Η Παραβολή του Ασώτου
Δημοσιεύτηκε: Παρ Ιαν 29, 2010 8:23 am
Πολλοί Πατέρες τις Εκκλησίας λένε ότι, αν χάναμε όλη την Καινή Διαθήκη και μας έμενε μόνο η παραβολή του Ασώτου και πάλι θα μπορούσαμε να σωθούμε, επειδή ο Κύριος στην Παραβολή αυτή συμπύκνωσε σχεδόν όλη τη διδασκαλία Του για τη σχέση μεταξύ του Θεού Πατέρα και του υιού-ανθρώπου.
Παραθέτω το σχετικό απόσπασμα απ΄το καταπληκτικό βιβλίο του ALEXANDER SCHMEMANN "ΜΕΓΑΛΗ ΣΑΡΑΚΟΣΤΗ -ΠΟΡΕΙΑ ΠΡΟΣ ΤΟ ΠΑΣΧΑ".
"Διαβάζουμε από το Ευαγγέλιο την παραβολή του Ασώτου Υιού (Λουκ.15, 11-32). Η παραβολή αυτή μαζί με τους ύμνους της ημέρας, μας παρουσιάζουν τη μετάνοια σαν επιστροφή του ανθρώπου από τη εξορία. Ο άσωτος γιος, πήγε σε μια μακρινή χώρα και εκεί σπατάλησε ότι είχε και δεν είχε. Μια μακρινή χώρα. Είναι ο μοναδικός ορισμός της ανθρώπινης κατάστασης που θα έπρεπε να αποδεχτούμε καθώς αρχίζουμε την προσέγγισή μας στο Θεό. Ένας άνθρωπος, που ποτέ δεν είχε αυτή την εμπειρία, έστω και για λίγο, που ποτέ δεν αισθάνθηκε ότι είναι εξόριστος από το Θεό και από την αληθινή ζωή, αυτός ποτέ δεν θα καταλάβει τι ακριβώς είναι ο Χριστιανισμός. Αυτό το αίσθημα της αποξένωσης από το Θεό, από την μακαριότητα της κοινωνίας μαζί Του, από την αληθινή ζωή όπως τη δημιούργησε και μας την έδωσε Εκείνος. Να παραδεχθώ ότι έχω αμαυρώσει και έχω χάσει την πνευματική μου ομορφιά, ότι είμαι πολύ μακριά από το πραγματικό μου σπίτι, την αληθινή ζωή.
Έλαβα από το Θεό θαυμαστά πλούτη: πρώτα απ' όλα τη ζωή και τη δυνατότητα να τη χαίρομαι, να την ομορφαίνω με νόημα, αγάπη και γνώση. Ύστερα - με το Βάπτισμα - έλαβα τη νέα ζωή από τον ίδιο το Χριστό, τα δώρα του Αγίου Πνεύματος, την ειρήνη και τη χαρά της ουράνιας Βασιλείας. Και όλα αυτά τα έχασα, τα χάνω καθημερινά, όχι μόνο με τις αμαρτίες, τις παραβάσεις, αλλά με την αμαρτία όλων των αμαρτιών: την απομάκρυνση της αγάπης μου από το Θεό, προτιμώντας την μακρινή χώρα από το όμορφο σπίτι του Πατέρα.
Η Εκκλησία όμως είναι εδώ παρούσα για να μου θυμίζει τι έχω εγκαταλείψει, τι έχω χάσει.
Και, καθώς αναλογίζομαι, βρίσκω μέσα μου την επιθυμία της επιστροφής και τη δύναμη να τη πραγματοποιήσω. Αυτό και μόνο αυτό, είναι μετάνοια, να αποκτήσω ξανά το χαμένο σπίτι. "Θα σηκωθώ και θα πάω στον πατέρα μου και θα του πω. Πατέρα, αμάρτημα στον ουρανό και σε σένα, και δεν είμαι πλέον άξιος να ονομασθώ γιος σου"."
(ALEXANDER SCHMEMANN-ΜΕΓΑΛΗ ΣΑΡΑΚΟΣΤΗ - ΠΟΡΕΙΑ ΠΡΟΣ ΤΟ ΠΑΣΧΑ, ΕΚΔΟΣΕΙΣ "AΚΡΙΤΑΣ")
Εκτός από τη συναίσθηση απομάκρυνσης και τη νοσταλγία της επιστροφής που είναι απαραίτητη για τη μετάνοια, ένα σημαντικό μήνυμα που δίνει ο Χριστός μ' αυτή την παραβολή είναι ότι, όταν ο άνθρωπος εκφράσει έμπρακτα τη διάθεση μετανοίας και επιστροφής κοντά στο Θεό Πατέρα, τότε Εκείνος δεν αρκείται στο να τον παρακολουθεί από μακρυά και να περιμένει να επιστρέψει μόνος του, αλλά σπεύδει να τον συναντήσει και να τον ενισχύσει στην προσπάθειά του. Η Αγάπη του Θεού μας περιβάλλει πάντοτε, ακόμη κι όταν βρισκόμαστε μακρυά του, και περιμένει από μας την ειλικρινή έκφραση της προαίρεσης επιστροφής για να σπεύσει να μας ενισχύσει με τη Θεία Χάρι.
Αυτό είναι το νόημα της περιόδου του Τριωδίου, η ανανέωση της προσπάθειας αποξένωσης από τον κόσμο, που μας παρασύρει στη σπατάλη των Χαρισμάτων του Αγίου Πνεύματος, που είναι η πνευματική μας περιουσία, και πορείας προς το Θεό μέσω της έντασης της πνευματικής προσπάθειας μας και της συμμετοχής στις πάρα πολλές και υπέροχες Ακολουθίες της Εκκλησίας μας.
Ας αφήσουμε όλοι τις σειρήνες του κόσμου να φωνάζουν "απόκριες" κι εμείς ας αντικρούσουμε λέγοντας "Τριώδιο η πορεία κάθε ψυχής προς το Πάθος και την Ανάσταση".
(Περισσότερα στο: http://orthodoxia.invisionplus.net/?mfo ... wtopic=129)
Παραθέτω το σχετικό απόσπασμα απ΄το καταπληκτικό βιβλίο του ALEXANDER SCHMEMANN "ΜΕΓΑΛΗ ΣΑΡΑΚΟΣΤΗ -ΠΟΡΕΙΑ ΠΡΟΣ ΤΟ ΠΑΣΧΑ".
"Διαβάζουμε από το Ευαγγέλιο την παραβολή του Ασώτου Υιού (Λουκ.15, 11-32). Η παραβολή αυτή μαζί με τους ύμνους της ημέρας, μας παρουσιάζουν τη μετάνοια σαν επιστροφή του ανθρώπου από τη εξορία. Ο άσωτος γιος, πήγε σε μια μακρινή χώρα και εκεί σπατάλησε ότι είχε και δεν είχε. Μια μακρινή χώρα. Είναι ο μοναδικός ορισμός της ανθρώπινης κατάστασης που θα έπρεπε να αποδεχτούμε καθώς αρχίζουμε την προσέγγισή μας στο Θεό. Ένας άνθρωπος, που ποτέ δεν είχε αυτή την εμπειρία, έστω και για λίγο, που ποτέ δεν αισθάνθηκε ότι είναι εξόριστος από το Θεό και από την αληθινή ζωή, αυτός ποτέ δεν θα καταλάβει τι ακριβώς είναι ο Χριστιανισμός. Αυτό το αίσθημα της αποξένωσης από το Θεό, από την μακαριότητα της κοινωνίας μαζί Του, από την αληθινή ζωή όπως τη δημιούργησε και μας την έδωσε Εκείνος. Να παραδεχθώ ότι έχω αμαυρώσει και έχω χάσει την πνευματική μου ομορφιά, ότι είμαι πολύ μακριά από το πραγματικό μου σπίτι, την αληθινή ζωή.
Έλαβα από το Θεό θαυμαστά πλούτη: πρώτα απ' όλα τη ζωή και τη δυνατότητα να τη χαίρομαι, να την ομορφαίνω με νόημα, αγάπη και γνώση. Ύστερα - με το Βάπτισμα - έλαβα τη νέα ζωή από τον ίδιο το Χριστό, τα δώρα του Αγίου Πνεύματος, την ειρήνη και τη χαρά της ουράνιας Βασιλείας. Και όλα αυτά τα έχασα, τα χάνω καθημερινά, όχι μόνο με τις αμαρτίες, τις παραβάσεις, αλλά με την αμαρτία όλων των αμαρτιών: την απομάκρυνση της αγάπης μου από το Θεό, προτιμώντας την μακρινή χώρα από το όμορφο σπίτι του Πατέρα.
Η Εκκλησία όμως είναι εδώ παρούσα για να μου θυμίζει τι έχω εγκαταλείψει, τι έχω χάσει.
Και, καθώς αναλογίζομαι, βρίσκω μέσα μου την επιθυμία της επιστροφής και τη δύναμη να τη πραγματοποιήσω. Αυτό και μόνο αυτό, είναι μετάνοια, να αποκτήσω ξανά το χαμένο σπίτι. "Θα σηκωθώ και θα πάω στον πατέρα μου και θα του πω. Πατέρα, αμάρτημα στον ουρανό και σε σένα, και δεν είμαι πλέον άξιος να ονομασθώ γιος σου"."
(ALEXANDER SCHMEMANN-ΜΕΓΑΛΗ ΣΑΡΑΚΟΣΤΗ - ΠΟΡΕΙΑ ΠΡΟΣ ΤΟ ΠΑΣΧΑ, ΕΚΔΟΣΕΙΣ "AΚΡΙΤΑΣ")
Εκτός από τη συναίσθηση απομάκρυνσης και τη νοσταλγία της επιστροφής που είναι απαραίτητη για τη μετάνοια, ένα σημαντικό μήνυμα που δίνει ο Χριστός μ' αυτή την παραβολή είναι ότι, όταν ο άνθρωπος εκφράσει έμπρακτα τη διάθεση μετανοίας και επιστροφής κοντά στο Θεό Πατέρα, τότε Εκείνος δεν αρκείται στο να τον παρακολουθεί από μακρυά και να περιμένει να επιστρέψει μόνος του, αλλά σπεύδει να τον συναντήσει και να τον ενισχύσει στην προσπάθειά του. Η Αγάπη του Θεού μας περιβάλλει πάντοτε, ακόμη κι όταν βρισκόμαστε μακρυά του, και περιμένει από μας την ειλικρινή έκφραση της προαίρεσης επιστροφής για να σπεύσει να μας ενισχύσει με τη Θεία Χάρι.
Αυτό είναι το νόημα της περιόδου του Τριωδίου, η ανανέωση της προσπάθειας αποξένωσης από τον κόσμο, που μας παρασύρει στη σπατάλη των Χαρισμάτων του Αγίου Πνεύματος, που είναι η πνευματική μας περιουσία, και πορείας προς το Θεό μέσω της έντασης της πνευματικής προσπάθειας μας και της συμμετοχής στις πάρα πολλές και υπέροχες Ακολουθίες της Εκκλησίας μας.
Ας αφήσουμε όλοι τις σειρήνες του κόσμου να φωνάζουν "απόκριες" κι εμείς ας αντικρούσουμε λέγοντας "Τριώδιο η πορεία κάθε ψυχής προς το Πάθος και την Ανάσταση".
(Περισσότερα στο: http://orthodoxia.invisionplus.net/?mfo ... wtopic=129)