Αγιορείτικες εμπειρίες
Δημοσιεύτηκε: Τρί Οκτ 03, 2017 7:33 pm
Ο λόγος δεν είναι το δυνατό μου σημείο και έτσι δείλιαζα να πάρω την απόφαση να γράψω δυο κουβέντες για την επαφή μου με το Άγιο Όρος.
Επειδή όμως όπως έχω γράψει έχω ωφεληθεί τα μέγιστα από όλα αυτά που διάβασα κατά καιρούς σε αυτό το φόρουμ παίρνω το θάρρος να καταθέσω την δική μου εμπειρία προσθέτοντας το ελάχιστο στην δική σας προσπάθεια.
Από τότε που εξέφρασα το πρώτο θέλω για να επισκεφτώ το Άγιο Όρος έχουν περάσει 30 ολόκληρα χρόνια αλλά μόλις πέρσι ευλόγησε η Παναγιά να γίνει το θέλω μου πραγματικότητα.
Πριν 30 χρόνια λοιπόν το 1987 στην κατασκήνωση της μητρόπολης όπου πήγαινα μας επισκέφτηκε ο π.Αθανάσιος ο Σιμωνοπετρίτης και είχαμε μια πρώτη γεύση από τι σημαίνει επαφή με αγιορείτη μοναχό αλλά και από την ζωή του Αγίου Όρους μιας και μας είχανε προβάλει την ταινία «Άθως, Χίλια χρόνια σαν μια μέρα».
Δεν μπορώ να ξεχάσω πως περιμέναμε πως και πως να βραδιάσει να κρεμάσουμε το σεντόνι και να στηθεί η μηχανή προβολής, άλλες εποχές και μόνο η διαδικασία ήταν μαγεία από μόνη της και όλοι εμείς οι κατασκηνωτές καθισμένοι κατάχαμα να παρακολουθούμε την καθημερινότητα ενός μοναχού στο μοναστήρι, καθημερινότητα που επαναλαμβάνεται συνεχώς έτσι ώστε η μία μέρα να φαντάζει ίδια και να καλύπτει έτσι τα χίλια χρόνια ζωής του Αγίου Όρους.
Θυμάμαι σαν τώρα την πρώτη κουβέντα γνωριμίας που είχα με τον π.Αθανάσιο και αφορούσε την ημερομηνία κατά την οποία γιορτάζω και την υπόσχεσή του να μου στείλει τον βίο του αγίου μου μόλις γυρίσει στο μοναστήρι.
Την υπόσχεσή του την κράτησε και κάπως έτσι ήρθε το πρώτο εγκεφαλικό για τους δικούς μου που με περίμεναν με το φάκελο στο χέρι γυρνώντας από το σχολείο και ερωτήσεις του τύπου τι γράμματα είναι αυτά, κοίτα το σχολείο σου μην σε ψάχνουμε σε κανένα μοναστήρι.
Μπορεί να πήγαινα στο κατηχητικό ή στην κατασκήνωση της μητρόπολης αλλά θα έλεγα ότι μάλλον ακολουθούσα την παρέα και όχι ότι ήμουν πιστός ακόλουθος της χριστιανικής ζωής οπότε δικαιολογώ και την αντίδραση των γονέων μου που πραγματικά ξαφνιάστηκαν.
Η λέξη ιντερνετ τότε μας ήταν παντελώς άγνωστη οπότε άλλος τρόπος για να μπορέσουμε να πάρουμε πάλι μια γεύση από αυτά που είδαμε και ακούσαμε δεν υπήρχε, κατ΄ επέκταση αν θέλαμε να τα ξαναζήσουμε θα έπρεπε να επισκεφτούμε εμείς το Όρος.
Επί 29 χρόνια για την ακρίβεια κάναμε σχέδια και συζητήσεις για το πότε βολεύει να κάνουμε αυτή την «εκδρομή», μάλλον έτσι την καταλαβαίναμε τότε, αλλά όπως καταλαβαίνετε πάντα υπήρχε κάτι που οδηγούσε στην ματαίωσή της.
Τα πρώτα χρόνια η ηλικία καθότι κάτω των 18, μετά οι σπουδές για όσους συνεχίσαμε ή το στρατιωτικό που δεν βόλευε, οι υποχρεώσεις (σχέσεις) που μας κρατούσαν και αργότερα οι δουλειές, η οικογένεια και τα παιδιά.
Και τα χρόνια περνάνε και μεις μένουμε μόνοι που λέει και το τραγούδι και έτσι συνειδητοποίησα πώς για να συντονιστεί η παρέα θα χρειαστεί να περάσουν άλλα 30 χρόνια και ίσως ακόμη θα περιμένω.
Και καλά θα μου πείτε σου πήρε τόσο καιρό για να καταλάβεις κάτι που φώναζε από μακριά;
Τώρα που βλέπω και γω προς τα πίσω καταλαβαίνω την ουσία της έκφρασης που έμαθα εκ τον υστέρων «ας είναι ευλογημένο».
Όλα αυτά τα εμπόδια, οι αναβολές είχαν το σκοπό τους έτσι ώστε όλα να γίνουν την στιγμή που πρέπει για να ωφεληθείς όσο το δυνατόν περισσότερο. Τίποτε δεν είναι τυχαίο όταν μιλάμε για το Άγιο Όρος.
Συνειδητοποίησα με τον καιρό πως το αρχικό θέλω που αφορούσε εκδρομή – βόλτα – διακοπές όπως θέλετε πέστε το, είχε μεστώσει μέσα μου και είχε γίνει ανάγκη για προσκύνημα, ευλογία, πατερική συμβουλή.
Κάπως έτσι έφτασε ο Ιούλιος του 16 και ενώ είμαι στην δουλειά μου, σηκώνω το τηλέφωνο και η κλήση προς την Σιμωνόπετρα έγινε πραγματικότητα, το πρώτο βήμα έτσι εντελώς ξαφνικά είχε γίνει.
Καθώς περιμένω μια απάντηση ακούω πρώτα τους χτύπους της καρδιάς μου καθώς οι παλμοί της έχουν πάει ήδη στο Θεό και μετά την ήσυχη φωνή ενός γέροντα.
Αραδιάζω με φόρα όλο το κατεβατό που είχα στο μυαλό μου, με μια ανάσα λες και θα τελείωνε ο χρόνος που είχα στην διάθεσή μου και δεν θα προλάβαινα να ακούσω το τι θα μου έλεγαν γιατί θα έκλεινε η γραμμή.
«Είναι η πρώτη φορά, θέλω να φιλοξενηθώ, θέλω να συναντήσω τον τάδε γέροντα, πως θα ξέρω αν είναι στην μονή» και άλλα τέτοια.
Στην άλλη άκρη βρισκόταν ο π. Εφραίμ για όσους τον έχουν γνωρίσει και με την χαρακτηριστική του ομιλία με προσγείωσε λίγο ανώμαλα μεν αλλά με παρακίνησε να συνεχίσω την προσπάθειά μου.
«Εφόσον είναι η πρώτη φορά με το καλό να έρθεις να πάρεις την ευλογία αλλά το δύσκολο παιδί μου είναι ότι την ημερομηνία που διάλεξες η μονή γιορτάζει την συνκτήτορά της Αγία Μαγδαληνή και δεν ξέρω αν θα υπάρχει δυνατότητα φιλοξενίας καθότι θα υπάρχει ήδη πολύς κόσμος.
Να στείλεις όμως το αίτημά σου για να εξεταστεί και αν είναι ευλογημένο να έρθεις».
Καινούργια δεδομένα, συνκτήτορας και μάλιστα γυναίκα, να μια αντίθεση σε όλα αυτά που άκουγα κατά καιρούς για το Όρος (μάλλον περιπεχτικά και υποτιμητικά) ότι δηλαδή δεν υπάρχει πουθενά ούτε εικόνα αγίας μιας και δεν επιτρέπεται τίποτα το θηλυκό εκτός από την μορφή της Παναγίας.
Η στεναχώρια μου μεγάλη αλλά τα λόγια του γέροντα είχαν τόση γλυκύτητα που δεν με πήρε από κάτω και συνέχισα ακάθεκτος ετοιμάζοντας το mail προς την μονή.
Τότε συνειδητοποιώ την δυσκολία του πράγματος καθώς στα μέσα Ιουλίου προσπαθώ να ζητήσω φιλοξενία στην πιο δύσκολη ίσως μονή πάνω σ΄ αυτό το θέμα για τρεις βδομάδες αργότερα, το σαββατοκύριακο στις 5 Αυγούστου και καταλαβαίνω ότι οι πιθανότητές μου είναι μάλλον μονοψήφιο νούμερο.
“Ζήτα και θα σου δοθεί” σκέφτομαι οπότε συνεχίζω και ότι βγει.
Την επόμενη μέρα τα εισερχόμενα κοσμεί και ένα mail από την Σιμωνόπετρα, η καρδιά μου πάει να σπάσει, ή τώρα ή ποτέ σκέφτομαι και το ανοίγω.
«Σε απάντηση του αιτήματός σας για φιλοξενία στην Ιερά Μονή μας κατά την 05.08.16, σας πληροφορούμε ότι είναι δυνατή η διανυκτέρευσή σας κατά την παραπάνω ημερομηνία.
Κατά την τάξη του Αγίου Όρους, αλλά και λόγω των περιορισμένων θέσεων φιλοξενίας η διανυκτέρευσή σας θα είναι μόνο μία νύκτα.
Εκτός απροόπτου θα είναι εφικτή η συνάντησή σας με τον π.Αθανάσιο.»
Όπως καταλαβαίνετε το έχω κρατήσει, το διαβάζω και το ξαναδιαβάζω για να σιγουρευτώ ότι βλέπω καλά.
Ευτυχώς οι πιθανότητες δεν επαληθεύτηκαν και νιώθω με το ένα πόδι στο Όρος.
Και λέω με το ένα γιατί δεν έχω κλείσει ακόμη διαμονητήριο.
Ευκολάκι σκέφτομαι και παίρνω το γραφείο προσκυνητών για να βγάλω το διαμονητήριό μου.
Με το αέρα της επιτυχίας για την φιλοξενία στην μονή ζητάω είσοδο για την συγκεκριμένη ημερομηνία αναφέροντας και ότι έχω τακτοποιήσει την εκεί διαμονή πιστεύοντας τρομάρα μου ότι θα παίζε κάποιο ρόλο.
Η απάντηση πάλι μου κόβει τα πόδια.
«Πρώτη φορά κύριε μπαίνετε στο Όρος; Θα έπρεπε να ξέρετε πως καλό θα ήτανε να κλείνατε πρώτα σε μας την ημερομηνία εισόδου και κατόπιν να συζητούσατε με την μονή γιατί τώρα μπορεί να έχετε φιλοξενία αλλά να είναι καλυμμένες οι θέσεις και να μην μπορούμε να εκδώσουμε διαμονητήριο».
Άφωνος, τώρα τι γίνεται σκέφτομαι και περιμένω την αντιπρόταση.
Ζητάει τα στοιχεία μου και μου λέει ένα απλό εντάξει που δεν κατάλαβα που πήγαινε.
Ακόμη περιμένω εγώ, εντάξει μου ξαναλέει κύριε θα παραλάβετε το διαμονητήριό σας από το γραφείο στην Ουρανούπολη.
Αυτό είναι δεν μπορώ ακόμη να το πιστέψω, κάτι που περίμενα 29 χρόνια κανονίστηκε με δυο τηλέφωνα κόντρα σε όλες τις πιθανότητες χρονικά και την ημέρα που πανηγυρίζει η μονή την συνκτήτορά της που κοίτα να δεις σύμπτωση είναι και το όνομα της συζύγου μου.
Τυχαίο; Μάλλον ευλογημένο θα το έλεγα.
Αρχίζω πλέον να μετράω τις μέρες αντίστροφα, ευτυχώς ήταν λίγες και προσπαθώ να κάνω ένα υποτυπώδες πρόγραμμα για το πώς θα κινηθώ.
Πάλι ζήτημα, έχω κανονίσει την μία μέρα μόνο μετά τι γίνεται.
Ακούω προτάσεις για πολλά μοναστήρια αλλά δεν έχω ιδέα για το πως μετακινήσε, λεωφορεία, ταξί, μονοπάτια σαν να δυσκολεύει το πράγμα.
Πέφτει σαν πρόταση η μονή Διονυσίου, κοντά ακόμη και με τα πόδια μου λένε και γω το πιστεύω.
Τηλέφωνο στην Διονυσίου λοιπόν μόλις 2 βδομάδες πριν μέσα στο κατακαλόκαιρο για να κλείσω το πρώτο σαββατοκύριακο του Αυγούστου.
Εννοείται πως όλα κύλισαν ομαλά και η φιλοξενία κλείστηκε.
Μάλλον το προσκύνημα αυτό είχε τακτοποιηθεί από ψηλά και τίποτε δεν το σταματούσε.
Τελευταίο βράδυ, άντε να κοιμηθώ να ξημερώσει να φύγω, αμ δε τα μάτια δεν κλείνουν, 2 το βράδυ και νομίζω ότι είναι απόγευμα.
Με τα χίλια ζόρια κοιμάμαι για λίγο αλλά κατά τις 5 το μάτι γαρίδα.
Μ’ άρεσε που είχα βάλει και 2 ξυπνητήρια μήπως γίνει κάτι και δεν ξυπνήσω.
Επιτέλους ξεκινάω, βάζω την ζώνη μου και ξεκινάω.
Επιλογή μου ο κάτω δρόμος Πολύγυρος – Βράσταμα – Γομάτι – Ιερισσός, υπάρχει τόση ησυχία που νομίζω πως είμαι μέσα σε σκηνικό ταινίας, μια μικρή αλεπού καθόταν αμέριμνη στη μέση του δρόμου και θύμωσα με τον εαυτό μου που περνώντας την χάλασα αυτή την ηρεμία και την ανάγκασα να τρέξει προς το δάσος.
Στο βάθος τώρα φαίνεται η θάλασσα και ο Άθως, πόσες φορές είχε τύχει πριν να βρίσκομαι σε σημεία που φαινόταν αλλά ποτέ δεν έδωσα σημασία, τώρα ήταν διαφορετικά, τα μάτια καρφωμένα στην κορυφή, ήταν ο προορισμός μου.
Περνώντας από την Ιερισσό βλέπω τους προσκυνητές που είχαν για προορισμό τους τις μονές της ανατολικής πλευράς να είναι έτοιμοι για επιβίβαση στο ταχύπλοο ενώ στην Τρυπητή πετυχαίνω το φέρρυ που ξεκινούσε για την Ουρανούπολη, ούτε ραντεβού να είχαμε.
Σε λίγο ο πύργος της Ουρανούπολης ξεπροβάλει μπροστά μου και με προετοιμάζει για την βουτιά στο διαφορετικό, για τις εικόνες μιας άλλης εποχής.
Είμαι ήδη μέσα στο γραφείο των προσκυνητών «την ταυτότητά σας κύριε» και το άγχος της τελευταίας στιγμής, μήπως ξέχασα την ταυτότητα, πόσο πιθανό ήταν και όμως το σκέφτηκα πέρασε από το μυαλό μου.
Με το διαμονητήριο στα χέρια τροχάδην για το εκδοτήριο του φέρρυ, την επόμενη φορά που θα καθόμουν εκεί μπροστά δεν θα έπαιρνα εισιτήριο αλλά θα γραφόμουν σε λίστα αναμονής, αλλάζουν τα πράγματα.
Αυτή την φορά όμως είμαι έτοιμος και κάθομαι ήδη στο πλοίο, το ταξίδι αρχίζει.
Συνεχίζεται
Επειδή όμως όπως έχω γράψει έχω ωφεληθεί τα μέγιστα από όλα αυτά που διάβασα κατά καιρούς σε αυτό το φόρουμ παίρνω το θάρρος να καταθέσω την δική μου εμπειρία προσθέτοντας το ελάχιστο στην δική σας προσπάθεια.
Από τότε που εξέφρασα το πρώτο θέλω για να επισκεφτώ το Άγιο Όρος έχουν περάσει 30 ολόκληρα χρόνια αλλά μόλις πέρσι ευλόγησε η Παναγιά να γίνει το θέλω μου πραγματικότητα.
Πριν 30 χρόνια λοιπόν το 1987 στην κατασκήνωση της μητρόπολης όπου πήγαινα μας επισκέφτηκε ο π.Αθανάσιος ο Σιμωνοπετρίτης και είχαμε μια πρώτη γεύση από τι σημαίνει επαφή με αγιορείτη μοναχό αλλά και από την ζωή του Αγίου Όρους μιας και μας είχανε προβάλει την ταινία «Άθως, Χίλια χρόνια σαν μια μέρα».
Δεν μπορώ να ξεχάσω πως περιμέναμε πως και πως να βραδιάσει να κρεμάσουμε το σεντόνι και να στηθεί η μηχανή προβολής, άλλες εποχές και μόνο η διαδικασία ήταν μαγεία από μόνη της και όλοι εμείς οι κατασκηνωτές καθισμένοι κατάχαμα να παρακολουθούμε την καθημερινότητα ενός μοναχού στο μοναστήρι, καθημερινότητα που επαναλαμβάνεται συνεχώς έτσι ώστε η μία μέρα να φαντάζει ίδια και να καλύπτει έτσι τα χίλια χρόνια ζωής του Αγίου Όρους.
Θυμάμαι σαν τώρα την πρώτη κουβέντα γνωριμίας που είχα με τον π.Αθανάσιο και αφορούσε την ημερομηνία κατά την οποία γιορτάζω και την υπόσχεσή του να μου στείλει τον βίο του αγίου μου μόλις γυρίσει στο μοναστήρι.
Την υπόσχεσή του την κράτησε και κάπως έτσι ήρθε το πρώτο εγκεφαλικό για τους δικούς μου που με περίμεναν με το φάκελο στο χέρι γυρνώντας από το σχολείο και ερωτήσεις του τύπου τι γράμματα είναι αυτά, κοίτα το σχολείο σου μην σε ψάχνουμε σε κανένα μοναστήρι.
Μπορεί να πήγαινα στο κατηχητικό ή στην κατασκήνωση της μητρόπολης αλλά θα έλεγα ότι μάλλον ακολουθούσα την παρέα και όχι ότι ήμουν πιστός ακόλουθος της χριστιανικής ζωής οπότε δικαιολογώ και την αντίδραση των γονέων μου που πραγματικά ξαφνιάστηκαν.
Η λέξη ιντερνετ τότε μας ήταν παντελώς άγνωστη οπότε άλλος τρόπος για να μπορέσουμε να πάρουμε πάλι μια γεύση από αυτά που είδαμε και ακούσαμε δεν υπήρχε, κατ΄ επέκταση αν θέλαμε να τα ξαναζήσουμε θα έπρεπε να επισκεφτούμε εμείς το Όρος.
Επί 29 χρόνια για την ακρίβεια κάναμε σχέδια και συζητήσεις για το πότε βολεύει να κάνουμε αυτή την «εκδρομή», μάλλον έτσι την καταλαβαίναμε τότε, αλλά όπως καταλαβαίνετε πάντα υπήρχε κάτι που οδηγούσε στην ματαίωσή της.
Τα πρώτα χρόνια η ηλικία καθότι κάτω των 18, μετά οι σπουδές για όσους συνεχίσαμε ή το στρατιωτικό που δεν βόλευε, οι υποχρεώσεις (σχέσεις) που μας κρατούσαν και αργότερα οι δουλειές, η οικογένεια και τα παιδιά.
Και τα χρόνια περνάνε και μεις μένουμε μόνοι που λέει και το τραγούδι και έτσι συνειδητοποίησα πώς για να συντονιστεί η παρέα θα χρειαστεί να περάσουν άλλα 30 χρόνια και ίσως ακόμη θα περιμένω.
Και καλά θα μου πείτε σου πήρε τόσο καιρό για να καταλάβεις κάτι που φώναζε από μακριά;
Τώρα που βλέπω και γω προς τα πίσω καταλαβαίνω την ουσία της έκφρασης που έμαθα εκ τον υστέρων «ας είναι ευλογημένο».
Όλα αυτά τα εμπόδια, οι αναβολές είχαν το σκοπό τους έτσι ώστε όλα να γίνουν την στιγμή που πρέπει για να ωφεληθείς όσο το δυνατόν περισσότερο. Τίποτε δεν είναι τυχαίο όταν μιλάμε για το Άγιο Όρος.
Συνειδητοποίησα με τον καιρό πως το αρχικό θέλω που αφορούσε εκδρομή – βόλτα – διακοπές όπως θέλετε πέστε το, είχε μεστώσει μέσα μου και είχε γίνει ανάγκη για προσκύνημα, ευλογία, πατερική συμβουλή.
Κάπως έτσι έφτασε ο Ιούλιος του 16 και ενώ είμαι στην δουλειά μου, σηκώνω το τηλέφωνο και η κλήση προς την Σιμωνόπετρα έγινε πραγματικότητα, το πρώτο βήμα έτσι εντελώς ξαφνικά είχε γίνει.
Καθώς περιμένω μια απάντηση ακούω πρώτα τους χτύπους της καρδιάς μου καθώς οι παλμοί της έχουν πάει ήδη στο Θεό και μετά την ήσυχη φωνή ενός γέροντα.
Αραδιάζω με φόρα όλο το κατεβατό που είχα στο μυαλό μου, με μια ανάσα λες και θα τελείωνε ο χρόνος που είχα στην διάθεσή μου και δεν θα προλάβαινα να ακούσω το τι θα μου έλεγαν γιατί θα έκλεινε η γραμμή.
«Είναι η πρώτη φορά, θέλω να φιλοξενηθώ, θέλω να συναντήσω τον τάδε γέροντα, πως θα ξέρω αν είναι στην μονή» και άλλα τέτοια.
Στην άλλη άκρη βρισκόταν ο π. Εφραίμ για όσους τον έχουν γνωρίσει και με την χαρακτηριστική του ομιλία με προσγείωσε λίγο ανώμαλα μεν αλλά με παρακίνησε να συνεχίσω την προσπάθειά μου.
«Εφόσον είναι η πρώτη φορά με το καλό να έρθεις να πάρεις την ευλογία αλλά το δύσκολο παιδί μου είναι ότι την ημερομηνία που διάλεξες η μονή γιορτάζει την συνκτήτορά της Αγία Μαγδαληνή και δεν ξέρω αν θα υπάρχει δυνατότητα φιλοξενίας καθότι θα υπάρχει ήδη πολύς κόσμος.
Να στείλεις όμως το αίτημά σου για να εξεταστεί και αν είναι ευλογημένο να έρθεις».
Καινούργια δεδομένα, συνκτήτορας και μάλιστα γυναίκα, να μια αντίθεση σε όλα αυτά που άκουγα κατά καιρούς για το Όρος (μάλλον περιπεχτικά και υποτιμητικά) ότι δηλαδή δεν υπάρχει πουθενά ούτε εικόνα αγίας μιας και δεν επιτρέπεται τίποτα το θηλυκό εκτός από την μορφή της Παναγίας.
Η στεναχώρια μου μεγάλη αλλά τα λόγια του γέροντα είχαν τόση γλυκύτητα που δεν με πήρε από κάτω και συνέχισα ακάθεκτος ετοιμάζοντας το mail προς την μονή.
Τότε συνειδητοποιώ την δυσκολία του πράγματος καθώς στα μέσα Ιουλίου προσπαθώ να ζητήσω φιλοξενία στην πιο δύσκολη ίσως μονή πάνω σ΄ αυτό το θέμα για τρεις βδομάδες αργότερα, το σαββατοκύριακο στις 5 Αυγούστου και καταλαβαίνω ότι οι πιθανότητές μου είναι μάλλον μονοψήφιο νούμερο.
“Ζήτα και θα σου δοθεί” σκέφτομαι οπότε συνεχίζω και ότι βγει.
Την επόμενη μέρα τα εισερχόμενα κοσμεί και ένα mail από την Σιμωνόπετρα, η καρδιά μου πάει να σπάσει, ή τώρα ή ποτέ σκέφτομαι και το ανοίγω.
«Σε απάντηση του αιτήματός σας για φιλοξενία στην Ιερά Μονή μας κατά την 05.08.16, σας πληροφορούμε ότι είναι δυνατή η διανυκτέρευσή σας κατά την παραπάνω ημερομηνία.
Κατά την τάξη του Αγίου Όρους, αλλά και λόγω των περιορισμένων θέσεων φιλοξενίας η διανυκτέρευσή σας θα είναι μόνο μία νύκτα.
Εκτός απροόπτου θα είναι εφικτή η συνάντησή σας με τον π.Αθανάσιο.»
Όπως καταλαβαίνετε το έχω κρατήσει, το διαβάζω και το ξαναδιαβάζω για να σιγουρευτώ ότι βλέπω καλά.
Ευτυχώς οι πιθανότητες δεν επαληθεύτηκαν και νιώθω με το ένα πόδι στο Όρος.
Και λέω με το ένα γιατί δεν έχω κλείσει ακόμη διαμονητήριο.
Ευκολάκι σκέφτομαι και παίρνω το γραφείο προσκυνητών για να βγάλω το διαμονητήριό μου.
Με το αέρα της επιτυχίας για την φιλοξενία στην μονή ζητάω είσοδο για την συγκεκριμένη ημερομηνία αναφέροντας και ότι έχω τακτοποιήσει την εκεί διαμονή πιστεύοντας τρομάρα μου ότι θα παίζε κάποιο ρόλο.
Η απάντηση πάλι μου κόβει τα πόδια.
«Πρώτη φορά κύριε μπαίνετε στο Όρος; Θα έπρεπε να ξέρετε πως καλό θα ήτανε να κλείνατε πρώτα σε μας την ημερομηνία εισόδου και κατόπιν να συζητούσατε με την μονή γιατί τώρα μπορεί να έχετε φιλοξενία αλλά να είναι καλυμμένες οι θέσεις και να μην μπορούμε να εκδώσουμε διαμονητήριο».
Άφωνος, τώρα τι γίνεται σκέφτομαι και περιμένω την αντιπρόταση.
Ζητάει τα στοιχεία μου και μου λέει ένα απλό εντάξει που δεν κατάλαβα που πήγαινε.
Ακόμη περιμένω εγώ, εντάξει μου ξαναλέει κύριε θα παραλάβετε το διαμονητήριό σας από το γραφείο στην Ουρανούπολη.
Αυτό είναι δεν μπορώ ακόμη να το πιστέψω, κάτι που περίμενα 29 χρόνια κανονίστηκε με δυο τηλέφωνα κόντρα σε όλες τις πιθανότητες χρονικά και την ημέρα που πανηγυρίζει η μονή την συνκτήτορά της που κοίτα να δεις σύμπτωση είναι και το όνομα της συζύγου μου.
Τυχαίο; Μάλλον ευλογημένο θα το έλεγα.
Αρχίζω πλέον να μετράω τις μέρες αντίστροφα, ευτυχώς ήταν λίγες και προσπαθώ να κάνω ένα υποτυπώδες πρόγραμμα για το πώς θα κινηθώ.
Πάλι ζήτημα, έχω κανονίσει την μία μέρα μόνο μετά τι γίνεται.
Ακούω προτάσεις για πολλά μοναστήρια αλλά δεν έχω ιδέα για το πως μετακινήσε, λεωφορεία, ταξί, μονοπάτια σαν να δυσκολεύει το πράγμα.
Πέφτει σαν πρόταση η μονή Διονυσίου, κοντά ακόμη και με τα πόδια μου λένε και γω το πιστεύω.
Τηλέφωνο στην Διονυσίου λοιπόν μόλις 2 βδομάδες πριν μέσα στο κατακαλόκαιρο για να κλείσω το πρώτο σαββατοκύριακο του Αυγούστου.
Εννοείται πως όλα κύλισαν ομαλά και η φιλοξενία κλείστηκε.
Μάλλον το προσκύνημα αυτό είχε τακτοποιηθεί από ψηλά και τίποτε δεν το σταματούσε.
Τελευταίο βράδυ, άντε να κοιμηθώ να ξημερώσει να φύγω, αμ δε τα μάτια δεν κλείνουν, 2 το βράδυ και νομίζω ότι είναι απόγευμα.
Με τα χίλια ζόρια κοιμάμαι για λίγο αλλά κατά τις 5 το μάτι γαρίδα.
Μ’ άρεσε που είχα βάλει και 2 ξυπνητήρια μήπως γίνει κάτι και δεν ξυπνήσω.
Επιτέλους ξεκινάω, βάζω την ζώνη μου και ξεκινάω.
Επιλογή μου ο κάτω δρόμος Πολύγυρος – Βράσταμα – Γομάτι – Ιερισσός, υπάρχει τόση ησυχία που νομίζω πως είμαι μέσα σε σκηνικό ταινίας, μια μικρή αλεπού καθόταν αμέριμνη στη μέση του δρόμου και θύμωσα με τον εαυτό μου που περνώντας την χάλασα αυτή την ηρεμία και την ανάγκασα να τρέξει προς το δάσος.
Στο βάθος τώρα φαίνεται η θάλασσα και ο Άθως, πόσες φορές είχε τύχει πριν να βρίσκομαι σε σημεία που φαινόταν αλλά ποτέ δεν έδωσα σημασία, τώρα ήταν διαφορετικά, τα μάτια καρφωμένα στην κορυφή, ήταν ο προορισμός μου.
Περνώντας από την Ιερισσό βλέπω τους προσκυνητές που είχαν για προορισμό τους τις μονές της ανατολικής πλευράς να είναι έτοιμοι για επιβίβαση στο ταχύπλοο ενώ στην Τρυπητή πετυχαίνω το φέρρυ που ξεκινούσε για την Ουρανούπολη, ούτε ραντεβού να είχαμε.
Σε λίγο ο πύργος της Ουρανούπολης ξεπροβάλει μπροστά μου και με προετοιμάζει για την βουτιά στο διαφορετικό, για τις εικόνες μιας άλλης εποχής.
Είμαι ήδη μέσα στο γραφείο των προσκυνητών «την ταυτότητά σας κύριε» και το άγχος της τελευταίας στιγμής, μήπως ξέχασα την ταυτότητα, πόσο πιθανό ήταν και όμως το σκέφτηκα πέρασε από το μυαλό μου.
Με το διαμονητήριο στα χέρια τροχάδην για το εκδοτήριο του φέρρυ, την επόμενη φορά που θα καθόμουν εκεί μπροστά δεν θα έπαιρνα εισιτήριο αλλά θα γραφόμουν σε λίστα αναμονής, αλλάζουν τα πράγματα.
Αυτή την φορά όμως είμαι έτοιμος και κάθομαι ήδη στο πλοίο, το ταξίδι αρχίζει.
Συνεχίζεται