Που είναι τα όρια;

[dionysisgr]

Στα πνευματικα ζητηματα δεν υπαρχουν ορια και συνορα. Το εσχατο οριο ειναι ενυποστατο και ειναι ο Χριστος. Εκει καταληγουν ολα.

Ολες οι αρετες και τα μεσα δεν εχουν κανενα νοημα εαν δεν οδηγουν στην Χριστοποιηση μας. Συνεπως η συζητηση αυτη δεν εχει ουσιαστικο αντικειμενο, εφοσον δεν βλεπουμε ολα τα συμβεβηκοτα της ζωης μας, ως πνευματικο μονοπατι που μας οδηγει στην προσωπικη μας τελειωση.

Τρως ξυλο αδελφε; Φυγε παραπερα. Σε βριζουν; Απεχωρησε.. Βλασφημουν τον Θεο σου; Τιναξε την σκονη απο τα παπουτσια σου και μην ξαναπατησεις εκει ουτε να συναναστραφεις αυτους τους ανθρωπους.

Θελεις να ανταποδιδεις τα ισα, η, και παραπανω ακομα, ωστε να αναπαυθεις μεσω της εκδικησεως; Εισαι ακομα στην εποχη του παλαιου νομου, και εχεις απορριψει μεσα σου το μυνημα του Ευαγγελιου. εστω και εαν δεν θελεις να το παραδεχθεις.

Η φυγη ειναι μια πραξη βαθυτατα Χριστοκεντρικη, γιατι αφενος δεν δινει λαβη για περισσοτερη βια, αφετερου διασωζει την αξιοπρεπεια, και την πνευματικη μας ισορροπια, που ειναι πανω απο ολα, και αυτην ΜΟΝΟΝ, θα παρουμε μαζι μας, οταν φυγουμε απο εδω, και οχι τις οποιες "επιτυχιες" μας, η τις αρρωστες εκδικητικες μας αναμνησεις..

Ο Αγ.Ιωαννης ο Χρυσοστομος, ελεγε οτι ο Χριστιανος δεν ειναι και.. καρπαζοεισπρακτορας, για να καθεται επι τουτου να τις τρωει απο τον καθενα, αλλα οταν αδικειται καταφανεστατα ομως, πρεπει να συγκρατειται και να ομιλει περι της αληθειας, ανευ ομως εκδικητικων η αλλων ενεργειων.

Το ανατηθιμι εις τον Θεον, δια τους αδικουντας ειναι η ορθη σταση ενος Χριστιανου συνειδητου, ΠΛΗΝ θεματων Πιστεως. Εκει αλλαζει το πραγμα, και η φυγη εκει ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ.

Σε ολα τα αλλα, ας υποχωρουμε, και θα μας δικαιωσει ο Θεος, εν καιρω, και εφοσον εμεις ειμαστε τιμιοι και καλοπροαιρετοι.

Η ιδανικη κατασταση ειναι το να προσευχεσαι υπερ των εχθρων σου, αλλα αυτη ειναι μια κατασταση των τελειων, και απεχουμε πορρω απο αυτην, η οποια ειναι και σε τελικη αναλυση δωρεα Θεου, οπως ολες οι αρετες, και οι τελειοτητες, και τα αγαθα.

Η ταπεινωση ως αρετη, εσωτερικα βιωνεται και ωριμαζει και εκζητειται δια βιου, και αφου κατακτηθει τοτε εμφανιζεται εξωτερικα,
ενω η εξωτερικη ταπεινοσχημια, και η επιπλαστη συμπεριφορα της ευσεβιστικης κακομοιριας - ψευδοταπεινωσεως,
ειναι μια αρρωστια διαχρονικη, ξεκαθαρο συμπτωμα της θρησκειοποιησης της αποκεκαλυμμενης ημων σωζουσας Πιστεως.

Ο ταπεινοσχημος συμπεριφερεται ως κακομοιρης, αδικουμενος υπο παντων, δειχνει εξωτερικα να υπομενει, αλλα μεσα του καταριεται, και χρησιμοποιει εγωϊστικα, την ταπεινωση, ως ενδυμα, και οχι ως καρδιακη κατασταση, και φυσικα επουδενι δεν εχει αναπτυξει σταθερη εξη στην αρετη αυτη.

Πολλοι επιδιωκουν να αδικουνται, η να εμφανιζονται ως αδικημενοι, μονιμως, και κατατρεγμενοι, σε στυλ αλα "ξανθοπουλος", και η "μαυρη μου η μοιρα", βλασφημωντας ετσι το Ονομα του Θεου, αφου θεωρουν οτι μια ζωη ολοκληρη, η Προνοια του Θεου, γιαυτους ειναι ανυπαρκτη!

Ο πραγματικα ταπεινοφρων, δεν επιδιωκει να αδικει, αλλα ουτε και να αδικειται κατ'επαγγελμα. Εαν τυχει πειρασμος, θα τον υπομεινει με αξιοπρεπεια, και υπομονη, αλλα δεν θα ανταποδωσει, πολυ δε περισσοτερο δεν θα γογγυσει, η δεν θα το μετατρεψει σε εγωπαθες μελοδραμα, ωστε να ελκυσει τα φωτα των οικτιρμων Θεου και ανθρωπων επανω του.

Χρειαζεται και εδω οπως και παντου, η μεγιστη των αρετων κατα πολλους Πατερες, δηλαδη η διακριση, και φυσικα πολλη προσευχη, ωστε να γνωριζουμε κατα περιπτωση το θελημα του Θεου, και να ξεχωριζουμε εαν αυτο που συμβαινει καρπος ειναι απο την δικη μας, σπορα, δηλαδη την συμπεριφορα μας, και τις επιλογες μας, η καρπος του διαβολου και των πειρασμων που επιτρεπει ο Θεος, για την προσωπικη μας τελειωση, οποτε και πρεπει να δρουμε αναλογα.

Ολα τα θεματα, δεν λυνονται σε επιπεδο αποριας <=> απαντησης, ως διανοητικη εξισωση, αλλα ως τιμια και ειλικρινης αναθεση στον Θεο μεσω της προσευχης.

Αυτη ειναι η λυση και η απαντηση. Εαν θελουμε να λεγομαστε Ορθοδοξοι πιστοι του Χριστου, και οχι ορθολογιστες της δεκαρας..

[eortologio_gr]

...Η φυγη ειναι μια πραξη βαθυτατα Χριστοκεντρικη, γιατι αφενος δεν δινει λαβη για περισσοτερη βια, αφετερου διασωζει την αξιοπρεπεια, και την πνευματικη μας ισορροπια, που ειναι πανω απο ολα, και αυτην ΜΟΝΟΝ, θα παρουμε μαζι μας, οταν φυγουμε απο εδω, και οχι τις οποιες "επιτυχιες" μας, η τις αρρωστες εκδικητικες μας αναμνησεις...
...Πολλοι επιδιωκουν να αδικουνται, η να εμφανιζονται ως αδικημενοι, μονιμως, και κατατρεγμενοι, σε στυλ αλα "ξανθοπουλος", και η "μαυρη μου η μοιρα", βλασφημωντας ετσι το Ονομα του Θεου, αφου θεωρουν οτι μια ζωη ολοκληρη, η Προνοια του Θεου, γιαυτους ειναι ανυπαρκτη!
...
Αυτη ειναι η λυση και η απαντηση. Εαν θελουμε να λεγομαστε Ορθοδοξοι πιστοι του Χριστου, και οχι ορθολογιστες της δεκαρας..

Ερώτηση εργασίας : εστω κάποιος βαθειά Ορθόδοξος είναι κατηγορούμενος και καλείται να απολογηθει και να απαντήσει σε 5 ερωτήματα του Εισαγγελέα.

Τι θα του πρότεινες να κάνει ? Να δώσει ένα λευκό χαρτί ή να απαντήσει ένα προς ένα στα ερωτήματα ?

Χρ.

[ψυχουλα]

Στα πνευματικα ζητηματα δεν υπαρχουν ορια και συνορα. Το εσχατο οριο ειναι ενυποστατο και ειναι ο Χριστος. Εκει καταληγουν ολα.

Ολες οι αρετες και τα μεσα δεν εχουν κανενα νοημα εαν δεν οδηγουν στην Χριστοποιηση μας. Συνεπως η συζητηση αυτη δεν εχει ουσιαστικο αντικειμενο, εφοσον δεν βλεπουμε ολα τα συμβεβηκοτα της ζωης μας, ως πνευματικο μονοπατι που μας οδηγει στην προσωπικη μας τελειωση.

Τρως ξυλο αδελφε; Φυγε παραπερα. Σε βριζουν; Απεχωρησε.. Βλασφημουν τον Θεο σου; Τιναξε την σκονη απο τα παπουτσια σου και μην ξαναπατησεις εκει ουτε να συναναστραφεις αυτους τους ανθρωπους.

Θελεις να ανταποδιδεις τα ισα, η, και παραπανω ακομα, ωστε να αναπαυθεις μεσω της εκδικησεως; Εισαι ακομα στην εποχη του παλαιου νομου, και εχεις απορριψει μεσα σου το μυνημα του Ευαγγελιου. εστω και εαν δεν θελεις να το παραδεχθεις.

Η φυγη ειναι μια πραξη βαθυτατα Χριστοκεντρικη, γιατι αφενος δεν δινει λαβη για περισσοτερη βια, αφετερου διασωζει την αξιοπρεπεια, και την πνευματικη μας ισορροπια, που ειναι πανω απο ολα, και αυτην ΜΟΝΟΝ, θα παρουμε μαζι μας, οταν φυγουμε απο εδω, και οχι τις οποιες "επιτυχιες" μας, η τις αρρωστες εκδικητικες μας αναμνησεις..

Ο Αγ.Ιωαννης ο Χρυσοστομος, ελεγε οτι ο Χριστιανος δεν ειναι και.. καρπαζοεισπρακτορας, για να καθεται επι τουτου να τις τρωει απο τον καθενα, αλλα οταν αδικειται καταφανεστατα ομως, πρεπει να συγκρατειται και να ομιλει περι της αληθειας, ανευ ομως εκδικητικων η αλλων ενεργειων.

Το ανατηθιμι εις τον Θεον, δια τους αδικουντας ειναι η ορθη σταση ενος Χριστιανου συνειδητου, ΠΛΗΝ θεματων Πιστεως. Εκει αλλαζει το πραγμα, και η φυγη εκει ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ.

Σε ολα τα αλλα, ας υποχωρουμε, και θα μας δικαιωσει ο Θεος, εν καιρω, και εφοσον εμεις ειμαστε τιμιοι και καλοπροαιρετοι.

Η ιδανικη κατασταση ειναι το να προσευχεσαι υπερ των εχθρων σου, αλλα αυτη ειναι μια κατασταση των τελειων, και απεχουμε πορρω απο αυτην, η οποια ειναι και σε τελικη αναλυση δωρεα Θεου, οπως ολες οι αρετες, και οι τελειοτητες, και τα αγαθα.

Η ταπεινωση ως αρετη, εσωτερικα βιωνεται και ωριμαζει και εκζητειται δια βιου, και αφου κατακτηθει τοτε εμφανιζεται εξωτερικα,
ενω η εξωτερικη ταπεινοσχημια, και η επιπλαστη συμπεριφορα της ευσεβιστικης κακομοιριας - ψευδοταπεινωσεως,
ειναι μια αρρωστια διαχρονικη, ξεκαθαρο συμπτωμα της θρησκειοποιησης της αποκεκαλυμμενης ημων σωζουσας Πιστεως.

Ο ταπεινοσχημος συμπεριφερεται ως κακομοιρης, αδικουμενος υπο παντων, δειχνει εξωτερικα να υπομενει, αλλα μεσα του καταριεται, και χρησιμοποιει εγωϊστικα, την ταπεινωση, ως ενδυμα, και οχι ως καρδιακη κατασταση, και φυσικα επουδενι δεν εχει αναπτυξει σταθερη εξη στην αρετη αυτη.

Πολλοι επιδιωκουν να αδικουνται, η να εμφανιζονται ως αδικημενοι, μονιμως, και κατατρεγμενοι, σε στυλ αλα "ξανθοπουλος", και η "μαυρη μου η μοιρα", βλασφημωντας ετσι το Ονομα του Θεου, αφου θεωρουν οτι μια ζωη ολοκληρη, η Προνοια του Θεου, γιαυτους ειναι ανυπαρκτη!

Ο πραγματικα ταπεινοφρων, δεν επιδιωκει να αδικει, αλλα ουτε και να αδικειται κατ'επαγγελμα. Εαν τυχει πειρασμος, θα τον υπομεινει με αξιοπρεπεια, και υπομονη, αλλα δεν θα ανταποδωσει, πολυ δε περισσοτερο δεν θα γογγυσει, η δεν θα το μετατρεψει σε εγωπαθες μελοδραμα, ωστε να ελκυσει τα φωτα των οικτιρμων Θεου και ανθρωπων επανω του.

Χρειαζεται και εδω οπως και παντου, η μεγιστη των αρετων κατα πολλους Πατερες, δηλαδη η διακριση, και φυσικα πολλη προσευχη, ωστε να γνωριζουμε κατα περιπτωση το θελημα του Θεου, και να ξεχωριζουμε εαν αυτο που συμβαινει καρπος ειναι απο την δικη μας, σπορα, δηλαδη την συμπεριφορα μας, και τις επιλογες μας, η καρπος του διαβολου και των πειρασμων που επιτρεπει ο Θεος, για την προσωπικη μας τελειωση, οποτε και πρεπει να δρουμε αναλογα.

Ολα τα θεματα, δεν λυνονται σε επιπεδο αποριας <=> απαντησης, ως διανοητικη εξισωση, αλλα ως τιμια και ειλικρινης αναθεση στον Θεο μεσω της προσευχης.

Αυτη ειναι η λυση και η απαντηση. Εαν θελουμε να λεγομαστε Ορθοδοξοι πιστοι του Χριστου, και οχι ορθολογιστες της δεκαρας..

αυτη η απαντηση τα λεει ολα.

[dionysisgr]

Δεν ειναι δυνατον να μην γνωριζεις την απαντηση που θα σου δωσω,
παρολα αυτα θα πω το αυτονοητο,
αφου θελεις να ρωτησεις αγαπητε μου, Χρηστο.

Στην κοσμικη εξουσια υπακουουμε, και παρουσιαζομαστε ετοιμοι προς απολογιαν,
αλλα και γενικα δινουμε στον Καισαρα τα του Καισαρος,
και στον Θεον, τα του Θεου..

Απλο και σαφες.

Στο βαθμο που η κοσμικη εξουσια, η εκαστοτε προσκαιρη εξουσια, καλη, η, κακη,
δεν εχει σημασια τοση αυτο,
δεν θιγει την Πιστη μας,
και δεν μας κοβει τον δρομο της σωτηριας,
υπακουουμε κανονικα και με τον νομο.

Ειναι σαφες και αυτο.

Απο την στιγμη ομως που ο εκαστοτε αρχοντας, ο κοσμικος,
θα σου πει ευθεως: αρνησου τον Χριστο,
τοτε τον στελνεις στον αγυριστο,
και πορευεσαι τον δρομο που σου δειχνει ο Χριστος, διαχρονικα.

Δεν μπορω να φανταστω κατι αλλο.

Αυτα μας επιτασει η Πιστη των Πατερων μας.

[panagiotisspy]

Κι' εγώ συμφωνώ με το Διονύση.

Μπορεί να μοιάζει "κοσμοκαλογερικό", αλλά στην ουσία δεν είναι κατά τη γνώμη μου.
Αν και είναι εξαιρετικά δύσκολο να κατορθωθούν τέτοια πράγματα από ανθρώπους.

Η κοσμική μας ιδιότητα σίγουρα δυσκολεύει την πνευματική, αλλά όμως δεν την αναιρεί.

Στο κάτω κάτω αυτό που αποζητούμε είναι σχεδόν "ουτοπικό". Σχεδόν, όχι εντελώς. Αρα τελικά δεν είναι ουτοπικό.
Στόχος είναι να γίνουμε Αγιοι, όσο και αν αυτό ακούγεται "κάπως".

Πρέπει να κάνουμε ό,τι ακριβώς θα έκανε ο τέλειος εν τω κόσμω πιστός, ο τέλειος άνθρωπος. Δηλαδή ό,τι θα έκανε ο Χριστός.

Σχεδόν αδύνατο?
Ναι.

Οχι όμως εντελώς αδύνατο.
Τόσα παραδείγματα Αγίων έχουμε.

Δεν λέμε τι κάνουμε, αλλά τι θα έπρεπε να κάνουμε.
Η τουλάχιστον να το παλεύουμε, μέσα στις παλινωδίες μας, μέσα στην δυσκολία της καθημερινότητας.
Και η προσπάθεια θα αμοιφθεί αν είναι ειλικρινής.

Θα μου πείτε, εσύ τώρα, έχεις μπει στη διαδικασία του να προσπαθήσεις να γίνεις Αγιος?
Δεν ξέρω. Χλωμό το βλέπω.
Δε το νομίζω.
Αλλά αυτό που ξέρω, είναι ότι θάπρεπε να το κάνω κι εγώ και όλοι μας.

[eortologio_gr]

Δεν ειναι δυνατον να μην γνωριζεις την απαντηση που θα σου δωσω,
παρολα αυτα θα πω το αυτονοητο,
αφου θελεις να ρωτησεις αγαπητε μου, Χρηστο...

Το ρώτησα για να ξεκαθαριστεί λίγο το τοπίο το οποίο σαφώς και έτσι είναι όπως τα λές και που και εγώ προσπάθησα να πω σε προηγούμενο ποστ μου.

Αυτό που μπερδεύει πολλούς (και το έχω διαπιστώσει) και φαίνεται στο πόστ της iridas είναι τελικά ότι πολλοί απο εμάς είναι μπερδεμένοι στην αντιμετώπιση καταστάσεων ενώ η θέση μας πρέπει να είναι σαφής και ξεκάθαρη "τα του καισαρος τω καισαρι και τα του Θεού τω Θεώ".

Χρ.

[ψυχουλα]

Νομιζω οτι η irida ρωτησε αν η αξιοπρεπεια συμβαδιζει με την ταπεινωση οπως κι εγω παλιοτερα ειχα ρωτησει αν η ταπεινωση αναιρει την αυτοεκτιμηση.

[eortologio_gr]

Νομιζω οτι η irida ρωτησε αν η αξιοπρεπεια συμβαδιζει με την ταπεινωση οπως κι εγω παλιοτερα ειχα ρωτησει αν η ταπεινωση αναιρει την αυτοεκτιμηση.

Μηπως τελικά η προσέγγιση θα ήταν ευκολότερη αν η irida έδινε καναδυό παραδείγματα αξιοπρέπειας και ταπείνωσης ??

Χρ.

[dionysisgr]

Προσεξτε, γιατι θα βρεθειτε σε συγχυση ενοσω, μπλεκετε ορους κοσμικους-ψυχολογικους, με ορους θεολογικους-πνευματικους.

Τι παει να πει αυτοεκτιμηση; Ταλαιπωρος ακουγεται ο ορος, κατι σαν αυτοδικαιωση και βαυκαλισμος.

Ο εαυτος μου, ειναι σε τελικη αναλυση, ο χειροτερος εχθρος της σωτηριας μου, ιδωμενος μεσα απο την ορθοδοξη ασκητικη - νηπτικη - πατερικη - ανθρωπολογικη - θεολογικη εμπειρια.

Ολος ο αγωνας ειναι πρωτα εναντιον του εαυτου μου, και μετα του κοσμου, και του εκπεσοντος και των οργανων του..

Ο ορος ειναι κοσμικος, και εχει επινοηθει, απο ανθρωπους που διακατεχονται απο μια ουμανιστικη κοσμοθεωρια και επιμενουν να βλεπουν τον ανθρωπο ως απλο "ψυχικο" και "φυσικο" ον, ως ενα αυτοτελες συνολο ασυνειδητων βιολογικων λειτουργιων,
με ημερομηνια ληξης,

και οχι ως,

μια πολυδυναμη ψυχοσωματικη Οντοτητα με νοερο πνευματικο υποβαθρο και προορισμο, αιωνιο, εικονα του Δημιουργου του,
εναν κεκελευσμενο θεο κατα χαριν, προ καταβολης κοσμου.

Εχει σημασια, τοση, οσο αυτη της ζωης και του θανατου, το να βλεπουμε τα πραγματα, παντοτε πνευματικα
και συμφωνα με την Ορθοδοξη Πατερικη ανθρωπολογια, που ειναι Χριστοκεντρικη, και Θεοκινητη,
και οχι ως απλη φαινομενολογια εργαστηριακου τυπου.

Μπορει ενας μεγιστος Προφητης, ενας Αγιος, ενας φτασμενος ασκητης, να μην εχει διολου "αυτοεκτιμηση", κατα την κοσμικη νοοτροπια, και να θεωρει εαυτον, ως "κυων τεθνηκοτα", (Αγιος Νικοδημος ο Αγιορειτης), ως ψοφιο σκυλο,
και ενωπιον του Θεου, να ειναι μεγιστος, και αξιος της Βασιλειας Του.

Το πως βλεπουμε τα πραγματα, η οπτικη γωνια, καθοριζει και την σταση μας απεναντι σε αυτα. Το εαν θα αλλοιθωρισουμε, βλεποντας τα υπο την κοσμικη - μεταπτωτικη τους οψη, η, υπο το καθαρο φιλτρο της Πατερικης σκεψης, θα κρινει σε μεγαλο ποσοστο την ωφελεια απο τις διαφορες καταστασεις του βιου.

Ο ανθρωπος ερχεται απο τον Θεο, και κατευθυνεται προς τον Θεο. Σημασια εχει να φτασει στον προορισμο του, εστω και εαν χρειαστει να ακυρωσει τον εαυτο του, κατα κοσμον, να χασει την ψυχη του, ωστε να την βρει αιωνια.

Λοιπον, αλλο κοσμικη ψυχολογια, ως θεωρια, απο ανθρωπους που δεν παραδεχονται την υπαρξη της ψυχης, ως πολυδυναμης νοερας αθανατου οντοτητος, και αλλο η γνησια, καθαρια, διαφανη, απλανης, θεοφορος, Πατερικη ματια και κοσμοθεωρια, που νουθετει, καθοδηγει, φωτιζει, και εν τελει διασωζει τον ολον ανθρωπο, απο τον συσχηματισμο με τουτη την τελουσα εν πληρει συγχυσει, μεταπτωτικη φιλοσοφια του κοσμου αυτου..

[eortologio_gr]

...Ο ανθρωπος ερχεται απο τον Θεο, και κατευθυνεται προς τον Θεο. Σημασια εχει να φτασει στον προορισμο του, εστω και εαν χρειαστει να ακυρωσει τον εαυτο του, κατα κοσμον, να χασει την ψυχη του, ωστε να την βρει αιωνια...

Θεωρητική προσέγγιση αν και απόλυτα Ορθόδοξη.

Επανέρχομαι : Ενας τέτοιος ανθρωπος τι θα κάνει αν κληθεί σαν κατηγορούμενος για έγγραφη απολογία απο τον Εισαγγελέα ???

Ζούμε μεσα στην κοινωνία ? Η ψηλαφούμε την κοινωνία όντας "αλλού" ?

Δεν μπορεί να ισχύουν και τα δύο.

Χρ.