Ο Χριστός χαμογελούσε?

[ψυχουλα]

Η προσωπική εικόνα που πάντα έχω μέσα στην καρδιά μου για τον Κύριο, είναι Αυτός ήρεμος και χαμογελαστός.

κι εγω αλλα με τη διαφορα οτι τα ματια Του εχουν βαθια θλιψη και ετσι το χαμογελο ειναι Εκεινου που ξερει αυτα που δεν ξερουμε και πονα για αυτα που δεν καταλαβαινουμε ή δε θέλουμε να καταλαβουμε. Ειναι το χαμογελο Εκεινου που ξερει οτι θα Τον προδιδουν και θα Τον μισουν και θα Τον χλευαζουν εως συντελειας του κοσμου.

[panagiotisspy]

κι εγω αλλα με τη διαφορα οτι τα ματια Του εχουν βαθια θλιψη και ετσι το χαμογελο ειναι Εκεινου που ξερει αυτα που δεν ξερουμε και πονα για αυτα που δεν καταλαβαινουμε ή δε θέλουμε να καταλαβουμε. Ειναι το χαμογελο Εκεινου που ξερει οτι θα Τον προδιδουν και θα Τον μισουν και θα Τον χλευαζουν εως συντελειας του κοσμου.

Πολύ όμορφα τα λες!

Πάντως σε τελική ανάλυση, αισθάνομαι ότι ο Κύριος, αν όχι εξωτερικά, τουλάχιστον από μέσα Του, ήταν πάντοτε χαμογελαστός.

Πώς άλλωστε είναι δυνατόν να μην είναι πάντοτε χαμογελαστός κάποιος ο οποίος αγαπά όλο τον κόσμο, κάποιος ο οποίος ΕΙΝΑΙ Η ΙΔΙΑ Η ΑΓΑΠΗ?

[johnge]

Αυτό που σκέφτομαι είναι πως ο Χριστός χαμογελάει στις καρδιές μας.

Δεν μπορώ να ξέρω αν χαμογέλασε ποτέ και πιστεύω δεν είναι αυτό το ζητούμενο. Και κάνω τον εξής λογισμό:

Έστω πως ένας πατέρας έχει δύο γιους. Ο ένας εκ των δύο είναι ετοιμοθάνατος. Αυτός ο πατέρας μπορεί εύκολα να χαμογελάσει; Σίγουρα όχι. Έχει όμως άλλον έναν γιο. Ανεξαρτήτως αν θα του χαμογελάσει, σίγουρα τα λόγια του προς αυτόν θα είναι λόγια αγάπης. Τα λόγια αυτά θα μείνουν στη καρδιά του και θα του χαμογελάσουν. Έτσι και ο Χριστός. Γνωρίζοντας πως υπάρχουν άνθρωποι που δεν θα σωθούν λυπάται. Πονάει γι' αυτούς. Απεναντίας όμως οι λόγοι του γεμίζουν χαμόγελα και ελπίδες τους πιστούς. Και αυτή είναι η έμπρακτη αγάπη Του.

[aposal]

Ο πρωτοπρεσβύτερος του Ι. Ναού της ενορίας μου ΚΑΙ χαμογελάει ΚΑΙ χιούμορ διαθέτει.