dionysisgr έγραψε:Αδελφε, κανεις ενα λογικο λαθος στην σκεψη σου.
Βαζεις στο ιδιο επιπεδο το Μυστηριο της Εξομολογησεως, με τον συνεχη πολεμο που εχουμε και το πως θα σταθουμε ορθιοι σε αυτον μεχρι το τελος.
Δεν το έκανα αυτό.
Από που προκύπτει αυτό;
dionysisgr έγραψε:Αλλο το Μυστηριο, που ειναι σωστικο, και αλλο τι πρεπει να κανουμε συνεχως μεχρι τελεταιας αναπνοης, εμεις τουλαχιστον που θεωρουμε τους εαυτους μας, ως αγωνιζομενους Χριστιανους..
Σαφώς. Δεν είπα κάτι αντίθετο.
dionysisgr έγραψε:Εαν καποιος θεωρει οτι επειδη εξομολογηθηκε, τελειωσε και η αμαρτωλοτητα του, και δεν πρεπει να κοιταει καπου καπου προς τα πισω, να βλεπει τι ηταν, και που ειναι ακομα, και ποσο δρομο θελει, και οτι μεχρι τελος θα ειναι ενα καρο φορτωμενο με αμαρτια, ε, τουλαχιστον στην δικη μου νηπιακη σκεψη, δεν παει καλα.
Ούτε αυτό είπα.
Μίλησα για την συγκεκριμένη αμαρτία που εξομολογήθηκε.
Μίλησα για ενοχές, τύψεις και έλεγχο συνείδησης για την συγκεκριμένη εξομολογηθείσα αμαρτία
Όχι ότι ο άνθρωπος τελείωσε με την αμαρτωλότητά του
Άλλο τέλειωσα με μία συγκεκριμένη αμαρτία και άλλο απώλεσα την συναίσθηση της αμαρτωλότητάς μου στην ζωή μου και στον πνευματικό μου αγώνα. Είναι εντελώς διαφορετικά πράγματα .. μην τα συγχέουμε
dionysisgr έγραψε:Τι λενε οι Πατερες; Αυτομεμψια, κατακριση του εαυτου μας, οχι των αλλων, συνεχης ελεγχος, αυστηρη επιτηρηση, επιγνωση των αμαρτιων μας, και των εξομολογημενων γιατι ομως;
Άλλο επίγνωση άλλο υπενθύμιση άλλο ενοχή άλλο τύψεις άλλο βεβαρυμένη συνείδηση
Και νομίζω πως το διευκρίνησα επακριβώς και επαρκώς αυτό
dionysisgr έγραψε:Οχι γιατι, συμφωνα με τα λογια σου, που εγω δεν ειπα, δεν εχουμε, εμπιστοσυνη στο Μυστηριο (απαγε της βλασφημιας),
Αυτό ούτε το έγραψα ούτε το εννόησα.
Από που προέκυψε ότι εγώ αναφερόμουν σε σένα κατ' αρχήν;
Είπα ότι αν αυτό συμβαίνει τότε δεν ισχύει το μυστήριο
και επιπλέον συμπλήρωσα από κάτω ότι αυτό
δεν γίνεται να είναι έτσι.
Σαφώς και το μυστήριο ισχύει! Κύριε ελέησον!
Παρακαλώ μην προσωποποιείς τα γραφόμενά μου
Γενικές τοποθετήσεις κάνω και όχι επί προσωπικού.
dionysisgr έγραψε:αλλα για να ειμαστε προσγειωμενοι, ταπεινοι, ωριμοι, να μην πεταμε, και θεωρουμε οτι εχουμε δηθεν καμμια.. πνευματικη κατασταση, και για πολλους αλλους πνευματικους λογους.
Οταν ο Σαγηνευτης των Εθνων Μεγας Παυλος διεκυρηττε σε ολους τους τονους, οτι ειμαστε τα "καθαρματα" και οι πλεον αμαρτωλοι ενωπιον του Θεου, οταν ο Γ.Παϊσιος ελεγε οτι ηταν "τενεκες", και σε καποιο πνευματικοπαιδι του να τον πεταξει οταν "κοιμηθει" στα σκυλια..
Ε, τι να πουμε εμεις. Ο ενας Αποστολος Κλητος του Χριστου, ο αλλος βγαλμενος απο το Γεροντικο, και δεν ειχαν εξομολογηθει, δεν ηταν Αγιοι, δεν ειχαν βιοτη θεαρεστη με τις αρετες τους, και το Πνευμα το Αγιον;.
Η απουσία ενοχών, τύψεων και ελέγχου της συνείδησης για τις εξομολογημένες αμαρτίες μας σε καμμία περίπτωση δεν μας απαγορεύει ούτε να είμαστε ταπεινοί, ούτε να έχουμε επίγνωση διαρκή της αμαρτωλότητάς μας (άλλο μία συγκεκριμένη αμαρτία άλλο η συναίσθηση της αμαρτωλότητά μας) ούτε να κατανοούμε ότι είμαστε τα καθάρματα του κόσμου ούτε να αισθανόμαστε χώμα και στάχτη ούτε να έχουμε επίγνωση και να ζούμε σαν αν είμαστε οι χειρότεροι αμαρτωλοί που πέρασαν ποτέ απ τον κόσμο.
Οι ενοχές και οι τύψεις είναι εκ του πονηρού και βάζουν τον νού του ανθρώπου να ασχολείται συνέχεια με την αμαρτία. Ο γέροντας Πορφύριος έλεγε πως αντί ο νούς να ασχολείται με την αμαρτία τουτέστιν με τον διάβολο να ασχολείται με τον Χριστό.
Όπου ο νους γυροφέρνει συνέχεια εκει και προσκολλάτε
Αν σκέφτομαι ενοχικά τις αμαρτίες μου σε αυτές θα ξαναπέσω
Αν εξομολογηθώ και μετανοήσω αφήνω τόπο στον νού και στην καρδιά μου για τον Χριστό.
dionysisgr έγραψε:Λοιπον αλλο εξαγορευση αμαρτιων, που ειναι υποχρεωτικο εαν καποιος θελει πραγματικα να σωθει, και αλλο να τις εχουμε κατα νουν, επαναλαμβανω οχι με την εννοια της ενοχης καταθλιψης, αλλα με την επιφυλακη και την συνεχη επαγρύπνηση της τρεπτης και ερωτευμενης με την αμαρτια ψυχης μας.
Σε αυτό σαφώς και συμφωνούμε
Ως ένοχη κατάθλιψη εγώ εννοώ και αυτό που λέμε ενοχή, τύψη
Γιατί αυτή η ενοχή και η τύψη της συνείδησης δεν είναι σωτηριώδης
Είναι εγωϊστιή και οδηγεί στην απόγνωση και στην απομάκρυνση απ τον Χριστό
Καταλήγω ..
Έχω στον νού μου διαρκή συναίσθηση της αμαρτωλότητάς μου
Έχω συναίσθηση πως είμαι όντως ο μεγαλύτερος αμαρτωλός του κόσμου
Θεωρώ πως είμαι τρεπτός στην αμαρτία και ανά πάσα στιγμή κινδυνεύω με πτώση
Δεν έχω ενοχές και τύψεις για αμαρτίες που εξομολογήθηκα, μετανόησα και πλήρωσα γι αυτές
Κάποτε και οι αμαρτίες μας ξεχρεώνονται και αυτό
πρέπει να γίνει πριν φύγουμε απ τον κόσμο
Γιατί μετά είναι αργά.. εν τω άδη ουκ έστιν μετάνοια