Τη έχουν σκαρφιστεί οι Εβραίοι!!!!

[pantelispm]

Παρακαλώ το παρακάτω κείμενο με προβλημάτισε αφάνταστα!!!Μπορούμε να το κουβεντιάσουμε παρακαλώ????
Γιατί τόσο ψέμα???

ΛΙΛΙΘ Η ΠΡΩΤΟΠΛΑΣΤΗ

Η πιο «διάσημη» θρησκευτική θεωρία σχετικά με το από πού προερχόμαστε, είναι αυτή του Αδάμ και της Εύας… Θεωρία όχι μόνο Χριστιανική, μα σχεδόν πανθρησκευτική που μόνο τα ονόματα των πρωτόπλαστων αλλάζουν από θρησκεία σε θρησκεία, αλλά η ιστορία παραμένει η ίδια. Είναι τόσο απλή στην σύλληψή της και τόσο κατανοητή, που μπορεί να ικανοποιήσει τον απαίδευτο νου χωρίς να τον περιπλέξει.
Κοιτάζοντας όμως λίγο πιο προσεχτικά την Χριστιανική ιστορία του Αδάμ και της Εύας, ανακαλύπτουμε ένα πολύ σημαντικό κενό: Ο Αδάμ και η Εύα κατά τις Γραφές υπήρξαν οι πρώτοι άνθρωποι. Δεν ήταν άλλοι, μόνο αυτοί. Έκαναν 2 παιδιά: τον Κάιν και τον Άβελ… 2 αρσενικά… Ο Κάιν σκοτώνει τον Άβελ. Μένει ένα αρσενικό. Ο Αδάμ και η Εύα δεν κάνουν άλλα παιδιά (και σε αυτό οι Γραφές είναι σαφέστατες), οπότε μένει ο Κάιν σκέτος για να… δημιουργήσει την ανθρωπότητα! Λογικά, η ιστορία της ανθρωπότητας θα έπρεπε να εξαφανιστεί σε εκείνο το σημείο, κι όμως! Εμείς σήμερα υπάρχουμε! Μα πως; Γονιμοποίησε και γέννησε από μόνος του ο Κάιν; Μάλλον απίθανο…
Παρακολουθώντας και την συνέχεια της ιστορίας, το κενό αντί να καλύπτεται γίνεται ακόμα πιο αινιγματικό: ο Κάιν τιμωρείται για τον φόνο του αδελφού του με εξορία. Περιπλανιέται μόνος αρκετό καιρό, μέχρι που συναντά έναν άγριο και βίαιο πολιτισμό ανθρώπων!!! Από πού;! Ποιοι είναι αυτοί οι άνθρωποι; Από πού ήρθαν; Αλήθεια, το είχατε προσέξει ποτέ ότι αυτή η ιστορία, έστω και ως παραμυθάκι από κάπου «χάνει»;
Κι όμως… το παραμυθάκι έχει συνοχή και λογική εξέλιξη γεγονότων (όσο λογικό μπορεί να είναι ένα παραμύθι) μόνο που για κάποιους λόγους (που δεν θα αναλύσω γιατί δεν είναι το θέμα μας), ένα πολύ μεγάλο και σημαντικό κομμάτι της ιστορίας των πρωτόπλαστων πέρασε από «λογοκρισία» και καταδικάστηκε στην αφάνεια… και αυτό το κομμάτι, είναι η ιστορία της:

ΛΙΛΙΘ Η ΠΡΩΤΟΠΛΑΣΤΗ

Αναζητώντας να καλύψουμε το κενό του παραμυθιού μέσα στις μυστικές Γραφές, συναντάμε τον χαρακτήρα της Λίλιθ. Η ιστορία της θηλυκής ανθρώπινης παρουσίας δεν ξεκινά από την Εύα, αλλά από την Λίλιθ που υπήρξε το πρώτο δημιούργημα του Θεού για να συντροφεύσει τον Αδάμ, και όχι μετά την δημιουργία του Αδάμ, αλλά ταυτόχρονα. Ιδού λοιπόν το «λογοκριμένο» κομμάτι του παραμυθιού:
Ο Θεός είχε ήδη δημιουργήσει όλα τα ζωντανά πλάσματα της Γης διαχωρισμένα σε αρσενικά και θηλυκά, και το ανθρώπινο είδος δεν θα αποτελούσε εξαίρεση. Έτσι, το επιστέγασμα της μεγαλειώδης δημιουργίας Του ήταν το ανθρώπινο ζεύγος: Ο Αδάμ και η Λίλιθ, που δημιουργήθηκε ταυτόχρονα.
Το ζεύγος ζούσε ευτυχισμένο μέσα στον πανέμορφο κήπο που είχε δημιουργήσει ο Θεός γιʼ αυτούς (ο μυθικός κήπος της Εδέμ), μέχρι που ο Σατανάς ήρθε να ταράξει την ηρεμία, διδάσκοντας στην Λίλιθ ότι η ερωτική πράξη δεν είναι μονάχα για αναπαραγωγή αλλά και για απόλαυση. Η Λίλιθ με την σειρά της διδάσκει το ίδιο στον Αδάμ μα ο Θεός δεν το ενέκρινε, χαρακτήρισε την ερωτική πράξη απαγορευμένη απόλαυση όταν δεν γίνεται για αναπαραγωγή και εξοργισμένος εξόρισε την Λίλιθ από τον κήπο της Εδέμ.
Η Λίλιθ περιπλανήθηκε μόνη και καταδικασμένη να μην ξαναδεί τον κήπο της Εδέμ, μέχρι που την ξαναπλησιάσε ο Σατανάς, την έκανε γυναίκα του και Αρχόντισσα του Σκότους.
Στο μεταξύ, ο Αδάμ την νοσταλγούσε και την αναζητούσε. Ο Θεός μην αντέχοντας να βλέπει το πολυαγαπημένο Του δημιούργημα λυπημένο, έστειλε 3 Αγγέλους να βρουν την Λίλιθ και να την φέρουν πίσω. Οι 3 αυτοί Άγγελοι είναι ο Σανβί, ο Σανσαβί και ο Σαμεγκελάφ.
Οι 3 Άγγελοι αναζήτησαν για πολύ καιρό την Λίλιθ, όταν τελικά την συνάντησαν κάπου στην Ερυθρά Θάλασσα. Μέχρι τότε η Λίλιθ είχε πια ασπαστεί οριστικά τον ρόλο της ως Αρχόντισσα του Σκότους, είχε μεταλλαχθεί σε δαιμόνισσα και είχε μάλιστα γεννήσει πάμπολλα παιδιά με τον Σατανά. Οι 3 Άγγελοι της ανέφεραν ότι ο Θεός και ο Αδάμ την συγχωρούν και την θέλουν πίσω, μα η Λίλιθ απάντησε με βρισιές. Οι 3 Άγγελοι απαίτησαν να γυρίσει πίσω, αλλιώς θα έσφαζαν όλα της τα παιδιά. Η απάντηση της Λίλιθ όμως ήταν και πάλι κατηγορηματικά αρνητική, προσθέτοντας μάλιστα κατάρες για τα παιδιά και όλους τους απογόνους του Αδάμ. Έτσι, οι 3 Άγγελοι τήρησαν την απειλή τους σκοτώνοντας τα παιδιά της και επέστρεψαν στον κήπο της Εδέμ. Από εκείνη την στιγμή, η Λίλιθ απέκτησε και τον τίτλο της Παιδοκτόνου, που επιτίθεται στα νεογέννητα μωρά, στις έγκυες γυναίκες που φέρουν αρσενικό έμβρυο καθώς και στα νεαρά αγόρια και τα πνίγει στον ύπνο τους για εκδίκηση.
Η ιστορία συνεχίζει λέγοντας πως όταν οι 3 Άγγελοι επέστρεψαν και ανέφεραν στον Θεό το τι συνέβη, Εκείνος για να παρηγορήσει την μοναξιά του Αδάμ, δημιούργησε άλλη μια γυναίκα την Εύα, που όμως δεν ήταν εξίσου τέλειο δημιούργημα όσο υπήρξε αρχικά η Λίλιθ και ο Αδάμ, μιας και η Εύα δημιουργήθηκε από ένα πλευρό του Αδάμ.
Τα γεγονότα εξελίχθηκαν κατά την γνωστή πλέον ιστορία του Αδάμ και της Εύας, και η Λίλιθ ξαναεμφανίζεται αργότερα στον Κάιν κατά την εξορία του και ζευγαρώνει μαζί του, συνεχίζοντας έτσι το ανθρώπινο είδος, μόνο που πλέον το είδος «μολύνθηκε» από την δαιμονική πλευρά της Λίλιθ. Και είναι αυτή η πλευρά που εξορκίζουμε με την βάπτιση… και είναι αυτή η πλευρά που μας επιβάλει να μην πεθάνει κανείς αβάπτιστος και από αυτήν την ιστορία έχει παραμείνει η δοξασία ότι οι αβάπτιστοι νεκροί μετατρέπονται σε δαιμόνια που στοιχειώνουν τους ζωντανούς.
Από την ίδια ιστορία έχει παραμείνει και η δεισιδαιμονία να χαράζουν στην κούνια των νεογέννητων, στο κρεβάτι των εγκύων γυναικών και των νεαρών αγοριών, τα ονόματα των 3 Αγγέλων για να κρατήσουν την Λίλιθ μακριά τους…

Τώρα λοιπόν που καλύψαμε το κενό στο παραμύθι των πρωτόπλαστων, ας μιλήσουμε για την Λίλιθ λίγο πιο σφαιρικά:

Αναζητώντας την Λίλιθ
Το όνομά της κατά πάσα πιθανότητα προέρχεται από την Σουμεριανή Λιλλάκε και σημαίνει (σε ελεύθερη μετάφραση) «η Θεϊκή Γυναίκα». Εμφανίζεται για πρώτη φορά σε αρχαία Σουμερικά μυστικιστικά γραπτά και φυλαχτά ως Λιλλάκε, που είναι το απόκρυφο όνομα της Θεάς Μπελίλι. Την ξανασυναντάμε με το όνομα Μπααλάτ (που είναι παράφραση του «Μπελίλι») στους Καναήτες.
Λίγο αργότερα την ξανασυναντάμε στις Εβραϊκές δοξασίες ως δαιμόνισσα της ερήμου και η πρώτη «επίσημη» εμφάνισή της στο Εβραϊκό και Χριστιανικό δόγμα με το όνομα Λίλιθ, γίνεται με μια πολύ σύντομη αναφορά στην Βίβλο αναφέροντάς την και πάλι ως δαιμόνισσα, καθώς και στα γραπτά της Νεκρής Θάλασσας.
Κατά την Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία ο χαρακτήρας της Λίλιθ ξεκινά πλέον να έχει «πρωταγωνιστικό ρόλο» στις δοξασίες που σχετίζονται με το Σκότος και η πρώτη σοβαρή αναφορά της γίνεται στο Εβραϊκό Ταλμούδ.
Πριν όμως από όλες τις προαναφερόμενες γραπτές παρουσίες της, συναντάμε και πολλές (αμφίβολες πρέπει να τονίσω) ταυτίσεις της στις λαϊκές δοξασίες με διάφορες αρχαίες Θεότητες όπως η Εκάτη, η Περσεφόνη, η Ινδική Κάλι και άλλες.
Με όλες αυτές τις προ-Εβραϊκές εμφανίσεις της, γεννιέται η απορία για το κατά πόσο η ιστορία της Λίλιθ ως πρωτόπλαστης προϋπήρξε και κρίθηκε απόκρυφη ή προστέθηκε αργότερα. Πάντως σίγουρα λύνει τον γρίφο που δημιουργεί το πρώτο με το δεύτερο Βιβλίο της Γένεσης, αναφέροντας αρχικά στο πρώτο ότι ο Θεός έπλασε τον άνδρα και την γυναίκα ενώ αργότερα στο δεύτερο παρουσιάζοντας τον άνδρα μόνο και με ανάγκη για συντροφιά.
Στα Καμπαλιστικά γραπτά η Λίλιθ αναφέρεται κυρίως ως σύντροφος του Σαμαήλ (δηλ. του Σατανά) και ως η θηλυκή έκφρασή του. Αναφέρεται επίσης και ως η προσωποποίηση του πειρασμού καθώς και ως το πρώτο Succubus που επιτιθόταν στον Αδάμ ενώ αυτός κοιμόταν (βλ. κείμενο σχετικά με τα Incubi & Succubi).
Την ξανασυναντάμε στην Μεσαιωνική θρησκευτική ζωγραφική, όπου αναπαριστάται ως ο πειρασμός του Αδάμ και της Εύας (ο απαγορευμένος καρπός) είτε ως φίδι με γυναικείο κεφάλι είτε ακόμα μερικές φορές ως κανονική γυναίκα που τους προσφέρει τον καρπό. Αυτό είναι κάτι που μας οδηγεί στο να συνδέσουμε τον Όφι του κήπου της Εδέμ με την Λίλιθ.
Φτάνοντας στον 19ο αιώνα, η Λίλιθ απολαμβάνει για άλλ
η μια φορά την διασημότητα μέσω του ψυχολόγου Κάρλ Γιούγκ, που την χρησιμοποιεί ως έκφραση και προσωποποίηση του αρσενικού άνιμους, δηλαδή την καταπιεσμένη θηλυκή πλευρά του κάθε άνδρα.
Κατά τον ίδιο αιώνα, η Λίλιθ ξεκινά αργά αλλά σταθερά να μεταλλάσεται από πλάσμα δαιμονικό σε σύμβολο θυληκότητας. Πάμπολλες φεμινίστριες την λατρεύουν ως το αυθεντικό θυλυκό ίδαλμα που απαρνείται ακόμα και τον κήπο της Εδέμ για χάρη της ελευθερίας και της ανεξαρτησίας της, και φυσικά η δαιμονική και παιδοκτόνος πλευρά της τώρα παραμερίζεται και απορρίπτεται.
Τα νεοπαγανιστικά κινήματα (όπως το Wicca) αποδέχονται την Λίλιθ ως Θεότητα-Προστάτιδα της σκοτεινής γυναικείας πλευράς αλλά και του γυναικείου ερωτισμού, θέλωντας έτσι να δείξουν ότι αντιτίθενται στην φαλλοκρατική καθημερινότητα. Λατρεύεται όμως μέχρι της μέρες μας και από διάφορα σκοτεινά τάγματα με την αρχική της μορφή, ως Αρχόντισσα του Σκότους δηλαδή, καθώς και ως η Ηγέτιδα των άϋλων Βαμπίρ (incubi & succubi).

Η Λίλιθ είναι η μυθολογική πρώτη σύζυγος του Αδάμ. Όπως και ο Αδάμ δημιουργήθηκε από τον Θεό "από το χώμα της Γης... κατ' εικόνα του Θεού Αυτός τους δημιούργησε, άνδρα και γυναίκα τους δημιούργησε" (Γένεση 1:27) ως πρώτη αναφορά ανθρώπινης ζωής στην Βίβλο. Η Εύα έρχεται μετά, δημιουργημένη από το πλευρό του Αδάμ καθώς κοιμόταν: "... και θα ονομαστεί Γυναίκα, αφού αυτό πάρθηκε από Άνδρα" (Γεν. 2:24) Αυτή η φανερή αντίθεση μπορεί να εξηγηθεί μόνο με την προϋπόθεση της ύπαρξης θηλυκού ανθρώπου πριν την Εύα. Και αφού μόνο η Εύα αναφέρεται στον κήπο της Εδέμ, η πρoκάτοχός της θα πρέπει να έφυγε πριν το όλο σκηνικό. Η απουσία της Λίλιθ από την Βίβλο εξηγείται λόγο της πατριαρχικής αντίληψης και επιβολής των Ιουδαίων/Χριστιανών.
Ο Σημιτικός θρύλος περιγράφει την Λίλιθ να αρνείται την επιβολή του Αδάμ (σεξουαλικά κατά το να είναι "από κάτω"), και σε στιγμή πικρίας ξεστόμισε το ιερότερο των ονομάτων του Θεού και πέταξε στον αέρα, με αποτέλεσμα να διωχτεί από τον Θεό στην έρημο. Η μόνη αναφορά στις τωρινές γραφές τις Βίβλου είναι κατά Ιεζεκίλ, όπου μιλάει για την ζωή της στην έρημο. Η Λίλιθ περιγράφεται με διάφορες μορφές (όπου αγαπημένη μου είναι ως Άγγελος με μαύρα φτερά) που επισκέπτεται τα όνειρα ανδρών και συνευρίσκεται μαζί τους- το πρώτο Succubus και μητέρα των Incubus και Succubus.
Άλλοι παρόμοιοι μύθοι την παρουσιάζουν ως εξής:
Να επιστρέφει στην Εδέμ με την μορφή του Ερπετού, που δελέασε την Εύα με το Καρπό του Δέντρου της Γνώσης.
Ως την ερωμένη του Lucifer στην κόλαση, μα αποδείχτηκε να είναι ανυπόταχτη ακόμα και στον Πρίγκιπα του Σκότους, ο οποίος την έδιωξε στην έρημο για άλλη μια φορά.
Ως το πρώτο Βαμπίρ, που ήρθε στον Κάιν αφού αυτός εγκαταλείφθηκε από τον Θεό για τον φόνο του Άβελ, και μαζί άρχισαν την εξάπλωση του Βαμπιρισμού στον κόσμο.
Ως η μητέρα των "Λίλουμ", των Γήινων δαιμόνων.
Στην αρχαία Σουμέρια η Λίλιθ ήταν Θεότητα και το "αριστερό χέρι" της Μεγάλης Θεάς Inanna. Την υπηρετούσε φέρνοντας τους άνδρες στον ναό της Θεάς, για να την υπηρετήσουν μαζί με τις ιέρειες.
Στον μυστικισμό της Qabbalah, η Λίλιθ συσχετίζεται με την θέση της σελήνης πάνω στο Qliphotic Tree, τον "Κόσμο των Επιπέδων" που εμπεριέχει την "αρνητική" και σκοτεινή ενέργεια. Η Λίλιθ επίσης αντιστοιχίζεται με τις θεότητες Abyzu και Ardat Lili.
Τέλος, στους Σημιτικούς λαούς της Μεσοποταμίας ήταν αρχικά μορφή παρόμοια με αυτήν της Λιλ, Σουμέρια Θεά των καταστροφικών ανέμων και καταιγίδων. Αργότερα στην ανατολή παρομοιάσθηκε με την Lamashtu, ένα δαιμονικό θηλυκό πνεύμα γνωστό στην Συρία ως η δολοφόνος των βρεφών. Εδώ απέκτησε και τους χαρακτηρισμούς ως φτερωτός γυναικείος δαίμονας της νύχτας (Talmud), ως επικίνδυνο Βαμπίρ και Succubus (Zohar), ως η μητέρα των Incubi και Succubi και ως νυχτερινής κουκουβάγιας (Βίβλος).

"Η Λίλιθ, συμφωνά με τον πανάρχαιο εβραϊκό μύθο, υπήρξε η πρώτη γυναίκα του Αδάμ. Πλάστηκε μαζί με τον πρώτο άνθρωπο σε. ένα ενιαίο ανδρόγυνο πλάσμα. Ο διαχωρισμός έγινε, για να δοθεί στον Αδάμ μια σύντροφος. Το θηλυκό πλάσμα όμως που προήλθε, μετά το διαχωρισμό, συνευρέθει με το Σατανά με αποτέλεσμα να αποκτήσει διαβολικά χαρακτηριστικά, Και αυτό κι η οι απόγονοι του. Η ΛίλιΘ Νύχτα είναι το πρώτο βαμπίρ.
Ο σκοτσέζος ποιητής και συγγραφέας Τζόρτζ Μακντόναλντ (1824-1903), που παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα, προσεγγίζει στο φανταστικό μυθιστόρημα του τη δική του Λίλιθ μέσα από το αρχέγονο σχήμα της. Είναι ωραία, σαγηνευτική αλλά και επικίνδυνη. Είναι η σκοτεινή βασίλισσα της Νύχτας. Ο ήρωας, περνώντας ένα κανάλι χρόνου, θα την συναντήσει σε μιαν άλλη διάσταση να περιβάλλεται από τέρατα, φαντάσματα, στοιχειωμένα δάση και αλλόκοτα όντα. Βιώνοντας τον εφιάλτη θα έρθει αντιμέτωπος με την Κόλαση και τους αγγέλους της σε μια μεγαλειώδη αναμέτρηση του Καλού με το Κακό σ' ένα μνημειώδες έργο από έναν κλασικό της φανταστικής λογοτεχνίας".

[omirosx]

Όλο αυτό το θέμα που έγραψες δεν είναι από δική σου μελέτη, αλλά κάπου το άκουσες ¨η κανένα μικρό βιβλιαράκι. Επειδή τα μάτια μου δεν με βοηθούν πολύ αυτόν τον καιρό να διαβάζω μεγάλα κείμενα, μέχρι τη μέση που διάβασα πήρα το νόημα. Λοιπόν για να σου φύγει η απορία, διάβασε προσεκτικά το Γένεσης κεφάλαιο Έ-4-Έφθασαν δε οι ημέρες του Αδάμ, τις οποίες έζησε μετά την ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΣΗΘ εις επτακόσια έτη, (700) και κατά τα έτη αυτά εγέννησε και άλλους υιούς και θυγατέρες.
Και η γενεαλογία μέχρι Χριστό κρατά από το γένος αυτό.
Κατά τον Κοσμά τον Αιτωλό γέννησε -33-αγόρια και 27-κορίτσια. Από τα απόκρυφα εγέννησε -30- αγόρια και 30 κορίτσια. Σύνολον πάλι όλλα μαζί 60- φαίνεται ποιο δίκαιο αυτό.
Και πολύ καλά έκανες και έφερες αυτήν την απορία σου εδώ, γιατί και εμείς οι καλοί πιστεύοντας Χριστό ως Θεό οι μισοί από εμάς είναι πολλές τέτοιες λεπτομέρειες που δεν τις ξέρουμε, και άμα τύχουμε σε κουβέντα ιδίως αυτοί που θέλουν να βλάψουν την πίστη μας δεν ξέρουμε τι να τους απαντήσουμε
Ευχαριστώ για το θέμα

[aposal]

Είχα θέσει ένα παρόμοιο ερώτημα σε κάποιον Θεολόγο και μου είχε απαντήσει πως ο Άδάμ και οι Εύα έκαναν πολλά παιδιά, αγόρια και κορίτσια και πως ο Θεός επέτρεψε, για να αναπαραχθεί το ανθρώπινο είδος, την μεταξύ τους αναπαραγωγή, παρ' όλη τη συγγένεια που είχαν.

[dionysisgr]

Ολες οι "αποριες" αυτες και τα "λογικα κενα" αγαπημενοι μου αδελφοι, ειναι που ευθυνονται για την ανα τους αιωνες δημιουργια αιρεσεων, σχισματων, εντασεων, και εν γενει προβληματων στην πορεια της Εκκλησιας του Χριστου.

Και ειναι αυτη ακριβως η παγιδα που μας στηνει ο πονηρος. Δηλαδη ποια;

Η παγιδα του να βλεπουμε, μεσα απο ορθολογιστικο και κριτικο πνευμα την Θεοπνευστο Γραφη.

Του να ψαχνουμε απαντησεις για την εξελιξη, την δημιουργια, την ενταση των συγκρουσεων στην Παλαια Διαθηκη, τα χρονια που ο Κυριος ηταν αφανης, την εντονη απιστα του Θωμα, την αμφισβητηση του Πετρου, την μεταστροφη του Παυλου, και χιλιαδες αλλα θεματα που υπερβαινουν τον κοινον νουν.

Γιατι πρεπει να μας σκανδαλιζει το πως πολλαπλασιαστηκαμε, και δεν μας σκανδαλιζει η ενσαρκωση του Θεου, η προσληψη απο του ακτιστου και αυλου της κτιστης και υλικης-χωματινης σαρκος;

Γιατι πρεπει να μας σκανδαλιζει η ανηλεη αλληλοεξοντωση των Παλαιοδιαθηκικων λαων, και οι ανομες πραξεις τους, και δεν μας σκανδαλιζει η Σταυρωση Του Δημιουργου του συμπαντος κοσμου, απο καποια ανθρωπακια, Αυτου που μονο με την αυλη βουληση Του, χωρις καν να μπει σε διαδικασια σκεψης, μπορει να μας επιστρεψει στην ανυπαρξια, απο οπου και μας ανεσυρε;

Βλεπουμε λοιπον, οτι οι φαινομενικα ευλογες αποριες, για την συνηθισμενη στα βιοτικα και πασης φυσεως "λογικα" προβληματα, μεταπτωτικη λογικη μας, γυρω απο τα "κενα" της Γραφης, πολλες φορες γινεται αιτια να απο-πνευματοποιησουμε εστω και ασυνειδητα, τα νοηματα της και να την μετατρεψουμε συν-εργεια του πονηρου, σε ενα απο τα εκατομμυρια βιβλια που εχουν γραφτει και θα γραφτουν με διαφορα θεματα και με μια κοινη συνισταμενη αυτο που θα λεγαμε στην αρχαια παραδοση, την εξελιξη του μυθου.

Οτι εμποδιζει δηλαδη, κωλλυσιεργει, η πρσοδιδει ενα νεφελωδες, και δυσκολονοητο προσκομμα στην "εξελιξη του μυθου" μας δημιουργει ενα νοητικο κενο, και μπαινουμε στην διαδικασια του να "εξιχνιασουμε" τι εγινε πριν-ενδιαμεσα-μετα, αναλογα με την περισταση.

Αυτο λεγεται κριτικη ματια, ορθολογισμος, προσπαθεια εκ-λογικοποιησης και φυσιωσης ενος καθαρα πνευματικου, θεοπνευστου, και μη εντασομενου στην λογικη χωρος-χρονος-προβλημα-λυση βιβλιου οπως ειναι η Αγια Γραφη.

Σε αυτη την μπανανοφλουδα επεσαν οι αιρετικοι, οι δυτικοι, οι αθεοι ουμανιστες φιλοσοφοι, και στους οποιους η Γραφη, φανηκε σαν απλοικο και ακαταληπτο παραμυθακι που εγραψαν καποιο θρησκοληπτοι και φανατικοι εβραιοι για να καταδυναστευουν τον κοσμο ανα τους αιωνες.

Μια Ορθοδοξη ματια, υπο το βλεμμα και την βοηθεια των Πατερων μας, οι οποιοι οχι μονο μελετησαν εν Πνευματι Αγιω, αλλα και βιωσαν εμπειρικα στην πραξη και στο πετσι τους την Αγιογραφικη διδασκαλια, κατενοησαν τις προτυπωσεις και την σκιωδη αποκαλυψη του Ασαρκου Λογου στην Π.Δ. αλλα και την σωτηριωδη Ενσαρκωση Του στην Κ.Δ. σηματοδοτώντας ετσι την εποχη της Χαριτος, θα μας βοηθησει να παρουμε το πνευματικο μελι, και να τρυγησουμε τα ψυχωφελη και σωτηρια νοηματα, αντι να μελετουμε εξωτερικα πως ειναι η κυψελες και τι χρωμα εχει το κουτι του μελισσιου.

[pantelispm]

Είμαι πεπεισμένος πλέων οτι τα πράγματα έγιναν όπως μας τα διδάσκει ο Θεος στην παλαιά διαθήκη!!!
Απλά το κείμενο είναι απο ενα μυθιστόρημα ενός σκοτσεζου συγγραφέα Τζόρτζ Μακντόναλντ!!!!(το γράφω στο τέλος του κειμένου!!)
Η απορία μου είναι γιατί διαστρεβλώνουν έτσι την αλήθεια !!!!

Σας ευχαριστώ που απαντήσατε!!!!

[dionysisgr]

pantelispm, η Αληθεια, δεν ειναι ιδεα, ορισμος, νοημα, η ιδανικο.

Ειναι οντολογικη η Αληθεια, ειναι Προσωπο, εχει Ονομα, το υπερ παν Ονομα, το Ονομα του Κυριου και Σωτηρος ημων Ιησου Χριστου, Υιου Θεου και ενος εκ των προσωπων της Αγιας Τριαδος.

Αυτον λοιπον θελουν να διαβαλλουν, να διαστρεψουν, μεσω της αλλοιωσης των νοηματων της Αγιας Γραφης.

Εκει στοχευουν, στην αποδομηση, απο-Θεωση, του Κυριου.

Θελουν να Τον παρουσιασουν ως εναν, καλο, τελειο, φιλοσοφο, επαναστατη, κοινωνικα δικαιο, αλτρουιστη, ακομα και υπερ-ανθρωπο και δεν ξερω τι αλλες αρλουμπες, αλλα οχι Θεανθρωπο, οχι ΣΩΤΗΡΑ, οχι ΚΥΡΙΟ, και οχι ΘΕΟ εν τελει.

Αυτη ειναι η ταμπακιερα. Γιαυτο ολα τα μυθιστορηματα της κακιας ωρας, γιαυτο οι πονηρα επιδοτουμενες "επιστημονικες" μελετες, γιαυτο ολη η σπουδη και η βιασυνη της παγκοσμιοποιησης, και προσπαθειας πανθεισμου.

Δεν αντεχουν τον Χριστον, ειναι το αιωνιο αγκαθι στο λαιμο των αιρετικων, των απιστων, των αθεων, των εργατων του αρχοντα του σκοτους.

Γιαυτο οπου σταθειτε και οπου βρεθειτε, κυρησσατε και ομολογησατε Χριστον, εν παρρησια και ευθαρσως.

Ιδου νυν καιρος ευπροδεκτος, ομολογιας. Μπορει να ειμαστε αμαρτωλοι, βρωμικοι, αναξιοι να λεγομαστε ακομα και Ορθοδοξοι Χριστιανοι, αλλα οχι, τον Χριστον δεν τον απαρνουμαστε, επ ουδενι.

Απλα ειναι πολυ τα πραγματα. Χριστος και φως η διαβολος και σκοτος. Δεν υπαρχει μεση κατασταση. Διαλεγει ο καθενας στρατοπεδο και παιρνει.

Και θα πληρωθει τις επιλογες του. Πολλαπλασια.

[omirosx]

Φίλε Αποσαλ χωρίς να ξεχνώ και όσους πήραν μέρος σε αυτό το θαυμάσιο θέμα γιατί πολλές φορές βρέθηκα μέσα σε αυτήν την συζήτηση από άσχετους και αμέσως επειδή ήξερα την απάντηση τους είδες όλους και μπήκαν στο καβούκι τους .Και αναφέρω τον Αποσάλ, γιατί η απάντηση πάλι μέσα από την Γραφή δίνει την απάντηση στην ερώτηση.
Ο Θεός όπως είπες επέτρεψε δηλαδη΄΄ εβγαλε την ντροπή μεταξύ των αδερφών γα να τεκνοποιούν μέχρι να αυξηθεί ο κόσμος. Μέχρι όμως ενός ορισμένου σημείου.. Και φτάνουμε στο Λευϊτικό και από το -ΙΗ-κεφάλαιο και ύστερα λέει τέρμα τα δίφραγκα μέχρι εδώ ήταν. Και ορίζει νόμους για την αποφυγή μεταξύ της συγγένειας σε πολλούς βαθμούς.
Και βάζει και την ντροπή στην μέση. Έτυχε να διαβάσω ένα μικρό κομματάκι κάπου που έλεγε αυτό το αλάνθαστο Εάν ο Θεός δεν έβαζε την ντροπή και την εγκράτεια στην γυναίκα να είναι πιο συγκεντρωμένες ως προς την επιθυμία όπως ο άντρας, τότε δεν θα σωζόταν καμία ψυχή. Ο θαυμάσιος Γρηγόριος Νύσης ο οποίος έζησε και τις δύο πλευρές γιατί η γυναίκα του πέθανε πολύ νέα λέει. Καμία δύναμη δεν είναι ισχυρότερη στην αμαρτία από την δύναμη της επιθυμίας της σαρκός. Τα πάντα εν σοφία εποίησε

[aposal]

Αδελφέ Όμηρε δεν έχω ιδιαίτερες γνώσεις την Παλαιάς Διαθήκης (κακώς) γι' αυτό δεν έκανα αναφορά σ' αυτήν, αλλά στην απάντηση κάποιου άλλου στο ερώτημά μου.
Ελπίζω να μην έθιξα ή σκανδάλισα κανέναν.

[omirosx]

Ελπίζω να μην έθιξα ή σκανδάλισα κανέναν

¨Οχι καλέ μου φίλε δεν έθιξες και δεν σκανδάλισες κανέναν. ¨Ολο το σφάλμα είναι δικό μου με τον τρόπο που το έγραψα Συγχώρα με

[panosgreece]

Την ηδονη ,,,, δυστηχως καταργουν η κακοπαθεια και η λυπη
ειτε εκουσια , ειτε ακουσια