Που πάμε; Που βαδίζουμε;

[theodore]

Κάθε μέρα ακούμε ολοένα και κάτι κακό να συμβαίνει.Σήμερα ακούσαμε για την κακοποιήση ενός εντεκάχρονου κοριτσιού.Πρίν δυο μήνες για τους συνανθρώπους μας που απανθρακώθηκαν στην τράπεζα.Πρίν ένα μήνα για την δολοφονία δημοσιογράφου.Πρίν δυο χρόνια για το θάνατο μητέρας με τα παιδιά της λόγω της φωτιάς τότε στην Ηλεία.Κάθε μέρα ακούς και κάτι κακό.
Συμβαίνουν τόσα μα τόσα καθημερινά που δεν προλαβαίνεις να χύσεις ούτε ένα δάκρυ συμπόνοιας για Αυτά τα αδέλφια μας που φεύγουν έτσι ξαφνικά...Δεν τα "βάζω" με κανέναν.Ο Κύριος και Θεός μου γνωρίζει το καλύτερο προκειμένου να σωθεί η ψυχή του καθενός μας.
Τα ¨βάζω" όμως και με τον ευατό μου που δεν "συνήθισε" στο τόσο κακό, στην τόση δυστυχία,στον τόσο πόνο.Τον τελευταίο καιρό σκέφτομαι ότι θα ήταν καλύτερα να ζούσα σε ένα μέρος μακρυά απο τον πολύ κόσμο.Μακριά από την ψεύτικη κοσμική ζωή.Μακριά από το καθημερινό ψέμα.Μακρυά από πειρασμούς.Δεν ξέρω εαν αυτό είναι φοβία. Εαν είναι ανυπακοή, εαν είναι φυγή ή δεν ξέρω τι άλλο.
Θα μου πείτε τώρα ότι ο πνευματικός αγώνας για να σωθούμε είναι η πάλη με την καθημερινή σκληρή πραγματικότητα.Ίσως έχετε δίκιο.Ποιός την αντέχει όμως και για πόσο καιρό;
Κλείστε τα μάτια και φανταστείτε να ζούσαμε σε ένα κόσμο αλλιώτικο, σαν αδέλφια, βοηθώντας ο ένας τον άλλο.Χτίζοντας ο ένας την εκκλησία του άλλου μέσα στην καρδιά του.Δεν θα ήταν όμορφα;Ονειρεύεσαι θα μου πείτε.Ναι,θα σας απαντήσω.Μπορώ να κάνω κάτι καλύτερο στις μέρες που ζούμε; Όνειρα μιας άλλης ζωής.Μιας ζωής που όλοι θα ήθελαν να ζήσουν...
Ευτυχώς ολοένα και "ακούω" κι άλλα αδέλφια που ψιθυρίζουν "ΠΟΥ ΠΑΜΕ".Μακάρι οι ψίθυροι να γίνουν φωνές...

[stathis73]

Μια κατάθεση ψυχης απο τον theodore, φιλε μου ολα αυτά γίνονταν και θα γινονται δυστηχως και ευτηχως ο Θεός μας ειναι μακροθυμος και πολυελεος και ευτηχως που υπαρχουν οι Αγιοι μας που με τους αγωνες τους και τις προσευχες τους πλησιαζουν τον θρόνο του Θεού και βοηθάνε και εμάς τους αμαρτωλούς, δεν ξέρω ομως ο Θεός μεχρι ποτε θα μας συνχωρει γιατι μερικά απο αυτα που γίνονται ξεπερνανε τα οποια ορια μπορει να βαλει κανεις.
Ευχομαι φιλε μου να πλυθηνουν οχι οι φωνες διαμαρτυρίας αλλα οι εσωτερικες φωνες των συνηδησεων μας και να επστρεψουν οι άνθρωποι κοντά στον Θεό και στο πετραχυλι του πνευματικου τους και τοτε ολα σιγα σιγα θα φτιάξουν απο μόνα τους χωρις την παραμικρή δυσκολια.
Ο ΘΕΟΣ ΚΑΙ Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΑς ΝΑ ΜΑς ΒΟΗΘΟΥΝ.

[aposal]

Το ότι η κοινωνία μας πάει από το κακό στο χειρότερο είναι γεγονός και αυτό οφείλεται στο ότι ζούμε μια ζωή τελείως απομακρυσμένη από τον Θεό, οπότε η δυστυχία είναι φυσικό επακόλουθο.
Αν όντως μας ανησυχεί το γεγονος και θέλουμε να συμβάλουμε στην επίλυσή του υπάρχει μόνον ένας τρόπος: Να εντατικοποιήσουμε τον πνευματικό μας αγώνα, ώστε να έχουμε το δικαίωμα να εισακουόμαστε περισσότερο από τον Θεό. Τότε η προσευχή μας θα είναι πιο δυνατή, πιο θερμή (πύρινη) και άμεσα πραγματοποιήσιμη.

[dionysisgr]

ΠΟΥ ΠΑΜΕ;

απαντηση: KATA ΔΙΑΟΛΟΥ..

εκει δηλαδη που επιλεξαμε σαν συντριπτικη πλειοψηφια.

Εκτος και εαν αλλαξει κατι δραματικα.

Μεσα μας εννοειται. Γιατι εξω μας, αστο να παει.

Οπως αρχισε ο κοσμος, μεταπτωτικα ετσι και θα τελειωσει, μεχρι την καινη κτιση και την ελευση της Βασιλειας του Θεου.

Δεν ειναι μυστικα αυτα. Γνωστα ειναι σε αυτους που θελουν να εχουν ματια και αυτια και νου. Οι αλλοι; Οπως εστρωσαν..

Λοιπον, αδερφε αγαπητε, μην ψαχνεις εναλλακτικες, διαφυγες, και ησυχιες.

Ο καθενας οπου εταχθη, θα δωσει την πνευματικη μαχη, γιατι περι αυτου προκειται στην ουσια, και θα σωθει, οπως σωζεσαι σε ενα ναυαγιο μεσα σε φουρτουνιασμενο πελαγο, αφου εχεις απελπιστει και τα εχεις δωσει ολα, ειλικρινα, τοτε ερχεται την εσχατη ωρα η ανωθεν βοηθεια και σωτηρια.

Αφου δει ο Θεος, απο τι μεταλλο, εισαι φτιαγμενος, και σε λαμπικαρει λιγο η πολυ, αναλογα ποσο χρειαζεσαι, κατα την πανσοφια Του, τοτε και σε παιρνει κοντα Του, να αναπαυεσαι μαζι Του εις τον Αιωνα.

ο σώζων εαυτόν σωθήτω. Εκει ειμαστε.

Αλλα μηπως φυγαμε και σαν ανθρωποτητα ποτε απο αυτην την κατασταση; Δεν νομιζω αληθεια να εγινε αυτο ποτε.

Και εαν δεν συγκαταβαινε και δεν μακροθυμουσε ο Θεος, θα ειχαμε χαθει προ πολλου, εν μεσω των ανομιων ημων.

Οποτε: υπομονη, προσευχη, ελπιδα, πιστη, και οπου μας βρει, ας μας παρει, αρκει να ειμαστε εν μετανοια.

[filotas]

Το ότι η κοινωνία μας πάει από το κακό στο χειρότερο είναι γεγονός και αυτό οφείλεται στο ότι ζούμε μια ζωή τελείως απομακρυσμένη από τον Θεό, οπότε η δυστυχία είναι φυσικό επακόλουθο.
Αν όντως μας ανησυχεί το γεγονος και θέλουμε να συμβάλουμε στην επίλυσή του υπάρχει μόνον ένας τρόπος: Να εντατικοποιήσουμε τον πνευματικό μας αγώνα, ώστε να έχουμε το δικαίωμα να εισακουόμαστε περισσότερο από τον Θεό. Τότε η προσευχή μας θα είναι πιο δυνατή, πιο θερμή (πύρινη) και άμεσα πραγματοποιήσιμη.

Χωρίς Θεό πάμε ολοταχώς στο γκρεμό

Το θέμα είναι κι εμείς οι Χριστιανοί, να πάψουμε να είμαστε απλοί παρατηρητές της πορείας προς την καταστροφή και να συσπειρωθούμε στην Εκκλησία για να προσπαθήσουμε ν' ανακόψουμε, αν είναι θέλημα Θεού, αυτή την πορεία.

[stathis73]

ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΣΩΣΤΑ ΕΓΡΑΨΕ Ο ΔΙΟΝΥΣΗΣ

Οποτε: υπομονη, προσευχη, ελπιδα, πιστη, και οπου μας βρει, ας μας παρει, αρκει να ειμαστε εν μετανοια.

ΑΜΗΝ

[terzagelos]

Αγαπητε Θεοδωρε ,καλησπερα,πολλα τα ερωτιματικα και οι αποριες,και ομως στο τελος η ανομια αυξανετε, καθως και η κακια
του κοσμου.
Ολα αυτα ομως δεν πρεπει να μας αποθαρυνουν,εχωντας την Πιστη και την γνωση του Κυριου μας μεσα στην καρδια μας.
Αλοστε γνωριζουμε οτι η προσωρινη θλιψη μας, εργαζεται προς ωφελος μας,γιαυτο δεν πρεπει να αποκομνομε,αλλα
ολα αυτα πρεπει να μας ενδυναμονουν.
Για το που παει ο κοσμος,ειναι γνωστο.Αλλα εμεις που εχουμε Πιστη και ελπιδα στον Χριστο μας , δεν εχουμε κατι να
φοβηθουμε.
Εχουμε ζωντανη την ελπιδα στον Κυριο μας Ιησουν Χριστο.

[theodore]

Ειλικρινά σας λέω, μου δώσατε δύναμη.Σας ευχαριστώ πολύ.

[XRHSTOS]

επιδημιες , καταστροφες.. διαφθορα εγκληματικοτητα αυτοκτονιες.. καταργηση θρησκευτικων συμβολων.. οικονομικη κρίση... που βαδιζουμε!
Θεός φυλάξη!
καλή μετάνοια σε ολους μας

[dionysisgr]

Αδερφε, εγραψες την φραση κλειδι, που αποκωδικοποιει ολη την κατασταση που εχει περιελθει η ανθρωποτητα, τωρα και παντοτε.

"καλη μετανοια σε ολους μας".

Αυτο ειναι.. Αυτο ειναι το ζητουμενο, αλλα ποιοι το ζητουν; Και σε ποιους διδεται; Κερδιζεται η μετανοια; Χαριζεται;

Συμβαλλοντας στον ενθεο προβληματισμο σου, θα ηθελα να πω τα εξης, ταπεινα και απλα, πονηματα της καρδιας μου, και να κανουμε μια συζητηση γυρω απο την κατασταση της μετανοιας, ως σωστικης αναμορφωσεως του ανθρωπου, απο τα αδιεξοδα του.

Στην μεταπτωτικη μας, ζοφερη και αδιεξοδη κατασταση ο Κυριος μας, εδωσε την διεξοδο, την λυτρωση, με την Σαρκωση του Λογου, και ενανθρωπησε ο Θεος, για να γινει ο ανθρωπος Θεος κατα χαριν.

Ομως 2.000 ετη, και πλεον μετα, αφου ηδη διανυσαμε 21 αιωνες, οντες ως ανθρωποι, εκ νεου υιοθετημενοι και εξαγορασμενοι απο το παναγιο αιμα του Χριστου, καθολικα, ως ο νεος πλεον Ισραηλ, ζουμε στην εποχη της χαριτος,
και η εποχη του Νομου και της βαρβαροτητος θα επρεπε να ειναι πια παρελθον.

Στην απολυτη πραγματικοτητα,με την υποστατικα οντολογικη και θεολογικη ερμηνεια της βεβαι αυτο ειναι αληθεια.

Ομως στην ψευδαισθηση της κοσμικης και εμπαθους, πεπερασμενης και προσκαιρης παγκοσμιας ζωης και ιστοριας, αυτο δυστυχως σε μεγαλο βαθμο δεν εχει επιτευχθει, και δεν φαινεται στον οριζοντα κατι πιο αισιοδοξο.

Ο κοσμος με την θεολογικη εννοια, ως συστημα παθων και συμφεροντων, ως πασχουσα φιλοσοφια του: φαγωμεν, πιωμεν, διασκεδασωμεν, ινα αυριο αποθνησκωμεν, κινειται σε μια πορεια αναστροφη απο το θελημα του Θεου Πατρος.

Ενω ο Θεος Πατερας μας, γιατι ετσι πρεπει να βλεπουμε τον Θεον,
και οχι ως εναν αποστασιοποιημενο παντοδυναμο "δυναστη",
που απλα παρατηρει και μενει απαθης με την δυστυχια των ανθρωπων, οπως Τον θεωρει η μεγαλη πλειοψηφια,
που ειναι πεπλεγμενη και δεσμια μεσα στην αμαθεια και την αγνοια τοσο την θεολογικη οσο και την εκκλησιαστικη,
την μη συμμετοχη δηλαδη στο σωμα και αιμα Του, και στην ζωη Του, στο ψυχοσωστικο περιβαλλον των αγιων, της θεοτοκου,
ενω, λοιπον αυτος ο Θεος, ο Φιλανθρωπος, ο Ελεημων, ο Πανοικτιρμων, θελει τον ανθρωπο, να εχει το βλεμμα τοσο το σωματικο, οσο και το ψυχικο, τον νουν δηλαδη, ως οφθαλμο της ψυχης, να ατενιζει προς τον ουρανο, και την ανω Ιερουσαλημ, την καινην και αιωνια Βασιλεια της δοξης Του, ο ανθρωπος αστοχει τραγικα, απελπιστικα, και αποστερει απο τον εαυτο του ολα τα θεια δωρα, και τελικα την ιδια την ζωη, την πνευματικη και αιωνιο.

Ο κοσμος αυτοπαγιδευεται μεσα στο διπολο αυτοθεωσεως-γνωσιολογιας, καθιστωντας την επιστημη του, ως μια νεα αλχημιστικη θρησκεια, των καιρων μας, αποθεωνοντας τα "δικαιωματα" του, ως το νεο ψευδευαγγελιον.

Ολα δικα του, ολα για το ατομικο του συμφερον, ολα για την ευδαιμονικη του παντοκρατορια, ολα υπερ του χωματος, και κατα του πνευματος..

Κεντρο του συμπαντος, βαζει τον εαυτο του, ο συγχρονος ανθρωπος του αυτοθεωτισμου. Η εωσφορικη πτωση επαναλαμβανεται ξανα και ξανα σε μια ατελειωτη τραγικη αναπαρασταση της αρχαιας πτωσης του παμφαεστατου πλην ομως αλαζονικου αρχαγγελου,
που εγινε φορεας σκοτους και μισους, και ανθρωποκτονος.

Και συνεργει ο ανθρωπος, μαζι του, με μοναδικο τροπαιο, την αυτοκαταστροφη του, αντι να συνεργει, η απλα να συναινει στο πανσωστικο θελημα του Θεου, κερδιζοντας την αιωνιο συγκατοικιση και συγκοινωνια μαζι με την Τρισηλιο Υπερουσια Τριαδα.

Καθολικηκ επιταγη λοιπον, για να μην μακρυγορω αλλο, ειναι η ΜΕΤΑΝΟΙΑ, με την καθαρη θεολογικη της, την πνευματικα οντολογικη εννοια, της αλλαγης του νοος, του τροπου υπαρξεως, της αποφασιστικης στροφης του βλεμματος, του κεντρου, της ζωης μας,
στην ζωη Του. Στην ζωη του Χριστου.

Στο Αρχετυπικο και πανανθρωπινο Προτυπο, το οποιο υποστατικα ενσαρκωνει ο Μεγαλομαρτυρας του Γολγοθα, αυτος που Σταυρωθηκε και υπεστη τα παντα, ωστε να γινει για εμας τους αρνητες του, εν πολλοις, Ο τα παντα εν τοι πασι.

Η ατελευτητη προσκληση, του Χριστου, να Τον ακολουθησουμε, ελευθερα και αγαπητικα, ισχυει,
το θεμα και ο σκοπος ειναι να την δεχτουν, οσοι πεισματικα την απορριπτουν,
και τοτε θα αποκτησει νοημα και αξια το ατελειωτο μαρτυριο αυτου του πολυπαθου κοσμου μας,
και τοτε θα γινει διαβατηριο για την σωτηρια, και την αναπαυση κοντα Του,
διαφορετικα θα γινει απλα μια φοβερη προγευση των αιωνιων δεινων για τους αμετανοητους..