Περί Ασκητικής Αξιολόγησης...

[melos]

Αδέλφια,

Όταν για μια περίοδο διέμενα σε μια επαρχιακή πόλη της Στερεάς Ελλάδος, συνήθιζα να πηγαίνω που και που στο κατηχητικό της Ενορίας που ήταν απέναντι από το σπίτι μου (ήταν τα πρώτα μου βήματα στην Ορθοδοξία). Το κατηχητικό γινόταν κάθε Κυριακή.

Μια Κυριακή λοιπόν, ο Πατέρας που ήταν εφημέριος στον Ναό, έκανε ένα μάθημα που χαράχτηκε βαθιά στη μνήμη μου.

Μας είχε πει ότι στον Παράδεισο πηγαίνεις και με το 1%... Ότι ο κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός και ότι ανάλογα με την άσκηση που θα κάνει ο καθένας θα λάβει και Χάρη. Οτί όλοι δηλαδή που ασκούνται θα λάβουν Χάρη, άλλος λιγότερο άλλλος περισσότερο. Ότι τα πράγματα δηλαδή δεν είναι άσπρο – μαύρο. Μπαίνεις στον Παράδεισο και με το 1% και μετά προχωρείς από δόξα εις δόξαν στην απεραντοσύνη του Θεού.

Όμορφη διδασκαλία. Νομοτελειακή.

Το ερώτημα που μου αναδύθηκε στο μυαλό:

Πότε μπορεί κάποιος να πει ότι άρχισε να προχωράει στο δρόμο που οδηγεί στον Παράδεισο; Πότε θα ξέρει κάποιος ότι πέρασε το κρίσιμο σημείο του 1%;

Ο τυπικός Χριστιανός που νηστεύει δυο φορές την εβδομάδα και πάει κάθε Κυριακή στην Εκκλησία που βρίσκεται από πλευράς άσκησης; Στο 1%, στο 50%;

Αν ο παραπάνω τυπικός Χριστιανός βρίσκεται στο 1% τότε κάποιος που δεν κάνει άσκηση και τον ελέγχει απλά η καλοπροαίρετη συνείδησή του και θέλει να ξεκινήσει αγώνα που βρίσκεται; Κάτω από το μηδέν;

Μήπως αυτά τα πράγματα δεν μετριούνται ή δεν πρέπει να μετριούνται ποσοτικά διότι έτσι καταστρέφεται ό,τι ενδεχομένως χτίστηκε (έλλειψη ταπείνωσης δηλαδή);

[panagiotisspy]

Πότε μπορεί κάποιος να πει ότι άρχισε να προχωράει στο δρόμο που οδηγεί στον Παράδεισο; Πότε θα ξέρει κάποιος ότι πέρασε το κρίσιμο σημείο του 1%;

Ο τυπικός Χριστιανός που νηστεύει δυο φορές την εβδομάδα και πάει κάθε Κυριακή στην Εκκλησία που βρίσκεται από πλευράς άσκησης; Στο 1%, στο 50%;

Αν ο παραπάνω τυπικός Χριστιανός βρίσκεται στο 1% τότε κάποιος που δεν κάνει άσκηση και τον ελέγχει απλά η καλοπροαίρετη συνείδησή του και θέλει να ξεκινήσει αγώνα που βρίσκεται; Κάτω από το μηδέν;

Μήπως αυτά τα πράγματα δεν μετριούνται ή δεν πρέπει να μετριούνται ποσοτικά διότι έτσι καταστρέφεται ό,τι ενδεχομένως χτίστηκε (έλλειψη ταπείνωσης δηλαδή);

Σαν ένα είδος απάντησης να καταθέσω το εξής:
Οταν δεν πίστευα στο Θεό πριν αρκετά χρόνια, στις συγκρουσιακές και έντονες συζητήσεις που έκανα με πιστούς ανθρώπους, μία ατάκα που επαναλάμβανα διαρκώς ήταν:
Ολοι αυτοί που πηγαίνουν στην εκκλησία και τηρούν ορισμένα πράγματα περί την πίστη τους, το μόνο που επιδιώκουν είναι ένα ρουσφέτι. Απευθύνονται στον Θεό τον οποίο πιστεύουν και του λένε " Θεέ μου, θα τηρώ αυτά που λες και δως μου εσύ σε αντάλλαγμα την σωτηρία μου!" . Δηλαδή ισχυριζόμουν τότε, ο βλάξ, ότι όλο το οικοδόμημα της πίστης είναι στηριγμένο πάνω σε έναν υπέρμετρο εγωισμό όλων ανεξαιρέτως των πιστών, που κοιτάζουν το τομάρι τους και μόνο!
Η λέξη ταπείνωση που ανέφερες πριν, ήταν μια αφετηρία για να καταλάβω τον λάθος συλλογισμό μου, όταν βέβαια την ταπείνωση την έβλεπα να ισχύει αληθινά και έμπρακτα.
Οχι βέβαια ότι δεν πρέπει και δεν μπορεί ο Χριστιανός, να ζητήσει βοήθεια από τον Θεό. Και μάλιστα ακόμη και σε ζητήματα απολύτως προσωπικά. Αλλά αυτή η λέξη αδελφέ, η λέξη ταπείνωση, νομίζω είναι που κάνει την διαφορά. Να ζητάμε από τον Κύριο να μας ελεήσει, εμάς ως πρόσωπα μεν, αλλά να μην παύουμε ποτέ, να αισθανόμαστε πάντοτε, τον εαυτό μας, λίγο. Και λίγο, όχι μόνο απέναντι στον Κύριο, πράγμα που είναι δεδομένο, αλλά απέναντι και στους άλλους. Να ζητάμε κάτι, νιώθοντας βαθειά μέσα μας, ότι αποτελούμε ένα υποσύνολο, του μεγάλου εκείνου συνόλου, για χάρη του οποίου στην ουσία, ζητούμε το δικό μας, το προσωπικό χατήρι απ τον Κύριο.
Κι ας είναι δύσκολο. Εγώ, δεν σου κρύβω, ότι δεν το πολυκαταφέρνω.
Και σίγουρα και εντός των εκκλησίας και εντός της Ορθοδοξίας, ο περισσότερος κόσμος, πολύ δύσκολα νομίζω το καταφέρνει.
Χρειάζεται πολλή προσπάθεια και συνεχή κόπο και αγώνα.
Και φυσικά και η νηστεία και ο εκκλησιασμός και τα λοιπά που ανέφερες, ανεβάζουν τα "ποσοστά", όπως γλαφυρά περιέγραψες, αλλά κατά τη γνώμη μου και συμφωνώντας μαζί σου, η πραγματική, η ειλικρινής ταπείνωση, τα "απογειώνει".

[angieholi]

Μήπως αυτά τα πράγματα δεν μετριούνται ή δεν πρέπει να μετριούνται ποσοτικά διότι έτσι καταστρέφεται ό,τι ενδεχομένως χτίστηκε (έλλειψη ταπείνωσης δηλαδή);

Ναι νομιζω ετσι. Καθε Χριστιανος κανει τον αγωνα του και συνεχιζει αναλογως τις δυναμεις του. Ποτε δεν πρεπει να εχει ως δεδομενο οτι αυτο που κανει ειναι αρκετο γιατι δεν ξερουμε, ποια πραγματικα ειναι τα ορια μας και ποια αυτα που μπορουμε να προσφερουμε.

Δηλαδη εμεις να νηστευουμε, να κανουμε προσευχη 1 ωρα, να κανουμε 30 μετανοιες και να νομιζουμε οτι εχουμε αγιάσει (σχημα λογου βεβαια). Αντιθετα ομως ο Θεος να περιμενει απο εμας πιο αυστηρη νηστεια, 2 ωρες προσευχη και 100 μετανοιες. Υποθετικα βεβαια ολα αυτα, απλα για να δωσω ενα παραδειγμα.
Εντωμεταξυ εχοντας στο μυαλο μας την ποσοτικη πλευρα της ασκησης (δηλαδη κανω 1%, κανω 5%, κανω 80%) χανουμε την ουσια, που η ουσια ειναι να αγαπησουμε το Θεο εξ'όλης της καρδιας μας, εξ'ολης της διανοιας μας, εξ'ολης της ψυχης μας και εξ'ολης της δυναμης μας. Και αυτο ειναι κατι που νομιζω οτι δεν μπορει να μετρηθει...

Τελος αν εχουμε την ψευδαισθηση οτι με αυτα που κανουμε προσφερουμε κατι στο Θεο τοτε οπως ειπες και εσυ, δεν εχουμε ταπεινωση, κι αν δεν εχουμε ταπεινωση δεν προχωραμε σωστα...

[aposal]

Κάθε Χριστιανός για να σωθεί πρέπει να κάνει κάποια πράγματα όπως :
Να επιλεξει έναν πνευματικό.
Να τον επισκέπτεται τακτικά, και να κάνει ειλικρινή εξομολόγηση
Να τον συμβουλεύεται για οτιδήποτε τον απασχολεί και να κάνει υπακοή σε ό,τι του λέει.
Το πόσο καλός είναι κάποιος, δηλαδή το πόσο κοντά είναι στο στόχο του είναι κάτι που δεν είναι μετρήσιμο, γιατί Αυτός που βάζει το μέτρο είναι ο Θεός, που είναι και ο μόνος Κριτής. Αλλά υπακούοντας στον πνευματικό έχουμε πάντοτε μία - πνευματική - ασφάλεια.

[koga]

Iσως να εννοουσε το 1 της εκατο του σωματος
Το βαρος της ψυχης ειναι γυρω στα 700 γραμμαρια

[filotas]

Δεν υπάρχει μονάδα μέτρησης, ούτε της απόστασης που διανύθηκε ούτε της απόστασης που απομένει προς τη Βασιλεία των Ουρανών, και καλώς δεν υπάρχει, επειδή κανείς όσο κι αν προσπαθήσει δεν μπορεί να φτάσει μόνος του στη θέωση.

Η θέωση είναι παραχώρηση της Θείας Χάριτος, επομένως όλοι, αν αγωνιζόμαστε με συνέπεια και ταπείνωση, όπου κι αν φτάσουμε, ελπίζουμε στη Θεία Χάρη ν΄αναπληρώσει αυτό που απομένει, όσο κι αν είναι.

[avvas]

Πότε μπορεί κάποιος να πει ότι άρχισε να προχωράει στο δρόμο που οδηγεί στον Παράδεισο; Πότε θα ξέρει κάποιος ότι πέρασε το κρίσιμο σημείο του 1%;

Όταν βαθειά μέσα στην καρδιά του θα έχει την απόλυτη βεβαιότητα - επαναλαμβάνω.. την απόλυτη βεβαιότητα ότι είναι ο χειρότερος άνθρωπος που πάτησε ή πρόκειται ποτέ να πατήσει το πόδι του σε αυτόν τον κόσμο. Το ξανατονίζω .. να έχει την απόλυτη βεβαιότητα ότι είναι ο πρώτος εξ όλων των αμαρτωλών που υπήρξαν ποτέ ή πρόκειται να υπάρξουν. Όχι να το λέει ταπεινολογώντας μπροστά στους άλλους και τέτοια υποκριτικά..
σε βεβαιότητα αναφέρομαι. και όχι σε ταπεινολογία εκφραζόμενη ή μή.

Και αυτό άσχετα και με το αν όλοι οι άλλοι άνθρωποι τον θεωρούν εν ζωή άγιο.

υγ. για να επιβεβαιώσω και γώ την υποψηφιότητά μου για να δεχτώ το τούβλο στο κεφάλι.

[Savas]

Δε νομίζω οτι μετριούνται οι πράξεις μας και οτι με μέτρο θα κριθεί η σωτηρία μας, απλά όπως λέει ο Άγιος Σεραφέιμ του Σάρωφ , όλα τα μυστήρια , οι νηστείες , οι προσεύχες και οι μετάνοιες είναι τα μέσα για την απόκτηση του Αγίου Πνέυματος , που αυτός είναι ο σκοπός του κάθε χριστιανού που ζεί πάνω στην γη,(η θέωσις ο σκοπός του ανθρώπου). Την σωτηρία μας στην ημέρα της κρίσεως ας την αφήσουμε όπως πρέπει στον Κύριο,να ζήσουμε το παρόν όπως αρμόζει ο Κύριος θα μας ελεήσει.
Αυτά τα λίγα ασπάζομαι και προσπαθώ να πράξω και εγώ αλλά αδυνατώ.