Που είναι τα όρια;

[panagiotisspy]

Ως τωρα στη ζωη μου οταν ειχα προβληματα στις σχεσεις μου με τους συνανθρωπους μου αντδρουσα επιθετικα και εγωιστικα. Τωρα δεν θελω καθολου μα καθολου να το κανω αυτο. Στην προσπαθεια μου αυτη λοιπον γεννηθηκαν αυτα τα ερωτηματικα που σας εθεσα παραπανω ζητωντας την βοηθεια σας και που τοσο προθημα μου δωσατε και σας ευχαριστω γι αυτο. Το ξερω πως εχω πολυ δρομο ακομα και πολυ ψαξιμο και αγωνα, και παρολο που διαβασα τις αποψεις σας και μερικα σημεια ηταν αρκετα διαφωτιστικα, εξακολουθω να νοιωθω μπερδεμενη και προβληματισμενη...

Σε γενικές πάντως γραμμές αδελφή μου Ιριδα, νιώθω πως η έννοια αυτοεκτίμηση, δεν πρέπει να αφορά σε καμμία περίπτωση το τομάρι μας και το εγώ μας, αλλά αυτό που πρεσβεύουμε σε επίπεδο πνευματικό, δηλαδή την Πίστη μας. Σε αυτό το κομμάτι του εντός παρενθέσεως (εγώ μας), πρέπει να μην υποχωρούμε και να είμαστε αδιάλλακτοι.
Γιατί όλο αυτό, στην ουσία δεν είναι "εγώ", αλλά είναι "Αυτός" (ο Κύριος).

Φυσικά και είναι δύσκολο που αισθάνεσαι προβληματισμό, όλοι μας λίγο ή πολύ αισθανόμαστε αναλόγως.

[dora gian]

Σε γενικές πάντως γραμμές αδελφή μου Ιριδα, νιώθω πως η έννοια αυτοεκτίμηση, δεν πρέπει να αφορά σε καμμία περίπτωση το τομάρι μας και το εγώ μας, αλλά αυτό που πρεσβεύουμε σε επίπεδο πνευματικό, δηλαδή την Πίστη μας. Σε αυτό το κομμάτι του εντός παρενθέσεως (εγώ μας), πρέπει να μην υποχωρούμε και να είμαστε αδιάλλακτοι.
Γιατί όλο αυτό, στην ουσία δεν είναι "εγώ", αλλά είναι "Αυτός" (ο Κύριος).

νομιζω οτι τον ΚΥΡΙΟ τον βλεπουμε στο προσωπο του αλλου για αυτο ειπε οταν βοηθας τον αλλον ΕΜΕΝΑ βοηθας απα δεν νομιζω οτι ειναι τοσο πνευματικο και αοριστο οσο εμπρακτο για να αποκτησουμε πνευματικοτητα

[nikolaos-9]

Η ταπείνωση είναι η αρετή που όταν τη δεί ο Θεός στον άνθρωπο, τότε απλώνει το χέρι Του. Όσο "χαμηλότερα" πέφτει ο άνθρωπος κατά κόσμον, τόσο υψηλότερα τον ανεβάζει ο Θεός.

Υπάρχει μεγαλύτερη αξιοπρέπεια, όταν ο ίδιος ο Θεός επιβραβεύει κάποιον;


Στη ζωή του, ο αληθινά ταπεινός δε χρειάζεται να αποδείξει κάτι, οπότε είναι έτσι κι αλλιώς αξιοπρεπής. Όταν γνωρίζει μέσα του πως κάποιος που τον έβρισε πχ. η τον αδίκησε, το έκανε γιατί μπορεί η ψυχή του να υποφέρει και να ξεσπά έτσι, τότε σίγουρα δεν τον ενδιαφέρει να αντιδράσει με τον ίδιο τρόπο, αντιθέτως μπορεί να προσευχηθεί γι αυτόν. Αυτό είναι πραγματική αξιοπρέπεια!!

Κι επειδή η αγάπη είναι μεταδοτική και ο άλλος θα το καταλάβει!

[irida]

Η ταπείνωση είναι η αρετή που όταν τη δεί ο Θεός στον άνθρωπο, τότε απλώνει το χέρι Του. Όσο "χαμηλότερα" πέφτει ο άνθρωπος κατά κόσμον, τόσο υψηλότερα τον ανεβάζει ο Θεός.

Υπάρχει μεγαλύτερη αξιοπρέπεια, όταν ο ίδιος ο Θεός επιβραβεύει κάποιον;


Στη ζωή του, ο αληθινά ταπεινός δε χρειάζεται να αποδείξει κάτι, οπότε είναι έτσι κι αλλιώς αξιοπρεπής. Όταν γνωρίζει μέσα του πως κάποιος που τον έβρισε πχ. η τον αδίκησε, το έκανε γιατί μπορεί η ψυχή του να υποφέρει και να ξεσπά έτσι, τότε σίγουρα δεν τον ενδιαφέρει να αντιδράσει με τον ίδιο τρόπο, αντιθέτως μπορεί να προσευχηθεί γι αυτόν. Αυτό είναι πραγματική αξιοπρέπεια!!

Κι επειδή η αγάπη είναι μεταδοτική και ο άλλος θα το καταλάβει!

Μου φανηκε πολυ διαφωτιστικη η απαντηση σου. Με προβληματισε ομως λιγο το οτι ο πραγματικα αξιοπρεπης δεν χρειαζεται να αποδειξει τιποτα. Μηπως εκει ακριβως κρυβεται υπουλα ο εγωισμος; Οσο για την προσευχη ειναι κατι που με βρισκει συμφωνη εχω αρχισει να το κανω και σκοπευω να το συνεχισω!

[nikolaos-9]

Φυσικά και δεν του χρειάζεται του ταπεινού ανθρώπου να αποδείξει τίποτε στους άλλους, γιατί ίσα-ίσα που είναι ο εγωισμός αυτός που μας κινεί να πρέπει να αποδεικνύουμε στους άλλους την αξία μας!

Αυτός που είναι απαλλαγμένος από τον εγωισμό, ναι, δεν τον τρέφει η ανάγκη να τον αποδέχονται και να τον θαυμάζουν οι άλλοι. Αγαπά τους άλλους πραγματικά και προσεύχεται γι αυτούς. Κι εδώ που τα λέμε κι οι άλλοι τον αγαπούν, βλέποντας τη χάρη του Θεού επάνω του.

[aposal]

Είναι όπως τα λεέι ο Νίκος. Απλά δεν έχουμε όλοι τα ίδια όρια και από κάποιο σημείο και μετά οι μειώσεις που μπορεί να δεχθούμε ως άτομα, ειδικά όταν δεν είμαστει ιδιαίτερα προχωρημένοι πνευματικά, μπορεί να βλάψουν τον ψυχισμό μας, και να φέρουν άσχημα αποτελέσματα. Γι' αυτό θα πρέπει να έχουμε από κοντά τον "γιατρό" (πνευματικό) μας.
Επίσης υπάρχουν μειώσεις που μπορούμε να δεχόμαστε χωρίς να μας βλάψουν πνευματικά (όταν μας θίγουν ως άτομα) και άλλες που δεν πρέπει να τις δεχόμαστε (όταν μας θίγουν ως Χριστιανούς).

[irida]

Φυσικά και δεν του χρειάζεται του ταπεινού ανθρώπου να αποδείξει τίποτε στους άλλους, γιατί ίσα-ίσα που είναι ο εγωισμός αυτός που μας κινεί να πρέπει να αποδεικνύουμε στους άλλους την αξία μας!

Αυτός που είναι απαλλαγμένος από τον εγωισμό, ναι, δεν τον τρέφει η ανάγκη να τον αποδέχονται και να τον θαυμάζουν οι άλλοι. Αγαπά τους άλλους πραγματικά και προσεύχεται γι αυτούς. Κι εδώ που τα λέμε κι οι άλλοι τον αγαπούν, βλέποντας τη χάρη του Θεού επάνω του.

Αρκετα διαφωτιστικη η απαντηση αυτη για μενα. Θα την ακολουθησω και ελπιζω να λυσω πολλα προβληματα μου. Ευχαριστω!