Υπάρχει ελπίδα μέσα στην οδύνη;

[irida]

Καθε μερα δοξαζουμε το Θεο οταν συνειδητοποιουμε την πορεια μας μεσα στον χρονο. Για τοσους συνανθρωπους μας δεν φτανει ποτε η επομενη στιγμη. Κοβει το νημα της ζωης τους ο πολεμος, η πεινα, ο σεισμος, ενα ατυχημα, μια αρρωστια, ο θανατος με μια λεξη. Ενα ερωτημα υπαρχει στην σκεψη μου : Γιατι ο ανθρωπος πασχει τοσο πολυ σ αυτον τον κοσμο? Γιατι τοσος πονος, τοση οδυνη? Ειναι δυνατον να αποδεχθει καποιος το Θεο και να πιστψει σε Αυτον, οταν βρισκεται μπροστα σε μια μεγαλη οδυνη? Πως ειναι δυνατον να υπερνικησει ο ανθρωπος την οδυνη? Πως να την υπομεινει? Τι πρεπει να κανει για να μην τον εξουθενωσει?

[vivika]

Καθε μερα δοξαζουμε το Θεο οταν συνειδητοποιουμε την πορεια μας μεσα στον χρονο. Για τοσους συνανθρωπους μας δεν φτανει ποτε η επομενη στιγμη. Κοβει το νημα της ζωης τους ο πολεμος, η πεινα, ο σεισμος, ενα ατυχημα, μια αρρωστια, ο θανατος με μια λεξη. Ενα ερωτημα υπαρχει στην σκεψη μου : Γιατι ο ανθρωπος πασχει τοσο πολυ σ αυτον τον κοσμο? Γιατι τοσος πονος, τοση οδυνη? Ειναι δυνατον να αποδεχθει καποιος το Θεο και να πιστψει σε Αυτον, οταν βρισκεται μπροστα σε μια μεγαλη οδυνη? Πως ειναι δυνατον να υπερνικησει ο ανθρωπος την οδυνη? Πως να την υπομεινει? Τι πρεπει να κανει για να μην τον εξουθενωσει?

Ίριδα,
κάποιες φορές σκέφτομαι κι εγώ αυτό που έγραψες πιο πάνω.

Από όσα έχω διαβάσει σε αυτό το φόρουμ, αλλά και γενικότερα τείνω να συλλογίζομαι πια ότι:
Ίσως ο άνθρωπος έχει επιλέξει αυτόν ακριβώς το δρόμο, γιατί ζει μακριά Του...

Δεν συνειδητοποιούμε (βάζω και εμένα μέσα) ότι όσο περισσότερο απομακρυνόμαστε από Εκείνον, τόσο περισσότερο απομακρυνόμαστε από τον εαυτό μας, τους γύρω μας, τη φύση, τη δημιουργία γενικότερα ...

Όσο περισσότερο απομακρυνόμαστε, τόσο περισσότερο αυξάνουμε την απομόνωσή μας ...
Και παράλληλα ή μάλλον παράδοξα τόσο περισσότερο νομίζουμε ότι έχουμε την ελευθερία μας ...



Ζητώ συγνώμη εκ των προτέρων, αν έχει ξανανέβει το παρακάτω, αλλά ίσως μας δίνει μια απάντηση στο θέμα και σκέφτηκα να τη μοιραστώ μαζί σας.

μου.jpg

μου3.jpg

[toula]

Καλημέρα κορίτσια,

Υπάρχει σίγουρα ελπίδα μέσα στην οδύνη και αυτή είναι ΜΟΝΟΝ ο Χριστός. Όταν συνειδητοποιήσουμε το βαθύ νόημα της φράσης "Γεννηθήτω το θέλημά σου", αυτήν την φράση που είπε η Παναγία μας στον Αρχάγγελο Γαβριήλ, τότε θα καταλάβουμε ότι η μόνη ελπίδα μας είναι ο Θεός.
Πόσες φορές κι εγώ ένοιωσα ότι απελπίζομαι είτε από ασθένεια είτε από ξαφνικό θάνατο πολύ προσφιλούς μου προσώπου, αλλά πάντα μετά την πρώτη ταραχή προσευχόμουν και έλεγα ¨"Γεννηθήτω το θέλημά σου Κύριε" και αμέσως ανακουφιζόμουν. ΄Ηταν μεγάλη ανακούφιση και γλύκαινε η οδύνη ! Αυτό, σκεπτόμουν, είναι το σχέδιο του Θεού ! Δεν θα απελπιστώ, θα συνεχίσω, γιατί Αυτός είναι η ελπίδα μου και σε Αυτόν θα προστρέχω πάντα με την σκέψη μου και με την προσευχή μου !

[filotas]

Ίριδα, δεν μπορούμε να καταλάβουμε το νόημα των γεγονότων (ιδίως των "δυσάρεστων"), που παρακολουθούμε γύρω μας, επειδή:

1. Τα "ερμηνεύουμε" με λάθος τρόπο.
2. Είναι αδύνατο στον ανθρώπινο νου να κατανοήσει τον τρόπο σκέψης του Θεού.

Αυτό που εμείς θεωρούμε "κακό" πολλές φορές είναι ευεργεσία κι αυτό που θεωρούμε "καλό" είναι δοκιμασία. Σκέψου τις συνθήκες κάτω από τις οποίες ζούσαν οι άνθρωποι στην Αϊτή, αλλά και σ΄άλλες υπανάπτυκτες περιοχές, που είχαν εκατοντάδες χιλιάδες θύματα τα τελευταία χρόνια. Φεύγοντας απ' αυτή τη ζωή μ' αυτό τον ξαφνικό και βίαιο τρόπο, απαλλάχτηκαν από τα βέβαια βάσανα αυτής της ζωής, που τους περίμεναν, ενώ παράλληλα είναι βέβαιο ότι ο Θεός δε θα τους αδικήσει και ο τρόπος που έχασαν τη ζωή τους και η ταλαιπωρία που βίωσαν μέχρι τότε θα μετρήσουν στην κρίση Του υπέρ αυτών (ας θυμηθούμε την Παραβολή του Λαζάρου και του πλουσίου). Αντίθετα η ευμάρεια και η ασφάλεια με την οποία ζουν οι κάτοικοι των ανεπτυγμένων χωρών είναι στην ουσία δοκιμασία, επειδή τους παρασύρει ν΄αγαπήσουν υπέρμετρα τις απολαύσεις αυτής της ζωής και να ξεχάσουν την προσωρινότητά της, με αποτέλεσμα να φτάσουν στο τέλος της απροετοίμαστοι και να χάσουν τις ασύγκριτα μεγαλύτερες απολαύσεις της Αιώνιας Ζωής.

Ο Θεός δε συνεργάζεται με το κακό, ούτε έφτιαξε τη φύση να συμπεριφέρεται μ΄αυτό τον τρόπο απέναντι στον άνθρωπο. Όλα αυτά είναι αποτέλεσμα της πτώσης του ανθρώπου, που συμπαρέσυρε και τη φύση. Όμως ο Θεός με την Απέραντη Αγάπη Του και τη Σοφία Του, όταν επιτρέπει τις δοκιμασίες στους ανθρώπους, το κάνει για να τους βοηθήσει να βρουν το δρόμο της επιστροφής κοντά Του. Επειδή όμως εμείς δεν γνωρίζουμε όσα γνωρίζει Εκείνος, ούτε μπορούμε να προσεγγίσουμε τη Σοφία Του, γι αυτό πολλές φορές δεν κατανοούμε τις Ενέργειές Του. Τότε δε μας μένει παρά να λέμε: "Κύριε πιστεύω ότι Εσύ μας αγαπάς και θέλεις το καλό μας, όμως εγώ δεν το καταλαβαίνω, γι αυτό βοήθησε με στην απιστία μου".

[theodosis79]

Καλημέρα σας! Ας αναλογιστούμε κάτι. Αν όλοι οι άνθρωποι τηρούσαμε τις εντολές του Θεού και πρώτη και κύρια την εντολή της Αγάπης προς τον πλησίον μας, τι απο όλα αυτά θα υπήρχε? Θα υπήρχαν πόλεμοι? Θα υπήρχε ανηθικότητα? Θα υπήρχε ο υπέρμετρος πλούτος απο τη μια και η φτώχεια και η εξαθλίωση απο την άλλη? Ακούω πολλούς να αναρατιούνται πολλές φορές "γιατί ο Θεός δεν παρεμβαίνει"? Μήπως τον "διώξαμε" εμείς το Θεό απο τη ζωή μας γιατί θέλαμε να κάνουμε μόνο το δικό μας θέλημα και όχι το δικό του? Ορίστε έρχεται η Κυριακή του Ασώτου Υιού και πιο καλό παράδειγμα δεν θα μπορούσαμε να βρούμε. Εμείς οι ίδιοι διώχνουμε τον Θεό απο τη ζωή μας γιατί δήθεν θέλουμε να ζήσουμε "ελεύθεροι" και να τα αποτελέσματα! Καταντάμε να ζουμε στην εξαθλίωση και να "βόσκουμε χοίρους"! Μήπως και η έλλειψη υπάκοής και η άρνηση των εντολών του Θεού δεν ηταν η αιτία που θέσαμε εαυτόν εκτός παραδείσου? Και συγχωρήστε για κάτι άλλο που θα πω αλλά όταν βλέπουμε ακόμα και θεολόγους, ιερείς, αρχιερείς κ.ο.κ να βγαίνουν και να διδάσκουν πάγματα ξένα προς την εκκλησιαστική διδασκαλία και παράδοση και να ερμηνεύουν οπως αυτοί θέλουν την Αγία Γραφή τότε τι άλλο εκτός απο συμφορές θα μας βρουν. Ξέρω οτι ξέφυγα τώρα αλλά οι άγιοι μας λένε πως "όλα αν τα κάνεις και δεν έχεις υπακοή όλα πάνε άχρηστα". Δυστυχώς αυτά πρέπει να μας προβληματίζουν πιο πολύ όταν όλα μας "πάνε καλά"! Για να μην πω άλλα θα ήθελα μόνο να πω το εξής. Πρέπει να προσπαθούμε πάντα να σκεφτόμαστε την Αγάπη που μας έχει ο Θεός! Και τότε ποτέ κανένα κακό δεν θα μας περνάει απο το μυαλό να κάνουμε. Και όλα αυτά για μένα τα λέω πρώτον απ΄όλους.

[aposal]

Αποσπάσματα από το βιβλίο «ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ, ΛΟΓΟΙ Δ΄, ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΗ ΖΩΗ»

(σελ. 193)
-Γέροντα, δεν γίνεται οι άνθρωποι να συνέλθουν με άλλον τρόπο και όχι με κάποια δοκιμασία;
-Πριν επιτρέψει ο Θεός να έρθει μια δοκιμασία, εργάστηκε με καλό τρόπο αλλά δεν τον καταλάβαιναν, γι’ αυτό, μετά, επέτρεψε τη δοκιμασία. Βλέπετε και όταν ένα παιδί είναι ανάποδο, στην αρχή ο πατέρας του το παίρνει με το καλό, του κάνει τα χατίρια, αλλά όταν εκείνο δεν αλλάζει, τότε του φέρεται αυστηρά, για να διορθωθεί. Έτσι και ο Θεός, μερικές φορές, όταν κάποιος δεν καταλαβαίνει με το καλό, του δίνει μια δοκιμασία, για να συνέλθει. Αν δεν υπήρχε λίγος πόνος, αρρώστιες κλπ θα γίνονταν θηρία οι άνθρωποι. Δεν θα πλησίαζαν καθόλου στον Θεό.

(σελ. 197-198)
-Γέροντα μερικοί λένε «Δεν είναι σκληρό που το επέτρεψε αυτό ο Θεός; Δεν πονάει ο Θεός;»
-Ο πόνος του Θεού για τους ανθρώπους που βασανίζονται από αρρώστιες, από δαίμονες, από βαρβάρους κλπ έχει συγχρόνως και χαρά για την ουράνια αμοιβή που τους έχει ετοιμάσει. Έχοντας δηλαδή υπ’ όψη Του ο Θεός την ανταπόδοση που θα λάβει στον Ουρανό όποιος περνάει δοκιμασίες και γνωρίζοντας τι τον περιμένει στην άλλη ζωή, αυτό Τον κάνει να μπορεί να «αντέχει» τον πόνο. Εδώ επέτρεψε να κάνει τόσα εγκλήματα ο Ηρώδης! Δεκατέσσερις χιλιάδες νήπια έσφαξε και πόσους γονείς που δεν άφηναν τους στρατιώτες να σκοτώσουν τα παιδιά τους, τους σκότωσαν κι εκείνους! Οι βάρβαροι στρατιώτες, για να φανούν στους αρχηγούς τους καλύτεροι, έκοβαν τα παιδάκια κομματάκια! Όσο πιο πολύ βασανίζονταν τα παιδάκια, τόσο περισσότερο πονούσε ο Θεός, αλλά και τόσο περισσότερο χαίρονταν για τη μεγαλύτερη δόξα που θα είχαν να απολαύσουν στον Ουρανό. Χαιρόταν για τα αγγελουδάκια αυτά, που θα αποτελούσαν το αγγελικό μαρτυρικό τάγμα. Άγγελοι από μάρτυρες!

(σελ. 200)
Οι δοκιμασίες που μας έρχονται είναι μερικές φορές η αντιβίωση που δίνει ο Θεός για τις αρρώστιες της ψυχής μας και μας βοηθούν πολύ πνευματικά. Τρώει ο άνθρωπος ένα μαλακό σκαμπίλι και μαλακώνει η καρδιά του. Ο Θεός ξέρει φυσικά σε τι κατάσταση βρίσκεται ο καθένας μας, αλλά επειδή εμείς δεν ξέρουμε, επιτρέπει να δοκιμαστούμε για να γνωρίσουμε τον εαυτό μας, να βρούμε τα πάθη που υπάρχουν κρυμμένα μέσα μας και να μην έχουμε παράλογες απαιτήσεις την ημέρα της κρίσεως. Γιατί και να παρέβλεπε τα πάθη μας και να μας έπαιρνε όπως είμαστε στον Παράδεισο και εκεί πάλι θα δημιουργούσαμε προβλήματα. Γι’ αυτό ο Θεός επιτρέπει στον διάβολο να δημιουργεί εδώ πειρασμούς, για να μας ξεσκονίζουν, ώστε να ταπεινωθεί και εξαγνιστεί η ψυχή μας με τις θλίψεις. Οπότε μετά μας χαριτώνει.

Αποσπάσματα από το βιβλίο «ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ, ΛΟΓΟΙ Α΄ : ΜΕ ΠΟΝΟ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΑΝΘΡΩΠΟ»

(σελ. 122-123)
Οι ακρίδες, οι πόλεμοι, η ανομβρία, οι αρρώστιες είναι μάστιγα. Όχι ότι ο Θεός θέλει να παιδαγωγήσει έτσι τον άνθρωπο, αλλά είναι συνέπεια της απομάκρυνσης του ανθρώπου από τον Θεό. Όλα αυτά συμβαίνουν γιατί ξεφεύγει ο άνθρωπος από τον Θεό. Έρχεται η οργή του Θεού για να θυμηθεί ο άνθρωπος τον Θεό και να ζητήσει βοήθεια. Δεν είναι ότι ο Θεός τα κανονίζει έτσι και βγάζει μια διαταγή να έρθει κάποια συμφορά στον άνθρωπο, αλλά ο Θεός βλέπει μέχρι πού θα φθάσει η κακία των ανθρώπων και ότι δεν θα αλλάξουν και γι’ αυτό επιτρέπει να συμβεί μια συμφορά για να συνετιστούν.

(σελ. 124)
Και τώρα, σε δύο λεπτά, ο Θεός μπορεί να συγκλονίσει όλο τον κόσμο και να τον κάνει να αλλάξει, να γίνουν όλοι πιστοί, σούπερ πιστοί! Πώς; Αν γυρίσει το κουμπί στον σεισμό σιγά – σιγά από τα 5 στα 6 ρίχτερ, στα 7 …Στα 8 ρίχτερ, οι πολυκατοικίες θα πάνε σαν τους μεθυσμένους. Θα αρχίσει η μία να χτυπά την άλλη. Στα 10, όλοι θα πουν : ‘Ήμαρτον! Σε παρακαλούμε, σώσε μας»! Μπορεί και να πουν : «καλογέροι θα γίνουμε»! Μόλις όμως τελειώσει ο σεισμός, ενώ ακόμη θα κουνιούνται λίγο, αλλά δεν θα πέφτουν, πάλι στα μπουζούκια θα τρέξουν. Γιατί η επιστροφή τους αυτή δεν θα είναι πραγματική μετάνοια, αλλά θα το πουν μόνο για να γλιτώσουν το κακό.

[srev]

irida,

Θα σου πω την ταπεινή μου γνώμη, λογισμό και πίστη που βασίζεται αναπόφευκτα στην ευλογημένη παράδοσή μας.

Ο Θεός δεν ελέγχει τους ανθρώπους στον κόσμο διαφορετικά οι άνθρωποι θα έχαναν την θεοείδιά τους και θα μετατρεπόντουσαν σε αντικείμενα, πάλι κτίσματα. Ό,τι συμβαίνει στον κόσμο που γνωρίζουμε είναι παρα φύσιν κατάσταση- η φθορά, τα πάθη που προκαλούν ό,τι δεινό περιγράφεις, είναι συνέπειες της πτώσης του ανθρώπου από την κοινωνία του με το Θεό. Ωστόσο, ό,τι κακό συμβαίνει στον κόσμο που γνωρίζουμε είναι εντός του χωροχρόνου και η μόνη σημασία του είναι η στάση που τηρείται από τον άνθρωπο, η προαίρεση και πρακτική του ανθρώπου στον κόσμο και ειδικά στους συνανθρώπους του. Διότι γνωρίζουμε από τους κατα χάριν θεούς που έζησαν, ζουν και θα ζουν όπως και μεις στον κόσμο μέχρι της συντελείας του ότι ο άνθρωπος είναι αέναος, ατελεύτητος και υπερχωροχρονικός, κεκελευσμένος θεός.

Η σημασία του πόνου, του βιολογικού θανάτου, και της φαινομενικά βαθιάς δυστυχίας είναι απειροελάχιστες και κρίσιμες στιγμές στο υπεράπειρο σύμπαν της ανθρώπινης ύπαρξης. Είμαστε κατά χάριν υπερσυμπαντική οντολογική δωρεά της παν-υπεράπειρης Θείας αυτούσιας Παναγάπης. Να μην πτοείσαι καθόλου. Όταν αισθάνεσαι πεσμένη ψυχολογικά μπορείς να κλαις για τους ανθρώπους και να αναφέρεις το όνομα του Κυρίου- μαζί με τα δάκρυά σου ο Χριστός θα συμπαρασύρει στο χώμα, κάτω από τα πόδια σου, τη θλίψη τη δική σου και εκείνων που υποφέρουν, διότι εκεί ανήκει κι όχι στην καρδιά του ανθρώπου- έχε όμως υπόψιν σου ότι ο πεσών Εωσφόρος συνεχώς την επανατοποθετεί εκεί, παρα φύσιν, με σκοπό να σου κλονίζει την προαίρεση και να σε μετατρέψει σε στείρο χωμάτινο ον.

Ελπίζω να βοήθησα λιγάκι. Πάντως αξιόπιστη απάντηση στο ερώτημά σου μπορείς πάντοτε να πάρεις εάν με προσευχή το θέσεις στον Χριστό ή στους αγίους του.

Ευχές,

Σπύρος.

[aggelikiglafki]

O Θεός ποτέ δεν δίνει ότι δεν μπορούμε να αντέξουμε.Πάντα ότι έρχεται έίναι για το καλό της ψυχής μας,για να μας νουθετήσει,για να μας συγκρατήσει για να μας κάνει να Τον σκεφτούμε λίγο πιο δυνατά.Δεν μπορούμε να ξέρουμε εμείς το σχέδιο σωτηρίας που έχει χαράξει ο Κύριος.Μόνο προσευχή και ΓΕΝΝΗΘΗΤΩ ΤΟ ΘΕΛΗΜΑ ΣΟΥ.Δεν είναι δικά μου αυτά είναι λόγια του Πατρός Παϊσίου.

[vasilisalt]

Σεβόμενος τον πιθανό πόνο ή δοκιμασία του καθενός νομίζω πως και η σταύρωση έχει το ρόλο της.
Η προτεσταντική αντίληψη που γενικώς κυριαρχεί παγκοσμίως στις μέρες μας δίνει κυρίαρχο ρόλο στις διδαχές. Οι πάντες διδάσκουν. Λίγοι βιώνουν, λιγοί μιλούν με τα έργα τους.
Ο Θεός επισημαίνω πως για τον εαυτό του (τον υιό του) επέλεξε τον πόνο, το μαρτύριο, τη σταύρωση.
Δεν δίδαξε απλά τη μέθοδο για να πετύχει κανείς την ανάσταση.
Τη βίωσε, εξευτελίστηκε, πόνεσε, μάτωσε και τελικά αναστήθηκε!

Σήμερα εννοείται πως μέσα στη γενική ευμάρεια δεν είναι δυνατό να κατανοηθεί η εννοια του πόνου.
Γιατί να πονάει κανείς; Γιατί να είναι τυφλός κανείς; Γιατί να πεθαίνει κανείς νέος και όχι σε πολύ βαθιά γεράματα. Γιατί να υπάρχει καρκίνος; Γιατί να υπάρχουν ασθένειες; Και πολλά τέτοια.
Έχει ενδιαφέρον πως ο εγωιστής άνθρωπος ότι κατακτά αμέσως το βαριέται και χάνει το νόημά του!
Σαν το μικρό παιδί που όταν δεν του χαλάει το χατήρι ο γονιός και του αγοράζει όλα τα παιχνίδια που ζητά, τα σιχαίνεται, τα αγνοεί, τα πετάει.
Για να καταλήξω.
Κάποια παιδιά πρέπει να σταυρώνονται για να μάθεις ΕΣΥ να αγαπάς τα παιδιά σου και να εκτιμάς την υγεία τους. Κάποιοι πρέπει να έχουν καρκίνο για να εκτιμούν και να ευχαριστούν οι υπόλοιποι το δώρο της υγείας, το δώρο της ζωής και να το προφυλάσουν.
Κάποιοι έπρεπε να σταυρωθούν στην επανάσταση του 21 και στον πόλεμο του 40 για να κάθεσαι ΕΣΥ ως έλληνας και να διδάσκεις θεωρίες και τρόπους.
Ακόμα και πρόσφατα, κάποιοι πολιτικοί μας θα έπρεπε ηρωικά να σταυρωθούν για να αναστήσουν το λαό
μας. Να πουν αλήθειες, να μπουν μπροστά και τελικά να σταυρωθούν πολιτικά από εμάς τους ίδιους, σώζοντας και αναστένοντας τελικά και μετά από χρόνια έναν ολόκληρο λαό.
Ποτέ η δίκαιη σταύρωση δεν πάει χαμένη.
ΠΟΤΕ. Πάντα οδηγεί σε ανάσταση.
Αντίθετα λοιπόν, σήμερα δεν κατανοεί κανένας την έννοια της θυσίας.
Απορώ πως δεν έχουν αμφισβητήσει ακόμα το μάταιο της θυσίας του Χριστού μας, των μαρτύρων.
Για να μη κουράσω.
Το 3χρονο παιδάκι με το καρκίνο στον εγκέφαλο είναι σύγχρονος μάρτυρας, σύγχρονος εσταυρωμένος.
Πεθαίνει για να είναι τα δικά μου παιδιά και εγώ καλά και ευτυχισμένα.
Μάλλον εγώ θα έπρεπε να είμουνα στη θέση του.
Όμως ποιος θέλει να δει τον εαυτό του στη θέση του Χριστού πάνω στο σταυρό;;;;;;;
Θα προτιμούσαμε να μη σταυρωνόταν κανένας....
Και ζήσαμε εμείς καλά και αυτοί καλύτερα....

[irida]

Σας ευχαριστω ολους σας για την προθυμια που δειξατε να με συμβουλεψετε. Δεν σας κρυβω κιολας οτι με συγκινησατε, η καθε αποψη με βοηθαει να βγω απ τα σκοταδια μου. Συγχωρηστε την λιποψυχια μου. Τωρα που μπηκα στο δρομο του Θεου αρχιζει να σχηματιζεται μεσα μου ενας αλλος εαυτος πιο δυνατος και πιο πιστος και να δεχομαι εξισου τα "κακα" οπως τα "καλα".