Διάρρηξη της αδελφικής ενότητας

[melos]

Αδελφια,

Στον επαγγελματικό μου χώρο, συμβαίνει να υπάρχει ένα άτομο το οποίο δεν "χωνεύω" καθόλου. Λόγω συμπεριφοράς, λόγω φάτσας δεν ξέρω... όταν λέμε καθόλου καθόλου!

Κάνοντας ανασκόπηση της ζωής μου συμπέρανα ότι και σε άλλες περιστάσεις με έφερε η ζωή με άτομα που δεν ταίριαζα. Με άλλα περισσότερο με άλλα λιγότερο.

Όταν νιώθει κάποιος μια αυθεντική-αυθόρμητη αντιπάθεια για κάποιο άτομο και ενισχύεται η αντιπάθεια του αυτή στο πέρασμα του χρόνου πως θα νιώσει την ανθρωπότητα ως Σώμα Χριστού;

Τι θα συμβεί με τα άτομα εκείνα που δεν μπορούμε να συνυπάρξουμε καθόλου μαζί τους παρ' όλες τις έντιμες προσπάθειες μας;

Τη δυσλειτουργική κοινωνία μου με το άτομο που αναφέρω στην αρχή την έχω εξομολογηθεί στον Πνευματικό μου και μου είπε ότι αν δεν μπορώ και δεν αναπαύομαι με τη συναναστροφή μου με το άτομο αυτό να κρατάω αποστάσεις. (Το άτομο αυτό πρέπει να πω ότι είναι και της Εκκλησίας...)

Αλλά... τι θα γίνει στην Βασιλεία του Θεού; Θα αποκατασταθεί με τη Χάρη του Θεού η Κοινωνία όλων των ανθρώπων (αυτών που θα έχουν σωθεί);
Στο Άγιο Όρος ένας μοναχός μου είχε πεί ότι αν διαρραγεί η ενότητα μας με έναν αδελφό είναι σαν να έχουμε αποκοπεί από όλους τους αδερφούς... Πιστεύω ότι πράγματι έτσι είναι.

[filotas]

Αγαπητέ φίλε, οι Άγιοι λένε ότι στις περιπτώσεις, που έχουμε συνεχή προβλήματα μ' ένα συνάνθρωπό μας, συνήθως φταίμε εμείς.

Από πείρα σου λέω ότι έχουν απόλυτο δίκιο. Στις περισσότερες περιπτώσεις που δοκίμασα να βελτιώσω εγώ πρώτος τη δική μου συμπεριφορά απέναντι σε κάποιον, με τον οποίο είχα συχνές συγκρούσεις, και η δική του συμπεριφορά βελτιώθηκε αντίστοιχα.

Ακόμη και στις περιπτώσεις που δεν υπήρξε λύση στο πρόβλημα, οι περιπτώσεις συγκρούσεων μειώθηκαν.

Προσοχή πάντως τις τελευταίες μέρες πριν το Πάσχα, γιατί το ταγκαλάκι μας στήνει πολλές παγίδες για να μας εμποδίσει να κοινωνήσουμε με καθαρή καρδιά και να νοιώσουμε την Ανάσταση μέσα μας.

[aposal]

Έχω κι εγώ ένα άτομο στον χώρο της δουλειάς μου που μου βγάζει ό,τι κακία υπάρχει μέσα μου! Το αστείο είναι ότι δεν χρειάζεται να κάνει τίποτε. Απλά το βλέπω!
Το κακό είναι ότι εκείνη τη στιγμή ΔΕΝ είμαι Χριστιανός, γιατί η συμπεριφορά μου είναι αντίθετη με το πνεύμα της Σταυρικής θυσίας του Κυρίου μας.
Το καλό είναι ότι έτσι καταλαβαίνω ότι υπάρχει μέσα μου το μικρόβιο και ότι η ανοσία είναι πολύ μακριά ακόμη!
Το φταίξιμο βέβαια είναι 100% δικό μου, αλλά πρέπει να κάνω κάτι για να απαλλαγώ.

[efraim21]

Μερικές φορές ο άλλος αυτό το αντιλαμβάνεται οπότε ξεκινά αμφότερα πόλεμος υποσυνείδητων μηνυμάτων
γιατί και ο άλλος το νιώθει και αντιδρά!!
Πάντως πρώτα πρέπει να κερδίσουμε τον συνάνθρωπο μας γιά να μας δοθεί ο θεός έτσι τα έχει βάλει ο θεός.
Γι αυτό προσοχή στην συμπεριφορά μας σ όλους να δείχνουμε αγάπη ιδίως σ αυτόν που δεν νιώθουμε βολικά δίπλα του.

[Koyk]

Αδελφια,

Στον επαγγελματικό μου χώρο, συμβαίνει να υπάρχει ένα άτομο το οποίο δεν "χωνεύω" καθόλου. Λόγω συμπεριφοράς, λόγω φάτσας δεν ξέρω... όταν λέμε καθόλου καθόλου!

Κάνοντας ανασκόπηση της ζωής μου συμπέρανα ότι και σε άλλες περιστάσεις με έφερε η ζωή με άτομα που δεν ταίριαζα. Με άλλα περισσότερο με άλλα λιγότερο.

Όταν νιώθει κάποιος μια αυθεντική-αυθόρμητη αντιπάθεια για κάποιο άτομο και ενισχύεται η αντιπάθεια του αυτή στο πέρασμα του χρόνου πως θα νιώσει την ανθρωπότητα ως Σώμα Χριστού;

Τι θα συμβεί με τα άτομα εκείνα που δεν μπορούμε να συνυπάρξουμε καθόλου μαζί τους παρ' όλες τις έντιμες προσπάθειες μας;

Τη δυσλειτουργική κοινωνία μου με το άτομο που αναφέρω στην αρχή την έχω εξομολογηθεί στον Πνευματικό μου και μου είπε ότι αν δεν μπορώ και δεν αναπαύομαι με τη συναναστροφή μου με το άτομο αυτό να κρατάω αποστάσεις. (Το άτομο αυτό πρέπει να πω ότι είναι και της Εκκλησίας...)

Αλλά... τι θα γίνει στην Βασιλεία του Θεού; Θα αποκατασταθεί με τη Χάρη του Θεού η Κοινωνία όλων των ανθρώπων (αυτών που θα έχουν σωθεί);
Στο Άγιο Όρος ένας μοναχός μου είχε πεί ότι αν διαρραγεί η ενότητα μας με έναν αδελφό είναι σαν να έχουμε αποκοπεί από όλους τους αδερφούς... Πιστεύω ότι πράγματι έτσι είναι.

Στην "καλογερική" διάλεκτο το λέμε εμπάθεια...που οπως ειπε καποιος σχεδον 100% φταίμε εμεις...μονο και μονο αν σκεφτεις ετσι και το ρίξεις στην αυτομεμψία και στην ταπείνωση πιστεύω οτι μπορει να αντιστραφεί αυτην η εμπάθεια σε ,αν οχι αγάπη, τουλάχιστον σε μια ουδέτερη και λιγότερη εφάμαρτη κατάσταση...Σου το εύχομαι εγκαρδίως....

[vasilikirimp]

Η αλήθεια είναι ότι όλοι μας έχουμε περάσει ή περνάμε απο αυτό το στάδιο.......
Πολλές φορές μάλιστα πιστεύω ότι δεν είναι μόνο αν κάποιος μας έχει κάτσει " στραβά " που λένε αλλά να φταίει η συμπεριφορά μας χωρίς να το παίρνουμε είδηση....
Να κινούμαστε , να μιλάμε με τέτοιο τρόπο που να μη βοηθάμε τον άλλο να μας συμπαθήσει ή αν θέλετε απλά να μας ανέχετε.
Βέβαια θα θεωρήσουμε ότι πρέπει να αποδεχτούμε τον άλλο με τα προτερήματα και με τα ελλατώματά του - μήπως εκεί έχουμε μια δυσκολία αποδοχής ;
Εγώ πιστεύω ότι όλα πηγάζουν πρώτα απο τον εαυτό μας - να είμαστε αληθινοί - να δείχνουμε αυτό που είμαστε ακόμη και με τις αδυναμίες μας και αν μάθουμε να μην παρουσιάζουμε τον εαυτό μας αλλά να ΕΙΜΑΣΤΕ ο εαυτός μας τότε έχουμε κάνει και σημαντικό βήμα να αποδεχόμαστε τους γύρω μας ......

Και όταν φωλιάζουν μέσα μας συναισθήματα εμπάθειας ( που σε όλους φωλιάζουν ) αρκεί να σκεφτούμε .....πως όποιοι και να είμαστε , ότι και να είμαστε ο ΘΕΟΣ μας αγαπά και μας αποδέχεται ....εμείς τι είμαστε πιο πάνω απο το Θεό ;;;;;;;

[ktistos]

Πόσες φορές αλήθεια δεν συλλάβαμε τον εαυτό μας να είμαστε βαθιά ταραγμένοι από ένα βλέμμα, από μια κουβέντα που μας πίκρανε, από έναν λόγο που μας πρόσβαλε. Αδυνατούμε να πιστέψουμε πως βρέθηκε άνθρωπος να μας πάει κόντρα. Να εναντιωθεί στο συμφέρον μας.

Άραγε αναλογιστήκαμε ότι με αυτό τον τρόπο ο άλλος γίνεται ο ευεργέτης μας; Γίνεται ο γιατρός μας. Γιατί γίνεται αφορμή τα πάθη που νομίζουμε ότι τα κοιμίσαμε μέσα μας να ξυπνήσουν και να γίνουν ανήμερα θηρία. Κι έτσι ο άλλος άθελα ή και θελημένα μας βοηθάει όσο τίποτε άλλο να αποχτήσουμε αυτογνωσία. Να διαπιστώσουμε την βρωμιά και την σαπίλα που κρύβουμε μέσα μας. Που νομίζουμε δυστυχώς πως την έχουμε καθαρίσει κι όμως είναι ακόμα εκεί. Να μας ενοχλεί με την δυσάρεστη μυρωδιά της.

Ειδικά για τον εαυτό μου, το δικό μου τεστ είναι το "τιμόνι". Όταν οδηγώ στο αυτοκίνητο ανακαλύπτω σε κάθε διασταύρωση, σε κάθε φρενάρισμα, τα πάθη που κρύβω μέσα μου. Το "τιμόνι" είναι αυτό που φανερώνει τον πραγματικό εαυτό μου!

Το ίδιο συμβαίνει και στο χώρο δουλειάς. Όσο δεν περνάω τις εξετάσεις τόσο θα υπάρχουν γύρω μου άνθρωποι που θα με βοηθούν να καταλάβω ποιός επιτέλους είμαι και πόσο απέχω από τον στόχο! Έτσι επέρχεται η αναγκαστική ταπείνωση αφού δεν έρχεται με το καλό!

[michail]

[gvideo][/gvideo]

[melos]

Δεν υπάρχει καμία περίπτωση να φταίει το άλλο πρόσωπο με το ύφος του...;

Και κάτι άλλο... αν το πρόσωπο το οποίο αντιπαθούμε είναι αντιπαθητικό και από άλλους...; Άν κατά κάποιο τρόπο "νομιμοποιείται" η αντιπαθητική φύση του...;

Και το άλλο. Γιατί να προσπαθώ να μην είμαι ο εαυτός μου για να γίνω αρεστός ή να μην σκανδαλίσω ένα πρόσωπο; Δεν είναι εγωισμός να προσπαθώ να γίνω συμπαθείς;

Το να παίξω μπουνιές αν με στραβοκοιτάξει μου φαίνεται πιό έντιμο...

[Captain Yiannis]

Σε καμία περίπτωση η μπουνιές δεν είναι η λύση.-