Γιατί είναι τόσο δύσκολο?
Δημοσιεύτηκε: Τρί Ιούλ 21, 2009 7:27 pm
Διαβάζοντας αρκετό καιρό το site και αρκετά θέματα που άλλα με βοήθησαν και άλλα με προβλημάτισαν, σαν νέο μέλος και αφού με δεχτείτε στην πολύ όμορφη παρέα σας, θα ήθελα εν συντομία να μοιραστώ και γώ τους προβληματισμούς μου μαζί σας.
Θα προσπαθήσω να είμαι όσο πιο περιληπτικός γίνεται για να μην κουράσω κανέναν.
Την πρώτη φορά που γνώρισα την Χάρη του Θεού ήμουν περίπου 16 χρονών και είχαμε πάει οικογενειακός στον Αγιο Ραφαήλ στην Μυτιλήνη. Μείναμε περίπου 3 μέρες στο Μοναστήρι και το ένα βράδυ θυμάμαι ότι όλος ο Κόσμος φώναζε...Ο άγιος, ο άγιος, δείχνωντας ψηλά στον καμπαναριό του Μοναστηριού. Εγώ για να είμαι ειλικρινής δεν είδα κάτι συγκεκριμένο και ξεκάθαρο.
Ομως, γυρνώντας από κει, χωρίς να μου πει κανείς κάτι, χωρίς να κάνω εγώ κάτι, έφτασα στο σπίτι μου άλλος άνθρωπος. Μια τεράστια φλόγα έκαιγε μέσα μου που με οδηγούσε στο να διαβάζω πατερικά βιβλία, να προσεύχομαι διαρκώς να κλαίω για τις όποιες αμαρτίες είχα σαν παιδί και γενικά να νιώθω στο απόλυτο την ματαιότητα αυτού του κόσμου. Ότι και να ειχα τότε το άφησα πανεύκολα και το μόνο που με γέμιζε ήταν η προσευχή και τα λόγια για το Θεό. Αυτό δυστυχώς δεν κράτησε για πολύ (περίπου 3-4 μήνες) και όπως μου είχε πει ένας ιερέας τότε, μου έδειξε ο Κύριος την Χάρη του χωρίς να το αξίζω και από κει και πέρα θα έπρεπε να κάνω πράγματα και εγώ για να ξανακερδίσω αυτον τον Θείο Πόθο μέσα μου. Κάτι όμως που δεν το έκανα και ξαναγύρισα σιγά σιγά στις επίγειες ασχολίες και απολαύσεις.
Τώρα είμαι 34 χρονών και πριν 4 μήνες έχασα τον Πατέρα μου μέσα σε 3 μήνες ξαφνικά από Πνευμονική Ίνωση.
Οσο ήταν στην εντατική είχα στραφεί στο Θεό και τον παρακαλούσα μέρα νύχτα να τον κάνει καλά..Ομώς το Θέλημα του δεν συμφωνούσε με το δικό μου. Παρόλο αυτά και αφού την πρώτη ημέρα θύμωσα μαζί Του, (ας με συγχωρήσει η Χάρη του) κατάλαβα στην πορεία ότι με προστάτευσε εμένα, την μητέρα μου και την αδερφή μου με τον καλύτερο τρόπο. Και ξέρουμε όλοι ότι ο πατέρας μου είναι τώρα κοντά Του.
Αυτό όμως που με βασανίζει, είναι ότι εν μέρει με ότι συνέβηκε, ένιωσα μέσα μου πάλι όπως τότε που ήμουν 16 χρονών. Το πρόβλημα είναι ότι δεν θέλω να γυρίσω πάλι την πλάτη μου σε Εκείνον όπως έκανα τότε. Πιστεύω ότι το μέτρο που θα με κρίνει δεν θα είναι το ίδιο με κάποιον που δεν έχει νιώσει την Αγιότητά του. Πολλοί άνθρωποι θα έχουν ίσως ελαφρυντικά για την αμαρτωλή ζωή που κάνουν. Εγώ τι δικαιολογία θα έχω?
Να σημειώσω ότι είμαι εργένης, είχα μάθει σε αρκετά αμαρτωλή ζωή για την οποία είχα και το θράσος να καμαρώνω στους φίλους μου. Θέλω να αλλάξω...να βρω μια κοπέλα και να κάνω οικογένεια και όχι να αμαρτάνω με την μία και με την άλλη κάνοντας κακό και σε εκείνη.
Παρακαλάω την Παναγία να με βοηθήσει, αλλά δεν έχω υπομονή...Φοβάμαι τον εαυτό μου και για να μπορώ να συγκρατηθώ απομονώνομαι από τους γύρω μου. Κάθομαι μόνος σπίτι γιατί κάθε φορά που κάνω παρέα με φίλες - φίλους νιώθω την όποια μικρή θέρμη μέσα μου να φεύγει. Ακόμα και στην προσευχή.
Ο πνευματικός μου με λέει υπερβολικό. Είμαι όμως?
Γιατί είναι τόσο δύσκολο να κάνουμε κάτι για Εκείνον? Πολλές φορές για έναν άνθρωπο που αγαπούμε κάνουμε κάτι που έστω και αν δεν το πολυθέλουμε, το κάνουμε για να του δώσουμε χαρά και αυτό δίνει και σε εμάς χαρά. Γιατί για τον Χριστό δεν μπορώ να νιώσω έτσι? Ως πότε θα προσπαθώ με το ζόρι να κάνω το Θέλημά Του?
Πολλές φορές σκέφτομαι ότι με την βοήθειά Του πάντα ίσως καταφέρω να πιέζω τον εαυτό μου στην εγκράτεια..
Αυτό όμως που δεν μπορώ να αντέξω είναι ότι Εκείνος δεν μας θέλει να είμαστε σκυθρωποί, μελαγχολικοί και δυστυχισμένοι. Άρα μήπως και καταπιέζομαι και στο τέλος απομακρύνομαι περισσότερο από Εκείνον πιστεύοντας ότι κάνω και κάτι καλό?
Θα ήθελα ειλικρινά την γνώμη σας επάνω σ αυτό τουλάχιστον.
Συγνώμη για τον μονόλογό μου...Ήθελα όμως κάπου να τα πώ...
Θα προσπαθήσω να είμαι όσο πιο περιληπτικός γίνεται για να μην κουράσω κανέναν.
Την πρώτη φορά που γνώρισα την Χάρη του Θεού ήμουν περίπου 16 χρονών και είχαμε πάει οικογενειακός στον Αγιο Ραφαήλ στην Μυτιλήνη. Μείναμε περίπου 3 μέρες στο Μοναστήρι και το ένα βράδυ θυμάμαι ότι όλος ο Κόσμος φώναζε...Ο άγιος, ο άγιος, δείχνωντας ψηλά στον καμπαναριό του Μοναστηριού. Εγώ για να είμαι ειλικρινής δεν είδα κάτι συγκεκριμένο και ξεκάθαρο.
Ομως, γυρνώντας από κει, χωρίς να μου πει κανείς κάτι, χωρίς να κάνω εγώ κάτι, έφτασα στο σπίτι μου άλλος άνθρωπος. Μια τεράστια φλόγα έκαιγε μέσα μου που με οδηγούσε στο να διαβάζω πατερικά βιβλία, να προσεύχομαι διαρκώς να κλαίω για τις όποιες αμαρτίες είχα σαν παιδί και γενικά να νιώθω στο απόλυτο την ματαιότητα αυτού του κόσμου. Ότι και να ειχα τότε το άφησα πανεύκολα και το μόνο που με γέμιζε ήταν η προσευχή και τα λόγια για το Θεό. Αυτό δυστυχώς δεν κράτησε για πολύ (περίπου 3-4 μήνες) και όπως μου είχε πει ένας ιερέας τότε, μου έδειξε ο Κύριος την Χάρη του χωρίς να το αξίζω και από κει και πέρα θα έπρεπε να κάνω πράγματα και εγώ για να ξανακερδίσω αυτον τον Θείο Πόθο μέσα μου. Κάτι όμως που δεν το έκανα και ξαναγύρισα σιγά σιγά στις επίγειες ασχολίες και απολαύσεις.
Τώρα είμαι 34 χρονών και πριν 4 μήνες έχασα τον Πατέρα μου μέσα σε 3 μήνες ξαφνικά από Πνευμονική Ίνωση.
Οσο ήταν στην εντατική είχα στραφεί στο Θεό και τον παρακαλούσα μέρα νύχτα να τον κάνει καλά..Ομώς το Θέλημα του δεν συμφωνούσε με το δικό μου. Παρόλο αυτά και αφού την πρώτη ημέρα θύμωσα μαζί Του, (ας με συγχωρήσει η Χάρη του) κατάλαβα στην πορεία ότι με προστάτευσε εμένα, την μητέρα μου και την αδερφή μου με τον καλύτερο τρόπο. Και ξέρουμε όλοι ότι ο πατέρας μου είναι τώρα κοντά Του.
Αυτό όμως που με βασανίζει, είναι ότι εν μέρει με ότι συνέβηκε, ένιωσα μέσα μου πάλι όπως τότε που ήμουν 16 χρονών. Το πρόβλημα είναι ότι δεν θέλω να γυρίσω πάλι την πλάτη μου σε Εκείνον όπως έκανα τότε. Πιστεύω ότι το μέτρο που θα με κρίνει δεν θα είναι το ίδιο με κάποιον που δεν έχει νιώσει την Αγιότητά του. Πολλοί άνθρωποι θα έχουν ίσως ελαφρυντικά για την αμαρτωλή ζωή που κάνουν. Εγώ τι δικαιολογία θα έχω?
Να σημειώσω ότι είμαι εργένης, είχα μάθει σε αρκετά αμαρτωλή ζωή για την οποία είχα και το θράσος να καμαρώνω στους φίλους μου. Θέλω να αλλάξω...να βρω μια κοπέλα και να κάνω οικογένεια και όχι να αμαρτάνω με την μία και με την άλλη κάνοντας κακό και σε εκείνη.
Παρακαλάω την Παναγία να με βοηθήσει, αλλά δεν έχω υπομονή...Φοβάμαι τον εαυτό μου και για να μπορώ να συγκρατηθώ απομονώνομαι από τους γύρω μου. Κάθομαι μόνος σπίτι γιατί κάθε φορά που κάνω παρέα με φίλες - φίλους νιώθω την όποια μικρή θέρμη μέσα μου να φεύγει. Ακόμα και στην προσευχή.
Ο πνευματικός μου με λέει υπερβολικό. Είμαι όμως?
Γιατί είναι τόσο δύσκολο να κάνουμε κάτι για Εκείνον? Πολλές φορές για έναν άνθρωπο που αγαπούμε κάνουμε κάτι που έστω και αν δεν το πολυθέλουμε, το κάνουμε για να του δώσουμε χαρά και αυτό δίνει και σε εμάς χαρά. Γιατί για τον Χριστό δεν μπορώ να νιώσω έτσι? Ως πότε θα προσπαθώ με το ζόρι να κάνω το Θέλημά Του?
Πολλές φορές σκέφτομαι ότι με την βοήθειά Του πάντα ίσως καταφέρω να πιέζω τον εαυτό μου στην εγκράτεια..
Αυτό όμως που δεν μπορώ να αντέξω είναι ότι Εκείνος δεν μας θέλει να είμαστε σκυθρωποί, μελαγχολικοί και δυστυχισμένοι. Άρα μήπως και καταπιέζομαι και στο τέλος απομακρύνομαι περισσότερο από Εκείνον πιστεύοντας ότι κάνω και κάτι καλό?
Θα ήθελα ειλικρινά την γνώμη σας επάνω σ αυτό τουλάχιστον.
Συγνώμη για τον μονόλογό μου...Ήθελα όμως κάπου να τα πώ...