Αγιορείτικες εμπειρίες

Μοιραστείτε τις εμπειρίες σας από τις επισκέψεις σας στο Αγιον Όρος.

Συντονιστής: Συντονιστές

Άβαταρ μέλους
stam-mag
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 1029
Εγγραφή: Τετ Ιουν 28, 2017 2:21 pm
Τοποθεσία: Θεσσαλονίκη

Αγιορείτικες εμπειρίες

Δημοσίευση από stam-mag »

Ο λόγος δεν είναι το δυνατό μου σημείο και έτσι δείλιαζα να πάρω την απόφαση να γράψω δυο κουβέντες για την επαφή μου με το Άγιο Όρος.
Επειδή όμως όπως έχω γράψει έχω ωφεληθεί τα μέγιστα από όλα αυτά που διάβασα κατά καιρούς σε αυτό το φόρουμ παίρνω το θάρρος να καταθέσω την δική μου εμπειρία προσθέτοντας το ελάχιστο στην δική σας προσπάθεια.

Από τότε που εξέφρασα το πρώτο θέλω για να επισκεφτώ το Άγιο Όρος έχουν περάσει 30 ολόκληρα χρόνια αλλά μόλις πέρσι ευλόγησε η Παναγιά να γίνει το θέλω μου πραγματικότητα.
Πριν 30 χρόνια λοιπόν το 1987 στην κατασκήνωση της μητρόπολης όπου πήγαινα μας επισκέφτηκε ο π.Αθανάσιος ο Σιμωνοπετρίτης και είχαμε μια πρώτη γεύση από τι σημαίνει επαφή με αγιορείτη μοναχό αλλά και από την ζωή του Αγίου Όρους μιας και μας είχανε προβάλει την ταινία «Άθως, Χίλια χρόνια σαν μια μέρα».

Δεν μπορώ να ξεχάσω πως περιμέναμε πως και πως να βραδιάσει να κρεμάσουμε το σεντόνι και να στηθεί η μηχανή προβολής, άλλες εποχές και μόνο η διαδικασία ήταν μαγεία από μόνη της και όλοι εμείς οι κατασκηνωτές καθισμένοι κατάχαμα να παρακολουθούμε την καθημερινότητα ενός μοναχού στο μοναστήρι, καθημερινότητα που επαναλαμβάνεται συνεχώς έτσι ώστε η μία μέρα να φαντάζει ίδια και να καλύπτει έτσι τα χίλια χρόνια ζωής του Αγίου Όρους.

Θυμάμαι σαν τώρα την πρώτη κουβέντα γνωριμίας που είχα με τον π.Αθανάσιο και αφορούσε την ημερομηνία κατά την οποία γιορτάζω και την υπόσχεσή του να μου στείλει τον βίο του αγίου μου μόλις γυρίσει στο μοναστήρι.
Την υπόσχεσή του την κράτησε και κάπως έτσι ήρθε το πρώτο εγκεφαλικό για τους δικούς μου που με περίμεναν με το φάκελο στο χέρι γυρνώντας από το σχολείο και ερωτήσεις του τύπου τι γράμματα είναι αυτά, κοίτα το σχολείο σου μην σε ψάχνουμε σε κανένα μοναστήρι.
Μπορεί να πήγαινα στο κατηχητικό ή στην κατασκήνωση της μητρόπολης αλλά θα έλεγα ότι μάλλον ακολουθούσα την παρέα και όχι ότι ήμουν πιστός ακόλουθος της χριστιανικής ζωής οπότε δικαιολογώ και την αντίδραση των γονέων μου που πραγματικά ξαφνιάστηκαν.

Η λέξη ιντερνετ τότε μας ήταν παντελώς άγνωστη οπότε άλλος τρόπος για να μπορέσουμε να πάρουμε πάλι μια γεύση από αυτά που είδαμε και ακούσαμε δεν υπήρχε, κατ΄ επέκταση αν θέλαμε να τα ξαναζήσουμε θα έπρεπε να επισκεφτούμε εμείς το Όρος.

Επί 29 χρόνια για την ακρίβεια κάναμε σχέδια και συζητήσεις για το πότε βολεύει να κάνουμε αυτή την «εκδρομή», μάλλον έτσι την καταλαβαίναμε τότε, αλλά όπως καταλαβαίνετε πάντα υπήρχε κάτι που οδηγούσε στην ματαίωσή της.
Τα πρώτα χρόνια η ηλικία καθότι κάτω των 18, μετά οι σπουδές για όσους συνεχίσαμε ή το στρατιωτικό που δεν βόλευε, οι υποχρεώσεις (σχέσεις) που μας κρατούσαν και αργότερα οι δουλειές, η οικογένεια και τα παιδιά.

Και τα χρόνια περνάνε και μεις μένουμε μόνοι που λέει και το τραγούδι και έτσι συνειδητοποίησα πώς για να συντονιστεί η παρέα θα χρειαστεί να περάσουν άλλα 30 χρόνια και ίσως ακόμη θα περιμένω.
Και καλά θα μου πείτε σου πήρε τόσο καιρό για να καταλάβεις κάτι που φώναζε από μακριά;
Τώρα που βλέπω και γω προς τα πίσω καταλαβαίνω την ουσία της έκφρασης που έμαθα εκ τον υστέρων «ας είναι ευλογημένο».

Όλα αυτά τα εμπόδια, οι αναβολές είχαν το σκοπό τους έτσι ώστε όλα να γίνουν την στιγμή που πρέπει για να ωφεληθείς όσο το δυνατόν περισσότερο. Τίποτε δεν είναι τυχαίο όταν μιλάμε για το Άγιο Όρος.
Συνειδητοποίησα με τον καιρό πως το αρχικό θέλω που αφορούσε εκδρομή – βόλτα – διακοπές όπως θέλετε πέστε το, είχε μεστώσει μέσα μου και είχε γίνει ανάγκη για προσκύνημα, ευλογία, πατερική συμβουλή.

Κάπως έτσι έφτασε ο Ιούλιος του 16 και ενώ είμαι στην δουλειά μου, σηκώνω το τηλέφωνο και η κλήση προς την Σιμωνόπετρα έγινε πραγματικότητα, το πρώτο βήμα έτσι εντελώς ξαφνικά είχε γίνει.

Καθώς περιμένω μια απάντηση ακούω πρώτα τους χτύπους της καρδιάς μου καθώς οι παλμοί της έχουν πάει ήδη στο Θεό και μετά την ήσυχη φωνή ενός γέροντα.
Αραδιάζω με φόρα όλο το κατεβατό που είχα στο μυαλό μου, με μια ανάσα λες και θα τελείωνε ο χρόνος που είχα στην διάθεσή μου και δεν θα προλάβαινα να ακούσω το τι θα μου έλεγαν γιατί θα έκλεινε η γραμμή.
«Είναι η πρώτη φορά, θέλω να φιλοξενηθώ, θέλω να συναντήσω τον τάδε γέροντα, πως θα ξέρω αν είναι στην μονή» και άλλα τέτοια.
Στην άλλη άκρη βρισκόταν ο π. Εφραίμ για όσους τον έχουν γνωρίσει και με την χαρακτηριστική του ομιλία με προσγείωσε λίγο ανώμαλα μεν αλλά με παρακίνησε να συνεχίσω την προσπάθειά μου.
«Εφόσον είναι η πρώτη φορά με το καλό να έρθεις να πάρεις την ευλογία αλλά το δύσκολο παιδί μου είναι ότι την ημερομηνία που διάλεξες η μονή γιορτάζει την συνκτήτορά της Αγία Μαγδαληνή και δεν ξέρω αν θα υπάρχει δυνατότητα φιλοξενίας καθότι θα υπάρχει ήδη πολύς κόσμος.
Να στείλεις όμως το αίτημά σου για να εξεταστεί και αν είναι ευλογημένο να έρθεις».

Καινούργια δεδομένα, συνκτήτορας και μάλιστα γυναίκα, να μια αντίθεση σε όλα αυτά που άκουγα κατά καιρούς για το Όρος (μάλλον περιπεχτικά και υποτιμητικά) ότι δηλαδή δεν υπάρχει πουθενά ούτε εικόνα αγίας μιας και δεν επιτρέπεται τίποτα το θηλυκό εκτός από την μορφή της Παναγίας.
Η στεναχώρια μου μεγάλη αλλά τα λόγια του γέροντα είχαν τόση γλυκύτητα που δεν με πήρε από κάτω και συνέχισα ακάθεκτος ετοιμάζοντας το mail προς την μονή.

Τότε συνειδητοποιώ την δυσκολία του πράγματος καθώς στα μέσα Ιουλίου προσπαθώ να ζητήσω φιλοξενία στην πιο δύσκολη ίσως μονή πάνω σ΄ αυτό το θέμα για τρεις βδομάδες αργότερα, το σαββατοκύριακο στις 5 Αυγούστου και καταλαβαίνω ότι οι πιθανότητές μου είναι μάλλον μονοψήφιο νούμερο.
“Ζήτα και θα σου δοθεί” σκέφτομαι οπότε συνεχίζω και ότι βγει.

Την επόμενη μέρα τα εισερχόμενα κοσμεί και ένα mail από την Σιμωνόπετρα, η καρδιά μου πάει να σπάσει, ή τώρα ή ποτέ σκέφτομαι και το ανοίγω.
«Σε απάντηση του αιτήματός σας για φιλοξενία στην Ιερά Μονή μας κατά την 05.08.16, σας πληροφορούμε ότι είναι δυνατή η διανυκτέρευσή σας κατά την παραπάνω ημερομηνία.
Κατά την τάξη του Αγίου Όρους, αλλά και λόγω των περιορισμένων θέσεων φιλοξενίας η διανυκτέρευσή σας θα είναι μόνο μία νύκτα.
Εκτός απροόπτου θα είναι εφικτή η συνάντησή σας με τον π.Αθανάσιο.»

Όπως καταλαβαίνετε το έχω κρατήσει, το διαβάζω και το ξαναδιαβάζω για να σιγουρευτώ ότι βλέπω καλά.
Ευτυχώς οι πιθανότητες δεν επαληθεύτηκαν και νιώθω με το ένα πόδι στο Όρος.
Και λέω με το ένα γιατί δεν έχω κλείσει ακόμη διαμονητήριο.
Ευκολάκι σκέφτομαι και παίρνω το γραφείο προσκυνητών για να βγάλω το διαμονητήριό μου.
Με το αέρα της επιτυχίας για την φιλοξενία στην μονή ζητάω είσοδο για την συγκεκριμένη ημερομηνία αναφέροντας και ότι έχω τακτοποιήσει την εκεί διαμονή πιστεύοντας τρομάρα μου ότι θα παίζε κάποιο ρόλο.
Η απάντηση πάλι μου κόβει τα πόδια.

«Πρώτη φορά κύριε μπαίνετε στο Όρος; Θα έπρεπε να ξέρετε πως καλό θα ήτανε να κλείνατε πρώτα σε μας την ημερομηνία εισόδου και κατόπιν να συζητούσατε με την μονή γιατί τώρα μπορεί να έχετε φιλοξενία αλλά να είναι καλυμμένες οι θέσεις και να μην μπορούμε να εκδώσουμε διαμονητήριο».
Άφωνος, τώρα τι γίνεται σκέφτομαι και περιμένω την αντιπρόταση.
Ζητάει τα στοιχεία μου και μου λέει ένα απλό εντάξει που δεν κατάλαβα που πήγαινε.
Ακόμη περιμένω εγώ, εντάξει μου ξαναλέει κύριε θα παραλάβετε το διαμονητήριό σας από το γραφείο στην Ουρανούπολη.

Αυτό είναι δεν μπορώ ακόμη να το πιστέψω, κάτι που περίμενα 29 χρόνια κανονίστηκε με δυο τηλέφωνα κόντρα σε όλες τις πιθανότητες χρονικά και την ημέρα που πανηγυρίζει η μονή την συνκτήτορά της που κοίτα να δεις σύμπτωση είναι και το όνομα της συζύγου μου.
Τυχαίο; Μάλλον ευλογημένο θα το έλεγα.

Αρχίζω πλέον να μετράω τις μέρες αντίστροφα, ευτυχώς ήταν λίγες και προσπαθώ να κάνω ένα υποτυπώδες πρόγραμμα για το πώς θα κινηθώ.
Πάλι ζήτημα, έχω κανονίσει την μία μέρα μόνο μετά τι γίνεται.
Ακούω προτάσεις για πολλά μοναστήρια αλλά δεν έχω ιδέα για το πως μετακινήσε, λεωφορεία, ταξί, μονοπάτια σαν να δυσκολεύει το πράγμα.
Πέφτει σαν πρόταση η μονή Διονυσίου, κοντά ακόμη και με τα πόδια μου λένε και γω το πιστεύω.
Τηλέφωνο στην Διονυσίου λοιπόν μόλις 2 βδομάδες πριν μέσα στο κατακαλόκαιρο για να κλείσω το πρώτο σαββατοκύριακο του Αυγούστου.
Εννοείται πως όλα κύλισαν ομαλά και η φιλοξενία κλείστηκε.
Μάλλον το προσκύνημα αυτό είχε τακτοποιηθεί από ψηλά και τίποτε δεν το σταματούσε.

Τελευταίο βράδυ, άντε να κοιμηθώ να ξημερώσει να φύγω, αμ δε τα μάτια δεν κλείνουν, 2 το βράδυ και νομίζω ότι είναι απόγευμα.
Με τα χίλια ζόρια κοιμάμαι για λίγο αλλά κατά τις 5 το μάτι γαρίδα.
Μ’ άρεσε που είχα βάλει και 2 ξυπνητήρια μήπως γίνει κάτι και δεν ξυπνήσω.

Επιτέλους ξεκινάω, βάζω την ζώνη μου και ξεκινάω.
Επιλογή μου ο κάτω δρόμος Πολύγυρος – Βράσταμα – Γομάτι – Ιερισσός, υπάρχει τόση ησυχία που νομίζω πως είμαι μέσα σε σκηνικό ταινίας, μια μικρή αλεπού καθόταν αμέριμνη στη μέση του δρόμου και θύμωσα με τον εαυτό μου που περνώντας την χάλασα αυτή την ηρεμία και την ανάγκασα να τρέξει προς το δάσος.
Στο βάθος τώρα φαίνεται η θάλασσα και ο Άθως, πόσες φορές είχε τύχει πριν να βρίσκομαι σε σημεία που φαινόταν αλλά ποτέ δεν έδωσα σημασία, τώρα ήταν διαφορετικά, τα μάτια καρφωμένα στην κορυφή, ήταν ο προορισμός μου.

Περνώντας από την Ιερισσό βλέπω τους προσκυνητές που είχαν για προορισμό τους τις μονές της ανατολικής πλευράς να είναι έτοιμοι για επιβίβαση στο ταχύπλοο ενώ στην Τρυπητή πετυχαίνω το φέρρυ που ξεκινούσε για την Ουρανούπολη, ούτε ραντεβού να είχαμε.
Σε λίγο ο πύργος της Ουρανούπολης ξεπροβάλει μπροστά μου και με προετοιμάζει για την βουτιά στο διαφορετικό, για τις εικόνες μιας άλλης εποχής.

Εικόνα

Είμαι ήδη μέσα στο γραφείο των προσκυνητών «την ταυτότητά σας κύριε» και το άγχος της τελευταίας στιγμής, μήπως ξέχασα την ταυτότητα, πόσο πιθανό ήταν και όμως το σκέφτηκα πέρασε από το μυαλό μου.
Με το διαμονητήριο στα χέρια τροχάδην για το εκδοτήριο του φέρρυ, την επόμενη φορά που θα καθόμουν εκεί μπροστά δεν θα έπαιρνα εισιτήριο αλλά θα γραφόμουν σε λίστα αναμονής, αλλάζουν τα πράγματα.
Αυτή την φορά όμως είμαι έτοιμος και κάθομαι ήδη στο πλοίο, το ταξίδι αρχίζει.

Συνεχίζεται
Σταμάτης
Άβαταρ μέλους
nickzark
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 4403
Εγγραφή: Τετ Μαρ 02, 2011 10:19 am
Τοποθεσία: Νικόλαος@θεσσαλονίκη

Re: Αγιορείτικες εμπειρίες

Δημοσίευση από nickzark »

Μια χαρά τα γράφεις. Με συνεπήρες και δεν ήθελα να σταματήσω. Αναμένω την συνέχεια. Να φανταστώ Σταμάτη από Θεσσαλονίκη είσαι ε,?
Άβαταρ μέλους
stathisekp
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 7255
Εγγραφή: Τετ Μαρ 02, 2011 10:16 am
Τοποθεσία: Νέα Ιωνία Αττικής

Re: Αγιορείτικες εμπειρίες

Δημοσίευση από stathisekp »

Μπράβο Σταμάτη, μια χαρά τα γράφεις, αδημονούμε για τη συνέχεια!!!
Δώρησαί μοι του όράν τα έμά πταίσματα και μη κατακρίνειν τον άδελφόν μου
Άβαταρ μέλους
stam-mag
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 1029
Εγγραφή: Τετ Ιουν 28, 2017 2:21 pm
Τοποθεσία: Θεσσαλονίκη

Re: Αγιορείτικες εμπειρίες

Δημοσίευση από stam-mag »

Το φέρρυ γυρίζει και παίρνει ρότα για το Όρος σε πολύ μικρή απόσταση από τη στεριά και με πολύ μικρή ταχύτητα επίσης.
Σου έδινε την εντύπωση πως αν υπήρχε ένα δρόμος κατά μήκος του «ποδιού» με λίγο τρέξιμο θα μπορούσες άνετα να το ακολουθήσεις, έτσι σιγά σιγά αφήνω και γω πίσω μου όλα αυτά τα καθημερινά που απασχολούν όλους μας και αρχίζω να εντάσσομαι στην καινούργια πραγματικότητα.

Η αλήθεια είναι πως είναι μια ιδιαίτερη κατάσταση, ένα πλοίο μόνο άντρες και οι περισσότεροι από αυτούς ξένοι.
Σκέφτομαι που είχα διαβάσει κάπου πως καθημερινά επιτρέπεται να εισέλθουν στο Άγιο Όρος 100 Έλληνες και 10 αλλοδαποί και μάλλον χαμογελάω, αυτά τα νούμερα απλά δεν υπάρχουν.
Εντύπωση όμως μου κάνει που οι περισσότεροι από τους αλλοδαπούς έχουν κάποιο χριστιανικό βιβλιαράκι στο χέρι και διαβάζουν ενώ οι περισσότεροι Έλληνες μιλάνε ή σερφάρουν με το κινητό τους.

Πολλοί είναι αυτοί επίσης που ασχολούνται με το τάισμα και την φωτογράφηση των γλάρων που ακολουθούν το πλοίο.
Στο μυαλό μου ήρθε ένα βιβλίο που διάβασα χρόνια πριν, ο γλάρος Ιωνάθαν, που μιλούσε για ένα γλάρο διαφορετικό από τους άλλους που εκδιώχτηκε από το σμήνος και ήταν θλιμμένος όχι για την μοναξιά του αλλά γιατί οι άλλοι γλάροι αρνήθηκαν να τον πιστέψουν όταν τους περιέγραψε το μεγαλείο της πτήσης που τους περίμενε, αρνήθηκαν να ανοίξουν τα μάτια τους και να δουν, να καταλάβουν ότι παράδεισος δεν είναι τόπος και δεν είναι χρόνος αλλά παράδεισος είναι το να είσαι τέλειος.

Κοίτα να δεις τελικά πως όλα συνδέονται μεταξύ τους.

Εικόνα

Η ώρα περνάει και το τοπίο αλλάζει.
Έχουμε αφήσει πίσω μας μια περιοχή με χαμηλή ξερή βλάστηση αποτέλεσμα της μεγάλης πυρκαγιάς που είχε ξεσπάσει και έχουμε μπει σε ένα καταπράσινο τοπίο μέσα στο οποίο ξεχωρίζεις μικρούς τρούλους αλλά και ερείπια εγκαταλειμμένων κελιών.
Φτάνουμε στους αρσανάδες των πρώτων μοναστηριών, καινούργιες εικόνες κάστρα και πολεμίστρες, μπορεί η ιερότητα του χώρου να ξεχειλίζει αλλά στους αιώνες πολύ δεν την σεβάστηκαν και έτσι αυτές οι κατασκευές ήταν απαραίτητες.

Στο πρώτο μοναστήρι, στην μονή Δοχειαρίου, η εικόνα πάλι ξενίζει, ανάμεσα στα τείχη τα κάστρα και τους τρούλους και ένας τεράστιος γερανός.
Αναγκαίο κακό θα έλεγα, πολύ παραπονιούνται για όλα αυτά τα έργα που κατά καιρούς γίνονται αλλά πως θα μπορούσε να γίνει και διαφορετικά, μιλάμε για τεράστιες κατασκευές αιώνων που αν δεν συντηρηθούν θα καταλήξουν ερείπια.

Περνάμε την Ξενοφώντος μια συμπαθητική μαζεμένη μονή και πλησιάζουμε στην Παντελεήμωνος, το ρώσικο.
Άλλα μεγέθη εκεί και άλλη εικόνα που σε παραπέμπει σε μοναστήρια ανατολικών χωρών, χρώμα, χρυσοί τρούλοι και τεράστιες κατασκευές.

Ακούω κάποιους που σχολιάζουν για το μέλλον της μονής, μπαίνοντας στην συζήτηση μαθαίνω πως δυστυχώς εκείνη την μέρα είχε αποβιώσει ο ηγούμενός της και υπήρχε μια αγωνία για την εκλογή του επόμενου μιας και οι πλειοψηφία των μοναχών ήταν ουκρανικής καταγωγής και έτσι ήταν πιθανόν το ρώσικο μοναστήρι να αποκτούσε ουκρανό ηγούμενο.
Άσχημο αυτό σκέφτηκα, όχι για την καταγωγή του ηγούμενου αλλά για το πως μπλέκουμε ακόμη και στο Όρος με πολιτικά παιχνίδια που δεν νομίζω να άγγιζαν εκείνη την ώρα κανένα μοναχό της μονής.

Εικόνα

Εικόνα

Εικόνα

Εικόνα

Φτάσαμε πλέον στην Δάφνη, έχουν περάσει πάνω από 2 ώρες από την ώρα που ξεκινήσαμε και επιτέλους πατάω το πόδι μου στο Άγιο Όρος.
Πρώτη φορά και μόνος δεν ξέρω κατά που να κινηθώ και απλά ακολουθώ τους πολλούς, οι οποίοι όμως τρέχουν για να προλάβουν τα λεωφορεία για της Καρυές.
Γιατί τρέχουν δεν κατάλαβα αφού έτσι κι αλλιώς κανένας δεν έμεινε έξω και το δεύτερο λεωφορείο περίμενε μέχρι να γεμίσει.
Ρωτώντας μαθαίνω πως πάω σε λάθος κατεύθυνση μιας και το λεωφοριάκι της Σιμωνόπετρας ήταν σε άλλο σημείο, τροχάδην λοιπόν για εκεί.

Ένας μοναχός που προφανώς το διακόνημά του θα είναι οι μεταφορά των προσκυνητών φωνάζει τα ονόματά μας επιβιβαζόμαστε και ξεκινάμε.
Και ανεβαίνουμε και δώστου στροφές και άλλες ανηφόρες και σκέφτεσαι που πάμε, ώσπου σε μια κλειστή στροφή βλέπεις μπροστά σου την μονή σαν να κρέμεται από τα σύννεφα και να ακουμπάει πάνω στον βράχο.

Αυτή την εικόνα δεν πρόκειται να την ξεχάσω ποτέ στην ζωή μου, όσες φωτογραφίες και αν έχεις δει καμία δεν μπορεί να συγκριθεί με αυτή την πρώτη ματιά, κάτι που έβλεπα πρώτη φορά στη ζωή μου αλλά το αισθανόμουν τόσο δικό μου, τόσο οικείο ακριβώς όπως το σπίτι μου.

Εικόνα

Εικόνα

Ο αρχοντάρης ήδη μας περιμένει, με το που κατεβαίνουμε μας καλωσορίζει και μας οδηγεί στο αρχονταρίκι.
Το τσιπουράκι και το λουκούμι με το κρύο νερό κατεβαίνουν σαν βάλσαμο, ενημερωνόμαστε για το πρόγραμμα της μονής, γράφουμε τα στοιχεία μας στο βιβλίο των προσκυνητών και περιμένουμε να μας οδηγήσει στο δωμάτιό μας.
Την προτροπή του να ξεκουραστούμε λιγάκι μια και η ώρα κόντευε 2 και θα ήταν απίθανο να πετυχαίναμε κάποιο μοναχό για να μιλήσουμε την ακολούθησα με ευχαρίστηση μιας και η αυπνία της προηγούμενης νύχτας είχε κάνει αισθητή την παρουσία της.

Το δωμάτιο αντίστοιχο του σπιτιού μου, πεντακάθαρο με τα διπλωμένα σεντόνια, την ατομική πετσέτα και τις γνωστές σε όλους μας από το στρατό σαγιονάρες που μου ήταν τουλάχιστον 4 νούμερα μεγαλύτερες, καμία σχέση με αυτά που επίσης άκουγα περί βρώμας και δυσωδίας και την ανάγκη ύπαρξης δικών μας κλινοσκεπασμάτων.
Σε ελάχιστη ώρα από την στιγμή που ξάπλωσα είχα ήδη κοιμηθεί.
Μα κάτι περίεργο συνέβαινε, άκουγα ψαλμωδίες αλλά τις άκουγα στον ύπνο μου ή όχι, ήταν όνειρο ή πραγματικότητα;

Οφείλω να ομολογήσω πως μου πήρε αρκετή ώρα καταλάβω τι μου γινόταν.
Δεν είχα ακούσει καλύτερη ψαλμωδία μέχρι τώρα στην ζωή μου, είπαμε δεν είμαι και κανένας που περνούσα χρόνο σε εκκλησίες για να κρίνω την τέχνη της ψαλτικής αλλά αυτό που άκουγα σίγουρα ήταν κάτι το διαφορετικό.
Συνειδητοποιώ ότι έχω ξυπνήσει άρα το όνειρο αποκλείεται οπότε το μόνο που μένει είναι κάποιο cd που παίζει από κάποια μικροφωνική εγκατάσταση γιατί οι ποιότητα των ήχων που άκουγα σε κάτι τέτοιο παρέπεμπε, αλλά και πάλι κάτι δεν μου στέκεται καλά με την ιδέα της εγκατάστασης σε μοναστήρι βρίσκομαι.
Σας πληροφορώ πως τελικά σε ένα κοντινό χώρο ήταν μαζεμένοι κάποιοι μοναχοί και όπως εμείς σχολιάζουμε και βλέπουμε τηλεόραση έτσι και αυτοί έκαναν αυτό που ξέρουν καλύτερα να κάνουν, έψαλλαν.
Τότε κατάλαβα αυτό που είχα ακούσει για τις ψαλμωδίες των μοναχών της Σιμωνόπετρας, ήταν κάτι το φοβερό καθαρές φωνές, μπάσες, ίσο όλα σε απόλυτη αρμονία.
Μόλις είχα κάνει τον καλύτερο μεσημεριανό μου ύπνο με το καλύτερο νανούρισμα για αρχή και το καλύτερο ξύπνημα στο τέλος.

Συνεχίζεται
Σταμάτης
vasilisalt
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 6173
Εγγραφή: Παρ Ιουν 19, 2009 12:19 pm

Re: Αγιορείτικες εμπειρίες

Δημοσίευση από vasilisalt »

Ευχαριστούμε Σταματάρα!!!!
aposal
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 24978
Εγγραφή: Παρ Απρ 13, 2007 5:00 am
Τοποθεσία: Απόστολος @ Άγιος Δημήτριος (Μπραχάμι)

Re: Αγιορείτικες εμπειρίες

Δημοσίευση από aposal »

Μου θυμίζει κάτι από Παναγιώτη...
Μελίζεται και διαμερίζεται ο Αμνός του Θεού, ο μελιζόμενος και μη διαιρούμενος, ο πάντοτε εσθιόμενος και μηδέποτε δαπανόμενος, αλλά τους μετέχοντας αγιάζων.
Άβαταρ μέλους
stam-mag
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 1029
Εγγραφή: Τετ Ιουν 28, 2017 2:21 pm
Τοποθεσία: Θεσσαλονίκη

Re: Αγιορείτικες εμπειρίες

Δημοσίευση από stam-mag »

Παιδιά εγώ σας ευχαριστώ, Νίκο ναι από Θεσσαλονίκη όπως είπες, Αποστόλη την διήγηση του Παναγιώτη την έχω διαβάσει και ομολογώ ότι με παρακίνησε στο να πάρω την απόφαση να κάνω το προσκύνημα μου αλλά και να γράψω τις εντυπώσεις μου από αυτό. Βέβαια όπως εσύ έχεις γράψει ο Παναγιώτης έχει το χάρισμα και η διήγηση του θα μπορούσε να σταθεί ως βιβλίο ενώ εδώ μιλάμε για έκθεση το πολύ γυμνασίου, εκεί που όντως μοιάζει είναι οι συνέχειες :smile:
Σταμάτης
Άβαταρ μέλους
stam-mag
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 1029
Εγγραφή: Τετ Ιουν 28, 2017 2:21 pm
Τοποθεσία: Θεσσαλονίκη

Re: Αγιορείτικες εμπειρίες

Δημοσίευση από stam-mag »

Σηκώνομαι και ετοιμάζομαι για την πρώτη εξόρμηση στο σπήλαιο του Αγίου Σίμωνα.
Ένας μικρός χώρος μια τρύπα στον βράχο κατ΄ουσίαν μέσα στην οποία ασκήτεψε ο Άγιος.
Είναι συγκλονιστικό αν το σκεφτείς ότι είσαι σε ένα χώρο όπου υπήρξαν συνομιλίες με τον Θεό, με την Παναγία, με τους Αγγέλους, εκεί καθόταν όταν κάποια Χριστούγεννα είδε το αστέρι πάνω από το βράχο και πήρε την εντολή να χτίσει εκεί το μοναστήρι, την “Νέα Βηθλεέμ”.
Άναψα το κεράκι μου για μένα και όσους μου το είχανε ζητήσει και επέστρεψα για τον εσπερινό η ώρα του οποίου είχε φτάσει.
Αλλά που είναι η εκκλησία;

Να σημειώσω ότι ο ξενώνας βρίσκεται εκτός της πύλης του μοναστηριού καθώς επίσης και το σπήλαιο και έτσι ακόμη δεν είχα περάσει την πύλη για να εξερευνήσω τα μέρη.
Ένας μοναχός που κατάλαβε την αμηχανία μου με προσκαλεί να ανέβουμε στην εκκλησία μαζί και αφού στην σύντομη κουβέντα μας του είπα πως πρόκειται για την πρώτη μου φορά όχι μόνο στην μονή αλλά και το Όρος με προτρέπει να μην μπούμε στον ναό από την πλάγια μικρή πόρτα αλλά από την κανονική, την επίσημη από την πλευρά των μπαλκονιών.

Κάπως έτσι βρέθηκα να περπατάω στο μπαλκόνι της Σιμωνόπετρας με την απέραντη θέα στο γαλάζιο της θάλασσας και το χιλιοφωτογραφημένο καμπανάκι.
Μόνο που μιλάμε για μένα, ένα άτομο που αποτελεί τον ορισμό της υψοφοβίας και ακροφοβίας που με θαυμαστό τρόπο αυτήν την φορά δεν με άγγιξε.
Αν ένα πράγμα χαλούσε στο σπίτι μου και δεν θα τολμούσα ποτέ να το επιδιορθώσω αυτό θα ήταν η κεραία της τηλεόρασης μιας και δεν τολμάω να πλησιάσω στην άκρη της ταράτσας και όμως τώρα περπατούσα στα ξύλινα μπαλκόνια δεκάδες μέτρα πάνω από τον γκρεμό χωρίς να φοβηθώ, χωρίς να περάσει καν από το μυαλό μου η σκέψη πως είναι κάτι που δεν μπορώ να κάνω.

Εικόνα

Εικόνα

Εικόνα

Με το τέλος του εσπερινού περνάμε στην τράπεζα για το μεσημεριαπογευματοβραδινό φαγητό μας.
Πως γίνεται και όλα είναι τόσο νόστιμα εξήγηση δεν μπόρεσα να δώσω.
Εκεί έχω φάει τα καλύτερα γεμιστά, το καλύτερο μπριάμ και φυσικά ψάρι στην ζωή μου.
Πιάτο αλάδωτο με ότι πιο απλό υπάρχει και όμως όχι απλά το τρως αλλά το σκουπίζεις.
Μετά την τράπεζα επιστροφή στο καθολικό για να προσκυνήσουμε τα Άγια λείψανα.
Ο π.Εφραίμ μας μιλάει για το τι ευλογία έχουμε μπροστά μας και μας συμβουλεύει να ασπαστούμε τα λείψανα και όχι την σκευοθήκη που τα περιέχει.

Πολλές ιστορίες είχα διαβάσει για ευωδίες που κατέκλυζαν το χώρο και ο πονηρός μου τις έφερε στο μυαλό μου.
Σκύβω να προσκυνήσω και η συγκίνησή μου μεγάλη, το χέρι της Αγίας Μαγδαληνής πραγματικά ευωδίαζε, κάτι μεταξύ μύρου και κολόνιας μυρτώ που θυμούνται οι παλαιότεροι, ανοιξιάτικων λουλουδιών και ακριβού γυναικείου αρώματος.
Τα χάνω για λίγο και πάω στην άκρη χωρίς να προσκυνήσω το κομμάτι του Τιμίου ξύλου που είχε δίπλα ο Σταυρός.
Τι ήταν τώρα αυτό δοκιμασία του πονηρού ή ευλογία, κακό ή καλό;
Ο π.Εφραίμ αρχίζει να μαζεύει τις λειψανοθήκες και σπεύδω να προλάβω να προσκυνήσω το Σταυρό με το Τίμιο ξύλο,
«να ανοίξω και τις υπόλοιπες παιδί μου» μου λέει «όχι γέροντα, δεν χρειάζεται έχω προσκυνήσει» του λέω και με κοιτάει με συγκατάβαση.

Στο αρχονταρίκι και πάλι για την ομιλία του π.Αθανάσιου, ήρθε η ώρα να τον συναντήσω μετά από 29 χρόνια και η αγωνία μου μεγάλη.
Ο κόσμος πολύς και οι ιστορίες που λέει ο γέροντας δεν θέλουμε να τελειώσουν, από το πώς χτίστηκε η Σιμωνόπετρα μέχρι το τι συναντήσανε όταν πρωτοήρθαν με τον γέροντα Αιμιλιανό από τα Μετέωρα, άλλη μεγάλη μορφή.

Να κάνω μια παρένθεση και σας πω την ιστορία που μας είπε ο π.Τύχωνας για τον γέροντα Αιμιλιανό.
Δυστυχώς ο γέροντας λόγω προβλημάτων υγείας έχει αποσυρθεί στο μετόχι της μονής στην Ορμύλια και εκεί είχαν πάει να τον δουν.
Σε ερώτηση προς τις μοναχές σχετικά με την κατάσταση του γέροντα αυτές κλαίγοντας τους είπαν πως δεν πάνε καλά τα πράγματα, είναι κατάκοιτος και δεν μιλάει πια.
Πρότειναν όμως μιας και ήταν εκεί να βοηθήσει για να τον κρατήσουν να σηκωθεί και να προχωρήσει έστω για λίγο πράγμα που έκαναν.
Όσο λοιπόν εξελισσόταν αυτή η ιδιότυπη βόλτα μας λέει ο π.Τύχων πέρασε από το μυαλό του μια σκέψη, ένα παράπονο σχετικά με την κατάσταση του γέροντα, πως δηλαδή πριν από χρόνια αυτός ήταν που τους οδηγούσε στο δρόμο του μοναχισμού που είχαν διαλέξει που τους βοηθούσε στις πτώσεις τους που ζήσαν θαυμαστές καταστάσεις μαζί του και τώρα ήταν η σειρά του να τον βοηθήσει να σταθεί όρθιος αλλά δυστυχώς δεν ήταν πια σε θέση να τους μιλήσει και να τους συμβουλέψει κάτι που τόσο επιθυμούσαν, οπότε ένα γιατί πέρασε από το μυαλό του, ένα τι να κάνω τώρα.
Εκείνη την στιγμή ο γέροντας σταμάτησε τα μικρά του βηματάκια και γυρνώντας προς τον π.Τύχων του λέει:
«να δοξάζεις το Θεό…» και μετά και πάλι σιωπή.
Η μοναχή δίπλα του μόνο που δεν πανηγύρισε που είδε τον γέροντα να μιλάει αλλά εκείνος είχε πάρει την απάντησή του στο παράπονο που τόλμησε να κάνει έστω με την σκέψη του.

Επανέρχομαι στο αρχονταρίκι που σας άφησα, η ώρα έχει ήδη περάσει κατά πολύ και η κούραση λόγω και της χθεσινής αγρυπνίας έχει αρχίσει να καταβάλει πολλούς οπότε σταματάμε την κουβέντα και ο καθένας μένει ελεύθερος να κάνει ότι θέλει.
Και το λέω αυτό γιατί όπως είπα οι ξενώνες στην μονή είναι εκτός της πύλης οπότε αν θέλεις που λέει ο λόγος μπορείς να περπατήσεις μέχρι όπου θέλεις και να ξαναγυρίσεις να κοιμηθείς.
Αυτό είναι κάτι που λατρεύω στο συγκεκριμένο μοναστήρι, να βγαίνω να κάθομαι στο κιόσκι απέναντι στο ύψωμα και να χαζεύω το μοναστήρι και την θάλασσα.
Το κακό είναι ότι η κούραση έχει καταβάλει και τον π.Αθανάσιο οπότε δεν προλαβαίνω να πω όλα αυτά που έχω στο μυαλό μου και ανανεώνουμε το ραντεβού μας για μετά την αυριανή πρωινή τράπεζα.

Η τελευταία ενημέρωση είναι πως ο π.Μύρων θα είναι εκεί για όλους όσους θελήσουν να εξομολογηθούν.
Είχα ακούσει πολλά και για τον π.Μύρων και ένας φίλος αγιορείτης μου είχε πει να προσπαθήσω να κάνω μια κουβέντα μαζί του.
Ήξερα ότι λείπει από την μονή εδώ και χρόνια μιας και έχει οριστεί οικονόμος στο μετόχι στο Βύρωνα αλλά λόγω της γιορτής ήταν εκεί και είχα έτσι την ευκαιρία να τον συναντήσω.
Τυχαίο και αυτό, τι λέτε;

Ο κόσμος ήταν πάρα πολύς που περίμενε για εξομολόγηση και η ώρα είχε ήδη περάσει τις 12μισι το βράδυ όταν ήρθε η σειρά μου να μπω.
Το ζήτημα ήταν ότι δεν ήθελα να εξομολογηθώ αλλά να κάνω απλά μια κουβέντα μαζί του αλλά λόγω της ώρας κοντοστάθηκα, ο γέροντας ήταν εκεί από τις 7 και σίγουρα ήταν πολύ κουρασμένος οπότε δεν ήθελα να τον επιβαρύνω.
Είναι όμως κάποιες φορές που τα πόδια ξεκινάνε από μόνα τους και δεν ακούνε το μυαλό και έτσι βρέθηκα μπροστά του.
Η ηρεμία που σε μετέδιδε ήταν το κάτι άλλο, μετά από τόσες ώρες ήταν εκεί με το χαμόγελο στα χείλη και πρόθυμος να σ΄ακούσει.
Του λέω πως ήθελα μόνο μια ευχή και ότι δεν θα ήθελα να εξομολογηθώ, να σημειώσω εδώ ότι όπως έχω πει η επαφή μου με τα της εκκλησίας είναι περιορισμένη σε εκκλησιασμούς κατά το Πάσχα άντε και στο πανηγύρι του χωριού οπότε καμία σχέση με πνευματικούς, εξομολόγους και τα σχετικά.
Η τελευταία φορά που θυμόμουν να εξομολογήθηκα ήταν παραπάνω από δεκαετία όταν είχα βρεθεί στην Τήνο, στην Μεγαλόχαρη και θυμάμαι που ο πάτερ εκεί όταν του είπα πως είμαι από την Θεσσαλονίκη μου είχε πει πως αφού έχω δίπλα μου το Άγιο Όρος ευκαιρία είναι να κανονίσω να το επισκεφτώ.
Κάπως έτσι δικαιολογήθηκα και στον π.Μύρων όταν δεν ρώτησε το γιατί, ότι δηλαδή κάποια πράγματα που με βάρυναν τα είχα αφήσει πίσω μου από τότε και ότι πια με κατέτρωγαν οι πιο απλές “καθημερινές αμαρτίες” που όμως επειδή ακριβώς είναι καθημερινές και θα τις ξαναέκανα αύριο-μεθαύριο δεν έβλεπα τον λόγω να ασχοληθώ.

Χωρίς να με πιέσει παραπάνω συμφωνεί με την άποψή μου και πιάνουμε μια γενική κουβέντα, από πού είμαι, αν είμαι παντρεμένος, αν έχω παιδιά, τι δουλειά κάνω, του λέω μηχανικός και δείχνει ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον.
- Άρα δεν είσαι μόνο στο γραφείο, βγαίνεις και έξω, περπατάς και είναι καλό αυτό
- Ναι ανάλογα με το έργο βγαίνουμε και έξω
- Και μετράτε όπως έχω δει και κουβαλάτε και εκείνα τα όργανα
- Συμβαίνει και αυτό πάτερ
- Φαντάζομαι κούραση να είσαι έξω στο ήλιο να δουλεύεις και να τρέχεις συνέχεια πάνω, κάτω
- Κάποιες φορές είναι όντως κουραστικό
- Σίγουρα θα λέτε τότε άντε να τελειώσουμε να πάμε στο σπιτάκι μας να κάνουμε ένα μπάνιο να φύγει η σκόνη και ο ιδρώτας να ξεκουραστείτε
- Έτσι ακριβώς (συμφωνώ και γω)
- Και αυτό κάθε μέρα ξανά και ξανά ε
- Μέχρι να τελειώσει το έργο έτσι γίνεται
- Και γιατί παιδί μου αφού θα πας την άλλη μέρα και θα ξανά ιδρώσεις και θα ξανά σκονιστείς κάθεσαι και κάνεις μπάνιο μόλις γυρίσεις και δεν ξαπλώνεις κατευθείαν να ξεκουραστείς. Και αύριο χάλια θα γίνεις
- …

Και συνειδητοποιώ ότι έχω πάρει το μάθημά μου σχετικά με την άποψή μου για την εξομολόγηση.

«Έτσι είναι η ζωή μας όλη (μου λέει) γεμάτη από μικρά και μεγάλα πράγματα, διάφορες καταστάσεις που πρέπει με την πρώτη ευκαιρία να τα αφήνουμε πίσω μας και να τα διορθώνουμε.
Κανείς δεν είπε ότι θα κάνεις μια φορά μπάνιο και θα μείνεις καθαρός για πάντα, θα κάνεις και θα ξανακάνεις.
Έτσι και με τις πράξεις μας, θα κάνουμε λάθη και θα ξανακάνουμε και μακάρι να είναι μικρά.
Το ζήτημα είναι να κρατάμε καθαρή την ψυχή μας και όχι μόνο το σώμα μας και γι’ αυτό μας δόθηκε το μυστήριο της εξομολόγησης».

Είπαμε και άλλα πολλά και όπως πολύ καλά καταλαβαίνετε έφυγα από κει κατά πολύ “αδυνατισμένος”.

Περασμένες 1 και εγώ κάνω την βόλτα μου προς το κιόσκι και αισθάνομαι ακόμα πιο κοντά στον ουρανό.
Απόλυτη ησυχία και λιγοστό φως, εγώ και οι σκέψεις μου και στο βάθος τα φώτα από την Σάρτη και την Βουρβουρού, τα δύο πρόσωπα της Χαλκιδικής από την μια η κατάνυξη και από την άλλη η διασκέδαση.
Είναι ώρα για ύπνο.

Εικόνα

Εικόνα

Εικόνα

Εικόνα

Το τάλαντο χτυπάει και η πύλη ανοίγει, άλλη μια ιδιαιτερότητα η ώρα είναι τέσσερις σκοτάδι παντού αλλά η πύλη δεν περιμένει την ανατολή για να ανοίξει, άλλωστε πρέπει και μεις να πάμε στην Θεία λειτουργία.
Στο καθολικό οι ψάλτες έχουν πάρει ήδη την θέση τους εμείς λίγο πιο αργοπορημένοι.
Πλησιάζοντας στον ναό βλέπω αρκετούς μοναχούς έξω από αυτόν άλλους όρθιους, άλλους στα τσιμεντένια πεζούλια, δεν έχουν μπει μέσα για να αφήσουν ελεύθερα στασίδια για μας, όλα για μας λες και το αξίζουμε και εμείς πάλι βρίσκουμε να πούμε.
Έχω πάρει τη θέση μου στο στασίδι και παρακολουθώ στο λιγοστό φως τις φιγούρες των μοναχών που μπαίνουν προσκυνούν και ξαναβγαίνουν.
Αν το ράσο τους ήταν λευκό θα μπορούσες να τους παρομοιάσεις με αγγέλους που κινούνταν ανάμεσα στις εικόνες.
Ξαναζώ την εμπειρία της ψαλμωδίας που με ξύπνησε και γνωρίζω από κοντά την μεταμεσονύκτια Θεία λειτουργία, ούτε φώτα, ούτε μικρόφωνα, ούτε κόσμος που μιλάει και να μπαινοβγαίνει.
Απλά, κατανυκτικά, καταπληκτικά.

Κατά τις 7 η λειτουργία τελειώνει και συνάντηση στο αρχονταρίκι για κέρασμα και κουβέντα.
Μεταξύ ελληνικού καφέ και βουτημάτων αρχίζουμε όλοι εμείς οι λαϊκοί την κουβέντα για πράγματα που είδαμε, ακούσαμε και μας έκαναν εντύπωση.
Για καλή μου τύχη ο συνομιλητής μου είναι “παλιά καραβάνα” στο Όρος και έτσι οι συμβουλές του για το πώς να κινηθώ θα αποδειχτούν χρυσάφι για μένα.
Όπως σας έχω πει την δεύτερη μέρα είχα κανονίσει να πάω στην Διονυσίου και πιστεύοντας αυτά που άκουγα για κοντινές αποστάσεις της τάξης των 2μισι ωρών ήμουν αποφασισμένος να κάνω την διαδρομή με τα πόδια.
Ακούγοντας την σκέψη μου αλλά και μαθαίνοντας ότι ταλαιπωρούμε και από ένα ατύχημα που είχα με το πόδι μου, μου ξεκόβει την ιδέα μιας και έχει κάνει ο ίδιος την διαδρομή που είναι κατά πολύ μεγαλύτερη χρονικά αλλά και ιδιαίτερη δύσκολη μιας και χρειάζεται να περάσεις δυο φαράγγια.
Μου προτείνει την επιλογή του φέρρυ που θα έπρεπε να πάρω από τον αρσανά της μονής, μια επιλογή που ούτε καν ήξερα ότι υπήρχε.
Πολύ θα ήθελα να μπορούσα να τον ξανασυναντήσω για να τον ευχαριστήσω γιατί με έβγαλε από μεγάλη ταλαιπωρία, δεν ξέρω καν αν θα μπορούσα να ολοκληρώσω την διαδρομή.
Αλλάζει το πρόγραμμα λοιπόν και θα πρέπει να βρίσκομαι κατά τις 12 και όπως μου λένε στον αρσανά, 40 λεπτά κατάβαση.

Είναι όμως μόλις 8 και προλαβαίνω να κάνω άλλη μια βόλτα.
Τα βήματά μου με φέρνουν στο κοιμητήριο, έκατσα για αρκετή ώρα εκεί.
Οι τάφοι λιτοί όπως αρμόζουν σε ένα μοναχό, ένας ξύλινος σταυρός και λίγα λουλούδια φυτεμένα στο χώμα που τους σκεπάζει και καταλαβαίνεις την δική μας ματαιοδοξία που φτιάχνουμε τάφους από μάρμαρα και γρανίτες για να φανεί έτσι και ο πλούτος μας αλλά και ότι τιμήσαμε τον νεκρό μας.
Θυμάμαι μια φράση που άκουσα για το Άγιο Όρος “το μέρος που δεν γεννιέται κανείς αλλά μόνο πεθαίνουν”, μακάβριο ακούγεται αλλά πραγματικά νομίζω πως δεν υπάρχει ωραιότερο μέρος για να αφήσει κανείς την τελευταία του πνοή όπως λένε και οι μοναχοί.

Εικόνα

Εικόνα

Κατά τις 10 και πάλι στο καθολικό για τις Ώρες και μετά πρωινομεσημεριανή τράπεζα.
Περιττό να αναφέρω πως το σπανάκι με τις σουπιές που φάγαμε ήταν πεντανόστιμο.
Το κακό είναι ότι δεν πήρε πουθενά το μάτι μου τον π.Αθανάσιο για να συνεχίζαμε την κουβέντα που είχαμε αρχίσει χθες.
Προσπαθώ να τον βρω αλλά τίποτε, κανένα αποτέλεσμα και τα χρονικά περιθώρια στενεύουν οπότε απευθύνομαι στον αρχοντάρη.
Μετά από ολιγόλεπτη αναζήτηση μαθαίνω πως λόγο της εορτής της κοίμησης της Αγίας Άννας (πάντα μιλάμε για το παλιό ημερολόγιο) είχε πάει μαζί με άλλους μοναχούς στην σκήτη για να ψάλλουν στην πανήγυρι.
Για μια στιγμή απογοητεύομαι, θα ήθελα να περνούσα και άλλη ώρα με τον γέροντα να άκουγα και άλλες συμβουλές και ιστορίες, δεν πειράζει όμως ίσως το ίδιο να έλεγα και αν είχαμε συναντηθεί, ίσως ποτέ δεν είναι αρκετό.

Η ώρα έχει περάσει και επείγομαι να προλάβω το πλοίο, οπότε το σακίδιο στην πλάτη και παίρνω τον κατήφορο.
Περνάω δίπλα από τους κήπους της μονής και φτάνοντας στην κάτω πόρτα γυρίζω και κοιτάζω πίσω μου.
Άλαλος για μια ακόμη φορά, έχεις το μοναστήρι σαν κορώνα πάνω στο κεφάλι σου, δεν ξεχνιούνται αυτές οι εικόνες.

Εικόνα

Εικόνα

Καθόμουν και χάζευα και δεν μπορούσα να χορτάσω αυτό που έβλεπα, η ώρα με πίεζε μα εγώ εκεί, δεν μπορούσα να ξεκολλήσω.
Καταλαβαίνω πως δεν έχω επιλογή πρέπει να ξεκινήσω, πρώτη φορά κατεβαίνω και δεν ξέρω αν θα είναι όντως 40λεπτά όπως μου είπαν ή περισσότερο.
Ήδη αρκετή ώρα έχω χάσει και ακόμα είμαι έξω από τους κήπους ανοίγω λοιπόν το βήμα και ξεκινάω.
Η κλίση τεράστια και το μονοπάτι σαν φίδι πηγαίνει αριστερά και δεξιά έτσι ώστε να μπορείς να περπατήσεις, ήδη το πόδι διαμαρτύρεται αλλά επιλογές δεν υπάρχουν πρέπει να συνεχίσω και γρήγορα.
Φτάνοντας στον αρσανά απλά δεν έχω ανάσα, το πόδι ενοχλεί και στραγγίζω από τον ιδρώτα και ήθελα να φτάσω μέχρι την Διονυσίου τρομάρα μου, ευτυχώς που άκουσα το παλικάρι.

Την επόμενη φορά που βρέθηκα στην Σιμωνόπετρα μιλούσα με ένα παιδί που φαινότανε γυμνασμένο και μου λέει πως όταν έφτασε στον αρσανά (είχε έρθει με το πλοίο) και είδε για πρώτη φορά το μοναστήρι ενθουσιάστηκε τόσο που ανέβηκε τροχάδην για να φτάσει το δυνατόν συντομότερα.
Τον κοιτούσα με ανοιχτό το στόμα και εκεί που μου έπεσε το σαγόνι ήταν όταν μου είπε ότι έκανε γύρω στο τέταρτο μέχρι να ανέβει αλλά όταν έφτασα μου λέει είχα ανεβάσει παλμούς (εδώ κόντεψα να σκάσω στο κατέβασμα, τι μας λέει).
Μετά μου είπε πως τρέχει σε μαραθώνιους οπότε ηρέμησα και δικαιολόγησα τον εαυτό μου, είπα και γω.

Το πλοίο έφτασε και αφήνω πίσω μου την Σιμωνόπετρα, επόμενος σταθμός Διονυσίου.

Συνεχίζεται
Σταμάτης
Άβαταρ μέλους
nickzark
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 4403
Εγγραφή: Τετ Μαρ 02, 2011 10:19 am
Τοποθεσία: Νικόλαος@θεσσαλονίκη

Re: Αγιορείτικες εμπειρίες

Δημοσίευση από nickzark »

''Πως γίνεται και όλα είναι τόσο νόστιμα εξήγηση δεν μπόρεσα να δώσω. '' ελα ντε?. Αυτο και εγω ποτε δεν μπορεσα να το εξηγησω...
οσο αφορα το μονοπατι.καλα εκανες.εγω πηγα Σιμωνοπετρα απο Γρηγοριου και ξανα πισω. Μιλαμε για φαραγγι σωστο με ανηφορα και κατηφορα..στην δεν κατηφορα δε πονεσαν τα ποδια μου πολυ. λεω παει θα κουτσαθω ..Ευτυχως δεν αφησε η Παναγια...που να πηγαινες εσυ και Διονυσιου μετα.Ασε. ειναι λενε η διαδρομη μια απο τις χειροτερες του Ορους...περιμενω συνεχεια ιστοριας απο Διονυσιου και πατερ Παυλο τον αρχονταρη. εχω περιεργεια αν σε ''επιασε''
aposal
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 24978
Εγγραφή: Παρ Απρ 13, 2007 5:00 am
Τοποθεσία: Απόστολος @ Άγιος Δημήτριος (Μπραχάμι)

Re: Αγιορείτικες εμπειρίες

Δημοσίευση από aposal »

Μπράβο ρε Σταμάτη!
Μου θυμίζεις την δική μου εμπειρία από το ΑΟ και ειδικά από την Σιμωνόπετρα καθώς και την κουβέντα που είχα με τον πατέρα Μύρωνα!
Είχα γράψει τότε:
"Στις 20:00 είμαι στο Αρχονταρίκι περιμένοντας τον πατέρα Μύρωνα. Πέντε λεπτά αργότερα έρχεται ένας δεύτερος επισκέπτης και λίγο μετά ένας τρίτος και μη εξαιρετέος. Κατά τις 20:35 εμφανίζεται ο πατέρας συνοδευόμενος από 4 άτομα. Δυστυχώς τους δέχεται πρώτους, με αποτέλεσμα η σειρά μου να έρθει στις 22:05! Προσέρχομαι, συστηνόμαστε και ξεκινάω να του περιγράφω το λόγο που ήθελα να τον δω. Ούτε κατάλαβα πότε πέρασε το δεκαπεντάλεπτο! Ένιωθα ότι βρίσκομαι στο τρίτο λεπτό της συνάντησης. Η διαφορά είναι ότι μπήκα μέσα 123 κιλά και βγήκα 73! "
Μελίζεται και διαμερίζεται ο Αμνός του Θεού, ο μελιζόμενος και μη διαιρούμενος, ο πάντοτε εσθιόμενος και μηδέποτε δαπανόμενος, αλλά τους μετέχοντας αγιάζων.
Απάντηση

Επιστροφή στο “Ιστορίες - Εμπειρίες από το Αγιον Όρος”