώσουν, δεν θα μπορούσαν να του τα κατεβάσουν!..
Θαυμαστός πλους!
Ελεύθερος πια από τον τύραννο, αποφάσισε να στραφεί σε άλλη κατεύθυνση και να τραβήξει κατά τα μέρη του Ευβοϊκού.
Όταν λοιπόν έφτασε στην παραλία της Αταλάντης, παρακάλεσε ένα βαρκάρη να τον περάσει απέναντι στην Βόρειο Εύβοια. Ο βαρκάρης όμως βλέποντάς τον με το τριμμένο φτωχικό του ρασάκι, του αρνήθηκε, περιφρονώντας τον απόλυτα! Ο Όσιος του Θεού, χωρίς να γογγύσει καθόλου από τη συμπεριφορά του βαρκάρη, έβγαλε το τριμμένο ρασάκι του, το άπλωσε πάνω στο νερό της θάλασσας, έκαμε το σημείο του Σταυρού, προσευχήθηκε στον Κύριο των πάντων, ανέβηκε πάνω στο ρασάκι του και άρχισε, ω του Θείου θαύματος, να ταξιδεύει!!!
Στις Ροβιές
Το «ταχύπλοο ρασάκι», μπροστά στα συγκλονισμένα και μετανοημένα μάτια του βαρκάρη, έβγαλε τον Όσιο Δαβίδ στην παραλία των Ροβιών. Και τα βήματά του τον οδήγησαν μέσα στο ανέπαφο -ακόμα και σήμερα - εκπληκτικό δάσος, πάνω από τις Ροβιές της Εύβοιας! Εκεί ασκήτεψε τότε, σε μια σπηλιά που τη βλέπει και τώρα ο προσκυνητής.
Και εκεί, στα απάτητα ψηλόκορφα, η Αγιοσύνη του δεν άργησε να γίνει γνωστή, πρώτα στους απλοϊκούς βοσκούς των βουνών και ύστερα σε όλα τα γύρω χωριά! Μάλιστα κάποιοι από αυτούς τους βοσκούς θα αποτελούσαν και τον πρώτο πυρήνα του νέου μοναστηριού. Άνθρωποι αγνοί, καθαροί, με απλότητα όπως τους έπλασε ο καλός Θεός!
Κούτσουρο ο θησαυρός…
Για να γινόταν όμως το νέο μοναστήρι, που θα ΄ταν το καταφύγιο των σκλάβων, χρειαζόταν πρώτα πρώτα αρκετά χρήματα για να χτιστεί. Ο Όσιος έδειξε σε όλους το μέρος που θα χτιζόταν, στην κορυφή του βουνού, τους ζήτησε να ετοιμάζουν τεχνίτες και υλικά και εκείνος θα γύριζε τον κόσμο να μαζέψει χρήματα.
Έτσι και έγινε και ο Όσιος έφτασε ως απάνω στη Ρωσία, που ήταν γεμάτη Έλληνες και γενικότερα Ορθοδόξους Χριστιανούς, που του πρόσφεραν πολλά χρήματα και πολύτιμα δώρα για τη Μονή, τόσα, θησαυρός ολάκερος, που ήταν αδύνατο να τον μεταφέρει ο Όσιος από τη Ρωσία πίσω στην Εύβοια! Αλλά να τι τον φώτισε ο Θεός να κάνει.
Κούφωσε ένα μεγάλο κούτσουρο, σφράγισε μέσα σε αυτό τα χρήματα και τα δώρα, έκανε το σημείο του Σταυρού, έριξε το κούτσουρο με το θησαυρό σ΄ ένα ποτάμι της Ρωσίας, προσευχήθηκε και στο τέλος είπε:
«Έως ότου φθάσω στο νησί της Εύβοιας, να φθάσει και το κούτσουρο με το θησαυρό στην παραλία των Ροβιών».
Το ξύλο που έσπαζε τα …τσεκούρια
Πράγματι, όταν μετά από καιρό ο Όσιος Δαβίδ επέστρεψε από τη Ρωσία και έφθασε στις Ροβιές, είδε το κούτσουρο με το θησαυρό να τον περιμένει στην παραλία!
Μάλιστα οι κάτοικοι των Ροβιών, που πρώτη τους φορά έβλεπαν τέτοιο ξύλο, προσπαθούσαν με τα τσεκούρια τους να τ΄ ανοίξουν. Μάτια όμως, γιατί τα τσεκούρια τους στράβωναν ή έσπαγαν και το ξύλο ούτε άνοιγε!!!
Το Αγιονέρι
Σαν έφτασε τελικά με το θησαυρό απάνω στο βουνό ο Όσιος, είδε ότι είχαν αρχίσει ήδη να χτίζουν το μοναστήρι, αλλά όχι εκεί που τους είχε υποδείξει, αλλά παρακάτω, όπου είναι και σήμερα, επειδή στην κορυφή πίστευαν οι μοναχοί και οι τεχνίτες ότι δεν θα έβρισκαν νερό.
Τότε ο Άγιος σκαρφάλωσε εκεί πάνω στο δασωμένο βράχο, έκανε ολόθερμη προσευχή στο Θεό να ανοίξει μια πηγή κι ύστερα χτύπησε με το ραβδί του την πέτρα! Την άλλη μέρα όταν την μετακίνησε, πετάχτηκε τόσο νερό που τον έβρεξε!!! Ο Θεός είχε κάνει και πάλι το θαύμα του με την προσευχή τού Αγίου!
Μάλιστα ακόμη και σήμερα στο μοναστήρι, μπορεί να πιει κανείς από το άφθονο αυτό και ευλογημένο, ιαματικό νερό, από το Αγιονέρι όπως το λένε, το οποίο τρέχει σε βρύση μέσα στη Μονή Οσίου Δαβίδ του γέροντος!
Περνώντας από έξοχους δασκάλους, στα μοναστήρια και τα ασκητήρια της περιοχής, συναντά τον γέροντα που ανέλαβε την πνευματική του τελειοποίηση, το σκαρφάλωμα προς την κορυφή της αρετής. Μαζί του θα περάσει πολλά χρόνια σε διάφορα πνευματικά ασκητήρια (Όσσα στη Μαγνησία, Μεγίστη Λαύρα στο Άγιο Όρος) που γέμιζαν χαρά και Χάρη τον νεαρό Όσιο στην ηλικία, αλλά «γέροντα» -όπως τον αποκαλούσαν όλοι- στη σοφία, τη σύνεση και την ταπείνωση!
Όταν δε ο γέροντάς του Οσίου Δαβίδ, ο Ακάκιος, χειροτονείται Μητροπολίτης Ναυπάκτου και Άρτης, τον παίρνει κοντά του και του αναθέτει την ηγουμενία σε ένα δύσκολο τόπο, γεμάτο «αγκάθια» κακίας και «πέτρες» εγωισμού αμετακίνητες. Όμως και αυτά με την υπομονή, την προσευχή και την αυτοθυσία του ο Άγιος θα καταφέρει να τα αλλάξει. Τα αγκάθια σε λουλούδια του μοναχισμού και τις πέτρες σε μεταμελημένη γη επαγγελίας…
Η Θεία Χάρη
Όμως όσο και αν κάνει προσπάθεια να κρύψει τη Χάρη του Θεού που τον ξεχειλίζει, μια ημέρα, επιτρέπει ο Θεός να μαρτυρηθεί η αγιοσύνη του Οσίου Του! Εκείνες τις ημέρες έμενε εκεί στο μοναστήρι της Βαρνάκοβας ο Πατριάρχης Ιερεμίας. Ήταν χάραμα όταν ο Εκκλησιαστικός Ρήτορας Εμμανουήλ, που ήταν στη συνοδεία του Πατριάρχη, μπαίνοντας στο Ναό για την ετοιμασία της Θείας Λειτουργίας και καθώς σήκωνε το κεφάλι του από τον ασπασμό της εικόνας του Χριστού, βλέπει τότε τον ηγούμενο Δαβίδ μπροστά στην Πρόθεση, με το πρόσωπό να λάμπει σαν τον ήλιο και τα πόδια του να μην πατάνε καν στο δάπεδο!
Αργότερα, όταν είχε ιδρύσει ο Άγιος ένα μικρό μοναστήρι στο όρος Στείρι, έγινε και δραπέτευσαν μερικά ελληνόπουλα που τα είχε σκλάβους ο Τούρκος Πασάς στη Λιβαδειά. Τότε συκοφαντήθηκε ως ένοχος ο Όσιος Δαβίδ!
Αμέσως, Τούρκοι στρατιώτες, όρμησαν και τον έσυραν μπροστά στα πόδια του πασά, ξυλοκοπώντας τον απάνθρωπα και βασανίζοντάς τον τόσο, που τον άφησαν μισοπεθαμένο! Μετά μάλιστα από μερικές ημέρες, καταπληγωμένο καθώς τον είχαν, τον κρέμασαν από τα χέρια, έτσι που αργότερα, όταν θα προσέτρεχαν οι Χριστιανοί με μαζεμένα μπόλικα χρήματα για να τον ελευθερώσουν, δεν θα μπορούσαν να του τα κατεβάσουν!..
Θαυμαστός πλους!
Ελεύθερος πια από τον τύραννο, αποφάσισε να στραφεί σε άλλη κατεύθυνση και να τραβήξει κατά τα μέρη του Ευβοϊκού.
Όταν λοιπόν έφτασε στην παραλία της Αταλάντης, παρακάλεσε ένα βαρκάρη να τον περάσει απέναντι στην Βόρειο Εύβοια. Ο βαρκάρης όμως βλέποντάς τον με το τριμμένο φτωχικό του ρασάκι, του αρνήθηκε, περιφρονώντας τον απόλυτα! Ο Όσιος του Θεού, χωρίς να γογγύσει καθόλου από τη συμπεριφορά του βαρκάρη, έβγαλε το τριμμένο ρασάκι του, το άπλωσε πάνω στο νερό της θάλασσας, έκαμε το σημείο του Σταυρού, προσευχήθηκε στον Κύριο των πάντων, ανέβηκε πάνω στο ρασάκι του και άρχισε, ω του Θείου θαύματος, να ταξιδεύει!!!
Στις Ροβιές
Το «ταχύπλοο ρασάκι», μπροστά στα συγκλονισμένα και μετανοημένα μάτια του βαρκάρη, έβγαλε τον Όσιο Δαβίδ στην παραλία των Ροβιών. Και τα βήματά του τον οδήγησαν μέσα στο ανέπαφο -ακόμα και σήμερα - εκπληκτικό δάσος, πάνω από τις Ροβιές της Εύβοιας! Εκεί ασκήτεψε τότε, σε μια σπηλιά που τη βλέπει και τώρα ο προσκυνητής.
Και εκεί, στα απάτητα ψηλόκορφα, η Αγιοσύνη του δεν άργησε να γίνει γνωστή, πρώτα στους απλοϊκούς βοσκούς των βουνών και ύστερα σε όλα τα γύρω χωριά! Μάλιστα κάποιοι από αυτούς τους βοσκούς θα αποτελούσαν και τον πρώτο πυρήνα του νέου μοναστηριού. Άνθρωποι αγνοί, καθαροί, με απλότητα όπως τους έπλασε ο καλός Θεός!
Κούτσουρο ο θησαυρός…
Για να γινόταν όμως το νέο μοναστήρι, που θα ΄ταν το καταφύγιο των σκλάβων, χρειαζόταν πρώτα πρώτα αρκετά χρήματα για να χτιστεί. Ο Όσιος έδειξε σε όλους το μέρος που θα χτιζόταν, στην κορυφή του βουνού, τους ζήτησε να ετοιμάζουν τεχνίτες και υλικά και εκείνος θα γύριζε τον κόσμο να μαζέψει χρήματα.
Έτσι και έγινε και ο Όσιος έφτασε ως απάνω στη Ρωσία, που ήταν γεμάτη Έλληνες και γενικότερα Ορθοδόξους Χριστιανούς, που του πρόσφεραν πολλά χρήματα και πολύτιμα δώρα για τη Μονή, τόσα, θησαυρός ολάκερος, που ήταν αδύνατο να τον μεταφέρει ο Όσιος από τη Ρωσία πίσω στην Εύβοια! Αλλά να τι τον φώτισε ο Θεός να κάνει.
Κούφωσε ένα μεγάλο κούτσουρο, σφράγισε μέσα σε αυτό τα χρήματα και τα δώρα, έκανε το σημείο του Σταυρού, έριξε το κούτσουρο με το θησαυρό σ΄ ένα ποτάμι της Ρωσίας, προσευχήθηκε και στο τέλος είπε:
«Έως ότου φθάσω στο νησί της Εύβοιας, να φθάσει και το κούτσουρο με το θησαυρό στην παραλία των Ροβιών».
Το ξύλο που έσπαζε τα …τσεκούρια
Πράγματι, όταν μετά από καιρό ο Όσιος Δαβίδ επέστρεψε από τη Ρωσία και έφθασε στις Ροβιές, είδε το κούτσουρο με το θησαυρό να τον περιμένει στην παραλία!
Μάλιστα οι κάτοικοι των Ροβιών, που πρώτη τους φορά έβλεπαν τέτοιο ξύλο, προσπαθούσαν με τα τσεκούρια τους να τ΄ ανοίξουν. Μάτια όμως, γιατί τα τσεκούρια τους στράβωναν ή έσπαγαν και το ξύλο ούτε άνοιγε!!!
Το Αγιονέρι
Σαν έφτασε τελικά με το θησαυρό απάνω στο βουνό ο Όσιος, είδε ότι είχαν αρχίσει ήδη να χτίζουν το μοναστήρι, αλλά όχι εκεί που τους είχε υποδείξει, αλλά παρακάτω, όπου είναι και σήμερα, επειδή στην κορυφή πίστευαν οι μοναχοί και οι τεχνίτες ότι δεν θα έβρισκαν νερό.
Τότε ο Άγιος σκαρφάλωσε εκεί πάνω στο δασωμένο βράχο, έκανε ολόθερμη προσευχή στο Θεό να ανοίξει μια πηγή κι ύστερα χτύπησε με το ραβδί του την πέτρα! Την άλλη μέρα όταν την μετακίνησε, πετάχτηκε τόσο νερό που τον έβρεξε!!! Ο Θεός είχε κάνει και πάλι το θαύμα του με την προσευχή τού Αγίου!
Μάλιστα ακόμη και σήμερα στο μοναστήρι, μπορεί να πιει κανείς από το άφθονο αυτό και ευλογημένο, ιαματικό νερό, από το Αγιονέρι όπως το λένε, το οποίο τρέχει σε βρύση μέσα στη Μονή Οσίου Δαβίδ του γέροντος!
ΤΟΠΙΚΟ ΑΓΙΟΛΟΓΙΟ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΧΑΛΚΙΔΟΣ ΙΣΤΙΑΙΑΣ & ΒΟΡΕΙΩΝ ΣΠΟΡΑΔΩΝ
Όσιος Ιωάννης ο Ρώσος, ο οποίος κοιμήθηκε κατά το 1730 μ.Χ., και η μνήμη του τελείται στις 27 Μαΐου.
Άγιος Ρηγίνος ο Λεβαδεύς, Επίσκοπος Σκοπέλου, ο οποίος μαρτύρησε κατά τον 4ον αι. μ.Χ, και η μνήμη του τελείται στις 25 Φεβρουαρίου.
Όσιος Χριστόδουλος της Πάτμου, το σπήλαιο όπου ασκήτεψε βρίσκεται στη Λίμνη Ευβοίας, ο οποίος έζησε κατά τον 11ο αι. μ.Χ. και η μνήμη του τιμάται στις 16 Μαρτίου.
Όσιος Νικόλαος ο Σικελιώτης, του οποίου η μνήμη τιμάται στις 23 Αυγούστου.
Όσιος Γρηγόριος ο εν Στρογγύλη των Λιχάδων, ο οποίος έζησε κατά τον 11ο αι. μ.Χ.
Όσιος Θεοφύλακτος Βουλγαρίας ο Χαλκιδεύς, ο οποίος έζησε κατά τον 11ο αι. μ.Χ. και η μνήμη του τιμάται στις 31 Δεκεμβρίου.
Άγιος Άνθιμος Αθηνών και Ευρίπου και Πρόεδρος Κρήτης ο Ομολογητής, ο οποίος κοιμήθηκε κατά το έτος 1371 μ.Χ.
Όσιος Γεράσιμος Σιναΐτης ο Ευβοεύς, ο οποίος έζησε κατά τον 14ο αι. μ.Χ. και η μνήμη του τιμάται στις 7 Δεκεμβρίου.
Όσιος Ιωσήφ ο Ευβοεύς, ο οποίος έζησε κατά τον 14ο αι. μ.Χ.
Όσιος Σάββας ο νέος ο εν τω Άθω, του οποίου η μνήμη τελείται στο Άγιο Όρος, την Β΄ Κυριακή του Ματθαίου.
Τιμόθεος Μητροπολίτης Ευρίπου, ο ιδρυτής της Μονής Πεντέλης, ο οποίος έζησε κατά τον 16ο αι. μ.Χ. και η μνήμη του τιμάται στις 16 Αυγούστου.
Οσιομάρτυς Θεοφάνης, μαρτυρήσας εν Κωνσταντινουπόλει εν έτει 1588 μ.Χ. και η μνήμη του τιμάται στις 8 Ιουνίου.
Όσιος Συμεών ο ανυπόδητος και μονοχίτων, ο οποίος κοιμήθηκε κατά το έτος 1594 μ.Χ. και η μνήμη του τιμάται στις 19 Απριλίου.
Όσιος Δαβίδ ο εν Ευβοία, ο οποίος έζησε κατά τον 16ο αι. μ.Χ. και η μνήμη του τελείται την 1η Νοεμβρίου.
Οσιομάρτυς Γεράσιμος ο Μεγαλοχωρίτης, ο οποίος έζησε κατά τον 18ο αι. μ.Χ.
Όσιος Νήφων, ο νέος Κοινοβιάρχης, ο ιδρυτής της Ιεράς Μονής Ευαγγελιστρίας Σκιάθου. Εκοιμήθη το 1809 και η μνήμη του τιμάται στις 28 Δεκεμβρίου.
Άγιος Νεκτάριος ο Πενταπόλεως, ο οποίος υπηρέτησε σαν Ιεροκήρυκας στην Εύβοια (1891-1893) και η μνήμη του τιμάται στις 9 Νοεμβρίου.
Άγιος Νεόφυτος, ο προσμονάριος της Ιεράς Μονής Βατοπεδίου, ο οποίος άσκησε στην Λίμνη Ευβοίας και η μνήμη του τιμάται στις 21 Ιανουαρίου.
Όσιος Ιωάννης ο Ρώσος, ο οποίος κοιμήθηκε κατά το 1730 μ.Χ., και η μνήμη του τελείται στις 27 Μαΐου.
Άγιος Ρηγίνος ο Λεβαδεύς, Επίσκοπος Σκοπέλου, ο οποίος μαρτύρησε κατά τον 4ον αι. μ.Χ, και η μνήμη του τελείται στις 25 Φεβρουαρίου.
Όσιος Χριστόδουλος της Πάτμου, το σπήλαιο όπου ασκήτεψε βρίσκεται στη Λίμνη Ευβοίας, ο οποίος έζησε κατά τον 11ο αι. μ.Χ. και η μνήμη του τιμάται στις 16 Μαρτίου.
Όσιος Νικόλαος ο Σικελιώτης, του οποίου η μνήμη τιμάται στις 23 Αυγούστου.
Όσιος Γρηγόριος ο εν Στρογγύλη των Λιχάδων, ο οποίος έζησε κατά τον 11ο αι. μ.Χ.
Όσιος Θεοφύλακτος Βουλγαρίας ο Χαλκιδεύς, ο οποίος έζησε κατά τον 11ο αι. μ.Χ. και η μνήμη του τιμάται στις 31 Δεκεμβρίου.
Άγιος Άνθιμος Αθηνών και Ευρίπου και Πρόεδρος Κρήτης ο Ομολογητής, ο οποίος κοιμήθηκε κατά το έτος 1371 μ.Χ.
Όσιος Γεράσιμος Σιναΐτης ο Ευβοεύς, ο οποίος έζησε κατά τον 14ο αι. μ.Χ. και η μνήμη του τιμάται στις 7 Δεκεμβρίου.
Όσιος Ιωσήφ ο Ευβοεύς, ο οποίος έζησε κατά τον 14ο αι. μ.Χ.
Όσιος Σάββας ο νέος ο εν τω Άθω, του οποίου η μνήμη τελείται στο Άγιο Όρος, την Β΄ Κυριακή του Ματθαίου.
Τιμόθεος Μητροπολίτης Ευρίπου, ο ιδρυτής της Μονής Πεντέλης, ο οποίος έζησε κατά τον 16ο αι. μ.Χ. και η μνήμη του τιμάται στις 16 Αυγούστου.
Οσιομάρτυς Θεοφάνης, μαρτυρήσας εν Κωνσταντινουπόλει εν έτει 1588 μ.Χ. και η μνήμη του τιμάται στις 8 Ιουνίου.
Όσιος Συμεών ο ανυπόδητος και μονοχίτων, ο οποίος κοιμήθηκε κατά το έτος 1594 μ.Χ. και η μνήμη του τιμάται στις 19 Απριλίου.
Όσιος Δαβίδ ο εν Ευβοία, ο οποίος έζησε κατά τον 16ο αι. μ.Χ. και η μνήμη του τελείται την 1η Νοεμβρίου.
Οσιομάρτυς Γεράσιμος ο Μεγαλοχωρίτης, ο οποίος έζησε κατά τον 18ο αι. μ.Χ.
Όσιος Νήφων, ο νέος Κοινοβιάρχης, ο ιδρυτής της Ιεράς Μονής Ευαγγελιστρίας Σκιάθου. Εκοιμήθη το 1809 και η μνήμη του τιμάται στις 28 Δεκεμβρίου.
Άγιος Νεκτάριος ο Πενταπόλεως, ο οποίος υπηρέτησε σαν Ιεροκήρυκας στην Εύβοια (1891-1893) και η μνήμη του τιμάται στις 9 Νοεμβρίου.
Άγιος Νεόφυτος, ο προσμονάριος της Ιεράς Μονής Βατοπεδίου, ο οποίος άσκησε στην Λίμνη Ευβοίας και η μνήμη του τιμάται στις 21 Ιανουαρίου.
ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΑΓΙΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΑΡΜΑ
Η Ιερά Μονή του Αγίου Γεωργίου, που επιλέγεται και του ΑΡΜΑ, είναι κτισμένη σε πευκόφυτη περιοχή 8 χιλιόμετρα ανατολικά της κοινότητας Φύλλα, πιθανής πατρίδος του Μιαούλη, 20 χιλ. από την Χαλκίδα. Από τα κτίσματά της, σώθηκε μόνο το Καθολικό, ενώ τα άλλα υπέκυψαν στη φθορά του χρόνου και τις καταστροφές,
Δεν είναι τεκμηριωμένο το έτος ιδρύσεως της Μονής, αν και υποστηρίζεται το 1141. Επιγραφή εντοιχισμένη στην εξωτερική πλευρά του ανατολικού τοίχου φέρει ως έτος ιδρύσεως το ΖΡΜΕ = 7145 από κτίσεως κόσμου, δηλαδή το 1637. Πιθανό είναι η ονομασία της Μονής (ΑΡΜΑ), να αποτελεί ηχητική παράφραση αυτής της ημερομηνίας (ΖΡΜΕ). Εξίσου όμως πιθανό είναι, το έτος αυτό (1637) να αγιογραφήθηκε ο νάρθηκας που είναι μεταγενέστερη προσθήκη στον κυρίως Ναό, σχήματος τετραγώνου, με τρούλο που στηρίζεται σε τέσσερις κίονες, οι οποίοι έχουν ληφθεί από αρχαίο ειδωλολατρικό ναό, όπως και άλλα υλικά. Ο Ναός ανήκει στην κατηγορία των εγγεγραμμένων σταυροειδών μετά τρούλου και μάλιστα των συνθέτων τετρακιόνων.
Στη διάρκεια της Τουρκοκρατίας, η Μονή του Αγίου Γεωργίου ήταν το πνευματικό κέντρο της ευρύτερης περιοχής. Από τα σπλάχνα της προήλθε ο εθνεγέρτης της τουρκοκρατούμενης Ευβοίας, ο Επίσκοπος Ευρίπου και πρόεδρος της Ιεράς Συνόδου Νεόφυτος Αδάμ.
Πίσω από την κόγχη του ιερού Βήματος βρέθηκαν θαμμένα μέσα σε άγιο Ποτήριο, τυλιγμένο με επιτραχήλιο, τίμια λείψανα αγνώστων Αγίων.
Ημέρες Πανηγύρεων: Αγίου Γεωργίου (23/4) και Ανακομιδής λειψάνων του (3/11).
Ηγούμενος: Αρχιμ. Νικηφόρος Εὐσταθίου (μοναχοί 13).
Τηλέφωνο: 22210.50777
Η Ιερά Μονή του Αγίου Γεωργίου, που επιλέγεται και του ΑΡΜΑ, είναι κτισμένη σε πευκόφυτη περιοχή 8 χιλιόμετρα ανατολικά της κοινότητας Φύλλα, πιθανής πατρίδος του Μιαούλη, 20 χιλ. από την Χαλκίδα. Από τα κτίσματά της, σώθηκε μόνο το Καθολικό, ενώ τα άλλα υπέκυψαν στη φθορά του χρόνου και τις καταστροφές,
Δεν είναι τεκμηριωμένο το έτος ιδρύσεως της Μονής, αν και υποστηρίζεται το 1141. Επιγραφή εντοιχισμένη στην εξωτερική πλευρά του ανατολικού τοίχου φέρει ως έτος ιδρύσεως το ΖΡΜΕ = 7145 από κτίσεως κόσμου, δηλαδή το 1637. Πιθανό είναι η ονομασία της Μονής (ΑΡΜΑ), να αποτελεί ηχητική παράφραση αυτής της ημερομηνίας (ΖΡΜΕ). Εξίσου όμως πιθανό είναι, το έτος αυτό (1637) να αγιογραφήθηκε ο νάρθηκας που είναι μεταγενέστερη προσθήκη στον κυρίως Ναό, σχήματος τετραγώνου, με τρούλο που στηρίζεται σε τέσσερις κίονες, οι οποίοι έχουν ληφθεί από αρχαίο ειδωλολατρικό ναό, όπως και άλλα υλικά. Ο Ναός ανήκει στην κατηγορία των εγγεγραμμένων σταυροειδών μετά τρούλου και μάλιστα των συνθέτων τετρακιόνων.
Στη διάρκεια της Τουρκοκρατίας, η Μονή του Αγίου Γεωργίου ήταν το πνευματικό κέντρο της ευρύτερης περιοχής. Από τα σπλάχνα της προήλθε ο εθνεγέρτης της τουρκοκρατούμενης Ευβοίας, ο Επίσκοπος Ευρίπου και πρόεδρος της Ιεράς Συνόδου Νεόφυτος Αδάμ.
Πίσω από την κόγχη του ιερού Βήματος βρέθηκαν θαμμένα μέσα σε άγιο Ποτήριο, τυλιγμένο με επιτραχήλιο, τίμια λείψανα αγνώστων Αγίων.
Ημέρες Πανηγύρεων: Αγίου Γεωργίου (23/4) και Ανακομιδής λειψάνων του (3/11).
Ηγούμενος: Αρχιμ. Νικηφόρος Εὐσταθίου (μοναχοί 13).
Τηλέφωνο: 22210.50777
ΓΥΝΑΙΚΕΙΑ ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΑΓΙΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΗΛΙΩΝ
Έτος ιδρύσεως της Μονής αναφέρεται επίσημα το 1670, κατά δε την τοπική παράδοση ο 13ος αιώνας. Είναι κτισμένη σε ύψος 450 μ. επί του Βαλαντίου Όρους, με θαυμάσια θέα προς το βόρειο Ευβοϊκό κόλπο, βορειοανατολικά από το παραθαλάσσιο χωριό Ήλια, σε απόσταση 13 χιλ. από τα Λουτρά Αιδηψού.
Μεγάλη ανάπτυξη γνώρισε η Μονή κατά τους πρώτους αιώνες της ζωής της.
Ακολουθώντας το ιδιόρρυθμο σύστημα, γύρω από αυτήν ασκήτευαν μέχρι και 300 μοναχοί, ζώντας σε καλύβες και «καλογερόσπιτα», όπως αναφέρει η τοπική παράδοση, οι οποίοι λειτουργούνταν τις Κυριακές και τις μεγάλες εορτές στο Καθολικό του Αγ. Γεωργίου, ρυθμού σταυροειδούς, με περίτεχνο τέμπλο των μέσων του 17ου αιώνος, γεμάτο παραστάσεις και σκηνές από την Αγία Γραφή και περίφημες εικόνες του 16ου και 17ου αιώνος.
Η Μονή απετέλεσε τόπο καταφυγής και προστασίας πολλών χριστιανών και μάλιστα επιστημόνων, στα δύσκολα χρόνια της Κατοχής.
Είναι ιδιαίτερα αγαπητή από τους κατοίκους της ευρύτερης περιοχής.
Επί αιώνες ανδρική, το 1970 μετετράπη σε γυναικεία επί Μητροπολίτου Χαλκίδος Νικολάου (Σελέντη). Η σημερινή αδελφότης υπό την ηγουμένη Πελαγία και με την αμέριστη συμπαράσταση πολλών προσκυνητών, ανακαίνισε και εξωράϊσε τά κτίρια της Μονής. Τά τελευταία χρόνια, ξεκίνησε η ανοικοδόμηση νέου μεγάλου Ναού της Αγίας Νίνας.
Υπάρχουν αποθησαυρισμένα τίμια λείψανα των Αγίων: Γεωργίου, Μαρίνης, Μάμαντος και Κυριακής.
Αξίζει να σημειωθεί, ότι η Μονή των Ηλίων υπήρξε εκείνη που παραχώρησε στην Ιερά Μητρόπολη, τό 1980, έκταση 46 στρεμμάτων στην περιοχή «Ταξιάρχης Ηλίων», όπου ανηγέρθησαν και ξεκίνησαν να λειοτυργούν από το 2000, οι υπερσύγχρονες Κατασκηνωτικές εγκαταστάσεις της Ιεράς Μητροπόλεως, οι οποίες
φιλοξενούν κάθε χρόνο 800 περίπου παιδιά.
Ημέρες Πανηγύρεων: Αγ. Γεωργίου (23/4 και Ανακομιδής Λειψάνων του Αγίου 3/11). Αγ. Χαραλάμπους (10/2), Αγ. Ειρήνης Χρυσοβαλάντου (28/7) και Αγίας Παρασκευής (26/7).
Ηγουμένη: Μονάχη Πελαγία Σουλιάδου (μοναχές 9).
Τηλέφωνο: 22260.22384.
Έτος ιδρύσεως της Μονής αναφέρεται επίσημα το 1670, κατά δε την τοπική παράδοση ο 13ος αιώνας. Είναι κτισμένη σε ύψος 450 μ. επί του Βαλαντίου Όρους, με θαυμάσια θέα προς το βόρειο Ευβοϊκό κόλπο, βορειοανατολικά από το παραθαλάσσιο χωριό Ήλια, σε απόσταση 13 χιλ. από τα Λουτρά Αιδηψού.
Μεγάλη ανάπτυξη γνώρισε η Μονή κατά τους πρώτους αιώνες της ζωής της.
Ακολουθώντας το ιδιόρρυθμο σύστημα, γύρω από αυτήν ασκήτευαν μέχρι και 300 μοναχοί, ζώντας σε καλύβες και «καλογερόσπιτα», όπως αναφέρει η τοπική παράδοση, οι οποίοι λειτουργούνταν τις Κυριακές και τις μεγάλες εορτές στο Καθολικό του Αγ. Γεωργίου, ρυθμού σταυροειδούς, με περίτεχνο τέμπλο των μέσων του 17ου αιώνος, γεμάτο παραστάσεις και σκηνές από την Αγία Γραφή και περίφημες εικόνες του 16ου και 17ου αιώνος.
Η Μονή απετέλεσε τόπο καταφυγής και προστασίας πολλών χριστιανών και μάλιστα επιστημόνων, στα δύσκολα χρόνια της Κατοχής.
Είναι ιδιαίτερα αγαπητή από τους κατοίκους της ευρύτερης περιοχής.
Επί αιώνες ανδρική, το 1970 μετετράπη σε γυναικεία επί Μητροπολίτου Χαλκίδος Νικολάου (Σελέντη). Η σημερινή αδελφότης υπό την ηγουμένη Πελαγία και με την αμέριστη συμπαράσταση πολλών προσκυνητών, ανακαίνισε και εξωράϊσε τά κτίρια της Μονής. Τά τελευταία χρόνια, ξεκίνησε η ανοικοδόμηση νέου μεγάλου Ναού της Αγίας Νίνας.
Υπάρχουν αποθησαυρισμένα τίμια λείψανα των Αγίων: Γεωργίου, Μαρίνης, Μάμαντος και Κυριακής.
Αξίζει να σημειωθεί, ότι η Μονή των Ηλίων υπήρξε εκείνη που παραχώρησε στην Ιερά Μητρόπολη, τό 1980, έκταση 46 στρεμμάτων στην περιοχή «Ταξιάρχης Ηλίων», όπου ανηγέρθησαν και ξεκίνησαν να λειοτυργούν από το 2000, οι υπερσύγχρονες Κατασκηνωτικές εγκαταστάσεις της Ιεράς Μητροπόλεως, οι οποίες
φιλοξενούν κάθε χρόνο 800 περίπου παιδιά.
Ημέρες Πανηγύρεων: Αγ. Γεωργίου (23/4 και Ανακομιδής Λειψάνων του Αγίου 3/11). Αγ. Χαραλάμπους (10/2), Αγ. Ειρήνης Χρυσοβαλάντου (28/7) και Αγίας Παρασκευής (26/7).
Ηγουμένη: Μονάχη Πελαγία Σουλιάδου (μοναχές 9).
Τηλέφωνο: 22260.22384.
Για περισσότερες πληροφορίες αναφορικά με τις Ιερές Μονές της Κεντρικής και Βόρειας Εύβοιας αλλά και τον Βορείων Σποράδων το site της Ιεράς Μητροπόλεως Χαλκίδος, Ιστιαίας και Βορείων Σποράδων είναι
http://www.imchalkidos.gr/page-6.htm
http://www.imchalkidos.gr/page-6.htm
Επειδή στην εισαγωγή του filtor αναφέρθηκε το όνομα του Μητροπολίτη Σισανίου και Σιατίστης κ. Πάυλου Ιωάννου (ενός καταπληκτικού ανθρώπου τον οποίο έχω την τύχη να γνωρίζω από τα παιδικά μου χρόνια) σας αναφέρω σύγχρονους Μητροπολίτες της Εκκλησίας της Ελλάδος οι οποίοι είτε κατάγονται είτε έχουν διακονίσει το νησί της Εύβοιας και είναι οι :
α) Μητροπολίτης Καρυστίας και Σκύρου κ. Σεραφείμ Ρόρης ο οποίος ποιμαίνει τη Νότιο Εύβοια από το 1968 κάτω από αντίξοες συνθήκες, έχοντας επιτελέσει τεράστιο πνευματικό και όχι μόνο έργο στην παραγματικά δυσπρόσιτη επαρχία του.
β) Μητροπολίτης Χαλκίδος, Ιστιαίας και Βορείων Σποράδων κ. Χρυσόστομος Β΄ (Τριανταφύλλου, ο οποίος γεννήθηκε στο Βασιλικό Χαλκίδος το 1957 και υπηρετούσε στη οικεία Μητρόπολη από το 1983 μέχρι της εκλογής του το 2001, οπότε και η Μητρόπολη μας αισθάνθηκε ότι απέκτησε ξανά Δεσπότη, αφού εξαιτίας των προβλημάτων υγείας που αντιμετώπιζε ο Πρώην Χαλκίδος κ. Χρυσόστομος Α΄ δεν μπορούσε να επιτελέσει τα καθηκοντά του σύμφωνα με τις ανάγκες της Μητροπόλεως Χαλκίδος.
γ) Μητροπολίτης Κορίνθου κ. Διονύσιος Μάνταλος, ένας άξιος κληρικός, με πύρινο, μεστό λόγο και με πολύπλευρο πνευματικό έργο στη Μητρόπολη Χαλκίδος από το 1977 μέχρι το 2006 οπότε και εξελέγη Μητροπολίτης Κορίνθου.
δ) Μητροπολίτης Χίου, Ψαρών και Οινουσσών κ. Διονύσιος Μπαϊρακτάρης, ο οποίος γεννήθηκε στους Καλημεριάνους της Νότιας Ευβοίας.
ε) Μητροπολίτης Πειραιώς κ. Σεραφείμ ο οποίος κατάγεται από την από την περιοχή της Αμαρύνθου Ευβοίας.
στ) Μητροπολίτης Μηθύμνης κ. Χρυσόστομος Καλαματιανός γεννήθηκε το 1930 στη Χαλκίδα.
ζ) Μητροπολίτης Φθιώτιδος κ. Νικόλαος Πρωτοπαπάς, διετέλεσε Αρχιδιάκονος καί Ιεροκήρυξ της Ιεράς Μητροπόλεως Χαλκίδος (1973 - 1975).
α) Μητροπολίτης Καρυστίας και Σκύρου κ. Σεραφείμ Ρόρης ο οποίος ποιμαίνει τη Νότιο Εύβοια από το 1968 κάτω από αντίξοες συνθήκες, έχοντας επιτελέσει τεράστιο πνευματικό και όχι μόνο έργο στην παραγματικά δυσπρόσιτη επαρχία του.
β) Μητροπολίτης Χαλκίδος, Ιστιαίας και Βορείων Σποράδων κ. Χρυσόστομος Β΄ (Τριανταφύλλου, ο οποίος γεννήθηκε στο Βασιλικό Χαλκίδος το 1957 και υπηρετούσε στη οικεία Μητρόπολη από το 1983 μέχρι της εκλογής του το 2001, οπότε και η Μητρόπολη μας αισθάνθηκε ότι απέκτησε ξανά Δεσπότη, αφού εξαιτίας των προβλημάτων υγείας που αντιμετώπιζε ο Πρώην Χαλκίδος κ. Χρυσόστομος Α΄ δεν μπορούσε να επιτελέσει τα καθηκοντά του σύμφωνα με τις ανάγκες της Μητροπόλεως Χαλκίδος.
γ) Μητροπολίτης Κορίνθου κ. Διονύσιος Μάνταλος, ένας άξιος κληρικός, με πύρινο, μεστό λόγο και με πολύπλευρο πνευματικό έργο στη Μητρόπολη Χαλκίδος από το 1977 μέχρι το 2006 οπότε και εξελέγη Μητροπολίτης Κορίνθου.
δ) Μητροπολίτης Χίου, Ψαρών και Οινουσσών κ. Διονύσιος Μπαϊρακτάρης, ο οποίος γεννήθηκε στους Καλημεριάνους της Νότιας Ευβοίας.
ε) Μητροπολίτης Πειραιώς κ. Σεραφείμ ο οποίος κατάγεται από την από την περιοχή της Αμαρύνθου Ευβοίας.
στ) Μητροπολίτης Μηθύμνης κ. Χρυσόστομος Καλαματιανός γεννήθηκε το 1930 στη Χαλκίδα.
ζ) Μητροπολίτης Φθιώτιδος κ. Νικόλαος Πρωτοπαπάς, διετέλεσε Αρχιδιάκονος καί Ιεροκήρυξ της Ιεράς Μητροπόλεως Χαλκίδος (1973 - 1975).
Re: Εύβοια : άγιοι & μοναστήρια
Ο Όσιος Ιωάννης ο Ρώσος
Ο Όσιος Ιωάννης ο Ρώσος, γεννήθηκε σε ένα χωριό της Ν. Ρωσίας, γύρω στα 1690, από ενάρετους και πιστούς Ορθόδοξους γονείς.
Στα χρόνια του Μεγάλου Πέτρου, έλαβε μέρος στο Ρωσοτουρκικό Πόλεμο του 1710-11 και αιχμαλωτίστηκε - όπως και χιλιάδες άλλοι συμπολεμιστές του - από τους Τατάρους! Αυτοί με τη σειρά τους, τον πούλησαν σε ένα Οθωμανό Αξιωματικό Ίππαρχο, ο οποίος έμενε στο Προκόπι της Καππαδοκίας, στη Μικρά Ασία.
Εκεί, παρότι πιέστηκε σκληρά να αρνηθεί την Πίστη μας, απαντούσε ακλόνητος «Χριστιανός γεννήθηκα και Χριστιανός θέλω να θα πεθάνω», χωρίς να καμφθεί από τα φρικτά και απάνθρωπα βασανιστήρια, που του καίγανε ως και το κεφάλι με πύρινο τάσι, γινόμενος Ομολογητής γενναίος!
Τότε είναι που τον έριξε ο Τούρκος σε ένα υπόγειο στάβλο, όπου και έζησε με ταπείνωση και τέλεια υπομονή, μαζί με τα ζώα, ξυπόλητος, στο κρύο, στη σκλαβιά, σε μια τιτάνια πνευματική άσκηση, δοξάζοντας το Θεό.
Τις νύχτες πάλι, εκείνος ο σκλάβος, ο δούλος, έτρεχε με όλη τη βαριά κούραση της ημέρας και αγρυπνούσε προσευχόμενος στο εκκλησάκι του Αγίου Γεωργίου, που ήταν λαξευμένο στα σπλάχνα του Καππαδοκικού βράχου, όπου και αργότερα θα Κοινωνούσε κρυφά, Σώμα και Αίμα Χριστού, κάθε Σάββατο.
Με τον καιρό, οι Τούρκοι δεν τον πείραζαν και μάλιστα εκείνοι στους οποίους ήταν δούλος, έπαψαν να του φέρονται άσχημα και προσβλητικά.
Μια μέρα και ενώ ο Τούρκος αφέντης βρισκόταν στη Μέκκα, η γυναίκα του, έκανε τραπέζι σε συγγενείς και φίλους στο παλιό Προκόπι για να επιστρέψει με το καλό ο άντρας της. Ο Ιωάννης υπηρετούσε τότε στο τραπέζι, όταν σερβιρίστηκε και ένα πιάτο από το αγαπημένο πιλάφι του αφέντη. Το είδε και η τουρκάλα και αναστέναξε λέγοντας: «Πόση ευχαρίστηση θα λάμβανε Γιουβάν (=Ιωάννης, Γιοβάν) ο αφέντης σου, αν ήταν εδώ και έτρωγε μαζί μας από τούτο το φαγητό»!
Ο Ιωάννης πήρε τότε ένα πιάτο με ζεστό πιλάφι και είπε πως θα το έστελνε στον αφέντη στη Μέκκα, κάνοντας όλη τη συντροφιά να γελάσει για τα καλά. Νόμιζαν πως θα το έδινε πάλι σε καμιά φτωχή οικογένεια του χωριού, όπως έκανε άλλωστε συχνά…
Εκείνος όμως το πήρε και πήγε εκεί στο στάβλο του. Γονάτισε και με την προσευχή του, ανέθεσε στον Κύριο των πάντων την εκπλήρωση του αιτήματος. Και Εκείνος που είχε πει στους μαθητές Του «πάντα όσα εάν αιτήσητε εν τη προσευχή πιστεύοντες, λήψεσθε» έκανε το θαύμα Του! Έτσι, όταν μετά από ημέρες γύρισε ο Αγάς και τους έδειξε το πιάτο που είχε ξαφνικά βρει μπροστά του, εκεί στη Μέκκα, με αχνιστό το αγαπημένο του πιλάφι, τότε όλοι άφωνοι, κατάλαβαν ότι ο φτωχός και καλός Ιωάννης, ήταν Άγιος του αληθινού Θεού!!! Του Χριστού μας!
Από τότε όλοι, όχι μόνο στο Προκόπι, αλλά και στα γύρω χωριά, σέβονταν πια το Γιοβάν, το Ορθόδοξο παλικάρι από τη Ρωσία και έπαψαν παντελώς να τον ενοχλούν…
Μετά από χρόνια κακουχίας, ο άγιος αρρώστησε και προαισθανόμενος την κοίμησή του, ειδοποίησε να του φέρουν να Μεταλάβει. Ο Ιερέας τότε, λόγω του φανατισμού των Τούρκων, φοβήθηκε να μεταφέρει φανερά τα άγια στο στάβλο και σκάβοντας ένα μήλο, έβαλε με ασφάλεια μέσα τη Θεία Κοινωνία και έτσι Κοινώνησε τον Ιωάννη… Μετά από λίγο, στις 27 Μαΐου 1730, ο Άγιος έκλεισε τα μάτια του και έγειρε το κεφάλι του, όπως τον βλέπει άλλωστε κανείς και τώρα, στο σημερινό Προκόπι, να κοιμάται γαλήνια, ολόσωμος και άφθορος, αναμένοντας την Ανάσταση και δίνοντας και πάλι σε όλα τα έθνη της γης, με το ολοζώντανο αυτό θαυμαστό λείψανο, Ομολογία Αληθείας, ομολογία Ορθοδοξίας!
Αυτό το θαύμα του άφθαρτου λειψάνου, φανερώθηκε στο παλιό Προκόπι στα 1733, όταν μετά από αποκάλυψη του ίδιου του Αγίου ουράνιο φως φώτισε τον τάφο του! Στην εκταφή τότε διαπιστώθηκε το ασύλληπτο θαύμα του άφθαρτου σώματος, που ευωδίαζε άρρητα!!!
Στα 1830, την εποχή που μαινόταν η σύγκρουση μεταξύ Σουλτάνου και Ιμπραχίμ της Αιγύπτου, το Προκόπι της Καππαδοκίας ένιωσε το φρικτό ξέσπασμα της τουρκικής μανίας, όταν οι στρατιώτες του Οσμάν Πασά του Σουλτάνου, δε δίστασαν - για να εκδικηθούν τους Χριστιανούς - να ρίξουν ακόμα και αυτό το άγιο λείψανο του Οσίου Ιωάννη στη φωτιά!
Τότε είναι, που έντρομοι οι ιερόσυλοι Τούρκοι, είδαν το σώμα του Αγίου να κινείται μέσα στις φλόγες ολοζώντανο, να τους φοβερίζει και να τους διώχνει!!!
Την άλλη μέρα και αφού οι ασεβείς είχαν φύγει μισοπεθαμένοι από το φόβο τους, οι χριστιανοί με πόνο και αγωνία, σήκωσαν βουβοί τα κάρβουνα και τις στάχτες για να αντικρίσουν και πάλι το θρίαμβο της αγιοσύνης, το ολόσωμο και άφθαρτο λείψανο του άγιου παλικαριού, εντελώς ακέραιο και απείραχτο από την πυρκαγιά! Ευλύγιστο και μυρωμένο και μονάχα μαυρισμένο από τις κάπνες και τις φλόγες των Αγαρηνών! Έτσι όπως το αντικρίζει κανείς και σήμερα στο νέο Προκόπι της Εύβοιας!
Πρωτ. π. Γεωργίου Παπαβαρνάβα
Ο άγιος Ιωάννης εβίωσε μέσα στην σκλαβιά την αληθινή ελευθερία. Και ήταν πράγματι ελεύθερος, αφού η ελευθερία είναι εσωτερική υπόθεση. Κατάφερε, με την κατά Χριστόν ζωή, να απαλλαγή από την τυραννία των παθών, της αμαρτίας και του διαβόλου, που είναι η πιο σκληρή μορφή δουλείας. Παρέδωσε την αγία ψυχή του “εις χείρας Θεού Ζώντος” σε ηλικία σαράντα περίπου ετών, στις 27 Μαΐου του 1730, αφού προηγουμένως κοινώνησε των Αχράντων Μυστηρίων. Ο τάφος του έγινε λαϊκό προσκύνημα για Χριστιανούς και Μουσουλμάνους, αφού ευεργετούσε τους πάντες χωρίς διάκριση. Το 1924, με την ανταλλαγή των πληθυσμών, οι κάτοικοι του Προκοπίου μετέφεραν ως θησαυρό ατίμητο το άφθαρτο Λείψανό του στην Εύβοια, στο χωριό Εμίν Αγά, που το ονόμασαν Νέο Προκόπιο. Και ο περικαλλής Ιερός Ναός, που κτίσθηκε προς τιμήν του, δέχεται την επίσκεψη χιλιάδων πιστών όλον τον χρόνο.
Ο βίος και η πολιτεία του Οσίου μας δίνουν την αφορμή να τονίσουμε τα ακόλουθα:
Πρώτον. Η πνευματική ζωή δεν είναι βίος ανθόσπαρτος, αλλά είναι οδός στενή και τεθλιμμένη. Για να μπορέση κανείς να βρη τον Θεό μέσα του και να αποκτήση προσωπική κοινωνία μαζί Του, πρέπει να αγωνισθή και να παλαίψη με τα πάθη και τις αδυναμίες του με μεγάλη υπομονή, γιατί με την υπομονή, την προσευχή και την αγάπη κατορθώνονται ακόμη και τα φαινομενικά ακατόρθωτα.
Όταν στηρίζη κανείς την ελπίδα του στον Θεό και όχι στους ανθρώπους δεν πρόκειται ποτέ να απογοητευθή ή να απελπισθή. Μπορεί να υποφέρη εξωτερικά, αλλά εσωτερικά είναι ελεύθερος. Είναι πλημμυρισμένος από την άκτιστη θεία Χάρη και γι' αυτό είναι ήρεμος και ειρηνικός. Γιατί μπορεί να ζη κανείς σε συνθήκες εξωτερικά άψογες και όμως να γκρινιάζη και να παραπονήται, γιατί μέσα στην καρδιά του βιώνει την εγκατάλειψη και την απελπισία, ουσιαστικά μια κόλαση. Όπως και το αντίθετο. Μπορεί να ζη και να εργάζεται σε ένα κλίμα βαρύ και εχθρικό εξωτερικά και όμως μέσα του να βιώνη τον παράδεισο, να γεύεται την γλυκύτητα της θείας Χάριτος και να χαίρεται αληθινά την ζωή του.
Δεύτερον. Το έργο της Ορθοδόξου Εκκλησίας, όπως πολύ ορθά έχει λεχθή, είναι να κάνη τους ανθρώπους λείψανα. Δηλαδή, να τους οδηγήση στην αγιότητα. Πράγματι, με τον τρόπο της ζωής που διαθέτει, βοηθά τους ανθρώπους να επιτύχουν τον προσωπικό τους αγιασμό. Με την μυστηριακή ζωή, την άσκηση και την αδιάλειπτη καρδιακή προσευχή, ο άνθρωπος καθαίρεται από τα πάθη και οδηγείται στον φωτισμό και την κοινωνία με τον Θεό. Δέχεται την άκτιστη Χάρη του Αγίου Πνεύματος αισθητά σε όλη του την ύπαρξη, και στην ψυχή και στο σώμα του, με αποτέλεσμα να ευωδιάζη το σώμα του, ακόμη και μετά τον θάνατο. Και προσκυνά κανείς τα άγια Λείψανα και αισθάνεται ότι δεν είναι κόκαλα πεθαμένων ανθρώπων, αλλά ότι έχουν μέσα τους ζωή, την οποία και μεταγγίζουν στους ευλαβείς προσκυνητάς. Αυτό σημαίνει ότι οι άγιοι είναι ζωντανοί και έχουν προσωπική κοινωνία με όσους τους ευλαβούνται, ζητούν την βοήθειά τους και αγωνίζονται να μιμηθούν τον θεάρεστο βίο τους.
Η Ορθόδοξη Εκκλησία, όπως τόνιζε ο αείμνηστος Πρωτοπρεσβύτερος π. Ιωάννης Ρωμανίδης, συγγενεύει με τις θετικές επιστήμες και κυρίως με την ιατρική, και όχι με την φιλοσοφία, επειδή αποδεικνύει και επαληθεύει τα όσα διδάσκει. Τα ευωδιάζοντα λείψανα των Αγίων και τα άφθαρτα σώματά τους, τα οποία “εκβλύζουσιν ιάματα”, είναι αδιάψευστοι μάρτυρες της παρουσίας και της αγάπης του Θεού για το ανθρώπινο γένος και για όλη την κτίση, της Αναστάσεως των νεκρών και της υπάρξεως της αιωνίου θείας ζωής.http://www.gerontas.com/content/view/1893/171/
Ο Βίος του Αγίου λήφθηκε από το δικτυακό τόπο του νηπιαγωγείου Προκοπίου http://users.forthnet.gr/hlk/prokopinip ... gogeio.htm
και από το κλαμπ "Αντιαιρετικό Εγκόλπιο": http://clubs.pathfinder.gr/saints
Ο Όσιος Ιωάννης ο Ρώσος, γεννήθηκε σε ένα χωριό της Ν. Ρωσίας, γύρω στα 1690, από ενάρετους και πιστούς Ορθόδοξους γονείς.
Στα χρόνια του Μεγάλου Πέτρου, έλαβε μέρος στο Ρωσοτουρκικό Πόλεμο του 1710-11 και αιχμαλωτίστηκε - όπως και χιλιάδες άλλοι συμπολεμιστές του - από τους Τατάρους! Αυτοί με τη σειρά τους, τον πούλησαν σε ένα Οθωμανό Αξιωματικό Ίππαρχο, ο οποίος έμενε στο Προκόπι της Καππαδοκίας, στη Μικρά Ασία.
Εκεί, παρότι πιέστηκε σκληρά να αρνηθεί την Πίστη μας, απαντούσε ακλόνητος «Χριστιανός γεννήθηκα και Χριστιανός θέλω να θα πεθάνω», χωρίς να καμφθεί από τα φρικτά και απάνθρωπα βασανιστήρια, που του καίγανε ως και το κεφάλι με πύρινο τάσι, γινόμενος Ομολογητής γενναίος!
Τότε είναι που τον έριξε ο Τούρκος σε ένα υπόγειο στάβλο, όπου και έζησε με ταπείνωση και τέλεια υπομονή, μαζί με τα ζώα, ξυπόλητος, στο κρύο, στη σκλαβιά, σε μια τιτάνια πνευματική άσκηση, δοξάζοντας το Θεό.
Τις νύχτες πάλι, εκείνος ο σκλάβος, ο δούλος, έτρεχε με όλη τη βαριά κούραση της ημέρας και αγρυπνούσε προσευχόμενος στο εκκλησάκι του Αγίου Γεωργίου, που ήταν λαξευμένο στα σπλάχνα του Καππαδοκικού βράχου, όπου και αργότερα θα Κοινωνούσε κρυφά, Σώμα και Αίμα Χριστού, κάθε Σάββατο.
Με τον καιρό, οι Τούρκοι δεν τον πείραζαν και μάλιστα εκείνοι στους οποίους ήταν δούλος, έπαψαν να του φέρονται άσχημα και προσβλητικά.
Μια μέρα και ενώ ο Τούρκος αφέντης βρισκόταν στη Μέκκα, η γυναίκα του, έκανε τραπέζι σε συγγενείς και φίλους στο παλιό Προκόπι για να επιστρέψει με το καλό ο άντρας της. Ο Ιωάννης υπηρετούσε τότε στο τραπέζι, όταν σερβιρίστηκε και ένα πιάτο από το αγαπημένο πιλάφι του αφέντη. Το είδε και η τουρκάλα και αναστέναξε λέγοντας: «Πόση ευχαρίστηση θα λάμβανε Γιουβάν (=Ιωάννης, Γιοβάν) ο αφέντης σου, αν ήταν εδώ και έτρωγε μαζί μας από τούτο το φαγητό»!
Ο Ιωάννης πήρε τότε ένα πιάτο με ζεστό πιλάφι και είπε πως θα το έστελνε στον αφέντη στη Μέκκα, κάνοντας όλη τη συντροφιά να γελάσει για τα καλά. Νόμιζαν πως θα το έδινε πάλι σε καμιά φτωχή οικογένεια του χωριού, όπως έκανε άλλωστε συχνά…
Εκείνος όμως το πήρε και πήγε εκεί στο στάβλο του. Γονάτισε και με την προσευχή του, ανέθεσε στον Κύριο των πάντων την εκπλήρωση του αιτήματος. Και Εκείνος που είχε πει στους μαθητές Του «πάντα όσα εάν αιτήσητε εν τη προσευχή πιστεύοντες, λήψεσθε» έκανε το θαύμα Του! Έτσι, όταν μετά από ημέρες γύρισε ο Αγάς και τους έδειξε το πιάτο που είχε ξαφνικά βρει μπροστά του, εκεί στη Μέκκα, με αχνιστό το αγαπημένο του πιλάφι, τότε όλοι άφωνοι, κατάλαβαν ότι ο φτωχός και καλός Ιωάννης, ήταν Άγιος του αληθινού Θεού!!! Του Χριστού μας!
Από τότε όλοι, όχι μόνο στο Προκόπι, αλλά και στα γύρω χωριά, σέβονταν πια το Γιοβάν, το Ορθόδοξο παλικάρι από τη Ρωσία και έπαψαν παντελώς να τον ενοχλούν…
Μετά από χρόνια κακουχίας, ο άγιος αρρώστησε και προαισθανόμενος την κοίμησή του, ειδοποίησε να του φέρουν να Μεταλάβει. Ο Ιερέας τότε, λόγω του φανατισμού των Τούρκων, φοβήθηκε να μεταφέρει φανερά τα άγια στο στάβλο και σκάβοντας ένα μήλο, έβαλε με ασφάλεια μέσα τη Θεία Κοινωνία και έτσι Κοινώνησε τον Ιωάννη… Μετά από λίγο, στις 27 Μαΐου 1730, ο Άγιος έκλεισε τα μάτια του και έγειρε το κεφάλι του, όπως τον βλέπει άλλωστε κανείς και τώρα, στο σημερινό Προκόπι, να κοιμάται γαλήνια, ολόσωμος και άφθορος, αναμένοντας την Ανάσταση και δίνοντας και πάλι σε όλα τα έθνη της γης, με το ολοζώντανο αυτό θαυμαστό λείψανο, Ομολογία Αληθείας, ομολογία Ορθοδοξίας!
Αυτό το θαύμα του άφθαρτου λειψάνου, φανερώθηκε στο παλιό Προκόπι στα 1733, όταν μετά από αποκάλυψη του ίδιου του Αγίου ουράνιο φως φώτισε τον τάφο του! Στην εκταφή τότε διαπιστώθηκε το ασύλληπτο θαύμα του άφθαρτου σώματος, που ευωδίαζε άρρητα!!!
Στα 1830, την εποχή που μαινόταν η σύγκρουση μεταξύ Σουλτάνου και Ιμπραχίμ της Αιγύπτου, το Προκόπι της Καππαδοκίας ένιωσε το φρικτό ξέσπασμα της τουρκικής μανίας, όταν οι στρατιώτες του Οσμάν Πασά του Σουλτάνου, δε δίστασαν - για να εκδικηθούν τους Χριστιανούς - να ρίξουν ακόμα και αυτό το άγιο λείψανο του Οσίου Ιωάννη στη φωτιά!
Τότε είναι, που έντρομοι οι ιερόσυλοι Τούρκοι, είδαν το σώμα του Αγίου να κινείται μέσα στις φλόγες ολοζώντανο, να τους φοβερίζει και να τους διώχνει!!!
Την άλλη μέρα και αφού οι ασεβείς είχαν φύγει μισοπεθαμένοι από το φόβο τους, οι χριστιανοί με πόνο και αγωνία, σήκωσαν βουβοί τα κάρβουνα και τις στάχτες για να αντικρίσουν και πάλι το θρίαμβο της αγιοσύνης, το ολόσωμο και άφθαρτο λείψανο του άγιου παλικαριού, εντελώς ακέραιο και απείραχτο από την πυρκαγιά! Ευλύγιστο και μυρωμένο και μονάχα μαυρισμένο από τις κάπνες και τις φλόγες των Αγαρηνών! Έτσι όπως το αντικρίζει κανείς και σήμερα στο νέο Προκόπι της Εύβοιας!
Πρωτ. π. Γεωργίου Παπαβαρνάβα
Ο άγιος Ιωάννης εβίωσε μέσα στην σκλαβιά την αληθινή ελευθερία. Και ήταν πράγματι ελεύθερος, αφού η ελευθερία είναι εσωτερική υπόθεση. Κατάφερε, με την κατά Χριστόν ζωή, να απαλλαγή από την τυραννία των παθών, της αμαρτίας και του διαβόλου, που είναι η πιο σκληρή μορφή δουλείας. Παρέδωσε την αγία ψυχή του “εις χείρας Θεού Ζώντος” σε ηλικία σαράντα περίπου ετών, στις 27 Μαΐου του 1730, αφού προηγουμένως κοινώνησε των Αχράντων Μυστηρίων. Ο τάφος του έγινε λαϊκό προσκύνημα για Χριστιανούς και Μουσουλμάνους, αφού ευεργετούσε τους πάντες χωρίς διάκριση. Το 1924, με την ανταλλαγή των πληθυσμών, οι κάτοικοι του Προκοπίου μετέφεραν ως θησαυρό ατίμητο το άφθαρτο Λείψανό του στην Εύβοια, στο χωριό Εμίν Αγά, που το ονόμασαν Νέο Προκόπιο. Και ο περικαλλής Ιερός Ναός, που κτίσθηκε προς τιμήν του, δέχεται την επίσκεψη χιλιάδων πιστών όλον τον χρόνο.
Ο βίος και η πολιτεία του Οσίου μας δίνουν την αφορμή να τονίσουμε τα ακόλουθα:
Πρώτον. Η πνευματική ζωή δεν είναι βίος ανθόσπαρτος, αλλά είναι οδός στενή και τεθλιμμένη. Για να μπορέση κανείς να βρη τον Θεό μέσα του και να αποκτήση προσωπική κοινωνία μαζί Του, πρέπει να αγωνισθή και να παλαίψη με τα πάθη και τις αδυναμίες του με μεγάλη υπομονή, γιατί με την υπομονή, την προσευχή και την αγάπη κατορθώνονται ακόμη και τα φαινομενικά ακατόρθωτα.
Όταν στηρίζη κανείς την ελπίδα του στον Θεό και όχι στους ανθρώπους δεν πρόκειται ποτέ να απογοητευθή ή να απελπισθή. Μπορεί να υποφέρη εξωτερικά, αλλά εσωτερικά είναι ελεύθερος. Είναι πλημμυρισμένος από την άκτιστη θεία Χάρη και γι' αυτό είναι ήρεμος και ειρηνικός. Γιατί μπορεί να ζη κανείς σε συνθήκες εξωτερικά άψογες και όμως να γκρινιάζη και να παραπονήται, γιατί μέσα στην καρδιά του βιώνει την εγκατάλειψη και την απελπισία, ουσιαστικά μια κόλαση. Όπως και το αντίθετο. Μπορεί να ζη και να εργάζεται σε ένα κλίμα βαρύ και εχθρικό εξωτερικά και όμως μέσα του να βιώνη τον παράδεισο, να γεύεται την γλυκύτητα της θείας Χάριτος και να χαίρεται αληθινά την ζωή του.
Δεύτερον. Το έργο της Ορθοδόξου Εκκλησίας, όπως πολύ ορθά έχει λεχθή, είναι να κάνη τους ανθρώπους λείψανα. Δηλαδή, να τους οδηγήση στην αγιότητα. Πράγματι, με τον τρόπο της ζωής που διαθέτει, βοηθά τους ανθρώπους να επιτύχουν τον προσωπικό τους αγιασμό. Με την μυστηριακή ζωή, την άσκηση και την αδιάλειπτη καρδιακή προσευχή, ο άνθρωπος καθαίρεται από τα πάθη και οδηγείται στον φωτισμό και την κοινωνία με τον Θεό. Δέχεται την άκτιστη Χάρη του Αγίου Πνεύματος αισθητά σε όλη του την ύπαρξη, και στην ψυχή και στο σώμα του, με αποτέλεσμα να ευωδιάζη το σώμα του, ακόμη και μετά τον θάνατο. Και προσκυνά κανείς τα άγια Λείψανα και αισθάνεται ότι δεν είναι κόκαλα πεθαμένων ανθρώπων, αλλά ότι έχουν μέσα τους ζωή, την οποία και μεταγγίζουν στους ευλαβείς προσκυνητάς. Αυτό σημαίνει ότι οι άγιοι είναι ζωντανοί και έχουν προσωπική κοινωνία με όσους τους ευλαβούνται, ζητούν την βοήθειά τους και αγωνίζονται να μιμηθούν τον θεάρεστο βίο τους.
Η Ορθόδοξη Εκκλησία, όπως τόνιζε ο αείμνηστος Πρωτοπρεσβύτερος π. Ιωάννης Ρωμανίδης, συγγενεύει με τις θετικές επιστήμες και κυρίως με την ιατρική, και όχι με την φιλοσοφία, επειδή αποδεικνύει και επαληθεύει τα όσα διδάσκει. Τα ευωδιάζοντα λείψανα των Αγίων και τα άφθαρτα σώματά τους, τα οποία “εκβλύζουσιν ιάματα”, είναι αδιάψευστοι μάρτυρες της παρουσίας και της αγάπης του Θεού για το ανθρώπινο γένος και για όλη την κτίση, της Αναστάσεως των νεκρών και της υπάρξεως της αιωνίου θείας ζωής.http://www.gerontas.com/content/view/1893/171/
Ο Βίος του Αγίου λήφθηκε από το δικτυακό τόπο του νηπιαγωγείου Προκοπίου http://users.forthnet.gr/hlk/prokopinip ... gogeio.htm
και από το κλαμπ "Αντιαιρετικό Εγκόλπιο": http://clubs.pathfinder.gr/saints
-
Ermite
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 332
- Εγγραφή: Κυρ Σεπ 03, 2006 5:00 am
- Τοποθεσία: Αθήνα-Βόλος-Θεσσαλονίκη-Πάτρα-Αίγιο
Re: Εύβοια : άγιοι & μοναστήρια
Ο αείμνηστος Μητροπολίτης Μεσσηνίας Χρυσόστομος Θέμελης γεννήθηκε στην Ιστιαία Ευβοίας και έγραψε πολλά βιβλία γύρω από την Αγιολογία της Νήσου.
Re: Εύβοια : άγιοι & μοναστήρια
ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΓΑΛΑΤΑΚΙ 
Η μονή Γαλατάκη διαθέτει μία εξαιρετικά πλούσια παρακαταθήκη ιερών λειψάνων, κειμηλίων, εικόνων, χειρογράφων και βιβλίων, ανεκτίμητης αξίας. Ο προσκυνητής δέχεται την πρώτη και ουσιαστικότερη φιλοφρόνηση με την παρουσίαση των ιερών λειψάνων ενώπιόν του για προσκύνηση. Τα λείψανα φυλάσσονται σήμερα στο καθολικό, σε δρύινο προσκυνητάριο, ακουμπισμένο στην πρώτη αριστερά κολώνα που στηρίζει το τρούλο. Ασημένιες λειψανοθήκες με εγχάρακτο διάκοσμο, έξεργα τέχνης, φυλάσσουν τους αναλλοίωτους θησαυρούς της στρατευόμενης εκκλησίας.
Πληροφορίες για τον τρόπο απόκτησης των αγίων λειψάνων δε διαθέτουμε. Η πρώτη και μοναδική πληροφορία ύπαρξης ιερού λειψάνου, του σημαντικότερου ίσως για τη μονή, «της δεξιάς χειρός του αγίου, ενδόξου και πανευφήμου Αποστόλου Ανδρέου του Πρωτοκλήτου», προέρχεται από σιγίλιο του Πατριάρχη Σεραφείμ, που εκδόθηκε τον Απρίλιο του 1758 για να υποστηρίξει ζητεία που οργάνωσε η μονή Γαλατάκη, όταν από πυρκαγιά καταστράφηκε τμήμα της Μονής και ο ελαιώνας που την περιέβαλε.
Η πρώτη επίσημη καταγραφή των αγίων λειψάνων έχει καταχωρηθεί στον Ι. Κώδικα της 24ης Μαΐου 1837 και είναι η εξής:
1. Η δεξιά χείρ του Αποστόλου Ανδρέου του Πρωτοκλήτου σε αργυρή θήκη, εντός αργυρού κιβωτίου.
2. Η κάλαμος (κνήμη) του ιερομάρτυρα Μηνά του Καλικέλαδου σε αργυρή θήκη.
3. Το μεσαίο δάκτυλο του ιερομάρτυρα Χαραλάμπους σε αργυρή θήκη.
4. Αργυρή πλάκα, περιέχουσα τμήματα λειψάνων του Ιωάννου του Προδρόμου, Μαρίας της Μαγδαληνής, Τρύφωνος και Παρασκευής.
5. Αργυρή θήκη με λείψανα του Αγίου Κήρυκου, Μοδέστου και Παντελεήμονος.
6. Μικρή αργυρή θήκη περιέχουσα λείψανα του Αγίου Χαραλάμπους, Προδρόμου και Στεφάνου.
7. Μικρή αργυρή θήκη με λείψανα του Αγίου Χαραλάμπους, Αναργύρου και Διονυσίου.
8. Αργυρή θήκη με λείψανα Μελετίου και Παντελεήμονος.
9. Θήκη περιέχουσα λείψανα του Αγίου Χαραλάμπους, Τρύφωνος, Πλάτωνος και Μητροδώρας.
10. Αργυρή θήκη περιέχουσα λείψανα των Αγίων Κωνσταντίου, Μάμαντος, Κυριακής και Μηνά.
11. Πέντε αργυρόδετα λείψανα του Ιωαννικίου του Μεγάλου, Νικήτα, Ελευθερίου, Στεφάνου του Νέου και Ματρώνης.
12. Πέντε τεμάχια λειψάνων των Αγίων Παντελεήμονος, Δαυίδ και Παρασκευής, τα άλλα δύο ανώνυμα».
Όταν στις 29 Αυγούστου 1907, ο αρχιεπίσκοπος πλέον Χαλκίδας και Καρυστίας Χρύσανθος Προβατάς, παρέδωσε την κινητή και ακίνητη περιουσία, ως πρώην ηγούμενος της Μονής, στο νέο ηγούμενο Θεοδόσιο Παπακωνσταντίνου, καταχωρήθηκε στο «Πρωτόκολλο παράδοσης-παραλαβής», η παρακάτω καταγραφή: «α/α: 14. Τέσσερα τεμάχια χώματος μεμιγμένα μετά μαρτυρικού αίματος». Το παραπάνω άγιο λείψανο αποτελεί παραχώρηση του ηγούμενου Χρύσανθου.
Νέα άγια λείψανα προστέθηκαν στα ήδη υπάρχοντα, στο διάστημα 1907-1908,από τον ηγούμενο Θεοδόσιο Παπακωνσταντίνου. Τότε η μονή Γαλατάκη απόκτησε μία «αργυράν θήκην περιέχουσαν οστά των αγίων Βασιλείου, Ιωάννου του Χρυσοστόμου, Κοσμά, Δαμιανού και Θεοδώρου». Στα νεότερα χρόνια η μονή απόκτησε και τμήματα λειψάνων του Αγίου Νικολάου και του οσίου Δαβίδ.
Έγγραφα του αρχείου προσφέρουν πολλές μαρτυρίες για τη μεταφορά λειψάνων εκτός μονής, ώστε να τελεστούν αγιασμοί και λιτανείες, σε περιπτώσεις ασθενειών, θεομηνιών ή άλλων θρησκευτικών εκδηλώσεων.
Χαρακτηριστικές είναι δύο περιπτώσεις, που αφορούσαν στην επιδρομή ακρίδων, που έπληξε τις καλλιέργειες της Λίμνης και του Μαντουδίου. Οι δημοτικές αρχές τους, αφού εξάντλησαν όλα τα μέσα για την αντιμετώπισή τους, ζήτησαν στις 4 και 7 Ιουνίου 1841 αντίστοιχα, από τη μονή Γαλατάκη να αποστείλει «τα ιερά λείψανα προς τέλεσιν αγιασμού δια την εξάλλειψιν του φθοροποιού ζωυφίου της ακρίδος».
Η παραπάνω θρησκευτική πρακτική των αρχών και των κατοίκων της περιοχής αποτελεί ένα ενδεικτικό σημείο αναφοράς για το σύστημα αξιών, θρησκευτικών νοοτροπιών, αντιλήψεων και συμπεριφορών, που αναπτύσσονται γύρω από τη μονή Γαλατάκη, σχεδόν σε όλη τη διάρκεια της λειτουργίας της.
Ιερά κειμήλια
Σημαντικά κειμήλια στη μονή Γαλατάκη δε σώζονται, καθώς αυτά είτε καταστράφηκαν είτε κλάπηκαν στη διάρκεια του περιπετειώδη βίου της. Η πρώτη μαρτυρία ύπαρξης τους εντοπίζεται στη σελίδα 2 του Ι. Κώδικα και περιλαμβάνει τα εξής κειμήλια:
«1. δισκοπότηρο αργυρούν 1.
2. Ευαγγέλιον αργυρούν 1
3. Θυμιατήριον αργυρούν 1
4. Σταυρός αργυρούς μεγάλος 1
5. Περιζώνια αργυρά 5
6. Σταυρός αργυρούς 1».
Στη σελίδα 16 του ίδιου Ι. Κώδικα συναντούμε τα παρακάτω ιερά κειμήλια:
«Εικόν μία Δεσποτηκή του Σωτήρος (χρονολ. 1817)
Μία εικόνα του αγίου Νικολάου Δεσποτηκή
Μία εικόν της αναστάσεως μικρή
Έν δισκοπότηρον αργιρούν με δίσκο και αστερίσκω
Έν Ευαγγέλιον με βιλούδον και με πλάκας αργυράς
Μικρούς και αναγκαίους σταυρούς και λοιπά».
Βιβλιοθήκη
Στη βιβλιοθήκη της μονής φυλάσσονται χειρόγραφα και έντυπα βιβλία. Από παραδόσεις πληροφορούμαστε ότι η μονή είχε στο παρελθόν μεγάλη συλλογή βιβλίων, τα οποία χάθηκαν μέσα στον κυκεώνα των περιπετειών, ιδιαίτερα το 19ο και 20ο αιώνα. Σχεδόν στο σύνολό της, η νεότερη βιβλιοθήκη καταστράφηκε στα 1904, ύστερα από εντολή της Νομαρχίας Εύβοιας, για να αντιμετωπισθεί η θανατηφόρα ασθένεια της φυματίωσης.
Οι πρώτες πληροφορίες για τον αρχικό πυρήνα της συλλογής των βιβλίων εντοπίζονται σε «Πρωτόκολλο Παράδοσης- Παραλαβής» του 1860. Σ΄ αυτό καταγράφονται 54 βιβλία θεολογικού και ιστορικού περιεχομένου. Στην περίοδο της ηγουμενίας του Χρύσανθου Προβατά η βιβλιοθήκη εμπλουτίστηκε με πλήθος βιβλίων για την πνευματική κατάρτιση των μοναχών.
Χειρόγραφοι Κώδικες
Παρότι δεν υπάρχουν μαρτυρίες για την ύπαρξη και λειτουργία εργαστηρίου αντιγραφής χειρογράφων στη μονή Γαλατάκη, ωστόσο διασώζεται μικρή συλλογή χειρογράφων, που φυλάσσονται στη βιβλιοθήκη. Αυτά είναι τα παρακάτω:
1. Χειρόγραφος Νομοκάνονας Μανουήλ Μαλαξού
2. Ανοιξαντάριον
3. Αγιασματάριον (1873)
4. Μουσικό χειρόγραφο.
Έντυπα
Τα παλαιότερα έντυπα βιβλία, που σώζονται σήμερα στη βιβλιοθήκη είναι τα παρακάτω:
1. Θείον και Ιερόν Ευαγγέλιον, Ενετίησιν 1697.
2. Ευχολόγιον το Μέγα. Ενετίησιν 1760.
3. Θεοφυλάκτου αρχιεπισκόπου Βουλγαρίας. Άπαντα, τ. 4. Ενετίησιν 1763.
4. Ευαγγέλιον, Ενετίησιν 1776.
5. Τα τέσσερα Θεία και Ιερά Ευαγγέλια. Ενετίησιν 1799
Τα υπόλοιπα βιβλία χρονολογούνται μετά το 1800, ανέρχονται περίπου σε 60 με περιεχόμενο λειτουργικό, θεολογικό, ιστορικό, νομικό, και φιλοσοφικό.
Αρχείο
Το αρχείο της μονής αποδεικνύεται πραγματικός θησαυρός για τον ερευνητή, που θέλει να μελετήσει την ιστορία της. Μεταξύ των άλλων φυλάσσονται Πατριαρχικά σιγίλια, Σουλτανικοί ορισμοί, Χοτζέτια, Ταπία και διαθήκες, της περιόδου της Τουρκοκρατίας. Σε πολύ καλή κατάσταση διατηρούνται τα διαχειριστικά βιβλία της μονής, από το 1835, έως και το 1946. Επιπρόσθετα, ο εκ Λίμνης Εφημέριος Χαλκίδος Πρωτοπρεσβύτερος Ανέστης Νάκος, δημιούργησε ξεχωριστούς φακέλους των ηγουμένων της μονής (1832-1946), στους οποίους συμπεριέλαβε όλα τα λυτά έγγραφα της περιόδου, με χρονολογική ταξινόμηση.
Σφραγίδες
Στοιχεία για παλαιότερες σφραγίδες της μονής Γαλατάκη δε διαθέτουμε, καθώς έγγραφα παλαιότερα του 1837 δε φέρουν σφραγίδες. Στις 9 Φεβρουαρίου 1835 η Αντιβασιλεία απέστειλε στις επισκοπές, διάταγμα με το οποίο καταργούσε τις παλιές σφραγίδες των μοναστηριών και καθόριζε τον τρόπο κατασκευής νέων. Η νέα σφραγίδα της μονής, τέθηκε σε χρήση το 1836. Ανταποκρινόταν πλήρως στο διάταγμα και ήταν από ορείχαλκο, κυκλική, με διαμέτρου, με σταυρό στο κέντρο της και κυκλικά την επιγραφή: ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ Α. ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΓΑΛΑΤΑΚΙ ΕΒΟΙΑΣ. Διαιρούνταν σε 3 μέρη, που φυλάσσονταν από τον ηγούμενο και τα δύο μέλη του ηγουμενοσυμβουλίου.
Τη σφραγίδα αντικατέστησε στα 1906, ο ηγούμενος Χρύσανθος Προβατάς. Παρέμεινε ορειχάλκινη, με τριμερή διαίρεση, μεγάλωσε σε διαστάσεις και έφερε σταυρό στο κέντρο της και κυκλικά την επιγραφή: ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΑΓ. ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΓΑΛΑΤΑΚΗ ΕΥΒΟΙΑΣ. Στα 1907 η Μονή κατασκεύασε και δεύτερη σφραγίδα με τη μορφή του Αγίου Νικολάου στο κέντρο της και επιγραφή: ΙΕΡ. ΜΟΝΗ ΑΓ. ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΓΑΛΑΤΑΚΗ. ΕΥΒΟΙΑ, η οποία δε χρησιμοποιήθηκε ποτέ. Οι παραπάνω σφραγίδες φυλάσσονται σήμερα στο αρχείο της μονής.
http://www.imchalkidos.gr/page.asp?pageID=320
Η μονή Γαλατάκη διαθέτει μία εξαιρετικά πλούσια παρακαταθήκη ιερών λειψάνων, κειμηλίων, εικόνων, χειρογράφων και βιβλίων, ανεκτίμητης αξίας. Ο προσκυνητής δέχεται την πρώτη και ουσιαστικότερη φιλοφρόνηση με την παρουσίαση των ιερών λειψάνων ενώπιόν του για προσκύνηση. Τα λείψανα φυλάσσονται σήμερα στο καθολικό, σε δρύινο προσκυνητάριο, ακουμπισμένο στην πρώτη αριστερά κολώνα που στηρίζει το τρούλο. Ασημένιες λειψανοθήκες με εγχάρακτο διάκοσμο, έξεργα τέχνης, φυλάσσουν τους αναλλοίωτους θησαυρούς της στρατευόμενης εκκλησίας.Πληροφορίες για τον τρόπο απόκτησης των αγίων λειψάνων δε διαθέτουμε. Η πρώτη και μοναδική πληροφορία ύπαρξης ιερού λειψάνου, του σημαντικότερου ίσως για τη μονή, «της δεξιάς χειρός του αγίου, ενδόξου και πανευφήμου Αποστόλου Ανδρέου του Πρωτοκλήτου», προέρχεται από σιγίλιο του Πατριάρχη Σεραφείμ, που εκδόθηκε τον Απρίλιο του 1758 για να υποστηρίξει ζητεία που οργάνωσε η μονή Γαλατάκη, όταν από πυρκαγιά καταστράφηκε τμήμα της Μονής και ο ελαιώνας που την περιέβαλε.
Η πρώτη επίσημη καταγραφή των αγίων λειψάνων έχει καταχωρηθεί στον Ι. Κώδικα της 24ης Μαΐου 1837 και είναι η εξής:
1. Η δεξιά χείρ του Αποστόλου Ανδρέου του Πρωτοκλήτου σε αργυρή θήκη, εντός αργυρού κιβωτίου.
2. Η κάλαμος (κνήμη) του ιερομάρτυρα Μηνά του Καλικέλαδου σε αργυρή θήκη.
3. Το μεσαίο δάκτυλο του ιερομάρτυρα Χαραλάμπους σε αργυρή θήκη.
4. Αργυρή πλάκα, περιέχουσα τμήματα λειψάνων του Ιωάννου του Προδρόμου, Μαρίας της Μαγδαληνής, Τρύφωνος και Παρασκευής.
5. Αργυρή θήκη με λείψανα του Αγίου Κήρυκου, Μοδέστου και Παντελεήμονος.
6. Μικρή αργυρή θήκη περιέχουσα λείψανα του Αγίου Χαραλάμπους, Προδρόμου και Στεφάνου.
7. Μικρή αργυρή θήκη με λείψανα του Αγίου Χαραλάμπους, Αναργύρου και Διονυσίου.
8. Αργυρή θήκη με λείψανα Μελετίου και Παντελεήμονος.
9. Θήκη περιέχουσα λείψανα του Αγίου Χαραλάμπους, Τρύφωνος, Πλάτωνος και Μητροδώρας.
10. Αργυρή θήκη περιέχουσα λείψανα των Αγίων Κωνσταντίου, Μάμαντος, Κυριακής και Μηνά.
11. Πέντε αργυρόδετα λείψανα του Ιωαννικίου του Μεγάλου, Νικήτα, Ελευθερίου, Στεφάνου του Νέου και Ματρώνης.
12. Πέντε τεμάχια λειψάνων των Αγίων Παντελεήμονος, Δαυίδ και Παρασκευής, τα άλλα δύο ανώνυμα».
Όταν στις 29 Αυγούστου 1907, ο αρχιεπίσκοπος πλέον Χαλκίδας και Καρυστίας Χρύσανθος Προβατάς, παρέδωσε την κινητή και ακίνητη περιουσία, ως πρώην ηγούμενος της Μονής, στο νέο ηγούμενο Θεοδόσιο Παπακωνσταντίνου, καταχωρήθηκε στο «Πρωτόκολλο παράδοσης-παραλαβής», η παρακάτω καταγραφή: «α/α: 14. Τέσσερα τεμάχια χώματος μεμιγμένα μετά μαρτυρικού αίματος». Το παραπάνω άγιο λείψανο αποτελεί παραχώρηση του ηγούμενου Χρύσανθου.
Νέα άγια λείψανα προστέθηκαν στα ήδη υπάρχοντα, στο διάστημα 1907-1908,από τον ηγούμενο Θεοδόσιο Παπακωνσταντίνου. Τότε η μονή Γαλατάκη απόκτησε μία «αργυράν θήκην περιέχουσαν οστά των αγίων Βασιλείου, Ιωάννου του Χρυσοστόμου, Κοσμά, Δαμιανού και Θεοδώρου». Στα νεότερα χρόνια η μονή απόκτησε και τμήματα λειψάνων του Αγίου Νικολάου και του οσίου Δαβίδ.
Έγγραφα του αρχείου προσφέρουν πολλές μαρτυρίες για τη μεταφορά λειψάνων εκτός μονής, ώστε να τελεστούν αγιασμοί και λιτανείες, σε περιπτώσεις ασθενειών, θεομηνιών ή άλλων θρησκευτικών εκδηλώσεων.
Χαρακτηριστικές είναι δύο περιπτώσεις, που αφορούσαν στην επιδρομή ακρίδων, που έπληξε τις καλλιέργειες της Λίμνης και του Μαντουδίου. Οι δημοτικές αρχές τους, αφού εξάντλησαν όλα τα μέσα για την αντιμετώπισή τους, ζήτησαν στις 4 και 7 Ιουνίου 1841 αντίστοιχα, από τη μονή Γαλατάκη να αποστείλει «τα ιερά λείψανα προς τέλεσιν αγιασμού δια την εξάλλειψιν του φθοροποιού ζωυφίου της ακρίδος».
Η παραπάνω θρησκευτική πρακτική των αρχών και των κατοίκων της περιοχής αποτελεί ένα ενδεικτικό σημείο αναφοράς για το σύστημα αξιών, θρησκευτικών νοοτροπιών, αντιλήψεων και συμπεριφορών, που αναπτύσσονται γύρω από τη μονή Γαλατάκη, σχεδόν σε όλη τη διάρκεια της λειτουργίας της.
Ιερά κειμήλια
Σημαντικά κειμήλια στη μονή Γαλατάκη δε σώζονται, καθώς αυτά είτε καταστράφηκαν είτε κλάπηκαν στη διάρκεια του περιπετειώδη βίου της. Η πρώτη μαρτυρία ύπαρξης τους εντοπίζεται στη σελίδα 2 του Ι. Κώδικα και περιλαμβάνει τα εξής κειμήλια:
«1. δισκοπότηρο αργυρούν 1.
2. Ευαγγέλιον αργυρούν 1
3. Θυμιατήριον αργυρούν 1
4. Σταυρός αργυρούς μεγάλος 1
5. Περιζώνια αργυρά 5
6. Σταυρός αργυρούς 1».
Στη σελίδα 16 του ίδιου Ι. Κώδικα συναντούμε τα παρακάτω ιερά κειμήλια:
«Εικόν μία Δεσποτηκή του Σωτήρος (χρονολ. 1817)
Μία εικόνα του αγίου Νικολάου Δεσποτηκή
Μία εικόν της αναστάσεως μικρή
Έν δισκοπότηρον αργιρούν με δίσκο και αστερίσκω
Έν Ευαγγέλιον με βιλούδον και με πλάκας αργυράς
Μικρούς και αναγκαίους σταυρούς και λοιπά».
Βιβλιοθήκη
Στη βιβλιοθήκη της μονής φυλάσσονται χειρόγραφα και έντυπα βιβλία. Από παραδόσεις πληροφορούμαστε ότι η μονή είχε στο παρελθόν μεγάλη συλλογή βιβλίων, τα οποία χάθηκαν μέσα στον κυκεώνα των περιπετειών, ιδιαίτερα το 19ο και 20ο αιώνα. Σχεδόν στο σύνολό της, η νεότερη βιβλιοθήκη καταστράφηκε στα 1904, ύστερα από εντολή της Νομαρχίας Εύβοιας, για να αντιμετωπισθεί η θανατηφόρα ασθένεια της φυματίωσης.
Οι πρώτες πληροφορίες για τον αρχικό πυρήνα της συλλογής των βιβλίων εντοπίζονται σε «Πρωτόκολλο Παράδοσης- Παραλαβής» του 1860. Σ΄ αυτό καταγράφονται 54 βιβλία θεολογικού και ιστορικού περιεχομένου. Στην περίοδο της ηγουμενίας του Χρύσανθου Προβατά η βιβλιοθήκη εμπλουτίστηκε με πλήθος βιβλίων για την πνευματική κατάρτιση των μοναχών.
Χειρόγραφοι Κώδικες
Παρότι δεν υπάρχουν μαρτυρίες για την ύπαρξη και λειτουργία εργαστηρίου αντιγραφής χειρογράφων στη μονή Γαλατάκη, ωστόσο διασώζεται μικρή συλλογή χειρογράφων, που φυλάσσονται στη βιβλιοθήκη. Αυτά είναι τα παρακάτω:
1. Χειρόγραφος Νομοκάνονας Μανουήλ Μαλαξού
2. Ανοιξαντάριον
3. Αγιασματάριον (1873)
4. Μουσικό χειρόγραφο.
Έντυπα
Τα παλαιότερα έντυπα βιβλία, που σώζονται σήμερα στη βιβλιοθήκη είναι τα παρακάτω:
1. Θείον και Ιερόν Ευαγγέλιον, Ενετίησιν 1697.
2. Ευχολόγιον το Μέγα. Ενετίησιν 1760.
3. Θεοφυλάκτου αρχιεπισκόπου Βουλγαρίας. Άπαντα, τ. 4. Ενετίησιν 1763.
4. Ευαγγέλιον, Ενετίησιν 1776.
5. Τα τέσσερα Θεία και Ιερά Ευαγγέλια. Ενετίησιν 1799
Τα υπόλοιπα βιβλία χρονολογούνται μετά το 1800, ανέρχονται περίπου σε 60 με περιεχόμενο λειτουργικό, θεολογικό, ιστορικό, νομικό, και φιλοσοφικό.
Αρχείο
Το αρχείο της μονής αποδεικνύεται πραγματικός θησαυρός για τον ερευνητή, που θέλει να μελετήσει την ιστορία της. Μεταξύ των άλλων φυλάσσονται Πατριαρχικά σιγίλια, Σουλτανικοί ορισμοί, Χοτζέτια, Ταπία και διαθήκες, της περιόδου της Τουρκοκρατίας. Σε πολύ καλή κατάσταση διατηρούνται τα διαχειριστικά βιβλία της μονής, από το 1835, έως και το 1946. Επιπρόσθετα, ο εκ Λίμνης Εφημέριος Χαλκίδος Πρωτοπρεσβύτερος Ανέστης Νάκος, δημιούργησε ξεχωριστούς φακέλους των ηγουμένων της μονής (1832-1946), στους οποίους συμπεριέλαβε όλα τα λυτά έγγραφα της περιόδου, με χρονολογική ταξινόμηση.
Σφραγίδες
Στοιχεία για παλαιότερες σφραγίδες της μονής Γαλατάκη δε διαθέτουμε, καθώς έγγραφα παλαιότερα του 1837 δε φέρουν σφραγίδες. Στις 9 Φεβρουαρίου 1835 η Αντιβασιλεία απέστειλε στις επισκοπές, διάταγμα με το οποίο καταργούσε τις παλιές σφραγίδες των μοναστηριών και καθόριζε τον τρόπο κατασκευής νέων. Η νέα σφραγίδα της μονής, τέθηκε σε χρήση το 1836. Ανταποκρινόταν πλήρως στο διάταγμα και ήταν από ορείχαλκο, κυκλική, με διαμέτρου, με σταυρό στο κέντρο της και κυκλικά την επιγραφή: ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ Α. ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΓΑΛΑΤΑΚΙ ΕΒΟΙΑΣ. Διαιρούνταν σε 3 μέρη, που φυλάσσονταν από τον ηγούμενο και τα δύο μέλη του ηγουμενοσυμβουλίου.
Τη σφραγίδα αντικατέστησε στα 1906, ο ηγούμενος Χρύσανθος Προβατάς. Παρέμεινε ορειχάλκινη, με τριμερή διαίρεση, μεγάλωσε σε διαστάσεις και έφερε σταυρό στο κέντρο της και κυκλικά την επιγραφή: ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΑΓ. ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΓΑΛΑΤΑΚΗ ΕΥΒΟΙΑΣ. Στα 1907 η Μονή κατασκεύασε και δεύτερη σφραγίδα με τη μορφή του Αγίου Νικολάου στο κέντρο της και επιγραφή: ΙΕΡ. ΜΟΝΗ ΑΓ. ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΓΑΛΑΤΑΚΗ. ΕΥΒΟΙΑ, η οποία δε χρησιμοποιήθηκε ποτέ. Οι παραπάνω σφραγίδες φυλάσσονται σήμερα στο αρχείο της μονής.
http://www.imchalkidos.gr/page.asp?pageID=320