Αγιοκατάταξη Γέροντος Πορφυρίου

[Dimitris39]

[aposal]

Αποσπάσματα από το βιβλίο του Κλείτου Ιωαννίδη : «Ο ΓΕΡΩΝ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ. Μαρτυρίες και εμπειρίες».

Περιγραφή από τον αρχιμανδρίτη Δανιήλ Γούβαλη, Θεολόγο και συγγραφέα


Μια φορά πήγα στο κελί του. Ήταν 19 Οκτωβρίου, αργά το απόγευμα. Τον διέκοψα χωρίς να το θέλω, γιατί «βρισκόταν» εκείνη την ώρα στην Κεφαλονιά, όπου τελούνταν ο πανηγυρικός Εσπερινός στον Άγιο Γεράσιμο. Έβλεπε, όπως μου είπε, τους ιερείς τους επισκόπους, κόσμο αναρίθμητο και άκουγε τις ψαλμωδίες. Μου περιέγραψε με κάθε λεπτομέρεια τι γινόταν εκείνη την ώρα στον Άγιο Γεράσιμο της Κεφαλονιάς. Μια άλλη φορά τηλεφώνησε στις Βρυξέλλες, όπου υπηρετούσε στο εκεί πολεμικό ναυτικό, σ’ ένα υποβρύχιο του ΝΑΤΟ, ένα πνευματικό του τέκνο. Και του είπε ότι στο σημείο όπου κυκλοφορούσαν με το υποβρύχιο, κάτω από τη θάλασσα, βρισκόταν ένας ύφαλος και ότι έπρεπε να προσέξουν. Έλεγξε πράγματι αυτός ο αξιωματικός στο σημείο που του είχε υποδείξει ο γέροντας, εντόπισε τον ύφαλο και έδωσε οδηγίες να μην ξαναπεράσουν από εκεί.
Το διορατικό του χάρισμα το απόκτησε στα Καυσοκαλύβια του Αγίου Όρους, όταν ήταν μόνο δεκαεπτά χρόνων. Πρόκειται για εκπληκτική περίπτωση, γιατί τα χαρίσματα αυτά συνήθως αποκτούνται μετά από άσκηση πολλών δεκαετιών.
Μια καθηγήτρια είχε όγκο στο στήθος και επρόκειτο να κάνει εγχείρηση. Πήγε λοιπόν στο Γέροντα, αυτός την ευλόγησε κι αμέσως εξαφανίστηκε ο όγκος, χωρίς να χρειαστεί η εγχείρηση.
Μια κοπέλα πάλι, στην περιοχή της Αγία Παρασκευής στην Αθήνα, είχε αποφασίσει να αυτοκτονήσει γιατί της είχαν πει στο σπίτι της κάποιον λόγο βαρύ. Είχε πάρει φυτοφάρμακο και ενώ ήταν έτοιμη να το πιει εμφανίστηκε ξαφνικά μπροστά της ο Γέρων Πορφύριος, της πήρε το φυτοφάρμακο από τα χέρια και της είπε: «Μη φοβάσαι όλα θα πάνε καλά. Θα παντρευτείς, θα κάνεις παιδιά και θα είσαι μια χαρά». Όπως και έγινε.

[Dimitris39]

Ο Αγιος Πορφυριος ειναι ο δευτερος Αγιος που πριν αγιοκαταταχθει επισημα απο την Εκκλησια
και οσο ηταν εν ζωη εκανε ενα μεγαλο Θαυμα, ο Δευτερος που επετρεψε ο θεος να το κανει
μετα τον Ιησου του Ναυη
σταματησε τον χρονο δηλαδι την περιφορα της γης για μερικες ωρες το λεει και στο Βιβλιο του σε ενα απο ολα και αν θυμαμαι καλα με καποιες μοναχες
που βιαζοντουσαν να φυγουνε να πανε πισω στο μοναστηρι και τελικα οταν φτασανε ηταν η ιδια ωρα με αυτη που ξεκινησαν λογικα θα επρεπε να εχει νυχτωση
και ο π.Πορφυριος τους ελεγε ολα θα πανε καλα μην βιαζεστε και μην αγχωνεστε
το σκεφτομουν πολυ εντονα αυτο και οταν βρεθηκα στην Αγιου Διονυσιου με τον ΠΕτρο το συζητησε με εναν προσκυνητη εκει ο Μοναχος Λεοντιος
το ρωτησα και στην Γεροντισσα που γνωριζω πνευματικο της παιδι και το γνωριζει και αυτη αυτο το θαυμα
αλλα δεν το θυμαμαι ακριβως για να το περιγραψω

[Dimitris39]

Τὸ μυστήριο ποὺ κρύβεται στὴν ὑπακοή

«Λοιπὸν δὲν γίνεται τίποτα χωρὶς μετάνοια. Πρέπει ὁ σύνδεσμος νὰ ὑπάρχει πάντα. Δηλαδὴ τὸ βράδυ πᾶμε νὰ κοιμηθοῦμε, μετάνοια. Ὅ,τι ὥρα θέλεις νὰ ἀπομακρυνθεῖς ἀπὸ τὴ συνοδεία, μετάνοια στὸ Γέροντα. Δηλαδὴ νὰ εἶσαι συγχωρεμένος, μήπως μὲ τὰ λόγια, ξέρω καὶ γώ, μὲ τὶς σκέψεις ἔχουμε κάνει κάτι ποὺ μᾶς χωρίζει ἀπὸ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ. Πρέπει πάντα νὰ εἴμαστε ἑνωμένοι.

Ἐκεῖ πέρα χωρὶς μετάνοια δὲν μπορεῖς νὰ πᾶς πουθενά. Ὅταν εἶναι νὰ ἀπομακρυνθεῖς ἀπὸ τὸ κελὶ, βάζεις μετάνοια στὸ Γέροντα. “Εὐλόγησον”, παίρνεις τὸ σχοινὶ ποὺ θὰ φορτωθεῖς τὰ ξύλα καὶ τρέχεις. Βλέπετε; Καὶ βλέπετε τί ἀκρίβεια εἶναι, γιὰ νὰ συντηρήσει κανεὶς αὐτὴ τὴ θεία ἕνωση μὲ τὴν ἀδελφότητα, μὲ τοὺς ἐν Χριστῷ ἀδελφούς, μὲ τὴν οἰκογένεια Ἀλλὰ τί φόβος! Νὰ μὴν πάθεις τίποτα καὶ δὲν εἶσαι ἐντάξει μὲ τὸν Γέροντα. Αὐτὴ εἶναι ἡ ἔννοια σου. Γιατὶ πᾶς ἔξω ἀπὸ τὸ Γέροντα. Ἂν σοῦ τύχει ἕνα γλίστρημα, πᾶς… πεθαίνεις.

Νὰ δεῖς ἀκρίβεια, βρὲ παιδιά. Καὶ δῶ τά ᾿χουμε γιὰ τίποτα. Μάλιστα. Ἐδῶ, ὅταν σοῦ λέω νὰ βάλεις μετάνοια στὸ Γέροντα, λές: “Ἔ, στὸ καλό, κουταμάρες… Καὶ ἐκεῖνος δέχεται καὶ τοῦ βάζουμε μετάνοιες. Τί εἶναι αὐτά; Kουρελιάσαμε τὴ θρησκεία μας”. Ἐνῶ τὸ βάθος, τὸ μυστήριο ποὺ κρύβεται μέσα στὴν ὑπακοή, εἶναι μεγάλο».

(Βίος και Πολιτεία του Οσίου Γέροντος Πορφυρίου)

[Dimitris39]

Γ. Πορφύριος: Ας μοιάσουμε για λίγο στους Αγγέλους . . .
Ο γέροντας Πορφύριος μας συμβουλεύει
να μοιάσουμε λιγάκι με τους Αγγέλους τ΄ Ουρανού .

Μας λέει πιο κάτω με την γλυκύτητα της ψυχής του :
“Ο Θεός θέλει να ομοιωθούμε με τους αγγέλους.
Οι άγγελοι , μόνο δοξολογούν τον Θεό.
Αυτή είναι η προσευχή τους, μόνο η δοξολογία.
Είναι λεπτό πράγμα η δοξολογία‡ ξεφεύγει απ’ τα ανθρώπινα. …;
Η δοξολογία είναι ανιδιοτελής προσευχή.
Οι άγγελοι δεν προσεύχονται, για να κερδίσουν κάτι, είναι ανιδιοτελείς.
Ο Θεός έδωσε και σ’ εμάς αυτή τη δυνατότητα,
να είναι η προσευχή μας μια διαρκής δοξολογία, προσευχή αγγελική.
Εδώ βρίσκεται το μεγάλο μυστικό.
Όταν μπούμε σ’ αυτή την προσευχή θα δοξολογούμε τον Θεό συνεχώς
αφήνοντας τα όλα σ’ Αυτόν, όπως εύχεται η Εκκλησία μας:
« …; πάσαν την ζωήν ημών Χριστώ τω Θεώ παραθώμεθα».
Αυτά είναι τα « μανώτερα μαθηματικά » της θρησκείας μας! “
Ας κάνουμε λοιπόν , αγαπημένοι μου διαβάτες και οδοιπόροι της ζωής ,
μια μικρή προσπάθεια να μοιάσουμε με τους Αγγέλους .
Ας δοξολογήσουμε Τον Κύριο για όλα , και ας αφήσουμε τη ζωή μας

Στα Χέρια Του , να μας οδηγήσει Εκείνος όπου γνωρίζει πως θάναι το
καλύτερο λιμάνι για μας .
Καλή δύναμη σε όλους μας …

Πηγή: http://agioritis.pblogs.gr/2010/05/as-m ... eloys.html

[Dimitris39]

Το παιδί και ο Γέροντας Πορφύριος – Πορφυρίας Μοναχής.
Μεσημέρι, δύο η ώρα, βρίσκομαι στην Πλατεία Α¬γίων Αναργύρων Αθηνών. Είμαι σταματημένη στο φανάρι προς Αθήνα. Με πλησιάζει ένας κύριος. -Μενίδι, σας παρακαλώ, πάμε; -Όχι! του απάντησα, δεν προλαβαίνω. Όντως δεν προλάβαινα, γιατί τρεις η ώρα έπρεπε να παραδώσω το ταξί στον Πειραιά.
Ο κύριος στεκόταν μπροστά μου περιμένοντας να περάσει άλλο ταξί. Κάτι μέσα μου μου έλεγε να τον εξυπη¬ρετήσω. Του έκανα νόημα να έρθει. Μόλις μπήκε στο ταξί αναφώνησε: «-Δεν είναι δυνατόν!» Και παίρνει τη φωτο¬γραφία του Γέροντα Πορφυρίου στα χέρια του και τη φι¬λάει. Την στιγμή εκείνη έχει ανάψει το φανάρι και έστριβα το τιμόνι προς Μενίδι. Ήθελα να του πάρω από τα χέρια τη φωτογραφία, μα όταν τον είδα με τι λαχτάρα τον κοι¬τούσε, ντράπηκα για τη σκέψη μου.
-Τον γνωρίσατε, με ρώτησε.
-Όχι, από τα βιβλία του τον γνώρισα και τον αγαπώ πάρα πολύ.
-Θέλεις, κοπέλα μου, να σου πω πώς τον γνώρισα εγώ;
-Και βέβαια θέλω, του είπα με χαρά.
-Άκου” η γυναίκα μου ήταν άρρωστη βαριά, είχε καρκίνο- οι γιατροί μας έδωσαν τρεις μήνες το πολύ ζωή. Εκείνη τη χρονιά ο γυιος μου ο μεγάλος τελείωνε το Λύ¬κειο. Και μας ανακοίνωσε πως έχει κανονίσει με άλλα δέ¬κα παιδιά, συμμαθητές του, να πάνε στο Άγιο Όρος για μια εβδομάδα. Είπαμε εντάξει. Τα παιδιά έφυγαν.
Στο μεταξύ η γυναίκα μου χειροτέρεψε. Ο γιατρός που την παρακολουθούσε μας είπε πως το τέλος ήταν κο¬ντά. Τον ρωτήσαμε με αγωνία: «-Γιατρέ, τι μπορούμε να κάνουμε, να της δώσουμε λίγη ζωή ακόμη;» «-Θα κάνου¬με ένα χειρουργείο ακόμη και ο Θεός βοηθός!» μας απά¬ντησε. Εγώ συμφώνησα, η γυναίκα μου όμως αντέδρασε, γιατί ήθελε να περιμένουμε να γυρίσει το παιδί.
Ο γυιος μου γύρισε τόσο ευτυχισμένος, τόσο χαρού¬μενος, που έτσι δεν τον είχαμε δει ποτέ. Μας διηγιόταν πό¬σο όμορφα ήταν εκεί, πόσο εγκάρδια τους υποδέχθηκαν οι μοναχοί, πόση γαλήνη ένιωσαν μεσ’ στην ψυχή τους. Τόσο πολύ ένιωσε την παρουσία του Θεού, που είχε ξεχάσει πως η μητέρα του ήταν άρρωστη. Τη θυμήθηκε, όταν παρου¬σιάστηκε μπροστά τους ο Γέρων Πορφύριος. Μας είπε για τον Γέροντα Πορφύριο θαυμαστά πράγματα, που μας φαί¬νονταν απίστευτα.
-Συγγνώμη, αυτά που λέτε πότε γίνανε; τον διέκοψα.
-Πριν δυο χρόνια.
-Α, πρόσφατα! Λοιπόν, για πέστε μου.
-Όλα τα παιδιά καθόντουσαν κάτω από ένα δένδρο, μιλούσανε και γελούσανε, όταν ξαφνικά είδανε έναν καλό¬γερο να τα πλησιάζει. Σηκώθηκαν, του φίλησαν το χέρι και ο Γέροντας άρχισε να τους μιλάει προσφωνώντας κάθε παιδί με το όνομα του. Όπως καταλαβαίνεις, τα παιδιά απόρησαν, πού ήξερε τα ονόματα τους και τα οικογενειακά τους. Στο γυιο μου είπε: «-Πες της μαμμάς σου να μην κάνει χειρουργείο, είναι καλά!» «-Την ξέρετε;» «-Την ξέρω, όλους σας ξέ¬ρω!» «-Ποιος είστε;» τον ρώτησε. «-Είμαι ο Γέροντας Πορ¬φύριος», είπε και έφυγε.
Στο γυρισμό από το Άγιο Όρος, σταμάτησαν στην Ουρανούπολη, σε ένα φαρμακείο να πάρουν ασπιρίνες, γιατί τους πείραξε η θάλασσα και ζαλίστηκαν. Μπαίνοντας στο φαρμακείο είδαν την εικόνα του Γέροντα Πορφυρίου και είπαν: «-Να ο Γέροντας Πορφύριος που είδαμε στο Άγιο Όρος!» Μόλις το άκουσε η φαρμακοποιός, σάστισε. «-Συγγνώμη, παιδιά, είδατε αυτόν τον Γέροντα στο Άγιο Όρος;» «-Ναι, τώρα από εκεί ερχόμαστε.» «-Είστε σίγου¬ροι;» «-Βέβαια είμαστε σίγουροι, αφού μιλήσαμε μαζί του.
Και μάλιστα απορήσαμε πού ήξερε τα ονόματα μας και τα οικογενειακά μας. Όταν τον ρωτήσαμε ποιος είναι, μας εί¬πε πως ήταν ο Γέροντας Πορφύριος». «-Παιδιά, είμαι σί¬γουρη ότι τον είδατε, όμως… Μην τρομάξετε μ’ αυτό που θα σας πω… Ο Γέροντας πέθανε πριν πέντε χρόνια!» Τα παιδιά έπαθαν σοκ! «-Αδύνατον!» της είπαν, «αφού μιλή¬σαμε!»
Και εγώ και η γυναίκα μου πιστέψαμε πως κάποιον άλλον είδαν, που τον έλεγαν κι αυτόν Πορφύριο και του έμοιαζε. Άλλωστε όλοι οι καλόγεροι μοιάζουν μεταξύ τους. «-Δεν με πιστεύετε, ε; Τέλος πάντων, εμένα μου είπε να μη πας για χειρουργείο, είσαι καλά», είπε το παιδί στη μητέρα του.
Σε δύο μέρες μπήκαμε στο νοσοκομείο. Την επομένη το πρωί θα γινόταν το χειρουργείο. Η ώρα του χει¬ρουργείου έφτασε και, ενώ εγώ περίμενα απ’ έξω με αγωνία, ξαφνικά, βλέπω τη γυναίκα μου να βγαίνει. Έτρεξα κοντά της: «-Τι έγινε;» «-Δεν κάνω χειρουργείο, είμαι κα¬λά!» Από πίσω της βγήκε και ο γιατρός. «-Τι έγινε, για¬τρέ;» «-Δεν ξέρω, δεν θέλει να χειρουργηθεί!» «-Σας είπα, είμαι καλά!» «-Κορίτσι μου, τρελάθηκες;» Την πήρα αγκα¬λιά και προσπαθούσα να την πείσω, πως πρέπει να γίνει η εγχείρηση. «-Σου είπα νιώθω καλά, κάντε μου εξετάσεις και θα δείτε ότι είμαι καλά, το νιώθω!» «-Ωραία!» είπε ο γιατρός, «ας μην την πιέσουμε, αφού νοιώθει καλά.» «-Δεν με πιστεύετε; Ωραία! Κάντε μου εξετάσεις για να πει¬στείτε.»
Πράγματι έγιναν οι εξετάσεις. Την επομένη μέρα μας ήρθαν και οι απαντήσεις.
Εδώ ο κύριος πήρε μια βαθιά ανάσα. -Τι έδειξαν οι απαντήσεις;
-Πως ποτέ δεν την άγγιξε η αρρώστια! Οι γιατροί να βλέπουν τις παλιές εξετάσεις και τις καινούργιες και να έχουν τρελαθεί! Δεν μπορεί, θα πρέπει να μπερδεύτηκαν με άλλες, θα ξανακάνουμε αύριο, έλεγαν απορημένοι.
Ωστόσο ήρθε ο γυιος μου, που βλέποντας τους για¬τρούς μπερδεμένους με τις εξετάσεις, μου λέει.
-Γιατί δεν πιστεύεις αυτά που μου είπε ο Γέροντας Πορφύριος στο Άγιο Όρος;
Τότε πετιέται ένας γιατρός:
-Τι είπες; Ο Γέροντας Πορφύριος τι σου είπε;
-Πως η μαμμά μου είναι καλά και να μην κάνει χει¬ρουργείο!
Ο γιατρός έβγαλε από την τσέπη του τη φωτογρα¬φία του Γέροντα Πορφυρίου.
-Αυτόν είδες, αγώρι μου, στο Άγιο Όρος; -Ναι, Αυτόν!
-Οι εξετάσεις είναι σωστές! Η γυναίκα σας είναι κα¬λά, μπορείτε να φύγετε και τώρα μάλιστα! Ετοιμαστείτε!
Στη γυναίκα μου οι γιατροί είχαν δώσει τρεις μήνες το πολύ ζωή. Έχουν περάσει δυο χρόνια και είναι μια χα¬ρά, πιο καλά από ό,τι ήταν πριν την αρρώστια. Γι’ αυτό αγαπούμε πάρα πολύ τον Γέροντα Πορφύριο. Έχουμε πάει και στο Μοναστήρι του πολλές φορές. Και όποτε έχουμε δυσκολίες, εκείνος μας στηρίζει.
Η αφήγηση του κυρίου για ένα ακόμη θαύμα του Γε¬ροντάκου μου, μου έδωσε μεγάλη χαρά. Το μόνο που ψέλλι¬σα, καθώς κατέβαινε ο κύριος, ήταν «ευχαριστώ!»

Από το βιβλίο: «Ταξιδεύοντας στα τείχη της πόλης», της μοναχής Πορφυρίας.
ΑΘΗΝΑ 2010
Κεντρική διάθεση Νεκτάριος Δ. Παναγόπουλος.

[petrosathonas]

...................................
Τότε στην έρημο του Αγίου Όρους άκουσε ένα αηδονάκι να κελαηδά κρυμμένο στις φυλλωσιές των δένδρων και κατάλαβε ότι κελαηδούσε μέσα στην ησυχία δοξάζοντας τον Θεό. Είναι εκπληκτική η διήγηση αυτού του περιστατικού που έκανε στα μετέπειτα χρόνια: «Μιά μέρα, ένα πρωινό προχώρησα μόνος μου στο παρθένο δάσος. Όλα, δροσισμένα από την πρωινή δροσιά, λαμπύριζαν στον ήλιο. Βρέθηκα σε μια χαράδρα. Την πέρασα. Κάθισα σ’ ένα βράχο. Δίπλα μου κρύα νερά κυλούσαν ήσυχα κι έλεγα την ευχή. Ησυχία απόλυτη. Τίποτα δεν ακουγόταν. Σε λίγο, μέσα στην ησυχία ακούω μια γλυκιά φωνή, μεθυστική, να ψάλλει, να υμνεί τον Πλάστη. Κοιτάζω, δεν διακρίνω τίποτα. Τελικά, απέναντι σ’ ένα κλαδί βλέπω ένα πουλάκι ήταν αηδόνι. Κι ακούω το αηδονάκι να κελαηδάει, να σχίζεται μάλλιασε, που λέμε, η γλώσσα του, φούσκωσε απ’ τους λαρυγγισμούς ο λαιμός του. Αυτό το πουλάκι το μικροσκοπικό να κάνει κατά πίσω τα φτερά του, για να έχει δύναμη και να βγάζει αυτούς τους γλυκύτατους τόνους, αυτή την ωραία φωνή και να φουσκώνει ο λάρυγγάς του! Πώ, πώ, πώ! Να ‘χα ένα ποτηράκι με νερό, για να πηγαίνει να πίνει και να ξεδιψάει!Μού ήρθαν δάκρυα στα μάτια. Τα ίδια εκείνα δάκρυα της χάριτος που κυλούσαν αβίαστα και τα οποία απέκτησα απ’ τον Γερο-Δημά. Ήταν η δεύτερη φορά που το δοκίμαζα.Δεν μπορώ να σας μεταφέρω αυτά που ένιωσα. Αυτά που αισθάνθηκα. Σάς φανέρωσα, όμως, το μυστήριο. Και σκεπτόμουν. «Γιατί το αηδονάκι να βγάζει αυτούς τους λαρυγγισμούς; Γιατί να κάνει αυτές τις τρίλιες; Γιατί να ψάλλει αυτό το υπέροχο άσμα; Γιατί, γιατί, γιατί… γιατί να ξελαρυγγιάζεται; Γιατί, γιατί, για ποίο σκοπό; Μήπως περιμένει να το επαινέσει κανείς; Όχι, βέβαια, εκεί κανείς δεν θα το κάνει αυτό». Μόνος μου φιλοσοφούσα. Αυτό τ’ απέκτησα μετά το γεγονός με τον Γερο-Δημά. Πρίν απ’ αυτό δεν το έκανα. Πόσα δεν μου είπε το αηδονάκι! Και πόσα του είπα μές στή σιωπή: «Αηδονάκι μου, ποιός σου είπε ότι εγώ θα περνούσα από δώ; Εδώ κανείς δεν πλησιάζει. Είναι τόσο απρόσιτο το μέρος. Πόσο ωραία κάνεις χωρίς διακοπή το καθήκον σου, την προσευχή σου στον Θεό! Πόσα μου λές, αηδονάκι μου, πόσα με διδάσκεις! Θεέ μου, συγκινούμαι. Αηδόνι μου, μου δείχνεις με το κελάηδημά σου πως να υμνώ τον Θεό, μου λές χίλια, πολλά, πάρα πολλά…».Δεν είμαι καλά από υγεία, να τα πω όπως τα νιώθω. Θα μπορούσε να γραφεί ένα ολόκληρο πεζογράφημα. Το αγάπησα πολύ το αηδόνι. Το αγάπησα και μ’ ενέπνευσε. Σκέφτηκα: «Γιατί εκείνο κι όχι κι εγώ; Γιατί εκείνο να κρύβεται κι όχι κι εγώ;». Και μου ήρθε στο νού ότι πρέπει να φύγω, πρέπει να χαθώ, πρέπει να μήν υπάρχω. Είπα: «Γιατί; Είχε αυτό κόσμο μπροστά του; Ήξερε ότι ήμουν εγώ και τ’ άκουγα;Ποιός τ’ άκουγε που ξελαρυγγιάζονταν; Γιατί πήγαινε σε τέτοια κρυφά μέρη; Αλλά κι εκείνα τ’ αηδόνια μές στο λόγγο, μές στή ρεματιά που βρισκόντουσαν τη νύκτα και την ημέρα, το βράδυ και το πρωί, ποιός τ’ άκουγε που ξελαρυγγιαζόντουσαν όλα; Και γιατί το κάνανε αυτό το πράγμα; Και γιατί πηγαίνανε σε τέτοια κρυφά μέρη; Γιατί σπάζανε το λάρυγγά τους; Ο σκοπός ήταν η λατρεία, το ψάλσιμο στον Δημιουργό τους, η λατρεία στον Θεό. Έτσι τα εξηγούσα». ....................................

Αφιερώνω σε όλο το φόρουμ τις ψαλμωδίες που ακούγονται από το 06:55 μέχρι το τέλος.



Καλά κι ευλογημένα Χριστούγεννα.

[Dimitris39]

Εμένα δεν μου δείχνει τίποτα Πέτρο

[Dimitris39]

Εκεί όλα μιλούν .διηγούνται. δοξάζουν και μυρίζουν Θεό

[Dimitris39]

ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΝ ΟΣΙΟ ΠΟΡΦΥΡΙΟ ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΤΑΘΜΟ ΤΗΣ ΠΕΙΡΑΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ.
2-12-2013