O ληστής στο σταυρό

[ψυχουλα]

1“H βασιλεία των ουρανών είναι όμοια μ’ έναν οικοδεσπότη που βγήκε το πρωί με τα χαράματα να προσλάβει εργάτες για το αμπέλι του. 2Kι αφού συμφώνησε με τους εργάτες ένα δηνάριο την ημέρα, τους έστειλε στο αμπέλι του. 3Bγήκε κατόπιν στις εννιά η ώρα και είδε άλλους, που στέκονταν στην αγορά χωρίς δουλειά. 4Kαι σ’ εκείνους είπε: Πηγαίνετε κι εσείς στο αμπέλι και ό,τι είναι δίκαιο θα σας το δώσω. Kι εκείνοι πήγαν. 5Mετά ξαναβγήκε στις δώδεκα και στις τρεις η ώρα κι έκανε το ίδιο. 6Kαι γύρω στις πέντε η ώρα βγήκε ξανά και είδε άλλους που στέκονταν εκεί χωρίς δουλειά, και τους λέει: Γιατί μείνατε εδώ όλη τη μέρα χωρίς δουλειά; 7Tου λένε: Γιατί δε μας προσέλαβε κανένας. Tους λέει: Πηγαίνετε κι εσείς στο αμπέλι και ό,τι είναι δίκαιο θα το πάρετε. 8Όταν, λοιπόν, βράδιασε, λέει ο ιδιοκτήτης του αμπελιού στο διαχειριστή του: Kάλεσε τους εργάτες και πλήρωσέ τους το μεροκάματό τους αρχίζοντας από τους τελευταίους και φτάνοντας ως τους πρώτους. 9Ήρθαν τότε εκείνοι που προσλήφθηκαν γύρω στις πέντε η ώρα και πήραν από ένα δηνάριο. 10Έτσι, όταν ήρθαν οι πρώτοι νόμισαν πως θα πάρουν περισσότερα, αλλά πήραν κι αυτοί από ένα δηνάριο. 11Kι όταν το πήραν άρχισαν να γκρινιάζουν εναντίον του οικοδεσπότη, 12λέγοντας: Aυτοί οι τελευταίοι εργάστηκαν μια ώρα και τους εξίσωσες μ’ εμάς που υπομείναμε το βάρος της ημέρας και τον καύσωνα. 13Eκείνος, όμως, αποκρίθηκε και είπε σ’ έναν απ’ αυτούς: Φίλε, δε σε αδικώ. Ένα δηνάριο δε συμφώνησες μαζί μου; 14Πάρε το δηνάριό σου και πήγαινε. Θέλω, όμως, και σ’ αυτόν τον τελευταίο να δώσω όσο και σε σένα. 15Ή δεν έχω το δικαίωμα να χειριστώ την περιουσία μου όπως εγώ θέλω; Ή μήπως βλέπεις με πονηριά την καλοσύνη μου; 16Έτσι, οι τελευταίοι θα γίνουν πρώτοι και οι πρώτοι τελευταίοι, γιατί πολλοί είναι οι προσκαλεσμένοι, αλλά λίγοι οι εκλεκτοί”.

Μου φαινεται οτι η παραπανω περικοπη εχει σχεση και με εκεινους που σωζονται παρολο που μετανοησαν την τελευταια ωρα. Μπορει να κανω και λαθος...

[aposal]

Σύμφωνα με τον Π. Τρεμπέλα:

Ο Ιησούς με την παραβολή αυτή αναφέρεται σε όσους δυσανασχετούν γιατί ενώ άρχισαν πρώτοι, χρονικά, τον αγώνα υπέρ του Χριστιανισμού, ο Κύριος δεν τους ξεχωρίζει από τους υπολοίπους, που επίσης δίνουν τον ίδιο αγώνα, έστω και αν ξεκίνησαν να τον δίνουν μεταγενέστερα. Γιατί πολλοί θα είναι οι προσκεκλημένοι από τον Χριστό, αλλά λίγοι οι εκλεκτοί και δεν εξαρτάται η αμοιβή, που δίνει ο Κύριος από τον περισσότερο χρόνο, αλλά από την προθυμία που θα δείξουμε και η αμοιβή αυτή θα μας δοθεί κατά το έλεος και την φιλανθρωπία Του.

[johnge]

Οι αμαρτίες του ληστή αναμφισβήτητα συγχωρέθηκαν από τον Κύριο. Και μας το επιβεβαιώνει ο ίδιος ο Χριστός την ώρα της σταύρωσης.

«Αλήθεια σου λέω, πως από σήμερα κιόλας θα είσαι μαζί μου στον Παράδεισο».

Αυτό μας δίνει ελπίδα. Ελπίδα ότι οι αμαρτίες του κόσμου μπορούν να συγχωρηθούν έστω και τελευταία στιγμή με την ειλικρινή μετάνοια μας. Ειλικρινής μετάνοια υπάρχει όταν γνωρίζουμε την αμαρταλώτητά μας και αναγνωρίζουμε τη δόξα του Θεού και Κυρίου ημών Ιησού Χριστού.

Περνάνε πολλές σκέψεις από το μυαλό μου αλλά θα επικεντρωθώ σε δύο:

1. Ο συνεχής αγώνας ενός χριστιανού, που φοβάται αν η μετάνοιά του δεν είναι αληθινή
2. Η συνεχής αγωνία ενός χριστιανού για τη μετάνοια των δικών του ανθρώπων και συνανθρώπων.

1. Είχα ρωτήσει κάποτε το πνευματικό μου αν μετά το θάνατο, κατά τη διάρκεια της ανάβασης της ψυχής μας θα μπορούμε να προσευχόμαστε και να ζητάμε το έλεος του Θεού. Θα μπορούμε να συνεχίσουμε να μετανοούμε για τις πράξεις μας; Αυτή η ερώτηση έδειχνε φόβο. Φόβο μήπως δεν έχω μετανοήσει ειλικρινά. Μήπως ο αγώνας μου είναι ψεύτικος. Είμαι τόσο εγωϊστής που βλέπω μόνο το συμφέρον μου; Σίγουρα οι σκέψεις αυτές μπορεί να είναι και εκ του πονηρού. Ίσως και αποτέλεσμα της ολιγοπιστίας. Δεν ξέρω. Μου απάντησε πως ο άνθρωπος μπορεί να σκέφτεται, αλλά η ευκαιρία του να μετανοήσει είναι πάνω στη γη. Περισσότερο δε για αυτούς που πιστεύουν. Δεν είναι σωστό να αφήνουμε τη μετάνοια για το τέλος. Γιατί δεν ξέρουμε πότε θα είναι αυτό.

2. Νομίζω πως όλοι μας έχουμε είτε συγγενείς είτε φίλους που δεν εξομολογούνται ή που δεν εκκλησιάζονται και κατά συνέπεια δεν μεταλαμβάνουν. Εύλογη η ανησυχία μας λοιπόν γι' αυτούς τους ανθρώπους. Δεν θα σωθούν; Η σκέψη μας φέρνει το παράδειγμα του ληστή και ίσως κι άλλα παραδείγματα ανθρώπων, που μετανόησαν στο τέλος της ζωής τους.

Πρέπει να έχουμε πάντα κατά νου, ότι το Μέγα Έλεος του Κυρίου μας είναι αυτό που πραγματικά θα μας χαρίσει την αιώνια ζωή. Θα συγχωρήσει τις αμαρτίες μας και θα μας καταστήσει άξιους κοινωνούς της χάριτός Του. Ας προσπαθήσουμε να μην μπερδευόμαστε στις σκέψεις του αν υπάρχει σωτηρία για κάποιον που δεν κοινωνεί και δεν μετανοεί, παρά να προσευχόμαστε τόσο γι' αυτόν αλλά και για μας του ίδιους. Οι Απόστολοι και οι Άγιοι μας, αυτό είχαν πρώτα κατά νου. Το Μέγα Έλεος του Κυρίου μας. Η χάρις του Κυρίου μπορεί να επιδράσει ακόμα και στον πιο αμαρτωλό. Ας γίνει προσευχή μας και θα γίνει και θέλημα Κυρίου.

[dionysisgr]

Κοιταξε johnge, η σκεψη σου κινειται σε ορθα πλαισια,
γιατι αλλοιμονο εαν σκεφτουμε οτι ο αγωνας που κανουμε, ταχα μου,
παει καλα και τελεια. Αυτο ειναι πτωση.

Εδω μεγαλα αναστηματα, μη παω μακρια, ο μεγας Αντωνιος ο καθηγητης της ερημου, οταν ξεψυχουσε, ελεγε στον πειρασμο που τον ενοχλουσε, κλαιγοντας ταχα οτι νικηθηκε απο αυτον, οτι οχι, δεν σε νικησα ακομα..

Και εμεις, τα πνευματικα βακτηριδια, θα βγαλουμε και γλωσσα οτι παμε καλα. Κατα διαολου παμε, με τα μυαλα που εχουμε.

Εδω ομως δεν κανουμε.. διαγωνισμα, αλλα παμε να αγαπησουμε πραγματικα τον Θεο, και να ζησουμε μαζι Του, αιωνια.

Ολος ο αγωνας γιαυτο γινεται.

Γιατι πως στα αληθεια μπορεις να ζησεις με καποιον αιωνια εαν δεν τον αγαπας; Φοβερη κολαση, ειναι αυτη.Η χειροτερη!

Και με αυτο μπορεις να απαντησεις και στο αγωνιωδες ερωτημα σχετικα με τους συγγενεις και τους φιλους που ειναι μακραν του Θεου και της Εκκλησιας Του.

Εκτος απο την προσευχη και λιγα λογια, εαν σου ζητηθουν πρωτα, δεν μπορεις να κανεις τιποτα. Βεβαια αυτα δεν ειναι λιγο πραγμα, η προσευχη ελκυει το ελεος του Θεου, και ο λογος εαν ειναι και βιωματικος αλλοιωνει τον αλλον που τον ακουει.

Ομως, τελικα, σε σχεση με τα κοντινα μας προσωπα, που ειναι αλλου, πρεπει να αναρωτηθουμε.

Πως μπορουμε να κανουμε καποιον, να αγαπησει εναν αλλον με το ζορι; Πολυ δε περισσοτερο τον Θεον.

Δεν γινεται να ενσταλαξεις την ενθεη αγαπη και τον θειο ποθο, με το ζορι, ουτε με το να κανεις πλυση εγκεφαλου στον αλλον.

Πρεπει, να το θελει ο ιδιος. Και αυτο ειναι μεν δικο του, αλλα πρωτιστως ειναι του Θεου. Αυτος δινει την κληση, εαν δεν εχει δει με την παντογνωσια Του, την κλιση.

Εμεις, μονο με το παραδειγμα μας, την επιμονη και υπομονη μας, την πιστη και τα εργα μας, εστω αυτα τα πενιχρα και αδυναμα, που ομως εαν τα κανουμε με την καρδια μας, αποπνεουν το αρωμα του Θεου, και ευωδιαζουν,
μονο τοτε μπορουμε να προκαλεσουμε την αγια περιεργεια και το ενδιαφερον και την κινηση προς τον Θεο στους αλλους.

Γιατι οταν σε βλεπει χρονια και χρονια ο αλλος, και προσπαθεις, και δεν τον εκπειραζεις, αλλα τιμια και ειλικρινα τραβας τον δρομο που σου χαραζει το Πνευμα το Αγιον και πας ολοενα και κοντυτερα στην αγαπη του Θεου,
αρχιζει και αναρωτιεται..

Σου λεει. Τι γινεται εδω; Αυτος ΚΑΤΙ εχει βρει, ΚΑΤΙ εχει δει. Δεν μπορει να τα κανει ολα αυτα ως ετυχε. Και διαολε, ειναι ευτυχισμενος, ενω εχει λιγοτερα π.χ. απο εμενα. Και διαφοροι αλλοι προβληματισμοι.

Μηπως να το ψαξω και εγω; Και καπως ετσι, αρχιζει να ρωτα, να ενδιαφερεται, και το ενα φερνει το αλλο, αλλα για ολα,
ευθυνεται το παραδειγμα και η ζωη μας.

Εκατομμυρια λογους να πουμε, εαν οι διπλα μας,
δεν δουν το βιωμα μας, και την ευεργεσια του Θεου επανω μας, η οποια δεν αντικατοπτριζεται οπως εσφαλμενα θεωρουν πολλοι, με "ευημερια", και "καλοζωϊα", και τραλαλα τραλαλο, αλλα με φως και χαρη, ως μηδεν εχοντες και τα παντα κατεχοντες,
δεν προκειται να επηρεαστουν στο ελαχιστο.

Αρα κατ'επεκτασιν ειμαστε και εμεις συνυπευθυνοι εν μερει, για το οτι οι συγγενεις και φιλοι μας, ειναι, εαν ειναι, οσοι ειναι,
μακραν της αγαπης του Θεου, απο την πλευρα τους, βεβαια, γιατι η Αγαπη του Θεου, ειναι δεδομενη, ειναι παντα εκει και περιμενει και αναμενει και προσδοκα και συγχωρει και δεχεται και μακροθυμει, και δεν τελειωνει.

Πρεπει λοιπον, εστω και τωρα, να κανουμε αρχη, και να αρχισουμε να αποπνεουμε το αρωμα το βιωμα της Ορθοδοξιας, εστω στον βαθμο που την κατεχουμε, γιατι αλλιως δεν θα αλλαξει κατι στον περιγυρο μας, και κατα συνεπεια στον κοσμο ολο.

Συν Θεω, να κανουμε τα εργα μας, και ετσι να βοηθηθουν και οι αλλοι, και εαν αυτο γινει, ο μισθος μας θα αυξανει.

Ο καθενας μπορει να γινει ενας μικρος εσωτερικος ιεραποστολος, στο περιβαλλον του.

Οχι και ιεροεξεταστης ομως μαζι.. Αλλιως καλυτερα να μεινει εν σιωπη.

Και γνωριζει πολυ καλα απο εκει και περα, ο Θεος τι θα κανει με τους αλλους.

[vasilisalt]

Πολύ ωραία η τοποθέτηση του Διονύση.
Η ιεραποστολική μας δράση στον μικρό ή μεγάλο κύκλο μας αποτέλεσμα βασικά
έχει, όταν είναι βιωματική και όχι διαλογική.

(Άντε επιτέλους έγραψε και κάτι σοβαρό ο Διονύσης. Είχα βαρεθεί να τον βλέπω στο
αρχονταρίκι και στις καλημέρες)

[panagiotisspy]

Κατ' έναν τρόπο, είμαστε όλοι μας "ληστές", μεταφορικά, σε σχέση με το πλήθος των ανομιών μας.

Αλλά όχι στο Σταυρό, αλλά με το ένα πόδι πάνω στ' άλλο.

Κατά μιά άλλη έννοια όμως, είμαστε στο Σταυρό (ο καθένας στον δικό του σταυρό, ελαφρύ ή βαρύτερο).

Αλλά πάνω απ'όλα τελικά, αλλού είναι το ζήτημα:
ΟΤΙ ΔΕΝ ΜΕΤΑΝΟΟΥΜΕ ΕΙΛΙΚΡΙΝΩΣ..
Ενώ ο ληστής μετάνιωσε και γι' αυτό σώθηκε. Παρά το "βάρος" του δικού του Σταυρού. (που βαρύτερο δεν γίνεται).

[ψυχουλα]

Κατ' έναν τρόπο, είμαστε όλοι μας "ληστές", μεταφορικά, σε σχέση με το πλήθος των ανομιών μας.

Αλλά όχι στο Σταυρό, αλλά με το ένα πόδι πάνω στ' άλλο.

Κατά μιά άλλη έννοια όμως, είμαστε στο Σταυρό (ο καθένας στον δικό του σταυρό, ελαφρύ ή βαρύτερο).

Αλλά πάνω απ'όλα τελικά, αλλού είναι το ζήτημα:
ΟΤΙ ΔΕΝ ΜΕΤΑΝΟΟΥΜΕ ΕΙΛΙΚΡΙΝΩΣ..
Ενώ ο ληστής μετάνιωσε και γι' αυτό σώθηκε. Παρά το "βάρος" του δικού του Σταυρού. (που βαρύτερο δεν γίνεται).

ετσι ακριβως...ακομα και για τη μετανοια ζηταμε να μας τη δωσει ο Κυριος! μονοι μας ουτε αυτο δεν ειμαστε ικανοι να κανουμε, να συναισθανθουμε ολα τα λαθη μας και να αλλαξουμε σκεπτικο...

[constantinosa.gr]

Τα τροπάρια λένε οτι ο ληστής έκλεψε και τον Παράδεισο. Μοναδική η μορφή του ληστού. Μοναδική και η μορφή του καθενός μας. Η Εκκλησία, έχει τους κανόνες, το πηδάλιο, ωστόσο, λειτουργούνται γεγονότα έκτακτα.

Έκτακτο ήταν το γεγονός της σωτηρίας του ληστού, ο οποίος δεν κοινώνησε, ή δεν εξομολογήθηκε, και σώθηκε.
Έκτακτο ηταν επισης και οτι η Οσία Μαρία η Αιγυπτία κοινώνησε μια φορά μόνο. Έκτακτο ήταν το γεγονος οτι πχ ο Αγ. Δημήτριος έδωσε ευλογία για να σκοτωθεί ο Λυαίος. Έκτακτο είναι το γεγονός οτι ο Αγ. Νικόλαος χαστούκησε τον Άρειο.

Εμείς αγιαζόμαστε, έχοντας μεν σαν πρότυπα τους αγίους, αλλά θα τους φτάσουμε διαγράφοντας την δική μας πορεία ο καθένας.

[constantinosa.gr]

Είναι καλό να σημειωθεί επίσης οτι στις 12 Οκτωβρίου εορτάζεται η Μνήμη του Ευγνώμονος Ληστού .

Ο Παράδειξος άνοιξε, και εκείνος ήταν ο πρώτος που μπήκε! Έχει μεγάλη βαρύτητα νομίζω, όταν πιστεύεις πρόσωπα, την ώρα της δοκιμασίας τους. Όταν οι μαθητές είχαν φύγει απο φόβο.. εκείνος ταπεινά ζητούσε το "μνησθητι μου Κύριε" και του χαρίζεται ολόκληρος ο Παράδεισος!

[dionysisgr]

Ναι, Κωνσταντινε, αλλα εαν θελουμε να κανουμε και τον δικηγορο των.. Αποστολων,
αυτοι ειχαν πραγματα να χασουν, ακομη, και διακυβευονταν πολλα στην ζωη τους,
και ανθρωπινως και δικαιως φοβηθηκαν, συμφωνα με την δυναμη της φυσεως, η οποια ειναι ισχυροτατη,
αλλα και δεν ειχαν λαβει επιπλεον το Πνευμα το Αγιον,
ωστε να θυσουν εαυτον υπερ αλληλων και υπερ της Πιστεως και της αγαπης του Χριστου.

Γιατι αυτο δινεται ανωθεν, και συνεργειται εκ Θεου, δεν ειναι μονο ανθρωπινο επιτευγμα.

Ενω ο ληστης, απο την αλλη, ουσιαστικα δεν ειχε τιποτα να χασει,
αλλα επαιξε τα ρεστα του, και δικαιωθηκε,
οντας σε τελεια απογνωση και με την αβυσσο να ανοιγεται κατω απο τα ποδια του,
κατι που και παλι ειναι προς τιμην του,
γιατι θα μπορουσε να πεσει στην τελεια πτωση του αλλου ληστη,
που δεν επαιρνε χαμπαρι απο τιποτα, και ειχε παθει την λεγομενη, πορρωση της καρδιας,
που ειθε να δωσει ο Θεος, να μην την παθαινει ανθρωπος,
γιατι μεγαλυτερο κακο δεν υπαρχει κατω απο τον ηλιο..

Περαν αυτου, οι Αποστολοι, ειχαν ηδη κανει το πρωτο ασυλληπτο βημα, με το να τα πεταξουν ολα, και να ακολουθησουν τον Χριστο, κατι που ο ληστης δεν ειχε δει ουτε στον υπνο του.

Εμεις τωρα, ας φτασουμε εστω και τον ληστη, και πολυ μας ειναι..

Ομως ειναι απο εντελως διαφορετικη θεση, ο καθενας,
αλλο οι Αποστολοι, αλλο ο ληστης, ας μην συγκρινουμε τα ανομοια. Δεν υπαρχει μετρο συγκρισης.

Αδικουμε τους Αποστολους, με καλη προθεση εστω. Για την οικονομια της συζητησης, επρεπε να λεχθει αυτο.