Ταρσώ "η διά Χριστόν Σαλή"

[g_aggelos]

Η ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΚΑΙ ΜΥΣΤΗΡΙΑΚΗ ΖΩΗ ΤΗΣ

Η ερημική ζωή της Ταρσώς και το γεγονός ότι δεν απομακρυνόταν, παρά σπανιότατα και μόνο για σοβαρό λόγο (όπως στην περίπτωση μιας αναγκαίας νοσηλείας), από τον τόπο αυτό της ασκητικής της διαμονής, δημιουργούσε ευνόητα την απορία στους επισκέπτες, που για πρώτη φορά έφταναν εκεί, ποια μπορούσε να είναι η πνευματική της τροφοδοσία, εφόσον δεν μπορούσε να εκκλησιάζεται και ποια σχέση ήταν δυνατόν να έχει με τη μυστηριακή, ιδιαίτερα, ζωή της Εκκλησίας.
Είναι φυσικό, ένας διά Χριστόν σαλός άνθρωπος να μην έχει Εκκλησιαστική ζωή, όπως την ζει ο χριστιανός του κόσμου : εκκλησιασμό και συμμετοχή στα μυστήρια της Εκκλησίας, κατά τις τακτές ημέρες και ώρες των Ιερών Ακολουθιών. Ο σαλός και επομένως «άτακτος» τρόπος της ζωής του, δεν του επιτρέπει την παρακολούθηση της εκκλησιαστικής ζωής, κατά τον «κατεστημένο» τρόπο, εφόσον εξάλλου, μεταξύ των στόχων της σαλότητας, υπάρχει και η αποφυγή από οτιδήποτε συντηρεί «κατεστημένη» ευσέβεια, «ευσχημόνως και κατά τάξιν», όπου όμως ελλοχεύει ο κίνδυνος της «ρουτίνας» της εκκλησιαστικής ζωής.
Αλλά τότε, πως μπορεί ένας σαλός διά Χριστόν να είναι ένας χαρισματικός χριστιανός, χωρίς εκκλησιαστική ζωή;
Αν ένας χριστιανός είναι πράγματι χαρισματικός, και μόνο από το γεγονός αυτό βεβαιώνεται ότι ο άνθρωπος αυτός ζει μέσα στην Εκκλησία και διά της Εκκλησίας πορεύεται προς την Βασιλεία του Θεού, όπως όλοι οι άλλοι χριστιανοί. Κάθε πραγματικό χαρισματικό άνθρωπο τον παρακολουθεί βήμα προς βήμα, κατά την πορεία του αυτή, η χάρη του Θεού και αναπληρώνει τα πνευματικά υστερήματα που μπορεί αν οφείλονται στον ιδιαίτερο τρόπο βιώσεως της χριστιανικής του ζωής, όπως λ.χ. αυτούς που ζουν «στα σπήλαια και στις οπές της γης»!

[g_aggelos]

Είπε κάποτε: «Οι αρχάγγελοι μου έδωσαν τρεις στολές και τρεις η Παναγία. Μία μέχρι κάτω, μία ως εδώ και μία ως το γόνατο. Μου τις πήραν και λειτουργούν στην Εκκλησία».
Τι ήθελε να πει η Ταρσώ με τους συμβολικούς αυτούς λόγους; Ποιο είναι το νόημά τους που απέκρυπτε από το νου του συνομιλητή της; Μια πρώτη εντύπωση, που προκαλούν οι λόγοι αυτοί της Ταρσώς είναι ότι ευλογήθηκε τρεις φορές από τους αρχαγγέλους και από την Παναγία. Να υποθέσουμε ότι τον πλούτο αυτό των ευλογιών η ίδια η Ταρσώ τον κατάθεσε στο Σώμα της Εκκλησίας; Οπωσδήποτε όμως δεν είμαστε έξω από το βασικό νόημα αυτού του λόγου, αν αντιληφθούμε την προσφορά του χαρίσματος της σαλότητας αλλά και ολόκληρης της αναγεννημένης ζωής της στη «λειτουργία» της Εκκλησίας! Η αυτοσυνειδησία της Ταρσώς ήταν βαθύτατα εκκλησιαστική!

[g_aggelos]

Μια κυρία, συχνή επισκέπτρια της Ταρσώς διηγείται: «Μια νύχτα βλέπω στον ύπνο μου πως έκανα καθαριότητα στο σπίτι μου και πίσω μου ακολουθούσε η Ταρσώ με μία σκούπα στο χέρι, σκουπίζοντας το δάπεδο με πολύ προθυμία και επιμέλεια. Είχα χαρά και απορία μέσα μου γι’ αυτό που έκανε. Και αμέσως, σαν να διάβασε τις σκέψεις μου εκείνη την στιγμή, μου λέει σαν απάντηση σε αυτά που σκεφτόμουν : «επειδή έστειλες στον αδελφό μου αλάτι για το φαγητό του, ήρθα και εγώ να σε βοηθήσω». Ξύπνησα πολύ χαρούμενη. Προσπαθούσα να καταλάβω τα λόγια της και σκεφτόμουν αν είχα κάνει κάτι καλό εκείνες τις ημέρες. Θυμήθηκα μετά από πολύ κόπο ότι είχα στείλει ένα δεματάκι στο Άγιον Όρος με κιμωλία για την προεργασία των εικόνων και κάποιες πληροφορίες για την αγιογραφία, προκειμένου να βελτιώσουν την δουλειά τους.
Την επόμενη φορά που την επισκέφτηκα μου λέει: «ο αδελφός μου με τρέφει και μένα κάθε μέρα, με μνημονεύει, τον ευχαριστώ, να’ ναι καλά».αργότερα πληροφορήθηκα ότι ο μοναχός στον οποίο είχα στείλει το δέμα, που ήταν ιερέας, είχε ακούσει για την Ταρσώ και την μνημόνευε καθημερινά στις Θείες Λειτουργίες που έκανε».

[g_aggelos]

Η Ταρσώ είχε το χάρισμα να επικοινωνεί εν Αγίω Πνεύματι και με εκείνους που την μνημόνευαν. Παρευρίσκετο εν πνεύματι στο χώρο που την μνημόνευαν κατά την ώρα της Θείας Λειτουργίας στο Ναό αλλά και κατά την προσευχή εκείνων που την είχαν γνωρίσει και την εσέβοντο και την αγαπούσαν! Όλος ο χώρος της ζωής της Εκκλησίας με το πλήρωμα αυτής ήταν το πνευματικό κλίμα μέσα στο οποίο η μακαρία Ταρσώ βίωνε τον πάντα χρόνο!

Η Ταρσώ ζούσε αδιάλειπτα την εκκλησιαστική ζωή με την αδιάλειπτη, εικοσιτετράωρη προσευχή της. Εσπερινός, απόδειπνο, μεσονυκτικό και όρθρος στην εκκλησιαστική του τυπική μορφή, μαζί με την τέλεια γνώση του ψαλτηρίου (το απήγγελε ολόκληρο από στήθους), αποτελούσαν την σπονδυλική στήλη της αδιάλειπτης αυτής προσευχής.
Πολλές φορές, όταν κάποιος επισκέπτης επρόκειτο να απέλθει και ζητούσε την ευχή της, εκείνη γνωρίζοντας με ποιο ημερολόγιο παρακολουθεί την εκκλησιαστική ζωή, του έψαλλε το τροπάριο του εορτάζοντος αγίου της ημέρας εκείνης, κατά το ημερολόγιο αυτό. Μάλιστα συνέβη όχι λίγες φορές, να αποχαιρετίσει επισκέπτη με προηγούμενη απαγγελία ολόκληρου του εσπερινού. «Όταν πηγαίναμε εκεί», διηγείται μία γνωστή της μοναχή, «αν και το Μοναστήρι της Κερατέας πηγαίνει με το παλαιό ημερολόγιο, η Ταρσώ, χωρίς να ρωτήσει τίποτε, μας έψαλλε το τροπάριο της εορτής ή του αγίου που εορτάζαμε εμείς την ημέρα εκείνη, με το νέο ημερολόγιο: το τροπάριο της Μεταμορφώσεως στις 6 Αυγούστου με το νέο, του Αγίου Παντελεήμονος στις 27 Ιουλίου και άλλα».
Όταν την ρώτησαν: - Γερόντισσα, ποιο είναι καλό; Το νέο ή το παλαιό ημερολόγιο; Εκείνη απάντησε: «Γιατί, πειράζει αν δοξάζεται δύο φορές ο Θεός;». Είναι σαφές, όχι μόνο από την απάντησή της αυτή, αλλά και από όλη την πολιτεία και τη συναναστροφή με ανθρώπους που ακολουθούσαν το νέο ημερολόγιο, ότι το θέμα αυτό δεν την απασχολούσε.

[g_aggelos]

«Κάθε επίσκεψή μου στην Ταρσώ ήταν για μένα και μία αποκάλυψη. Κάποτε αγόρασα ένα κομποσκοίνι από το εκθετήριο της Μονής και πήγαινα να την συναντήσω, με τον λογισμό: -Πως προσεύχεται; Γνωρίζει άραγε τους ψαλμούς ή άλλες ευχές της Εκκλησίας; Στις ακολουθίες της Μονής, ήξερα ότι συμμετέχει πολύ σπάνια, βιβλία Εκκλησιαστικά μαζί της δεν είχε… Την είχα ακούσει πολλές φορές να λέει εκφώνως την ευχή. Ακόμη και σαν επιφώνημα, αν την ξένιζε κάτι: «Κύριε Ιησού Χριστέ μου!». Όταν την συνάντησα ήταν μόνη της. Αφού κάθισα λίγο, έβγαλα το κομποσκοίνι από την τσέπη μου και της το έδωσα λέγοντάς της: «κάμε λίγο προσευχή, αδελφούλα μου!». Ήθελα να το έχω σαν ευλογία από τα χέρια της. Το πήρε αμέσως και όπως ήταν στραμμένη ανατολικά, άρχισε να προσεύχεται χαμηλοφώνως και με κατάνυξη, απαγγέλλοντας ολόκληρο το κατανυκτικό, τις ευχές του Μεγάλου Βασιλείου και τους ψαλμούς, καθώς και τα άλλα που διαβάζουμε στο Μεσονυκτικό :
«Κύρις Παντοκράτορ, ο Θεός των Δυνάμεων και πάσης σαρκός… Σε ευλογούμεν Ύψιστε Θεέ και Κύριε του ελέους… Ήρα τους οφθαλμούς μου εις τα όρη… Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με! Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με! Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με!». Έπειτα στράφηκε λίγο προς εμένα και με μια πολύ σεμνή και χαριτωμένη κίνηση μου έδωσε το κομποσχοίνι με το αριστερό της χέρι, όπως το κρατούσε την ώρα που προσηύχετο. Εγώ το πήρα με συγκίνηση ασπαζόμενος το χεράκι της και εκείνη έκλινε να ασπασθεί το δικό μου, που το τράβηξα απότομα».

Πανεπιστημιακός καθηγητής διηγείται ως εξής μία επίσκεψή του στην Ταρσώ : «…καθώς καθόμασταν σε κάποιους τσιμεντόλιθους, έξω από το κελί της, της λέω, είμαι πολύ στεναχωρημένος για τον οργίλο χαρακτήρα μου. Αδελφή τι να κάνω για να θεραπεύσω το πρόβλημα αυτό; Είπε πολλά δικά της (δηλαδή σαλά) και μετά μπαίνει στο κελί της από την πόρτα ή το παράθυρο (δεν κατάλαβα τι ήταν) και μου φέρνει το Θεοτοκάριο του Αγίου Νικοδήμου. Μου διαβάζει ένα σχετικό ύμνο με σαφήνεια και ορθοφωνία και σταματά εκεί. Μου υπέδειξε δηλαδή τι να κάνω στις δύσκολες για μένα περιστάσεις. Τότε της είπα, μα αυτά που διάβασες είναι στα αρχαία ελληνικά. Και τότε αυτή μετέφρασε τόσο τέλεια τον ύμνο, ώστε έμεινα άναυδος! Προφανώς είχε καλές γνώσεις της ελληνικής γλώσσας… τώρα που χαράζω συγκινημένος τις γραμμές αυτές η Ταρσώ βρίσκεται εν σκηναίς δικαίων, όπου επισκοπεί τω φως του προσώπου του Θεού…!»

[g_aggelos]

Κάποιος που την είχε επισκεφθεί κάποτε, όσο χρόνο παρέμεινε κοντά στην Ταρσώ, προσευχόταν νοερά με την ευχή, «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με». Σε κάποια στιγμή ακούει την Ταρσώ να του λέει :
- Να προσεύχεσαι και στην Αγία Τριάδα!
Το γεγονός αυτό δείχνει το κέντρο της εκκλησιαστικής της ζωής, που ήταν η τριαδολογική της αυτοσυνειδησία. Ήξερε να ιεραρχεί τα πνευματικά της αιτήματα σύμφωνα με το συνολικό πνεύμα της σωτηριολογικής παιδείας της Εκκλησίας.

Ένας άλλος επισκέπτης της Ταρσώς ενδιαφερόταν να μάθει τη σειρά κάποιας προσευχής, όπως την είχε διαβάσει σε κάποιο βιβλίο και τη ρωτούσε σχετικά. Ήθελε να είναι συνεπής στην τυπική σειρά των λέξεων της προσευχής. Η Ταρσώ του είπε :
- Ε, καμιά φορά να αλλάζεις και σειρά. Μη τα λες τυπικά…!
Είναι φανερό ότι η προτροπή αυτή της Ταρσώς βοηθούσε στο να αποφεύγεται κάποιες φορές ο κίνδυνος της συνήθειας της προσευχής στο πνεύμα μιας άκαρπης ρουτίνας! Και στο σημείο τούτο υπολανθάνει η λογική της σαλότητας που στρέφεται εναντίων οποιουδήποτε τρόπου πνευματικής ζωής που πραγματοποιείται χωρίς τη νηπτική συμμετοχή και ενέργεια του νου. Εξάλλου μία τέτοια αντίθεσή της είχε εκδηλώσει και σε κάποιον άλλον συνομιλητή της και με τη φράση, «Και το πολύ το Κύριε ελέησον το βαριέται και ο Θεός!».
Είναι γεγονός ότι αν προσπαθούσες να δεις τι κρύβει πίσω από την παράδοξη συμπεριφορά της, θα έβλεπες ότι μέσα της επικρατούσε μια σύνεση που χαρακτηρίζει όσους έχουν «νουν Χριστού», καθώς και η ειρήνη «η πάντα νουν υπερέχουσα», που προϋποθέτει την ειρήνευση μεταξύ των δυνάμεων της ψυχής, την συνύπαρξη όλων των αρετών. Και η εσωτερική αυτή τάξη δεν μπορούσε παρά να συνδυάζεται με την σωστή τοποθέτησή της μέσα στο Σώμα της Εκκλησίας. Ήταν Σαλή διά Χριστόν, ακατάστατη στην εξωτερική της εικόνα, ως προς την εμφάνιση και τον τρόπο της καθημερινής της ζωής, αλλά είχε σταθερή και πηγαία εκκλησιαστική συνείδηση. Αυτό αποδεικνύει και ο θαυμαστμός της για τους γέροντες Παΐσιο, Πορφύριο και Ιάκωβο. «Είναι μεγάλοι», έλεγε στον καθηγητή κ. Κ.Π., «και παρέχουν πλούσια τροφοδοσία στον κόσμο».
Πράγματι, όσοι την γνώριζαν, είχαν την αίσθηση ότι είχε για σπίτι της όλη την Εκκλησία. Γι’ αυτό και έδινε τόσο λίγη σημασία στην ορατή κατοικία ή μάλλον, όταν τελικά αποφάσισε να μείνει υπό στέγη, την σχεδίασε έτσι ώστε να της υπενθυμίζει ότι το αληθινό της σπίτι δεν είναι αυτό αλλά η Εκκλησία, η στρατευομένη και η θριαμβεύουσα, που είναι το θεανθρώπινο Σώμα του Χριστού, η κατοικία των ευφραινομένων. Ήταν αναμφισβήτητα μέλος αυτού του Σώματος, όχι απλώς ζωντανό, αλλά και ένδοξο. Γνώριζε όμως καλύτερα από κάθε άλλον ότι τα φαινόμενα απατούν και για το λόγο αυτό προσπαθούσε και είχε κατορθώσει «να θολώσει τα νερά», όσων αφορά την προσωπική, την λατρευτική, την μυστηριακή, την μοναχική ζωή της και την εσωτερική της εργασία.

[g_aggelos]

Όλοι είχαν την απορία αν είχε την μοναχική κουρά. Σε ερώτηση κάποιας αδελφής αν είναι μοναχή, εκείνη σήκωσε το χέρι της, της έδειχνε το κεφάλι της, και της έλεγε : «Μοναχή είμαι, αδελφούλα μου, να η κουρά μου». Στη συνέχεια σήκωσε λίγο εμπρός το μοναχικό μαντηλάκι της, ώστε να φανούν λίγο τα μαλλιά της και, δείχνοντας σε ένα συγκεκριμένο σημείο με το δάκτυλό της, έλεγε συνέχεια : «Βλέπεις αδελφούλα μου; Σφραγίδα σωτηρίας έχω πάρει». Η συνομιλήτρια τότε δεν κατάλαβε τίποτα βέβαια. Πολύ αργότερα, όταν κάποιο συγγενικό της πρόσωπο της είπε για την λοβοτομή που είχε κάνει, τότε κατάλαβε τι ήταν αυτό που της είχε πει.
Φαίνεται πάντως βέβαιο, ότι δεν ήταν μοναχή και αν ήταν, δεν έγινε όμως μεγαλόσχημη. Αυτό άφησε να εννοηθεί τουλάχιστον σε δύο περιπτώσεις :
Τους τελευταίους μήνες της ζωής της, φιλοξενήθηκε στο Νοσοκομείο της Μονής. Εκεί στο κελάκι της κάποια μέρα την επισκέφθηκε ο Αρχιεπίσκοπός τους Ανδρέας και την παρακάλεσε να δεχθεί να λάβει το μοναχικό σχήμα. Όμως εκείνη του απάντησε : «Εσύ, αδελφέ μου να δώσεις το Σχήμα στις κόρες σου εδώ», εννοώντας τις μοναχές. «Εμένα το Σχήμα, μου το έδωσε η Παναγία».
Είχε πολύ φόβο Θεού και έκρινε τον εαυτό της ανάξιο για κάτι τόσο μεγάλο. Κάποτε η αδελφή Μαρίνα την ρώτησε, γιατί δεν γίνεται μοναχή μεγαλόσχημη. Και εκείνη της απαντά, «Τώρα Μαρίνα να μιλήσουμε σοβαρά. Ντρέπομαι για κάτι τέτοιο. Είμαι ανάξια. Δεν ξέρω αν θα ανταποκριθώ. Μεγάλη ευθύνη. Σκέπτομαι, καλύτερα κοσμικά στον Παράδεισο, παρά μοναχή στην Κόλαση!».

Αν όμως δεν ήταν μοναχή αυτή τότε ποιος είναι μοναχός; Η μακαρία Γερόντισσα γνώριζε ότι, «τον μεν έξω άνθρωπον ευκόλως τις ποιεί μοναχόν, εάν θελήσι. Ουκ ολίγοις δε αγών τον έσω άνθρωπον ποιήσαι μοναχόν». Δεν το διάβασε βέβαια στον Όσιο Ησύχιο τον πρεσβύτερο. Το έμαθε όμως από το Πνεύμα το Άγιο, τον Παράκλητο, ο οποίος την είχε πλουτίσει τόσο με τα χαρίσματά του, ώστε να μην μας μένει καμία αμφιβολία πως την είχε κάνει όχι απλώς μοναχή, αλλά την είχε πλουτίσει με πολλά χαρίσματα.

Ορισμένες πληροφορίες βεβαιώνουν ότι συχνά την έβλεπαν να επισκέπτεται, στην Κερατέα, το σπίτι κάποιου ιερέα, κατά τις βραδινές ώρες, πιθανώς για να εξομολογηθεί ή για άλλο πνευματικό λόγο. Στη ζωή όλων των διά Χριστόν σαλών υπήρχε κάποιος πνευματικός οδηγός στον οποίο είχε αναφορά ο αγωνιζόμενος. Στην περίπτωση της Ταρσώς δεν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε τον άνθρωπο αυτό. Η μοναχή που την φρόντιζε βεβαίωνε ότι η εξομολόγησή της ήταν γεγονός αναμφισβήτητο. Τον τελευταίο χρόνο της ζωής της, που γηροκομήθηκε μέσα στο μοναστήρι, από υπακοή συμμετείχε και στο Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας. Όταν μάλιστα «προσήρχετο για να λάβει την Αγία Κοινωνία, πριν παρουσιασθεί μπροστά στο ιερέα ακολουθούσε τις άλλες αδελφές που ήσαν πριν από αυτήν και για να φανεί στα μάτια τους ότι τα είχε χάσει, κρατούσε «υπό μάλης» μια μπλε ακρυλική κουβέρτα διπλωμένη και αρκετά ογκώδη. Από μακριά αυτή η σκηνή, όταν την έβλεπες, είχε μια όψη μάλλον κωμική αλλά και τιμητική. Ήταν σαν τον στρατιώτη που είχε παραταχθεί και πορεύεται σε τιμητική έκρυβε πολύ καλά αυτό που ήθελε να κρύψει».

[g_aggelos]

Πως όμως λάμβανε η Ταρσώ τα άχραντα μυστήρια στην προηγούμενη ζωή της; Ασφαλώς δεν ήταν δυνατόν να μεταλαμβάνει κατά τις τελούμενες Θείες Λειτουργίες στην περιοχή της. Μια ρυπαρή, περίεργη ή και αστεία στην εμφάνιση «μοναχή», δεν θα μπορούσε να βρεθεί μεταξύ του πλήθους των εκκλησιαζομένων και ευπρεπώς ντυμένων χριστιανών. Αλλά και το ειδικό και υψηλό αγώνισμα της διά Χριστόν σαλότητος, στο οποίο είχε επιδοθεί, δεν της επέτρεπε να μετέχει τακτικά και με τον συνηθισμένο τρόπο στο Ποτήριο της Ζωής, μαζί με τις άλλες μοναχές. Πως άλλωστε θα «θόλωνε» κι εδώ τα νερά για να μη στερηθεί το «ποτήριον της ατιμίας» το οποίο έβλεπε ως προϋπόθεση της ενώσεώς της με τον Χριστόν; Είναι πάντως γεγονός αναμφισβήτητο ότι κοινωνούσε, ότι είχε κοινωνία με τον Χριστό, αφού εφλέγετο από αγάπη γι’ Αυτόν. Με ποιον όμως τρόπο κοινωνούσε;

Ο Άγιος Νικόλαος ο Καβάσιλας στην ομιλία του «Εις την θείαν λειτουργίαν», μεταξύ των άλλων, αφού εκθέσει τις προϋποθέσεις και τα πνευματικά προσόντα που απαιτούνται για να κοινωνήσει κάποιος Χριστιανός, αξίως, των αχράντων μυστηρίων του Χριστού, θέτει ο ίδιος το ερώτημα :
- «Εάν κάποιος από τους ζωντανούς έχει τα αγαθά, που αναφέρθησαν προηγουμένως, στην ψυχή του, δεν προσέρχεται όμως στα μυστήρια, θα λάβει παρ’ όλα αυτά τον από αυτά προερχόμενο αγιασμό;».
Και απαντά:
- «Όχι ο καθένας, αλλά όσοι δεν μπορούν να προσέλθουν σωματικώς… σαν αυτούς που περιπλανώνται στις ερημιές και στα όρη και στα σπήλαια και στις οπές της γης, που αδυνατούν να δουν θυσιαστήριο και ιερέα. Γι’ αυτούς ο Χριστός ετοίμασε τούτο τον αγιασμό αφανώς. Από πού είναι αυτό φανερό; Από το ότι είχαν ζωή μέσα τους, ενώ δεν μπορούσαν να έχουν παρά μόνο αν μετείχαν σε αυτό το μυστήριο. Αυτός ο ίδιος ο Χριστός είπε, «Εάν δεν φάγετε την σάρκα του Υιού του ανθρώπου και πιείτε το αίμα Του, δεν έχετε ζωή μέσα σας. Και για να σημάνει αυτό το πράγμα, έστειλε αγγέλους Του σε πολλούς αγίους για να τους φέρουν τα δώρα».

[g_aggelos]

Η Ταρσώ είχε ζωή μέσα της και αυτό το γεγονός μαρτυρεί ότι μεταλάμβανε των αχράντων μυστηρίων του Χριστού! Είχε τις προϋποθέσεις για να λάβει τα τίμια δώρα διά χειρός αγγέλου. Είχε «κάθαρση ψυχής, αγάπη προς το Θεό, πίστη, επιθυμία μυστηρίου, ορμή γεμάτη φλόγα, τρέξιμο με δίψα».


Η Ταρσώ συμπαθούσε γενικά τα παιδιά και ευχαριστείτο, όταν κάποια μητέρα έφερνε μαζί της, στην επίσκεψή της, κάποιο παιδί. Ένα όμως κοριτσάκι το συμπαθούσε ιδιαίτερα για γι’ αυτό το ρώτησε, αν θέλει να μείνει μαζί της δύο-τρεις ημέρες. Το κοριτσάκι δέχθηκε και η μητέρα της το άφησε για να κάνει την επιθυμία της Ταρσώς.
Μεταξύ των όσων είδε και αντιλήφθηκε το παιδί αυτό, κατά το διάστημα της παραμονής του εκεί, ήταν και η σκηνή που δικαιώνει ίσως την γνώμη μερικών, ότι πράγματι την Ταρσώ την κοινωνούσε άγγελος εξ’ ουρανού. Μια νύχτα, διηγείται, ότι μετά την προσευχή της έσκυψε η Ταρσώ το σώμα της προς τα εμπρός και άνοιξε το στόμα της για να φάει κάτι που της έδωσε κάποιος! Μήπως ήταν άγγελος, ο «αξιωματικός» για τον οποίο συχνά μιλούσε, ο οποίος την μεταλάμβανε;

Ο Άγιος Νικόλαος ο Καβάσιλας σημειώνει, «Δεν μεταλαμβάνουν πραγματικά όλοι αυτοί στους οποίους δίδει ο ιερέας το μυστήριο, αλλά οπωσδήποτε μόνο εκείνοι στους οποίους δίδει ο ίδιος ο Χριστός. Ο ιερέας δίδει γενικά σε όλους τους προσερχόμενους, ο δε Χριστός στους άξιους να μετάσχουν. Από αυτά είναι φανερό ότι μόνο ένας είναι αυτός που τελεί το μυστήριο για τις ψυχές και αγιάζει ζωντανούς και αποθανόντας, ο Σωτήρ». Αφού λοιπόν ο Παντοδύναμος αγιάζει διά του μυστηρίου της Θείας Ευχαριστίας όσους είναι άξιοι να μετάσχουν σε αυτό, ήθελε και μπορούσε να αγιάσει δι’ αυτού και την «υπέρ αυτού αποθανούσα» για τον κόσμο δούλη Του, όπως μόνο Αυτός γνωρίζει.

Μια τέτοια περίπτωση Θείας Μεταλήψεως διά αγγέλου δεν είναι σπάνιο γεγονός στη νεότερη ιστορία της ζωής των Αγίων μας.

[g_aggelos]

Κάτι παρόμοιο συμβαίνει με τον γνωστό αγιασμένο Γέροντα της εποχής μας, πατέρα Αθανάσιο Χαμακιώτη. Όπως σημειώνει ο βιογράφος του:
«Το τέλος του Γέροντα ήλθε με ένα γεγονός συγκλονιστικό, απίστευτο στη λογική μας. Όσο ήταν στο νοσοκομείο, καθημερινά ερχόταν ο ιερέας από τη Μονή Πετράκη για να τον κοινωνήσει. Τις τελευταίες ημέρες ο πυρετός ανέβηκε στα ύψη. Το θερμόμετρο έδειχνε 42 βαθμούς. Τα μεσάνυχτα της 15ης προς την 16η Αυγούστου γυρίζει και λέει στην μοναχή:
- Παιδί μου, απόψε πρέπει αν είσαι έτοιμη.
- Γιατί Γέροντα;
- Απόψε θα έχω μια μεγάλη επίσκεψη και πρέπει να είμαστε έτοιμοι να κοινωνήσουμε. Είναι ευκαιρία, να μην την χάσει και εσύ αυτή την ευκαιρία… Όχι, απόψε θα κοινωνήσουμε… Θα έλθουν οι άγγελοι! Διάβασε τώρα την ακολουθία της Θείας Μεταλήψεως… Γονάτισα γρήγορα, έριξε πάνω μου το σεντόνι και με μισοσκέπασε. Ο Γέροντας με όση δύναμη διέθετε σηκώθηκε λίγο, ύψωσε τα χέρια του και είπε με δέος τα λόγια πριν τη Θεία Μετάληψη, όπως τα λένε οι ιερείς. Εγώ φοβόμουν μην πέσει και προσπαθούσα να δω τι κάνει παραμερίζοντας λίγο το σεντόνι. Έκανε τις ίδιες κινήσεις που έκανε όταν κοινωνούσε στην Αγία Τράπεζα, λέγοντας : «Ιδού προσέρχομαι Χριστώ τω αθανάτω βασιλεί και Θεώ ημών. Μεταδίδοταί μοι Αθανασίω τω αναξίω Ιερομονάχω το τίμιον, και πανάγιον…». Άνοιξε το στόμα του και δέχθηκε τη Θεία Κοινωνία από «φαεσφόρον άγγελον»…».!

Δύο εβδομάδες πριν από την κοίμησή του ο πατήρ Σεραφείμ είπε στον πατέρα Αλέξιο Κυμπάρδιν, ιερέα της Εκκλησίας της Παναγίας του Καζάν στην Βύριτσα, ότι η Παναγία πρόσταξε να μεταλαμβάνει κάθε μέρα των Αχράντων Μυστηρίων. Ο πατήρ Αλέξιος διηγείται:
- Κοινωνούσα τον Γέροντα κάθε νύχτα, σύμφωνα με τον λόγο του. Αλλά μια φορά κοιμήθηκα και δεν άκουσα το ξυπνητήρι. Ξύπνησα στις τέσσερις το πρωί (συνήθως ξυπνούσα στις δύο), πήρα τα Τίμια Δώρα και κυριολεκτικά έτρεξα προς το σπίτι του Γέροντα. Όταν μπήκα μέσα στο σπίτι και μετά στο κελί του ο Γέροντας ήταν ξαπλωμένος πάνω στο κρεβάτι και το πρόσωπό του σκορπούσε φως. Του ζήτησα συγγνώμη αλλά ο πατήρ Σεραφείμ μου είπε:
- Μην ανησυχείτε, πάτερ, οι άγγελοι ήδη με έχουν κοινωνήσει.
Κοίταξα το πρόσωπό του και κατάλαβα ότι είναι αλήθεια.

Τα παραπάνω περιστατικά του εικοστού αιώνος έρχονται να μας βεβαιώσουν αν όχι για τον τρόπο, αλλά τουλάχιστον για την δυνατότητα που υπάρχει και σήμερα όπως και παλαιά, σε εξαιρετικές περιπτώσεις να κοινωνεί ένα φίλος του Θεού δι’ αγγέλου ειδικά προς τούτο απεσταλμένου. Είτε λοιπόν με τον τρόπο αυτό, είτε με τον τρόπο που αναφέρει ο Άγιος Νικόλαος ο Καβάσιλας, η Ταρσώ κοινωνούσε, αφού, όπως είναι φανερό, είχε μέσα της και εξέπεμπε τη Ζωή, πηγή της οποίας είναι μόνο ο Χριστός.





ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΤΗΣ ΕΠΙΓΕΙΑΣ ΖΩΗΣ ΤΗΣ

Η ΚΟΙΜΗΣΗ ΤΗΣ


Το έτος 1987, ίσως από δαιμονική ενέργεια, είτε στην προσπάθειά της να ανάψει το καμινέτο, χύθηκε το οινόπνευμα με αποτέλεσμα να πάρει φωτιά ένα παληόπανο που είχε στο πάτωμα, μπροστά στην πόρτα, που ήταν και η μόνη έξοδος. Καθώς λοιπόν έτρεξε να φύγει, η φωιά αγκάλιασε τα πόδια της και της προξένησε οδυνηρά εγκαύματα. Έτσι μεταφέρθηκε στο Ιπποκράτειο Νοσοκομείο για νοσηλεία.
Η παρουσία της εκεί ήταν ξένον θέαμα, ξένον άκουσμα. Απορούσαν όλοι με την όλη της παρουσία και τη συμπεριφορά της. Δεν επέτρεψε να την αγγίξουν παρά μόνο από τα γόνατα και κάτω. Πάντα κάποιος υπεύθυνα της κρατούσε συντροφιά. Είχαν κανονιστεί τρία πρόσωπα για κάθε 24ωρο: πρωί – απόγευμα – νύχτα. Πολλοί ήσαν αυτοί που παρακαλούσαν να μπουν στην λίστα. Έλεγε πως «εδώ που ήλθα έχω αποστολή. Όταν τελειώσω την αποστολή μου, θα φύγω».

Στο Νοσοκομείο, εκδηλώθηκε σαφώς η ευλάβεια που είχαν οι πιστοί στο πρόσωπό της. Αλλά και πολλές μοναχές από άλλα Μοναστήρια την επισκέπτονταν, μιλούσαν ώρες μαζί της και προσπαθούσαν να την πείσουν να την πάρουν στο Μοναστήρι τους. Η Ταρσώ δεν τους απαντούσε και έτσι έτρεφαν ελπίδες όλοι, ο καθένας για τον πόθο του.
Δεν είχε όμως κανένα σκοπό να εγκαταλείψει την ασκητική της παλαίστρα από αγάπη στην αφάνεια και την ησυχία, αλλά και για ένα πρόσθετο λόγο τώρα: ότι έγινε αντιληπτό πόσο την ευλαβείτο και την τιμούσε ο κόσμος. Και ατό έπρεπε οπωσδήποτε να το αποτρέψει, να φύγει από τα μάτια των ανθρώπων.
Και οι συγγενείς της όμως έλπιζαν να την πάρουν στο σπίτι τους. Την ημέρα που της έδωσαν εξιτήριο από το Νοσοκομείο, όταν μπήκε στο αυτοκίνητο του ανεψιού της, την ρώτησαν οι ανεψιές της: - «Ταρσώ, που θέλεις να σε πάμε;». Και αυτή απάντησε: «Από εκεί που με πήρατε». Έτσι την επάστρεψαν έξω από το Μοναστήρι της Παναγίας στην Κερατέα, στο παλιό ασκητικό καλυβάκι της.

Από τότε άρχισε σιγά – σιγά η Ταρσώ να συχνάζει περισσότερο στο εσωτερικό της Μονής και ζητούσε ένα κελλάκι μέσα στη Μονή. Πράγματι, στις αρχές του έτους 1988, της έδωσαν ένα κελλί κάπως πιο κατάλληλο για το κουρασμένο και γερασμένο σώμα της. Όταν σε λίγο η κατάσταση της υγείας της άρχισε να χειροτερεύει την μετέφεραν στο Νοσοκομείο της Μονής, όπου υπήρχε καλύτερη περίθαλψη για τις άρρωστες και υπερήλικες αδελφές.

Εκεί έμεινε μέχρι τον Οκτώβριο του 1989, οπότε μεταφέρθηκε στο Κ.Α.Τ. ύστερα από κάταγμα στη λεκάνη, που προξενήθηκε από πτώση. Επειδή η γενική κατάστασή της ήταν πιο σοβαρή, οι γιατροί έκαναν συμβούλιο και αποφάσισαν να την χειρουργήσουν. Έπρεπε όμως και η ίδια να συγκατατεθεί. Όταν της το ανακοίνωσε η ανεψιά της, εκείνη αποκρίθηκε: «Δεν θα μου κάνουν τίποτε οι γιατροί. Εγώ θα πάω στη Μαριάμ». Όπως τα είπε, έτσι κι έγιναν. Η προχωρημένη ηλικία της και ο εξασθενημένος από την άσκηση οργανισμός της δεν την βοήθησαν να αποφύγει τον έσχατο σωματικό κίνδυνο. Εκείνη όμως ήξερε να βλέπει τα πράγματα στη φυσική τους πορεία και διάσταση.

Όλη της η ζωή ήταν μια μνήμη του θανάτου και της αιωνιότητας. Αν της έλεγαν για κάποιον ότι πέθανε, τους αγριοκοίταζε και τους διόρθωνε με τα λόγια «…μετέστη προς την ζωήν!». Η ανεψιά της, με πολύ σεβασμό την θυμάται και διηγείται: «όταν έλεγα για κάποιον ότι πέθανε, με κυνηγούσε να με δείρει σαν να ήμουν παιδί και με μάλωνε. Φώναζε, μπας και καταλάβω την λανθασμένη άποψή μου και μου εντυπωθεί αυτό που θα έλεγε. Κάποτε επιτέλους της είπα: Ταρσώ, μη με μαλώνεις, αλλά εξήγησέ μου, γιατί με μαλώνεις όταν σου λέω «πέθανε»; Και πολύ σοβαρά μου απάντησε: «Δεν πέθανε, μετέστη προς την ζωήν». Με αυτόν τον τρόπο με προετοίμασε για την δική της μετάσταση, που έγινε μετά από δύο χρόνια. Είχα πάλι τόσο συνδεθεί μαζί της, που θα θρηνούσα γοερά με τον θάνατό της, όπως έκαναν άλλα συγγενικά της πρόσωπα που ήταν μακριά της και δεν είχε μπορέσει αν τα προετοιμάσει. Εγώ ευτυχώς είχα μεταβιβάσει την προετοιμασία στην μητέρα μου και αδελφή της και σε όσα πρόσωπα ήταν κοντά μου κι έτσι αισθανθήκαμε χαρμολύπη και όχι απελπισία με τον χωρισμό».

Ένας αγιορείτης ιερομόναχος που την επισκέφθηκε εκείνη την περίοδο, διηγείται: «Είχα κατέβει στην Αθήνα ως συνοδός αγιορείτου Καθηγουμένου, ο οποίος μετέφερε για προσκύνηση στην νήσο Κρήτη το Τίμιον Ξύλο της ιεράς Μονής του, που είναι ένα από τα μεγαλύτερα υπάρχοντα τεμάχια. Διερχόμενοι από την Αθήνα, με άδεια του αγίου Καθηγουμένου πήγα στην Ταρσώ το Τίμιο Ξύλο για αν το προσκυνήσει. Και τούτο πολύ βιαστικά λόγω ελλείψεως χρόνου. Πηγαίνοντας ευρισκόμουν σε απορία αν θα ευρίσκετο εκεί. Προς έκπληξή μου, αυτή είχε εξέλθει από τα όρια του κελλιού της, δήθεν για περίπατο. Όταν μας συνάντησε, άρχισε να ψάλλει το «Σώσον Κύριε τον λαόν Σου» και το κοντάκιο της Υψώσεως! Προσκύνησε ευλαβώς, απέθεσε ένα εικοσάδραχμο επάνω στην θήκη του Σταυρού και άρχισε να διαμαρτύρεται έντονα για την μεγάλη τιμή, αλλά και συγχρόνως να ευχαριστεί μέσα από τα σαλά της. Της λέγω: «Εμείς κάναμε τον κόπο και σου φέραμε τέτοια ευλογία, πες μας τώρα και εσύ κάτι». Και απαντά: «Λες, μου φέρατε ευλογία. Είστε ιερείς. Με ευλογείτε τώρα ή με καταράσθε; Τι να πω; Στον κόσμο να πάτε αυτήν την ευλογία, εκεί κάτω στο μοναστήρι…».
Τόνισε το πολίτευμα του Σταυρού, με λίγα λόγια και τέλος, χαιρετώντας μου λέγει: «Και εγώ θα φύγω τώρα! Εσύ, παιδί μου, μην ξεχνάς την αληθινή μας πατρίδα!».

Αλήθεια
, όσο περνούσε ο καιρός, τόσο περισσότερο ενέτεινε την προετοιμασία της για το μεγάλο ταξίδι. Όλο και πιο κοντά αισθανόταν την «Μαριάμ» που την «έβγαλε στον πόλεμο»… Ιδιαίτερα τις τελευταίες ημέρες πριν χτυπήσει, η εσωτερική πληροφορία έγινε ολοφάνερη.
«Τον Σεπτέμβριο του 1989, μια εβδομάδα πριν κοιμηθεί η αδελφή Ταρσώ, βρέθηκα στο Μοναστήρι της Παναγίας Πευκοβουνογιατρίσσης στην Κερατέα. Η αδελφή Ε. με πήρε μια μέρα και με πήγε πίσω από το Μοναστήρι να δω την αδελφή Ταρσώ που ήταν στο Νοσοκομείο της Μονής. Την είχα γνωρίσει σε προηγούμενα ταξίδια μου στην Ελλάδα, εκεί στο Μοναστήρι. Εκείνη την ημέρα στην επίσκεψή μας αυτή, η αδελφή Ταρσώ, έλεγε συνέχεια: «Θέλω να φύγω, να πάω στο σπίτι της Μαριάμ. Θα πάω στο σπίτι της Μαριάμ… θα πάω στο σπίτι της Μαριάμ». Τότε η αδελφή την ρώτησε: «Ποιας Μαριάμ;». Και η Ταρσώ της απάντησε: «Μία είναι η Μαριάμ».
Τώρα που πήρε πλέον την επίσημη πρόσκληση, όταν της έδιναν ευχές για ταχεία ανάρρωση, αυτή έδειχνε το τέλος, «Εγώ είμαι για την Μαριάμ!».

Πράγματι, το τέλος ήδη πλησίαζε αμετάκλητα! Μια άλλη μοναχή μιας Ι. Μονής που την επισκέφθηκε δύο ημέρες πριν από την κοίμησή της διηγείται:
«Όταν κτύπησε, λίγο πριν την κοίμησή της, οι μοναχές την μετέφεραν στο νοσοκομείο Κ.Α.Τ. Μόλις το πληροφορήθηκα, την επισκέφθηκα εκεί την επομένη. Όταν με είδε μου είπε: «Μόνη σου ήλθες; Που είναι οι άλλες;». Ζητούσε και τις άλλες αδελφές μας, γιατί προφανώς ήθελε να μας αποχαιρετίσει. Σε κάποια άλλη στιγμή, στο νοσοκομείο, την είδαμε να χύνει δάκρυα πολλά, περίπου για δέκα πέντε λεπτά. Την άλλη μέρα, Παρασκευή 6/10/1989, πήγε η γερόντισσα με τρεις αδελφές. Η Ταρσώ είπε στην γερόντισσα: «θα φύγω. Θα με πάρει στο σπίτι της η Μαριάμ που μ’ έβγαλε σε αυτόν τον πόλεμο» (εννοούσε τον πνευματικό αγώνα της σαλότητος).
Πράγματι την επόμενη ημέρα ξαναπήγα και βρήκα άδειο το κρεβάτι της. Μου είπαν ότι πέθανε τη νύχτα. Ήταν 7 Οκτωβρίου και με το παλαιό εορτολόγιο, στο Μοναστήρι της, γιόρταζαν την Παναγία την Μυρτιδιώτισσα. Την είχε πάρει η Μαριάμ, η Θεοτόκος!».
Ας αφήσουμε όμως τους αυτόπτες να μας περιγράψουν πως «μετέστη προς την ζωήν» ένας συνάνθρωπός μας που τα έδωσε όλα για τον Χριστό, την ενυπόστατη και αιώνια ζωή: «Την τελευταία ημέρα, το απόγευμα, βάρυνε πολύ. Έκλεισε τα ματάκια της για πάντα και αρκετές ώρες μείναμε εκεί παρακολουθώντας την ανάσα της που αραίωνε συνεχώς, μέχρι που η πολύτιμη και ευωδιαστή ψυχή της εγκατέλειψε το πολυβασανισμένο κορμί της και σαν πρωταθλήτρια υψώθηκε στους ουρανούς, στο φως το ανέσπερο».
«Δεν θα ξεχάσω ποτέ το βράδυ που έφυγε. Αντικρίζαμε στο κρεβάτι της, καθώς ξεψυχούσε, μια άλλη Ταρσώ, που δεν είχαμε δει ποτέ άλλοτε. Το πρόσωπό της φωτιζόταν από ένα θείο φως που της έδινε αγγελική μορφή. Ούτε μια ρυτίδα δεν αυλάκωνε την επιδερμίδα της, τα μάγουλά της και τα χείλη της ήταν ρόδινα κι ένα αμυδρό χαμόγελο διαγραφόταν στα χείλη της. Είχαμε μείνει άναυδες. Βλέπαμε μια κοπέλα ξαπλωμένη στο κρεβάτι, που έλαμπε, ακτινοβολούσε».
Οσιακός ο βίος της μακαρίας Ταρσώς, οσιακή και η κοίμησή της: έφυγε τη νύχτα! Μακριά από το αγιασμένο με προσευχές, με δάκρυα και αναστεναγμούς ιερούς, της αγιασμένης, μέσα στους πόνους της σαλότητας, καρδιάς της, κελί της. Αλλά πήγε, όπως το προέλεγε: «στα παλάτια της Μαριάμ!». Εισήλθε «εις την χαράν του Κυρίου της», για τον Οποίο έζησε και πάλεψε να νεκρώσει τον εαυτό της, για να ζήσει μέσα της ο βασιλιάς της καρδιάς της! Ο Σωτήρας και Θεός της!