Αγορείτες Πατέρες για την Αγία και Μεγάλη Πανορθόδοξη Σύνοδο

Εδώ μπορείτε να συζητήσετε σχετικά με τους Αγιορείτες Πατέρες που έχετε επισκεφθεί στο Αγιον Όρος

Συντονιστής: Συντονιστές

Απάντηση
aposal
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 24958
Εγγραφή: Παρ Απρ 13, 2007 5:00 am
Τοποθεσία: Απόστολος @ Άγιος Δημήτριος (Μπραχάμι)

Αγορείτες Πατέρες για την Αγία και Μεγάλη Πανορθόδοξη Σύνοδο

Δημοσίευση από aposal »

Βόμβα από το Άγιο Όρος: Αγιορείτες Πατέρες με επιστολή προς την Ιερά Κοινότητα διακόπτουν το μνημόσυνο του Πατριάρχη

11 Ιουλίου 2016, 2:38 μμ

Αγαπητοί αναγνώστες σας έχουμε ενημερώσει με πολλές δημοσιεύσεις, σχετικά με το εκρηκτικό κλίμα μεταξύ των Πατέρων του Αγίου Όρους και των διοικητικών Οργάνων του(Ιερά Κοινότητα, Καθηγούμενοι των Ιερών Μονών). Η συντριπτική πλειοψηφία των πατέρων, έχει δυσαρεστηθεί πολύ από τις αποφάσεις της Πανορθόδοξης Συνόδου της Κρήτης. Η παρακάτω επιστολή είναι μόνο η αρχή. Η Ιερά κοινότητα καλείται να πάρει ιστορικές αποφάσεις για το αν πρέπει ή όχι να διακοπεί το μνημόσυνο του Οικουμενικού Πατριάρχη κ.κ. Βαρθολομαίου. Οι συντάκτες της παρακάτω επιστολής τεκμηριώνουν και στηρίζουν Θεολογικά τη θέση τους. Διαβάστε και διαδώστε τη ώστε να ενημερωθούν όσο το δυνατόν περισσότεροι αδελφοί μας.

Ἐν Ἁγίῳ Ὄρει τῇ 20/6/2016 (3/7/2016 ν.ἡμερ.)

Κυριακή τῶν Ἁγιορειτῶν Πατέρων ὁμολογητῶν, ὁσίων, ἱεραρχῶν καί μαρτύρων
Ἀνοικτή Ἐπιστολή Ἁγιορειτῶν Πατέρων
Πρός:
Τήν Ἱερά Κοινότητα Ἁγίου Ὄρους,
Τούς εἴκοσι καθηγουμένους μετά τῶν συνοδιῶν αὐτῶν,
Καί πρός ἐνημέρωσι τοῦ Χριστεπωνύμου Πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας.

«…ὡς φιλοπάτορες υἱοί, τήν πατρικήν κληρονομίαν φυλάξωμεν ἀπαρεγχείρητον· μή καταργήσωμεν τόν τόπον ὡς ἡ ἄκαρπος συκῆ· ἀλλά τῶν Ἡγουμένων ἡμῶν ἀναθεωροῦντες, τήν ἔκβασιν τῆς ἀναστροφῆς, μιμησώμεθα τήν ΠΙΣΤΙΝ καί τούς ἀγῶνας· ἵνα καί σύν αὐτοῖς τῶν αἰωνίων ἀγαθῶν ἐπιτύχωμεν». (τροπάριο Λιτῆς ἐκ τῆς ἀσματικῆς ἀκολουθίας τῶν Ὁσίων καί Θεοφόρων Ἁγιορειτῶν Πατέρων ἡμῶν τῶν ἐν τῷ Ἁγιωνύμῳ Ὄρει τοῦ Ἄθω διαλαμψάντων.)

Σεβαστοί Πατέρες,
Μελετήσαντες μετά πάσης προσοχῆς τά κοινοποιηθέντα τελικά κείμενα τῆς λεγομένης Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου, καθώς καί τίς ἀπαντήσεις ἐγκρίτων θεολόγων καί μητροπολιτῶν, προαγόμεθα ὅπως ἐκθέσωμεν τά ἀκόλουθα.

Τό συμπέρασμα πού ἀβίαστα ἐξάγεται ἐκ τῆς μελέτης των εἶναι ὅτι τελικῶς ἡ σύνοδος αὐτή ἀποδεικνύεται ἀντορθόδοξη, ληστρική καί αἱρετική, διότι:

1. Ἀκολούθησε καινοφανεῖς μεθοδεύσεις στήν θεματολογία καί τίς πρακτικές της.
2. Ἀπέκλεισε τούς Ἐπισκόπους καί κατέλυσε τήν Ὀρθόδοξη συνοδικότητα καί ἐν γένει χρησιμοποιήθηκαν ἀντορθόδοξοι μέθοδοι στόν τρόπο λειτουργίας της.
3. Δέν ὑπῆρχε ἐπαρκής ἐνημέρωση τοῦ ὀρθοδόξου πληρώματος· ἀντίθετα ὑπῆρχε ἀπόκρυψη τῶν ἀποφασιζομένων κατά τήν προσυνοδική διαδικασία.
4. Καθιερώνει τήν μεταπατερική θεολογία.
5. Νομιμοποιεῖ ἐπίσημα καί συνοδικά τήν παναίρεσι τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.
6. Ἐπετεύχθη τελικά ὁ στόχος τῆς ἐκκλησιαστικοποιήσεως τῶν αἱρέσεων, δηλαδή ἔγινε δεκτό ὅτι ὁ Παπισμός καθώς καί λοιποί αἱρετικοί εἶναι Ἐκκλησίες καί ὄχι αἱρέσεις.
7. Ὑποβιβάζει τόν χριστιανισμό στό ἐπίπεδο τοῦ κοινωνισμοῦ («κοινωνικό εὐαγγέλιο»).
8. Δέν ἐκφράζει τήν ἁγιοπνευματική ἐμπειρία τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ σώματος.
9. Δέν ἀκολουθεῖ τήν ἁγιοπατερική Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας, μιᾶς καί δέν ἔγινε ἐξ’ ἀρχῆς ἀναγνώριση ὅλων τῶν προηγουμένων συνόδων, καί κυρίως ἀναγνώριση ὡς Οἰκουμενικῶν συνόδων τῆς 8ης καί τῆς 9ης.
10. Καταλύει ἀποφάσεις Οἰκουμενικῶν Συνόδων.
11. Ἀναγνωρίζει τό Προτεσταντικό λεγόμενο Παγκόσμιο Συμβούλιο ᾽Εκκλησιῶν.
12. Παραγκωνίσθηκε καί ἀγνοήθηκε ὁ ρόλος τοῦ Μοναχισμοῦ, καί ἰδιαίτερα ἡ στάση τῶν Ἁγιορειτῶν ἔναντι τοῦ Παπισμοῦ καί τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.

Σύμφωνα μέ τό τελικό κείμενο, “Σχέσεις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας πρός τόν λοιπόν χριστιανικόν κόσμον” τῆς λεγομένης “Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου’’, στή παράγραφο 6 ἀναφέρεται ὅτι: «Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἀποδέχεται τήν ἱστορικήν ὀνομασίαν τῶν μή εὑρισκομένων ἐν κοινωνίᾳ μετ’ αὐτῆς ἄλλων ἑτεροδόξων χριστιανικῶν Ἐκκλησιῶν καί Ὁμολογιῶν».

Ἀποδεχομένη ἔτσι ἡ Σύνοδος ὅτι ὁ Παπισμός εἶναι Ἐκκλησία, συναποδέχεται καί τίς ἀποφάσεις τῶν θεολογικῶν διαλόγων μετά τῶν παπικῶν, οἱ ὁποῖοι τώρα λαμβάνουν καί συνοδικήν ἰσχύν. Σέ αὐτούς, ὅμως, ὅπως γνωρίζετε, γίνεται ἀναγνώρισις ἐκκλησιαστικοῦ χαρακτήρα, ἀποστολικῆς πίστεως, αὐθεντικῶν μυστηρίων καί ἀποστολικῆς διαδοχῆς στήν Παπική Αἵρεση (βλ. κείμενα Μονάχου 1982, Μπάρι 1987, Νέο Βάλαμο 1988, Μπαλαμάντ 1993). Ἐξ αὐτῆς λοιπόν καί μόνον τῆς ἀποφάσεως, ἀποδεικνύεται ὅτι ἡ Σύνοδος αὐτή ἔχει ἐκπέσει τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως καί ὁμολογίας.

Ἐπ᾽ αὐτῶν θά ἀκολουθήσει ἄμεσα ἀναλυτική μελέτη πρός πλήρη κατοχύρωση τῶν λεγομένων μας.

Σεβαστοί Πατέρες, ὡς Ἱερά Κοινότης ἐνῶ ἀρχικά διαφοροποιήθηκατε μέ κείμενό σας πρός τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο, ὡς πρός ἐπί μέρους σημεῖα τῶν προσυνοδικῶν κειμένων, μετά ταῦτα, διά τῆς συμμετοχῆς σας μέσω τοῦ Καθηγουμένου τῆς Ἱ.Μ. Σταυρονικήτα στήν λεγομένη Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδο, οὐσιαστικά ἀποδεχθήκατε τίς τελικές ἀποφάσεις της, ὅπως αὐτές ἐκφράστηκαν μέσω τῶν τελικῶν κειμένων. Δηλαδή, μέχρι στιγμῆς ἐπισήμως ἀποδέχεσθε τό ʺὀρθόδοξονʺ τῆς Συνόδου, τό τελεσίδικο τῶν ἀποφάσεων, καί συνακόλουθα τήν ἐπίσημη συνοδική κατοχύρωση τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.

Παρακαλοῦμε λοιπόν καί ἀναμένουμε, καθώς θεωροῦμε ὡς ἐπιβεβλημένο πνευματικό σας καθῆκον, νά συγκαλέσετε ἄμεσα Ἔκτακτον Διπλήν Σύναξιν καί νά καταδικάσετε, βάσει τῶν ἀνωτέρω ἐκτεθέντων ἐνστάσεων, τήν ἐν λόγῳ σύνοδο ὡς αἱρετική, ἀντικανονική καί ληστρική.

Τέλος σᾶς δηλώνουμε, ὡς Ἁγιορεῖτες Πατέρες, ὅτι μέ τήν χάρι τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ καί Θεοῦ μας, τήν βοήθεια τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, καί ὅλων τῶν Ὁσίων Ἁγιορειτῶν Πατέρων, Ὁσιομαρτύρων, καί Ὁμολογητῶν, «ἑπόμενοι τοῖς ἁγίοις Πατράσι», κατόπιν ὅλων τούτων, ἐάν, ὅ μή γένοιτο, ἐσεῖς δέν καταδικάσετε τήν ἐν λόγῳ ψευδοσύνοδο καί δέν διακόψετε τό μνημόσυνο τοῦ Πατριάρχου, τότε, εἴμεθα ὑποχρεωμένοι, βάσει τῶν Ἱερῶν Κανόνων τῆς Ἐκκλησίας καί τῆς διαχρονικῆς παραδόσεως τοῦ Ἱεροῦ ἡμῶν Τόπου, νά πράξουμε ἐμεῖς αὐτό τό, αὐτονόητο, καθῆκον ἄμεσα. Σύμφωνα μέ τόν ΙΕʹ Κανόνα τῆς Αʹ καί Βʹ Οἰκουμενικοῦ κύρους Συνόδου, ὀφείλουμε νά σταματήσουμε τήν μνημόνευσι τοῦ Πατριάρχου, ὅπως ἔπραξαν καί οἱ πρό ἡμῶν Ὅσιοι Ἁγιορεῖτες Πατέρες ἐπί τοῦ αἱρετικοῦ πατριάρχου Ἰωάννου Βέκκου, οἱ ὁποῖοι τελικῶς καί ἐμαρτύρησαν καί τούς ἑορτάζουμε· διότι καθώς μᾶς ἐπισημαίνει ὁ ΙΕʹ Κανόνας οἱ διακόπτοντες τό μνημόσυνον, «Οὐ γάρ Ἐπισκόπων, ἀλλά ψευδεπισκόπων καί ψευδοδιδασκάλων κατέγνωσαν». Ὅλοι οἱ Ἅγιοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μᾶς διδάσκουν τό ἴδιο: «Παραγγελίαν ἔχομεν ἐξ αὐτοῦ τοῦ Ἀποστόλου, ἐάν τις δογματίζῃ ἤ προστάσσῃ ποιεῖν ἡμᾶς, παρ᾿ ὅ παρελάβομεν, παρ᾿ ὅ οἱ Κανόνες τῶν κατά καιρούς Συνόδων, καθολικῶν τε καί τοπικῶν ὁρίζουσιν, ἀπαράδεκτον αὐτόν ἔχειν καί μηδέ λογίζεσθαι αὐτόν ἐν κλήρῳ ἁγίων». (Ἅγ. Θεόδωρος Στουδίτης, P.G. 99, 988A), καί «Ἅπαντες οἱ τῆς Ἐκκλησίας διδάσκαλοι, πᾶσαι αἱ Σύνοδοι, πᾶσαι αἱ θεῖαι Γραφαί, φεύγειν τούς ἑτερόφρονας παραινοῦσι καί τῆς αὐτῶν κοινωνίας διΐστασθαι». ( Ἅγ. Μᾶρκος ὁ Εὐγενικός, P.G. 160, 105C).

Ἐπίσης καί κατά τόν ΛΓʹ Κανόνα τῆς ἐν Λαοδικείᾳ Συνόδου, « οὐ δεῖ αἱρετικοῖς ἤ σχισματικοῖς συνεύχεσθαι ». καί ὁ «κοινωνῶν ἀκοινωνήτῳ ἀκοινώνητος ἔστω», (Βʹ Κανών τῆς ἐν Ἀντιοχείᾳ, τόν ὁποῖον χρησιμοποιοῦν καί οἱ Ἁγιορεῖτες Πατέρες στήν Ἐπιστολήν τους πρός τήν Σύνοδον Κων/πόλεως τό 1275). Παραθέσαμε ἐδῶ μόνον ἐλάχιστα χωρία ἀπό τήν πλούσια διδασκαλία τῶν Ἁγίων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας.

Ἐξάλλου ὁ Οἰκουμενικός πατριάρχης τυγχάνει καί ὁ κύριος ἐμπνευστής καί ὑποκινητής αὐτῆς τῆς Συνοδικῆς ἀποφάσεως, καί, ὡς ἐκ τούτου, γιά ἐμᾶς τούς Ἁγιορεῖτες Πατέρες, καί ὅλους τούς Ὀρθοδόξους Χριστιανούς κληρικούς καί λαϊκούς, καθίσταται ἐν ἔργοις καί λόγοις ΑΙΡΕΣΙΑΡΧΗΣ, ὅπως ὁ Ἄρειος, ὁ Νεστόριος, ὁ Βέκκος κ.ἄ., ὅπως τό ἔχουν ἀποδείξει πολλοί ἐπίσκοποι καί θεολόγοι, μέχρι σήμερα, καί ὄχι μόνον διά τῆς Παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἀλλά και διά τῆς Πανθρησκείας τήν ὁποίαν κηρύττει διά τῶν συμπροσευχῶν. Διδάσκει ἀλλότρια δόγματα, ἀντορθόδοξα καί ἀντιπατερικά˙ διά τοῦτο κατά τήν ἐντολήν τοῦ Κυρίου οἱ πιστοί «ἀλλοτρίῳ (ποιμένι) οὐ μή ἀκολουθήσωσιν, ἀλλά φεύξονται ἀπ᾿ αὐτοῦ, ὅτι οὐκ οἴδασι τῶν ἀλλοτρίων τήν φωνήν» (Ἰωαν. Ιʹ,1-5).

Ὀφείλουμε, ἐπίσης νά σᾶς ἐνημερώσουμε ὅτι θά εἶναι ἀναπολόγητοι ἐν ἡμέρᾳ κρίσεως ὅσοι θα ὑποκύψουν καί θά ἀποδεχθοῦν τίς ἀποφάσεις αὐτῆς τῆς ΑΙΡΕΤΙΚΗΣ ψευδοσυνόδου, καί θά ἐξακολουθήσουν ἐν γνώσει νά μνημονεύουν τόν Πατριάρχη· ὃλοι αὐτοί ἄς γνωρίζουν ὅτι θά διαιρέσουν τήν ἁγιορειτική μοναστική πολιτεία. Λυπούμεθα, πολύ γιά τήν ἀντορθόδοξη αὐτή πορεία, ὅπως σᾶς τό εἴχαμε ἐπισημάνει καί στήν Ἀνοικτή Ἐπιστολή μας ὡς Ἁγιορεῖτες Πατέρες (13 Μαΐου 2016). Θά ἀναμένουμε ἐντός εὐλόγου χρονικοῦ διαστήματος, ὅπως ἑκάστη Ἱ. Μονή, Ἱ. Σκήτη καί κάθε Ἁγιορείτης Μοναχός, λάβει θέση ξεκάθαρα καί συνειδητά ἐπί τοῦ θέματος.

Ἅγιοι Πατέρες, ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καί οἱ Ὀρθόδοξοι χριστιανοί κηρύσσονται ἐν διωγμῷ. Ἤδη ἡ αἱρετική ψευδοσύνοδος τῆς Κρήτης χαρακτηρίζει ὅλους ἐμᾶς τούς ἀντιδρῶντες Ὀρθοδόξους χριστιανούς, Ἀρχιερεῖς, Ἱερεῖς, Μοναχούς καί λαϊκούς, ὡς «αἱρετικούς», «ζηλωτές» καί εἰρωνικά ὡς «ὑπερορθοδόξους». Θά ἐπιτρέψουμε, αὐτή ἡ παραπληροφόρηση καί ἀλλοίωση νά τήν περάσουν στήν λαϊκή συνείδηση; Μέ πολλή ταπείνωσι, φόβο Θεοῦ καί ἀγάπη γιά τήν ἁγία μας Ἐκκλησία, σᾶς παρακαλοῦμε, ὥστε ὅλοι μαζύ ἑνωμένοι νά συντελέσουμε, ὥστε νά συγκληθεῖ τελικῶς ἡ ὄντως Ὀρθόδοξος Ἁγία καί Μεγάλη Οἰκουμενική Σύνοδος, ἡ ὁποία θά ἀποκηρύξει τήν ἐν λόγῳ ψευδοσύνοδο.

Σεβαστή Ἱερά Κοινότης καί Ἅγιοι Καθηγούμενοι, ἑκατό χρόνια ἄκρας οἰκονομίας καί ἀνοχῆς ἀπέναντι σέ οἰκουμενιστές – λατινόφρονες καί φιλενωτικούς Πατριάρχες καί ἐπισκόπους προκάλεσαν μεγάλη φθορά τῆς πίστεως καί ἔθρεψαν αἱρετικές ἀποκλίσεις. Ἡ ζημία καί ἡ ἀλλοίωσι πού ἔχει προκαλέσει αὐτή ἡ ψευδεπίγραφη “οἰκονομία’’ στό Ὀρθόδοξο φρόνημα κλήρου καί λαοῦ εἶναι τεραστίων διαστάσεων. Σᾶς παρακαλοῦμε καί πάλιν: Ἀγωνιστεῖτε νά διαφυλάξετε τήν Ἱερά Παρακαταθήκη τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί Πίστεως.

Ἀμήν.

Ἀναμένοντες τίς συνεπεῖς πρός τήν Ἁγιορειτική Παράδοσι ἀποφάσεις σας διατελοῦμεν,

Μετά τιμῆς καί τοῦ προσήκοντος σεβασμοῦ

1. Γέρων Γαβριήλ, Ἱ.Κ. Ἁγίου Χριστοδούλου, Ἱ.Μ.Κουτλουμουσίου.
2. Γέρων Σάββας Λαυριώτης, Ἱ.Μ.Μ.Λαύρας.
3. Γέρων Ευστράτιος ιερομόναχος Ιερά Μονή Μεγίστης Λαύρας .
4. Γέρων Ἰλαρίων, Ἱ.Καθ. Ἁγίου Μαξίμου τοῦ ὁμολογητοῦ.
5. Μοναχός Δοσίθεος, Ἱ.Καθ.Ἁγίου Μαξίμου τοῦ ὁμολογητοῦ.
6. Γέρων Χαρίτων Ἱερομ. Ἱ.Κ.Ἀναλήψεως, Ἱ.Μ.Βατοπαιδίου.
7. Γέρων Κύριλλος, Ἱ.Ἠσ. Εὐαγγελισμοῦ τῆς Θεοτόκου, Κατουνάκια, Ἱ.Μ.Μ.Λαύρας
8. Γέρων Χερουβείμ, Ἱ.Κ.Ἀρχαγγέλων-Κουκουζέλη- ,Ἱ.Μ.Μ.Λαύρας.
9. Γέρων Ἰωάννης, Ἱ.Κ.Εἰσοδίων τῆς Θεοτόκου, Βίγλα, Ἱ.Μ.Μ.Λαύρας
10. Γέρων Γεώργιος, Ἱ.Κ.Ἁγίου Βαρλαάμ καί Ἱωάσαφ, Ἱ.Μ.Μ.Λαύρας
11. Γέρων Βλάσιος, Ξεροκάλυβο Βίγλας, Ἱ.Μ.Μ.Λαύρας
12. Ἱερομ. Παΐσιος, Ἱ.Σ.Τιμίου Προδρόμου, Ἱ.Μ.Μ.Λαύρας
13. Ἱερομ. Δαμασκηνός Πόπα, Ἱ.Σ.Τιμίου Προδρόμου, Ἱ.Μ.Μ.Λαύρας
14. Ἱερομ. Δαμασκηνός Ράους, Ἱ.Σ.Τιμίου Προδρόμου, Ἱ.Μ.Μ.Λαύρας
15. Ἱερομ. Ἰωήλ, Ἱ.Σ.Τιμίου Προδρόμου, Ἱ.Μ.Μ.Λαύρας
16. Ἱερομ. Σάββας, Ἱ.Σ.Τιμίου Προδρόμου, Ἱ.Μ.Μ.Λαύρας
17. Ἱεροδ. Ματθαῖος, Ἱ.Σ.Τιμίου Προδρόμου, Ἱ.Μ.Μ.Λαύρας
18. Μοναχός Ἐφραίμ, Ἱ.Σ.Τιμίου Προδρόμου, Ἱ.Μ.Μ.Λαύρας
19. Μοναχός Νικόδημος, Ἱ.Σ.Τιμίου Προδρόμου, Ἱ.Μ.Μ.Λαύρας
20. Μοναχός Γεράσιμος, Ἱ.Σ.Τιμίου Προδρόμου, Ἱ.Μ.Μ.Λαύρας
21. Μοναχός Ταράσιος, Ἱ.Σ.Τιμίου Προδρόμου, Ἱ.Μ.Μ.Λαύρας
22. Μοναχός Μάρκος, Ἱ.Σ.Τιμίου Προδρόμου, Ἱ.Μ.Μ.Λαύρας
23. Μοναχός Ἀρσένιος, Ἱ.Σ.Τιμίου Προδρόμου, Ἱ.Μ.Μ.Λαύρας
24. Μοναχός Ραφαήλ, Ἱ.Σ.Τιμίου Προδρόμου, Ἱ.Μ.Μ.Λαύρας
25. Μοναχός Ἰωάννης, Ἱ.Σ.Τιμίου Προδρόμου, Ἱ.Μ.Μ.Λαύρας
26. Μοναχός Σεραφείμ, Ἱ.Σ.Τιμίου Προδρόμου, Ἱ.Μ.Μ.Λαύρας
27. Γέρων Παῦλος, Ἱ.Κ.Κοιμήσεως Ἁγίας Ἄννης, Ἱ.Σ.Καυσοκαλυβίων, Ἱ.Μ.Μ.Λαύρας
28. Γέρων Νεκτάριος, Ἱ.Κ.Ἁγίου Δημητρίου, Ἱ.Σ.Καυσοκαλυβίων, Ἱ.Μ.Μ.Λαύρας
29. Γέρων Συμεών, Ἱ.Κ.Νέου Θεολόγου Συμεών, Ἱ.Σ.Καυσοκαλυβίων, Ἱ.Μ.Μ.Λαύρας
30. Μοναχός Ἡσαΐας,Ἱ.Κ.Νέου Θεολόγου Συμεών Ἱ.Σ.Καυσοκαλυβίων, Ἱ.Μ.Μ.Λαύρας
31. Μοναχός Εὐστάθιος, Ἱ.Κ. Ἁγίου Εὐσταθίου, Ἱ.Σ.Καυσοκαλυβίων, Ἱ.Μ.Μ.Λαύρας
32. Γέρων Πολύκαρπος Ἱερομ. Ἱ.Κ.Ἁγίου Ἀθανασίου, Ἱ.Σ.Καυσοκαλυβίων, Ἱ.Μ.Μ.Λαύρας
33. Ἱερομ. Ἰωακείμ, Ἱ.Κ.Ἁγίου Ἀθανασίου, Ἱ.Σ.Καυσοκαλυβίων, Ἱ.Μ.Μ.Λαύρας
34. Μοναχός Χριστόδουλος, Ἱ.Κ.Ἁγίου Ἀθανασίου, Ἱ.Σ.Καυσοκαλυβίων, Ἱ.Μ.Μ.Λαύρας
35. Γέρων Παντελεήμων, Ἱ.Κ.Ἁγίου Ἀντωνίου, Κερασιά, Ἱ.Μ.Μ.Λαύρας
36. Γέρων Μάξιμος Ἱερομ., Ἱ.Κ.Ἁγίου Ἀντωνίου, Κερασιά, Ἱ.Μ.Μ.Λαύρας
37. Ἱερομ. Ρωμανός, Ἱ.Κ.Ἁγίου Ἀντωνίου, Κερασιά, Ἱ.Μ.Μ.Λαύρας
38. Γέρων Ἀθανάσιος, Βουλευτήρια, Ἱ.Σκ. Ἁγίας Ἄννης, Ἱ.Μ.Μ.Λαύρας
39. Γέρων Θωμᾶς, Ἱ.Κ.ἁγίου Ἀποστόλου Θωμᾶ, Ἱ.Σκ. Μικρᾶς Ἁγίας Ἄννης, Ἱ.Μ.Μ.Λαύρας
40. Μοναχός Θεολόγος, Ἱ.Κ.Ἁγ. Ἀποστόλου Θωμᾶ, Ἱ.Σκ. Μικρᾶς Ἁγίας Ἄννης, Ἱ.Μ.Μ.Λαύρας
41. Μοναχός Φώτιος, Ἱ.Κ.Ἁγίου Ἀποστόλου Θωμᾶ, Ἱ.Σκ. Μικρᾶς Ἁγίας Ἄννης, Ἱ.Μ.Μ.Λαύρας
42. Γέρων Φίλιππος Ἱερομ. Ἱ.Κ.Μεγ. Ἀθανασίου, Ἱ.Σκ. Μικρᾶς Ἁγίας Ἄννης, Ἱ.Μ.Μ.Λαύρας
43. Γέρων Παντελεήμων Ἱερομ. Ἱ.Ἠσ. Ἁγίου Ἰωάννου Θεολόγου, Κατουνάκια, Ἱ.Μ.Μ.Λαύρας
44. Γέρων Γεράσιμος, Ἱ. Ἠσ. Ἁγίου Γερασίμου, Κατουνάκια, Ἱ.Μ.Μ.Λαύρας
45. Γέρων Ἀθανάσιος, Ἱ.Ἠσ. Ἁγίου Σάββα, Καρούλια, Ἱ.Μ.Μ.Λαύρας
46. Μοναχός Συμεών, Καρούλια, Ἱ.Μ.Μ.Λαύρας
47. Μοναχός Ἠλίας, Ἱ. Σκ. Ἁγίου Βασιλείου, Ἱ.Μ.Μ.Λαύρας,
48. Ἱερομ. Εἰρηναῖος, Καψάλα
49. Μοναχός Παΐσιος, Καρυές
50. Ἱεροδ. Κοσμᾶς, Ἱ.Κ. Ἁγίου Ἀθανασίου, Ἱ.Σκ. Κουτλουμουσίου
51. Γέρων Νικόδημος, Ἱ.Κ.Ἁγίου Νεκταρίου, Καψάλα, Ἱ.Μ.Σταυρονικήτα
52. Γέρων Μελέτιος, Ἱ.Κ.Γενέσιον Θεοτόκου, Καψάλα, Ἱ.Μ.Παντοκράτορος
53. Ἱερομ. Μακάριος, Ἱ.Κ.Γενέσιον Θεοτόκου, Καψάλα, Ἱ.Μ.Παντοκράτορος
54. Μοναχός Μακάριος, Ἱ.Μ.Χιλανδαρίου
55. Γέρων Κυπριανός Ἱερομ., Ἱ.Κ.Ἁγίου Γεωργίου, Ἱ.Μ.Φιλοθέου.
56. Γέρων Σπυρίδων μ. Ι.Κ.Αγίου Νικολάου ΙΕΡΆ ΜΟΝΉ Κουτλουμουσίου
57. Γέρων Παΐσιος μ. Ι.Κ.Αγίου Χαραλάμπους ΙΕΡΆ μονή Βατοπαιδίου .
58. Γέρων Παχώμιος ιερομόναχος Ι.Κ.Άγιοι ΠΆΝΤΕΣ Καψάλα ΜΟΝΉ Παντοκράτορος .
59. Γέρων Χρυσόστομος ιερομόναχος Ι.Κ.Άγιος Σπυρίδων μόνη Κουτλουμουσίου


Ἡ συλλογή τῶν ὑπογραφῶν συνεχίζεται καί θά κοινοποιηθοῦν στόν Ἐκκλησιαστικό Τύπο, καί στό διαδύκτιο.

Πηγή:

http://www.pentapostagma.gr/2016/07/%ce ... z4EAoar6Jq
Μελίζεται και διαμερίζεται ο Αμνός του Θεού, ο μελιζόμενος και μη διαιρούμενος, ο πάντοτε εσθιόμενος και μηδέποτε δαπανόμενος, αλλά τους μετέχοντας αγιάζων.
Άβαταρ μέλους
ΜΙΧΣ
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 5035
Εγγραφή: Πέμ Φεβ 23, 2012 9:24 am

Re: Αγορείτες Πατέρες για την Αγία και Μεγάλη Πανορθόδοξη Σύ

Δημοσίευση από ΜΙΧΣ »

ΔΟΞΑ ΤΩ ΤΡΙΑΔΙΚΩ ΘΕΏ! ΧΙΛΙΕΣ ΔΟΞΕΣ
+Η ελπίς μου ο Πατήρ, καταφυγή μου ο Υιός, σκέπη μου το Πνεύμα το Άγιον, Τριάς Αγία, δόξα σοι.
Άβαταρ μέλους
Captain Yiannis
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 3182
Εγγραφή: Τρί Νοέμ 18, 2008 9:34 pm

Re: Αγορείτες Πατέρες για την Αγία και Μεγάλη Πανορθόδοξη Σύ

Δημοσίευση από Captain Yiannis »

:105 :::
Τι έγινε , ...αρχίζουνε τα όργανα:
Πάντως αυτό δεν είναι αρκετό ώστε ..να ταράξει τα ...ύδατα.
Κανείς δεν είναι τέλειος και κανείς δεν θα πρέπει να απαιτεί από τους άλλους τελειότητα.
Όλοι ως ατελείς πορευόμαστε και με ατέλειες συμπορευόμαστε.
Η τελειότητα δεν ανήκει στους ανθρώπους παρά μονάχα στον Θεό.
Άβαταρ μέλους
stathisekp
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 7237
Εγγραφή: Τετ Μαρ 02, 2011 10:16 am
Τοποθεσία: Νέα Ιωνία Αττικής

Re: Αγορείτες Πατέρες για την Αγία και Μεγάλη Πανορθόδοξη Σύ

Δημοσίευση από stathisekp »

Captain Yiannis έγραψε::105 :::
Τι έγινε , ...αρχίζουνε τα όργανα:
Πάντως αυτό δεν είναι αρκετό ώστε ..να ταράξει τα ...ύδατα.
59 όργανα, λίγα είναι.
Δεν ξέρουμε που έχει φτάσει η συλλογή των υπογραφών, αλλά αν είχε πετύχει κάποιο εντυπωσιακό αριθμό μάλλον θα το μαθαίναμε....
Δώρησαί μοι του όράν τα έμά πταίσματα και μη κατακρίνειν τον άδελφόν μου
Άβαταρ μέλους
nickzark
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 4403
Εγγραφή: Τετ Μαρ 02, 2011 10:19 am
Τοποθεσία: Νικόλαος@θεσσαλονίκη

Re: Αγορείτες Πατέρες για την Αγία και Μεγάλη Πανορθόδοξη Σύ

Δημοσίευση από nickzark »

Μεσα ειναι και ενας γεροντας στο κελλι του οποιου εχω παει.Ποιος ξερει τι εγινε :shock:
aposal
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 24958
Εγγραφή: Παρ Απρ 13, 2007 5:00 am
Τοποθεσία: Απόστολος @ Άγιος Δημήτριος (Μπραχάμι)

Re: Αγορείτες Πατέρες για την Αγία και Μεγάλη Πανορθόδοξη Σύ

Δημοσίευση από aposal »

Μητροπολίτης Γόρτυνος: Όχι οι αιρετικοί Εκκλησία. Οι Παπικοί είναι αιρετικοί

Από Dogma 17 Ιουλίου 2016 19:30

«Θα με ρωτήσει κάποιος οι Καθολικοί, οι Παπικοί, είναι αιρετικοί και δεν πρέπει να τους καλούμε «Εκκλησία»; Αδελφοί μου, σας εξήγησα και άλλοτε ότι οι Καθολικοί, ναί, είναι αιρετικοί και δεν είναι απλώς σχισματικοί», σημειώνει στο κυριακάτικο κήρυγμά του ο Μητροπολίτης Γόρτυνος Ιερεμίας.

Περί αιρετικών μίλησε στο κυριακάτικ κήρυγμά του ο Μητροπολίτης Γόρτυνος Ιερεμίας.

Αδελφοί μου χριστιανοί, πρέπει να το έχετε χαρά και μεγάλη τιμή και να ευχαριστείτε τον Θεό γι᾽ αυτό, το ότι ανήκετε στην οικογένεια του Θεού, που λέγεται «Εκκλησία». Ναί, αυτό είναι η Εκκλησία. Είναι η οικογένεια των παιδιών του Θεού.

Και αφού ανήκουμε όλοι στην ίδια οικογένεια, πρέπει να νοιώθουμε μεταξύ μας ως αδελφοί. Λεγόμαστε «αδελφοί», γιατί όλοι έχουμε την ίδια «δελφύ», δηλαδή την ίδια κοιλιά. Ποια είναι αυτή η κοιλιά; Είναι η αγία Κολυμβήθρα. Σαν κοιλιά δεν μοιάζει η Κολυμβήθρα; Δύο φορές γεννηθήκαμε, χριστιανοί μου. Γεννηθήκαμε μία φορά από την μάνα μας για να πεθάνουμε. Και μας πήρε η Μάνα μας Εκκλησία και μας έβαλε στην δική της κοιλιά, την άγια Κολυμβήθρα, για να μην πεθάνουμε. Γι᾽ αυτό και το βάπτισμα λέγεται «αναγέννηση». Είναι μία δεύτερη γέννα, πνευματική γέννα, μετά την πρώτη, την φυσική.

2. ῞Ολοι εμείς λοιπόν ανήκουμε στην Εκκλησία του Χριστού, γιατί όλοι μας είμαστε βαπτισμένοι και μυρωμένοι. Η Εκκλησία, η οικογένεια του Θεού, για την όποία μιλάμε, είναι ΜΙΑ. Έτσι το ομολογούμε στο Σύμβολο της Πίστης μας, το «Πιστεύω», που πρέπει να το λέτε κάθε μέρα στην προσευχή σας. «Εις μίαν, αγίαν, καθολικήν και Αποστολικήν Εκκλησίαν», λέγουμε. Και Αυτή η ΜΙΑ Εκκλησία έχει την ορθή πίστη και την σώζουσα αλήθεια. Αυτή ΜΟΝΟ η Εκκλησία έχει την Χάρη του Θεού, που μας σώζει και μας αγιάζει με τα ιερά της Μυστήρια. Είναι η ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ.

Μέλη της Εκκλησίας Αυτής είναι όσοι είναι βαπτισμένοι και μυρωμένοι από ορθόδοξο ιερέα και ομολογούν την ορθόδοξη πίστη. Οι αιρετικοί δεν μπορούν να λέγονται μέλη της Εκκλησίας, ακριβώς γιατί είναι αιρετικοί· γιατί δεν δέχονται την διδασκαλία της Εκκλησίας.

3. Σας το λέγω αυτό, χριστιανοί μου, γιατί είναι μερικοί και μάλιστα ρασοφόροι και μάλιστα υψηλοί ρασοφόροι, που λέγουν ότι και οι αιρετικοί, μπορεί να λέγονται, μέλη της Εκκλησίας. Όχι, χριστιανοί μου, όχι! Οι αιρετικοί ούτε βαπτισμένοι και μυρωμένοι από ορθόδοξο ιερέα είναι, ούτε την ορθή πίστη έχουν και γι᾽ αυτό δεν είναι δυνατόν να ανήκουν στην Εκκλησία. Ξέρουμε που το πάνε αυτοί που λέγουν αυτά τα λόγια. Το πάνε στον οικουμενισμό. Γιατί, αν πούμε ότι στα μέλη της Εκκλησίας ανήκουν και οι αιρετικοί, τότε δημιουργούμε μία Εκκλησία με ορθοδόξους και αιρετικούς μαζί, ένα ανακάτωμα και ένα μπέρδεμα όλων των θρησκευτικών δοξασιών, για μια ενότητα τάχα, και αυτό είναι ο οικουμενισμός. Γι᾽ αυτό και πρέπει να αποκρούσουμε με προσευχή, πρώτα, και με δυνατά επιχειρήματα από τους αγίους Πατέρες, έπειτα, την πλάνη αυτή, που αποτελεί αίρεση. Πουθενά οι άγιοι Πατέρες δεν ονομάζουν «Εκκλησία» τους αιρετικούς. Πουθενά! Και ως «Εκκλησία» βέβαια δεν εννοώ την λέξη απλά ως συνάθροιση ανθρώπων, αλλά ως τον θείο εκείνο Οργανισμό, που ίδρυσε ο σαρκωθείς Υιός του Θεού για την σωτηρία μας· εννοώ «τον ίδιο τον Χριστό παρατεινόμενον στους αιώνας», όπως το λέει ο άγιος Αυγουστίνος. Αυτό είναι η Ορθόδοξος Εκκλησία, στην οποία ανήκουν μόνο οι Ορθόδοξοι και όχι οι αιρετικοί. Οι αιρετικοί αποτελούν «εκκλησία – δηλαδή συγκέντρωση – πονηρευομένων», όπως λέγουν κάπου οι Πατέρες της Ζ´ Οικουμενικής Συνόδου γι᾽ αυτούς.

4. Βέβαια, πόθος μας και προσευχή όλων μας είναι και οι αιρετικοί να αποτελέσουν μέλη της Εκκλησίας μας. Αλλά αυτό θα γίνει, αφού πρώτα αυτοί αρνηθούν την αίρεσή τους, δηλαδή, αφού πρώτα μετανοήσουν. Έτσι όμως, όπως είναι αυτοί τώρα με την πλάνη της αίρεσης, ας το καταλάβουν και αυτοί, αλλά, ας το καταλάβουν και μερικοί δικοί μας, ότι δεν μπορεί να αποτελούμε με αυτούς – τους αιρετικούς – Εκκλησία. Τότε, τι είναι οι αιρετικοί; Είναι μία παράταξη, είναι μία ομάδα και μία συναγωγή, αλλά όχι Εκκλησία, με την βαθειά θεολογική και σωστική έννοια της λέξης. Βέβαια, είναι αλήθεια ότι η λέξη «εκκλησία» εχρησιμοποιείτο από παλαιά με την γενική έννοια της συγκέντρωσης. Έτσι έχουμε την έκφραση «εκκλησία του δήμου» για παράδειγμα. Έτσι έχουμε πάλι από παλαιότερα και τις εκφράσεις «Ρωμαική εκκλησία»,«Προτεσταντική εκκλησία» κ.λπ. Σήμερα όμως, που οι αιρετικοί θέλουν να παρουσιάσουν τις συναθροίσεις τους ως πραγματική Εκκλησία με την σωστική έννοια της λέξης, με την έννοια του θείου Οργανισμού, που ίδρυσε ο Χριστός για την σωτηρία μας, εμείς πρέπει με πολλή φροντίδα να αποφεύγουμε την έκφραση «Εκκλησία» γι᾽ αυτούς, για τους αιρετικούς. ᾽Ονομάζοντες εμείς οι Ορθόδοξοι τους αιρετικούς «Εκκλησία», έστω και με την γενική έννοια της λέξης, βοηθούμε, ξαναλέγω, την οικουμενιστική κίνηση, που θέλει να ενοποιήσει όλους, ασχέτως των δογματικών διαφορών, καλώντας τους όλους μαζί «Εκκλησία». Πρέπει, λοιπόν, να αποφεύγουμε να λέγουμε την έκφραση «Ρωμαική εκκλησία», η οποία χρησιμοποιείται πολύ ελεύθερα και από επίσημα αρχιερατικά χείλη.

5. Δηλαδή, θα ρωτήσει κάποιος, και οι Καθολικοί, οι Παπικοί, είναι αιρετικοί και δεν πρέπει να τους καλούμε «Εκκλησία»; Αδελφοί μου, σας εξήγησα και άλλοτε ότι οι Καθολικοί, ναί, είναι αιρετικοί και δεν είναι απλώς σχισματικοί. Έχουν γραφεί, τώρα τελευταία μάλιστα, ωραία βιβλία δυνατών θεολόγων σχετικά με αυτό και μπορείτε να τα διαβάσετε. Αλλά, για τους Παπικούς– για να μην σας πω τις πάμπολλες αιρέσεις τους –, σας λέγω γενικά μόνο γι᾽ αυτούς ότι οι Παπικοί, ναί, είναι αιρετικοί.

Όπως οι Χιλιαστές είναι αιρετικοί, γιατί δεν πιστεύουν στην Αγία Τριάδα, δεν πιστεύουν στην Παναγία μας και δεν κάνουν τον Σταυρό τους, έτσι και οι Παπικοί, οι Καθολικοί, που λέμε, είναι το ίδιο: Έχουν άλλη Αγία Τριάδα, πιστεύουν άλλη Παναγία και κάνουν διαφορετικά τον Σταυρό τους. Αλλά, για να μην λέγω τα δικά μου λόγια, σας λέγω τον σύντομο λόγο του αγίου Μάρκου του Ευγενικού περί των Παπικών. Λέγει λοιπόν καθαρά και ξεκάθαρα ο άγιος περί των Παπικών – των Λατίνων: «Ως αιρετικούς αυτούς απεστράφημεν και διά τούτο αυτών εχωρίσθημεν. Αιρετικοί εισί και ως αιρετικούς αυτούς απεκόψαμεν…· Φευκτέον αυτούς ως φεύγει τις από όφεως, από αυτούς τους χριστοκαπήλους και χριστεμπόρους. Ημείς δι᾽ ουδέν άλλο απεσχίσθημεν των Λατίνων, αλλ᾽ ή ότι εισίν ου μόνον σχισματικοί, αλλά και αιρετικοί» (βλ. Ι. Καρμίρη, τα Δογματικά και Συμβολικά Μνημεία της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας, τομ. Β´, Graz – Austria 1968² σ. 353-362. Και Συνεδρίαση της Συνόδου Φεράρας – Φλωρεντίας στο Πηδάλιον, εκδ. Ρηγόπουλος, Θεσαλονίκη 1991, σ. 55).
Με πολλές ευχές

† Ο Μητροπολίτης Γόρτυνος και Μεγαλοπόλεως Ιερεμίας
Μελίζεται και διαμερίζεται ο Αμνός του Θεού, ο μελιζόμενος και μη διαιρούμενος, ο πάντοτε εσθιόμενος και μηδέποτε δαπανόμενος, αλλά τους μετέχοντας αγιάζων.
aposal
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 24958
Εγγραφή: Παρ Απρ 13, 2007 5:00 am
Τοποθεσία: Απόστολος @ Άγιος Δημήτριος (Μπραχάμι)

Re: Αγορείτες Πατέρες για την Αγία και Μεγάλη Πανορθόδοξη Σύ

Δημοσίευση από aposal »

Να δώσουμε τα χέρια εν αγάπη και αληθεία

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και Παραθρησκειών της Ι.Μ. Πειραιώς - Δευτέρα, 18 Ιούλιος 2016

Τις ημέρες που συγκλήθηκε και συνεδρίαζε η Αγία και Μεγάλη Σύνοδος στην Κρήτη, παρατηρήσαμε ένα πρωτόγνωρο για την εκκλησιαστική μας ιστορία και παράδοση φαινόμενο: να εύχονται διακαώς οι αιρετικοί για την επιτυχία της! Είναι όπως αναφέραμε ένα φαινόμενο καινοφανές, το οποίο ουδέποτε στο παρελθόν επαναλήφθηκε.
Στην ιστορία των Συνόδων της Εκκλησίας μας οι αιρετικοί ήταν απολογούμενοι και καταδικάζονταν οι κακοδοξίες τους. Γι’ αυτό και δεν γινόταν αυτές αποδεκτές από εκείνους. Έστω για παράδειγμα οι Μονοφυσίτες, οι οποίοι καταδικάστηκαν από την Δ΄ Οικουμενική Σύνοδο, δεν την αναγνώρισαν, όπως και τις κατοπινές Συνόδους και γι’ αυτό αποκαλούνται και «Αντιχαλκηδόνιοι».

Στη Σύνοδο της Κρήτης γίναμε μάρτυρες αλγεινών φαινομένων. Κατ’ αρχήν της αφαιρέθηκε ο τίτλος της «Οικουμενικής Συνόδου» για το λόγο ότι δε μπορούσαν να συμμετάσχουν σε αυτή «οι δυτικοί αδελφοί» μας, κατά τη ρήση του Οικουμενικού Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου, δηλαδή των αιρετικών.

Αλλά όμως όταν είχαν συγκληθεί οι Μεγάλες Σύνοδοι της Εκκλησίας μας υπήρχαν αιρετικές κοινότητες, όμως ουδέποτε η Εκκλησία διανοήθηκε να μην πραγματοποιήσει Σύνοδο ή να μην την ονομάσει Οικουμενική, επειδή δεν λάμβαναν μέρος οι αιρετικοί! Στη συνέχεια είδαμε να παρίστανται στη Σύνοδο της Κρήτης αντιπρόσωποι όλων των αιρετικών ομολογιών, τους οποίους ο Παναγιώτατος Οικουμενικός Πατριάρχης τους «καλωσόρισε» ως «εκπροσώπους των αδελφών Εκκλησιών»!

Ιδιαίτερη σημασία έχει η στάση της παπικής παρασυναγωγής και ιδίως του καταληψία του πάλαι ποτέ σεβάσμιου Πατριαρχείου της Δύσης «πάπα» Φραγκίσκου, ο οποίος, όπως δήλωσε επανειλημμένως, ποθούσε διακαώς και εναγωνίως την πραγματοποίηση της Συνόδου της Κρήτης!

Αυτό είναι ένα καινοφανές αρκετά παράδοξο φαινόμενο, σε όσους δεν γνωρίζουν καλά τα πράγματα, αιρετικός να αποζητά την επιτυχή πραγματοποίηση Συνόδου της Ορθοδοξίας! Μάλιστα, θεατρινικώ τω τρόπω, προσευχήθηκε δημόσια στο Βατικανό, ενώπιον χιλιάδων οπαδών του, για την επιτυχία της Συνόδου της Ορθοδοξίας!

Το «μυστήριο» αυτό ξεδιαλύθηκε σύντομα και φάνηκε η παπική σκοπιμότητα σε όλο της το βάθος και το πλάτος, με τις δηλώσεις του κ. Φραγκίσκου κατά τη «θρονική εορτή» της «εκκλησίας» του (29 Ιουνίου). Στο μήνυμά του προς την αντιπροσωπία του Οικουμενικού Πατριαρχείου έδωσε το στίγμα αυτής της σκοτεινής σκοπιμότητας, η οποία δημοσιοποιήθηκε στον έντυπο και ηλεκτρονικό τύπο.

Δημοσίευμα στην εφημερίδα «ΤΟ ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΟ» (9-7-2016), με τίτλο: «ΠΑΠΑΣ ΠΡΟΣ ΦΑΝΑΡΙ: Ας δώσουμε τα χέρια», αποκαλύπτει πλήρως τους διακαείς πόθους του κ. Φραγκίσκου για την επιτυχία της Μεγάλης Συνόδου της Ορθοδοξίας. Σε αυτό παρατίθενται αποσπάσματα από το μήνυμα του «πάπα», με χαρακτηριστική του ρήση: «Το έλεος του Θεού είναι ο δεσμός που ενώνει τις Εκκλησίες, καρπός του Αγίου Πνεύματος που παράγει την κοινωνία, αλλά ποτέ την ομοιομορφία»! Κατ’ αρχήν θα θέλαμε να εκφράσουμε την έκπληξή μας για την θεολογική ρηχότητά του. Δεν μπορούμε να καταλάβουμε τι σχέση μπορεί να έχει το έλεος του Θεού με την «ένωση των εκκλησιών».

Το έλεος του Θεού έχει σχέση με την αγάπη Του για τον πλανεμένο άνθρωπο, τον οποίο δέχεται, κατόπιν μετανοίας του, όπως ο στοργικός πατέρας της παραβολής του ασώτου υιού. Η «ένωση των εκκλησιών» ή η «παραγωγή κοινωνίας» από το Άγιο Πνεύμα, όπως ο ίδιος αναφέρει, έχει να κάμει με την αποκαλυμμένη αλήθεια, η οποία έχει σώζουσα σημασία για την Εκκλησία και όχι με το έλεος του Θεού. Αυτό μπορεί να το κατανοήσει ακόμα και ο πρωτοετής της Θεολογίας!

Στο τέλος της φράσης του ο κ. Φραγκίσκος δίνει και το στίγμα της ουσίας των προθέσεών του. Κατ’ αυτόν, το Άγιο Πνεύμα «παράγει την κοινωνία, αλλά ποτέ την ομοιομορφία». Εδώ δεν χρειάζεται ιδιαίτερη ικανότητα να διαγνώσουμε την σκέψη του. Χρησιμοποιεί το Άγιο Πνεύμα για να στηρίξει τις ιδεοληψίες τις δικές του και της δικής του θρησκευτικής κοινότητος, σύμφωνα με τις οποίες δεν χρειάζεται πλήρης ταύτιση πίστεως (μη ομοιομορφία), αλλά κάποια στοιχεία κοινά, με μια όμως προϋπόθεση: την «κοινωνία με τον διάδοχο του Πέτρου», δηλαδή την αναγνώρισή του ως «πρώτου της Εκκλησίας»!

Ο αμετανόητος παπισμός συνεχίζει εδώ και οκτώ αιώνες, (Σύνοδοι Λυώνος και Φεράρας – Φλωρεντίας) να λανσάρει το «μοντέλο» της «ενώσεως των εκκλησιών» αυτό της Ουνίας. Μας κάνει τη χάρη να μείνουμε «ορθόδοξοι», αλλά να υποταχτούμε στο «πετρίνειο πρωτείο» του «αντιπροσώπου του Χριστού στη γη» πάπα! Το «μοντέλο» αυτό της «ενώσεως των εκκλησιών» στηρίχτηκε στις δύο προαναφερόμενες ψευδοσυνόδους, οι οποίες για τον παπισμό είναι «οικουμενικές» και οι αποφάσεις τους εφαρμοστέες και γι’ αυτό τις προωθεί το Βατικανό. Στη συγκεκριμένη περίπτωση ο κ. Φραγκίσκος εξέφρασε την πίστη της ομολογίας του, με την παραπάνω φράση του μηνύματός του προς το Οικουμενικό Πατριαρχείο.

Στη φράση αυτή του κ. Φραγκίσκου, «ποτέ ομοιομορφία», κρύβεται και ένα άλλο μεγάλο ζήτημα. Η παντελής διάθεση του παπισμού να αποκηρύξει τις δεκάδες αιρετικές κακοδοξίες και πλάνες, τις οποίες συσσώρευσε στην αποκοπείσα θρησκευτική του κοινότητα, από την μία και αδιαίρετη Εκκλησία, τα τελευταία χίλια χρόνια. Πολλές από αυτές έχουν καταδικασθεί από Συνόδους, ως αιρέσεις και έχουν αναθεματισθεί, όπως το φιλιόκβε (Σύνοδος 879-880), κτιστή χάρη, άζυμα, κλπ (Σύνοδοι 1341,1347, 1351, 1484, 1848, κλπ). Φτάνει δε στο σημείο υπεροψίας, ώστε να μην θεωρεί αυτή την πληθώρα των κακοδοξιών του ως αιρέσεις, αλλά ως «διαφορετική παράδοση», ως απλή «μη ομοιομορφία»!

Θέλει ίσως να λησμονεί ο κ. Φραγκίσκος, πως ουδέποτε η αληθινή Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία του Χριστού, εφάρμοσε ισοπεδωτική τακτική και πρακτική στην δισχιλιόχρονη ιστορία της. Σεβάστηκε και συνεχίζει να σέβεται την ιδιομορφία των λαών και των πολιτισμών τους, τις συνήθειες τους, τη γλώσσα τους, τον τρόπο της ζωής τους, αφήνοντας έτσι μεγάλα περιθώρια δημιουργίας τοπικών παραδόσεων, υπό μία όμως προϋπόθεση: την μη παραχάραξη των αρχών της πίστεως!

Κάτι που η δική του θρησκευτική κοινότητα καταπάτησε και καταπατεί βάναυσα ως τώρα και δημιούργησε στο παρελθόν αληθινά δράματα! Το να μιλά ο κ. Φραγκίσκος τώρα για «μη ομοιομορφία» στην Εκκλησία, χωρίς να αποκηρύξει το ισοπεδωτικό παρελθόν της κοινότητός του, αποτελεί τουλάχιστον υποκρισία και βάναυση κακοποίηση της ιστορικής μνήμης όσων υπέφεραν από τον «παπικό οδοστρωτήρα»!

Σε άλλα σημείο ο κ. Φραγκίσκος αναφέρει τα εξής: «Αναγνωρίζοντας ότι η εμπειρία του ελέους του Θεού είναι ο δεσμός που μας ενώνει σημαίνει ότι θα πρέπει όλο και περισσότερο να κάνουμε το έλεος κριτήριο και μέτρο της σχέσης μας. Εάν, ως Καθολικοί και Ορθόδοξοι, θέλουμε να διακηρύξουμε μαζί τα θαύματα του ελέους του Θεού σε ολόκληρο τον κόσμο, δεν μπορούμε να συνεχίσουμε να τρέφουμε αισθήματα και συμπεριφορές αντιπαλότητας, δυσπιστία και μνησικακία.

Το θείο έλεος, μας ελευθερώνει από το βάρος συγκρούσεων του παρελθόντος και μας επιτρέπει να είμαστε ανοικτοί για το μέλλον στο οποίο το Πνεύμα μας καθοδηγεί». Και εδώ θέλουμε να γνωρίσουμε στον κ. Φραγκίσκο, ο οποίος κατέχει και τον δογματικό θεσμό του «αλάθητου», ότι δεν μας ενώνει κανένας δεσμός «θαυμάτων του ελέους του Θεού», αυτά είναι αστήρικτα θεολογικά λεκτικά σχήματα, άνευ ουσίας. Εκείνο που ενώνει την Εκκλησία είναι η κοινή πίστη και ως εκ τούτου η κοινή μετοχή στο Άγιο Ποτήριο. Αυτά δεν υπάρχουν, διότι ο παπισμός έπαψε να είναι Εκκλησία, αφότου αποσχίστηκε από Αυτή (1054).

Διέστρεψε την κοινή πίστη της αρχαίας Εκκλησίας, με τις δεκάδες αιρετικές προσθήκες και ως εκ τούτου δε μπορούμε να έχουμε κοινό Ποτήριο. Άρα δεν υπάρχει ενότητα. Η ενότητα θα συντελεστεί όταν ο παπισμός αποβάλλει την πληθώρα των παρείσακτων πλανών του, που συσσώρευσε τα χίλια τελευταία χρόνια και επιστρέψει με ειλικρινή μετάνοια στην Εκκλησία και κοινωνήσουμε από το ίδιο Ποτήριο. Αυτή είναι η αληθινή ενότητα και όχι «τα θαύματα του ελέους του Θεού», δηλαδή τα «λόγια του αέρα»!

Αναφέρει πως «δεν μπορούμε να συνεχίσουμε να τρέφουμε αισθήματα και συμπεριφορές αντιπαλότητας, δυσπιστία και μνησικακία». Συμφωνούμε. Αλλά θα έπρεπε πριν μιλήσει, να ερευνήσει σε ποια πλευρά υπάρχουν τέτοια αισθήματα. Να «ξεσκονίσει» την ιστορία της θρησκευτικής του παραδοχής, να δει τον ορυμαγδό και τις ανείπωτες καταστροφές και κύρια τα εκατομμύρια θύματα των Ορθοδόξων από τις δολοφονικές ορδές των «καθολικών», (σταυροφόρων, αποικιοκρατών, ουνιτών, κλπ)!

Ας ψάξει να βρει από μέρους της Ορθοδοξίας έστω και μία περίπτωση βιαιότητας κατά του παπισμού (που να την προκάλεσε η Εκκλησία)! Το «βάρος συγκρούσεων του παρελθόντος» δε θα το άρει «το θείο έλεος» κατά τρόπο μαγικό, όπως αφήνει να εννοηθεί ο κ. Φραγκίσκος, αλλά η ειλικρινής μετάνοια, αποβολή των πλανών και επιστροφή στην Εκκλησία! Άλλος τρόπος δεν υπάρχει, όσο και να ψάχνει! Στην αντίθετη περίπτωση «ένωση των εκκλησιών» δε θα υπάρξει, αλλά εξουνιτισμοί κάποιων ορθοδόξων, δηλαδή τίποτε!

Στη συνέχεια επαναλαμβάνει μια σκόπιμη διαχρονική παραπλάνηση. «Μια συμβολή στο να ξεπεράσουμε τα εμπόδια και να επαναφέρουμε την ενότητα που μοιραστήκαμε την πρώτη χιλιετία – μια ενότητα που δεν ήταν ποτέ ομοιόμορφη αλλά πάντα μια κοινωνία με σεβασμό στις νόμιμες διαφορές – παρέχεται από το θεολογικό διάλογο». Λάθος μέγα και παγίδα επικίνδυνη!

Τα ίδια έλεγαν οι παπικοί και στο παρελθόν, ότι δήθεν υπήρχαν «διαφορετικές παραδόσεις» στην Ανατολή και στη Δύση. Διαφορετικές παραδόσεις υπήρχαν σε επουσιώδεις πρακτικές (γλώσσα, συνήθειες, λειτουργικοί τύποι, εορτές κλπ) και όχι στα θέματα πίστεως! Ως το 1009 υπήρχε κοινή πίστη σε Ανατολή και Δύση. Οφείλουμε να αναγνωρίσουμε πως η Δύση, σε πολλές περιπτώσεις, κατέστη θεματοφύλακας της Ορθοδόξου Πίστεως και ανέδειξε πολλούς Επισκόπους Ρώμης ομολογητές.

Αυτά ως το 1009 αφότου η Δυτική Εκκλησία, επί πάπα Σεργίου εισήγαγε την καταδικασμένη από τη Σύνοδο του 879-880 αιρετική κακοδοξία του φιλιόκβε, οπότε και έχουμε την αρχή της ακοινωνησίας με την Ανατολή. Από τότε άρχισαν να προστίθενται και συνεχίζουν να προσθέτονται, πλήθος πλανών και κακοδοξιών! Αυτή είναι η αλήθεια. Εδώ θα θέλαμε να ρωτήσουμε τον κ. Φραγκίσκο: η Ορθόδοξος Καθολική Εκκλησία, πόσες δοξασίες εισήγαγε μετά το «σχίσμα»; Καμία!

Κάνει λόγο για «σεβασμό στις νόμιμες διαφορές». Κάνει και πάλι το λάθος αν μην διδάσκεται από την ιστορία. Η Πατέρες της Εκκλησίας στην Ανατολή (680) καταδίκασαν τον αιρετικό πάπα Ονώριο (625-638), ο οποίος είχε εισαγάγει στη Δύση την αίρεση του Μονοθελητισμού. Γιατί δε θεώρησαν ότι αυτή ήταν «διαφορετική παράδοση», ή «μη ομοιομορφία», γιατί δε «σεβάστηκαν αυτή τη νόμιμη διαφορά»;

Τονίζει πως η «ομοιόμορφη αλλά πάντα μια κοινωνία με σεβασμό στις νόμιμες διαφορές – παρέχεται από το θεολογικό διάλογο». Δυστυχώς έχει δίκιο. Οι βαλτωμένοι, ατέρμονοι και αναποτελεσματικοί θεολογικοί διάλογοι έχουν το χαρακτήρα του «σεβασμού της διαφορετικότητας», καινοφανές αλγεινό φαινόμενο, πρακτική άγνωστη στην Εκκλησία.

Αντί να δοθεί μια ξεκάθαρη ομολογιακή κλήση στους αιρετικούς για επιστροφή στην καθάρια σώζουσα πίστη της Εκκλησίας, συζητούν, σοφιστικώ τω τρόπω, πώς να θεωρηθούν οι αιρετικές κακοδοξίες ως «διαφορετική εκκλησιαστική παράδοση»! Τρανό σύγχρονο παράδειγμα η «ερμηνεία του παπικού πρωτείου στην αρχαία Εκκλησία»!

Περαίνοντας το σχόλιό μας, θέλουμε να τονίσουμε για πολλοστή φορά την άποψή μας ότι ο παπισμός, υπό την ως τώρα μορφή του, παραμένει απόλυτα αμετανόητος και αμετακίνητος στις πλάνες του. Η ισχυρή αντίδραση της Εκκλησίας μας να «φραγκέψει» τα τελευταία χίλια χρόνια, τον ανάγκασε να ακολουθήσει διαφορετική μέθοδο, την οδό της Ουνίας. Να κρατήσουμε τη δική μας Παράδοση, αλλά να υποταχτούμε στην εξουσία του «πάπα»! Αυτό είναι και το νόημα του ανωτέρω μηνύματός του προς την Ορθοδοξία μας.

Τείνει χείρα συμφιλίωσης, με προσποιητή αγάπη. Θέλει να λησμονεί όμως ότι πρώτη η Ορθόδοξη Καθολική Εκκλησία μας έχει τεταμένη τη χείρα της εδώ και χίλια χρόνια και περιμένει τον αποκομμένο από Αυτή παπισμό να γυρίσει στην σώζουσα αγκαλιά Της.

Το να «δώσουμε τα χέρια», να γίνει η «ένωση των εκκλησιών», όπως το επιθυμεί ο κ. Φραγκίσκος, χωρίς την αλήθεια, είναι μια ουτοπική χίμαιρα, μια πράξη καταδικασμένη να αποτύχει, διότι θα είναι ένωση ψεύδους και φθηνών σκοπιμοτήτων, αντίθετη με το θέλημα του Αγίου Πνεύματος, το Οποίο οδηγεί την Εκκλησία «εις πάσαν την αλήθειαν» (Ιωάν.16,13) και όχι στο συγκερασμό και συγκρητισμό «ανομοιόμορφων παραδόσεων»!
Μελίζεται και διαμερίζεται ο Αμνός του Θεού, ο μελιζόμενος και μη διαιρούμενος, ο πάντοτε εσθιόμενος και μηδέποτε δαπανόμενος, αλλά τους μετέχοντας αγιάζων.
Απάντηση

Επιστροφή στο “Αγιορείται Πατέρες”