Χρόνια πολλά! Σήμερα τιμάμε τη μνήμη του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού.
Ας πούμε όλοι ένα μεγάλο "ευχαριστώ" στον μεγάλο αυτό Άγιο του γένους μας για όλα όσα προσέφερε στην πατρίδα μας. Μεγάλο το έργο του. Από κάθε άποψη. Και στις μέρες μας αποκτά μεγαλύτερη αξία η μελέτη του.
Φανταστείτε αν στο νέο βιβλίο της ιστορίας, για το οποίο έγινε τόσος ντόρος (δικαιολογημένα βέβαια), να υπήρχε ολόκληρο κεφάλαιο για το βίο και το έργο και τις νουθεσίες του Αγίου. Αλλά, τι γράφω τώρα;
.......Κοσμά ένδοξε Χριστώ τω Θεώ ικέτευε........
Αγιος Κοσμάς
Συντονιστές: ntinoula, Συντονιστές
-
filtor
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 871
- Εγγραφή: Σάβ Ιαν 28, 2006 6:00 am
- Τοποθεσία: Κοζάνη
- Επικοινωνία:
Υπήρξε ο πλέον σημαντικός παράγοντας της αναγέννησης του έθνους μας.
Η συμβολή του υπήρξε μεγίστη στον αγώνα, ιδίως αν σκεφτεί κανείς τα μέσα του...
Είχε όμως τον Θεό στην καρδιά του και αυτό ήταν αρκετό!
Τα οστά του πρόσφατα (αρχές Ιουνίου) μεταφέρθηκαν στο Θέρμο Αιτωλοκαρνανίας από τον Αρχιεπίσκοπο Αλβανίας Αναστάσιο.
Να ευχόμαστε να πρεσβεύει υπέρ του ελληνισμού να είναι κοντά στον Θεό γιατί το χρειαζόμαστε με όσα συμβαίνουν γύρω μας και το κλίμα έντασης που υπάρχει στην γειτονιά μας και που διαρκώς αυξάνεται...
Η συμβολή του υπήρξε μεγίστη στον αγώνα, ιδίως αν σκεφτεί κανείς τα μέσα του...
Είχε όμως τον Θεό στην καρδιά του και αυτό ήταν αρκετό!
Τα οστά του πρόσφατα (αρχές Ιουνίου) μεταφέρθηκαν στο Θέρμο Αιτωλοκαρνανίας από τον Αρχιεπίσκοπο Αλβανίας Αναστάσιο.
Να ευχόμαστε να πρεσβεύει υπέρ του ελληνισμού να είναι κοντά στον Θεό γιατί το χρειαζόμαστε με όσα συμβαίνουν γύρω μας και το κλίμα έντασης που υπάρχει στην γειτονιά μας και που διαρκώς αυξάνεται...
-
Kyrie_Elehson
- Τακτικό Μέλος
- Δημοσιεύσεις: 74
- Εγγραφή: Δευ Ιαν 22, 2007 6:00 am
Στήν Κόνιτσα τιμάται ο Άγιος ιδιαιτέρως. Υπάρχει εκεί μεγαλοπρεπής ναός του χτισμένος υπό μητροπολίτου Σεβαστιανού. Κατά τη διάρκεια του εσπερινού της εορτής γίνεται λιτάνευση του ιερού λειψάνου του Αγίου και την ημέρα της μνήμης του, τελείται πολυαρχιερατική Θεία Λειτουργία με πολύ λαμπρότητα πάντα. Δυστυχώς δεν κατάφερα να είμαι εκεί φέτος αλλά ένιωσα ότι ο πατρό-Κοσμάς στέλνει τις ευλογίες του σε όλους μας...
Απόσπασμα από σημερινή δημοσίευση στην εφημερίδα "Ελευθερία" της Λάρισας.
Στις 24 Αυγούστου του 1779, ο μπουλούκμπασης (=αρχηγός) κι άλλοι τρεις Τούρκοι, σταλμένοι απ’ τον Κουρτ-πασά του Βερατίου, παρέλαβαν τον Άγιο και τον οδήγησαν έξω από το χωριό Κολικόντασι, για να τον θανατώσουν. Όταν δε έφθασαν στη θέση Μπουγιακλή, κοντά στο ποτάμι του Αγίου, του ανακοίνωσαν τη διαταγή που είχαν πάρει από τον πασά, ενώ ο Άγιος κούνησε το κεφάλι του και ψιθύρισε: «Το ξέρω». Ύστερα σταύρωσε τον ορίζοντα και προς τις τέσσερις μεριές, έκανε το σταυρό του και προσευχήθηκε, λέγοντας: «Διήλθομεν διά πυρός και ύδατος και εξήγαγες ημάς εις αναψυχήν». Στη συνέχεια δε, τον κρέμασαν, χωρίς να φέρει αντίσταση, ενώ εκείνοι άρπαξαν κατόπιν τα ρούχα και τα βιβλία που είχε στο δισάκι του.
Ο μπουλούκμπασης, όμως, που τράβηξε κατά το κονάκι του Χότζα, θέλησε να περιγελάσει τον Άγιο, φορώντας το πανωκαλύμμαυχο του Αγίου, για να δείξει ότι αυτός σκότωσε το ραγιά.
- Πάει ο καραϊσετάν (=μαύρος διάβολος), είπε κομπάζοντας, σαν αντίκρισε το χότζα. Τον κατάπιε το ποτάμι.
- Αφερίμ, μπρε χορτατζή, είπε τότε ο χότζας, βλέποντας τον Τούρκο εκείνο με το πανωκαλύμμαυχο.
Την ίδια στιγμή, όμως, ο νους του μπουλούκμπαση σκοτίσθηκε και παράλλαξε η μορφή του. Τα μάτια του γυάλισαν κι αγρίεψαν. Πάραυτα δε πέταξε το πανωκαλύμμαυχο κι άρχισε να γυροφέρνει και να βγάζει τα ρούχα του, ενώ άναρθρες κραυγές και λόγια παράξενα ξέφευγαν από το στόμα του και τα χείλη του γέμισαν αφρούς. Οι άνθρωποι του χότζα, βέβαια, προσπάθησαν να τον συγκρατήσουν και να τον ντύσουν. Εκείνος, όμως, σαν θεριό λυσσασμένο, ξέφυγε από τα χέρια τους και, τρέχοντας γυμνός στα σοκάκια, φώναζε:
- Εγώ σκότωσα τον καλόγερο Κοσμά... Μα δεν φταίω. Ο πασάς κι ο χότζας με πρόσταξαν!
Σαν το ’μαθε, βέβαια, ο πασάς, πρόσταξε και τον έκλεισαν στα σίδερα, όπου, ύστερα από δύο ημέρες ξεψύχησε, γιατί είχε βάψει τα χέρια του με το αδικοχαμένο αίμα του Αγίου.
Από το πιο πάνω δε περιστατικό, βγαίνει αβίαστα το συμπέρασμα ότι κανείς δεν πρέπει να τα βάζει με τους Αγίους, που αποτελούν το στρατό του Κυρίου. «Ου μη άψησθε των χριστών μου και ζήσεσθε» είχε πει άλλωστε ο ίδιος ο Κύριος, που είναι «θαυμαστός εν τοις Αγίοις Αυτού». Στο δρόμο δε των Αγίων καλούμεθα να βαδίζουμε όλοι οι χριστιανοί, σύμφωνα με το «άγιος γίνεσθε, ότι εγώ Άγιός ειμί» (Α’ Πέτρ. 1, 16).
Στις 24 Αυγούστου του 1779, ο μπουλούκμπασης (=αρχηγός) κι άλλοι τρεις Τούρκοι, σταλμένοι απ’ τον Κουρτ-πασά του Βερατίου, παρέλαβαν τον Άγιο και τον οδήγησαν έξω από το χωριό Κολικόντασι, για να τον θανατώσουν. Όταν δε έφθασαν στη θέση Μπουγιακλή, κοντά στο ποτάμι του Αγίου, του ανακοίνωσαν τη διαταγή που είχαν πάρει από τον πασά, ενώ ο Άγιος κούνησε το κεφάλι του και ψιθύρισε: «Το ξέρω». Ύστερα σταύρωσε τον ορίζοντα και προς τις τέσσερις μεριές, έκανε το σταυρό του και προσευχήθηκε, λέγοντας: «Διήλθομεν διά πυρός και ύδατος και εξήγαγες ημάς εις αναψυχήν». Στη συνέχεια δε, τον κρέμασαν, χωρίς να φέρει αντίσταση, ενώ εκείνοι άρπαξαν κατόπιν τα ρούχα και τα βιβλία που είχε στο δισάκι του.
Ο μπουλούκμπασης, όμως, που τράβηξε κατά το κονάκι του Χότζα, θέλησε να περιγελάσει τον Άγιο, φορώντας το πανωκαλύμμαυχο του Αγίου, για να δείξει ότι αυτός σκότωσε το ραγιά.
- Πάει ο καραϊσετάν (=μαύρος διάβολος), είπε κομπάζοντας, σαν αντίκρισε το χότζα. Τον κατάπιε το ποτάμι.
- Αφερίμ, μπρε χορτατζή, είπε τότε ο χότζας, βλέποντας τον Τούρκο εκείνο με το πανωκαλύμμαυχο.
Την ίδια στιγμή, όμως, ο νους του μπουλούκμπαση σκοτίσθηκε και παράλλαξε η μορφή του. Τα μάτια του γυάλισαν κι αγρίεψαν. Πάραυτα δε πέταξε το πανωκαλύμμαυχο κι άρχισε να γυροφέρνει και να βγάζει τα ρούχα του, ενώ άναρθρες κραυγές και λόγια παράξενα ξέφευγαν από το στόμα του και τα χείλη του γέμισαν αφρούς. Οι άνθρωποι του χότζα, βέβαια, προσπάθησαν να τον συγκρατήσουν και να τον ντύσουν. Εκείνος, όμως, σαν θεριό λυσσασμένο, ξέφυγε από τα χέρια τους και, τρέχοντας γυμνός στα σοκάκια, φώναζε:
- Εγώ σκότωσα τον καλόγερο Κοσμά... Μα δεν φταίω. Ο πασάς κι ο χότζας με πρόσταξαν!
Σαν το ’μαθε, βέβαια, ο πασάς, πρόσταξε και τον έκλεισαν στα σίδερα, όπου, ύστερα από δύο ημέρες ξεψύχησε, γιατί είχε βάψει τα χέρια του με το αδικοχαμένο αίμα του Αγίου.
Από το πιο πάνω δε περιστατικό, βγαίνει αβίαστα το συμπέρασμα ότι κανείς δεν πρέπει να τα βάζει με τους Αγίους, που αποτελούν το στρατό του Κυρίου. «Ου μη άψησθε των χριστών μου και ζήσεσθε» είχε πει άλλωστε ο ίδιος ο Κύριος, που είναι «θαυμαστός εν τοις Αγίοις Αυτού». Στο δρόμο δε των Αγίων καλούμεθα να βαδίζουμε όλοι οι χριστιανοί, σύμφωνα με το «άγιος γίνεσθε, ότι εγώ Άγιός ειμί» (Α’ Πέτρ. 1, 16).
