Η δύναμη του Σταυρού

[angieholi]

Πριν λίγες μερες είχα μια συζήτηση με τη μητέρα μου, σχετικά με το εξής:
Θυμηθήκαμε κάποιες από τις φορές που έχουμε διαβάσει για Γεροντάδες και υποτακτικούς τους, που τρώγανε πράγματα, μουχλιασμένα, σκουληκιασμένα ακόμα και ληγμένα. Οποιοσδήποτε "λογικός" άνθρωπος θα έλεγε ότι δεν είναι δυνατόν να φαγωθούν αυτές οι τροφές και όμως εκείνοι τις σταύρωναν και με τη βοήθεια του Θεού τα τρώγανε (ή μπορεί ακόμα και τώρα να γίνεται αυτό) και δεν πάθαιναν τίποτα.
Η συζήτηση μας προχώρησε παραπέρα ότι και εμείς στο κόσμο αν έχουμε για κάτι αμφιβολία,ας το σταυρώνουμε και ας το τρώμε.
Η απορία μου όμως είναι η εξής: Εννοείται ότι η δύναμη του Σταυρού είναι αναμφισβήτητη (φυσικά όχι ως κάτι το μαγικό), όμως μήπως παίζει ρόλο και αυτός που σταυρώνει;
Δηλαδή το ίδιο είναι να σταυρώσει κάποιος κάτι και να το φάει και το ίδιο είναι όταν σταύρωνε ο Γέροντας Ιωσήφ τα σκουληκιασμένα παξιμάδια;

[aggelikiglafki]

Σίγουρα παίζει ρόλο το ποιός το σταυρώνει αλλά περισσότερο νομίζω παίζει ρόλο η εμπιστοσύνη που δείχνουμε απέναντι στον Θεο.Αν νηστεύουμε και τρώμε σκουλικιασμένο παξιμάδι για την αγάπη του Θεού είμαι βέβαιη ότι ο Θεός θα ανταμοιψει αυτή τη θυσία μας.Θυμάσαι στο Τσέρνομπιλ που ήταν μεγάλη Εβδομάδα και φώναζαν να μην τρώμε χορταρικά γιατί λόγω του πράσινου χρώματος που έχουν απορροφούν μεγάλύτερη ποσότητα ραδιενέργειας;Τι να τρώγαμε όμως αφού ήταν μέρες νηστείας;Είμαι σίγουρη ότι όσοι εξακολουθήσαν να τρώνε λαχανικά λόγοντας :Θεέ μου τι να φάω,ευλόγησε αυτά και κάντα για μένα πηγή ζωής και όχι δηλητήρια που έχουν γίνει -σίγουρα δεν έπαθαν τίποτα.

[angieholi]

Σίγουρα παίζει ρόλο το ποιός το σταυρώνει αλλά περισσότερο νομίζω παίζει ρόλο η εμπιστοσύνη που δείχνουμε απέναντι στον Θεο.Αν νηστεύουμε και τρώμε σκουλικιασμένο παξιμάδι για την αγάπη του Θεού είμαι βέβαιη ότι ο Θεός θα ανταμοιψει αυτή τη θυσία μας.Θυμάσαι στο Τσέρνομπιλ που ήταν μεγάλη Εβδομάδα και φώναζαν να μην τρώμε χορταρικά γιατί λόγω του πράσινου χρώματος που έχουν απορροφούν μεγάλύτερη ποσότητα ραδιενέργειας;Τι να τρώγαμε όμως αφού ήταν μέρες νηστείας;Είμαι σίγουρη ότι όσοι εξακολουθήσαν να τρώνε λαχανικά λόγοντας :Θεέ μου τι να φάω,ευλόγησε αυτά και κάντα για μένα πηγή ζωής και όχι δηλητήρια που έχουν γίνει -σίγουρα δεν έπαθαν τίποτα.

Αγγελική νομίζω ότι είπες τις σωστές λέξεις: "η εμπιστοσύνη που δείχνουμε απέναντι στον Θεο" και "για την αγάπη του Θεού". Οτι κάνουμε να το κάνουμε για την αγάπη του Θεού και τότε δεν φοβόμαστε τίποτα.
Αν έχουμε πχ. θέλουμε να φάμε κατι "ύποπτο" και πουμε:"Ελα μωρε δεν πειράζει, θα το σταυρώσω εγώ και δεν θα πάθω τίποτα" ίσως κρύβη μια μικρή υπερηφάνεια και ίσως τρόπο τινα να δοκιμάζουμε τον Θεό. Αν όμως πούμε: "Θεέ μου σε παρακαλώ είναι αμαρτία να πεταχτεί φαγητό, εδώ υπάρχουν άνθρωποι που πεινάνε και τρώνε από τα σκουπίδια", νομίζω ότι έχει διαφορά. (υποθετικά βέβαια όλα τα λόγια αυτά. Η ουσία είναι η διάθεση και η πίστη που κρύβεται πίσω από τα λόγια και τις σκέψεις μας.)

Αγγελική σ'ευχαριστώ! (πωπω μπερδεύομαι είναι σαν να μιλάω στον ευατό μου )

[christmas08]

Θα συμφωνήσω και εγώ με την Αγγελική. Όπως λέει και ο Γέροντας Παϊσιος "'Οταν τα αφήνουμε όλα στην πρόνοια του Θεού, τότε ο Θεός είναι κατά κάποιο τρόπο "υποχρεωμένος" να μας βοηθήσει". Έτσι πρέπει να έχουμε εμπιστοσύνη στο Θεό πραγματική όμως και δεν θα μας αφήσει αφού είμαστε παιδιά του.

[aposal]

Απόσπασμα από το βιβλίο με τίτλο : Γέροντας Παΐσιος Αγιορείτης 1924-1994 Μαρτυρία του Υμνογράφου της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας Ιερομονάχου Αθανασίου Σιμωνοπετρίτου (Εκδόσεις «Η ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΙΣ ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΟΣ», ΜΗΛΕΣΙ 2007)

(Σελ. 54-56)
Κι έχω υπόψη μου ανθρώπους – έχω μάθει αυτές τις μέρες – να βγαίνουν έξω λιγάκι και να πηγαίνουν να αλλάζουν ρούχα ξανά, μήπως πήραν ραδιενέργεια και να κάνουν τη ζωή τους μαρτύριο.
-Ρε συ, για βάστα, ρε παιδάκι μου, χριστιανός είσαι μυρωμένος, βαπτισμένος. Κοινωνάς, κάμεις…Τόσα λέει το Ευαγγέλιο. Τα έχουμε διαβάσει, τα έχουμε μάθει κι απέξω τα ρητά. Ενώ ο Χριστός μας έδωσε τέτοια εξουσία, εμείς φοβόμαστε. Τέτοια δύναμη έχει η χάρις του Θεού και πρέπει να ζητάμε την δύναμη του Χριστού κάμνοντας το σταυρό μας. Γιατί όταν κάνουμε τον σταυρό μας δεν είναι ότι κάνουμε πρώτα τον σταυρό μας. Είναι ότι προσκυνάμε το σωτήριο Πάθος και ζητούμε τη δύναμη αυτή του σταυρικού θανάτου του Χριστού. Απλό πράγμα είναι!
Επομένως για τον χριστιανό δεν υπάρχει φόβος. Δεν λέω μ’ αυτό να πάρετε να τρώτε τα (ραντισμένα με δηλητηριώδη φυτοφάρμακα) μαρούλια εσείς. Ανάλογα με την πίστη σας να κάνετε, να ενεργήσει ο καθένας. Αλλά και σαν χριστιανός πρέπει να πιστεύει. Δεν είναι ότι πηγαίνει προκλητικά. Αργότερα μπορεί να ρίξουν άλλα φάρμακα. Και μετά τι θα γίνει, ας υποθέσουμε;
Όταν γίνονται αυτά, ο πιστός πρέπει για ένα λόγο παραπάνω να μη φοβάται. Τα γεγονότα αυτά μας αναγκάζουν να γίνουμε πιο πιστοί. Προπάντων γιατί θα έχουμε κι άλλες δυσκολίες αργότερα. Αλλά για τον Χριστιανό δεν υπάρχουν δυσκολίες. Και στο καμίνι να τον ρίξουν δεν πρέπει να φοβάται. Πόσους μάρτυρες τους πετούσαν μέσα στο καμίνι, τους έκαναν τόσα μαρτύρια και πάλι δεν παθαίνανε τίποτα! Κι εμείς για ένα λόγο παραπάνω βλέποντας την κατάσταση αυτήν δεν πρέπει να φοβόμαστε. Γιατί ποιος ξέρει; Θ’ αρχίσουν, φαίνεται, να ανοίγονται οι φιάλες της Αποκαλύψεως. Λοιπόν… δεν τις ρίχνουν εκεί πέρα οι άγγελοι, θ’ αρχίσει ο πόλεμος των άστρων. Οπότε, ε, φυσικά ο καλός ο Θεός δεν θα αφήσει, θα μας προστατέψει.
Για έναν χριστιανό, όταν είναι κοντά στον Θεό δεν έχει ανάγκη άλλης προστασίας, δεν διατρέχει κανένα κίνδυνο. Αλλά πρέπει να πιστεύει. Για ένα λόγο παραπάνω τώρα πρέπει να γίνουμε πιο καλύτεροι, να έχουμε χάρη Θεού κι όταν έχουμε χάρη Θεού ο άνθρωπος δεν φοβάται τίποτα. Αυτά θα φοβηθεί; Αυτά δεν είναι τίποτα εν συγκρίσει με αυτά που υπέφεραν οι Άγιοι μάρτυρες και δεν πάθανε τίποτα. Αφού ο ίδιος ο Χριστός το είπε. Ο Χριστός λέει ψέματα; «Και φαρμάκι να πιείτε αγιάζεται». Και «θα πατάτε πάνω σε φίδια και σκορπιούς. Αλλά εμείς; Πώς να πει κανείς; Παρόλο που τα ξέρουμε, τα γνωρίζουμε, εν τούτοις όμως, πάλι εκεί πέρα φοβόμαστε. Γι’ αυτό λέω ότι δεν ωφελεί τόσο το να διαβάζεις μέσα και να την μάθεις απ’ έξω την Αποκάλυψη, αν θες. Χρειάζεται πίστις!

[vasilisalt]

Συγχαρητήρια σε όλους τους γράφοντες.

[aposal]

Ευχαριστώ Βασίλη.

[panagiotisspy]

Πριν λίγες μερες είχα μια συζήτηση με τη μητέρα μου, σχετικά με το εξής:
Θυμηθήκαμε κάποιες από τις φορές που έχουμε διαβάσει για Γεροντάδες και υποτακτικούς τους, που τρώγανε πράγματα, μουχλιασμένα, σκουληκιασμένα ακόμα και ληγμένα. Οποιοσδήποτε "λογικός" άνθρωπος θα έλεγε ότι δεν είναι δυνατόν να φαγωθούν αυτές οι τροφές και όμως εκείνοι τις σταύρωναν και με τη βοήθεια του Θεού τα τρώγανε (ή μπορεί ακόμα και τώρα να γίνεται αυτό) και δεν πάθαιναν τίποτα.
Η συζήτηση μας προχώρησε παραπέρα ότι και εμείς στο κόσμο αν έχουμε για κάτι αμφιβολία,ας το σταυρώνουμε και ας το τρώμε.
Η απορία μου όμως είναι η εξής: Εννοείται ότι η δύναμη του Σταυρού είναι αναμφισβήτητη (φυσικά όχι ως κάτι το μαγικό), όμως μήπως παίζει ρόλο και αυτός που σταυρώνει;
Δηλαδή το ίδιο είναι να σταυρώσει κάποιος κάτι και να το φάει και το ίδιο είναι όταν σταύρωνε ο Γέροντας Ιωσήφ τα σκουληκιασμένα παξιμάδια;

Μια φορά σε κάποια Σκήτη, είχα κι' εγώ βρεθεί σε αυτή τη θέση.
Το φαγητό ήταν ένα ζυμαρικό (αστεράκια μοιάζανε τα ζυμαρικά), το οποίο είχε χαλάσει και υπήρχαν στο πιάτο μερικά άσπρα σκουλήκια, νεκρά, επιπλέοντα. Φυσικά εννοείται πως αυτός που μαγείρεψε, δεν θα το είχε προφανώς αντιληφθεί. Δεν επρόκειτο φυσικά για μια διαδικασία δοκιμασίας, αλλά για ένα ατυχές γεγονός.
Τρώγαμε μαζί με έναν άλλον προσκυνητή, ο οποίος μετά την αρχική έκπληξη, άρχισε και έβγαζε στην άκρη ένα ένα τα σκουληκάκια και έτρωγε το υπόλοιπο φαί. Και ο οποίος όταν τον ρώτησα αν είναι ασφαλές αυτό που κάνει, είπε μονολεκτικά "θα δούμε".
Ετσι έκανα λοιπόν κι'εγώ. Και "είδα" ότι ήταν τελικά ασφαλές.
Δεν θέλω με αυτό να πω ότι πίστευα πως είμαι άξιος και ότι θα με προστατεύσει ο Θεός και δεν θα πάθω τίποτα. Ούτε καν σταύρωσα το φαγητό. Εξάλλου την εποχή εκείνη, περισσότερο θα μπορούσες να πεις ότι έχει τεράστια σχέση ο φάντης με το ρετσινόλαδο, παρά η αφεντιά μου με την Πίστη (όχι ότι και τώρα δηλαδή, υπάρχει καμμιά δραματική διαφορά ).
Απλά δοκίμασα κάτι, από κάποιο σεβασμό στον χώρο που βρισκόμουν και από ντροπή απέναντι στον άλλον που τρώγαμε μαζί. Δηλαδή όλα αυτά δεν είχαν κάτι πνευματικό, από θρησκευτικής άποψης.
Πνευματικό ελαφρώς, θα μπορούσες να πεις ότι ήταν, η ντροπή να πεις στον μοναχό που μαγείρεψε, ότι είναι σκουληκιασμένο το φαγητό (ή μήπως θάπρεπε να του το πούμε, για να λάβει τα μέτρα του?) καθώς και η συστολή απέναντι στον άλλον που δεν δείλιασε να φάει το φαΐ.



Μετά από κάποιες μέρες, τρώγοντας με βουλιμία ένα καταπληκτικά μαγειρεμένο φαγητό σε ένα μοναστήρι, βαρυστομάχιασα και με πείραξε τρομερά το φαΐ, το οποίο ούτε μούχλα είχε, ούτε σκουλήκια, ούτε τίποτα.

Είναι σαν αυτό που λέει ο λαός, για κάποιον που κατάφερε να διαβεί έναν επικίνδυνο γκρεμό, ο οποίος αμέσως μετά από αυτό, έπεσε και τσακίστηκε στο ίσιωμα!

[evagelia]

ΣΤΑΥΡΟΣ Ο ΦΥΛΑΞ ΠΑΣΗΣ ΤΗΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΗΣ!! ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΜΙΚΡΗ ΜΟΥ ΓΝΩΜΗ ΜΕΑ ΣΤΗΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΗ ΒΡΙΣΚΟΝΤΕ ΚΑΙ ΟΙ ΠΙΣΤΕΥΩΝΤΕΣ ΣΤΟΝ ΤΙΜΙΟ ΣΤΑΥΡΟ
ΣΤΑΥΡΟΣ ΠΙΣΤΩΝ ΤΟ ΣΤΗΡΙΓΜΑ ΚΑΙ ΤΩΝ ΔΑΙΜΟΝΩΝ ΤΟ ΤΡΑΥΜΑ

[irida]

Ο αγιος Ιωαννης της Κροστανδης γραφει " Ο Σταυρος ειναι εικονα του εσταυρωμενου Χριστου, του Υιου του Θεου. Γι αυτο και το σημειο του, και η σκια του μονη ακομα, προκαλουν τρομο στους δαιμονες, γιτι ειναι το σημειο του Χριστου, γιατι ειναι η σκεπη του εσταυρωμενου.