Σημεία από τα Ευαγγέλια

[dionysisgr]

Σ'ευχαριστω Konstantinoypolitis, κοσμημα ο λογος σου και τιμη για τον συνομιλητη σου.

Να διευκρινισω εδω, οτι η επισημανση μου δεν ειχε σκοπο να ελθει σε αντιδιαστολη με την ερμηνεια, του χωριου απο τους προλαλησαντες, και εσενα, καθως συμφωνω και εγω, αλλα να καταδειξω την διττη ερμηνεια της Θεϊκης προτροπης-μακαρισμου, καθως οπως λες, υποδηλωνει τον πενθουντα εν τη κοινωνια και σαφως πνευματικο ανθρωπο, αλλα υποδηλωνει και το μοναχικον του βιου ως ισως συντομοτερο και ασφαλεστερο δρομο προς την κατα Χαριν θεωση του Ανθρωπου.

Κατι που δειχνει ασφαλως και η ιστορια, καθως ο μοναχισμος απεβη στην μακραιωνη πορεια της Ορθοδοξιας, η κορωνιδα της αρετης, το στηριγμα των δογματων, ο κρουνος της θεολογιας, και το φωτεινο παραδειγμα των λαικων.

Ας συνεχισει αυτη η ενοτητα, και να εχουμε τετοια θεματα, θεολογικης τριβης πιο συχνα. Ας προσπαθησουμε να ξεφυγουμε απο την καθημερινοτητα, που λειαινει τον νου, αντι να τον οξυνει, πνευματικα.

Και η ευχη σου για την μοναξια, ας γινει προτροπη σε αλλους που "κρυβονται" και να γινει συντροφια με αντικειμενο τον θεολογικο λογο, προς ωφελεια ολων μας, με το να μαθαινουμε ο ενας απο τον αλλον.

[konstantinoupolitis]

Σημείο 9 : Γιατί πρέπει η ελεημοσύνη, αλλά και η προσευχή να γίνονται στα κρυφά;/
"1 Προσέχετε τὴν ἐλεημοσύνην ὑμῶν μὴ ποιεῖν ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων πρὸς τὸ θεαθῆναι αὐτοῖς· εἰ δὲ μήγε, μισθὸν οὐκ ἔχετε παρὰ τῷ πατρὶ ὑμῶν τῷ ἐν τοῖς οὐρανοῖς.
2 Ὅταν οὖν ποιῇς ἐλεημοσύνην, μὴ σαλπίσῃς ἔμπροσθέν σου, ὥσπερ οἱ ὑποκριταὶ ποιοῦσιν ἐν ταῖς συναγωγαῖς καὶ ἐν ταῖς ῥύμαις, ὅπως δοξασθῶσιν ὑπὸ τῶν ἀνθρώπων· ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ἀπέχουσι τὸν μισθὸν αὐτῶν.
3 σοῦ δὲ ποιοῦντος ἐλεημοσύνην μὴ γνώτω ἡ ἀριστερά σου τί ποιεῖ ἡ δεξιά σου,
4 ὅπως ᾖ σου ἡ ἐλεημοσύνη ἐν τῷ κρυπτῷ· καὶ ὁ πατήρ σου ὁ βλέπων ἐν τῷ κρυπτῷ ἀποδώσει σοι ἐν τῷ φανερῷ. (Ματθ στ΄ 1-4)"

Ο Κύριος συχνά μιλάει με τρόπο που φαίνεται ότι μιλάει για αλλαγή σε σχέση με το Νόμο της Παλαιάς Διαθήκης ή με τρόπο που αυτό που δεν υπερτονίζει απαγορεύεται. Ωστόσο εκείνο που πολλάκις λέει είναι ότι το τάδε ή το δείνα επιτρέπεται και μπορεί να εφαρμοσθεί αλλά σκεπτόμενος το συμφέρον του ανθρώπου που είναι η σωτηρία και η έφεσή του όχι στο πνεύμα αλλά στα προς πτώσιν προτείνει την παραίτηση απο το δικαίωμα, που έχει πρακτικό αποτέλεσμα, χωρίς να απαγορεύεται το άλλο.
Εν προκειμένω θέλεις να ελεήσεις φανερά κάντο. Ωστόσο κατα κανόνα ο άνθρωπος παρασύρεται απο την επίγεια δόξα, απο την παροντοφημία και την υστεροφημία. Άρα παρότι δεν είναι απόλυτο έχει ζημία. Είπαμε και πριν ότι οι εν ισχύει παραχωρήσεις του ανθρώπου βρίσκουν μισθαποδοσία. Έτσι και η ελεημοσύνη. Ο Χρυσόστομος εδώ σχολιάζει, πως όσο μεγαλυτέρα είναι η επίγεια δόξα, τόσο μικρότερη είναι η Θεία επιβράβευση.

Σημείο 10 : Γιατί δεν πρέπει να κατακρίνουμε τους αδελφούς μας (Ματθ ζ΄, 1-2);
1 "Μὴ κρίνετε, ἵνα μὴ κριθῆτε·
2 ἐν ᾧ γὰρ κρίματι κρίνετε κριθήσεσθε, καὶ ἐν ᾧ μέτρῳ μετρεῖτε μετρηθήσεται ὑμῖν.
3 τί δὲ βλέπεις τὸ κάρφος τὸ ἐν τῷ ὀφθαλμῷ τοῦ ἀδελφοῦ σου, τὴν δὲ ἐν τῷ σῷ ὀφθαλμῷ δοκὸν οὐ κατανοεῖς;
4 ἢ πῶς ἐρεῖς τῷ ἀδελφῷ σου, Ἄφες ἐκβάλω τὸ κάρφος ἀπὸ τοῦ ὀφθαλμοῦ σου, καὶ ἰδοὺ ἡ δοκὸς ἐν τῷ ὀφθαλμῷ σοῦ";

Σημείο 11 : Πώς μπορούμε να βοηθήσουμε τον αδελφό μας (πλησίον) να βελτιωθεί (Ματθ ζ΄, 5);
5 "ὑποκριτά, ἔκβαλε πρῶτον τὴν δοκὸν ἐκ τοῦ ὀφθαλμοῦ σοῦ, καὶ τότε διαβλέψεις ἐκβαλεῖν τὸ κάρφος ἐκ τοῦ ὀφθαλμοῦ τοῦ ἀδελφοῦ σου".

Ο Λόγος περί Κρίσεως, έχει χαρακτήρα επίσης προτροπής και όχι απαγορεύσεως. Η Κρίση είναι δικαίωμα και πολλές φορές υποχρέωση, όταν βέβαια αλλοιώνεται ο Νόμος. Στον Ησαΐα για παράδειγμα υπάρχει περικοπή που συνιστά δριμύ έλεγχο για την μη άσκηση κρίσεως. Χαρακτηριστικός είναι ο λόγος του Κυρίου στα περίφημα "Ουαί υμίν" όπου τονίζει πως στο έργο σας ως γνώστες του Νόμου, αφήσατε το Έλεος και την Κρίση.

Υποκριτής δεν είναι αυτός που άλλα λέει και άλλα κάνει, αλλά αυτός που ασκεί υποκειμενικά την κρίση. Η Κρίση είναι επιτρεπτή αλλά πρώτα ασκείται στον εαυτό μας και έπειτα στον κάθε ένα και όχι μόνο σε εκείνον που μας παίρνει. Η πλειοψηφία των Νομικών της εποχής του Χριστού ασκούσαν κρίση ( τυπική ή και δικαστική, γιατί κρίση σημαίνει απόφανση βάσει Νόμου, βάσει αποδεκτού κοινού κριτηρίου ), εκεί που τους έπαιρνε. Χαρακτηριστικό ήταν η πτώση του Ηρώδου, διαδόχου του Ηρώδου του "μέγα" όπου είχε παντρευτεί την νύφη του, την γυναίκα του αδερφού του και μάλιστα εν ζωή. Κάτι που επιτρεπονταν μόνο για χηρεία χωρίς να έχει αφήσει ο εκλειπών διάδοχο, παιδί. Αντί να ελέγξει τον Ηρώδη Νομικός ως όφειλε, πήγε ένας περίεργος, ένα ξωτικό της ερήμου ο Ιωάννης, υιός του Λευίτη κληρικού Ζαχαρίου.

Εντούτοις η κρίση είναι μια ενέργεια με ρίσκο και σίγουρα όχι ευχάριστη. Αναμφίβολα θέτει, τουλάχιστον σε πολλές περιπτώσεις, το μέτρο κρίσεως με το οποίο ο κρίνων θα κριθεί στο Κριτήριο. Άρα ο ασκών τον έλεγχο πρέπει να προσέχει πολύ, καθώς μια ανακολουθία των έργων του σε σχέση με τον κριτικό λόγο που απευθύνει, είναι λογικό να οδηγεί σε αρνητικά αποτελέσματα και κυρίως στο να μην βρει ανταπόκριση. Η ανακολουθία δύναται να κάνει τον ελεγχόμενο ή τους παρισταμένους στον έλεγχο, να παραβλέψουν μια πιθανή εκφραζόμενη αλήθεια ή να χάσουν την κλονισμένη ήδη εμπιστοσύνη τους προς την Εκκλησία, προφάσει κακού εκκλησιαστικού.
Αν συνυπολογίσουμε και το θέμα του ελέους που προαναφέραμε, καταλήγουμε στο ότι ο έλεγχος δεν απαγορεύεται σε καμία των περιπτώσεων, πρέπει, όμως, να γίνεται κατόπιν πολύς σκέψεως και προβληματισμού.

Σημείο 12 : Γιατί ο Απόστολος Πέτρος, ενώ αρχικά περπατούσε πάνω στα κύματα, στη συνέχεια άρχισε να βουλιάζει (Ματθ ιδ΄, 28-32);
28 "ἀποκριθεὶς δὲ αὐτῷ ὁ Πέτρος εἶπε· Κύριε, εἰ σὺ εἶ, κέλευσόν με πρὸς σὲ ἐλθεῖν ἐπὶ τὰ ὕδατα·
29 ὁ δὲ εἶπεν, Ἐλθέ. καὶ καταβὰς ἀπὸ τοῦ πλοίου ὁ Πέτρος περιεπάτησεν ἐπὶ τὰ ὕδατα ἐλθεῖν πρὸς τὸν Ἰησοῦν.
30 βλέπων δὲ τὸν ἄνεμον ἰσχυρὸν ἐφοβήθη, καὶ ἀρξάμενος καταποντίζεσθαι ἔκραξε λέγων· Κύριε, σῶσόν με.
31 εὐθέως δὲ ὁ Ἰησοῦς ἐκτείνας τὴν χεῖρα ἐπελάβετο αὐτοῦ καὶ λέγει αὐτῷ· Ὀλιγόπιστε! εἰς τί ἐδίστασας;
32 καὶ ἐμβάντων αὐτῶν εἰς τὸ πλοῖον ἐκόπασεν ὁ ἄνεμος.

Το περιστατικό έλαβε χώρα σε πολύ άγριες ώρες, αφού το «τετάρτη γαρ φυλακή της νυκτός», αναφέρεται στις στρατιωτικές σκοπιές και στη συγκεκριμένη περίπτωση με την σκοπιά–φρουρά/ νούμερο 3 με 6 π.μ.

Ο Χριστός εσκεμμένα έλειψε αρχικά από το πλοιάριο. Άφησε τους Μαθητές για αρκετή ώρα απέναντι στην κακοκαιρία και τον κλύδωνα, ώστε να τους διδάξει πως πρέπει να υπομένουν και να μη ζητούν άμεση απαλλαγή από τις θλίψεις.

Ο Χρυσόστομος θεωρεί, πως η θέα του Ιησού, φανερώθηκε σαν φάντασμα μπροστά τους. Και πως ο ίδιος αποκαλύφθηκε, μόνο όταν Τον ζήτησαν σε οριακή κατάσταση και αφού δεν τον κατάλαβαν από τη θέα και το βάδισμά Του.

Τα αρχικά λόγια του Πέτρου, "Κύριε, εἰ σὺ εἶ, κέλευσόν με πρὸς σὲ ἐλθεῖν ἐπὶ τὰ ὕδατα" , δεν δηλώνουν κενοδοξία ή απιστία μα μάλλον αγάπη. Η πίστη του ωστόσο ήταν μερική, χωρίς ρίζα και με την πρώτη δοκιμασία βυθίστηκε στο νερό. Και φυσικά ο Ιησούς ζήτησε το χέρι του, δηλαδή την πίστη του όπως και σε κάθε Θαύμα (πρβλ. Ίασου του ξηρού κατα την χείρα) και μάλιστα χωρίς να έχει κοπάσει ο άνεμος.

Τέλος ας αναφερθεί επίσης ο Ευαγγελιστής Μάρκος που καταθέτει, πως η καρδιά των Μαθητών ήταν πωρωμένη, με αποτέλεσμα να μην εννοήσουν(τουλάχιστον) το Σημείο του Πολλαπλασιασμού των Άρτων. Είχαν κληθεί στην πίστη ή είχαν μερικώς κληθεί; Μήπως η κλήση σχετίζεται, όχι τυπικά αλλά ουσιαστικά, με δύο Σημεία; Τόσο με την καρδιά, όπου η πώρωση, όσο και με τους οφθαλμούς όπου η τύφλωση; Μήπως στην περίπτωση των Αποστόλων υπήρχε εν μέρει περιορισμός και συγκεκριμένα ως προς την καρδιά;
Δεν ξέρω πραγματικά.

[aposal]

Σημείο 32 :

Τι εννοούσε ο Ιωάννης ο Πρόδρομος, όταν κήρυττε «Έρχεται Εκείνος που θα καθαρίσει τελείως το αλώνι του και το μεν σιτάρι θα το μαζέψει στην αποθήκη, το δε άχυρο θα το κάψει με τη φωτιά που δεν σβήνει ποτέ (Λουκ γ΄, 17);

Εννοεί τον Κύριο Ημών Ιησού Χριστό, ο οποίος θα κρίνει όλον τον κόσμο (αλώνι). Και τους μεν δίκαιους (σιτάρι) θα τους βάλει στην βασιλεία των ουρανών (αποθήκη), τους δε αμετανόητους (άχυρο) θα τους ρίξει στην κόλαση, δηλαδή το αιώνιο πυρ.

Σημείο 33 :

Γιατί ο Χριστός αναφέρεται στους χορτασμένους λέγοντας : «Αλίμονο σε σας που είστε χορτασμένοι, διότι θα πεινάσετε και σε σας που γελάτε, διότι θα λυπηθείτε και θα κλάψετε» (Λουκ στ΄, 25);

Αναφέρεται στους χορτασμένους από τις σαρκικές απολαύσεις, που σαν μόνο σκοπό της ζωής τους έχουν την υλιστική τους ικανοποίηση. Αυτοί θα στερηθούν, στην άλλη ζωή, τα πνευματικά αγαθά και γι’ αυτό θα πεινάσουν. Είναι οι ίδιοι που αποβλέπουν μόνο στην ικανοποίηση του εαυτού τους, που τους δίνει σαρκική χαρά και γελούν τώρα, εξ αιτίας των διασκεδάσεων και των απολαύσεων της σαρκικής τους ζωής. Αυτοί, στην μέλλουσα ζωή, θα κλαίνε.

Σημείο 34 :

Τι εννοεί ο Ιησούς όταν λέει : «Μπορεί τυφλός να οδηγεί άλλον τυφλό; Δεν θα πέσουν και οι δύο στον λάκκο» (Λουκ στ΄, 39);

Πριν κρίνουμε, να κρίνουμε πρώτα τον εαυτό μας και να είμαστε επιεικείς προς τους άλλους. Γιατί, διαφορετικά, θα παραμείνουμε τυφλοί, που θα θέλουν να οδηγήσουν τυφλούς. Και το αποτέλεσμα θα είναι καταστρεπτικό και για τους δύο. Γι’ αυτό και στη συνέχεια (Λουκ στ΄ 42,43) λέει : «Γιατί βλέπεις το ξυλαράκι που υπάρχει στο μάτι του αδελφού σου, αλλά το δοκάρι που είναι στο δικό σου μάτι δεν το καταλαβαίνεις; Υποκριτή, βγάλε πρώτα το δοκάρι από το μάτι σου και τότε θα δεις καθαρά για να βγάλεις το ξυλαράκι του αδελφού σου. Δηλαδή διόρθωσε πρώτα τα δικά σου μεγάλα σφάλματα, για να μπορείς να έχεις σωστή κρίση και μετά να διορθώσεις το μικρό σφάλμα του πλησίον σου.

[aposal]

Σημείο 35 :

Τι εννοούσε ο Ιησούς όταν, με αφορμή την αμαρτωλή που του φίλησε τα πόδια, τα έβρεξε με τα δάκρυά της και τα άλειψε με μύρο, είπε : «Συγχωρούνται οι πολλές της αμαρτίες γιατί αγάπησε πολύ, ενώ εκείνος που νομίζει ότι χρωστάει λίγα, αγαπάει λίγο» (Λουκ ζ΄, 47);

Δείχνει, με τον τρόπο αυτό, ότι για να σωθεί ο άνθρωπος και να του συγχωρηθούν οι αμαρτίες, πρέπει να έχει επίγνωση της αμαρτωλότητάς του, των πολλών δηλαδή αμαρτιών που έχει διαπράξει. Γιατί τότε μόνο θα ταπεινωθεί και θα αγαπήσει τον Θεό. Ενώ, αν κάποιος νομίζει ότι δεν έχει αμαρτίες (χρωστάει λίγα), αυτός δεν έχει ταπεινωθεί και επομένως δεν θα αγαπήσει τον Θεό όσο πρέπει.

Σημείο 36 :

Αφού ρώτησε ο Ιησούς τους μαθητές του ποιος νομίζει ο κόσμος ότι Είναι, ζήτησε και την δική τους άποψη. Και ο Πέτρος απάντησε : «τον Χριστόν του Θεού», ότι δηλαδή είναι ο Υιός του Θεού. Ο Ίδιος ο Ιησούς όμως, τους απαγόρευσε να το πουν στον κόσμο (Λουκ θ΄, 18-21). Γιατί;


Γιατί ο κόσμος περίμενε τον Μεσσία σαν κοσμικό άρχοντα και υπήρχε κίνδυνος από τον ενθουσιασμό του κόσμου να προκληθεί επανάσταση, ή φασαρία, η οποία να εμποδίσει το πνευματικό έργο Του.

Σημείο 37 :

Πώς ερμηνεύεται η απάντηση του Ιησού σε κάποιον που προθυμοποιήθηκε να Τον ακολουθήσει : «Οι αλεπούδες έχουν φωλιές, τα πετεινά του ουρανού έχουν μέρη που κουρνιάζουν, αλλά ο Υιός του Ανθρώπου ουκ έχει που την κεφαλήν κλίνη» (Λουκ θ΄ 58);

Του απάντησε να μην περιμένει σωματικές ανέσεις και ξεκούραστη ζωή, αλλά αντίθετα, η ζωή όσων Τον ακολουθούν είναι γεμάτη από στερήσεις και θυσίες, όπως η δική Του».

[konstantinoupolitis]

Σημείο 13 : Τι σημαίνει ότι δεν βλάπτουν τα εισερχόμενα, αλλά τα εξερχόμενα; Σημαίνει αυτό ότι δεν είναι απαραίτητη η νηστεία (Ματθ ιε΄, 17-20) ;

17. "ούπω νοείτε ότι παν το εισπορευόμενον εις το στόμα εις την κοιλίαν χωρεί και εις αφεδρώνα εκβάλλεται;
18. τα δε εκπορευόμενα εκ του στόματος εκ τής καρδίας εξέρχεται, κακείνα κοινοί τον άνθρωπον.
19. εκ γαρ της καρδίας εξέρχονται διαλογισμοί πονηροί, φόνοι, μοιχείαι, πορνείαι, κλοπαί, ψευδομαρτυρίαι, βλασφημίαι.
20. ταύτα εστί τα κοινούντα τον άνθρωπον· το δε ανίπτοις χερσί φαγείν ου κοινοί τον άνθρωπον".

Το περιστατικό αυτό αφορά το ζήτημα της ερωτήματος περι νίψεως των χειρών και βρώσεως. Συγκεκριμένα ερωτήθηκε ο Κύριος γιατί δεν τηρούν την σχετική πρακτική της λεγομένης Παραδόσεως των Πρεσβυτέρων. Αφορμή του όλου γεγονότος, ήταν πως κάποιοι Μαθητές έτρωγαν άρτους χωρίς να πλένουν τα χέρια.

Η λεγομένη «Παράδοση των Πρεσβυτέρων», εμφανίσθηκε περί ο τέλος της Προχριστιανικής Περιόδου. Οι Φαρισαίοι σε αντίθεση με τους Σαδδουκαίους, πίστευαν σε μια περαιτέρω ερμηνευτική των Γραφών. Έτσι κάποια στιγμή, η προσπάθειά τους αυτή για μια πιο ουσιαστική ερμηνευτική, κατέληξε σε μια προφορική σχετική παράδοση. Η περαιτέρω επεξεργασία αυτής της παραδόσεως και ειδικά από τους Γραμματείς, μετεξέλιξαν σταδιακά την προφορική αυτή ερμηνευτική σε ένα τρόπον τινά αυτόνομο γραπτό Ιουδαϊκό Δίκαιο. Η ανύψωση της εν λόγω «Παραδόσεως», έφθασε σε ορισμένες περιπτώσεις να υπερκεράσει και να παραμερίσει τον πραγματικό Νόμο. Ουσιαστικά αποτέλεσε τον πυρήνα, επί του οποίου θεμελιώθηκε και συγκροτήθηκε μέχρι και τον ΣΤ΄ μ. Χ. αιώνα το περίφημο Ταλμούδ. Να σημειωθεί ότι την εποχή του Κυρίου, υπήρχαν δύο Ερμηνευτικές Σχολές. Η αυστηρότερη ήταν η Σχολή του Σαμαί, ενώ η ετέρα και πιο συμβιβαστική ονομάζονταν Σχολή του Χιλλέλ.

Με τη φράση «Κοινά χέρια» στον Μάρκο που επίσης αναφέρει το περιστατικό -Ζ΄,1-23- ονομάζονταν τα άνιπτα χέρια. Επιπλέον εδώ καταγράφεται και περιγραφή εθίμων της «Παραδόσεως των Πρεσβυτέρων», σύμφωνα με την οποία δεν έτρωγαν εάν δεν έπλεναν τα χέρια τους ή και όλο το σώμα τους μετά την επιστροφή από την αγορά και ότι ανάλογα καθάριζαν σχολαστικά τα σκεύη και τα έπιπλα. Βέβαια, είναι ηλίου φαεινότερο πως οι διατάξεις αυτές, αποτελούν επέκταση ή σχολαστικισμό των αντιστοίχων διατάξεων του Λευιτικού(κυρίως ΙΑ΄–ΙΕ΄) και των Αριθμών(κυρίως ΙΘ΄) περί Καθαρισμού.

Ο Κύριος τους απευθύνθηκε, με τη λογική του ότι δεν μπορεί να ελέγχετε για παραβάσεις όταν οι ίδιοι είστε παραβάτες.

Γενικά από τους Μαθητές, άλλοι ήταν πιο απλοί και πιθανότατα δεν άνηκαν σε κάποια αυστηρή Ιουδαϊκή παράταξη, ενώ άλλοι προέρχονταν ή ήσαν φιλικά διακείμενοι με την τάξη των Φαρισαίων ή των Προδρομικών. Οι δεύτεροι, οπωσδήποτε πιο αυστηροί, πολλάκις σκανδαλίζονταν από τα λόγια του Κυρίου και την σύγκρουσή Του με τους Φαρισαίους και τους μαθητές του Ιωάννου. Συνεπώς η απάντηση του Κυρίου, καταδεικνύει την ασημαντότητα των εκάστοτε ταγών μακριά από το θέλημα του Θεού και εφιστά την προσοχή μας αναφορικά με την προσκόλληση που μπορούμε να δείξουμε σε ανάλογες περιπτώσεις.

Εκείνα που εισέρχονται δεν μολύνουν τον άνθρωπο, αλλά οι τρόποι με τους οποίους αξιοποιούνται(;). Αυτά που εξέρχονται από το στόμα, δεν είναι μέσα αλλά αποτελέσματα των προθέσεων του ανθρώπου. Σημειωτέον, πως ο Λόγος του Κυρίου δεν φαίνεται να αφορά την Νηστεία αλλά την μόλυνση που εισέρχεται εκ του στόματος λόγω της μη πλύσεως.

Σε σχέση με τα κατά Ματθαίον αναφερθέντα εκπορευόμενα από την καρδιά του ανθρώπου, ο Μάρκος προσθέτει το Δόλο, την Ασέλγεια, τον Πονηρό οφθαλμό, την Υπερηφάνεια και την Αφροσύνη.

Ο Χρυσόστομος αναφέρει, πως επειδή δεν ήταν έτοιμοι να ακούσουν το ότι όλα τα φαγητά είναι καθαρά ως ουσία, τους μίλησε για την Νίψη των Χειρών.

Γενικά οι θιασώτες της «Παραδόσεως των Πρεσβυτέρων», υπήρξαν εξαιρετικά σχολαστικοί στο ζήτημα της καθαριότητος. Εδώ να υπενθυμίσουμε πως ο Λόγος περί Εισερχομένου, δεν αποδίδει κατ΄ανάγκη στο θέμα της διατροφής. Εν προκειμένω, έχει ρητά αναφερθεί για το ζήτημα των Πλύσεων. Ασφαλώς δεν θα πρέπει να αποκλεισθεί η χρήση του συγκεκριμένου Λόγου για την διατροφή, αλλά δεν είναι και πανάκεια. Για να επανέλθουμε, πάντως, στο αρχικό, επικρίνεται αυτή η σχολαστικότητα. Ότι δηλαδή πρόσεχαν κάθε λεπτομέρεια που αφορούσαν τις Νίψεις και όχι μόνο, είτε Γραφικών, είτε «Πρεσβυτεριανών», λες και η ψυχή μολύνεται από την φυσική βρωμιά. Αντιθέτως, δεν καλλιεργούσαν την Αγάπη, με αποτέλεσμα τον μη έλεγχο των εκπορευομένων.

Σημείο 14 : Ποια είναι η σημασία της εμφάνισης του Μωυσή και του Προφήτη Ηλία κατά τη Μεταμόρφωση του Σωτήρος;

Ο Χρυσόστομος αναφέρεται αρκετά εκτενώς στο θέμα της παρουσίας του Ηλία και του Μωυσέως. Πρώτιστα η παρουσία των σχετίζεται με το ερώτημα των προηγουμένων ημερών: «Τίνα με λέγουσιν οι άνθρωποι είναι;». Βέβαια η ερμηνεία δεν βρίσκει κατάληξη μόνο εκεί, δεδομένου πως οι άνθρωποι που αναφέρονται ως ταυτιζόμενοι από τον κόσμο, είναι ο Πρόδρομος, ο Ηλίας και ο Ιερεμίας ή γενικά κάποιος από τους προφήτες. Άρα οι παρόντες δεν είναι και όσοι αναφέρθηκαν. Απόλυτα λογικό, λοιπόν, είναι και το γεγονός ότι ο Χρυσόστομος, δεν μένει εδώ. Συνεχίζει:
1) Ο Ηλίας εκπροσωπεί τους Προφήτες και ο Μωυσής τους Νομοθέτες, ώστε να διακριθεί η ιδιότητα Του σε σχέση με αυτούς.
2) Οι Φαρισαίοι κατηγορούσαν τον Χριστό ως παραβάτη του Νόμου και βλάσφημο διεκδικητή της Δόξης του Πατρός.
3) Με την επιλογή ενός ζώντος(του Ηλία) και ενός νεκρού(του Μωυσέως), έδειξε συμβολικά πως είναι Κύριος της Ζωής και του Θανάτου, αλλά και την δόξα του Σταυρού. Σε αυτά όλα, μπορεί να προστεθεί και το γεγονός, πως οι Προφήτες είχαν σημαντικά ελαττώματα και όμως αναδείχθηκαν και πέθαναν για να ζήσουν.
4) Πρόδρομοι είναι δύο: ο Ιωάννης της Πρώτης Παρουσίας και ο Ηλίας της Δευτέρας. Οι Γραμματείς, συνέχεαν την Πρώτη και την Δευτέρα Παρουσία, θεωρώντας αυτές ως μία. Έτσι ταύτιζαν γενικά τον Πρόδρομο που θα έρχονταν πριν τον Μεσσία, ως τον Ηλία. Έτσι πιθανότατα φρονώντας πως ο Κύριος θα έρθει για να κρίνει, ανέμεναν και τα ανάλογα Σημεία εξ Ουρανού.
5) Ο Προφήτης Ηλίας, επίκειται να έρθει. Πρώτον και κατά τον Χρυσόστομο, ώστε να μεταστραφεί ο Ισραήλ. Δεύτερον και ενδεχομένως, για να γνωρίσει τον θάνατο. Να σημειωθεί, πως ο ιερός πατήρ, πιστεύει πως η μεταστροφή θα γίνει.

Σημείο 15 : Γιατί οι εν διανοία αμαρτίες είναι σημαντικές ( Ματθαίος κεφ Ε΄, στιχ 27-28);

27. "Ηκούσατε ότι ερρέθη τοις αρχαίοις, ου μοιχεύσεις.
28. Εγώ δε λέγω υμίν ότι πας ο βλέπων γυναίκα προς το επιθυμήσαι αυτήν ήδη εμοίχευσεν αυτήν εν τη καρδία αυτού".

Θεωρεί σημαίνουσα την πρόληψη(όπως και στην περίπτωση του Φόνου) και ως εκ τούτου την αποχή από την συντήρηση επιθυμίας για ερωτική κατάκτηση. Η τελευταία αποτελεί ενεργητική πράξη, σε αντιδιαστολή με σκέψεις ή κοιτάγματα που θεωρούνται μεν επικίνδυνα, αλλά κάπως πιο παθητικά και ως ένα βαθμό κατανοητά.

*σ.σ.: Για το θέμα αυτό παραδίδεται σχετικό ερώτημα σε Όσιο της Εκκλησίας, νομίζω τον Άγιο Ιωάννη της Κλίμακος, όπου έκανε με χαρακτηριστικό παράδειγμα σαφή διάκριση της βαρύτητας του να σκεφτείς κάτι και να το πράξεις.

[theodora]

Στο κατά Λουκά 2, 22-24 αναφέρει:
Λουκ. 2,22-24 Καὶ ὅτε ἐπλήσθησαν αἱ ἡμέραι τοῦ καθαρισμοῦ αὐτῶν κατὰ τὸν νόμον Μωϋσέως, ἀνήγαγον αὐτὸν εἰς Ἱεροσόλυμα παραστῆσαι τῷ Κυρίῳ,
καθὼς γέγραπται ἐν νόμῳ Κυρίου ὅτι πᾶν ἄρσεν διανοῖγον μήτραν ἅγιον τῷ Κυρίῳ κληθήσεται,
καὶ τοῦ δοῦναι θυσίαν κατὰ τὸ εἰρημένον ἐν νόμῳ Κυρίου, ζεῦγος τρυγόνων ἢ δύο νεοσσοὺς περιστερῶν.

Τί σημαίνει πώς τα πρωτότοκα αρσενικά «κληθήσονται άγια τω Κυρίω» ?

[Katerina]

Την εβδομάδα της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού στα προκείμενα ακούγεται ...Ο Κύριος εβασίλευσε οργιζέσθωσαν λαοί.....μήπως κάποιος αδελφός γνωρίζει την εξήγηση του;Ευχαριστώ.

[konstantinoupolitis]

Το πρωτότοκο παιδί κατα την Torah / Νόμο, εάν ήταν άρρεν θεωρούνταν άγιο, δηλαδή αφιερωμένο, και εν προκειμένω προς τον Κύριο. Αυτά τα παιδιά όφειλαν απο μια ηλικία και μετά καταβολή σχετικού φόρου. Υπό αυτήν την έννοια ζητήθηκε απο τον Χριστό το εάν θα κατέβαλε τον οφειλόμενο φόρο, καθώς ήταν το μοναδικό και δη άρρεν τέκνο της Μαρίας μνηστής του Ιωσήφ, δηλαδή της Θεοτόκου.

[konstantinoupolitis]

Οι στίχοι των προκειμένων προέρχονται απο Μεσσιανικά, Ψαλμικά και γενικά Προφητικά χωρία της Παλαιάς Διαθήκης. Ίσως, δεν είμαι σίγουρος, δεν το ξέρω, εννοεί πως η εγκαθίδρυση της Βασιλείας των Ουρανών, της Βασιλείας Του, που στους προφήτες άλλες φορές έχει ακριαφνώς πνευματική έννοια και άλλες φορές πιο κοσμική, θα εγκατασταθεί σε αντίδραση των γύρω λαών του Ισραήλ που ως παγανιστικά αντιστέκονταν στη Λατρεία του Yahweh.

[Harrys1934]

¨ετσι μπράβο μας γράφεται είπαμε ότι μας διαβάζουν διεθνώς μην το ξεχνάμε.
Μια και υπάρχει χώρος και για εμένα να γράψω κι εγώ από εκεινα που άλοι μου τα έμαθαν και εμένα
Και απαντώ στην καλή μας και σεβαστή μας Θοδώρα στο όμορφο ερώτημα

Τα δύο τρυγόνια ¨η και περιστέρια τα πήγαιναν οσάν αφιέρωμα. Μα το σπουδαίο βρίσκεται αλλού....... Το ένα το άφηναν ελεύθερο και το άλλο το έσφαζαν... Τα οποία συμβολίζουν τις δύο φύσης του Χριστού... Η μια η Θεότης δεν έπασχε αλλά η άλλη η ανθρώπινη έπασχε (Σταύρωση)
Κάθε τι το πιο μικρό δεν γράφτηκε στα κουτουρού... Κάπου έχουν τη βαση τους Και [προφητείες που επαληθεύτηκαν μετά από χίλια χρόνια περισσότερα ¨η λιγότερα. Και ακόμη πάμε

Η άλλη ερώτηση που είναι πολύ σπουδαία όταν το μυαλό μπορεί να συλλάβει είναι..

Το κάθε πρωτότοκο αρσενικό που διανοίγει την μήτρα της μητέρας του είναι άγιο... Μα και τόσα παιδιά που ξέρω ξέρουμε όλοι μας μόνο η ουρά τους λείπει είναι άγιο; Όχι και πάλι όχι.... Τότε;;;;
Αυτό επαληθεύτηκε μόνον στον Κύριο, Διότι,,,

Την μήτρα της γυναίκας την ανοίγει ο άντρας της, ενώ της Παναγίας μας επειδή έμεινε έγκυος ασπόρος δλδ όχι με ανθρώπινη σινάφια, την μήτρα της Παναγίας μας την άνοιξε ο Χριστός βγαίνοντας...

και κατα αυτόν τον τρόπο

επαληθευτηκε μόνον στον Υιο της Και Θεό μας
Θεοδώρα ευχαριστούμε και φέρε κι άλλα ωραία Μπράβο