«Αγίου Χρυσοστόμου Σμύρνης και των συν αυτώ αγίων αρχιερέων Γρηγορίου Κυδωνιών, Αμβροσίου Μοσχονησίων, Προκοπίου Ικονίου, Ευθυμίου Ζήλων καθώς και των συν αυτοίς τελειωθέντων κληρικών και λαϊκών» κατά την Μικρασιατική Καταστροφή.
Εορτάζεται την Κυριακή προ της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού, εφέτος 9 Σεπτεμβρίου 2007.
Χρυσόστομος Σμύρνης και οι συν αυτώ
Συντονιστές: ntinoula, Συντονιστές
Η μαρτυρiα του ακαδημαϊκού Γ. Μυλωνά
Από παλαιούς κατοίκους της Σμύρνης, που έζησαν την τραγωδία της Καταστροφής, είχαμε πολλές διηγήσεις για το μαρτύριο του Χρυσοστόμου. Όμως υπήρχε πάντα μια επιφύλαξη ως προς την ακρίβεια των εξιστορουμένων. Ο πόνος και το μέγεθος της συμφοράς μεγεθύνουν ως την υπερβολή τα εξιστορούμενα. Προσωπικά όλες οι επιφυλάξεις μου παραμερίσθηκαν, όταν στις 14 Δεκεμβρίου 1982, με την ευκαιρία της συμπληρώσεως 60 χρόνων από την καταστροφή, σε έκτακτη συνεδρίαση της Ακαδημίας Αθηνών, ο διαπρεπής ακαδημαϊκός Γ. Μυλωνάς, τελείωσε την ομιλία του με μία συγκλονιστική -ίσως την πιο συγκλονιστική απ' όσες έχουμε- περιγραφή του μαρτυρίου και της θανατώσεως του Χρυσοστόμου.
Ο Γ. Μυλωνάς ήταν από τη Σμύρνη, μετείχε στην αθλητική και πνευματική ζωή της πόλης και γνώρισε από κοντά τον Χρυσόστομο, από την πρώτη μέρα που έφθασε στην Ιωνία ως τις τελευταίες ώρες της μεγάλης αγωνίας. Η σοβαρότητα, η εγκυρότητα και η διεθνής αναγνώριση της επιστημονικής βαρύτητος του Γ. Μυλωνά, δίνουν στην μαρτυρία του αξία ντοκουμέντου. Την παραθέτουμε:
«Θα μου επιτρέψετε να τελειώσω την ομιλία μου με μία προσωπική μαρτυρία, που για πρώτη φορά εξομολογούμαι.
»Κατά τις τελευταίες ημέρες του Σεπτεμβρίου 1922 μια ομάδα φοιτητών του International College της Σμύρνης και εγώ βρεθήκαμε φυλακισμένοι σε απαίσιο υπόγειο, σ' ένα από τα μπουντρούμια του Διοικητηρίου της Σμύρνης. Σ' αυτό ήταν ασφυκτικά στριμωγμένοι Έλληνες Χριστιανοί αιχμάλωτοι, μάλλον άνθρωποι προωρισμένοι για θάνατο. Τις βραδυνές ώρες φύλακες μ' επικεφαλής Τουρκοκρήτα παρελάμβανον θύματα που ετυφεκίζοντο.
Στις 5 το απόγευμα της τελευταίας ημέρας του θλιβερού Σεπτεμβρίου, ο Τουρκοκρής εκείνος με διέταξε να τον ακολουθήσω στην αυλή. Είσαι δάσκαλος» με ρωτά. "Αυτήν την τιμή είχα" του απαντώ. "Και οι άλλοι που ήσαν μαζί σου είναι φοιτητές;" -"Ναί", του λέγω. "Γρήγορα μάζεψέ τους και φέρε τους εδώ". - "Ελάτε μαζί μου έξω", λέγω στους συντρόφους μου. "Φαίνεται ότι ήρθε η ώρα μας. Εμπρός με θάρρος". Ποια ήταν η έκπληξή μας όταν ακούσαμε τον Τουρκο-Κρητικό να λέει: "Δεν θα σας σκοτώσω, θα σας σώσω. Απόψε θα θανατωθούν όλοι όσοι είναι στο μπουντρούμι, γιατί έφεραν και άλλους που δεν έχουμε χώρο να τους στοιβάξουμε. Θα σας σώσω σήμερα, γιατί ελπίζω αυτό να με βοηθήσει νά λησμονήσω μια τρομερή σκηνή που αντίκρυσαν τα μάτιαμου, σκηνή στην οποία έλαβα μέρος". Και συνέχισε "Παρακολούθησα το χάλασμα του Δεσπότη σας. Ήμουν μ' εκείνους που τον τύΦλωσαν, που του 'βγάζαν τα μάτια και αιμόφυρτο, τον έσυραν από τα γένεια και τα μαλλιά στα σοκάκια του Τουρκομαχαλά,τον ξυλοκοπούσαν, τον έβριζαν και τον πετσόκοβαν. Βαθειά εντύπωση μου έκανε και αξέχαστος παραμένει η στάση του. Στα μαρτύρια που τον υπέβαλαν δεν απήντα με φωνές, με παρακλήσεις, με κατάρες.
» Το πρόσωπό του το κατάχλωμο, το σκεπασμένο με το αίμα των ματιών του, το πρόσωπό του είχε εστραμμένο προς τον Ουρανό και διαρκώς κάτι ψιθύριζε που δεν ηκούετο πέρα από την περιοχή του. Ξέρεις εσύ, δάσκαλε, τι έλεγε;" - "Ναι ξέρω" του απήντησα. "Έλεγε: Πάτερ Άγιε, άφες αυτοίς, ου γάρ οίδασι τί ποιούσι". - "Δεν σε καταλαβαίνω, δάσκαλε, μα δεν πειράζει. Από καιρού σε καιρό, όταν μπορούσε, ύψωνε κάπως το δεξί του χέρι και ευλογούσε τους διώκτες του. Κάποιος πατριώτης μου αναγνωρίζει την χειρονομία της ευλογίας, μανιάζει, μανιάζει και με το τρομερό μαχαίρι του κόβει και τα δυό χέρια του Δεσπότη. Εκείνος σωριάστηκε στη ματωμένη γη με στεναγμό που φαινόταν ότι ήταν μάλλον στεναγμός ανακουφίσεως παρά πόνου. Τόσο τον λυπήθηκα τότε που με δύο σφαίρες στο κεφάλι τον αποτελείωσα. Αυτή είναι η ιστορία μου. Τώρα που σας την είπα ελπίζω πως θα ησυχάσω. Γι' αυτό σας χάρισα τη ζωή ". "Και πού τον έθαψαν;" ρώτησαμε αγωνία. "Κανείς δεν ξέρει πού έρριξαν το κομματιασμένο του κορμί"»*.
Και μόνο η περιγραφή αυτή αρκεί για την κατάρριψη κάποιων ενδοιασμών ή δισταγμών ως προς την αγιότητα του Χρυσοστόμου. Ο Χρυσόστομος πέθανε ευλογώντας τους βασανιστές και δημίους του.
* Ο ίδιος Τουρκοκρητικός πολύ αργότερα επανέλαβε την ττεριγραφή αυτή σε Έλληνα Ιεράρχη που είχε επισκεφθεί την Σμύρνη.
Από παλαιούς κατοίκους της Σμύρνης, που έζησαν την τραγωδία της Καταστροφής, είχαμε πολλές διηγήσεις για το μαρτύριο του Χρυσοστόμου. Όμως υπήρχε πάντα μια επιφύλαξη ως προς την ακρίβεια των εξιστορουμένων. Ο πόνος και το μέγεθος της συμφοράς μεγεθύνουν ως την υπερβολή τα εξιστορούμενα. Προσωπικά όλες οι επιφυλάξεις μου παραμερίσθηκαν, όταν στις 14 Δεκεμβρίου 1982, με την ευκαιρία της συμπληρώσεως 60 χρόνων από την καταστροφή, σε έκτακτη συνεδρίαση της Ακαδημίας Αθηνών, ο διαπρεπής ακαδημαϊκός Γ. Μυλωνάς, τελείωσε την ομιλία του με μία συγκλονιστική -ίσως την πιο συγκλονιστική απ' όσες έχουμε- περιγραφή του μαρτυρίου και της θανατώσεως του Χρυσοστόμου.
Ο Γ. Μυλωνάς ήταν από τη Σμύρνη, μετείχε στην αθλητική και πνευματική ζωή της πόλης και γνώρισε από κοντά τον Χρυσόστομο, από την πρώτη μέρα που έφθασε στην Ιωνία ως τις τελευταίες ώρες της μεγάλης αγωνίας. Η σοβαρότητα, η εγκυρότητα και η διεθνής αναγνώριση της επιστημονικής βαρύτητος του Γ. Μυλωνά, δίνουν στην μαρτυρία του αξία ντοκουμέντου. Την παραθέτουμε:
«Θα μου επιτρέψετε να τελειώσω την ομιλία μου με μία προσωπική μαρτυρία, που για πρώτη φορά εξομολογούμαι.
»Κατά τις τελευταίες ημέρες του Σεπτεμβρίου 1922 μια ομάδα φοιτητών του International College της Σμύρνης και εγώ βρεθήκαμε φυλακισμένοι σε απαίσιο υπόγειο, σ' ένα από τα μπουντρούμια του Διοικητηρίου της Σμύρνης. Σ' αυτό ήταν ασφυκτικά στριμωγμένοι Έλληνες Χριστιανοί αιχμάλωτοι, μάλλον άνθρωποι προωρισμένοι για θάνατο. Τις βραδυνές ώρες φύλακες μ' επικεφαλής Τουρκοκρήτα παρελάμβανον θύματα που ετυφεκίζοντο.
Στις 5 το απόγευμα της τελευταίας ημέρας του θλιβερού Σεπτεμβρίου, ο Τουρκοκρής εκείνος με διέταξε να τον ακολουθήσω στην αυλή. Είσαι δάσκαλος» με ρωτά. "Αυτήν την τιμή είχα" του απαντώ. "Και οι άλλοι που ήσαν μαζί σου είναι φοιτητές;" -"Ναί", του λέγω. "Γρήγορα μάζεψέ τους και φέρε τους εδώ". - "Ελάτε μαζί μου έξω", λέγω στους συντρόφους μου. "Φαίνεται ότι ήρθε η ώρα μας. Εμπρός με θάρρος". Ποια ήταν η έκπληξή μας όταν ακούσαμε τον Τουρκο-Κρητικό να λέει: "Δεν θα σας σκοτώσω, θα σας σώσω. Απόψε θα θανατωθούν όλοι όσοι είναι στο μπουντρούμι, γιατί έφεραν και άλλους που δεν έχουμε χώρο να τους στοιβάξουμε. Θα σας σώσω σήμερα, γιατί ελπίζω αυτό να με βοηθήσει νά λησμονήσω μια τρομερή σκηνή που αντίκρυσαν τα μάτιαμου, σκηνή στην οποία έλαβα μέρος". Και συνέχισε "Παρακολούθησα το χάλασμα του Δεσπότη σας. Ήμουν μ' εκείνους που τον τύΦλωσαν, που του 'βγάζαν τα μάτια και αιμόφυρτο, τον έσυραν από τα γένεια και τα μαλλιά στα σοκάκια του Τουρκομαχαλά,τον ξυλοκοπούσαν, τον έβριζαν και τον πετσόκοβαν. Βαθειά εντύπωση μου έκανε και αξέχαστος παραμένει η στάση του. Στα μαρτύρια που τον υπέβαλαν δεν απήντα με φωνές, με παρακλήσεις, με κατάρες.
» Το πρόσωπό του το κατάχλωμο, το σκεπασμένο με το αίμα των ματιών του, το πρόσωπό του είχε εστραμμένο προς τον Ουρανό και διαρκώς κάτι ψιθύριζε που δεν ηκούετο πέρα από την περιοχή του. Ξέρεις εσύ, δάσκαλε, τι έλεγε;" - "Ναι ξέρω" του απήντησα. "Έλεγε: Πάτερ Άγιε, άφες αυτοίς, ου γάρ οίδασι τί ποιούσι". - "Δεν σε καταλαβαίνω, δάσκαλε, μα δεν πειράζει. Από καιρού σε καιρό, όταν μπορούσε, ύψωνε κάπως το δεξί του χέρι και ευλογούσε τους διώκτες του. Κάποιος πατριώτης μου αναγνωρίζει την χειρονομία της ευλογίας, μανιάζει, μανιάζει και με το τρομερό μαχαίρι του κόβει και τα δυό χέρια του Δεσπότη. Εκείνος σωριάστηκε στη ματωμένη γη με στεναγμό που φαινόταν ότι ήταν μάλλον στεναγμός ανακουφίσεως παρά πόνου. Τόσο τον λυπήθηκα τότε που με δύο σφαίρες στο κεφάλι τον αποτελείωσα. Αυτή είναι η ιστορία μου. Τώρα που σας την είπα ελπίζω πως θα ησυχάσω. Γι' αυτό σας χάρισα τη ζωή ". "Και πού τον έθαψαν;" ρώτησαμε αγωνία. "Κανείς δεν ξέρει πού έρριξαν το κομματιασμένο του κορμί"»*.
Και μόνο η περιγραφή αυτή αρκεί για την κατάρριψη κάποιων ενδοιασμών ή δισταγμών ως προς την αγιότητα του Χρυσοστόμου. Ο Χρυσόστομος πέθανε ευλογώντας τους βασανιστές και δημίους του.
* Ο ίδιος Τουρκοκρητικός πολύ αργότερα επανέλαβε την ττεριγραφή αυτή σε Έλληνα Ιεράρχη που είχε επισκεφθεί την Σμύρνη.
Γιατi δολοφονήθηκε ο Χρυσόστομος;
Εύλογα, όμως, διερωτάται κανείς, γιατί οι Τούρκοι θανάτωσαν και μάλιστα με τρόπο τόσο φρικιαστικό, τον Χρυσόστομο, μολονότι ήξεραν ότι η πράξη τους θα στιγμάτιζε το περίφημο «κίνημά» τους, μια και ο Χρυσόστομος ήταν μία προσωπικότητα με οικουμενική ακτινοβολία; Θα ήταν αφελές ν' αποδώσουμε την δολοφονία στην εκδικητικότητα του Νουρεντίν ή στη θηριωδία του τουρκικού όχλου. Επρόκειτο για πράξη πολιτική. Η εξόντωση του Χρυσοστόμου ήταν προσχεδιασμένη.
Δεν τον τιμώρησαν για όσα έπραξε αλλά για όσα θα έπραττε εναντίον τους, αν φυσικά επιζούσε. Σκότωσαν τον μελλοντικό Ηγέτη της Ελλάδος. Τον άνθρωπο -τον μόνο άξιον- προς τον οποίο θα προσέβλεπε σύσσωμο το Έθνος μετά την Καταστροφή, τον Ηγέτη που σε καμμιά περίπτωση δεν θα εγκατέλειπε την Αν. Θράκη, που θα ενοποιούσε σε βραχύ χρόνο τον προσφυγικό και ελλαδικό πληθυσμό, που με την πυρέσσουσα δραστηριότητά του θ' ανόρθωνε ηθικά και υλικά το κράτος και σε καμμιά περίπτωση δεν θα επέτρεπε να παγιωθεί ως πολιτική νοοτροπία η αντίληψη περί «χαμένων πατρίδων». Σκότωσαν τον άνθρωπο που δεν θα επέτρεπε και νέο διχασμό, τον άνθρωπο που ενδεχομένως θα απέτρεπε -αν ζούσε- και τον Εμφύλιο.
Οι Τούρκοι εξόντωσαν τον Χρυσόστομο, γιατί στο πρόσωπό του έβλεπαν τον πιο επίφοβο αντίπαλο, σκότωσαν τον άνθρωπο που την επαύριο της καταστροφής, θα γινόταν ο νέος πολιτικός και εν ταυτώ θρησκευτικός ηγέτης του Ελληνισμού. Εύλογα θα μπορούσε να αντιτάξει κανείς στη σκέψη αυτή το ερώτημα: μα ήταν δυνατό οι Τούρκοι να κάνουν τόσο περίτεχνους μακιαβελλικούς σχεδιασμούς και μάλιστα μακράς προοπτικής; Η πείρα, παλαιά και πρόσφατη, μας έχει διδάξει ότι η Τουρκία δεν σχεδιάζει, προσχεδιάζει*.
Όπως σήμερα δεν φοβάται την «φρόνιμη» και «πειθήνια» Ελλάδα του δόγματος «δεν διεκδικούμε τίποτα» αλλά την αυριανή αφυπνισμένη εθνικά πολιτική ήγεσία μας, έτσι και τότε δεν φοβόταν κανέναν Έλληνα στρατιωτικό ή πολιτικό: Φοβόταν τον Χρυσόστομο. Και τον φοβάται. Και έχει δίκιο. Το φάσμα του Χρυσοστόμου θα αιωρείται απειλητικό πάντα πάνω από τα κεφάλια των Τούρκων πολιτικών. Σκότωσαν τόν άνδρα και τον έκαναν ιδέα. Και οι ιδέες ούτε πεθαίνουν ούτε νικιούνται ποτέ. Αύριο-μεθαύριο ο Χρυσόστομος είναι αυτός που θα εμπνέει και θα κατευθύνει τον βηματισμό της νέας γενιάς που κάποτε -επί τέλους- θα έλθει. Αρκεί εμείς να μην σκοτώσουμε στην ψυχή των παιδιών μας αυτή την ιδέα.
*Άλλωστε ο Ρενέ Πυώ το λέγει σαφώς: η εκτέλεση του Χρυσόστομου ήταν προαποφασισμένη.
στο http://clubs.pathfinder.gr/eikosidyo/419958
Εύλογα, όμως, διερωτάται κανείς, γιατί οι Τούρκοι θανάτωσαν και μάλιστα με τρόπο τόσο φρικιαστικό, τον Χρυσόστομο, μολονότι ήξεραν ότι η πράξη τους θα στιγμάτιζε το περίφημο «κίνημά» τους, μια και ο Χρυσόστομος ήταν μία προσωπικότητα με οικουμενική ακτινοβολία; Θα ήταν αφελές ν' αποδώσουμε την δολοφονία στην εκδικητικότητα του Νουρεντίν ή στη θηριωδία του τουρκικού όχλου. Επρόκειτο για πράξη πολιτική. Η εξόντωση του Χρυσοστόμου ήταν προσχεδιασμένη.
Δεν τον τιμώρησαν για όσα έπραξε αλλά για όσα θα έπραττε εναντίον τους, αν φυσικά επιζούσε. Σκότωσαν τον μελλοντικό Ηγέτη της Ελλάδος. Τον άνθρωπο -τον μόνο άξιον- προς τον οποίο θα προσέβλεπε σύσσωμο το Έθνος μετά την Καταστροφή, τον Ηγέτη που σε καμμιά περίπτωση δεν θα εγκατέλειπε την Αν. Θράκη, που θα ενοποιούσε σε βραχύ χρόνο τον προσφυγικό και ελλαδικό πληθυσμό, που με την πυρέσσουσα δραστηριότητά του θ' ανόρθωνε ηθικά και υλικά το κράτος και σε καμμιά περίπτωση δεν θα επέτρεπε να παγιωθεί ως πολιτική νοοτροπία η αντίληψη περί «χαμένων πατρίδων». Σκότωσαν τον άνθρωπο που δεν θα επέτρεπε και νέο διχασμό, τον άνθρωπο που ενδεχομένως θα απέτρεπε -αν ζούσε- και τον Εμφύλιο.
Οι Τούρκοι εξόντωσαν τον Χρυσόστομο, γιατί στο πρόσωπό του έβλεπαν τον πιο επίφοβο αντίπαλο, σκότωσαν τον άνθρωπο που την επαύριο της καταστροφής, θα γινόταν ο νέος πολιτικός και εν ταυτώ θρησκευτικός ηγέτης του Ελληνισμού. Εύλογα θα μπορούσε να αντιτάξει κανείς στη σκέψη αυτή το ερώτημα: μα ήταν δυνατό οι Τούρκοι να κάνουν τόσο περίτεχνους μακιαβελλικούς σχεδιασμούς και μάλιστα μακράς προοπτικής; Η πείρα, παλαιά και πρόσφατη, μας έχει διδάξει ότι η Τουρκία δεν σχεδιάζει, προσχεδιάζει*.
Όπως σήμερα δεν φοβάται την «φρόνιμη» και «πειθήνια» Ελλάδα του δόγματος «δεν διεκδικούμε τίποτα» αλλά την αυριανή αφυπνισμένη εθνικά πολιτική ήγεσία μας, έτσι και τότε δεν φοβόταν κανέναν Έλληνα στρατιωτικό ή πολιτικό: Φοβόταν τον Χρυσόστομο. Και τον φοβάται. Και έχει δίκιο. Το φάσμα του Χρυσοστόμου θα αιωρείται απειλητικό πάντα πάνω από τα κεφάλια των Τούρκων πολιτικών. Σκότωσαν τόν άνδρα και τον έκαναν ιδέα. Και οι ιδέες ούτε πεθαίνουν ούτε νικιούνται ποτέ. Αύριο-μεθαύριο ο Χρυσόστομος είναι αυτός που θα εμπνέει και θα κατευθύνει τον βηματισμό της νέας γενιάς που κάποτε -επί τέλους- θα έλθει. Αρκεί εμείς να μην σκοτώσουμε στην ψυχή των παιδιών μας αυτή την ιδέα.
*Άλλωστε ο Ρενέ Πυώ το λέγει σαφώς: η εκτέλεση του Χρυσόστομου ήταν προαποφασισμένη.
στο http://clubs.pathfinder.gr/eikosidyo/419958
Ο Χρυσόστομος θα είχε προ πολλού ανακηρυχθεί Άγιος από την Ελληνική Εκκλησία, αν επιτηδείως δεν διεδίδετο ότι ήτο Μασσόνος. Πράγματι στο «Τεκτονικό Δελτίο» Ιανουαρίου-Απριλίου 1969 (αριθμ. 83-84, σελ. 26) αναγράφεται ότι μεταξύ άλλων εγκρίτων Σμυρναίων, Ελλήνων αξιωματικών και διοικητικών υπαλλήλων μετείχε της μασσονικής στοάς «Ιωνία» και ο Χρυσόστομος, κατά την τριετία 1919-1922. Όμως ο Π.Γ. Κρητικός, επιφανής Έλλην μασσόνος, αφού ερεύνησε επισταμένως το ζήτημα, σε μία ομιλία του (30/1/1969) που δημοσιεύθηκε στον τόμο «Εκατονταετηρίς της σεπτής στοάς "Μέλης"» (Αθήναι 1969) κατέληξε σε αρνητικά αποτελέσματα. Στη σελ. 73 του προαναφερθέντος τόμου ο Π.Γ. Κρητικός γράφει για τον Χρυσόστομο τά ακόλουθα:
«Και διά το θέμα τούτο, ατυχώς, τα αποτελέσματα της ερεύνης, με σκοπόν να συγκεντρώσωμεν πλείονας πληροφορίας, υπήρξαν αρνητικά.
Έρευναι ειδικαί γενόμεναι εν προκειμένω, διά λογαριασμόν μας, υπό τον αδελφον Rιnι de Vriθze, τόσον εις τα Αρχεία της Μεγάλης Ανατολής, όσον και εις εκείνα της Εθνικής Βιβλιοθήκης, ακόμη και πληροφορίαι από αξιωματικούς του Ναυτικού, οίτινες, κατά την καταστροφήν της Σμύρνης, επέβαινον των εκεί γαλλικών πολεμικών, απέμειναν, μέχρις ώρας, άνευ αποτελέσματος, ως ο ίδιος μας πληροφορεί δι' επιστολής του, της 2.11.68.
Προσωπική μας παλαιοτέρα αλληλογραφία μετά της Μεγάλης Ανατολής της Γαλλίας, επί του θέματος,δεν απέληξεν επίσης εις αποτέλεσμα. Ο Μέγας Καγκελάριος, φίλτ. αδ. Legrand, εις φιλόφρονα άδελφικόν του πίνακα, δι' ο και τον ευχαριστώ, με επληροφόρησε και πάλιν, ότι ουδέν έχει να με πληροφορήση σχετικώς πλην μιας διαμαρτυρίας, γενομένης τότε υπό επιτροπής, υπό τον αείμνηστον Σιμιτόπουλον,αντίτυπον της οποίας και μοι απέστειλε και εις ην αναφέρεται απλώς και ο Εθνομάρτυς ούτος, ως εν των θυμάτων της Μικρασιατικής Καταστροφης(22)». Στην παραπομπή 22 γράφει:
«Τα ανωτέρω αναφέρω ίνα βεβαιώσω τον Σεβάμιον Σ.Σ. "Μέλης" φίλτατον αδελφόν Φάλμπον, ότι επί μακρόν προσπαθήσαμε να διερευνήσωμεν τα δύο ως άνω θέματα, δι' α τελευταίως ωμίλησεν, άνευ θετικωτέρου ατυχώς αποτελέσματος».
«Και διά το θέμα τούτο, ατυχώς, τα αποτελέσματα της ερεύνης, με σκοπόν να συγκεντρώσωμεν πλείονας πληροφορίας, υπήρξαν αρνητικά.
Έρευναι ειδικαί γενόμεναι εν προκειμένω, διά λογαριασμόν μας, υπό τον αδελφον Rιnι de Vriθze, τόσον εις τα Αρχεία της Μεγάλης Ανατολής, όσον και εις εκείνα της Εθνικής Βιβλιοθήκης, ακόμη και πληροφορίαι από αξιωματικούς του Ναυτικού, οίτινες, κατά την καταστροφήν της Σμύρνης, επέβαινον των εκεί γαλλικών πολεμικών, απέμειναν, μέχρις ώρας, άνευ αποτελέσματος, ως ο ίδιος μας πληροφορεί δι' επιστολής του, της 2.11.68.
Προσωπική μας παλαιοτέρα αλληλογραφία μετά της Μεγάλης Ανατολής της Γαλλίας, επί του θέματος,δεν απέληξεν επίσης εις αποτέλεσμα. Ο Μέγας Καγκελάριος, φίλτ. αδ. Legrand, εις φιλόφρονα άδελφικόν του πίνακα, δι' ο και τον ευχαριστώ, με επληροφόρησε και πάλιν, ότι ουδέν έχει να με πληροφορήση σχετικώς πλην μιας διαμαρτυρίας, γενομένης τότε υπό επιτροπής, υπό τον αείμνηστον Σιμιτόπουλον,αντίτυπον της οποίας και μοι απέστειλε και εις ην αναφέρεται απλώς και ο Εθνομάρτυς ούτος, ως εν των θυμάτων της Μικρασιατικής Καταστροφης(22)». Στην παραπομπή 22 γράφει:
«Τα ανωτέρω αναφέρω ίνα βεβαιώσω τον Σεβάμιον Σ.Σ. "Μέλης" φίλτατον αδελφόν Φάλμπον, ότι επί μακρόν προσπαθήσαμε να διερευνήσωμεν τα δύο ως άνω θέματα, δι' α τελευταίως ωμίλησεν, άνευ θετικωτέρου ατυχώς αποτελέσματος».
-
silver
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 3145
- Εγγραφή: Παρ Δεκ 29, 2006 6:00 am
- Τοποθεσία: Κων/νος@Μόντρεαλ-Καναδά.
- Επικοινωνία:
============================================
Εμείς οι Ορθόδοξοι καλό είναι να γνωρίζουμε μερικά βασικά πράγματα της πίστης μας σχετικά με την διαπίστωση και διακήρυξη της αγιότητας των Αγίων μας. Η παρουσία του αγίου υπογραμμίζει το εξής διπολικό γεγονός: ο Θεός συνευδοκεί και δίνει χαρίσματα εξαιρετικά σ’ ένα μέλος της Εκκλησίας αφ’ ενός και ο άνθρωπος πιστεύει ορθά, αγαπά τον πλησίον του και αγωνίζεται πνευματικά για την καθαρότητα και την θέωσή του αφ’ ετέρου. Και αφού έχουμε αγίους, ούτε ο Θεός απέστρεψε το πρόσωπό Του από μας, ούτε και η ορθή πίστη με τον πνευματικό αγώνα έλειψαν παρά τις αδυναμίες κι ενίοτε τις επικίνδυνες παρεκκλίσεις μελών της Εκκλησίας, μάλιστα ποιμένων και διδασκάλων.
O όρος «αγιοποίησις» προϋποθέτει, με απόλυτη σαφήνεια, ότι το εκκλησιαστικό σώμα που την επιχειρεί, μπορεί να κάμει κάποιον χριστιανό άγιο. Το πλήρωμα δηλαδή τοπικής εκκλησίας, ενορίας ή μονής, και τελικά η σύνοδος επισκόπων, που λειτουργεί επικυρωτικά, μπορεί να κάμει κάποιον, μετά τον θάνατόν του, άγιο.
Τέτοια αντίληψη, την οποία προϋποθέτει η λέξη αγιοποίηση είναι απόλυτα ξένη προς την θεολογία της Εκκλησίας. Άγιος είναι ο ενάρετος χριστιανός, στον οποίο έδωσε ο Θεός έκτατα χαρίσματα, ένεκα των οποίων διακρίθηκε στην αγάπη προς τον Θεό, στην γνώση της αληθείας και στην παραμυθία των ανθρώπων, ή ένεκα των βασανιστηρίων που υπέστη εκ των διωκτών της Εκκλησίας.
Τους αγίους αναδεικνύει ο Θεός και το δείχνει αυτό δια των παραδόξων σημείων, δηλαδή με τα θαύματα που οι άγιοι επιτελούν, εξηγεί ένας από τους νεώτερους θεολόγους ασκητές, ο Άγιος Αθανάσιος ο Πάριος. Άρα δεν είναι η σύνοδος ή το πλήρωμα τοπικής Εκκλησίας που αγιοποιούν ή που μπορούν να προβούν σε αγιοποίηση.
Η Σύνοδος της Εκκλησίας στη πράξη διακηρύξεως της αγιότητας ενός ανδρός, κάνει διακοίνωση γεγονότος ήδη εμφανούς και αποδεκτού από μικρό ή μεγάλο αριθμό αξιοπίστων μελών της Εκκλησίας. Και προβαίνει στην διακήρυξη όχι για ν’ αποκτήσει εγκυρότητα ο άγιος, αλλά για να πληροφορηθεί ευρύτερα το πλήρωμα της Εκκλησίας και να ευεργετείτε από τα χαρίσματα του αγίου.
============================================
Εμείς οι Ορθόδοξοι καλό είναι να γνωρίζουμε μερικά βασικά πράγματα της πίστης μας σχετικά με την διαπίστωση και διακήρυξη της αγιότητας των Αγίων μας. Η παρουσία του αγίου υπογραμμίζει το εξής διπολικό γεγονός: ο Θεός συνευδοκεί και δίνει χαρίσματα εξαιρετικά σ’ ένα μέλος της Εκκλησίας αφ’ ενός και ο άνθρωπος πιστεύει ορθά, αγαπά τον πλησίον του και αγωνίζεται πνευματικά για την καθαρότητα και την θέωσή του αφ’ ετέρου. Και αφού έχουμε αγίους, ούτε ο Θεός απέστρεψε το πρόσωπό Του από μας, ούτε και η ορθή πίστη με τον πνευματικό αγώνα έλειψαν παρά τις αδυναμίες κι ενίοτε τις επικίνδυνες παρεκκλίσεις μελών της Εκκλησίας, μάλιστα ποιμένων και διδασκάλων.
O όρος «αγιοποίησις» προϋποθέτει, με απόλυτη σαφήνεια, ότι το εκκλησιαστικό σώμα που την επιχειρεί, μπορεί να κάμει κάποιον χριστιανό άγιο. Το πλήρωμα δηλαδή τοπικής εκκλησίας, ενορίας ή μονής, και τελικά η σύνοδος επισκόπων, που λειτουργεί επικυρωτικά, μπορεί να κάμει κάποιον, μετά τον θάνατόν του, άγιο.
Τέτοια αντίληψη, την οποία προϋποθέτει η λέξη αγιοποίηση είναι απόλυτα ξένη προς την θεολογία της Εκκλησίας. Άγιος είναι ο ενάρετος χριστιανός, στον οποίο έδωσε ο Θεός έκτατα χαρίσματα, ένεκα των οποίων διακρίθηκε στην αγάπη προς τον Θεό, στην γνώση της αληθείας και στην παραμυθία των ανθρώπων, ή ένεκα των βασανιστηρίων που υπέστη εκ των διωκτών της Εκκλησίας.
Τους αγίους αναδεικνύει ο Θεός και το δείχνει αυτό δια των παραδόξων σημείων, δηλαδή με τα θαύματα που οι άγιοι επιτελούν, εξηγεί ένας από τους νεώτερους θεολόγους ασκητές, ο Άγιος Αθανάσιος ο Πάριος. Άρα δεν είναι η σύνοδος ή το πλήρωμα τοπικής Εκκλησίας που αγιοποιούν ή που μπορούν να προβούν σε αγιοποίηση.
Η Σύνοδος της Εκκλησίας στη πράξη διακηρύξεως της αγιότητας ενός ανδρός, κάνει διακοίνωση γεγονότος ήδη εμφανούς και αποδεκτού από μικρό ή μεγάλο αριθμό αξιοπίστων μελών της Εκκλησίας. Και προβαίνει στην διακήρυξη όχι για ν’ αποκτήσει εγκυρότητα ο άγιος, αλλά για να πληροφορηθεί ευρύτερα το πλήρωμα της Εκκλησίας και να ευεργετείτε από τα χαρίσματα του αγίου.
============================================
-
nkope
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 1347
- Εγγραφή: Σάβ Απρ 08, 2006 5:00 am
- Τοποθεσία: Κοζάνη
- Επικοινωνία:
Κώστα όχι μόνο είναι Άγιοι όσοι αναφέρει ο nicdi αλλά και Ιερομάρτυρες. Όσες αντιρρήσεις κι αν έχεις για ενέργειες που έκαναν νωρίτερα το μαρτύριο για την αγάπη του Χριστού και του ποιμνίου δικαιώνει όπως λεν οι Πατέρες.
Αν ψάξεις τους βίους των αγίων που μαρτύρησαν κατά τη διάρκεια της τουρκικής σκλαβιάς, αλλά κι αργότερα στις περιοχές που συνέχισαν να κατέχουν οι Τούρκοι, θα δεις ότι υπήρχαν άνθρωποι που αρνήθηκαν την πίστη τους, αλλαξοπίστησαν δηλαδή για να σώσουν τη ζωή τους, επειδή όμως αργότερα μετανόησαν και μαρτύρησαν ανακηρύχτηκαν Άγιοι. Εσύ πιστεύεις ότι οι άνθρωποι αυτοί άξιζαν την αγιοσύνη περισσότερο από τον Άγιο Χρυσόστομο Σμύρνης και τους άλλους επισκόπους της περιοχής;
Θωμά είναι προφανές ότι ο Άγιος έψαχνε τη συνεργασία των υπολοίπων χριστιανικών δογμάτων για να σώσει το ποίμνιό του, άσχετα αν δεν τα κατάφερε.
Πάντως την άποψη μερί εθνικού ηγέτη που αναφέρεις nicdi ως αιτία για την άγρια δολοφονία του Αγίου λίγο περίεργη τη βλέπω. Λες να ήταν ο μόνος Χριστιανός που δολοφόνησαν μ΄αυτό τον άγριο τρόπο οι Τούρκοι; Εγώ έχω ακούσει και διαβάσει πάρα πολλές τέτοιες ιστορίες από τον καιρό της Μικρασιατικής καταστροφής.
Αν ψάξεις τους βίους των αγίων που μαρτύρησαν κατά τη διάρκεια της τουρκικής σκλαβιάς, αλλά κι αργότερα στις περιοχές που συνέχισαν να κατέχουν οι Τούρκοι, θα δεις ότι υπήρχαν άνθρωποι που αρνήθηκαν την πίστη τους, αλλαξοπίστησαν δηλαδή για να σώσουν τη ζωή τους, επειδή όμως αργότερα μετανόησαν και μαρτύρησαν ανακηρύχτηκαν Άγιοι. Εσύ πιστεύεις ότι οι άνθρωποι αυτοί άξιζαν την αγιοσύνη περισσότερο από τον Άγιο Χρυσόστομο Σμύρνης και τους άλλους επισκόπους της περιοχής;
Θωμά είναι προφανές ότι ο Άγιος έψαχνε τη συνεργασία των υπολοίπων χριστιανικών δογμάτων για να σώσει το ποίμνιό του, άσχετα αν δεν τα κατάφερε.
Πάντως την άποψη μερί εθνικού ηγέτη που αναφέρεις nicdi ως αιτία για την άγρια δολοφονία του Αγίου λίγο περίεργη τη βλέπω. Λες να ήταν ο μόνος Χριστιανός που δολοφόνησαν μ΄αυτό τον άγριο τρόπο οι Τούρκοι; Εγώ έχω ακούσει και διαβάσει πάρα πολλές τέτοιες ιστορίες από τον καιρό της Μικρασιατικής καταστροφής.
Τελευταία επεξεργασία από το μέλος nkope την Δευ Σεπ 10, 2007 10:16 am, έχει επεξεργασθεί 1 φορά συνολικά.
Αδελφοί,
"όπου ευρώ σε, εκεί και κρινώ σε"
Μόνο και μόνο την τελευταία ημέρα ζωής του
Αγίου Χρυσοστόμου Σμύρνης,
να λαμβάναμε υπ' όψιν,
έφθανε και περίσσευε
για να ανακηρυχτεί Αγιος.
Δόξα και Τιμή
στον Αγιο Χρυσόστομο.
Δόξα και Τιμή στην
μάνα Ελλάδα,
που βγάζει τέτοια παλλικάρια.
Δόξα και Τιμή η οποία πάει και σε εμάς
σε όλα τα παιδιά της Ελλάδος.
Αδελφέ silver,
να με συγχωρείς, αλλά δεν μπορούμε όλα
να τα πάμε με το "γράμμα",
το οποίο δεν επαρκεί για τον νου.
Ας αφήσουμε την "λογική" για τους Αγγλοσάξωνες.
Και πάλι να με συγχωρείς,
αλλά το λέω γιατί κατάλαβα ότι είσαι ανοιχτό μυαλό,
και γιατί έχω ιδιαίτερη αγάπη
για όσους έχουν καταθέσεις το αίμα τους.
ΖΗΤΩ Η ΕΛΛΑΣ !!!
"όπου ευρώ σε, εκεί και κρινώ σε"
Μόνο και μόνο την τελευταία ημέρα ζωής του
Αγίου Χρυσοστόμου Σμύρνης,
να λαμβάναμε υπ' όψιν,
έφθανε και περίσσευε
για να ανακηρυχτεί Αγιος.
Δόξα και Τιμή
στον Αγιο Χρυσόστομο.
Δόξα και Τιμή στην
μάνα Ελλάδα,
που βγάζει τέτοια παλλικάρια.
Δόξα και Τιμή η οποία πάει και σε εμάς
σε όλα τα παιδιά της Ελλάδος.
Αδελφέ silver,
να με συγχωρείς, αλλά δεν μπορούμε όλα
να τα πάμε με το "γράμμα",
το οποίο δεν επαρκεί για τον νου.
Ας αφήσουμε την "λογική" για τους Αγγλοσάξωνες.
Και πάλι να με συγχωρείς,
αλλά το λέω γιατί κατάλαβα ότι είσαι ανοιχτό μυαλό,
και γιατί έχω ιδιαίτερη αγάπη
για όσους έχουν καταθέσεις το αίμα τους.
ΖΗΤΩ Η ΕΛΛΑΣ !!!
-
silver
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 3145
- Εγγραφή: Παρ Δεκ 29, 2006 6:00 am
- Τοποθεσία: Κων/νος@Μόντρεαλ-Καναδά.
- Επικοινωνία:
=============================================
Ο nkope έγραψε :
Αλλά και αν τους αγιοποιήσουν, ματαίως αδελφέ. Στην Ορθοδοξία Ο Θεός
αναδεικνύει του Αγίους, και το δείχνει αυτό δια των παραδόξων σημείων, δηλαδή με τα θαύματα που οι Άγιοι επιτελούν.
==========================================
Ο nkope έγραψε :
Ο Αθανάσιος Διάκος, που σουβλίστηκε ζωντανός, ο Παπαφλέσας και όλοι οι άλλοι δεν έπεσαν για του Χριστού την Πίστη την αγία και της Πατρίδος την ελευθερία; Γιατί δεν τους αγιοποιούν;Κώστα όχι μόνο είναι Άγιοι όσοι αναφέρει ο nicdi αλλά και Ιερομάρτυρες. Όσες αντιρρήσεις κι αν έχεις για ενέργειες που έκαναν νωρίτερα το μαρτύριο για την αγάπη του Χριστού και του ποιμνίου δικαιώνει όπως λεν οι Πατέρες.
Αλλά και αν τους αγιοποιήσουν, ματαίως αδελφέ. Στην Ορθοδοξία Ο Θεός
αναδεικνύει του Αγίους, και το δείχνει αυτό δια των παραδόξων σημείων, δηλαδή με τα θαύματα που οι Άγιοι επιτελούν.
==========================================
-
nkope
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 1347
- Εγγραφή: Σάβ Απρ 08, 2006 5:00 am
- Τοποθεσία: Κοζάνη
- Επικοινωνία:
Κώστα μου, το ερώτημά σου πρέπει να το απευθύνεις προς την Ιερά Σύνοδο κι όχι σε μας. Υποθέτω πάντως ότι έχει σχέση με το γιατί πεθαίνει κανείς, για την Πατρίδα ή για την πίστη. Νομίζω ο Αθανάσιος Διάκος μαρτύρησε και για τα δυο και θα μπορούσε ν΄ανακυρηχθεί Άγιος, αλλά ο Παπαφλέσσας πέθανε πολεμώντας, ένας ηρωϊκός θάνατος, αλλά όχι μαρτύριο.
Όσο για τα θαύματα δε νομίζω ότι αποτελούν απόλυτο κριτήριο γιατί χιλιάδες Άγιοι Μάρτυρες, μαρτύρησαν μεν αλλά δεν έκαναν θαύματα γνωστά σε μας, ούτε εν ζωή ούτε μετά την κοίμησή τους.
Όσο για τα θαύματα δε νομίζω ότι αποτελούν απόλυτο κριτήριο γιατί χιλιάδες Άγιοι Μάρτυρες, μαρτύρησαν μεν αλλά δεν έκαναν θαύματα γνωστά σε μας, ούτε εν ζωή ούτε μετά την κοίμησή τους.