newΒάπτισμα –Ένα πληγωμένο Μυστήριο

[Domna]

Υπάρχει μια λέξη που λέγεται ΕΚΚΟΣΜΙΚΕΥΣΗ. Δηλώνει μια πραγματικότητα, η οποία δηλητηριάζει όλα τα άγια πράγματα του Θεού. Βλέπει τα πάντα με μάτι γήϊνο και επίπεδο. Χωρίς ύψος και χωρίς βάθος. Τους γονείς τους κάνει “φίλους”, τους ιερείς, επαγγελματίες, τους ναούς “μαγαζιά”, την Εκκλησία, ηθική βελτίωση, την Ομολογία Πίστεως, διάλογο καλής θελήσεως και τα Μυστήρια, Κοινωνικές εκδηλώσεις. Η εκκοσμίκευση δεν πάει στην Εκκλησία, αλλά φέρνει την εκκλησία στα μέτρα του κόσμου. Εκκοσμίκευση σημαίνει υποταγή στη νοοτροπία του πεσμένου κόσμου και όχι ανάσταση με την έμπνευση του Αγίου Πνεύματος.

Αντίθετη με την εκκοσμίκευση είναι η ΑΦΟΣΙΩΣΗ στο θέλημα του Θεού, στην Αγ. Γραφή, στην Ιερή Παράδοση και την Εκκλησία.

Δύο Μυστήρια έχουν πληγεί καίρια από την Εκκοσμίκευση: το Βάπτισμα και ο Γάμος. Ας μιλήσουμε για το Βάπτισμα.

Το βάπτισμα είναι μια αναγέννηση. Είναι μια νέκρωση και μια γέννηση. Ένας θάνατος και μια ανάσταση. Μια πτώση και μια έγερση. Μια κατάδυση και μια ανάδυση εις τριπλούν.

Στο βάπτισμα πεθαίνουμε ως προς την αμαρτία, τον κόσμο και τον διάβολο και ξαναγεννιόμαστε.

Φοράμε τον Χριστό, φέρουμε τον Σταυρό και παίρνουμε φύλακα άγγελο

Με το άλλο μέγα Μυστήριο του Χρίσματος, το επισυναπτόμενο με το Άγιο Βάπτισμα, παίρνουμε τα ποικίλα και πλούσια χαρίσματα του Αγ. Πνεύματος.

Γινόμαστε παιδιά του Θεού εξ υιοθεσίας και αδελφοί του Χριστού.

Πολλές φορές καθυστερείται ανεπίτρεπτα η βάπτιση, επειδή έχουν στο μυαλό τους μερικοί γονείς και λοιποί συγγενείς πολυτέλειες και έξοδα. Αυτό όμως είναι ματαιόδοξο για τους μεγάλους και επικίνδυνο για το παιδί. Ο Μ. Βασίλειος θρηνεί για το θάνατο των αβάπτιστων παιδιών. Το βάπτισμα δεν είναι κοινωνική εκδήλωση είναι μυστήριο αναγκαίο για την είσοδο στην Αιώνια Βασιλεία του Θεού.

Συχνά τα προσκλητήρια του Βαπτίσματος είναι βέβηλα και απαράδεκτα, διότι δεν σέβονται καθόλου την ιερότητα του μυστηρίου και περιγράφουν αταίριαστα πράγματα προς το επικείμενο γεγονός.

Οι προσερχόμενοι καταφθάνουν απρεπώς ενδεδυμένοι και εισέρχονται με θόρυβο και ανευλαβώς στον ιερό ναό, φωνασκούν και συζητούν χωρίς να συναισθάνονται που βρίσκονται.

Οι ανάδοχοι πέραν της ασέμνου ενδυμασίας, δεν καταλαβαίνουν τι ευθύνη αναλαμβάνουν, σκέπτονται μόνο τα δώρα που θα δίνουν Χριστούγεννα και Πάσχα και τα οφέλη της κουμπαριάς… Κάποιοι θέλουν να βαπτίσουν έχοντας τελέσει πολιτικό γάμο κλπ. Ο νουνός αναλαμβάνει την κατήχηση, αν είναι νήπιο ο βαπτιζόμενος και εγγυάται την πίστη, αν είναι μεγάλος. Τι να διδάξει και τι να εγγυηθεί ένας άσχετος;

Ομηρικές συχνά μάχες γίνονται γύρω από την κολυμβήθρα για το όνομα. Ας αφήσουμε τα παράξενα ονόματα των νεοφωτίστων που εκφωνούνται και τα διπλά και τριπλά που επιβάλλονται στον ιερέα να τα απαγγείλει.

Ο ναός από τον παράξενο και κοσμικό στολισμό γίνεται συχνά «μασκέ πάρτυ» και από τους εικονολήπτες και φωτογράφους «στούντιο» (ήμαρτον Κύριε!).

Συχνά τα τυπογραφεία και κάποιοι άσχετοι διαλέγουν επιεικώς παράξενα Προσκλητήρια, στολισμό που φτάνει μέχρι το δρόμο, κέντρο για φαγητό που ακόμη και σε περίοδοι νηστείας θα έχει αρτύσιμα εδέσματα.

Πρωτίστως πρέπει να πούμε ότι δεν είναι ανάγκη να καλέσουμε κι όλο τον κόσμο. Ούτε να κάνουμε πολυέξοδες ετοιμασίες. Ούτε να διαλέξουμε την πιο θερμή εποχή του χρόνου, δήθεν για να μη κρυώσει το νήπιο. Ούτε ο νουνός η νουνά να είναι ένα πρόσωπο με κοσμική αίγλη και χωρίς καμμιά ευσέβεια. Ούτε να είναι οπωσδήποτε ο πιο κεντρικός ναός της πόλεως. Ούτε να συνδυάσουμε γάμο και βάπτιση μαζί. Όλα αυτά σηματοδοτούν και τονίζουν την άγνοιά μας γύρω από την Εκκλησία και τα Μυστήρια. Γιατί τότε δεν πάμε να κάνουμε το παιδί μας χριστιανό, αλλά πάμε για επίδειξη ενδυμάτων, πλούτο και τραπεζώματα.

Ανοίγονται με το Βάπτισμα τρείς ουράνιες πύλες στον Νεοφώτιστο: της Εκκλησίας, των Μυστηρίων και της Ουράνιας Βασιλείας. Ο χριστιανός είναι πλέον νεόλεκτος στρατιώτης του Χριστού και εν δυνάμει μάρτυρας του Ευαγγελίου Του στα πέρατα του κόσμου. Έχει ξαναγεννηθεί. Συγχωρούνται όλα τα αμαρτήματα, αν βαπτισθεί μεγάλος, μπορεί να γίνει και ιερέας. Αν πεθάνει μετά το Βάπτισμα, πάει κατευθείαν στον Παράδεισο. Είναι συμπολίτης των Αγίων και οικείος του Θεού. Κληρονόμος Θεού συγκληρονόμος Χριστού. Έχει πλέον Πατέρα τον Θεό, Μητέρα τη Εκκλησία, είναι μέλος του μυστικού Σώματος του Χριστού και έχει πρωτότοκο αδελφό τον Χριστό. Έχει από τούδε και στο εξής προσωπικό φύλακα Άγγελο και η ψυχή του είναι λευκή σαν το φως. Το Βάπτισμα δεν είναι δέσμευση, αλλά δυνατότητα προς σωτηρία.

Αυτά είναι τα Γενέθλια τα δικά μας. Η ημέρα της εν Χριστώ αναγέννησής μας. Κάνοντας όμως μια υπέρβαση και αυτού του ιερού γεγονότος η παράδοσή μας τιμά κάθε χριστιανό την ημέρα της ουράνιας εισόδου του αγίου του στη βασιλεία των ουρανών, όταν δηλ. γεννήθηκε ο άγιός του στον Παράδεισο με την μακαρία ειρηνική ή μαρτυρική κοίμησή του, δείχνοντας στον αγωνιζόμενο πιστό τον ιερό στόχο που πέτυχε με τη θεία χάρη ο ομώνυμός του άγιος, στον οποίο καλείται και αυτός να φτάσει.


http://www.diakonima.gr/2014/12/01/%ce% ... %b9%ce%bf/

[filotas]

Όταν το βάπτισμα γίνεται σε μεγαλύτερη ηλικία, προηγείται πάντα κατήχηση. Τώρα πια μου φαίνεται πρέπει να καθιερώσει η Εκκλησία μας υποχρεωτική κατήχηση των γονέων και των αναδόχων πριν το Βάπτισμα των νηπίων .

[Captain Yiannis]

Όταν το βάπτισμα γίνεται σε μεγαλύτερη ηλικία, προηγείται πάντα κατήχηση. Τώρα πια μου φαίνεται πρέπει να καθιερώσει η Εκκλησία μας υποχρεωτική κατήχηση των γονέων και των αναδόχων πριν το Βάπτισμα των νηπίων .

Δεν νομίζω,... ούτως ή άλλως η ένωση γίνετε μυστηριακά με τον βαπτιζόμενο και όχι με τους γονείς του...

Δόμνα , δεν υπάρχει πληγωμένο μυστήριο πληγωμένοι άνθρωποι ....ίσως

[Μ.Δ.Κ.]

Όταν το βάπτισμα γίνεται σε μεγαλύτερη ηλικία, προηγείται πάντα κατήχηση. Τώρα πια μου φαίνεται πρέπει να καθιερώσει η Εκκλησία μας υποχρεωτική κατήχηση των γονέων και των αναδόχων πριν το Βάπτισμα των νηπίων .

Σωστότατος. Και πριν το γάμο οι μελλόνυμφοι και οι κουμπάροι.
Αλλά επειδή είναι σίγουρο ότι θα στρίβουν δεξιά και αριστερά και θα βρούν χιλιάδες λόγους και προφάσεις να αποφύγουν τα σχετικά, ενώ κάποιοι θα αρνούνται να βαφτίσουν τα παιδιά τους ( υπάρχουν και τέτοιοι ΄΄προοδευτικοί΄΄ κατα κανόνα για ιδεολογικούς λογους, που το εφαρμόζουν....) ή θα προτιμήσουν χίλιες φορές τον πολιτικό γάμο, γι'αυτό λοιπόν τη σχετική διδαχή, λέγεται ότι θα την αναλάβει ο Ύψιστος, που θα διδάξει -πάλι λέγεται- Ορθοδοξία πάντα τα έθνη. Επίσης λέγεται ότι θα το πραγματοποιήσει αυτό εν τη δυνάμει Του, και μόνον.
Γένοιτο.

[Captain Yiannis]

Το "Θρησκευτικό" κύτταρο του Έλληνα είναι υγιέστατο , δεν χρειάζονται κατήχηση οι γονείς γιά να βαπτίζουν τα παιδιά τους,
..χρειάζονται επανακατήχηση γιά τον ίδιο τους τον εαυτό και μόνον , γιά κανέναν άλλον.

Μήπως μάλιστα αυτή η επανακατήχηση θα πρέπει να ξεκινήσει από την κορυφή προς τα κάτω ,
από τους τους αρχηγούς κάθε σχήματος , και όταν λέμε κάθε ενοούμε κάθε, ... ανεξαιρέτως και αδιακρίτως;;

[pr28]

δεν αντιλαμβανομαι την εννοια του θρησκευτικου κυττάρου.
Κατηχηση δυστυχως χρειαζονται γενιές ολόκληρες (μια εκ των οποιων και η δικια μου),
γιατι ειχαν μαθημα θρησκευτικων απο βιβλια εγκεκριμένα και γραμμενα απο υπουργεια και οχι απο την εκκλησία ,
λίγα ως ανυπαρκτα κατηχητικά και αρα σαν να λέμε" κατηχηση στην οικογενια η τίποτα."
Οι αρχηγοι καθε σχηματος θα κριθουν απο το Θεο αυστηροτερα από ολους γιατι ειναι και οδηγοί των υπολοιπων και κυριως γιατι
γνωριζουν την αλήθεια, αρα καθε λάθος θα βαραίνει περισσότερο .

[Captain Yiannis]

Επειδή από τότε με είχε προβληματίσει το γεγονός των σχολιασμών, και είχα ασχοληθεί με το θέμα παραθέτω το παρακάτω κείμενο.


ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ: 13/02/2000

Στην προσέλευση δεκάδων χιλιάδων πιστών για να προσκυνήσουν την εικόνα του «Αξιον Εστί» αναφέρεται ο Οδ. Τσαγκαράκης και απαντά σε όσους έσπευσαν να καταδικάσουν ή να χλευάσουν το φαινόμενο αυτό, μιλώντας για εμπορευματοποίηση της πίστης
Το υγιές θρησκευτικό κύτταρο του Ελληνα


Πέρασαν ήδη αρκετές εβδομάδες από τότε που η λατρευτική εικόνα της Θεοτόκου, εφέστια εικόνα του Αγίου Ορους που χρονολογείται από την εποχή των Παλαιολόγων τον 12ο αιώνα και οφείλει την επωνυμία «Αξιον Εστί» σε θαύμα του Αρχάγγελου Γαβριήλ, εκτέθηκε σε λαϊκό προσκύνημα στον ιερό ναό του Αγίου Παντελεήμονα Αχαρνών, αλλά το προσκύνημα, όπως εκδηλώθηκε, αποτυπώθηκε ανεξίτηλα στη μνήμη μας. Δεκάδες χιλιάδες προσκυνητές κάθε ηλικίας και επαγγέλματος, πλούσιοι και φτωχοί, από την Αττική, από πόλεις και χωριά, έφταναν στον ναό με όποιο μέσο διέθεταν και περίμεναν πολλές ώρες στην ουρά. Λιποθυμούσαν από την κόπωση και την ορθοστασία, αλλά επέμεναν. Ο ημερήσιος Τύπος, τα ΜΜΕ γενικά, ασχολήθηκαν, όπως ήταν φυσικό, με το εντυπωσιακό θέαμα του λαϊκού προσκυνήματος, που έδωσε αφορμή για ποικίλα σχόλια, από χλευαστικά ως ειρωνικά και συχνά ανεδαφικά.

Ο συνάδελφος Σ. Αλαχιώτης, καθηγητής Γενετικής στο Πανεπιστήμιο Πατρών, εντάσσει το φαινόμενο της κοσμοσυρροής και της «απίστευτης ταλαιπωρίας» στις «ακραίες συμπεριφορές», το αποδίδει σε «έλλειμμα παιδείας» και καταλήγει στο συμπέρασμα ότι η Εκκλησία «με τη μεγάλη επιρροή που έχει στους πιστούς φέρει μεγάλη ευθύνη ως προς τα μηνύματα τα οποία πρέπει να καλλιεργεί και τις κατευθύνσεις που πρέπει να προτείνει. Οι οποιεσδήποτε εικονολατρικές και ακραίες ανατάσεις σίγουρα δεν βοηθούν ούτε συμβάλλουν σε καμιά πρόοδο, ενώ αντίθετα εμπορευματοποιούν την πίστη και παρεκκλίνουν του διαχρονικού στόχου» («Καθημερινή», 24.10.1999). Παρόμοια είναι και η τοποθέτηση του κ. Μ. Στεφανίδη, επιμελητή της Εθνικής Πινακοθήκης, ο οποίος σε επιστολή του προς την ίδια εφημερίδα (24.10.1999) γράφει, μεταξύ άλλων: «Φταίει ακόμη η έλλειψη παιδείας που επιτρέπει αγεληδόν συμπεριφορές και στο "Αξιον Εστί" εντοπίζεται περισσότερο η πίστη προς το υπερθέαμα παρά η εμπιστοσύνη προς το υπερφυσικό». Στο ίδιο φύλλο της «Καθημερινής» ένας άλλος συνάδελφος, ο κ. Γ. Πανούσης, καθηγητής Εγκληματολογίας στο τμήμα ΜΜΕ του Πανεπιστημίου Αθηνών, κάνει λόγο για «μαζική προσφυγή σε μια εικόνα», και θεωρεί ότι ξαναγυρίζομε στον «φόβο», μετά τον πρόσφατο καταστρεπτικό σεισμό και πρέπει, συνεπώς, να αλλάξει ο τρόπος ζωής του Ελληνα.

Η εκμετάλλευση των συμβόλων

Προσωπικά θεωρώ ότι η Εκκλησία δεν ευθύνεται για τον τρόπο που εκδηλώνουν οι πιστοί τα θρησκευτικά συναισθήματά τους και δεν είναι δουλειά της να τα χαλιναγωγεί, να τα στραγγαλίζει ή να τα ποδηγετεί. Και αν ακόμη υποτεθεί ότι η συμπεριφορά αυτή είναι θέμα ελλιπούς παιδείας, ποιος φταίει για αυτό, οι ίδιοι οι άνθρωποι ή μήπως η Εκκλησία; Η έκφραση του θρησκευτικού συναισθήματος δεν είναι θέμα παιδείας, ας αφήσομε που η έννοιά της (για να μην πει κανείς, το περιεχόμενο) εξακολουθεί δυστυχώς να παραμένει στις ημέρες μας το μεγάλο ζητούμενο. Αν οι προσωπικές ή ομαδικές εξάρσεις «δεν συμβάλλουν σε καμιά πρόοδο», σε τι συμβάλλουν άραγε οι κάθε είδους επαναστάσεις; Ας θυμηθούμε την περίφημη ρήση του Ηράκλειτου, του επονομαζόμενου σκοτεινού φιλοσόφου: «Πόλεμος πατήρ πάντων εστίν». Η θρησκευτική πίστη και τα εκάστοτε φαινόμενα που τη συνοδεύουν δεν προσφέρονται εύκολα για επιστημονική ανάλυση. Η όποια εκμετάλλευση του ιερού συμβόλου, η όποια υποκρισία, δεν ακυρώνει το ατόφιο θρησκευτικό συναίσθημα που συνοδεύει τον απλό άνθρωπο αυτής της χώρας από την αρχή της ιστορικής πορείας του. Το «υπερθέαμα» αυτό, το οποίο πολλοί έσπευσαν να καταδικάσουν ή να χλευάσουν, άφησε ένα ελπιδοφόρο, σωτήριο θα έλεγα, μήνυμα, που πέρασε ωστόσο απαρατήρητο.

Ας δούμε όμως πρώτα πώς εξεδήλωσαν οι προσκυνητές την πίστη τους και τι περίμεναν από το προσκύνημα ύστερα από πολύωρη αναμονή και περισσή ταλαιπωρία. Ασπάστηκαν ευλαβικά την εικόνα της Θεοτόκου και όπως παρατηρεί ο Πατήρ Γεώργιος Μεταλληνός, αναπληρωτής καθηγητής Θεολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, «όταν προσκυνούμε την εικόνα της Παναγίας, δεν απευθυνόμαστε ούτε στο ξύλο ούτε στα χρώματα, την τέχνη τη θαυμάζουμε, αλλά στο πρόσωπό Της» («Καθημερινή», 24.10.1999). Κάποιοι αισθάνθηκαν λύτρωση αγγίζοντας την εικόνα με το χέρι, με λουλούδι, με κάποιο ρούχο ή κοιτάζοντας την Παναγία, ενώ άλλοι αισθάνθηκαν ψυχική γαλήνη και ευφορία. Ηταν μεγάλη «ψυχική ανάγκη», όπως πολύ σωστά παρατηρεί ο κ. Αλαχιώτης, και άρα σεβαστή. Οι προσκυνητές συνομίλησαν μαζί Της, επικοινώνησαν με το Θείο. «Η πίστη είναι ό,τι έχει απομείνει στη σημερινή ζωή. Αυτή η πίστη με έφερε εδώ. Θα πήγαινα σε οποιοδήποτε μέρος της Ελλάδας προκειμένου να προσκυνήσω...» είπε χαρακτηριστικά η κυρία Χριστίνα σε ρεπόρτερ της «Καθημερινής».

Στην Αθήνα του Περικλή

Εκφραση της πίστης είναι και οι προσφορές, που στη συγκεκριμένη περίπτωση έδωσαν αφορμή για δυσμενή σχόλια, και κάποιοι μάλιστα μίλησαν για «εμπορευματοποίηση» της πίστης. Ισως να δημιουργήθηκε αυτή η εντύπωση επειδή πίσω ακριβώς από την εικόνα της Παναγίας υπήρχαν δύο παγκάρια που γέμιζαν και άδειαζαν «υπό τα βλέμματα αστυνομικών και ιερέων». Οσοι προσκύνησαν το θεώρησαν αυτονόητο να ρίξουν και τον οβολό τους, και μάλιστα γενναιόδωρα, αφού τα χρήματα προορίζονταν για τους σεισμοπαθείς. Γεγονός είναι ότι από τα πανάρχαια χρόνια το προσκύνημα συνοδεύεται από μια μικρή ή μεγάλη προσφορά (και ο πιο φτωχός θα ανάψει τουλάχιστον ένα κερί όταν προσκυνήσει). Κακώς λοιπόν επέκριναν την πράξη της φιλανθρωπίας, που συνόδεψε το προσκύνημα. Ισχύει πάντα το «do ut des» των Ρωμαίων (δηλαδή «δώσε για να πάρεις»), που προέρχεται από τον χώρο της λατρείας. Τι ζήτησαν όμως οι προσκυνητές του «Αξιον Εστί»; Μια κυρία δήλωσε: «Για τον εαυτόν μου θα ζητήσω την υγεία μου και μόνο γιατί πάσχω από οστεοπόρωση, για τα παιδιά μου γρήγορη επαγγελματική αποκατάσταση». Κάποιος κύριος είπε: «Εχω άρρωστο παιδί και θα ζητήσω να γίνει καλά. Πρόσφατα έχασα τη γυναίκα μου».

Αν στην Αθήνα του 20ού αιώνα ο κόσμος έτρεξε στον ναό του Αγίου Παντελεήμονα, στην Αθήνα του Περικλή τον 5ο αιώνα π.Χ. ο κόσμος έτρεχε σε άλλον ναό με τον ίδιο ζήλο και ενθουσιασμό. Αν συγκρίνει κανείς τις αντιδράσεις των πιστών (αρχαίων και συγχρόνων), θα καταλήξει σε κάποιες ενδιαφέρουσες και πολύ ενθαρρυντικές διαπιστώσεις, σε μια εποχή που ο ορθολογισμός και ο μοντέρνος τρόπος ζωής τείνουν να δηλητηριάσουν και να εξαλείψουν το θρησκευτικό συναίσθημα, αυτό που ο κ. Αλαχιώτης χαρακτηρίζει με τη γλώσσα της επιστήμης του «γενετική προδιάθεση». Αρκετές «επιγραφές των ιαμάτων», κυρίως από το ιερό της Επιδαύρου, μας δίνουν σχετικές πληροφορίες (βλ. Ε.J. Edelstein - L. Edelestein, Asclepius, 1998). Μια Αθηναία ονόματι Αμβροσία πήγε στον ναό του Ασκληπιού στην Επίδαυρο, θεραπεύτηκε και πίστεψε στη θαυματουργική δύναμη του θεού. Στη σελίδα 301 αναφέρεται η εξής μαρτυρία, που χαρακτηρίζει τον απλό προσκυνητή: «φιλαργύρου παις του πατρός αυτώ κάμνοντος ηύξατο τω Ασκληπιώ τάλαντον δώσειν, ει ο πατήρ την νόσον διαφύγοι» («γιος φιλάργυρου προσευχήθηκε στον Ασκληπιό να του δώσει ένα τάλαντο αν γλιτώσει ο άρρωστος πατέρας του από την ασθένεια».

Παρήγορη διαπίστωση

Ο ναός του Ασκληπιού στην Αθήνα (και αλλού) γέμιζε από πιστούς που περίμεναν τον θεό να τους βοηθήσει, να τους θεραπεύσει, να τους δώσει υγεία, και δεν παρέλειπαν να καταθέσουν και αυτοί τον οβολό τους (σε χρήμα ή σε είδος). Αγγιζαν την εικόνα του (άγαλμα) και αντλούσαν δύναμη. Συνωστισμός και εκεί, η ίδια αγωνία και οι ίδιες ελπίδες Πίστευαν ότι ο θεός μπορούσε να τους θεραπεύσει ακόμη και στον ύπνο τους, αν κοιμόντουσαν στον ναό του (για τα «περίεργα» της «εγκοίμησης» βλ. Αριστοφάνη, «Πλούτος», στ. 653 κ.ε.). Οταν τα πράγματα δεν πήγαιναν καλά με την υγεία ή τις υποθέσεις τους, οι πιστοί απευθύνονταν στον Ασκληπιό και περίμεναν θαύματα. Υπήρχε έτσι μια διέξοδος στο προσωπικό τους αδιέξοδο και η πίστη έκανε το θαύμα της τότε όπως και στις ημέρες μας. «Την πίστη τη νιώθεις μέσα σου» είπε ο κ. Γιώργος, ιδιωτικός υπάλληλος, 54 ετών, σε ρεπόρτερ που απόρησε βλέποντάς τον να περιμένει υπομονετικά στην ουρά ώρες ολόκληρες. «Αισθάνεσαι ότι κάποιος σε συντροφεύει, σε αισθάνεται και σε γνοιάζεται». Ο Αθηναίος Νεοκλείδης, που αναφέρει ο Αριστοφάνης (ο.π. στ. 665), θα προσυπέγραφε, είμαι βέβαιος, τα λόγια αυτά του σημερινού Αθηναίου. Η Jane Harrison, βαθιά γνώστρια της αρχαίας θρησκείας, έγραψε: «Η Παναγία οικειοποιήθηκε ό,τι ήταν αληθινό στην αρχαία θρησκευτική πίστη, ακόμη ενσαρκώνει τη Μητέρα και την Παρθένο και τον Σωτήρα Ασκληπιό» (βλ. Prolegomena to the Study of Greek Religion, 1980, σ. 343).

Αυτό που έχει σημασία είναι η παρήγορη διαπίστωση ότι το θρησκευτικό κύτταρο του Ελληνα παραμένει υγιές και αναλλοίωτο ως σήμερα. Και είναι τούτο μια απόδειξη όχι μόνο της βιολογικής συνέχειάς του αλλά και της πολιτιστικής ταυτότητάς του, που τελευταία τίθεται πάλι υπό αμφισβήτηση από νέους Φαλμεράιερ. Ας εκτιμήσομε λοιπόν θετικά τη «μαζική προσφυγή σε μια εικόνα» και ας χαιρετίσομε το γεγονός ως έναν καλό οιωνό για το μέλλον αυτής της φυλής, που λάτρεψε τον γαλήνιο Απόλλωνα και τον παθιασμένο Διόνυσο, συζευγνύοντας αρμονικά τη λογική με το συναίσθημα και δημιουργώντας αθάνατα έργα τέχνης και λόγου. Η έξαρση του θρησκευτικού συναισθήματος στη συγκεκριμένη περίπτωση «της συρροής και της απίστευτης ταλαιπωρίας» μπορεί να οδηγεί σε «ακραίες συμπεριφορές» αλλά δεν οφείλεται σε «έλλειψη παιδείας». Και οι «πεπαιδευμένοι» συμμετέχουν, γιατί, όπως λέει ο Ομηρος (Οδύσσεια γ 48), «πάντες δε θεών χατέουσ' άνθρωποι» («όλοι οι άνθρωποι έχουν την ανάγκη των θεών»). Την «ανάγκη» αυτή δεν τη γεννά πάντα ο «φόβος» και θα υπάρχει ακόμη και στον αιώνα της κλωνοποίησης, της μεταμόσχευσης κεφαλής και των διαπλανητικών ταξιδιών.

Ο κ. Οδυσσέας Τσαγκαράκης είναι καθηγητής της Αρχαίας Ελληνικής Φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο Κρήτης.

http://www.tovima.gr/opinions/article/?aid=119286
..................................
Εν ολίγοις αυτό είναι το φιλότιμο ..του Έλληνα ,
που λέξη παρόμοια με το ..φιλότιμο, ..δεν υπάρχει
-διατείνονται κάποιοι- ...σε καμία άλλη γλώσσα πληυν της Ελληνικής..στην οικουμένη..

Εδώ τώρα θα πρέπει να προσέξουμε κάποιες κακοδοξίες στο παραπάνω κείμενο , όχι γιά κανένα άλλο λόγο,
αλλά μόνο και μόνο επειδή έχουν γραφεί επι επιστημονικής βάσεως, και ως τέτοιες, ... μπορεί να παρερμηνευθούν από ορισμένους κακοθελητές.

[Domna]

Δόμνα , δεν υπάρχει πληγωμένο μυστήριο πληγωμένοι άνθρωποι ....ίσως

Ναι , έχεις μάλλον δίκαιο , λεβέντη μου ...

[Αχιλλέας Παλαμάς]

Πιστεύω ότι όλα αυτά που συμβαίνουν, έχουν ως κύρια αιτία την έλλειψη παιδείας. Όταν μιλώ για παιδεία, εννοώ την ανθρωπιστική. Ο προσανατολισμός της παιδείας μας έχει κατεύθυνση κυρίως τεχνοκρατική. Αντί να παράξει κυρίως Ανθρώπους με Άλφα κεφαλαίο, παράγει κάτι άλλο. Αυτό, σε συνδυασμό με την εισβολή την τελευταία 30κονταετία μιας κουλτούρας που απαξίωσε κάθε υγιή θεσμό όπως στρατό , εκκλησία κλπ, έφτιαξαν ένα εκρηκτικό μείγμα. Οι τελευταίες γενιές γαλουχήθηκαν και γαλουχούνται κάτω από αυτό το πλαίσιο αξιών (μάλλον άνευ αξιών), γι' αυτό να μην αναρωτιώμαστε γιατί γίνονται όλα αυτά, όπως η αντιμετώπιση των Μυστηρίων σαν απλές τελετές κλπ. Όταν πχ προσέρχεται ο κόσμος στη Βάπτιση χωρίς να ξέρει τι συντελείται εκείνη τη στιγμή αφού η κρατική παιδεία δεν του έμαθε τίποτε, τότε θα είναι ανάλογη και η συμπεριφορά του.Και θα δούμε ακόμα χειρότερα, αν δεν αλλάξει ρότα η παιδεία μας.