Αν είχατε καρκίνο...

[aposal]

Θανάση εύχομαι ο Θεός να δίνει δύναμη σε σένα, ώστε να ξεπεράσεις το πρόβλημά σου, αλλά και σ' όλα τα πρόσωπα που σε αγαπάνε και σου συμπαρίστανται. Είμαστε έξω από το χορό και γι' αυτό να μας συγχωρέσεις για όλες τις ανοησίες που γράφουμε.
Δεν θεωρώ ότι το θέμα δεν έπρεπε να αναρτηθεί. Κατ' εμέ κανένα θέμα δεν είναι κακό. Κακές μπορούν να είναι μόνο κάποιες απόψεις.
Ο Θεός μεθ' ημών.

[angieholi]

Καλησπερα σε ολους, και καλη χρονια αν και καθηστερημενα με πολυ υγεια και μονο υγεια!
Μετα απο πολυμηνη απουσια και μεγαλη ταλαιπωρια αποτην ασθενεια που αναφερετε
ΤΟΝ ΚΑΡΚΙΝΟ ,αφου διαβασα προσεκτικα αυτα που γραφετε,σας λεω τα εξης.
Απο την στιγμη που θα μαθεις η μαλλον θα καταλαβεις,οσο χαζος και να εισαι οτι εχεις καρκινο, γιατι ποτε δεν θα σου το που νοι Γιατροι λυγιζουν τα γονατα σου γιατι αισθανεσαι στους ωμους σου ενα βαρος ασηκωτο. Το μυαλο δεν ειναι προβατο για να το περιορισεις σε καποια στανη με λιγα λογια δεν μπορεις νατο οριοθετησεις και να πεις απο εδω μεχρι εδω θα βρει καποια διεξοδο και θα πεταξει και τοτε αρχιζουν τα δυσκολα Μηπως ετσι΄? η μηπως αλοιως, και παμε πολυ μακρυα Ολοι σας οπως λετε λιγο πολυ χασατε ενα δικο σας απο τον ΚΑΡΚΙΝΟ
Εγω ομως ειμαι Καρκινοκαθης!!!!!!
Αυτα που σουλενε μεινε δυνατος η μην το βαζεις κατω, η επιστιμη προοδεψε και λοιπα ειναι αφελεστατα
ΤΟ καλυτερο ειναι να μην ξερει ο ασθενης οταν βρισκεται σε μη ιασιμα σταδια και να μην τον κανουν να υποφερει Ας φυγει με οσο το δυνατον μεγαλυτερη αξιοπρεπεια

Εύχομαι στον Τhano54 καλή δύναμη, υπομονή και κουράγιο, σ'αυτόν και την οικογένειά του.
Λόγια δεν υπάρχουν να πούμε πολλά, μπορούμε όμως να πούμε πολλά με τη προσευχή....
Μόνο ο Θεός ξέρει... εμείς είμαστε πολύ "μικροί"................
Σου εύχομαι λοιπόν υγεία και ο Θεός να σου στείλει Αγγέλους να είναι κοντά σου και να σε περυτριγυρίζουν, να σε βοηθούν, να σε εμψυχώνουν και να σε βοηθάνε να σηκωθείς, κάθε φορά που "πέφτεις".....

[aposal]

Οι προσευχές μας είναι δεδομένες.

[dionysisgr]

Καταρχην να ευχηθω στον Thanos54, να γινει το θελημα του Θεου γιαυτον. Εαν ειναι ιαση, να γινει το συντομοτερο, εαν ειναι οτιδηποτε αλλο, ο Θεος ξερει, και ο ιδιος που σηκωνει τον Σταυρο του.

Οπως και να'χει Thanos54, κερδισμενος θα βγεις αυτο ειναι το μονο σιγουρο. Μηπως θα μεινει πισω κανεις για παντα; Oλοι με ημερομηνια ληξεως ειμαστε.

Καποιος μπορει να εχει καρκινο και να ζησει 10 χρονια, και ενας που τον επισκεπτεται στο Νοσοκομειο, βγαινει εξω και χανει την ζωη του επιτοπου σε τροχαιο. Οτι αποφασισει ο Θεος, κανουμε υπακοη.

Αυτο που θελω να τονισω ομως ειναι οτι δεν πρεπει αφενος να εκπειραζουμε τον Θεο, ουτε να ζηταμε συνεχως τα παντα αριστα και τελεια, ολα μονα ζυγα δικα μας, απο την μια, αλλα απο την αλλη ουτε να ξεμυταμε και να εκζητουμε θλιψεις και ασθενειες η πειρασμους.

Οποιο ειναι το Θελημα Του, αυτο να γινεται. Απο εκει και περα ανθρωπινα, και ειδικα στο πνευματικο νηπιακο επιπεδο που βρισκομαστε, δεν μπορουμε να υπερβαινουμε τα μετρα μας. Το δε πνευμα προθυμο η δε σαρξ ασθενης. Γρηγορειτε και προσευχεσθε ινα μη εισελθετε εις πειρασμον.

Μια προσωπικη γνωμη, να καταθεσω, καθοτι εργαζομαι σε Νοσοκομειο και αρκετη ωρα την ημερα κυκλοφορω σε εντατικες μοναδες, με ανθρωπους που μπορει μετα απο λιγες ωρες να μην ειναι στην ζωη αυτη, που βλεπω καθημερινα το δραμα των συγγενων, την αγωνια, τον πονο, που κρυβομαι σε μια γωνια και κανω εναν σταυρο γι'αυτους και για μενα, αυτοι να γινουν καλα, και εγω να μην λυγισω σε κατι αντιστοιχο και προδωσω τον Κυριο. Ειναι φορες που δεν αντεχεται, η καθημερινοτητα ανθρωπινως..

Και φανταζεσαι οτι στην θεση του 30χρονου, του 70χρονου, του νηπιου των 45 ημερων, μπορει καλλιστα να εισαι εσυ αυριο, και νιωθεις την απιστια, την αμφιβολια που ειναι υποστατικο στοιχειο της μεταπτωτικης φυσεως μας, να σε ταλανιζει.

Δεν ειναι ευκολα τα πραγματα, και δεν πρεπει να ειναι ευκολα τα λογια και οι προτροπες.

Μονο οποιος σηκωνει τον Σταυρο, (που παντα ειναι δικαιος, δεν το συζηταμε αυτο, ο Θεος ειναι Δικαιος και Φιλανθρωπος), μονο αυτος ο ιδιος ξερει τι περναει και ποσες χιλιαδες σκεψεις του τρυπανε το μυαλο καθε λεπτο που περναει.

Απο την μια στιγμη στην αλλη, νιωθει ετοιμος να πεθανει με θαρρος και δυναμη, και να παει στον Χριστο, και απο την αλλη οι χυμοι της ψυχης ανακατευονται επικινδυνα, και πεφτει στην απογνωση την απελπισια, στο γιατι σε εμενα, σε χιλιαδες ερωτηματικα, και την πικρα..

Χρειαζεται να μιλαμε λιγοτερο και να πασχουμε περισσοτερο σε τετοιες καταστασεις, να βαζουμε τον εαυτο μας στην θεση του ασθενη, και να μην μιλαμε απο θεση αυθεντιας, η στειρας θεολογικης και κυρηγματικου χαρακτηρα καθεδρας.

Ο Ιδιος ο Κυριος, κοντοσταθηκε, λυγισε, δακρυσε, κατα την τελεια ανθρωπινη φυση Του, μπροστα στον πονο και τον θανατο. Αλλα ηπιε το πικρο ποτηρι, μεχρι τελους, διδοντας και παραδιδοντας, τυπο υπακοης υπομονης, και θαρρους εις τον αιωνα σε καθε εναν ανθρωπο που θα κληθει να περασει απο την δοκιμασια.

Δεν ειναι ομως θεματα που τα ακουμπαμε ελαφρα τη καρδια αυτα. Χρειαζεται συστολη, περισυλλογη, εσωτερικη καλλιεργεια, υπομονη, αυταπαρνηση, εντατικη προσευχη και ελπιδα, αλλα αυτο που δεν χρειαζεται ειναι αφελης συναισθηματισμος, αγαπολογια, ψευτικη συμπονοια, και υφος επιπολαιας συμπαθειας.

Χρειαζεται οπως λεει και ο thanos54, κυριως αξιοπρεπεια. Απο εκει και περα η Πιστη εχει τον πρωτο λογο απο την πλευρα μας, και για μια ακομα φορα επαναλαμβανω οτι εφοσον θελουμε να λεγομαστε και να ειμαστε συστρατευομενοι τω Χριστω, να γινει το θελημα Του, οποιο και εαν ειναι.

Για ολον τον κοσμο, οπου γης, για ολους τους ασθενεις και αναγκεμενους, να δωσει ο Θεος για το καλυτερο, ειδικα δε για εσενα, thanos54, ευχομαστε ολοι εκ μεσης ψυχης και καρδιας να θεραπευθεις τοσο στο σωμα, οσο δε και κατα την δοκιμασια και στην ψυχη σου. Αμην!

[panosgreece]

Μία φορά το έσβησα..το θέμα, αλλά μετά την παρέμβαση του Αποστόλη σκέφτηκα να το ξαναβάλω.
Εδώ και καιρό σκέφτομαι αν θα είχα καρκίνο..θα ήθελα να το ξέρω και να το πολεμήσω..με τις χημειοθεραπείες, τις ακτινοβολίες και όλα αυτά που χρειάζονται για να αντιμετωπιστεί η ασθένεια αυτή? Και να στεναχωρούσα τους δικούς μου οι όποιοι θα ζούσαν όλη αυτή τη δοκιμασία και θα πονούσαν πολύ ή θα ήταν από την άλλη καλύτερο να ξέρω ότι έχω καρκίνο κι να τα άφηνα όλα στον Κύριο και με την πίστη στο θεό να περίμενα ώσπου κάποια στιγμή κλείναν τα ματάκια από μόνα τους? Το ερώτημα θα πείτε είναι υποθετικό..αλλά πραγματικά δεν ξέρω τι θα έκανα...θα το έλεγα στους γύρο μου και στους δικούς μου και θα το πολεμούσα με την ιατρική ή θα τα άφηνα όλα στον Κύριο? Τι είναι καλύτερα να ξέρουμε ότι έχουμε καρκίνο η να μην το ξέρουμε και κάποια στιγμή να πεθάνουμε? Από τη μία βλέπω ανθρώπους που παλεύουν και είναι μερα νύχτα μέσα στα νοσοκομείο και τραβάνε μεγάλο πόνο τόσο αυτοί όσο και οι δικοί τους..και από την άλλη τελευταία πέθανε κάποιος ο οποίος ζούσε με τον καρκίνο και δεν το ήξερε και πέθανε ξαφνικά. και εκεί επάνω δημιουργήθηκε η ερώτηση μου!

σμαρω πριν αναρτησεις το θεμα επρεπε να πας σε ενα νοσοκομειο που κανουν χημειοθεραπειες

και ειδικα εκει που πανε οι γονεις τα παιδια και οχι εκει που πανε τα παιδια τους γονεις

πιστεψε με σμαρω δεν θα το αγγιζες το θεμα

οταν εισαι 37 ετων με οικογενεια βουτας την γλωσα στο μυαλο πριν πεις κατι

[panosgreece]

ας εχουμε αυτην την εικονα μπροστα μας και να μαθουμε να μιλαμε με την καρδια και οχι το μυαλο

[aggelosmin]

Ευχομαι σε οσους πασχουν απο αυτη την ασθενεια η και οποιαδηποτε αλλη ο Θεος μας να τους απαλυνει τον πονο τους οσο αυτο γινεται και κρινει Εκεινος..Σας συμπονω ολους γιατι εχασα τον παππου μου και τον θειο μου απο αυτη την ασθενεια..
Κουραγιο και ο Θεος μαζι σας..Μην απογοητευεστε ο Θεος ειναι μαζι σας παντου και ολες τις ωρες..