Οι τελευταίες λέξεις...

[theodore]

Οι τελευταίες λέξεις της Αγγελικής προς τον σύζυγο της ήταν "Χρήστο με πνίγει ο καπνός...Σώσε με!".Πέρασα εχθές από την Σταδίου.Πλήθος κόσμου είχε κοντοσταθεί και κοιτούσε.Θυμόταν και αναλογιζόταν τι έγινε πριν τέσσερις μέρες εκεί.Τις ψυχές που χάθηκαν μέσα σε λίγα λεπτά.Η αγέννητη ψυχή που ποτέ δεν είδε το φως της ζωής.Κεράκια ήταν αναμένα λες και όλοι ήθελαν που περνούσαν να δώσουν το δικό τους φως στην σκοτεινή αυτή στιγμή της ζωής.Μάτια δακρυσμένα, βλέματα απόγνωσης.Πρόσωπα σκυθρωπά.Μια λέξη πλανάται και ακούγεται από όλους χωρίς ηχώ αλλά με πόνο και θλίψη μέσα από τις καρδιές όλων..."Γιατί Κύριε..." Πως θα απολογηθούμε και για αυτό στον Κύριο; Βλέπω τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων με τις φωτογραφίες του γεγονότος και σοκάρομαι.Με ρωτάει το υποσυνεινήδητό μου, ο κακός μου ευατός, ο ολιγόπιστος, δεν ξέρω...δεν ξέρω ,ποιος είναι, ποιος είμαι ... "Τόσα θαύματα έχει κάνει ο Κύριος Σου..δεν μπορούσε να σώσει μια αγέννητη ψυχή;".
Στενοχωριέμαι και θλίβομαι που το λεω αυτό ,αλλά είναι μια φωνή που βγαίνει από μέσα μου.Θέλω να την πνίξω, γιατί δεν έχω δικαίωμα να με πνίγουν φωνές όταν είμαι τόσο αμαρτωλός.
Παρακαλώ λοιπόν την Αγάπη σας και την συμβουλή σας.
Μακάρι ο Θεός να με λυπηθεί.

[gpir]

Συγχώρεσε με δεν προσπαθώ να κάνω ούτε τον έξυπνο ούτε να σε νουθετήσω απλά και εγώ παλαιότερα είχα την ίδια απορία ώσπου "έπεσα" στο κάτωθι που με πολύ αγάπη το παραθέτω.

Ανεξιχνίαστες οι βουλές του Θεού

Κάποιος αββάς που ασκήτευε και είχε παρρησία στο Θεό, τον παρακαλούσε με δάκρυα να του φανερώσει τον τρόπο που ο Θεός κρίνει και αποφασίζει σε κάποιες περιπτώσεις και που οι άνθρωποι δεν τον κατανοούν, αλλά νομίζουν ότι πρόκειται για παράξενα πράγματα. Ο Θεός όμως για πολύ καιρό δεν ήθελε να του φανερώσει τίποτα, επειδή ο άνθρωπος ποτέ δεν μπορεί να γνωρίσει και να καταλάβει τα μυστήρια του Θεού. Ο ασκητής πάλι δεν έπαυε νύχτα και μέρα να κάνει τη σχετική δέηση. Μια μέρα λοιπόν ο Θεός, θέλοντας να τον πληροφορήσει, έβαλε στην καρδιά του τον λογισμό να πάει να δει ένα γέροντα ασκητή, που βρισκόταν σε άλλο τόπο, όπου για να φτάσει κανείς έπρεπε να περπατήσει πολλές μέρες.



Σαν άρχισε την πορεία ο ασκητής, έστειλε ο Θεός στον δρόμο του έναν άγγελο με μορφή νέου καλογήρου, που τον χαιρέτησε με το «ευλόγησον πάτερ». Ο γέρων ασκητής αποκρίθηκε: «ο Θεός να σε συγχωρέσει, τέκνον μου». Τότε ο άγγελος ρώτησε τον γέροντα: «που πηγαίνεις, αββά;» και ο γέρων απάντησε: «πηγαίνω στον τάδε ασκητή να τον δω». Κι ο άγγελος είπε: «κι εγώ εκεί πηγαίνω και ας προχωρήσουμε μαζί».



Αφού περπάτησαν οι δυό τους την πρώτη μέρα, έφθασαν το βράδυ σ΄ένα χωριό και κατέλυσαν στο σπίτι ενός ευλαβούς και φιλόξενου ανθρώπου, που τους φιλοξένησε. Μάλιστα έφερε στην τράπεζα έναν ασημένιο δίσκο. Την ώρα που επρόκειτο να αναχωρήσουν, πήρε ο άγγελος τον δίσκο κρυφά, τον πέταξε στον αέρα και ο δίσκος χάθηκε. Ο γέρων σαν το είδε αυτό λυπήθηκε, όμως δεν είπε τίποτα.



Την δεύτερη μέρα έφθασαν σε ένα άλλο χωριό, όπου τους περιποιήθηκε φιλόξενα ένας ευλαβής χριστιανός. Αυτός είχε ένα μονάκριβο γιό και τον έφερε να τον ευλογήσουν και να του δώσουν την ευχή τους. Ο άγγελος όμως την ώρα που επρόκειτο να φύγει μαζί με τον ασκητή, έπιασε το παιδί από το λαιμό και το έπνιξε. Μπροστά σ΄αυτό το θέαμα ο γέρων δοκίμασε μεγάλη έκπληξη και τρόμαξε, αλλά και πάλι δεν μίλησε.



Αφού περπάτησαν και την Τρίτη μέρα, έφθασαν σ΄ένα άλλο μέρος, αλλά επειδή δεν βρήκαν κανένα να τους υποδεχθεί κάθισαν σε μια αυλή που είχε έναν τοίχο έτοιμο να πέσει. Ο άγγελος σηκώθηκε, ανασκουμπώθηκε, τον γκρέμισε και τον ξαναέκτισε αμέσως από τα θεμέλια.



Αντικρύζοντας κι αυτό το τελευταίο ο γέροντας δεν μπόρεσε πλέον να σιωπήσει, αλλά άρχισε να του λέει: σε εξορκίζω στο όνομα του Θεού του Υψίστου να μου πεις την αλήθεια. Τι είναι αυτά που έκανες; Άγγελος είσαι ή δαίμονας; Αυτά που έκανες δεν είναι έργα ανθρώπου. Κι όταν ο άγγελος ρώτησε «τι έκανα;», ο γέροντας είπε: «χθες και προχθές που μας δέχθηκαν εκείνοι οι φιλόχριστοι άνθρωποι και μας φιλοξένησαν, εσύ του μεν ενός πήρες τον ασημένιο δίσκο και τον πέταξες στον αέρα και εξαφανίσθηκε, του Δε άλλου έπνιξες τον γιο. Και εδώ που ήρθαμε δεν μας πρόσφεραν καμμιά περιποίηση ή φιλοξενία, καταπιάστηκες με το κτίσιμο και τους ευεργετείς».



Τότε του αποκρίθηκε ο άγγελος: «άκουσε αββά, κι εγώ θα σου φανερώσω την αλήθεια των πραγμάτων. Ο πρώτος που μας δέχθηκε είναι άνθρωπος θεοφιλής και δίκαιος και διοικεί τα υπάρχοντά του κατά τις εντολές του Θεού. Εκείνος όμως ο ασημένιος δίσκος προέρχονταν από άδικη κληρονομιά και για να μην χάσει κοντά σ΄αυτόν και τον μισθό από τα καλά του έργα, με πρόσταξε ο Θεός να τον εξαφανίσω, ώστε να είναι η φιλοξενία του καθαρή και απαλλαγμένη από ανομία. Ο άλλος πάλι που μας φιλοξένησε, είναι ευλαβής και ενάρετος άνθρωπος και αν ζούσε ο γιος του, επρόκειτο να γίνει όργανο του σατανά και να διαπράξει πολλά κακά που θα έκαναν να λησμονηθούν τα καλά έργα του πατέρα του. Γι΄αυτό όρισε ο Θεός να πεθάνει κι εκείνος έτσι μικρός, για να σωθεί και η δική του ψυχή και του πατέρα του».

Τότε ο γέροντας είπε: «όλα αυτά τα έκανες καλά, τι έχεις όμως να πεις για την τελευταία περίπτωση;» και ο άγγελος απάντησε: « μάθε, πάτερ, και γι΄αυτό, ότι ο νοικοκύρης αυτής της αυλής είναι κακός και άδικος και θέλει να βλάψει πολλούς, αλλά δεν το μπορεί εξαιτίας της φτώχιας του. Ο παππούς του όταν έκτιζε αυτόν τον τοίχο, έκρυψε μέσα σ΄αυτόν χρήματα πολλά, κι αν τον είχα αφήσει να πέσει, ο κακότροπος αυτός ιδιοκτήτης, θέλοντας να τον κτίσει, θα εύρισκε μέσα στα κατεδαφισμένα υλικά αυτά τα χρήματα και θα τα χρησιμοποιούσε για να κάνει το κακό που ήθελε. Γι αυτό με πρόσταξε ο Θεός να στερεώσω τον τοίχο, για να μη βρει τα χρήματα ο κακός αυτός άνθρωπος, που επρόκειτο να τα χρησιμοποιήσει στις κακές του επιθυμίες και να βλάψει τους ανθρώπους.

Και ξέρει ο Θεός πότε θα τον φανερώσει, σε άνθρωπο που πρέπει και θα τον χρησιμοποιήσει σε καλά έργα. Είδες, λοιπόν πως κρίνει ο Θεός σε κάποιες περιπτώσεις, όπως ζητούσες να μάθεις.

Γι αυτό πήγαινε στο κελί σου και μη σε μέλει για τα πράγματα του κόσμου, πως και γιατί γίνονται. Διότι τα κρίματα του Θεού είναι απροσμέτρητη άβυσσος, όπως είπε ο προφήτης, και οι ενέργειές Του ανεξιχνίαστες και ακατανόητες και δεν μπορεί ο άνθρωπος να γνωρίζει τα πάντα με ακρίβεια. Πίστευε λοιπόν, πάτερ, ότι ο Θεός είναι δίκαιος και δεν κάνει καμμία αδικία. Όσα επιτρέπει να γίνονται, όλα δικαίως γίνονται.



Όταν άκουσε αυτά από τον άγγελο ο ασκητής, δόξασε τον Θεό και, αφού αποσύρθηκε στο κελλί του, στο εξής δεν εξέταζε τίποτα.

Εκ του περιοδικού Θεοδρομία
Πηγή:http://www.impantokratoros.gr

[Domna]

Το μακάριο και ειρηνικό τέλος είναι χάρισμα και συγχρόνως ένδειξη ευαρεστήσεως στον Θεό. Για τις περιπτώσεις όμως του βιαίου , αναπάντεχου , (όπως π.χ. από αυτοκινητιστικό ατύχημα) πολλές φορές φρικτού τέλους , τι λέει η Παράδοσή μας;

Ο Άγιος Αναστάσιος ο Σιναΐτης, επίσκοπος Αντιοχείας, σε ερώτηση σχετική απάντησε:

« Ότι είναι ανεξερεύνητα τα κρίματα του Θεού και ανεξιχνίαστοι οι οδοί αυτού, όπως λέει και η Γραφή (Ρωμ. ια΄,33) είναι φανερό. Παρά ταύτα όμως δεν είναι αλήθεια ότι όλοι όσοι πεθαίνουν με βίαιο θάνατο το παθαίνουν αυτό εξ αιτίας των αμαρτιών τους. Διότι και οι γιοί του Ιώβ (Ιωβ, α΄19) παρ’ όλο που ήταν δίκαιοι , θάφτηκαν κάτω από τα ερείπια του σπιτιού τους. Αλλά και ο Χριστός μας το διδασκαλείο αυτό λέγοντας ότι δεν ήταν αμαρτωλότεροι απ’ όσους κατοικούσαν την Ιερουσαλήμ εκείνοι οι δεκαοκτώ άνδρες, πάνω στους οποίους έπεσε ο πύργος του Σιλωάμ (Λουκ ιγ΄, 4) ούτε πάλι εκείνοι των οποίων το αίμα ο Πιλάτος ανέμιξε με τις θυσίες.

Από αυτά λοιπόν μαθαίνουμε ότι και οι δίκαιοι πολλές φορές πεθαίνουν με βίαιο θάνατο με αφανή και άγνωστα κρίματα (αποφάσεις ) του Θεού, τα οποια οφείλονται σε τρείς λόγους:

Πολλές φορές ο Θεός επιτρέπει κάποιοι όσοιοι άνδρες να θανατωθούν από θηρία ή από σεισμούς ή από πνιγμό ή από πτώση σε γκρεμούς , για να φοβηθούν οι υπόλοιποι και να πούν: ‘‘Αν αυτός που ήταν άνθρωπος του Θεού έπαθε κάτι τέτοιο άραγε τι πρόκειται να πάθουμε εμείςοι αμαρτωλοί; Και εάν ο δίκαιος μόλις σώζεται, ο ασεβής και αμαρτωλός που θα βρεθή;’’ (Α΄Πέτρ δ΄,18)

Άλλοι πάλι που είχαν ίσως κάποια μικρά ελαττώματα και επετράπη να υποστούν αυτόν τον βίαιο θάνατο θα ευρεθούν πλεόν τέλεοι μπροστά στον Θεό.

Και κάποιοι άλλοι , που πολλές φορές σαν δυνατοί πήραν επάνω του τις αμαρτίες του λαού, παραδίδονται γι’ αυτόν τον λόγο σε πειρασμούς και οδυνηρό θάνατο προκαλώντας έτσι μεγαλύτερη σωτηρία και στον εαυτό τους και στον λαό. Διό τι ο Χριστός για χάρη μας δέχθηκε τον θάνατο.

Γνωρίζοντας λοιπόν αυτά, ας μη παραξενευθούμε, βλέποντας πως ο Ησαΐας πριονίσθηκε, ο Ιωάννης αποκεφαλίστηκε, ο Στέφανος λιθοβολήθηκε, ο Πέτρος σταυρώθηκε και πολλοί άλλοι άγιοι περιέπεσαν σε φοβερούς κινδύνους και θανάτους.

Ομοίως δε και στις περιπτώσεις που κακοί άνθρωποι βρίσκουν βίαιο θάνατο, τρείς είναι οι τρόποι ερμηνείας: ή για να σωφρονισθούν από την απειλή ( του φοβερού γεγονότος) και οι υπόλοιποι ή για να βρούν και οι ίδιοι κάποια ανακούφιση εκεί( στην άλλη ζωή) , γιατί πραγματικά πολλή ωφέλεια βρίσκουν εκεί όσοι χωρίζονται από το σώμα τους, με πικρό θάνατο…, ή από θεία οργή και απειλή , όπως έγινε στην περίπτωση του Φαραώ (Εξοδ.ιδ΄, 27-28)) και του κατακλυσμού (Γεν. ζ΄,4-6)

Συνεπώς , άλλοι υποφέρουν βάσανα μόνον εδώ, όπως ο Λάζαρος ( της παραβολής του Ιησού) , άλλοι σ’ ένα μέρος εδώ και σ’ ένα μέρος μετά θάνατον, όπως ακριβώς εκείνοι που κάηκαν στα Σόδομα, κι άλλοι μόνον μετά θάνατον, όπως ο πλούσιος της παραβολής του Λαζάρου.

Όταν λοιπόν δεις πως κάποιος γκρεμίστηκε ή πνίγηκε, να μη λες μήτε να περιεργάζεσαι: ‘‘ Άραγε να’χε φθάσει η ώρα του ή πέθανε πρόωρα; Ή μήπως αυτό συνέβη με την συνεργασία του διαβόλου;’’ Πρέπει να γνωρίζεις ότι πολλές φορές περιπίπτουμε σε πειρασμούς και συμφορές και θανάτους από δικλή μας αδιακρισία και αυθάδεια, όπως , για παράδειγμα, παθαίνουν οι ναυτικοί που ενώ βλέπους την κακοκαιρία να έρχεται , βγάζουν το πλοίο από το λιμάνι και πέφτουν από μόνοι τους σε άλλους κινδύνους, πράγμα που δεν το θέλει ούτε ο Θεός, ούτε ο διάβολος….Ίσως δε και με θέλημα του Θεού να πεθαίνουν μερικοί με πικρό θάνατο, προς σωτηρία τους». Και συνεχίζει με το εξής παράδειγμα.

« Κάποτε ο βασιλιάς Μαυρίκιος (582-602) παρακάλεσε τον Θεό να ξεπληρώσει εδώ, στον κόσμο αυτό, τα αμαρτήματά του. Είδε λοιπόν στο όνειρό τους ένα υπερένδοξο βασιλέα, που διέταξε να παραδοθεί αυτός ( προς θάνατο) στον στρατιώτη Φωκά. Αυτό κι έγινε. Υπήρχε δε και κάποιος αναχωρητής, φημισμένος για τα θαύματά του, ο οποίος είχε μαζί τους στην έρημο ένα υποτακτικό. Μιά μέρα λοιπόν ο μαθητής επισκέφθηκε κάποια πόλη που είχε ένα πονηρό και άθεο άρχοντα. Αυτός είχε πεθάνει και κηδευόταν συνοδευόμενος από πλήθος πολύ και με τιμές και κεριά και θυμιάματα. Όταν γύρισε ο υποτακτικός πίσω στην έρημο βρήκε τον θεοφόρο γέροντά του κατασπαραγμένο απο μια ύαινα. Τότε άρχισε να αδημονεί και σχεδόν να αντιδικεί με τον Θεό λέγοντας: ‘‘ που είναι η δικαιοκρισία σου Κύριε; πως εκείνος ο πονηρός άρχοντας , που σε παρόργισε πολύ, πέθανε τόσο ένδοξα, ενώ αυτός ο άγιος, που πολύ σε υπηρέτησε, καταβροχθίστηκε από ένα θηρίο;’’ Ενώ έλεγε αυτά και παραπονιόταν , του εμφανίσθηκε άγγελος Κυρίου και του είπε: ‘‘ Εκείνος ο άρχοντας, που ήταν εντελώς κακός, είχε κάνει μια αγαθή πράξη. Με την τιμή που του’ γινε στην κηδεία πήρε τον μισθό του για’ κείνο το καλό κι έτσι έφυγε για την άλλη ζωή τελείως καταδικασμένος. Ο δικός σου πάλι γέροντας, που έκανε όλο τα ευάρεστα στον Θεό , είχε σαν άνθρωπος και κάποιο ελάττωμα, και με αυτό το πικρό θάνατο το εξόφλησε κι έφυγε για εκεί τελείως καθαρός». (P. G. 89, 500A -504B).

ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ ΤΙ;
Αλυπίου Αθανασιάδου
Εκδοσεις «ΤΗΝΟΣ»

[LOCKHEART]

Οι τελευταίες λέξεις της Αγγελικής προς τον σύζυγο της ήταν "Χρήστο με πνίγει ο καπνός...Σώσε με!".Πέρασα εχθές από την Σταδίου.Πλήθος κόσμου είχε κοντοσταθεί και κοιτούσε.Θυμόταν και αναλογιζόταν τι έγινε πριν τέσσερις μέρες εκεί.Τις ψυχές που χάθηκαν μέσα σε λίγα λεπτά.Η αγέννητη ψυχή που ποτέ δεν είδε το φως της ζωής.Κεράκια ήταν αναμένα λες και όλοι ήθελαν που περνούσαν να δώσουν το δικό τους φως στην σκοτεινή αυτή στιγμή της ζωής.Μάτια δακρυσμένα, βλέματα απόγνωσης.Πρόσωπα σκυθρωπά.Μια λέξη πλανάται και ακούγεται από όλους χωρίς ηχώ αλλά με πόνο και θλίψη μέσα από τις καρδιές όλων..."Γιατί Κύριε..." Πως θα απολογηθούμε και για αυτό στον Κύριο; Βλέπω τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων με τις φωτογραφίες του γεγονότος και σοκάρομαι.Με ρωτάει το υποσυνεινήδητό μου, ο κακός μου ευατός, ο ολιγόπιστος, δεν ξέρω...δεν ξέρω ,ποιος είναι, ποιος είμαι ... "Τόσα θαύματα έχει κάνει ο Κύριος Σου..δεν μπορούσε να σώσει μια αγέννητη ψυχή;".
Στενοχωριέμαι και θλίβομαι που το λεω αυτό ,αλλά είναι μια φωνή που βγαίνει από μέσα μου.Θέλω να την πνίξω, γιατί δεν έχω δικαίωμα να με πνίγουν φωνές όταν είμαι τόσο αμαρτωλός.
Παρακαλώ λοιπόν την Αγάπη σας και την συμβουλή σας.
Μακάρι ο Θεός να με λυπηθεί.

Ειναι πραγματικά μια αληθινή κραυγή ανθρώπινης ψυχης και ειναι απόλυτα λογικό ....

Αυτή ειναι όμως η ζωή αυτή ειναι η πραγματικότητα της η υφής της , προσωπικά έχω κάποιες απόψεις σχετικά με το θάνατο και πως λειτουργεί που μερικές φορές με λένε θανατολαγνο αλλά δεν ειναι έτσι..
Ας δουμε τι μας διδάσκει...

Αυτη την στιγμή που μιλάμε σκοτώνονται άνθρωποι απο πυροβολισμούς , πεθαίνουν απο πείνα, καταλήγουν σε νοσοκομεία, δολοφονούνται κλπ. Αυτη ειναι η πολυπλοκότητα της ζωής αν θέλετε ειναι η μαγεία της και το μεγαλειο ζωης-θανάτου, Χαρας-λύπης.
ΚΟυβέντες όπως ΓΙΑΤΙ, ΓΙΑΤΙ σε μένα (δηλαδή στον δίπλα;) δεν χωρούν στο θεολογικό κομμάτι είναι όμως απόλυτα κατανοητές στο κοσμικό λογικό και ανθρώπινο.

ΦΟΒΟΣ ΘΕΟΥ - ΜΝΗΜΗ ΘΑΝΑΤΟΥ. Να μην φέυγουν αυτές οι λέξεις απο το μυαλό και την καρδιά μας το θέμα δεν ειναι αν θα πεθάνουμε αυτό το ξέρουμε το θέμα ειναι να σωθούμε εκεί ειναι η ουσία. Ο θάνατος του δίπλα ειναι πολύ κοντα σε μάς όσο απιστευτο και αν ακούγεται ο θάνατος του δίπλα συμβαίνει επηδεί εκλίθη απο το ΘΕΟ αλλά και να μας διδάσκει και μας οτι η ορμη του θάνατου δεν ρωτά μπορεί να ειναι αυριο μπορεί και σε 100 χρονια.

ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ; Επαγρύπνηση καθημερινα , έπεσες; σήκω!. Κάποια στιγμή είπα στην κοπέλα μου "Δεν με ενδιαφέρει αν θα πεθάνεις με ενδιαφέρει να σωθείς" ευτυχώς δεν με παρεξήγησε διοτι ασχολείται με πνευματικά θέματα . Ο κοσμικός άνθρωπος μένει τον θάνατο ο άνθρωπος του κυριού πάει ένα βήμα μπροστά βλέπει τον θάνατο σαν γέφυρα και κοιτάει την απέναντι όχθη

Ο πόνος του θανάτου ειναι ανθρώπινος δεν μπορεί να αλλάξει με την αγκαλιά του Κυριου της Θεομήτορος και των Αγίων γίνεται ποιο γλυκύς και επουλώνεται γρήγορα.

Ο Κύριος γνωρίζει ΕΜΕΙΣ όχι αδυνατούμε να συλλάβουμε ΠΑΝΤΑ .. απλά ικασίες μηπως πιάσουμε τίποτις απο τις ενέργειες του και πάλι πέφτουμε στο κενο.

Ειναι τοσο απλά τα πράγματα οσο και πολύπλοκά.... Οσο εύκολο ειναι να περπατήσεις σε τεντωμένο σχοινί αλλο τόσο ειναι να πέσεις...

Ο θάνατος ;


Μπορει να είναι και αύριο μπορεί να ειναι και τώρα μπορεί και σε 100 χρόνια για μένα για σένα .... Μην το κοιτάς αυτό απλά να το θυμάσαι

[theodore]

Ευχαριστώ Gpir,Domna,Lockheart.Μου δώσατε δύναμη να συνεχίσω.Έχασα τον δρόμο μου προς στιγμή και έβλεπα τον ευατό μου να γυρίζει πίσω.Ξαναβλέπω τα πράγματα ,ευτυχώς όχι με την λογική, αλλά με την καρδιά.Με την καρδιά μου που είναι χαρισμένη στον Κύριο μου.
Και πάλι. χίλια ευχαριστώ σε όλους σας.Ξέρω ότι δεν είμαι μόνος...

[ψυχουλα]

Καλημέρα και καλή εβδομάδα!

Υπαρχουν και αλλες σκεψεις που γεννιωνται απο ολα αυτα.
Πολλες φορες μας τυχαινει κατι καλο ή γλιτωνουμε απο κατι και λεμε Αγιο ειχα ή ο Θεός με βοηθησε. Δηλαδη δεχομαστε οτι ο Θεος επεμβαινει.
Οταν μας συμβαινει κατι κακο ομως λεμε οτι ο Θεός δεν επενέβη γιατι θα καταργουνταν η αυτοβουλια μας!

Γινεται και το αλλο λαθος. Εστω οτι εχουμε δυο μωρα αρρωστα το ενα ζει το αλλο οχι. Για το πρωτο λεμε το εσωσε ο Θεος για το δευτερο το πηρε ο Θεος. Βαζω μωρα στο παραδειγμα για να ειναι ισα μεταξυ τους ως προς την αμαρτια γιατι τα μωρα μονο το προπατορικο αμαρτημα φερουν και τιποτε αλλο. Λοιπον τι σκεφτομαστε; oτι ο Θεός ειναι αδικος; αυτο ομως ειναι αδυνατον! οτι κατι πληρωνουν οι γονεις; αυτο ομως ειναι αυθαιρετο συμπερασμα. Γιατι τελικα μπορει οι γονεις αυτου που εζησε να ειχαν απομακρυνθει απο το Θεο και ετσι να Τον ξαναβρήκαν τελικά, οι δε γονεις του αλλου που εφυγε να ηταν κοντα στο Θεό και να περασαν...τεστ. Προσφατα δε διαβασαμε μια δημοσιευση οτι οσο πιο κοντα στο Θεο εισαι τοσο πιο πολλες δοκιμασιες περνας; Αρα καλο ειναι να αποφευγουμε να βγαζουμε συμπερασματα για τετοιες καταστασεις γιατι μπορουμε να γινουμε ακομα και αδικοι.

εμενα παιδια δε με προβληματιζει γιατι ο Θεός παίρνει όποτε παίρνει τους ανθρώπους αλλα γιατι ενα αθωο βρεφος πχ δεν αρκει να πεθανει αλλα πεθαινει υποφεροντας. Αυτο δε μπορω να καταλαβω, τον τροπο. Ο Θάνατος δεν ειναι τιποτα στην πραγματικοτητα απο τη στιγμη που πας καπου αλλου, το προβλημα ειναι σε αυτους που μενουν πισω. Νομιζω ομως οτι περισσοτερο πρεπει να μας απασχολει το τι κανουν οι ανθρωποι και οχι το τι δεν κανει ο Θεός. Να μας εντυπωσιαζει οτι οι ανθρωποι μπορουν και ειναι τοσο βαρβαροι ακομα και σε αθωα πλασματα.
Ακομα και στα προσφατα γεγονοτα, εμενα προσωπικα δε μου εκαναν τοσο εντυπωση οι κουκουλοφοροι με τις μολοτοφ οσο το οτι καποιοι ανθρωποι που παρευρισκονταν μαρτυρες εκει φωναζαν καφτε τους και εμποδιζαν τους πυροσβεστες να πλησιασουν. Τοσοι ανθρωποι και δε βρεθηκε ενας ανθρωπος με φωνη λογικης και αγαπης!! Ανθρωποι που ζουμε μαζι ο ενας ξερει τι περνα ο αλλος πανω κατω στο ιδιο καζανι βραζουμε αλλα.....τιποτα. Και μετα λεμε για το Θεο που δε βοηθησε!
τωρα γιατι ο Θεος αφηνει στο ελεος της βαρβαροτητας του καθενα ακομα και μωρα που δε μπορουν να αμυνθουν αυτο μονο ο Κύριος το ξέρει. Και αν σκεφτουμε ενα ομορφο κειμενο που δημοσιευσε προσφατα ενα μελος για το οτι καθε πονος που δεχομαστε εμεις ειναι πονος στην καρδια του Θεου τοτε τα πραγματα ειναι ακομη πιο ανεξηγητα αφου και ο Ιδιος υποφερει οταν επιτρεπει αυτα.
Πιστεύω ότι όλα κάτι εξυπηρετούν που εμείς δε μπορούμε καν να φανταστούμε.

[aposal]

Πολύ σωστές οι απαντήσεις των προγραψάντων. Η ερώτηση "Γιατί Θεέ μου επιτρέπεις τόσο πόνο" είναι μια απόλυτα λογική ερώτηση την οποία, φαντάζομαι, θα την έχουν κάνει όλοι οι πιστοί.
Κάποτε την είχα διατυπώσει κι εγώ σ' έναν ηγούμενο, την ώρα που τρώγαμε. Ο ηγούμενος πήρε το μαχαίρι κι έκοψε ένα λεμόνι στα δυο. "Το ένα μισό, μου είπε, είναι η επίγεια ζωή του ανθρώπου και το άλλο, η μετά θάνατον ζωή. Εμείς βλέπουμε και κρίνουμε τον Θεό με βάση όσα γίνονται στο ένα κομμάτι, αυτό της επίγειας ζωής. Ο Θεός όμως επεμβαίνει με βάση την όσο το δυνατόν καλύτερη ζωή του ανθρώπου ΚΑΙ στα δύο κομάτια".

[panagiotisspy]

Εκπληκτικό το παράδειγμα του Ηγουμένου!
Θα προσέθετα μόνο, ότι αναλογικά η επίγεια ζωή δεν είναι το μισό λεμόνι, αλλά μια σταγόνα μόνο από το λεμονόζουμο που έσταξε από τη μαχαιριά.
Επομένως πόση αξία μπορεί να έχει αυτή η σταγόνα, μπροστά στην άπειρη αξία όλου του υπολοίπου?

[aposal]

Αποσπάσματα από το βιβλίο «ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ, ΛΟΓΟΙ Δ΄, ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΗ ΖΩΗ»

(σελ. 197-198)
-Γέροντα μερικοί λένε «Δεν είναι σκληρό που το επέτρεψε αυτό ο Θεός; Δεν πονάει ο Θεός;»
-Ο πόνος του Θεού για τους ανθρώπους που βασανίζονται από αρρώστιες, από δαίμονες, από βαρβάρους κλπ έχει συγχρόνως και χαρά για την ουράνια αμοιβή που τους έχει ετοιμάσει. Έχοντας δηλαδή υπ’ όψη Του ο Θεός την ανταπόδοση που θα λάβει στον Ουρανό όποιος περνάει δοκιμασίες και γνωρίζοντας τι τον περιμένει στην άλλη ζωή, αυτό Τον κάνει να μπορεί να «αντέχει» τον πόνο. Εδώ επέτρεψε να κάνει τόσα εγκλήματα ο Ηρώδης! Δεκατέσσερις χιλιάδες νήπια έσφαξε και πόσους γονείς που δεν άφηναν τους στρατιώτες να σκοτώσουν τα παιδιά τους, τους σκότωσαν κι εκείνους! Οι βάρβαροι στρατιώτες, για να φανούν στους αρχηγούς τους καλύτεροι, έκοβαν τα παιδάκια κομματάκια! Όσο πιο πολύ βασανίζονταν τα παιδάκια, τόσο περισσότερο πονούσε ο Θεός, αλλά και τόσο περισσότερο χαίρονταν για τη μεγαλύτερη δόξα που θα είχαν να απολαύσουν στον Ουρανό. Χαιρόταν για τα αγγελουδάκια αυτά, που θα αποτελούσαν το αγγελικό μαρτυρικό τάγμα. Άγγελοι από μάρτυρες!

(σελ. 200)
Οι δοκιμασίες που μας έρχονται είναι μερικές φορές η αντιβίωση που δίνει ο Θεός για τις αρρώστιες της ψυχής μας και μας βοηθούν πολύ πνευματικά. Τρώει ο άνθρωπος ένα μαλακό σκαμπίλι και μαλακώνει η καρδιά του. Ο Θεός ξέρει φυσικά σε τι κατάσταση βρίσκεται ο καθένας μας, αλλά επειδή εμείς δεν ξέρουμε, επιτρέπει να δοκιμαστούμε για να γνωρίσουμε τον εαυτό μας, να βρούμε τα πάθη που υπάρχουν κρυμμένα μέσα μας και να μην έχουμε παράλογες απαιτήσεις την ημέρα της κρίσεως. Γιατί και να παρέβλεπε τα πάθη μας και να μας έπαιρνε όπως είμαστε στον Παράδεισο και εκεί πάλι θα δημιουργούσαμε προβλήματα. Γι’ αυτό ο Θεός επιτρέπει στον διάβολο να δημιουργεί εδώ πειρασμούς, για να μας ξεσκονίζουν, ώστε να ταπεινωθεί και εξαγνιστεί η ψυχή μας με τις θλίψεις. Οπότε μετά μας χαριτώνει.

[aposal]

Εκπληκτικό το παράδειγμα του Ηγουμένου!
Θα προσέθετα μόνο, ότι αναλογικά η επίγεια ζωή δεν είναι το μισό λεμόνι, αλλά μια σταγόνα μόνο από το λεμονόζουμο που έσταξε από τη μαχαιριά.
Επομένως πόση αξία μπορεί να έχει αυτή η σταγόνα, μπροστά στην άπειρη αξία όλου του υπολοίπου?

Έτσι είναι, αλλά για λόγους πρακτικούς, υποθέτω, έκοψε το λεμόνι στα δυο.