Θαύμα στο Άγιον Όρος

[Επισκέπτης]

Κάποιος, κάπου, κάποτε πήγε για επίσκεψη στο Αγιο Όρος. Επίσκεψη και όχι προσκύνημα! Σχεδίαζε να παραμείνει στον Αθωνα έξι μέρες, μόλις όμως γνώρισε από κοντά τη μοναστική ζωή των αγιορειτών μοναχών άλλαξε γνώμη και δεν έβλεπε την ώρα να επιστρέψει στον πολιτισμό, όπως ο ίδιος το έθετε και το διαλαλούσε με μεγάλο θράσος.

Έφτασε στην Ι. Μονή Σταυρονικήτα, η οποία θα ήταν και ο τελευταίος σταθμός της αρχικά εξαήμερης εν τέλει τριήμερης περιήγησής του. Μάλιστα, κορόιδευε την παρέα του, διότι, όπως έλεγε, έβλεπαν τα πράγματα διαφορετικά και όχι όπως εκείνος, που μέτραγε τις ώρες για να βγει στον έξω κόσμο και επιτέλους να ελευθερωθεί. Στην είσοδο τις μονής τους υποδέχτηκε ο καλόγερος με λουκούμι και ρακί, έδειξε στους επισκέπτες-προσκυνητές τα δωμάτιά τους και τους ενημέρωσε για το πρόγραμμα των ακολουθιών. Η ώρα ήταν 12,00 το μεσημέρι και στις 16,00μ.μ. είχε εσπερινό.

Ο φίλος μας την προηγούμενη μέρα είχε παραστεί σε αγρυπνία που διήρκεσε 12 ώρες. Αμέσως λοιπόν έπεσε για ύπνο και το μόνο που άκουσε ήταν το σήμαντρο, το οποίο σήμανε στις 16,00 ακριβώς και καλούσε όλους τους παρευρισκόμενους για τον εσπερινό. Ξύπνησε και σκουντουφλώντας κυριολεκτικά, έφτασε στο Καθολικό της μονής, όπου θέλοντας και μη παραβρέθηκε σωματικά στον εσπερινό. Και λέω σωματικά, διότι πνευματικά το μόνο που σκεφτόταν ήταν πότε θα ξεμπέρδευε, για να συνεχίσει τη δουλειά από την οποία τον έκοψε το καταραμένο σήμαντρο, έτσι έλεγε συνέχεια μέσα του.

Επιτέλους, τελείωσε ο εσπερινός, ο κόσμος όμως δεν έφευγε, καθώς περίμεναν να θέσουν σε προσκύνημα τα ιερά λείψανα αγίων, που φυλάσσονται στη μονή. Μέσα στο τσούρμο πήγε και αυτός. Καθώς έλεγε είχε πάρει το κολάι, αφού και στις άλλες μονές που είχε πάει δεν έκανε άλλη δουλειά από το να ασπάζεται νεκρά κόκαλα, που ούτε παλμό είχαν ούτε θερμότητα ούτε ανάβλυζαν μύρο, παρά τα όσα έλεγαν οι αγιορείτες πατέρες.
Προσκύνησε λοιπόν και ετοιμαζόταν να φύγει, παρόλο που ο υπόλοιπος κόσμος παρέμενε εντός του Καθολικού, όταν ο Παππούλης που βρισκόταν εκεί είπε με σπαστή φωνή, όσο μπορούσε δυνατή: «Παιδιά μου σας παρακαλώ, σας παρακαλώ στο όνομα του γλυκού μας Ιησού, πείτε μου ποιο από σας δε μύρισε από τα ιερά λείψανα τη θεία ευωδιά που βγάζουνε»; Εκείνος σταματάει ξαφνιασμένος στην είσοδο, αυτό δεν το είχε ξανακούσει σε κανένα μοναστήρι. Αμέσως, πηγαίνει μπροστά στον παπά και με ύφος προκλητικό του λέει: «Εγώ». Τότε ξεπετάχτηκαν και καμιά δεκαριά ακόμη.

Ο σεβάσμιος ιερέας πηγαίνει μπροστά στα ιερά λείψανα και με γλυκιά φωνή αρχίζει να ψέλνει το τροπάριο του Αγίου Δημητρίου του Μυροβλύτη. Το πρόσωπο του, κίτρινο από τις χημειοθεραπείες, άρχισε να λάμπει τόσο πολύ, που στο τέλος δεν μπορούσες να το κοιτάξεις. Ο γνωστός αυτός φοβήθηκε από αυτό που είδε και τότε συνειδητοποίησε ότι την ίδια στιγμή τα ιερά λείψανα άρχιζαν να ευωδιάζουν τόσο έντονα και γλυκά, που δε χόρταινες να εισπνέεις. Σε λίγο, το πρόσωπο του ιερέα σταμάτησε να φωτίζει, όμως η θεία ευωδιά από τα οστά ήταν τόσο έντονη, που ξεχύθηκε έξω από το Καθολικό, απλώθηκε σε όλη τη μονή και ακολουθούσε τους επισκέπτες ακόμη και στην Τράπεζα και στα δωμάτια τους. Όσοι την είχαν αμφισβητήσει, έκλαιγαν σα μωρά παιδιά και έλεγαν ότι εξαιτίας των αμαρτημάτων τους δεν μπορούσαν να την μυρίσουν αρχικά.

Τη νύχτα κανείς δεν μπόρεσε να κοιμηθεί. Την άλλη μέρα ξεκίνησαν για την Ι. Μονή Ιβήρων. Η μυρωδιά τους ακολουθούσε ως τα μισά του δρόμου. Ο γνωστός μου άλλαξε για δεύτερη φορά γνώμη και ήθελε να παραμείνει στο Αγιο Όρος και να ολοκληρώσει το προσκύνημά του εκεί (δεν το αποκαλούσε πλέον περιήγηση ή εκδρομή). Όταν επέστρεψε στο σπίτι του, η γυναίκα του πήρε τα ρούχα του να τα πλύνει. Τότε διαπίστωσε ότι τα ρούχα του μύριζαν ακόμη αυτή τη γλυκύτατη θεία ευωδιά.

Τα γεγονότα αυτά συνέβησαν στην Ι. Μ. Σταυρονικήτα Αγίου Όρους, στις 5 Σεπτεμβρίου 1997. Ο γνωστός αυτός είναι θείος μου, ξάδερφος της μητέρας μου και την εμπειρία του την ανέφερε σήμερα στο σαρακοστιανό τραπέζι. Η μεταστροφή στη θρησκεία εκείνου και της γυναίκας του υπήρξε ραγδαία. Ο παππούλης πατήρ Νεκτάριος τότε είχε λίγες μέρες ζωής, σύμφωνα με τους γιατρούς. Την τελευταία φορά που επισκέφθηκε ο θείος μου το Αγιο Όρος, πριν λίγους μήνες, τον βρήκε κρυωμένο στο κρεβάτι του. Ο π. Νεκτάριος έμαθε και ζει με τον καρκίνο που τον έχει χτυπήσει σε όλο του το σώμα. Είναι οδοντίατρος και διατηρεί το ιατρείο του στο Αγιο Όρος, προσφέροντας τις υπηρεσίες του όσο του το επιτρέπει η κατάσταση της υγείας του.

Την ιστορία αυτή, ακριβώς όμοια ως και την τελευταία λεπτομέρεια, την είχα διαβάσει και στο Internet, από κάποιον άλλον αυτόπτη μάρτυρα. Η συγκίνηση μου ήταν μεγάλη, όταν την άκουσα σήμερα από πρόσωπο συγγενικό, για αυτό σκέφτηκα να την μοιραστώ μαζί σας.

[g_aggelos]

Αλήθεια..... τι να πρωτοπει κάποιος διαβάζοντας αυτήν την καταπληκτική ιστορία....
Ένας άνθρωπος που "παρασύρθηκε" από τους φίλους του να κάνει μια εκδρομή στο Αγιον Όρος, που μόλις έφτασε δεν έβλεπε την ώρα να ξαναγυρίσει στην κοσμική ζωή.
Ένας σκοπός ταξιδιού που δεν τον άφηνε να γευτεί, αυτήν την ομορφιά, την γλυκήτητα αυτών των ανθρώπων του Αγίου Όρους, την κατάνυξη, την ευοδία....
Ο Θεός όμως δεν αφήνει, τους Πιστούς του να χαθούν.... Θα τους στείλει την καταλληλότερη στιγμή, κάτι το οποίο θα τους φωνάξει...Εεεεεε....είμαι εδώ....Υπάρχω.... Πρέπει να με νιώσεις, να με μυρίσεις....
Και του έστειλε αυτό το γεροντάκι που ρώτησε για την ευοδία.....

Παρόμοια περίπτωση μου έτυχε και εμένα την πρώτη μου φορά που ανέβηκα στοΠεριβόλι της Παναγίας μας. Ήταν μαζί μας ένας φίλος, που ήρθε μαζί μας για εκδρομή. Είχε φέρει μαζί του το ραδιοφωνάκι του, ένα μπουκάλι ουίσκυ, ξηρούς καρπούς....Λες και πήγαινε για παραλιακό παρτάκι..... Αγκωμαχούσε στην πεζοπορία μας, και δεν έβλεπε την ώρα να βγει στον "εξω" κόσμο.... Όμως η πρώτη μας φορά στο Όρος, μας επιφύλαξε μία έκπληξη. Ο Π.Ιωσήφ της Μ.Φιλθέου που μας φιλοξενούσε, μας πήγε να γνωρίσουμε τον πνευματικό του Πατέρα. Τον Γέροντα Ιωσήφ στην Ι.Μ. Βατοπαιδίου. Ένα Γεροντάκι που μόλις τον αντίκρυζες, έβλεπες ένα γλυκό προσωπάκι που χαμογελόντας μας έλεγε πόσο πολύ περιμένει να "κοιμηθεί" για να πάει κοντά σε αυτόν που αγαπούσε. Ένα Γεροντάκι που, αν ακι άρρωστος, έλαμπε και οι λέξεις του έβγαιναν σαν χείμμαρος αγάπης όταν μας μιλούσε. Κάθς φορά που έλεγε κάτι ένιωθες ότι το έλεγε για σένα. Σε κοίταγε μέσα στα μάτια και νόμιζες ότι σε "άδειαζε" και εκείνη την στιγμή αυτό που έλεγε καταλάβαινες ότι το έλεγε για σένα. Δεν ξέρω τι είπε για τον φίλο μου την ώρα που τον κοιτούσε, αλλά ξέρω ότι φύγαμε όλοι τόσο ζαλισμένοι από αυτό που νιώσαμε που ο φίλος μου δεν ήθελε πια να φύγει. Την δευτερη φορά που πήγα, του είπα να ξαναέρθει μαζί μου. Ήρθε "λιγότερο οργανωμένος", χωρίς τα περιττά μπουκάλια του, και τον είδα ότι ήθελε να συμμετέχει περισσότερο στα της Μονής. Πρώτος σηκωνόταν για τις λειτουργίες, και πρώτος ήταν αυτός που οργάνωνε τις πεζοπορίες μας.....
Η ομορφιά, η αγάπη που πλημμυρίζει από άκρη σε άκρη το Αγιον Όρος, και οι άνθρωποι που σε αγκαλιάζουν για να σε φέρουν κοντά στον Θεό σε κάνουν να θέλεις όλο και περισσότερο να βρίσκεσαι εκεί.

Σε αυχαριστούμε φίλε για την όμορφη αυτή ιστορία που μοιράστηκες μαζί μας.....

[gkdgr]

Εγώ θα σας πω κάτι προσωπικό..
Αν και προέρχομαι απο χριστιανική οικογένοια , μέχρι πρίν 10 χρόνια περίπου ήμουν μακρυά - πολύ μακρυά απο το Θεό.
Πριν χρόνια λοιπόν επισκεύτηκα για 1η φορά το όρος σε μία εκδρομή σαν ορειβάτης και όχι σαν προσκυνητής.
Βγαίνοντας αγόρασα κάποια βιβλία. Τά δύο αφορούσαν τον γέροντα Παίσιο.
Από εκείνη τη στιγμή που πάτησα το πόδι μου στο Αγιο Ορος κάτι άλλαξε, κάτι επανήλθε..
Αρχισα να διαβάζω ότι έβρισκα σχετικό με το Αγιο Ορος και τον γέροντα Παίσιο (είχε ήδη κοιμηθεί).
Από τότε έχω γυρίσει όλο το Αγιο Όρος , προσπαθώντας να προλάβω αυτά που έχασα τόσα χρόνια.
Εξακολουθώ να είμαι αυτός που ήμουν, ακραίος στις θέσεις μου σχετικά με την εκκλησία, αλλά έχω επανέλθει κοντά στο Θεό.
Εγώ που δεν πατάω στην εκκλησία στο έξω κόσμο, που θλίβομαι βαθύτατα και εξοργίζομαι απο σκάνδαλα τύπου Γιοσάκη, Ειρηναίου κτλ στο Αγιο Ορος κάθομαι με τίς ώρες στις λειτουργίες, κάνω χιλιόμετρα ποδαρόδρομο στα μονοπάτια για να συζητήσω με γέροντες, και στις αναζητήσεις μου νομίζω ότι έχω δίπλα μου τον Θεό και τον πνευματικό μου Γέροντα Παίσιο.
Που ποτέ δεν τον γνώρισα και όμως πιστεύω ότι με καθοδηγεί.
Ετσι πιστεύω ότι ο καθένας απο εμας έχει πολλά θαύματα να μας διηγηθεί.
Αρκεί και ο ίδιος να τα έχει αντιληφθεί ότι συμβαίνουν δίπλα του , στη ζωή του την ίδια.

[g_aggelos]

Φίλε μου (Γιώργο αν κατάλαβα καλά),
καλώς ήρθες στις συζητήσεις μας.
Από τα μέχρι στιγμής μηνύματά σου, καταλαβαίνω ότι έχεις αρκετές εμπέιρίες από το Αγιον Όρος.
Θα ήταν μεγάλη η χαρά μου, να μοιραστείς μαζί μας, τις σκέψεις σου και (αν θέλεις βέβαια) τις εμπειρίες σου...

ΚΑΛΩΣ ΗΡΘΕΣ !!!!!
Αγγελος