Όταν φύγαμε από το Όρος ήμασταν στεναχωρημένοι βέβαια αλλά είχαμε κάτι να περιμένουμε γιατί είχαμε κανονίσει να πάμε από τον τάφο του γέροντα.aposal έγραψε:Ευχαριστούμε για τις περιγραφές και τις φωτογραφίες. Να μας πεις και τι έγινε στον τάφο του μακαριστού Γέροντα!
Ταλαιπωρηθήκαμε φοβερά γιατί ρωτούσαμε πώς να πάμε ή που θα κατέβουμε και στην ουσία κανείς δεν ήξερε ούτε καν ο οδηγός του ΚΤΕΛ. Τέλος του είπαμε να μας αφήσει στα Βασιλικά, γιατί το είχα βρει εγώ στο δίκτυο.
Εκεί μας έλεγαν ότι θα δυσκολευτούμε γιατί εκείνη τη μέρα δεν είχε συγκοινωνία συχνή και ταξί θα βρίσκαμε δύσκολα.
Καθόμασταν με τα πράγματα μας μέσα στη ζέστη. Τότε μου λέει ο φίλος που είχαμε πάει μαζί ότι ήθελε να πάει παρακάτω μπας και δει να περνάει τίποτα. Του λέω εντάξει και όπως τον είδα να ξεμακραίνει είπα μέσα μου : "Γεροντάκο μου για σένα κάναμε όλο αυτό το ταξίδι, έτσι φορτωμένοι, να έρθουμε να σε προσκυνήσουμε, φέρτα βολικά να τα καταφέρουμε¨. Αυτό, μόνο αυτό.
Τότε, βλέπω τον φίλο μου να κάνει νόημα σε κάποιον. Δευτερόλεπτα μετά, ήρθε με ένα ταξί. Μπαίνω μέσα χαρούμενος και τον βλέπω κι αυτόν χαμογελαστό.
Το άσχημο ήταν όμως ότι ο ταξιτζής ήταν καινούργιος και δεν είχε ιδέα από την περιοχή. Πηγαίναμε με το ταξί, περάσαμε τα έξι χιλιόμετρα που μας είχαν πει και τίποτα. Μας ρώτησε ο ταξιτζής γιατί πάμε εκεί και του είπαμε. Ήξερε λίγα για τον γέροντα. Μας περιέγραψε ένα περιστατικό από τη ζωή του και το πώς δεν πίστευε μέχρι που είδε την Παναγία μας στον ύπνο του.
Τότε εγώ βλέπω πιο μακριά ένα τζιπάκι σταματημένο κι έναν κύριο απ΄ έξω. Τους λέω να σταματήσουμε να τον ρωτήσουμε. Ήταν λίγο διστακτικοί αλλά τελικά σταμάτησε.
Του λέει τότε :"Φίλε, τα παιδιά από εδώ είναι από Αθήνα και θέλουν να πάνε στο τάδε Μοναστήρι και μετά να φύγουν με το αεροπλάνο, ξέρεις τίποτα;"
Να μην τα πολυλογώ, αυτός μας είπε πώς να βρούμε το Μοναστήρι. Φύγαμε και λίγο παρακάτω διαπιστώσαμε ότι ερχόταν πίσω μας, σχεδόν κολλητά στο ταξί. Ο ταξιτζής κι εμείς παραξενευτήκαμε. Τον είδαμε τότε να μας προσπερνά και να μας κάνει νόημα να τον ακολουθήσουμε όπως και κάναμε.
Τελικά φτάσαμε έξω από το απίθανο Μοναστήρι και τον είδαμε να μιλάει στο κινητό του.
Εμείς τότε αρχίσαμε να ρωτάμε τον ταξιτζή, πόσα ήθελα για να περιμένει να μας πάει μετά στο αεροδρόμιο.
Αυτός χαμογελούσε κι έλεγε ότι όλο αυτό παραήταν σύμπτωση και να μη στεναχωριόμαστε για τα χρήματα.
Τότε μας πλησιάζει ο ευγενικός κύριος με το τζιπ και μας λέει :
"Είναι λίγο περίεργα τα πράγματα σήμερα. Χωρίς να έχω σήμερα συγκεκριμένη δουλειά, πέρασα από εκεί που με βρήκατε. Εκεί είχε γίνει ένα ατύχημα, και μία κοπέλα που τελικά ευτυχώς δεν χτύπησε, χωρίς να με ξέρει, μου ζήτησε να έρθω στο Μοναστήρι να ανάψω κερί στον γέροντα για να τον ευχαριστήσει. Έτσι με βρήκατε. Μην στεναχωριέστε (το είπε γιατί ήταν 15.30 και το μοναστήρι άνοιγε στις 16.00 και θα έγραφε το ταξί) γιατί είμαι ο υπεύθυνος της Μονής και ζήτησα από τις αδερφές και θα ανοίξουν νωρίτερα για εσάς."
Τρελαθήκαμε από τη χαρά μας, και ειδικά όταν μου είπε ο φίλος μου ότι είχε παρακαλέσει τον γέροντα Παίσιο, να μας έρθουν βολικά. Ό,τι κι εγώ δηλαδή....
Είδατε; δεν πιστεύω ότι ήταν σύμπτωση. Ο γέροντας ήταν εκεί και μας φρόντισε.
Ο ταξιτζής, ο Κώστας, όχι μόνο δεν πήρε παραπάνω χρήματα, πήρε πολύ λιγότερα, ανταλλάξαμε τηλέφωνα και γίναμε φίλοι.
Φεύγοντας του είπα ότι ο γέροντας Παίσιος, επειδή δε μας εκμεταλλεύθηκε, δε θα τον αφήσει έτσι.
Προτού πετάξουμε για Αθήνα μου τηλεφώνησε να μου πει πόσο δίκιο είχα, και ότι από την ώρα που μας άφησε τρελάθηκε στη δουλειά....
Πώς να μη χαρακτηρίζω λοιπόν αυτές τις τρεις μέρες σαν τις καλύτερες μέρες στη ζωή μου; Πώς είναι δυνατόν να τα δω όλα με τα μάτια της λογικής; δεν νομίζω να είναι δυνατόν...
Σας ευχαριστώ για το χρόνο σας..
που πεινει νερό? Μερικές ειναι οντως κοκαλιαρες καπως, αυτες κοντα στο φουρνο παντως καλοθρεμμενες 
