H προσευχή έχει σύστημα?

[kritikos_]

Γνώμη μου φυσικά και καλημέρα σε όλους! Εχω την αίσθηση πως τελικά η προσευχή είναι ξεχείλισμα καρδιάς, παράπονο καρδιάς, ευχαριστία και χαρά. Χαρά και λύπη (χαρμολύπη πεστε το) που σε κάνει να αναφωνείς:
"ΕΙΣ ΤΟ ΘΕΟ ΠΡΟΣΕΥΧΟΜΑΙ
ΚΑΙ ΜΑΝΤΙΝΑΔΕΣ ΛΕΩ...."

[pAntonios]

Η προσευχή είναι καλό να περιλαμβάνει ευχαριστία, δοξολογία, εξομολόγηση και μετά ό,τι άλλο... λένε οι Άγιοι Πατέρες.
Άριστο υπόδειγμα μας έδωσε ο Χριστός το "Πάτερ ημών".
Όμως η προσευχή διδάσκει και από μόνη της όταν υπάρχει ζήλος από τη μεριά του ανθρώπου (διότι στην άλλη άκρη του σύρματος είναι ο Χριστός που σε καθοδηγεί). Υπάρχουν και βιβλία... και ο πνευματικός.
Ας προσέξουμε πάντως να μην είναι η προσευχή μόνον μια συναισθηματική εκδήλωση, αλλά και μια ταπεινή κίνηση της καρδιάς. Η καλύτερη προσευχή είναι ίσως όταν ΣΙΩΠΑΣ και η καρδιά σου συνεχίζει μόνη της τη μαντινάδα!

Πες ένα Κύριε ελέησον και για μένα τον αμαρτωλό...

π.Αντώνιος
Α.Ο.



[quote="kritikos_"]Γνώμη μου φυσικά και καλημέρα σε όλους! Εχω την αίσθηση πως τελικά η προσευχή είναι ξεχείλισμα καρδιάς, παράπονο καρδιάς, ευχαριστία και χαρά. Χαρά και λύπη (χαρμολύπη πεστε το) που σε κάνει να αναφωνείς:
"ΕΙΣ ΤΟ ΘΕΟ ΠΡΟΣΕΥΧΟΜΑΙ
ΚΑΙ ΜΑΝΤΙΝΑΔΕΣ ΛΕΩ...."[/quote]

[kritikos_]

Παπά είσαι ΣΩΣΤΟΣ! Έλα όμως όπου απάνω στη μαντινάδα παλεύουμε εγώ κι ο Χριστός? Τον σπρώχνω με σπρώχνει, τον αμφισβητώ, μου ρίχνει σφαλιάρα, του "την ξαναλέω"...μα έλα όμως που όταν σεργιανίζω στα βαθιά σοκάκια τση ψυχής, εκειά που κανείς δε θωρεί...είμαστε οι καλύτεροι φίλοι. γιατί ξέρουμε ότι είμαστε μόνοι. Διάβασα και πατέρες και φιλοκαλίες, πήρα κάποιες απαντήσεις....αμοναχός ο άνθρωπος μονο μπορεί να τον συναντήσει και να τον φιλοξενήσει...εκεί που τα αδιέξοδα είναι τραγικά...εκειά τον ψάννω μέσα στο τραγούδι: Αμαρτωλός, του λέω, ναι είμαι. Μα μου απαντά:
"Τον αντρειωμένο μην το κλαις όσο κι αν αστοχήσει
μα αν αστοχήσει μια και δυο πάλι αντρειωμένος θα΄' ναι
πάντα η πόρτα του ανοιχτή κι η τάβλα του στρωμμένη...".
Ξεφυγα λίγο απο τα θεολογικά βέβαια.... :D

[ntinoula]

Αχ να ξέραμε τι έχουμε και τι ζούμε εδώ στην Ελλάδα, που έχουμε τις εκκλησίες μας, την πίστη μας, δε θα είμασαταν τόσο χλιαροί. Άνθρωποι που τώρα γνωρίζουν την ορθοδοξία αλλού, αν δει κανείς τη λαχτάρα που έχουν να γνωρίσουν το Χριστό, τον πόθο να βιώσουν την ορθόδοξη πίστη, είναι σα να βλέπει κανείς τους πρώτους χριστιανούς που με ζήλο η καρδιά τους ακολουθούσε το Χριστό. Από τέτοιους ταπεινούς και απλούς ανθρώπους, διδασκόμαστε πολλά...

[kritikos_]

DΔεν ξέρω κατά πόσο είναι προνόμιο το να είσαι χριστιανός μέσα σε "ανέσεις". Αλήθεια, έχουμε πίστη; Ή περισσότερο διακατεχόμαστε από μία λατρεία του εγώ προσπαθώντας μέσω μιας "ευσεβούς" ζωής να προσελκύσουμε τα βλέμματα των άλλων, εμπλεκόμενοι στις "μικροπολιτικές" της καθημαρινότητας? Ένα ερώτημα που ο καθένας οφείλει να το απαντήσει μόνος του. Τόσα χρόνια π.χ. στην Θράκη μας ζούνε μουσουλμάνοι και όπως είπε κάποιος στον γ. Παϊσιο, δεν καταφέραμε να κάνουμε ούτε έναν χριστιανό, για να απαντήσει ο γέροντας ότι είμαστε νερόβραστοί! ¨οσο για τις εκκλησίες...είναι προνόμιο και δώρο που απρόσκοπτα λειτουργούν....πόσοι "ληστές" όμως που δεν πάτησαν το πόδι τους εκεί θα σωθούνε; Δεν απορρίπτω φυσικά τον εκκλησιασμό. Κάποια φο΄ρά μας είπε ο γ. Παϊσιος ότι μετά την δευτέρα παρουσία και την κρίση, για 3 πραγματα θα μείνουμε έκπληκτοί:
α) Για αυτούς που θα δούμε στον Παραδεισο
β) Για αυτούς που ΔΕΝ θα δούμε στον Παράδεισο και
γ) Για το που θα είμαστε εμείς...
Θέλω να πω ότι η εκκλησία, η λατρεία κλπ είναι το μέσον για τη σωτηρία. Έτσι κάποιος που αμφισβητεί αλλά έχει καλή διάθεση μπορεί και να σωθεί, ενώ κάποιος τακτικά εκκλησιαζόμενος να ζει σε τελευταία ανάλυση ως άθεος.
Πιστεύω ακράδαντα ότι επειδή εμείς οι χριστιανοί (εντός ή εκτος εισαγωγικών) ευθυνόμαστε για τον καθένα που αγνοεί τον πλούτο της Ορθοδοξίας εξαιτίας τοπυ γεγονότος ότι μέσα στην όλη άνεση δεν δίνουμε παράδειγμα.
Επιπλέον σχετικά με τον ζήλο των νεοφώτιστων, αυτός είναι φυσιλογικός. Συνήθως όλοι αρχίζουμε τα πνευματικά με ζήλο, αλλά κάπου στον δρόμο ελλοχεύει η ακηδία....Επίσης ο ζήλος αυτός μπορεί να είναιο γνήσιος, αλλά μπορεί και να προέρχεται από την αίσθηση του "απαγορευμένου". Οι δυσκολίες που υπάρχουν στην εξάσκηση των εκκλησιαστικών υποχρεώσεων (ας το πούμε έτσι πρόχειρα) είναι πειρασμός. Εξίσου είναι πειρασμός και η άνεση και έχω την εντύπωση ότι ο δεύτερος είναι και ο πιο δύσκολος :D

[ntinoula]

Αναφέρομαι στους νεοφώτιστους άλλων χωρών που τώρα γνωρίζουν την ορθοδοξία. Αν δεις τι λαχτάρα έχουν για να χτιστεί μία ορθόδοξη εκκλησία στην πόλη τους, τη γνήσια πίστη στα μάτια τους, την ευλάβεια, την απλότητα, την αγνότητα στο βλέμμα, γιατί όλα αυτά δεν τα είχαν, και ποθούν τον Χριστό, τον ποθεί η καρδιά τους, όλο τους το είναι, όπως οι πρώτοι Χριστιανοί. Εμείς τα έχουμε όλα, γι'αυτό δεν μας κάνει εντύπωση τίποτα. Και δε μιλάω για αυτούς που δε ζουν ορθόδοξα, αλλά κυρίως γι'αυτούς που ζουν. Δεν έχουμε αυτή τη λαχτάρα, να περιμένουμε πως και πως να πάμε την Κυριακή στην εκκλησία, όπως αυτοί οι άνθρωποι... αν τους γνωρίσει κανείς, είναι μεγάλο δίδαγμα για μας τους ...ορθόδοξους!!!

[Misha]

όλοι οι νεοφώτιστοι έχουν αυξημένο ζήλο,ανεξάρτητα τι δόγμα πιστεύουν.

είναι ανθρώπινο χαρακτηριστικό...


μοιάζει κάπως με τον έρωτα...



στην αρχή ξαφνιάζεσαι ευχάριστα,εντυπωσιάζεσαι ..μετά επέρχεται η συνήθεια και πρέπει να δουλέψεις στην σχέση (ανθρώπινη ή θεανθρώπινη)συνειδητά και με συνέπεια για να διατηρηθεί ζωντανή και να μη πεθάνει στη ρουτίνα και στην καθημερινότητα.

[kritikos_]

Συμφωνώ με τις διαπιστώσεις σου απόλυτα. Το μόνο που εχω να σημειώσω είναι τα εξής. Γνωρίζουμε, από τους νηπτικούς Πατέρες ιδιαίτερα, ότι οι νεοφώτιστοι και οι νεοεισαχθέντες στον Ορθόδοξο τρόπο ζωής, διακρίνονται πάντα από έναν ζήλο, για να πάρει συν τω χρόνω τη θέση της η ακηδία κι εκεί χρειάζεται ο πόλεμος. Επίσης μπορεί εμείς να φαντάζουμε μπροστά τους "νερόβραστοι", αλλά οι υποδομές μας είναι ισχυρότερες. Ερχόμαστε, λόγω γλώσσας, σε καλύτερη επαφή με τους Πατέρες της Εκκλησίας και την Αγία Γραφή, φυσικά. Έχουμε για αιώνες μια οργανωμένη εκκλησία, οργανωμένες ενορίες και κυρίως οργανωμένο μοναχισμό που πλούτισε με πολλούς αγίους και πολλά θεόπνευστα κείμενα το σώμα της Εκκλησίας. Δοκιμαστκαμε σκληρά, έχουμε πολλούς έμπειρους πνευματικούς που καθοδηγούν ορθά. Λόγω παράδοσης ο οργανισμός (ο πνευματικός εν συνόλω) έχει αφομιώσει καλύτερα την ορθοδοξία και την ορθοπραξία έστω και θεωρητικά σε πρώτη φάση. Υπάρχουν βιβλία έμπειρων πνευματικών που καθοδηγούν. Γεννηθήκαε με το εικονοστάσι στο σπίτι μας μέσα. Άρα μην υποτιμούμε τους εαυτούς μας. Επιπλέον μέσα σε μια εποχή ευμάριας και ηδονισμού, τόσα μέλη σ' αυτό το site π.χ. διαβάζουν κείμενα και εκθέτουν απόψεις, ενώ κάλλιστα θα μπορούσαν να κάνουν κάτι πιο "ευχάριστο". Εξάλλου ο ενθουσιασμός του "νεοφώτιστου" θα πρέπει να "δοκιμαστεί", γιατί δεν σημαίνει ότι είναι και γνήσιος. Ως Έλληνες Ορθόδοξοι γνωρίζουμε πολλά και έχουμε ευκαιρίες πνευματικής ανάνηψης, γι'αυτό και ο διάβολος μας χτυπάει πιο πολύ. Αυτή είναι η ταπεινή προσωπική γνώμη :D

[Misha]

Το μόνο που ε Ως Έλληνες Ορθόδοξοι γνωρίζουμε πολλά και έχουμε ευκαιρίες πνευματικής ανάνηψης, γι'αυτό και ο διάβολος μας χτυπάει πιο πολύ.

Ένα καλογεροπαίδι έτρωγε αυγά τη Σαρακοστή..

ο ηγούμενος για να τον αποτρέψει του πήρε όλα τα κατσαρολικά από το κελλί του..


αυτός όμως πήρε το κλειδί της ξύλινης πόρτας (απ τα παλιά μεγάλα κλειδιά) έβαλε μέσα τ αυγό και το έψηνε στο τζάκι...


ο ηγούμενος τον έπιασε στα πράσα...


τότε ο δόκιμος του λέε:ι συχώρα με γέροντα ο διάβολος μ έβαλε..


ξαφνικα εμφανίστηκε το "ταγκαλάκι" που έλεγε κι ο π.Παίσιος και λέει:

"εγώ δεν το ήξερα αυτό το κόλπο,απ τον υποτακτικό σου το είδα!!!"


δε χρειαζόμαστε φίλε Κρητικέ διάβολο,πάμε (δυστυχώς) με τον αυτόματο πιλότο του χαλασμένου λογισμού μας....

[paroikos]

Kritike_ η αφετηρία της σκέψης σου σωστή. Εξάλλου κι ο λήστής στο σταυρό αυτοσχεδίασε....