Το φόρουμ εν Άθω- ένα αξέχαστο ταξίδι, ένα προσκύνημα ζωής
Δημοσιεύτηκε: Δευ Μάιος 31, 2010 6:37 am
Παρασκευή 14 Μαΐου
Ευλογημένη η μέρα που ξεκίνησε!
Δεν είναι τυχαίο που στον Αθω ξημέρωσε Πρωτομαγιά με το παλιό ημερολόγιο!
Εφτασε λοιπόν ο καιρός για το φορουμικό προσκύνημα.
Μία μία τις μετρούσαμε τις μέρες τόσους μήνες.
Το ταξίδι της παρέας ουσιαστικά ξεκινούσε το Σάββατο, αλλά προσωπικά έπρεπε να ανέβω στην Κόρινθο να διανυκτερεύσω, για να ξεκινήσω το πρωί της επομένης για το πρώτο σημείο συνάντησης, τον ισθμό. Το λεωφορείο θα αναχωρούσε στις 5 το απόγευμα.
Βουνό η δουλειά στο γραφείο.
Πολλά πράγματα έπρεπε να “μαζευτούν”, για να μην με ακολουθήσουν οι σκοτούρες και οι έγνοιες στο Ορος.
Πέρα από τις τελευταίες εργασιακές δυσχέρειες, παρουσιάστηκε και ένα επιπρόσθετο απρόοπτο. Το διαρκώς αναμμένο κόκκινο λαμπάκι του EPSON.
Δεν μπορούσα να εκτυπώσω τα πάνω από 1200 ονόματα μνημόνευσης υπέρ υγείας και αναπαύσεως, τα οποία μου έκανε την τιμή να μου εμπιστευθεί το φόρουμ με δεκάδες μηνύματα.
Και πόσο ωραία τα είχα καταμερίσει! Είχα χωρίσει το (ηλεκτρονικό) χαρτί Α4 σε 8 ίσα μέρη, που το κάθε μέρος είχε 25 ονόματα. Με 200 ονόματα λοιπόν ανά χαρτί, με 6-7 εκτυπώσεις θα είχε λήξει το θέμα. Θα έκοβα με το ψαλίδι τα 8 κομματάκια και όλα θα ήταν απλούστατα. Και αν μάλιστα τύπωνα περισσότερα αντίτυπα, τότε θα υπήρχε η δυνατότητα να δοθούν προς μνημόνευση τα ονόματα σε περισσότερες από μία μονές.
Δυστυχώς δεν προνόησα, δεν φρόντισα εγκαίρως γι' αυτό.
Και πλήρωσα το τίμημα.
Μούδιασε το χέρι μου, να γράψω γρήγορα-γρήγορα τις μνημονεύσεις, σε πρόχειρες κόλλες, γιατί χρόνος πολύς δεν υπήρχε. Την διαλογή και το μοίρασμα σε μικρότερα χαρτιά, θα την έκανα στο Ορος.
Στις 5 παρά δέκα, ήμουν στο πρακτορείο των ΚΤΕΛ.
Επικρατούσε ιδιαίτερη ζέστη, παράξενη για την εποχή, μαζί με συννεφιά.
Ενα πέπλο νεφών κάλυπτε το φως του ήλιου και σε συνδυασμό με μιά υψηλή υγρασία, δημιουργούσε μια κάπως “πνιγηρή” αίσθηση.
Σε ολόκληρη τη διαδρομή προς την Κόρινθο, σκεφτόμουν πρόσωπα γνωστά, αδελφών και συμπροσκυνητών που είχα ήδη γνωρίσει από πριν.
Αλλά και πρόσωπα αγνώστων ως τώρα, που θα τους συναντούσα την άλλη μέρα για πρώτη φορά. Σε αυτά τα άγνωστα πρόσωπα, έδινα αυθαίρετα και φανταστικά χαρακτηριστικά, τα οποία προκύπτουν άθελα (και συνήθως αποδεικνύονται εντελώς λανθασμένα). Χαρακτηριστικά που του καθενός ο νους συνειρμικά και μυστηριωδώς εικάζει, όταν έχεις μιλήσει με κάποιον στο τηλέφωνο ή έχεις διαβάσει γραπτά του.
Το βράδυ στην Κόρινθο, ο φίλος που με φιλοξενούσε με ρώτησε:
“Καλά, τους ξέρεις όλους αυτούς τους 20 και βάλε, που θα βρεθείς μαζί τους για μιά ολόκληρη βδομάδα?”
“Κάποιους ναι, τους περισσότερους όχι και τόσο”, του απάντησα.
“Δύσκολο μου φαίνεται το πράγμα”, μου είπε.
“Πιστεύω ότι όλα θα πάνε κατ' ευχήν”, αποκρίθηκα.
Το βραδάκι άρχισε να φυσά και η θερμοκρασία έκανε μιά απότομη “βουτιά”.
Κατά τη μία τη νύχτα έπεσα για ύπνο, έχοντας πιεί και τις μπυρίτσες μου!
Εβαλα το κινητό τηλέφωνο-ξυπνητήρι, να χτυπήσει στις 7.
Το ραντεβού στην παλιά γέφυρα του ισθμού με την Πελοποννησιακή ομάδα, είχε οριστεί για τις 8.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ - ΕΛΠΙΖΩ ΜΕΧΡΙ ΤΙΣ ΑΥΓΟΥΣΤΙΑΤΙΚΕΣ ΔΙΑΚΟΠΕΣ ΝΑ ΤΟ' ΧΩ ΤΕΛΕΙΩΣΕΙ!
Ευλογημένη η μέρα που ξεκίνησε!
Δεν είναι τυχαίο που στον Αθω ξημέρωσε Πρωτομαγιά με το παλιό ημερολόγιο!
Εφτασε λοιπόν ο καιρός για το φορουμικό προσκύνημα.
Μία μία τις μετρούσαμε τις μέρες τόσους μήνες.
Το ταξίδι της παρέας ουσιαστικά ξεκινούσε το Σάββατο, αλλά προσωπικά έπρεπε να ανέβω στην Κόρινθο να διανυκτερεύσω, για να ξεκινήσω το πρωί της επομένης για το πρώτο σημείο συνάντησης, τον ισθμό. Το λεωφορείο θα αναχωρούσε στις 5 το απόγευμα.
Βουνό η δουλειά στο γραφείο.
Πολλά πράγματα έπρεπε να “μαζευτούν”, για να μην με ακολουθήσουν οι σκοτούρες και οι έγνοιες στο Ορος.
Πέρα από τις τελευταίες εργασιακές δυσχέρειες, παρουσιάστηκε και ένα επιπρόσθετο απρόοπτο. Το διαρκώς αναμμένο κόκκινο λαμπάκι του EPSON.
Δεν μπορούσα να εκτυπώσω τα πάνω από 1200 ονόματα μνημόνευσης υπέρ υγείας και αναπαύσεως, τα οποία μου έκανε την τιμή να μου εμπιστευθεί το φόρουμ με δεκάδες μηνύματα.
Και πόσο ωραία τα είχα καταμερίσει! Είχα χωρίσει το (ηλεκτρονικό) χαρτί Α4 σε 8 ίσα μέρη, που το κάθε μέρος είχε 25 ονόματα. Με 200 ονόματα λοιπόν ανά χαρτί, με 6-7 εκτυπώσεις θα είχε λήξει το θέμα. Θα έκοβα με το ψαλίδι τα 8 κομματάκια και όλα θα ήταν απλούστατα. Και αν μάλιστα τύπωνα περισσότερα αντίτυπα, τότε θα υπήρχε η δυνατότητα να δοθούν προς μνημόνευση τα ονόματα σε περισσότερες από μία μονές.
Δυστυχώς δεν προνόησα, δεν φρόντισα εγκαίρως γι' αυτό.
Και πλήρωσα το τίμημα.
Μούδιασε το χέρι μου, να γράψω γρήγορα-γρήγορα τις μνημονεύσεις, σε πρόχειρες κόλλες, γιατί χρόνος πολύς δεν υπήρχε. Την διαλογή και το μοίρασμα σε μικρότερα χαρτιά, θα την έκανα στο Ορος.
Στις 5 παρά δέκα, ήμουν στο πρακτορείο των ΚΤΕΛ.
Επικρατούσε ιδιαίτερη ζέστη, παράξενη για την εποχή, μαζί με συννεφιά.
Ενα πέπλο νεφών κάλυπτε το φως του ήλιου και σε συνδυασμό με μιά υψηλή υγρασία, δημιουργούσε μια κάπως “πνιγηρή” αίσθηση.
Σε ολόκληρη τη διαδρομή προς την Κόρινθο, σκεφτόμουν πρόσωπα γνωστά, αδελφών και συμπροσκυνητών που είχα ήδη γνωρίσει από πριν.
Αλλά και πρόσωπα αγνώστων ως τώρα, που θα τους συναντούσα την άλλη μέρα για πρώτη φορά. Σε αυτά τα άγνωστα πρόσωπα, έδινα αυθαίρετα και φανταστικά χαρακτηριστικά, τα οποία προκύπτουν άθελα (και συνήθως αποδεικνύονται εντελώς λανθασμένα). Χαρακτηριστικά που του καθενός ο νους συνειρμικά και μυστηριωδώς εικάζει, όταν έχεις μιλήσει με κάποιον στο τηλέφωνο ή έχεις διαβάσει γραπτά του.
Το βράδυ στην Κόρινθο, ο φίλος που με φιλοξενούσε με ρώτησε:
“Καλά, τους ξέρεις όλους αυτούς τους 20 και βάλε, που θα βρεθείς μαζί τους για μιά ολόκληρη βδομάδα?”
“Κάποιους ναι, τους περισσότερους όχι και τόσο”, του απάντησα.
“Δύσκολο μου φαίνεται το πράγμα”, μου είπε.
“Πιστεύω ότι όλα θα πάνε κατ' ευχήν”, αποκρίθηκα.
Το βραδάκι άρχισε να φυσά και η θερμοκρασία έκανε μιά απότομη “βουτιά”.
Κατά τη μία τη νύχτα έπεσα για ύπνο, έχοντας πιεί και τις μπυρίτσες μου!
Εβαλα το κινητό τηλέφωνο-ξυπνητήρι, να χτυπήσει στις 7.
Το ραντεβού στην παλιά γέφυρα του ισθμού με την Πελοποννησιακή ομάδα, είχε οριστεί για τις 8.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ - ΕΛΠΙΖΩ ΜΕΧΡΙ ΤΙΣ ΑΥΓΟΥΣΤΙΑΤΙΚΕΣ ΔΙΑΚΟΠΕΣ ΝΑ ΤΟ' ΧΩ ΤΕΛΕΙΩΣΕΙ!