Μέρος ή λύση του προβλήματος;

[vasilisalt]

Ώρες ώρες προβληματίζομαι ιδιαίτερα αν τα κέντρα εξουσίας της εκκλησίας μας, βασικά οι Μητροπόλεις δηλαδή
(και όχι μόνο) αποτελούν μέρος ή λύση των προβλημάτων που αντιμετωπίζει σήμερα η χώρα μας.
Η δυσκινησία, η μη αξιοκρατία, η έλλειψη στοιχειώδους δημοκρατίας, η έλλειψη ουσιαστικού ελέγχου και βασικά
η ολοφάνερη έλλειψη βιωμάτων σε σχέση με τα διδασκόμενα, είναι η καθημερινότητα.
Υπάρχουν φυσικά και αρκετές εξαιρέσεις, μη λέμε τα αυτονόητα.
Όταν φυσικά προσπαθείς να αρθρώσεις κάποιο σχετικό λόγο - και πάντα για καλό - οι πάντες επικαλούνται το τεράστιο
κοινωνικό έργο της εκκλησίας (πράγματι τεράστιο, αλλά μήπως και οι άλλες θρησκείες τα ίδια δεν κάνουν και π.χ. οι
προτεστάντες και καλύτερα), τον γέροντα Παίσιο (λές και μίλησες γι αυτόν) και το ότι κοίταξε πρώτα την καμπούρα σου
και μετά τους άλλους.
Σωστά όλα αυτά, όμως νομίζω πως πρέπει να αποτελούν τον επίλογο στις απαντήσεις και μόνον αυτόν.
Λείπει ο πρόλογος και το κυρίως θέμα ξέρετε.
Και θα μου πεις γιατί τα λες αυτά και μάλιστα τώρα!
Γιατί θεωρώ δεδομένο πως αν υπάρξει η σωτηρία μας θα ξεκινήσει, θα σμιλευτεί και θα προκύψει από ΄΄χαμηλά΄΄.
Για όσους περιμένουν να προέλθει από ψηλά, χαιρετίσματα...
Προσωπικά νομίζω πως πρέπει να στηρίξουμε τον ιερέα της καρδιάς μας.
Δεν θα το αναλύσω γιατί φοβάμαι μην το περιορίσω ή μην το αδικήσω.
Αυτόν τον μικρό πνευματικό γίγαντα της ορθοδοξίας.
Λίγο ψαξιμο χρειάζεται. Κατ αρχην στην καρδιά μας και αφού τη μαλακώσουμε και την οργώσουμε, λίγο ψάξιμο στην πόλη μας
ή λίγο μακρύτερα.
Ας στηρίξουμε τη βάση, ας στηρίξουμε την ουσία, ας στηρίξουμε τα θεμέλια για να μπορέσουμε τελικά να στηριχτούμε.
Τελικά θεωρώ πως τα στεφάνια υπάρχουν σ αυτούς που τα αξίζουν και όχι σ αυτούς που τα φορούν και τα επικαλούνται.