Άγιος Εφραίμ (Νέας Μάκρης), ο εκ Τρίκκης καταγόμενος
Δημοσιεύτηκε: Τρί Μάιος 06, 2014 5:18 am
ΒΙΟΣ ΚΑΙ ΜΑΡΤΥΡΙΟ
ΕΦΡΑΙΜ ΤΟΥ ΙΕΡΟΜΑΡΤΥΡΟΣ
ΤΟΥ ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΟΥ
Ευλόγησον πάτερ
Ο μακάριος αυτός αθλητής του Κυρίου, του οποίου την πανσέβαστη μνήμη πανηγυρίζουμε, γεννήθηκε στη βυζαντινή Τρίκκη, δηλαδή στην πόλη μας, περί τα τέλη του 14ου αιώνα (14.9.1384). Το όνομά του ήταν Κωνσταντίνος Μόρφης και είχε άλλα έξι αδέλφια.
Το 1398, σε ηλικία 14 ετών, με την προτροπή της μητέρας του, για να αποφύγει το παιδομάζωμα και το γενιτσαρισμό που συνεπάγονταν, αφιερώθηκε στο Χριστό. Έγινε μοναχός στη Μονή του Ευαγγελισμού της Υπεραγίας Θεοτόκου που βρίσκεται σε ένα όρος της Αττικής, καλούμενο «Όρος των Αμώμων» στη σημερινή Νέα Μάκρη.
Από τότε σήκωσε στους ώμους του το Σταυρό της μοναχικής ζωής και αξιώθηκε της ιεροσύνης. Εκεί, στη μετάνοιά του, μόναζε με θείο ζήλο, επιδιώκοντας τον αγιασμό του και αγωνίζονταν ασκητικά με άκρα εγκράτεια και άλλες κατά Χριστόν αρετές, καθαίροντας τον παλαιό εαυτό του και γενόμενος θεοειδής.
Το 1416 οι Αγαρηνοί Τούρκοι εισέβαλαν στην Αττική και τη λεηλάτησαν, υποχρεώνοντας τον Δούκα των Αθηνών να δηλώσει υποταγή. Το 1424 στίφος βαρβάρων Αγαρηνών εισέβαλαν από τη θάλασσα και κατέλαβαν βίαια το Μοναστήρι. Έσφαξαν όλους τους πατέρες. Ο Άγιος Εφραίμ έλειπε την ημέρα εκείνη στο βουνό, όπου συχνά κατέφευγε σε μία σπηλιά για προσευχή και άσκηση. Όταν επέστρεψε και είδε το κακό, έθαψε τους πατέρες και συνασκητές του αφού τους θρήνησε γοερά.
Οι βάρβαροι όμως επανήλθαν την 14η Σεπτεμβρίου του επόμενου έτους (1425) και συνέλαβαν τον Άγιο μέσα στο μοναστήρι του. Τον υπέβαλαν σε φρικιαστικές τιμωρίες και συνεχείς βασανισμούς, με μεγάλο μίσος και μανία, επί 8 ½ ολόκληρους μήνες. Τον καταξέσκισαν και τον κατασπάραξαν σαν άγρια σκυλιά. Τα μαρτύρια του Αγίου ήταν στα ίδια μεγέθη με εκείνα των μεγαλομαρτύρων Γεωργίου του Τροπαιοφόρου, Δημητρίου του Μυροβλύτη, Αικατερίνης και Βαρβάρας.
Στο τέλος τον κρέμασαν ανάποδα από μία μουριά στην αυλή του μοναστηριού και τον τρύπησαν με ένα μεγάλο αναμμένο ξύλο στον αφαλό του, αφού προηγουμένως τον κάρφωσαν στο δένδρο με μεγάλα σουβλερά γύφτικα καρφιά. Ο μεγαλομάρτυρας καιγόμενος συνέχισε να προσεύχεται και έτσι παρέδωσε την ψυχή του στα χέρια του Θεού την 9η ώρα της 5ης Μαΐου 1426, σε ηλικία 42 ετών. Στο τέλος οι βάρβαροι Αγαρηνοί λεηλάτησαν και κατέστρεψαν το μοναστήρι ολοκληρωτικά.
O δίκαιος αγωνοθέτης Χριστός του έδωσε διπλό το στέφος: του μάρτυρα και συγχρόνως του οσίου ένεκα της πρότερης ασκήσεώς του.
Τα χρόνια όμως και οι αιώνες πέρασαν και η αγία περιοχή του μοναστηριού ερημώθηκε, ενώ το μαρτύριο του Αγίου λησμονήθηκε. Αγνοήθηκαν τα πάντα και τα σκέπασε η πλάκα της σιωπής μέχρι τον αιώνα μας.
Περί τα μέσα του 20ου αιώνα η μονή επανασυγκροτήθηκε με ευσεβή γυναικεία αδελφότητα, της οποίας προϊστατο μία οσιωτάτη μοναχή, η όντως μακαριστή Μακαρία (Δεσύπρη) από την Τήνο που κοιμήθηκε την 23.4.1999.
Αυτή έλαβε άνωθεν πληροφορία με θεία έμπνευση και την 3η Ιανουαρίου 1950 έκανε ανασκαφές στην αυλή του μοναστηριού, όπου υπήρχαν εμφανή ερείπια αρχαίας κέλλας.
Σκάβοντας βρέθηκαν οστά οσίου ανδρός που ετάφη στο σημείο εκείνο βιαστικά και άτακτα, προφανώς λόγω του φόβου των Αγαρηνών. Ο νεκρός κείτονταν από το νότο προς βορρά και η κεφαλή του ήταν πολύ υψηλότερα από το υπόλοιπο σώμα του, στηριζόμενη σε ένα βράχο, πράγμα που φανέρωνε το μαρτυρικό τέλος του οσίου ανδρός.
Τα λείψανα απέπνεαν ουράνια και υπερκόσμια ευωδία. Η μακαριστή Μακαρία τα περισυνέλεξε με σεβασμό και τα κατέθεσε σε κάποιο μέρος της Μονής. Ζητούσε δε επίμονα στην προσευχή της να της αποκαλυφθεί ποίου οσίου ανδρός ήταν.
Μία ημέρα της φανερώθηκε, οφθαλμοφανώς και σε κατάσταση εγρηγόρσεως, την ώρα μάλιστα που τελούσε την εσπερινή ακολουθία της, ένας ιεροπρεπής μοναχός με οσιακή μορφή. Της είπε ότι τα λείψανα που βρήκε ανήκουν σ’ αυτόν, ότι ονομάζεται Εφραίμ και ότι διετέλεσε μοναχός της μονής από το 14ο έτος τη ηλικίας του. Ότι ανήμεροι Αγαρηνοί επιτέθηκαν στο μοναστήρι και υπέστη απ’ αυτούς μαρτυρικό θάνατο. Κοντολογίς όλα όσα εξιστορήθηκαν παραπάνω.
Τότε λοιπόν, πεντακόσια είκοσι τέσσερα χρόνια αργότερα, πληροφορήθηκε η Χριστιανοσύνη το μαρτύριο αυτό από το ίδιο το στόμα του Μεγαλομάρτυρα Εφραίμ.
Έκτοτε ο όσιος πατήρ ημών και μάρτυς του Χριστού Εφραίμ εμφανίσθηκε και εμφανίζεται όχι μία και δύο αλλά μυριάδες φορές, κατ’ όναρ και καθ’ ύπαρ, σε πολλούς πιστούς και άπειρα θαύματα ενήργησε και ενεργεί. Παραλύτους συνέσφιγξε και ανόρθωσε, πολλές δεινές και ανίατες ασθένειες ιάτρευσε και κάθε βοήθεια παρέχει, ταχύτατα μάλιστα, σε όσους προστρέχουν με πίστη στα άγια λείψανά του που είναι θησαυρισμένα στο καθολικό της μονής του στη Νέα Μάκρη.
Έγινε άμισθος ιατρός των ψυχών και των σωμάτων χιλιάδων ανθρώπων που επικαλούνται το άγιο όνομά του και ζητούν τις σωστικές πρεσβείες του. Αγαπήθηκε από τους πιστούς όπως οι αρχαίοι και μεγάλοι άγιοι της Χριστιανοσύνης και ατέλειωτες σειρές ανθρώπων συρρέουν στο σεπτό σκήνωμά του.
Ο Κύριος, λόγω της οσιακής βιοτής του και του μεγάλου μαρτυρίου του, του παρέσχε μεγίστη παρρησία και το χάρισμα της θαυματουργίας, κυρίως των ιάσεων.
Παρότι ακόμη δεν έγινε η επίσημη αγιοκατάταξή του, τιμάται καθολικά ως άγιος της Εκκλησίας μας. Βεβαία είναι η πίστη κλήρου και λαού ότι έχει απογραφεί στον Ουρανό από το Δεσπότη Χριστό στις δέλτους των Αγίων Του. Γι’ αυτό ναοί ανεγείρονται και πανηγυρίζουν στη μνήμη του, ιερές εικόνες του ιστορούνται και επίσημες ακολουθίες συντάχθηκαν για το μαρτύριό του και την ανακομιδή των λειψάνων του.
Η μνήμη του τιμάται την 5η Μαΐου και την 3η Ιανουαρίου εορτάζομε την ανακομιδή των λειψάνων του.
Ταις αυτού αγίαις πρεσβείες Χριστέ ο Θεός ελέησον και σώσον ημάς.
Πηγή: http://www.gonia.gr
ΕΦΡΑΙΜ ΤΟΥ ΙΕΡΟΜΑΡΤΥΡΟΣ
ΤΟΥ ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΟΥ
Ευλόγησον πάτερ
Ο μακάριος αυτός αθλητής του Κυρίου, του οποίου την πανσέβαστη μνήμη πανηγυρίζουμε, γεννήθηκε στη βυζαντινή Τρίκκη, δηλαδή στην πόλη μας, περί τα τέλη του 14ου αιώνα (14.9.1384). Το όνομά του ήταν Κωνσταντίνος Μόρφης και είχε άλλα έξι αδέλφια.
Το 1398, σε ηλικία 14 ετών, με την προτροπή της μητέρας του, για να αποφύγει το παιδομάζωμα και το γενιτσαρισμό που συνεπάγονταν, αφιερώθηκε στο Χριστό. Έγινε μοναχός στη Μονή του Ευαγγελισμού της Υπεραγίας Θεοτόκου που βρίσκεται σε ένα όρος της Αττικής, καλούμενο «Όρος των Αμώμων» στη σημερινή Νέα Μάκρη.
Από τότε σήκωσε στους ώμους του το Σταυρό της μοναχικής ζωής και αξιώθηκε της ιεροσύνης. Εκεί, στη μετάνοιά του, μόναζε με θείο ζήλο, επιδιώκοντας τον αγιασμό του και αγωνίζονταν ασκητικά με άκρα εγκράτεια και άλλες κατά Χριστόν αρετές, καθαίροντας τον παλαιό εαυτό του και γενόμενος θεοειδής.
Το 1416 οι Αγαρηνοί Τούρκοι εισέβαλαν στην Αττική και τη λεηλάτησαν, υποχρεώνοντας τον Δούκα των Αθηνών να δηλώσει υποταγή. Το 1424 στίφος βαρβάρων Αγαρηνών εισέβαλαν από τη θάλασσα και κατέλαβαν βίαια το Μοναστήρι. Έσφαξαν όλους τους πατέρες. Ο Άγιος Εφραίμ έλειπε την ημέρα εκείνη στο βουνό, όπου συχνά κατέφευγε σε μία σπηλιά για προσευχή και άσκηση. Όταν επέστρεψε και είδε το κακό, έθαψε τους πατέρες και συνασκητές του αφού τους θρήνησε γοερά.
Οι βάρβαροι όμως επανήλθαν την 14η Σεπτεμβρίου του επόμενου έτους (1425) και συνέλαβαν τον Άγιο μέσα στο μοναστήρι του. Τον υπέβαλαν σε φρικιαστικές τιμωρίες και συνεχείς βασανισμούς, με μεγάλο μίσος και μανία, επί 8 ½ ολόκληρους μήνες. Τον καταξέσκισαν και τον κατασπάραξαν σαν άγρια σκυλιά. Τα μαρτύρια του Αγίου ήταν στα ίδια μεγέθη με εκείνα των μεγαλομαρτύρων Γεωργίου του Τροπαιοφόρου, Δημητρίου του Μυροβλύτη, Αικατερίνης και Βαρβάρας.
Στο τέλος τον κρέμασαν ανάποδα από μία μουριά στην αυλή του μοναστηριού και τον τρύπησαν με ένα μεγάλο αναμμένο ξύλο στον αφαλό του, αφού προηγουμένως τον κάρφωσαν στο δένδρο με μεγάλα σουβλερά γύφτικα καρφιά. Ο μεγαλομάρτυρας καιγόμενος συνέχισε να προσεύχεται και έτσι παρέδωσε την ψυχή του στα χέρια του Θεού την 9η ώρα της 5ης Μαΐου 1426, σε ηλικία 42 ετών. Στο τέλος οι βάρβαροι Αγαρηνοί λεηλάτησαν και κατέστρεψαν το μοναστήρι ολοκληρωτικά.
O δίκαιος αγωνοθέτης Χριστός του έδωσε διπλό το στέφος: του μάρτυρα και συγχρόνως του οσίου ένεκα της πρότερης ασκήσεώς του.
Τα χρόνια όμως και οι αιώνες πέρασαν και η αγία περιοχή του μοναστηριού ερημώθηκε, ενώ το μαρτύριο του Αγίου λησμονήθηκε. Αγνοήθηκαν τα πάντα και τα σκέπασε η πλάκα της σιωπής μέχρι τον αιώνα μας.
Περί τα μέσα του 20ου αιώνα η μονή επανασυγκροτήθηκε με ευσεβή γυναικεία αδελφότητα, της οποίας προϊστατο μία οσιωτάτη μοναχή, η όντως μακαριστή Μακαρία (Δεσύπρη) από την Τήνο που κοιμήθηκε την 23.4.1999.
Αυτή έλαβε άνωθεν πληροφορία με θεία έμπνευση και την 3η Ιανουαρίου 1950 έκανε ανασκαφές στην αυλή του μοναστηριού, όπου υπήρχαν εμφανή ερείπια αρχαίας κέλλας.
Σκάβοντας βρέθηκαν οστά οσίου ανδρός που ετάφη στο σημείο εκείνο βιαστικά και άτακτα, προφανώς λόγω του φόβου των Αγαρηνών. Ο νεκρός κείτονταν από το νότο προς βορρά και η κεφαλή του ήταν πολύ υψηλότερα από το υπόλοιπο σώμα του, στηριζόμενη σε ένα βράχο, πράγμα που φανέρωνε το μαρτυρικό τέλος του οσίου ανδρός.
Τα λείψανα απέπνεαν ουράνια και υπερκόσμια ευωδία. Η μακαριστή Μακαρία τα περισυνέλεξε με σεβασμό και τα κατέθεσε σε κάποιο μέρος της Μονής. Ζητούσε δε επίμονα στην προσευχή της να της αποκαλυφθεί ποίου οσίου ανδρός ήταν.
Μία ημέρα της φανερώθηκε, οφθαλμοφανώς και σε κατάσταση εγρηγόρσεως, την ώρα μάλιστα που τελούσε την εσπερινή ακολουθία της, ένας ιεροπρεπής μοναχός με οσιακή μορφή. Της είπε ότι τα λείψανα που βρήκε ανήκουν σ’ αυτόν, ότι ονομάζεται Εφραίμ και ότι διετέλεσε μοναχός της μονής από το 14ο έτος τη ηλικίας του. Ότι ανήμεροι Αγαρηνοί επιτέθηκαν στο μοναστήρι και υπέστη απ’ αυτούς μαρτυρικό θάνατο. Κοντολογίς όλα όσα εξιστορήθηκαν παραπάνω.
Τότε λοιπόν, πεντακόσια είκοσι τέσσερα χρόνια αργότερα, πληροφορήθηκε η Χριστιανοσύνη το μαρτύριο αυτό από το ίδιο το στόμα του Μεγαλομάρτυρα Εφραίμ.
Έκτοτε ο όσιος πατήρ ημών και μάρτυς του Χριστού Εφραίμ εμφανίσθηκε και εμφανίζεται όχι μία και δύο αλλά μυριάδες φορές, κατ’ όναρ και καθ’ ύπαρ, σε πολλούς πιστούς και άπειρα θαύματα ενήργησε και ενεργεί. Παραλύτους συνέσφιγξε και ανόρθωσε, πολλές δεινές και ανίατες ασθένειες ιάτρευσε και κάθε βοήθεια παρέχει, ταχύτατα μάλιστα, σε όσους προστρέχουν με πίστη στα άγια λείψανά του που είναι θησαυρισμένα στο καθολικό της μονής του στη Νέα Μάκρη.
Έγινε άμισθος ιατρός των ψυχών και των σωμάτων χιλιάδων ανθρώπων που επικαλούνται το άγιο όνομά του και ζητούν τις σωστικές πρεσβείες του. Αγαπήθηκε από τους πιστούς όπως οι αρχαίοι και μεγάλοι άγιοι της Χριστιανοσύνης και ατέλειωτες σειρές ανθρώπων συρρέουν στο σεπτό σκήνωμά του.
Ο Κύριος, λόγω της οσιακής βιοτής του και του μεγάλου μαρτυρίου του, του παρέσχε μεγίστη παρρησία και το χάρισμα της θαυματουργίας, κυρίως των ιάσεων.
Παρότι ακόμη δεν έγινε η επίσημη αγιοκατάταξή του, τιμάται καθολικά ως άγιος της Εκκλησίας μας. Βεβαία είναι η πίστη κλήρου και λαού ότι έχει απογραφεί στον Ουρανό από το Δεσπότη Χριστό στις δέλτους των Αγίων Του. Γι’ αυτό ναοί ανεγείρονται και πανηγυρίζουν στη μνήμη του, ιερές εικόνες του ιστορούνται και επίσημες ακολουθίες συντάχθηκαν για το μαρτύριό του και την ανακομιδή των λειψάνων του.
Η μνήμη του τιμάται την 5η Μαΐου και την 3η Ιανουαρίου εορτάζομε την ανακομιδή των λειψάνων του.
Ταις αυτού αγίαις πρεσβείες Χριστέ ο Θεός ελέησον και σώσον ημάς.
Πηγή: http://www.gonia.gr
