«Εκτιμώ τον εαυτό μου» σημαίνει ότι έχω μια θετική εικόνα του εαυτού μου ως ένα άξιο, ικανό και αγαπητό άτομο. Πόσοι, αλήθεια νοιώθουν έτσι;
Προβλήματα, όπως, άγχος, φόβος, ενοχές, έλλειψη ορίων στις ερωτικές σχέσεις, συγκρούσεις με το άλλο φύλλο, δυσκολία στην επικοινωνία με τα παιδιά, παχυσαρκία, και τόσα άλλα είναι συμπτώματα της χαμηλής αυτοεκτίμησης.
Αυτοεκτίμηση και κατάθλιψη
Αν και η χαμηλή εκτίμηση του εαυτού μας δεν καταλήγει υποχρεωτικά στην κατάθλιψη, έρευνες έχουν αποδείξει ότι συχνά πηγαίνουν χέρι – χέρι. Όλα τα άτομα που υποφέρουν από κατάθλιψη έχουν χαμηλή αυτοεκτίμηση και όλα τα άτομα με τιμωρητική στάση απέναντι στον εαυτό τους τείνουν να παραιτούνται από την προσπάθεια να βελτιώσουν τη διάθεσή τους, μιας και παίρνουν ως δεδομένο ότι είναι ανίκανοι για κάτι τέτοιο.
Μπορείς να χτίσεις τη αυτοεκτίμηση όταν…
σταματήσεις να κριτικάρεις αρνητικά τον εαυτό σου για κάθε λάθος ή παράλειψη
σταματήσεις να σκέφτεσαι συνεχώς το χειρότερο
επιβραβεύεις τον εαυτό σου για κάθε καλή προσπάθεια που έκανες
επιτρέψεις στον εαυτό σου να μην ντρέπεται να ζητήσει βοήθεια από τους άλλους όταν χρειάζεται
αντιμετωπίσεις με επιείκεια και αγάπη όλα τα αρνητικά σου χαρακτηριστικά
φροντίζεις συστηματικά το σώμα σου
συνειδητοποιήσεις ότι σε κάθε περίπτωση που θεωρείς ότι ήσουν «λάθος», «αποτυχημένος/η ή ανεπαρκής, συγχωρήσεις τον εαυτό σου και συνειδητοποιήσεις ότι έκανες ό,τι καλύτερο μπορούσες σύμφωνα με τις δυνατότητες και την συνειδητότητα που είχες τότε.
ΤΑΠΕΙΝΩΣΗ
Δεν γνωρίσαμε τον εαυτό μας. Αν τον γνωρίσουμε, η ψυχή μας θα χαίρεται και θα ζητά ταπεινά το έλεος του Θεού. Η γνώση του εαυτού μας γεννά την ταπείνωση. Γιατί, όσο περισσότερο γνωρίζει ο άνθρωπος τον εαυτό του, τόσο περισσότερο ανοίγουν τα μάτια της ψυχής του και βλέπει καθαρότερα την μεγάλη του αδυναμία. Γνωρίζει την αθλιότητά του και την αχαριστία του, καθώς και την μεγάλη αρχοντιά και την ευσπλαχνία του Θεοί, οπότε συντρίβεται εσωτερικά, ταπεινώνεται πολύ και αγαπάει τον Θεό πολύ.
Όταν σε ταπεινώνει ο άλλος και το δέχεσαι, τότε έχεις πραγματική ταπείνωση, γιατί πραγματική ταπείνωση είναι η ταπείνωση στην πράξη, όχι στα λόγια. Μια φορά ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός ρώτησε τους ανθρώπους που είχαν συγκεντρωθεί γύρω του: «Ποιος από σας δεν έχει υπερηφάνεια;». «Εγώ», είπε κάποιος. «Έλα εδώ εσύ που δεν έχεις υπερηφάνεια, του λέει. Κόψε το μισό μουστάκι και πήγαινε στη πλατεία». «Α, αυτό δεν μπορώ να το κάνω», του απαντά. «Ε, τότε δεν έχεις ταπείνωση», του λέει. Ήθελε να πει ο Άγιος ότι χρειάζεται έμπρακτη ταπείνωση.
Όταν ο άνθρωπος βλέπει τον εαυτό του κάτω από όλους, κάτω, κάτω…, από εκεί βγαίνει επάνω στον Ουρανό. Αλλά εμείς τι κάνουμε; Συγκρίνουμε τον εαυτό μας με τους άλλους και βγάζουμε συμπεράσματα ότι είμαστε ανώτεροι από εκείνους. «Και από εκείνον είμαι καλύτερος, λέμε, και από τον άλλο… Δεν είμαι σαν κι αυτόν…». Από τη στιγμή όμως που έχουμε τον λογισμό ότι ο άλλος είναι κατώτερος από εμάς, δεν μπορούμε να βοηθηθούμε.
Ο άνθρωπος ένα μόνο μπορεί να ξέρει: ότι δεν έχει καλή πνευματική κατάσταση. Ακόμη και να έχει, δεν την βλέπει, επειδή και τότε μόνο την αμαρτωλότητά του βλέπει. Γιατί όποιος αγωνίζεται για την πρόοδο την πνευματική, ποτέ δεν βλέπει την πρόοδό του∙ μόνο τις πτώσεις του βλέπει. Οι ταπεινοί και αφανείς ήρωες του Χριστού είναι οι εξυπνότεροι του κόσμου, διότι κατορθώνουν να φυλάσσουν τον πνευματικό τους θησαυρό στο θησαυροφυλάκιο του Θεού. Γι’ αυτό μεγάλη χαρά να νιώθουμε όταν ζούμε στην αφάνεια, γιατί τότε θα δούμε πρόσωπο Θεού στην άλλη ζωή και θα νιώθουμε και απ’ αυτήν τη ζωή την παρουσία Του δίπλα μας.
Τελικα συναντιουνται ποτε αυτα τα δυο??
«Το θάνατο δεν τον φοβάμαι, όχι βέβαια ένεκα των έργων μου, αλλά επειδή πιστεύω στο έλεος του Θεού».
Πολύ ωραίο θέμα Ελπιδάκι.
Η αυτοεκτίμηση της σύγχρονης ψυχολογίας από τη μία και η χριστιανική ταπείνωση από την άλλη.
Το μεσημεράκι με ησυχία πιστεύω να είμαι έτοιμος να συμμετάσχω ουσιαστικά...
Πέρυσι το καλοκαίρι στην Ι. Μ. Διονυσίου στο Άγιο Όρος είχα πετύχει
ένα προσκυνητή γύρω στα 60 που συνέχεια μίλαγε για την αυτοεκτίμηση.
Με την αυτοεκτίμηση λύνεις τα πάντα. Η μη αυτοεκτίμηση φταίει για τα πάντα.
Μας ΄΄πέθανε΄΄ με την αυτοεκτίμηση.
Είπε και το κορυφαίο.
Ο γέροντάς του ήταν εκεί στη Διονυσίου. Επειδή λέει ήταν ο μόνος που τον ήξερε πολύ καλα,
δεν χρειαζόταν να του πει τίποτα. Απλά κάθονταν μαζί περίπου 1 ώρα και δεν μίλαγαν καθόλου.
Και τελικά είπε: <<Μόνο αυτός με καταλαβαίνει πραγματικά!!!>>.
Η γνώμη μου είναι, ότι κάποιος που διακρίνεται πραγματική Χριστιανική ταπείνωση, θα έχει ή θα αποκτήσει διάκριση τέτοια, ώστε να αναγνωρίζει σαφέστατα τα όρια αυτών των δύο φαινομενικά αντικρουόμενων αισθήσεων, οι οποίες όμως σε τελική ανάλυση αποτελούν τις δύο όψεις του δύο νομίσματος.
Γνήσια Χριστιανική ταπείνωση=ταυτόχρονη αίσθηση αυτοεκτίμησης περί των εν Χριστώ θέσεων του ατόμου, με ταυτόχρονη απόρριψη όλων εκείνων που "συμφέρουν" μεν το άτομο, αλλά δεν λειτουργούν προς Δόξαν Θεού, αλλά προς ίδιον όφελος.
Εάν ταις γλώσσαις των ανθρώπων λαλώ και των αγγέλων,Αγάπην δε μη έχω,γέγονα χαλκός ηχών ή κύμβαλον αλαλάζον. Και εάν έχω προφητείαν και ειδώ τα μυστήρια πάντα και πάσαν την γνώσιν και έχω πάσαν την πίστιν,ώστε όρη μεθιστάνειν,Αγάπην δε μη έχω, ουδέν ειμί.
"ΠΡΕΠΕΙ ΠΡΩΤΑ ΝΑ ΠΡΟΣΚΥΝΗΣΕΙΣ ΕΥΛΑΒΙΚΑ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ, ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΑΛΛΟ, ΓΙΑ ΝΑ ΜΠΟΡΕΣΕΙΣ ΝΑ ΦΤΑΣΕΙΣ ΣΤΟΝ ΜΕ ΘΕΟ"περιοδικό της Πειραϊκής εκκλησίας.
O Άγ. Μάξιμος ο Ομολογητής τονίζει ότι αν έχεις ένα ψυχικό πρόβλημα, δύο πράγματα είναι αναγκαία.
1. Αν έχεις επιλέξει να είσαι χριστιανός, να εμπιστευθείς το Θεό και ν' ακολουθήσεις ότι σε συμβουλεύει η Εκκλησία: προσευχή, νηστεία( ως άσκηση του εαυτού σου), εξομολόγηση, αναζήτηση πνευματικού πατέρα, έστω κι' αν το τελευταίο σου πάρει όλη τη ζωή σου.
2. Να γνωρίσει ο άνθρωπος τις ψυχοσωματικές του λειτουργίες, τους εσωτερικούς του μηχανισμούς, καθώς όλα τα μέρη του επηρεάζουν το ένα το άλλο(λογική, επιθυμίες, συναισθήματα).
To δευτερο γινεται πιο ευκολα με τη βοηθεια ενος ειδικου η πνευματικου?
«Το θάνατο δεν τον φοβάμαι, όχι βέβαια ένεκα των έργων μου, αλλά επειδή πιστεύω στο έλεος του Θεού».
eleimon έγραψε:To δευτερο γινεται πιο ευκολα με τη βοηθεια ενος ειδικου η πνευματικου?
Κι' εδώ χρειάζεται διάκριση βέβαια.
Κατά τη γνώμη μου η σειρά είναι "πρώτα πνευματικός - μετά ειδικός".
Ωστε νάναι η διάκριση του πνευματικού αυτή που θα καθορίσει και τα πράγματα.
Και βέβαια, δεν καταργείται η επιστήμη ή οι ειδικοί, από την Πίστη μας.
Αλλά καλό είναι η διάταξη νάχει την παραπάνω αύξουσα σειρά νομίζω.
Εάν ταις γλώσσαις των ανθρώπων λαλώ και των αγγέλων,Αγάπην δε μη έχω,γέγονα χαλκός ηχών ή κύμβαλον αλαλάζον. Και εάν έχω προφητείαν και ειδώ τα μυστήρια πάντα και πάσαν την γνώσιν και έχω πάσαν την πίστιν,ώστε όρη μεθιστάνειν,Αγάπην δε μη έχω, ουδέν ειμί.
panagiotisspy έγραψε:Η γνώμη μου είναι, ότι κάποιος που διακρίνεται πραγματική Χριστιανική ταπείνωση, θα έχει ή θα αποκτήσει διάκριση τέτοια, ώστε να αναγνωρίζει σαφέστατα τα όρια αυτών των δύο φαινομενικά αντικρουόμενων αισθήσεων, οι οποίες όμως σε τελική ανάλυση αποτελούν τις δύο όψεις του δύο νομίσματος.
Γνήσια Χριστιανική ταπείνωση=ταυτόχρονη αίσθηση αυτοεκτίμησης περί των εν Χριστώ θέσεων του ατόμου, με ταυτόχρονη απόρριψη όλων εκείνων που "συμφέρουν" μεν το άτομο, αλλά δεν λειτουργούν προς Δόξαν Θεού, αλλά προς ίδιον όφελος.
Α γεια σου Παναγιώτη!
Και εγώ τα ίδια ήθελα να γράψω αλλά στα Ελληνικά!!! (πλάκα κάνω,συμφωνώ απόλυτα μαζί σου)
eleimon έγραψε:Αυτοεκτίμηση: Το κλειδί της ψυχικής ισορροπίας
«Εκτιμώ τον εαυτό μου» σημαίνει ότι έχω μια θετική εικόνα του εαυτού μου ως ένα άξιο, ικανό και αγαπητό άτομο. Πόσοι, αλήθεια νοιώθουν έτσι;
Προβλήματα, όπως, άγχος, φόβος, ενοχές, έλλειψη ορίων στις ερωτικές σχέσεις, συγκρούσεις με το άλλο φύλλο, δυσκολία στην επικοινωνία με τα παιδιά, παχυσαρκία, και τόσα άλλα είναι συμπτώματα της χαμηλής αυτοεκτίμησης.
Αυτοεκτίμηση και κατάθλιψη
Αν και η χαμηλή εκτίμηση του εαυτού μας δεν καταλήγει υποχρεωτικά στην κατάθλιψη, έρευνες έχουν αποδείξει ότι συχνά πηγαίνουν χέρι – χέρι. Όλα τα άτομα που υποφέρουν από κατάθλιψη έχουν χαμηλή αυτοεκτίμηση και όλα τα άτομα με τιμωρητική στάση απέναντι στον εαυτό τους τείνουν να παραιτούνται από την προσπάθεια να βελτιώσουν τη διάθεσή τους, μιας και παίρνουν ως δεδομένο ότι είναι ανίκανοι για κάτι τέτοιο.
Μπορείς να χτίσεις τη αυτοεκτίμηση όταν…
σταματήσεις να κριτικάρεις αρνητικά τον εαυτό σου για κάθε λάθος ή παράλειψη
σταματήσεις να σκέφτεσαι συνεχώς το χειρότερο
επιβραβεύεις τον εαυτό σου για κάθε καλή προσπάθεια που έκανες
επιτρέψεις στον εαυτό σου να μην ντρέπεται να ζητήσει βοήθεια από τους άλλους όταν χρειάζεται
αντιμετωπίσεις με επιείκεια και αγάπη όλα τα αρνητικά σου χαρακτηριστικά
φροντίζεις συστηματικά το σώμα σου
συνειδητοποιήσεις ότι σε κάθε περίπτωση που θεωρείς ότι ήσουν «λάθος», «αποτυχημένος/η ή ανεπαρκής, συγχωρήσεις τον εαυτό σου και συνειδητοποιήσεις ότι έκανες ό,τι καλύτερο μπορούσες σύμφωνα με τις δυνατότητες και την συνειδητότητα που είχες τότε.
ΤΑΠΕΙΝΩΣΗ
Δεν γνωρίσαμε τον εαυτό μας. Αν τον γνωρίσουμε, η ψυχή μας θα χαίρεται και θα ζητά ταπεινά το έλεος του Θεού. Η γνώση του εαυτού μας γεννά την ταπείνωση. Γιατί, όσο περισσότερο γνωρίζει ο άνθρωπος τον εαυτό του, τόσο περισσότερο ανοίγουν τα μάτια της ψυχής του και βλέπει καθαρότερα την μεγάλη του αδυναμία. Γνωρίζει την αθλιότητά του και την αχαριστία του, καθώς και την μεγάλη αρχοντιά και την ευσπλαχνία του Θεοί, οπότε συντρίβεται εσωτερικά, ταπεινώνεται πολύ και αγαπάει τον Θεό πολύ.
Όταν σε ταπεινώνει ο άλλος και το δέχεσαι, τότε έχεις πραγματική ταπείνωση, γιατί πραγματική ταπείνωση είναι η ταπείνωση στην πράξη, όχι στα λόγια. Μια φορά ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός ρώτησε τους ανθρώπους που είχαν συγκεντρωθεί γύρω του: «Ποιος από σας δεν έχει υπερηφάνεια;». «Εγώ», είπε κάποιος. «Έλα εδώ εσύ που δεν έχεις υπερηφάνεια, του λέει. Κόψε το μισό μουστάκι και πήγαινε στη πλατεία». «Α, αυτό δεν μπορώ να το κάνω», του απαντά. «Ε, τότε δεν έχεις ταπείνωση», του λέει. Ήθελε να πει ο Άγιος ότι χρειάζεται έμπρακτη ταπείνωση.
Όταν ο άνθρωπος βλέπει τον εαυτό του κάτω από όλους, κάτω, κάτω…, από εκεί βγαίνει επάνω στον Ουρανό. Αλλά εμείς τι κάνουμε; Συγκρίνουμε τον εαυτό μας με τους άλλους και βγάζουμε συμπεράσματα ότι είμαστε ανώτεροι από εκείνους. «Και από εκείνον είμαι καλύτερος, λέμε, και από τον άλλο… Δεν είμαι σαν κι αυτόν…». Από τη στιγμή όμως που έχουμε τον λογισμό ότι ο άλλος είναι κατώτερος από εμάς, δεν μπορούμε να βοηθηθούμε.
Ο άνθρωπος ένα μόνο μπορεί να ξέρει: ότι δεν έχει καλή πνευματική κατάσταση. Ακόμη και να έχει, δεν την βλέπει, επειδή και τότε μόνο την αμαρτωλότητά του βλέπει. Γιατί όποιος αγωνίζεται για την πρόοδο την πνευματική, ποτέ δεν βλέπει την πρόοδό του∙ μόνο τις πτώσεις του βλέπει. Οι ταπεινοί και αφανείς ήρωες του Χριστού είναι οι εξυπνότεροι του κόσμου, διότι κατορθώνουν να φυλάσσουν τον πνευματικό τους θησαυρό στο θησαυροφυλάκιο του Θεού. Γι’ αυτό μεγάλη χαρά να νιώθουμε όταν ζούμε στην αφάνεια, γιατί τότε θα δούμε πρόσωπο Θεού στην άλλη ζωή και θα νιώθουμε και απ’ αυτήν τη ζωή την παρουσία Του δίπλα μας.
Τελικα συναντιουνται ποτε αυτα τα δυο??
ΑΓΑΠΗΤΗ ΕΛΠΙΔΑ ΤΟ ΘΕΜΑ ΟΠΩς ΤΟ ΘΕΤΕΙς ΜΟΥ ΘΥΜΙΖΕΙ ΛΙΓΟ [ΤΟΛΜΗ ΚΑΙ ΓΟΗΤΕΙΑ] Η ΓΙΑ ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΚΑΙ ΠΙΟ ΜΟΝΤΕΡΝΟς [ Η ΖΩΗ ΤΗς ΑΛΛΗς ]
ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΑΥΤΑ ..........ΟΣΟΙ ΖΟΥΜΕ ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΠΑΘΟΥΜΕ ΜΟΝΟ ΚΑΙ ΞΑΝΑΛΕΩ ΜΟΝΟ
ΑΠΟ ΤΑ ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΜΑς ΠΟΥ ΜΑΡΤΥΡΗΣΕ ΓΙΑ ΜΕΝΑ ΓΙΑ ΣΕΝΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥς
ΠΩς ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟ Η ΕΙΚΟΝΑ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΜΑ ς ΓΕΜΑΤΟς ΑΙΜΑΤΑ ΚΑΙ ΠΟΝΟ ΣΤΟΝ ΣΤΑΥΡΟ
ΝΑ ΜΗΝ ΣΕ ΚΑΝΕΙ ΝΑ ΞΕΧΝΑς ΤΑ ΠΑΝΤΑ
ΜΑς ΕΧΕΙ ΦΑΕΙ Η ΜΑΛΑ....... ΟΛΗ ΜΕΡΑ ΚΑΙ ΔΕΝ ΞΕΡΟΥΜΕ ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΚΑΙ ΤΡΑΒΑΜΕ ΚΑΙ ΚΑΜΙΑ ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ
πιστευω τελικα οτι η αυτοεκτιμηση δεν ειναι αντιθετη με τα χριστιανικα ιδεωδη. Kαι θα το δειξω απο την αναποδη. Θα περιγραψω τι κανει καποιος που δεν εχει αυτοεκτιμηση και ποσο μακρια ειναι απο το χριστιανικο τροπο σκεψης. Οποτε ετσι γινεται σαφες οτι ο εχων αυτοεκτιμηση μπορει να ειναι ταπεινος.
καταρχην ας θυμηθουμε την παραβολη με τα ταλαντα.
"14 Σαν έναν άνθρωπο, για παράδειγμα, που, επειδή έφευγε στα ξένα, κάλεσε τους δούλους του και τους παρέδωσε τα υπάρχοντά του. 15 Και στον έναν απ’ αυτούς έδωσε πέντε τάλαντα, στον άλλο δύο και στον άλλο ένα, στον καθένα ανάλογα με τις δυνατότητές του, κι αμέσως κατόπιν έφυγε. 16 Πήγε τότε εκείνος που πήρε τα πέντε τάλαντα κι εργάστηκε μ’ αυτά και κέρδισε άλλα πέντε τάλαντα. 17 Το ίδιο κι εκείνος που πήρε τα δύο, κέρδισε κι αυτός άλλα δύο. 18 Αλλ’ εκείνος που πήρε το ένα τάλαντο, πήγε, έσκαψε στη γη και έκρυψε το χρήμα του κυρίου του. 19 Ύστερα από πολύ καιρό, έρχεται ο κύριος των δούλων εκείνων και ζητά απόδοση λογαριασμού απ’ αυτούς. 20 Ήρθε τότε εκείνος που πήρε τα πέντε τάλαντα και του προσκόμισε άλλα πέντε τάλαντα, λέγοντας: Kύριε, πέντε τάλαντα μου παρέδωσες, ορίστε κέρδισα μ’ αυτά άλλα πέντε τάλαντα. 21 Του απάντησε ο κύριός του: Εύγε, δούλε αγαθέ και πιστέ, στα λίγα στάθηκες πιστός, πάνω σε πολλά θα σε ορίσω υπεύθυνο. Μπες στη χαρά του κυρίου σου. 22 Ήρθε έπειτα κι εκείνος που πήρε τα δύο τάλαντα και είπε: Κύριε, δύο τάλαντα μου παρέδωσες, ορίστε κέρδισα μ’ αυτά άλλα δύο τάλαντα. 23 Tου απάντησε ο κύριός του: Εύγε, δούλε αγαθέ και πιστέ, στα λίγα στάθηκες πιστός, πάνω σε πολλά θα σε ορίσω υπεύθυνο. Μπες στη χαρά του κυρίου σου. 24 Ήρθε κατόπιν κι εκείνος που είχε πάρει το ένα τάλαντο και είπε: Κύριε, επειδή ήξερα ότι είσαι σκληρός άνθρωπος, που θερίζεις εκεί όπου δεν έσπειρες και συνάζεις από κει όπου δε σκόρπισες, 25 κι επειδή φοβήθηκα, πήγα κι έκρυψα το τάλαντό σου στη γη. Ορίστε πάρε αυτό που σου ανήκει. 26 Αποκρίθηκε τότε ο κύριός του και του είπε: Πονηρέ δούλε και φυγόπονε! Ήξερες (λες) ότι θερίζω εκεί όπου δεν έσπειρα και συνάζω από κει όπου δε σκόρπισα. 27 Έπρεπε, λοιπόν, να βάλεις το αργύριο που σε έδωσα σε τράπεζα, κι εγώ σαν ερχόμουν θα έπαιρνα μαζί με το κεφάλαιό μου και τόκο. 28 Πάρτε, λοιπόν, το τάλαντο απ’ αυτόν και δώστε το σ’ εκείνον που έχει τα δέκα τάλαντα. 29 Γιατί στον καθένα που έχει, θα δοθεί και θα έχει περίσσευμα, ενώ από εκείνον που δεν έχει (επειδή δεν εργάστηκε), θα αφαιρεθεί κι εκείνο που έχει. 30 Και τον ανάξιο δούλο ρίξτε τον έξω, στο πιο μακρινό και βαθύ σκοτάδι, εκεί που είναι τα κλάματα και το τρίξιμο των δοντιών."
ειναι φανερο οτι ο Κυριος θελει να αναγνωριζουμε τα χαρισματα που μας δινει και να τα αξιοποιουμε. Και αυτο ειναι η αυτοεκτιμηση.
Ο μη εχων αυτοεκτιμηση καταρχας δεν αναγνωριζει κανενα χαρισμα και χωρις να το ξερει βλασφημει! Ο χριστιανος που εχει ταπεινωση αναγνωριζει τα χαρισματα αλλα ξερει και λεει συνεχεια οτι του εχουν δοθει ανωθεν. Ο αλαζονας κομπαζει και νομιζει οτι ειναι καποιος και ειναι δικα του, απο τον πατερα του απο τη μανα του κτλ.
Ο μη εχων αυτοεκτιμηση μισει τον εαυτο του και αναλωνεται στο να τον μισει και δεν ασχολειται με κανενα αλλο! Ο χριστιανος που εχει ταπεινωση δεν εχει μισος παρα για τα παθη του αγαπα ομως τον εαυτο του σα μερος της πλασης Του και τιποτα παραπανω. Και επειδη θεωρει τον εαυτο του τελευταιο σε αναγκες ασχολειται με τις αναγκες των αλλων. Ο αλαζονας αγαπα μονο τον εαυτο του και νομιζει οτι ειναι ο καλυτερος στην πλαση!
Ο μη εχων αυτοεκτιμηση στρεφεται εναντιον του εαυτου του με πραξεις αυτοτραυματισμου, πραξεις εξευτελισμου, ακομα και μαζοχισμου, παιρνει το σωμα που του δωρισε ο Κυριος και το ριχνει στους χοιρους. Ο μη εχων αυτοεκτιμηση λεει οτι του αξιζουν ολα τα κακα του κοσμου και τα επιδιωκει να του συμβουν και κανει ο ιδιος κακο στον εαυτο του βλασφημωντας ετσι προς το Θεο γιατι γινεται ο ιδιος κριτης και δικαστης του εαυτου του, γινεται ο ιδιος θεός!!! Ο ταπεινος ανθρωπος δεχεται απο τους αλλους την κακια τους αλλα δεν την προκαλει ο ιδιος στον εαυτο του, αφηνεται στον Κυριο να δωσει τις δοκιμασιες, να τον τιμωρησει ακομα, αλλα δεν αυτοτιμωρειται, δεν αυτοδικαζεται, δεν αυτομαστιγωνεται γιατι ξερει οτι δεν ειναι αρμοδιος να το κανει, παραμενει στη θεση που του εχει δοθει, δουλος του Θεου.
Ο μη εχων αυτοεκτιμηση φτανει ακομα και στην αυτοκτονια. Γιατι η αυτοκτονια ειναι αμαρτια; επειδη ειναι φονος, αφαιρεση ζωης λεμε ολοι. Κι ακομα λεω εγω, επειδη εχεις ενα δωρο απο τον Κυριο, τη ζωη, και Του το πετας στα μουτρα, λες δε θελω το δωρο Σου ειναι απαισιο. Υπαρχει μεγαλυτερη προσβολη; Ο ταπεινος ποτε δε σκεφτεται την αυτοκτονια, σκεφτεται συνεχεια οτι ειναι πισω πολυ πνευματικα και αγωνιζεται να ευχαριστησει τον Κυριο, δε λεει τι αγωνας ειναι αυτος που με εβαλες να κανω, δε θελω ουτε τον αγωνα Σου, ουτε το σωμα που μου δωρισες, ουτε την ψυχη που μου εδωσες παρτα πισω! Ο καταθλιπτικος δε θελει το Σταυρο ενω ο ταπεινος τον σηκωνει χωρις να βαρυγκομει.
Ο ανθρωπος με καταθλιψη (γιατι οντως αυτα πανε χερι χερι), αναγνωριζει ολα του τα προβληματα και τις ατελειες του και τις θεωρει τετελεσμενα γεγονοτα δεν μετανοει, δεν αλλαζει, δεν αγωνιζεται. Μαλιστα μεγαλοποιει τις ατελειες του για να τεμπελιασει περισσοτερο και να μη προσπαθησει. Εχει παραιτηθει πριν αρχισει το ματς. Ο ταπεινος αναγνωριζει μεν τις ατελειες αλλα αξιοποιει και τα ταλαντα και αγωνιζεται εναντια στις ατελειες οχι εναντια στον εαυτο του!
Ο πρωτος κοιτα πως να αποτελειωσει την ψυχη που οι αλλοι αρχισαν να καταστρεφουν (συνηθως οι γονεις), ο δευτερος κοιτα πως να τη σωσει οχι γιατι της δινει αξια με εγωιστικο τροπο αλλα γιατι αναγνωριζει απλως την αξια της ως δωρο Θεού και την υποχρεωση του απεναντι της να τη φυλαει οπως και το ναο αυτης το σωμα του.
Ο ανθρωπος που δεν εχει αυτοεκτιμηση και κυριευεται απο καταθλιψη στην πραγματικοτητα ειναι ο πλεον εγωκεντρικος ανθρωπος του κοσμου! Συνεχεια αναμασα ολα τα επεισοδια της ζωης του οπου του φερθηκαν ασχημα, οπου πληγωθηκε, οπου δεν εκτιμηθηκε κτλ. Ναι μεν λεει τα χειροτερα για τον εαυτο του αλλα παλι με τον εαυτο του μονο ασχολειται!!! Αν προσεξετε καλα αυτο τον ανθρωπο και τον τροπο ζωης του θα δειτε οτι ολα στρεφονται γυρω απο εκεινον, ολο για τα κακα που ετυχαν σε εκεινον αναφερεται, αναλυει με λεπτομερειες ολα οσα του συνεβησαν, με ζωντανα χρωματα και περιγραφες σαν να εγιναν πριν 5 λεπτα ενω μπορει να εχουν περασει χρονια. Δεν ενδιαφερεται αν στενοχωρει τους γυρω του με τις ασχημες εικονες που συνεχως αναμεταδιδει, δεν ενδιαφερεται αν τους βαζει σε αγωνια με τις σκεψεις του για τερματισμο της ζωης του, δεν ενδιαφερεται αν θα στενοχωρηθουν οταν τον βρουν με κομμενες φλεβες απεναντιας χαιρεται για το κακο αυτο! Χαιρεται; ναι κι ομως χαιρεται να σκεφτεται τις φατσες των αλλων που θα τον βρουν νεκρο, νομιζει οτι θα εκδικηθει, οτι τοτε θα καταλαβουν ολοι τι αξιζε, ποσο ασχημα του φερθηκαν κτλ κτλ.
Μαλιστα βουλιαζει σε τετοιο εγωκεντρισμο, κρυφο εγωκεντρισμο, λεω κρυφο γιατι οταν καποιος βριζει συνεχεια και κανει κακο στον εαυτο του κανεις δε θα πει οτι να αυτος κοιταει τον εαυτο του. Και ομως μονο τον εαυτο του κοιτα απλα επειδη το κανει με αρνητικο τροπο σε ξεγελα! Λοιπον, βουλιαζει σε τετοιο εγωκεντρισμο που δεκαρα δε δινει για τα προβληματα των αλλων. Δοκιμαστε να του πειτε τις δικες σας δυσκολιες, θα σας ακουσει, μπορει να σας πει και καμια συμβουλη, αλλα σε 5 λεπτα παλι για τα δικα του θα λεει για ωρες ατελειωτες!
Ολοι λενε μα τι ευαισθητος ανθρωπος, κοιτα ποσο βαρια τα παιρνει ολα! κι ομως ειναι ευαισθητος μονο για τον εαυτο του, δε μπορει να δει περα απο τη μυτη του, μονο οι δικες του πληγες τον απασχολουν, μονο η δικη του ιστορια τον συγκινει, κατα βαθος τσαντιζεται οταν του λες για αλλους αφου αυτος εχει το μεγαλο προβλημα καλα στραβος εισαι;
Ο ανθρωπος με καταθλιψη ειναι αρρωστος ανθρωπος, σαν αναπηρος στην καρδια, δε μπορει να προσφερει αγαπη, χαρα γυρω του. Φτανει πολλες φορες σε σημειο να ηδονιζεται με τις στενοχωριες, να τις επιζητα, η ψυχικη του αρρωστια που μισει φτανει να την αγαπα και να την επιζητα. Οταν ειναι κατω θελει να παει ακομη πιο κατω.
Δε μπορει να φροντισει ουτε τον εαυτο του ουτε τα παιδια του ακομη. Αν σκεφτει μα καλα ουτε για το παιδι σου δε θα σηκωθεις απο το κρεββατι να το ταισεις κτλ δε θα σηκωθει, οχι, θα σκεφτει μονο, τι χαλιας που ειμαι ουτε το παιδι μου δεν κοιταω!!!
τι σχεση εχουν ολα αυτα με τη χριστιανικη ταπεινωση; νομιζω ειναι φανερο! ΚΑΜΜΙΑ ΑΠΟΛΥΤΩΣ!
«Όπου έρως θείος ήψατο καρδίας, εκεί φόβος ρημάτων ουκ ίσχυσε».
