Διάρρηξη της αδελφικής ενότητας

[vasilikirimp]

ΜΠΑ ΕΝΑ ΒΡΑΣΙΜΟ ΤΟ ΝΟΙΩΘΩ ΚΑΙ ΕΓΩ .................

ΑΧ , ΒΡΕ ΑΠΟΣΤΟΛΕ ΚΑΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΚΑΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΣΤΟ ΝΕΡΟ....

[ψυχουλα]

ΔΟΞΑ ΤΩ ΘΕΩ - ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ Η ΜΟΝΗ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΝΟΙΩΣΕΙ ΟΤΙ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΠΝΙΞΕΙ ΚΑΠΟΙΟΝ....ΕΙΧΑ ΑΡΧΙΣΕΙ ΝΑ ΑΝΗΣΥΧΩ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ

ΑΝΤΕ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ GROUP THERAPY .......

ΓΙΑ ΝΑ ΕΛΑΦΡΥΝΩ ΤΟ ΚΛΙΜΑ........ΜΗ ΠΑΡΕΞΗΓΗΘΟΥΜΕ !!!!

εγω κι αν το χω νιωσει!! ξερεις ποσες φορες μου εχουν φερει στη δουλεια καινουριους που κρατησαν το πολυ κανα εξαμηνο γιατι ειχαν υφος 10 καρδιναλιων και εξοργιστικη τεμπελια και οι οποιοι ηταν αντιπαθεις σε ολους και οχι μονο σε μενα; τελικα αντι να νευριαζω αρχισα απλως να χαμογελω οποτε υπηρχε καθε συμβαν χαρακτηριστικο της προσωπικοτητας του ατομου αυτου λεγοντας απο μεσα μου τι σκας, ο Αντωνης/η Μαρια/η Παναγιωτα ετσι ειναι. το θεμα ειναι οτι με ολα αυτα τα ατομα αναγκαζομουν να βγαινω τα μεσημερια (δουλευω σπαστο ωραριο) και να πηγαινουμε για φαγητο μαζι και φυσικα να κουβεντιαζουμε καθως δε θελαμε οι υπολοιποι να γινουμε κλικα και να τους απομονωσουμε δε θα αισθανομασταν καλα. Γνωριζοντας τα καλυτερα βρηκα καποιες συμπαθητικες τους πλευρες και με μερικους γιναμε και φιλοι. Τους εχω ξεκαθαρισει μαλιστα οτι στη δουλεια...ουτε με σφαιρες. πιστευω οτι σε αυτο φταιει το που γνωριζουμε καποιον, αν δηλαδη γνωρισουμε ενα τεμπελη μημου απτου αλαζονικο τυπο (εγω σπουδασα φιλολογος δε θα σηκωνω κουτες) στη δουλεια σαφως και θα μας ενοχλησει και θα μας γινει αντιπαθης αφου τα ελατωμματα του εχουν αντικτυπο σε μας, το ιδιο ατομο αν δεν το γνωριζαμε στη δουλεια αλλα π.χ. στο γυμναστηριο καθολου δε θα μας ενοχλουσε και οταν ανακαλυπταμε τα ελατωμματα αυτα που δε μας επηρεαζουν εμας θα λεγαμε ελα μωρε ειναι λιγο τεμπελης ε και τι εγινε και εγω ειμαι εργασιομανης, με παταει το αφεντικο και δε με βλεπει και το σπιτι μου, καλυτερο ειναι αυτο τωρα;
τωρα βεβαια υπαρχουν και καποιοι χαρακτηρες που εγω τουλαχιστον δε βρισκω με ποιο τροπο θα μπορουσα να νιωσω καποιο ειδος αγαπης δεν ξερω πως και αν τα καταφερνετε εσεις. μιλω για τους ανθρωπους εκεινους που συκοφαντουν, που πατουν επι πτωματων για να ανεβουν, που υποσκαπτουν που εχουν για σημαια τους το διαιρει και βασιλευε. αυτους μου ειναι αδυνατον να τους συμπαθησω ειτε στη δουλεια τους γνωρισω ειτε στο....γυμναστηριο! διοτι ενας τετοιος χαρακτηρας φαινεται και ενοχλει παντου και λειτουργει παντου ετσι. η απορια μου λοιπον ειναι πως γεννιεται η αγαπη στην καρδια μας για ανθρωπους που χυνουν γυρω τους δηλητηριο και εχουν καθαρη κακια; αν μαλιστα η κακια τους αφορα εμας οκ, μπορει και να χαρουμε με το σκεπτικο οτι ειναι ευκαρια να ασκηθουμε στη μεγαλοψυχια, στην υπομονη κτλ. οταν ομως η κακια τους στενοχωρει αλλους ανθρωπους και εμεις ειμαστε θεατες; και μαλιστα δικους μας ανθρωπους; πως καταφερνουμε να προλαβουμε την καρδια μας να μην κατακλυστει απο αντιπαθεια, τσατιλα κτλ;αρχιζουμε να σκεφτομαστε τι θα εχουν τραβηξει για να ειναι ετσι και να κανουμε τον ψυχολογο; σε μενα δε πιανει αυτο γιατι κι εγω τραβηξα κι αλλοι πολλα αλλα δε γιναμε ολοι οχιες διμουτσουνες αρα δεν ειναι δικαιολογια! ο κοσμος συνηθως λεει οτι τετοιους ανθρωπους πρεπει να τους περιφρονεις, να μην ασχολεισαι μαζι τους, να εισαι υπερανω και να μη δινεις σημασια για να μη σε αγγιζει και η κακια τους, να κανεις πως δεν ακους και πως δε βλεπεις. αυτο ειναι χριστιανικο;

[Captain Yiannis]

ΔΟΞΑ ΤΩ ΘΕΩ - ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ Η ΜΟΝΗ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΝΟΙΩΣΕΙ ΟΤΙ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΠΝΙΞΕΙ ΚΑΠΟΙΟΝ....ΕΙΧΑ ΑΡΧΙΣΕΙ ΝΑ ΑΝΗΣΥΧΩ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ

ΑΝΤΕ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ GROUP THERAPY .......

ΓΙΑ ΝΑ ΕΛΑΦΡΥΝΩ ΤΟ ΚΛΙΜΑ........ΜΗ ΠΑΡΕΞΗΓΗΘΟΥΜΕ !!!!

Και τώρα τι έγινε ησύχασες ??? Βασιλική.

[vasilikirimp]

ΠΡΟΣΠΑΘΩ - ΠΡΟΣΠΑΘΩ - ΠΡΟΣΠΑΘΩ

[ntinoula]

Μερικές φορές "κλωτσάει" τόσο έντονα ο εγωισμός μέσα μας που κοντεύει να μας πνίξει και νομίζουμε ότι θα σκάσουμε. Και μετά αναγκαστικά ξεσπάμε, δεν μπορούμε να ηρεμήσουμε κτλ

[aposal]

Για να απαλλαγούμε από αυτά τα άσχημα συναισθήματα δεν πρέπει να εκτονωθούμε σ' αυτόν που μας νευριάζει (όπως συνήθως κάνουμε και βρίσκουμε προσωρινή και επίπλαστη ανακουφιση), αλλά να τσακίσουμε τον εγωισμό μας! Αυτός είναι το "μικρόβιο" και μόνο σκοτώνοντάς το θα σταματήσουν τα "συμπτώματα"

[melos]

"Εγώ πιστεύω ότι όλα πηγάζουν πρώτα απο τον εαυτό μας - να είμαστε αληθινοί - να δείχνουμε αυτό που είμαστε ακόμη και με τις αδυναμίες μας και αν μάθουμε να μην παρουσιάζουμε τον εαυτό μας αλλά να ΕΙΜΑΣΤΕ ο εαυτός μας τότε έχουμε κάνει και σημαντικό βήμα να αποδεχόμαστε τους γύρω μας ......"

Αδέλφια χαίρεται.

Συνεχίζω το θέμα αυτό διότι μου παρουσιάστηκε πάλι το πρόβλημα αυτό, αυτή τη φορά με ένα άλλο πρόσωπο.

Στη σχολή μου έχω μια συμφοιτήτρια η οποία είναι παντρεμένη με τρία παιδιά. Η γυναίκα αν και ηλικιακά είναι στα 40, λόγω του ότι παντρεύτηκε σε μικρή ηλικία έχει έναν γιό ο οποίος είναι κοντά στην ηλικία μου (είμαι πάνω από 25, ξεκίνησα κάπως αργά τις σπουδές μου. Είμαι κοντά στο πτυχίο τώρα).

Σε ένα εξάμηνο συνεργαστήκαμε με την παραπάνω συμφοιτήτρια και είχαμε γνωριστεί.

Ο Θεός να με συγχωρέσει νιώθω ότι έχει μια εμπάθεια απέναντί μου… δεν ξέρω. Σαν φοιτητής είμαι από τους καλούς και γενικώς κάνω μια κάποια αίσθηση με τις γνώσεις μου και την προσωπικότητα μου (ποπό ταπείνωση…)

Δεν ξέρω… μήπως με συγκρίνει με τον γιό της, για τον οποίο βέβαια δεν ξέρω και πολλά πράγματα;;

Έχει και μια περίεργη καταθλιπτική φάτσα… τι να πω ο Θεός να με συγχωρέσει.

Με την εκκλησία η γυναίκα δεν νομίζω να έχει και καμιά ιδιαίτερη σχέση. Κοσμική ζωή…

Παιδιά δεν ξέρω αλλά πολλές φορές νιώθω ότι και η καρδιακή – πνευματική ζωή είναι θέμα φυσικής επιλογής. Για να το πω ωμά κάποιους τους βοηθάει η φάτσα τους κάποιους όχι.

Την αδελφή που αναφέρω δεν μπορώ να την φανταστώ κεκαθαρμένη στην καρδία (ο Θεός να με συγχωρέσει) διακρίνω θυμό και εκδικητικότητα στο πρόσωπό της… Τι να πω…

Να φταίω εγώ; Θυμάμαι μια φορά που μου είχε πει «πολύ μάγκας το παίζεις»… αν φαίνομαι μάγκας δεν μου βγαίνει ηθελημένα. Και στην τελική γιατί να μην είμαι; Ο Ορθόδοξος Χριστιανός δεν έχει λεβεντιά; Δεν είναι γεμάτος αγάπη, πίστη και ελπίδα; Άντρας δεν είναι αυτός που εξουσιάζει τον εαυτό του; Αν με την ασκητικότητα την εγκράτεια μου και την βία που ασκώ στον εαυτό μου φαίνομαι «πολύς» και όχι συνηθισμένος, κακό είναι; Η Ορθοδοξία έτσι με βοηθάει εμένα. Να πέσω στην κατάθλιψη για να μη σκανδαλίζω προβληματικά άτομα;


Δώστε μου λίγο Φως…

[Σπάρτακος]

Melos έγραψες:

Να φταίω εγώ; Θυμάμαι μια φορά που μου είχε πει «πολύ μάγκας το παίζεις»… αν φαίνομαι μάγκας δεν μου βγαίνει ηθελημένα. Και στην τελική γιατί να μην είμαι; Ο Ορθόδοξος Χριστιανός δεν έχει λεβεντιά; Δεν είναι γεμάτος αγάπη, πίστη και ελπίδα; Άντρας δεν είναι αυτός που εξουσιάζει τον εαυτό του;

Προφανώς διακρίνω ότι έχεις και αυτοπεποίθηση, στον εαυτό σου, που πηγάζει απο αυτό που πιστεύεις, απο την πυξίδα της πίστεως στο Χριστό, που είναι σωτηριωδώς αλάνθαστη.
Θα συναντήσεις πολλά τέτοια άτομα στη ζωή σου. Τέτοια έχω συναντήσει και εγώ και συναντώ, ο κακός εγωϊσμός τους και η κακεντρέχεια που έχουν μέσα τους - δεν θα κάνουμε ψυχανάλυση το γιατί - θα έρχονται σε σύγκρουση με την δική σου γνώμη και άποψη, γιατί θα έχεις και γνώμη και άποψη, πράγμα το οποίο τέτοια άτομα τα ενοχλεί.
Όμως να έχεις κατά νού ότι δεν φταίνε πάντα οι άλλοι, και ότι πρέπει επίσης και έχουμε υποχρέωση να προσαρμοζόμαστε στο ηπιότερο, στο διακριτικότερο, το διαλλακτικότερο.
Το επόμενο στάδιο να είναι όχι το "εγώ" και οι άλλοι, αλλά το "εμείς" όλοι, αλλιώς ο όποιος πνευματικός αγώνας και πορεία μας, είναι απλώς μάταιη.
Υπάρχει κάποια εικόνα άκουσα που δείχνει την παραβολή του καλού Σαμαρίτη. έλεγαν ότι ο αγιογράφος είχε φτιάξει και το πρόσωπο του καλού Σαμαρίτη και των άλλων ακριβώς το ίδιο......