Αποδεχόμαστε τα πράγματα, ως το θέλημα του Θεού;

[angieholi]

Κάποτε μια γερόντισσα πάνω στην κουνέντα μου είχε πει:" Όσοι έρχονται στο Μοναστήρι μας, είναι γιατί ο Θεός τους στέλνει."

Αυτή η αναφορά είναι ένα τυχαίο παράδειγμα, και αυτό που πραγματικά θέλω να πω είναι ότι οι πιστοί άνθρωποι, όσοι κάνουν πνευματική ζωή και ιδιαίτερα οι Μοναχοί/Μοναχές και οι Γέροντες/Γερόντισσες, ερμηνεύουν ότι τους συμβαίνει στη ζωή, ότι είναι από τον Θεό.

'Οτι τους συμβεί, ότι τους γίνει, όπου βρεθούν, για ότι καλό και για ότι κακό, θεωρούν και πιστεύουν ότι είναι αποτέλεσμα της πρόνοιας του Θεού ή του θελήματος του Θεού ή γιατί έτσι το επέτρεψε ο Θεός.

Αν και προσπαθώ να σκέφτομαι με αυτόν τον τρόπο, είναι λίγες εως ελάχιστες και μηδαμινές οι στιγμές που το καταφέρνω.

Μερικά παραδείγματα για να με καταλάβετε:
-Θα σκεφτούμε ότι κάποιος ζητιάνος που έρχεται στην πόρτα μας, είναι γιατί ο Θεός μας τον έστειλε για να μας δώσει την ευκαιρία να κάνουμε ελεημοσύνη;
- Θα πάμε ένα ταξίδι,μια προσκυνηματική εκδρομή, όπως για παράδειγμα οι άντρες που πάνε στο Άγιον Όρος.
Θα σκεφτούμε ότι πήγαμε γιατί ο Θεός το επέτρεψε και το ήθελε ή νομίζουμε ότι πήγαμε κάπου, επειδή εμείς το θέλαμε και μας άρεσε;
- Μας συμβαίνει μια δυσκολία μέσα στην διάρκεια της ημέρας, παράδειγμα ένας τσακωμός, μια παρεξήγηση, ερχόμαστε αντιμέτωποι με έναν δύσκολο άνθρωπο, θα σκεφτούμε ότι ο Θεός μας δοκιμάζει ή θα τα βάλουμε με εκείνον τον άνθρωπο και τις ιδιοτροπίες του;
- Σε μια αρρώστια θα δούμε το πρόσωπο του Θεού και την δοκιμασία απο Εκείνον ή θα μας πάρει από κάτω;

Τελικά το ερώτημά μου είναι: βλέπουμε ότι μας συμβαίνει στη ζωή ως την πρόνοια του Θεού και ότι ο Θεός επιτρέπει, ή λόγω της "στενότητας" του μυαλού μας θεωρούμε κάποια πράγματα ότι γίνονται τυχαία ή "απλώς" συμβαίνουν;

Προσωπικά απαντώ ότι θα ήθελα πολύ τα πράγματα να τα εξηγώ πάντα από την πνευματική τους πλευρά και ως θέλημα του Θεού, αλλά δυστυχώς δεν τα καταφέρνω...!
Όμως, έτσι δεν πρέπει να σκεφτόμαστε;

[nestor]

Aς με συγχωρήσει η αγάπη σας,ταπεινά έχω την εντύπωση πως όλα έχουν να κάνουν με το πόσο αγωνίζεται κανείς καθημερινά ειδικά πάνω στις αδυναμίες του.Τότε ανάλογα με την προκοπή που έχουμε σίγουρα ο Μεγαλοδύναμος επιτρέπει τις Θεάρεστες πράξεις που είναι όμως αποτέλεσμα ταπείνωσης και αγάπης με αποτέλεσμα αυτό να έχει θετικό αντίκρυσμα στην ζωή του ανθρώπου και απο την άλλη μεριά η έλλειψη προσοχής στην πνευματική ζωή έχει σαν αποτέλεσμα να επιτρέπει κατα κάποιον τρόπο τις πτώσεις μας που πάλι έχουν σαν σκοπό την έγκαιρη διάγνωση και μεταμέλειά μας και την πραγματική επιστροφή στο θέλημα του Θεού Πατέρα με την αληθινή μας επιστροφή μέσω της Θείας εξομολόγησης.Καλόν αγώνα να έχουμε αδέλφια.

[vasilisalt]

Πολύ όμορφο θέμα.
Νομίζω πως δεν πρέπει να βγάζουμε τα συμπεράσματά μας σημειακά.
Δηλ. ΄΄έπερεπε να μου συμβεί αυτό τώρα;;;΄΄.
Αν εξετάσεις το σεισμό σημειακά μοιάζει με καταστροφή.
Αν το δεις αποστασιοποιημένος μετά απο καιρό και βγάζοντας τα συναισθηματικά βάρη,
πολύ πιθανό να δεις πως η φυση έκανε το καθήκον της, γιατί η ισσοροπία της δεν λαμβάνει
κατ ανάγκη υπόψην της τις ανθρώπινες δημιουργίες.

Νομίζω το ίδιο ισχύει για όλα όσα μας συμβαίνουν εννοείται και σε προσωπικό επίπεδο.
Απλά συνήθως ο εγωισμός μας δεν μας αφήνει ποτέ να είμαστε αντικειμενικοί.
Είμαστε το κέντρο του κόσμου, όλοι μας χρωστάνε και όλοι μας αδικούν...
Ποιος Θεός;
Αυτός που μας δίνει πόνο και δυστυχία;

[fotios]

Πάντως, οι Άγιοι Πατέρες μας λένε ότι όλα μα όλα είναι μέσα στο Θέλημα του Θεού.
Υπάρχουν 2 θελήματα του Θεού τρόπον τινα..1) Το κατ΄ ευδοκίαν (αυτό που πραγματικά -θέλει- ο Θεός)
, 2) Το κατά παραχώρηση (αυτό που επιτρέπει για το καλό μας, πχ αρρώστιες, δυστυχίες...)

Πάντως είμαστε ασφαλείς να λέμε: "Ετσι ήθελε ο Θεός!" Δόξα τω Θεώ πάντων ένεκεν (Δόξα το Θεό για όλα)

Αυτό όμως χρειάζεται πολύχρονο αγώνα, και ακόμη και μοναχοί δεν το φτάνουν...
Εμείς πρέπει να ξέρουμε τα όριά μας και να μην ανησυχούμε που δεν φτάνουμε τα ύψη...
Ακόμη θέλει διάκριση το πράγμα:
πχ συναντάμε καθημερινά 15 ζητιάνους οι περισσότεροι, αν σκεφτούμε "Ο Θεός τους στέλνει και πρέπει να κάνω ελεημοσύνη..."
τότε δεν θα μας φτάσουν τα λεφτά να γυρίσουμε πίσω...
Θέλω να πω πως πρέπει με ταπείνωση και επίγνωση της καταστάσεώς μας, αλλά και του ότι είμαστε
λαϊκοί να πορευόμαστε...και έχει ο Θεός!!! Στο τέλος θα τον εμπιστευόμαστε περισσότερο...
διότι αν μου πει κάποιος πως έφτασε στα μέτρα να βοηθάει τους κλέφτες να τον κλέψουν (όπως ο Αββάς στο γεροντικό)
τότε να πέσω να του φιλήσω τα πόδια...

[terzagelos]

Καλως λοιπον υπαρχη ο διαχωρισμος ,με το θελω, του Θεου μας,
και το επιτρεπω.
Βλεπουμε στη ζωη μας ,καποιες αντιξιοτιτες ,(τα.. επιτρεπω..),
π.χ.αρωστιες ,αναποδιες στην εργασια μας,οικονομικα προβληματα,κ.α..
βλεπω να μας κανουν τα προβληματα ,αυτα, να ειμαστε πιο πολλη στην
προσευχη,και να υπομενουμε σ"¨αυτην.
Και ξεπερναμε τα προβληματα μας,κατανοωντας οτι ο Θεο μας,
και παλη εβαλε το Χερι του.
Κα ετσι ,γινομαστε πιο δυνατη στην πιστη μας.εδραιονομαστε σε αυτην.
Αυτο το βλεπουμε σαν εκπεδευση,ας θυμηθουμε, τον Ιωβ, ο οποιος δεν αποκαμε,
και στο τελος ,ευλογιθηκε πολλη περισοτερο απο τον ΘΕΟ μας.

Ο ΚΥΡΙΟΣ ΜΑΣ ΚΑΙ ΘΕΟΣ ΜΑΣ, να μας ευλογη ,να μας δυναμονη εις την πιστη,
να μας αυξανη στην αγαπη,και να μας εχει ολους σε ομονοια.Αμην.

[filotas]

Συμφωνώ σε γενικές γραμμές μ' αυτά που έγραψε ο Φώτιος. Έχω όμως να κάνω ένα σχόλιο σχετικά με τον τίτλο του θέματος. Άλλο να "βλέπουμε τα πράγματα, όπως τα βλέπει ο Θεός" κι άλλο ν' αποδεχόμαστε ότι κάθε τι που συμβαίνει είναι σύμφωνα με τη θέληση ή κατά παραχώρηση του Θεού.

Προφανώς δεν μπορούμε να δουμε τα πράγματα όπως τα βλέπει ο Θεός, επειδή τότε θα είμασταν κι εμείς θεοί. Σκοπός μας είναι η θέωση, αλλά κατά παραχώρησιν, όχι επειδή μπορούμε να τη φτάσουμε. Οι Άγιοι προσεγγίζουν τον τρόπο που βλέπει τα πράγματα ο Θεός (δηλαδή με απέραντη Αγάπη), αλλά δεν μπορούν να τον φτάσουν.

Εμείς επομένως ας προσευχόμαστε να προσεγγίσουμε κατά δύναμιν τον τρόπο που βλέπει τα πράγματα ο Θεός και να τον κάνουμε πράξη στη ζωή μας.

[angieholi]

Έχω όμως να κάνω ένα σχόλιο σχετικά με τον τίτλο του θέματος. Άλλο να "βλέπουμε τα πράγματα, όπως τα βλέπει ο Θεός" κι άλλο ν' αποδεχόμαστε ότι κάθε τι που συμβαίνει είναι σύμφωνα με τη θέληση ή κατά παραχώρηση του Θεού.

Πολύ εύστοχη η παρατήρηση σας κ. Νίκο, γι'αυτό και θα αλλάξω τον τίτλο, διότι στην πραγματικότητα το ερώτημα είναι έτσι όπως το θέτετε.

Θα ήθελα επίσης να συμπληρώσω, ότι όταν ρωτάω "αν τα πράγματα τα αποδεχόμαστε όπως είναι το θέλημα του Θεού",
δεν εννοώ αν καταλαβαίνουμε το θέλημα του Θεού, δηλαδή για πιο λόγο (που αποσκοπεί δηλαδή), ο Θεός μας όταν μας δίνει αυτό ή εκείνο,
γιατί μας παίρνει αυτό η εκείνο και γιατί μας αφήνει να πάθουμε αυτό ή εκείνο (γιατί τότε όντως θα ήταν σαν είμαστε και εμείς Θεοί),
αλλά αν κάθε τι που βλέπουμε στη ζωή μας να γίνεται, καλό ή κακό λέμε ότι είναι θέλημα Θεού ή κατα παραχώρησιν του Θεού
και όχι ότι απλώς έτσι ήρθαν τα πράγματα και ότι απλώς έτσι έτυχε.

Με λίγα λόγια αν βλέπουμε το πρόσωπο του Θεού, πίσω απο κάθε τι που συμβαίνει στη ζωή μας, όσο βέβαια είναι αυτό δυνατό!

[dionysisgr]

Τι λεμε καθημερινα, ολοι και μαλιστα παραπανω απο μια φορα στην προσευχη μας,
πρωι και βραδυ, αλλα και μεσα στην ημερα;

Γεννηθήτω το θέλημά σου, ως εν ουρανώ και επί της γης.. μεσα απο την Κυριακη προσευχη;

Aυτο δεν λεμε;

Γιατι εαν το λεμε απλα, παπαγαλιζοντας το, και δεν το εννοουμε, τοτε ας μην αυταπατωμεθα, οτι ειμαστε Χριστιανοι. Δεν ειμαστε.

Επισης οταν λεει ο Κυριος : "ὑμῶν δὲ καὶ αἱ τρίχες τῆς κεφαλῆς πᾶσαι ἠριθμημέναι εἰσί."
και παλι οτι: "οὐχὶ δύο στρουθία ἀσσαρίου πωλεῖται; καὶ ἓν ἐξ αὐτῶν οὐ πεσεῖται ἐπὶ τὴν γῆν ἄνευ τοῦ πατρὸς ὑμῶν."

Τιποτα δεν γινεται, ανευ της επιγνωσεως του Θεου, και οπως ορθα ειπωθηκε παραπανω, ειτε συνευδοκια Του, ειτε κατα παραχωρηση Του.

Ειναι αλλο το θεμα οτι ανθρωπινως, ως σαρκα φεροντες και εν μεταπτωτικη καταστασει ευρισκομενοι, δεν μπορουμε ευκολα, η και καθολου να βαστασουμε τα γεγονοτα, οταν δεν ειναι συμβατα με το θελημα μας,
και αλλο η αντικειμενικη αληθεια, οτι καθετι που συμβαινει στον βιο μας, ειναι προς ωφελειαν και προς σωτηρια μας τελικα.

Γιατι λενε καποιοι: Ναι ευκολα τα λετε εσεις οι Χριστιανοι, πως οτι και να σας συμβει ειναι εκ Θεου. Αλλα οταν τα παθετε, τοτε αρχιζετε τον γογγυσμο και τις καταρες..

Και εχουν δικιο. Γιαυτο πρεπει να φωναζουμε συνεχως οπως οι Αποστολοι του Κυριου το: "πρόσθες ἡμῖν πίστιν."

Γιατι εαν δεν ενδυναμωθει ανωθεν ο Ανθρωπος, και δεν επιστρατευσει καθε ικμαδα της δυναμεως και της προαιρεσεως του, αλλα και δεν δοθει ολοκληρωτικα στο θελημα του Θεου, τοτε οχι μονο νοημα και σκοπο δεν εξαγει απο τα γεγονοτα,
αλλα αντιθετα τα θεωρει ως αδικια, ως εγκαταλειψη ως ακατανοητα και τελικα ως απουσια του ιδιου του Θεου..

Οταν ολα Χριστοποιουνται στην καρδια και στον νου μας, οταν ολα ειναι Χριστοκεντρικα, και εχουμε την πεποιθηση οτι ο Χριστος ειναι διπλα μας, και να τολμησω να πω εντος μας, εφοσον συμμετεχουμε ενεργα ως μελη της Εκκλησιας Του, και κοινωνουμε της Σαρκος και του Αιματος Του, τοτε εχουν ολα νοημα και σκοπο, την πνευματικη και ψυχικη τελειωση μας,
και την πορεια προς την αιωνιοποιηση μας, και την μετοχη μας, στον εν Προσωπω διαλογο μαζι Του.

Στην πραγματικοτητα, την απολυτη και αντικειμενικη, αυτην που θα φανει ξεκαθαρα με την ελευση της ογδοης ημερας, της καινης κτισεως, ο Θεος, ετοιμαζει τον καθε πιστο δουλο Του, τον εκ-παιδευει, και τον τελειοποιει, ωστε φτανοντας εις μετρον ηλικιας πληρωματος Χριστου, εις ανδραν τελειον, να θεωρηθει κατα την ακαταληπτη φιλανθρωπια και μεγαλοπρεπεια Του,
ως ισος και ομοθεος κατα χαριν, ενωπιον Του.

Αυτα ειναι μεγαλα πραγματα, χωρις αρχη και τελος, και κατα τον μεγα Αποστολο Παυλο σε μια φρικτη ομολογια του,
που μας εκθετει ολους ανεπανορθωτα, σε καθε γογγυσμο μας ενωπιον του Θεου, μας λεει:
Λογίζομαι γὰρ ὅτι οὐκ ἄξια τὰ παθήματα τοῦ νῦν καιροῦ πρὸς τὴν μέλλουσαν δόξαν ἀποκαλυφθῆναι εἰς ἡμᾶς.

Συνεπως αυτα που μας εχουν συμβει, και ποιος δεν εχει περασει θλιψεις και βασανα, και δεν θα περασει και στο μελλον, με αποκορυφωμα την φρικτη ωρα του θανατου, δεν λογιζονται ως παρα μια σταγονα εμπρος εις τον ωκεανον της μεγαλωσυνης και της αγαπης του Θεου, και μπροστα σε ὅσα ἡτοίμασεν ὁ θεὸς τοῖς ἀγαπῶσιν αὐτόν, παλι κατα τον μεγα Παυλο.

Ομως τελικα το κλειδι παλι για ολα ειναι η προσωπικη Πιστη, γιατι την διακριση ωστε να καταλαβαινουμε καθε φορα απο το μικρο η το μεγαλο γεγονος ποιο ειναι το θελημα του Θεου σε καθε περισταση αυτο ειναι μονο των τελειων, και παλι οχι σε τελειο βαθμο..

Βαδιζουμε δια Πιστεως, και δεν πολυπραγμονουμε, γιατι το ενα και γιατι το αλλο, ποθεν το ενα και ποθεν το αλλο. Ετσι ακρη δεν βγαινει. Εαν καποιος μπει σε αυτην την διαλεκτικη, ανοιγει πορτα στον πειρασμο να τον τρελλανει και να τον κλονισει.

Ανευ σταυρωσεως, ανασταση δεν θα δουμε, αυτο ειναι το πλαισιο που καθοριζει την πορεια του Χριστιανου.

Αλλωστε το ειπε και παλι ο Κυριος: " ἐν τῷ κόσμῳ θλῖψιν ἔχετε· ἀλλὰ θαρσεῖτε, ἐγὼ νενίκηκα τὸν κόσμον." Ξεκαθαρα λογια.

Ας εχουμε λοιπον εμπιστοσυνη οτι ο Θεος κατευθυνει τον κοσμο προς την σωτηρια του, αλλα και τα διαβηματα μας,
εφοσον βεβαια τελουμε εν προσευχη και υπακοη στο Ονομα Του, και δεν εχουμε να φοβηθουμε τιποτα.

Τυχαια δεν συμβαινει τιποτα. Ολα εχουν σκοπο και νοημα και αρχη και καταληξη. Το θεμα ειναι να βρεθουμε απο την πλευρα του Θεου, και οχι απεναντι Του, μεσα απο την αποδοχη η την απορριψη της προνοιακης Του δυναμεως για τον καθενα μας.