Φίλη Σμαρώ το αν τα παιδιά θα είναι ήσυχα ή ζωηρά εξαρτάται από πάρα πολλά πράγματα και δεν έχει σχέση μόνο με τους γονείς.
Θα σου πω ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα. Έχω ένα ξάδερφο ιερέα πολύτεκνο. Τόσο ο ίδιος όσο και η παπαδιά του είναι πολύ θεοσεβούμενοι και μετρημένοι άνθρωποι. Ασχολούνται πολύ με τα παιδιά τους. Δεν έχουν καθόλου τηλεόραση σπίτι τους. Τα παιδιά τους εκκλησιάζονται και κοινωνούν παραπάνω από τακτικά. Αλλά, ...πιο ζωηρά παιδιά δεν έχω ξαναδεί στη ζωή μου!! Δεν αφήνουν τίποτε όρθιο. Αφού οι κακόμοιροι οι γονείς τους δεν τολμούν να τα πάνε πουθενά. Είναι και 5 ζωή νά 'χουν.
Μ΄αυτό δε θέλω να πω ότι η προσευχή των γονέων, η φροντίδα με πολύ αγάπη, η αποφυγή καταστάσεων που εκνευρίζουν τα παιδιά, ο τακτικός εκκλησιασμός και η Θεία Κοινωνία δεν βοηθούν. Βοηθούν αλλά μπορεί και να μη λύσουν το πρόβλημα .
Ο Θεός μας δοκιμάζει και μέσω τον παιδιών μας. Αγάπη, υπομονή και προσευχή και που θα πάει θα μεγαλώσουν και θα τους τα ξεπληρώσουν όλα τα δικά τους παιδιά .
smarti έγραψε:Οπως σπερνουμε,ετσι θεριζουμε. Και για τον εαυτο μας και για τα παιδια μας.Δεν ασχολουμεθα μαζι τους,μονο τους αγοραζουμε οτιδηποτε, δεν χτιζουμε την "εν οικω Εκκλησια",
Ποσο δικαιο εχεις.Πριν λιγο ηρθε ο μεγαλος μου γιος και μου λεει,,μαμα δεν παιζεις καθολου μαζι μας,μονο με το αγιο ορος ασχολεισε,,
Τα λογια ειναι περιττα μαλλον, στη περιπτωση μου.
Σμαρώ, νομίζω ότι τα παιδιά σου έχουν δίκιο! Η ευθύνη των γονέων, θεωρώ, ότι είναι ΠΡΩΤΑ η ανατροφή των παιδιών τους και ύστερα όλα τα άλλα! Και η ανατροφή των παιδιών, που πλέον δεν της δίνουμε καμία σημασία και την αναθέτουμε στις Φιλιππινέζες, είναι το πιο σημαντικό πράγμα πάνω στη γη! Δυστυχώς όμως, αυτοί που θέλουν την επικράτηση του πονηρού, διαμορφώσαν έτσι τον τρόπο ζωής μας, ώστε να αναγκάζονται να δουλεύουν και οι μητέρες και να μην ασχολούνται με τα παιδιά τους! Ώστε οι νέες γενιές να γίνονται ολοένα και πιο ασεβείς! Για να μπορέσει εύκολα να επιτελέσει το έργο του ο Αντίχριστος, όταν έρθει!
Μελίζεται και διαμερίζεται ο Αμνός του Θεού, ο μελιζόμενος και μη διαιρούμενος, ο πάντοτε εσθιόμενος και μηδέποτε δαπανόμενος, αλλά τους μετέχοντας αγιάζων.
Συμβουλές του Γέροντα Πορφυρίου (1905 – 1991) για την οικογένεια
1. Αποσπάσματα από το βιβλίο του Κλείτου Ιωαννίδη
Σε μια παντρεμένη, ο γέροντας της είπε :
-Να μην μιλάς καθόλου όταν ο άντρας σου βρίσκεται σε δύσκολη κατάσταση. Κάνε την προσευχή σου και ζήτα και από άλλους να προσεύχονται. Διαφορετικά, του δημιουργείται άσχημη κατάσταση, δεν βρίσκει χαρά και ζεστασιά κοντά σου και τότε αρχίζει να κοιτάει δεξιά και αριστερά.
Τα παιδιά που είχαν ψυχολογικά προβλήματα τα ονόμαζε μπερδεμένα. Μάλιστα, για διάφορα παιδιά που είχαν προβλήματα και που έτυχε εγώ ο ίδιος να πάω τους γονείς τους στον γέροντα, έλεγε, ότι ήδη από την κοιλιά της μητέρας του είχαν αυτό το πρόβλημα, γιατί, όταν η μητέρα τους ήταν έγκυος, δεν φρόντιζε να είναι τακτοποιημένη η ζωή της, να έχει ηρεμία, γαλήνη, να προσεύχεται και να συμμετέχει στα μυστήρια της Εκκλησίας.
Στην κυρία Χ.Χ. ο Γέροντας έλεγε :
-Ένας τρόπος υπάρχει για να μην έχουμε προβλήματα με τα παιδιά. Η αγιότητα. Γίνετε άγιοι και δεν θα έχετε κανένα πρόβλημα με τα παιδιά σας!
-Και πως μπορούμε να γίνουμε άγιοι;
-Πολύ απλό. Όταν έρθει η Θεία Χάρις!
-Και πως έρχεται η Θεία Χάρις;
-Με την ταπείνωση και την προσευχή. Αλλά η προσευχή πρέπει να είναι δυνατή, ζωντανή. Όταν προσευχόμαστε με πίστη και επιμονή, πάντοτε έχουμε αποτελέσματα.
-Μην πιέζεις, μου έλεγε, τα παιδιά σου. Αυτά που θέλεις να τους πεις, να τα λες με την προσευχή σου. Τα παιδιά δεν ακούν από τα αυτιά, αλλά μόνον όταν έρχεται η Θεία Χάρις που τα φωτίζει, ακούν αυτά που θέλουν να τους πούμε. Όταν θέλεις να πεις κάτι στα παιδιά σου, πες το στην Παναγία κι αυτή θα ενεργήσει. Η προσευχή σου αυτή θα γίνει σαν το πνευματικό χάδι που αγκαλιάζει τα παιδιά κι αυτό τα έλκει. Εμείς, βλέπεις κάνουμε μερικές φορές να τα χαϊδέψουμε κι αυτά αντιδρούν. Σ’ αυτό όμως, το πνευματικό χάδι, δεν αντιδρούν ποτέ.
Να σας πω πως το είδα αυτό να εφαρμόζεται στην πράξη. Την πρώτη φορά, από τότε που πέθανε ο άνδρας μου, που πήγα με τα παιδιά μου διακοπές, ο μεγάλος μου γιος βρήκε εκεί κάποιες παρέες και τον έχανα τα απογεύματα, χωρίς να ξέρω που πήγαιναν και τι έκαναν. Του έλεγα λοιπόν : «Έλα παιδί μου, μη φεύγει πάλι. Τι πας και κάνεις και χάνεσαι;». Όλα αυτά δηλαδή που λέμε συνήθως εμείς οι μητέρες. Εκείνος όμως δεν άκουγε. Μια μέρα λοιπόν, θυμήθηκα αυτά που μου είχε πει ο Γέροντας και μόλις έφυγε το παιδί, πήρα την Παράκληση στη Παναγία και άρχισα να τη διαβάζω. Πριν προλάβω να την τελειώσω, μπαίνει μέσα ο γιος μου και με ρωτά : «Μαμά, που είπες ότι ήθελες να πάμε μαζί το απόγευμα;». Ήταν τόσο άμεση η απάντηση της Παναγίας, που μόνο τότε συνειδητοποίησα ότι εκείνα που μου έλεγε ο γέροντας ήταν η μόνη σωστή στάση απέναντι στα παιδιά.
-Τι να κάνουμε με το παιδί μας Γέροντα που είναι γεμάτο ανασφάλεια και φοβίες;
-Εσείς φέρετε εξ ολοκλήρου την ευθύνη γι’ αυτό. Εκ κοιλίας μητρός του δημιουργήσατε με τις κακές μεταξύ σας σχέσεις, όλα αυτά τα ψυχικά τραύματα που θα κουβαλά σ’ όλη του τη ζωή.
-Η κόρη μου Γέροντα ζει αμαρτωλή ζωή. Πως θα τη σώσω;
-Μόνο με τη δική σου αγιότητα. Η αγιότητα των γονιών σώζει τα παιδιά τους.
-Ούτε μια φορά δεν πρέπει να σας ακούσουν τα παιδιά σας να τσακώνεστε, ή έστω, να υψώνετε τον τόνο της φωνής σας ο ένας στον άλλον.
-Μα, είναι δυνατό αυτό Γέροντα;
-Και βέβαια είναι. Και μάλιστα έτσι, όπως σας το λέω. Ούτε μια φορά.
2. Αποσπάσματα από το βιβλίο : Βίος και Λόγοι Γέροντος Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου (έκδοση Ιερά Μονή Χρυσοπηγής, Χανιά, 2003).
Εκείνο που σώζει και φτιάχνει καλά παιδιά είναι η ζωή των γονιών μέσα στο σπίτι. Οι γονείς πρέπει να δοθούνε στην αγάπη του Θεού. Πρέπει να γίνουν άγιοι κοντά στα παιδιά, με την πραότητα και την υπομονή τους, την αγάπη τους. Να βάζουνε κάθε μέρα νέα σειρά, νέα διάθεση, ενθουσιασμό και αγάπη στα παιδιά. Και η χαρά που θα τους έλθει, η αγιοσύνη που θα τους έχει επισκεφθεί, θα εξακοντίσει στα παιδιά τη χάρη. Για την κακή συμπεριφορά των παιδιών, φταίνε γενικά οι γονείς. Δεν τα σώζουν ούτε οι συμβουλές, ούτε η πειθαρχία, ούτε η αυστηρότητα. Αν δεν αγιάζονται οι γονείς, αν δεν αγωνίζονται, κάνουν μεγάλα λάθη και μεταδίδουν το κακό που έχουν μέσα τους. Αν οι γονείς δεν ζουν μια ζωή αγία, αν δεν μιλούν με αγάπη, ο διάβολος ταλαιπωρεί τους γονείς με τις αντιδράσεις των παιδιών. Η αγάπη, η ομοψυχία, η καλή συνεννόηση των γονέων είναι ό,τι πρέπει για τα παιδιά. Μεγάλη ασφάλεια και σιγουριά.
Να προσεύχεστε οι γονείς σιωπηλά και με τα χέρια ψηλά προς τον Χριστό και να αγκαλιάζετε τα παιδιά σας μυστικά. Κι όταν κάνουν αταξίες, να παίρνετε κάποια παιδαγωγικά μέτρα, αλλά να μην τα πιέζετε. Κυρίως να προσεύχεστε.
Μια μητέρα με ρώτησε πώς να φέρεται στα παιδιά της. Της είπα :
Να προσεύχεσαι και μετά να μιλάς. Έτσι να κάνεις στα παιδιά σου. Αν τους δίνεις διαρκώς συμβουλές, θα γίνεις βαρετή και όταν θα μεγαλώσουν θα αισθάνονται ένα είδος καταπίεσης. Να προτιμάς λοιπόν την προσευχή. Να τα λες στον Θεό και ο Θεός θα τα λέει μέσα τους. Δηλαδή, δεν πρέπει να συμβουλεύεις τα παιδιά σου έτσι, με φωνή που να την ακούν τα αυτιά τους. Μπορείς να το κάνεις και αυτό, αλλά προπάντων να μιλάς για τα παιδιά σου στο Θεό. Να λες : «Κύριε Ιησού Χριστέ, φώτισε τα παιδάκια μου. Εγώ, σ’ Εσένα τα αναθέτω. Εσύ μου τα έδωσες, μα κι εγώ είμαι αδύναμη, δεν μπορώ να τα κατατοπίσω. Γι’ αυτό Σε παρακαλώ φώτισέ τα». Κι ο Θεός θα τους μιλάει και θα λένε : «Ωχ, δεν έπρεπε να στενοχωρήσω τη μαμά»! κι αυτό θα βγαίνει από μέσα τους, με τη Χάρη του Θεού.
Μελίζεται και διαμερίζεται ο Αμνός του Θεού, ο μελιζόμενος και μη διαιρούμενος, ο πάντοτε εσθιόμενος και μηδέποτε δαπανόμενος, αλλά τους μετέχοντας αγιάζων.
filotas έγραψε: Τα παιδιά τους εκκλησιάζονται και κοινωνούν παραπάνω από τακτικά. Αλλά, ...πιο ζωηρά παιδιά δεν έχω ξαναδεί στη ζωή μου!! Δεν αφήνουν τίποτε όρθιο. Αφού οι κακόμοιροι οι γονείς τους δεν τολμούν να τα πάνε πουθενά.
Το οτί τα παιδιά είναι πολύ ζωηρά δεν έχει να κάνει με την πνευματική κατάσταση των γονέων.Στην ίδια οικογένεια μπορούμε κάλλιστα να συναντήσουμε δύο παιδιά που να είναι ''αρνάκια'' και τα άλλα δύο ''κατσικάκια''.Οι γονείς σ'αυτήν την περίπτωση μπορεί να είναι ή άγιοι ή το αντίθετο.
Αποσπάσματα από το βιβλίο : Βίος και Λόγοι Γέροντος Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου (έκδοση Ιερά Μονή Χρυσοπηγής, Χανιά, 2003).
Πολλές μητέρες δίνουν αρνητική αγωγή στα παιδιά τους. Αυτές που κάθονται πάνω από τα παιδιά τους συνεχώς και τα καταπιέζουν, δηλαδή τα υπερπροστατεύουν, απέτυχαν στο έργο τους. Ενώ πρέπει να αφήσεις το παιδί να ενδιαφερθεί μόνο του για τη πρόοδό του. Τότε θα πετύχεις. Όταν κάθεσαι συνεχώς από πάνω τους, τα παιδιά αντιδρούν. Αποκτούν νωθρότητα, μαλθακότητα και συνήθως αποτυγχάνουν στη ζωή τους. Είναι ένα είδος υπερπροστασίας που αφήνει τα παιδιά ανώριμα.
Θέλει προσοχή όταν ενθαρρύνετε τα παιδιά. Στο παιδί δεν πρέπει να λέτε : «Εσύ θα τα καταφέρεις, εσύ είσαι σπουδαίος, είσαι νέος, είσαι ανδρείος, είσαι τέλειος». Δεν το ωφελείτε έτσι το παιδί. Μπορείτε όμως να του πείτε να κάνει προσευχή. Να του πείτε : «Παιδί μου τα χαρίσματα που έχεις, ο Θεός σου τα έδωσε. Προσευχήσου να σου δώσει ο Θεός δυνάμεις, για να τα καλλιεργήσεις και να πετύχεις. Να σου δώσει ο Θεός τη Χάρη Του». Τούτο δω είναι το τέλειο. Σε όλα τα θέματα να μάθουν τα παιδιά να ζητάνε τη βοήθεια του Θεού.
Στα παιδιά ο έπαινος κάνει κακό. Τι λέει ο λόγος του Θεού; «Λαός μου, οι μακαρίζοντες υμάς πλανώσιν υμάς και την τρίβον των ποδών μου ταράσσουσιν» (Ησαΐας, 3,12). Όποιος μας επαινεί, μας πλανάει, και χαλάει τους δρόμους της ζωής μας. Πόσο σοφά είναι τα λόγια του Θεού! Ο έπαινος δεν προετοιμάζει τα παιδιά για καμιά δυσκολία στη ζωή και βγαίνουν απροσάρμοστα και τα χάνουν και τελικά αποτυγχάνουν.
Με τον έπαινο, από μικρά, τα παιδιά μας τα οδηγούμε στον εγωισμό. Και τον εγωιστή μπορεί και να τον κοροϊδεύεις, αρκεί να του λες ότι είναι καλός, να του φουσκώνεις το εγώ του. Επειδή ο άνθρωπος μεγαλώνει με τον εγωισμό, αρχίζουν τα μπερδέματα μέσα του, υποφέρει, δεν ξέρει τι κάνει. Αιτία της ψυχικής ακαταστασίας είναι ο εγωισμός. Ο εγωιστής είναι άρρωστος. Αυτό, και ίδιοι οι ψυχίατροι αν το μελετήσουν, θα το πουν.
Μεγαλώνοντας το παιδί, με συνεχώς αυξανόμενο το υπερεγώ του, το απομακρύνουμε από όλες τις αξίες της ζωής. Ο εγωισμός είναι η αιτία που τα παιδιά χάνονται, που οι άνθρωποι γίνονται αντάρτες. Ο διάβολος είναι ο μέγας εγωιστής, ο μέγας εωσφόρος. Δηλαδή ζούμε τον εωσφόρο μέσα μας, τον διάβολο. Δεν ζούμε την ταπείνωση, που είναι απαραίτητη για τη ψυχή του ανθρώπου.
Ο διάβολος έκανε τη γη λαβύρινθο, για να μην μπορούμε να συνεννοηθούμε μεταξύ μας. Καταντήσαμε τη γη μας σωστό ψυχιατρείο! Και δεν καταλαβαίνουμε τι μας φταίει! Όλοι απορούμε : «τι γίναμε, που πάμε, γιατί τα παιδιά μας πήρανε τους δρόμους, γιατί φύγανε από τα σπίτια τους, γιατί παρατήσανε τη ζωή, γιατί παρατήσανε τη μόρφωσή τους»;
Οι γιατροί, οι ψυχολόγοι, λένε συχνά, όταν ένας άνθρωπος πάσχει : «Α, νεύρωση έχεις! Α, άγχος έχεις!» και τα τοιαύτα. Δεν παραδέχονται ότι ο διάβολος υποκινεί και διεγείρει τον ανθρώπινο εγωισμό. Κι όμως ο διάβολος υπάρχει, είναι το πνεύμα του κακού.
Να μαθαίνουμε να αγαπάμε και όχι να ζητούμε να μας αγαπούνε. Να αγαπάμε ΟΛΟΥΣ και να κάνουμε θυσίες, όσο μπορούμε μεγάλες, για όλους τους εν Χριστώ αδελφούς, ανιδιοτελώς, χωρίς να περιμένουμε επαίνους, και αγάπη από αυτούς. Αυτοί θα κάνουν για μας ό,τι ο Θεός τους λέει. Αν είναι κι εκείνοι Χριστιανοί θα δώσουνε δόξα στον Χριστό, γιατί βρεθήκαμε και τους βοηθήσαμε, ή τους είπαμε έναν καλό λόγο.
Αποσπάσματα από το βιβλίο του Γ. Κορή «Σύγχρονες Προφητείες και θαύματα»
Οι γονείς πρέπει να συμπεριφέρονται στα παιδιά με αγάπη και καλοσύνη και να προσεύχονται γι’ αυτά στο Θεό.
Δεν πρέπει να πολεμάτε τα παιδιά σας, αλλά τον σατανά που πολεμά τα παιδιά σας.
Στη προσευχή, να προσεύχεστε απλά και ταπεινά, χωρίς να περιμένετε να σας απαντήσει ο Θεός, ή να σας αποκαλυφθεί. Απλά να πιστεύετε.
Δεν πρέπει να χαϊδεύουμε ένα παιδί μπροστά σε άλλο, γιατί ζηλεύουν.
Μελίζεται και διαμερίζεται ο Αμνός του Θεού, ο μελιζόμενος και μη διαιρούμενος, ο πάντοτε εσθιόμενος και μηδέποτε δαπανόμενος, αλλά τους μετέχοντας αγιάζων.
Αποσπάσματα από το βιβλίο «Σκεύος εκλογής» του ιερομονάχου Χριστόδουλου Αγιορείτου
Ένας στρατιωτικός είχε τελευταία στενοχωρηθεί γιατί έβλεπε τον γιο του να ζει μακριά από την Εκκλησία και να έχει μπλέξει με κακές παρέες. Ο ίδιος συμβούλευε τον γιο του να πάει κοντά στην Εκκλησία και να αφήσει τις κακές παρέες, εκείνος όμως δεν άκουγε, καθώς βρισκόταν στην δύσκολη ηλικία της εφηβείας, με τα τόσα της προβλήματα. Η αγάπη του πατέρα προς το παιδί του, τον έκανε να επισκεφτεί τον Γέροντα στο Άγιον Όρος για να τον συμβουλευτεί. Έφτασε στον Γέροντα και του διηγήθηκε όλο το πρόβλημα που αντιμετώπιζε με τον γιο του. Εκείνος τότε του είπε :
-Όταν ήταν μικρός, τον μάθατε να κάνει τον σταυρό του; Τον πηγαίνατε τακτικά στην εκκλησία; Τον κοινωνούσατε τακτικά; Τον μαθαίνατε να λέει προσευχή;
-Ναι, όταν ήταν μικρός, όλη μας η φροντίδα ήταν πώς να τον αναθρέψουμε Χριστιανικά και τα κάναμε όλα αυτά.
-Ε, τότε να μην φοβάσαι, γιατί τον γιο σου τον οχύρωσες πολύ καλά! Μόνο να εύχεσαι (προσεύχεσαι) να ενεργήσει η Χάρη του Χριστού μας. Εσύ τώρα, σ’ αυτήν την ηλικία το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να του δείχνεις πολύ αγάπη και να εύχεσαι στον Θεό να ενεργήσει Εκείνος για το συμφέρον του, γιατί αν εσείς τον τροφοδοτείτε συνεχώς με καλοσύνη και αγάπη, τότε όπου και να πάει, όπου και να μπλέξει κάποια στιγμή θα δει ότι έξω από την οικογένεια το κλίμα είναι ανθυγιεινό και υπάρχει παντού συμφέρον και υποκρισία. Έτσι θα γυρίσει φυσιολογικά στο σπίτι. Αν όμως στο σπίτι υπάρχουν γκρίνιες φασαρίες, τσακωμοί, τότε δεν θα του κάνει καρδιά να επιστρέψει. Και πάλι πρέπει να προσέχουμε γιατί αυτή η ηλικία μόνον αγάπη και προσευχή θέλει.
Την ευσέβεια στα παιδιά πρέπει να φροντίσουμε να την δίνουμε με το γάλα και όχι με την ξηρά τροφή. Γιατί όταν τα παιδιά είναι πολύ μικρά, δηλαδή μωρά, αντιγράφουν τους γονείς τους σαν άγραφη κασέτα. Τότε θα πρέπει να φροντίζουμε να τους τη γεμίζουμε με αγάπη και καλοσύνη. Όταν όμως λίγο μεγαλώσουν θα πρέπει να προσέχουμε και να ενεργούμε με διάκριση και λεπτότητα, όπως όταν κουρδίζουμε ένα ρολόι : Όσο παίρνει το ελατήριό του, το κουρδίζουμε. Και σιγά – σιγά, γιατί υπάρχει κίνδυνος να σπάσει το κουρδιστήρι από την πίεση. Και να αχρηστευθεί το ρολόι. Εμείς οφείλουμε με πολύ καλό τρόπο να εξηγούμε στο παιδί για ποιο λόγο δεν πρέπει να κάνει κάτι και γιατί πρέπει να το κάνει έτσι. Από κει και πέρα όμως θα πρέπει να μην το βομβαρδίζουμε συνέχεια με : «μη αυτό», «μη εκείνο», «μη έτσι», «μη αλλιώς». Αφού εμείς κάνουμε το βασικό, τότε να παραδίδουμε το κατσαβίδι μας στον Χριστό, για να ρυθμίζει Εκείνος πλέον τα πράγματα και να «σφίγγει» σιγά – σιγά καμιά «βίδα». Να μην έχουμε περισσότερη εμπιστοσύνη στον εαυτό μας (απ’ ό,τι στον Χριστό) και θέλουμε να τα κάνουμε όλα μόνοι μας.
Πάρα πολύ βοηθάει, όταν οι γονείς για όλες τις αταξίες των παιδιών του θεωρούν ότι υπεύθυνη είναι η δική τους ζωή, που δεν είναι όσο κοντά στον Χριστό θα έπρεπε και εξ αιτίας τους κληρονομούν στα παιδιά τους αυτήν την κατάσταση. Όταν οι γονείς έχουν τέτοιο ταπεινό φρόνημα και με ειλικρινή ταπείνωση συναισθάνονται την ευθύνη που φέρουν και ειλικρινά μετανοούν, τότε συγκινείται και ο Χριστός και – ως πάνσοφος και παντοδύναμος που είναι – έχει τη δύναμη και τον τρόπο, κι όλο και κάποιο «σωσίβιο» θα τους ρίξει για να σωθούν.
(ας μην ξεχνάμε ότι «αμαρτίαι γονέων παιδεύουσι τέκνα» και συνεπώς η επιστροφή των γονέων κοντά στον Χριστό σώζει και τα τέκνα τους).
Αποσπάσματα από το βιβλίο «ο Γέρων Παΐσιος» του ιερομονάχου Χριστόδουλου Αγιορείτου
Πάρα πολλοί γονείς, νομίζοντας ότι αγαπούν πολύ τα παιδιά τους, τα καταστρέφουν με τον τρόπο τους, χωρίς να το καταλαβαίνουν. Πχ μια μητέρα από την υπερβολική κατά σάρκα αγάπη που δείχνει στο παιδί της, όταν το έχει στην αγκαλιά της, του λέει : «τι καλό παιδί που έχω εγώ», ή «το καλύτερο παιδί του κόσμου έχω εγώ» κλπ. Το μικρό παιδί όμως αποκτά χωρίς τη θέλησή του και από πολύ μικρό, ένα υψηλό φρόνημα για τον εαυτό του, ότι δηλαδή είναι καλό και φυσικά δεν αισθάνεται την έλλειψη της παρουσίας της αγαθής δύναμης του Θεού, ούτε μαθαίνει να την ζητά. Έτσι δημιουργείται μέσα στη ψυχή του παιδιού μια αυτοπεποίθηση «μάρμαρο», την οποία οι περισσότεροι παίρνουν μαζί τους στον τάφο, γιατί δεν μπορούν να την αποβάλουν.
Το κακό είναι ότι οι πρώτοι που δέχονται τις παρενέργειες της υψηλοφροσύνης αυτής είναι οι γονείς, γιατί πώς θα καθίσουν τα παιδιά να ακούσουν τους γονείς, αφού έχουν την εντύπωση ότι είναι καλά και ότι τα ξέρουν όλα;
Γι’ αυτό οι γονείς πρέπει να προσέχουν πολύ την πνευματική τους ζωή, γιατί δεν φέρουν μόνο την ευθύνη για τον εαυτό τους, αλλά και για τα παιδιά τους. Βέβαια και αυτοί έχουν το ελαφρυντικό ότι τα «κληρονόμησαν» από τους δικούς τους γονείς, αλλά δεν δικαιολογούνται για το γεγονός, ότι από τη στιγμή που το συνειδητοποίησαν δεν φρόντισαν να τα απορρίψουν.
Το ίδιο συμβαίνει και με τα παιδιά : ναι μεν «κληρονομούν» κάτι για το οποίο δεν μπορούν να κάνουν τίποτε, αλλά δεν πρέπει να κατηγορούν γι’ αυτό τους γονείς τους, γιατί είναι αυτεξούσια και αν θέλουν και δεν αγαπούν αυτά που κληρονόμησαν, μπορούν να τα απορρίψουν.
Οι γονείς πρέπει να αφιερώνουν όσο περισσότερο χρόνο μπορούν στα παιδιά τους, ακόμα και σε βάρος της μελέτης τους, και πολλές φορές σε βάρος της εργασίας τους.
Η μαλθακότητα των σημερινών νέων είναι μία από τις κύριες αιτίες των ψυχοσωματικών ανωμαλιών.
Αποσπάσματα από το βιβλίο «ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ, ΛΟΓΟΙ Δ΄, ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΗ ΖΩΗ»
Μερικές μητέρες, για να τα έχουν όλα τακτοποιημένα μέσα στο σπίτι, περιορίζουν ασφυκτικά τα παιδάκια και δεν τα αφήνουν να μετακινήσουν μια καρέκλα, ή ένα μαξιλάρι. Τους επιβάλλουν στρατιωτική πειθαρχία και έτσι τα παιδιά, ενώ γεννιούνται κανονικά, μεγαλώνουν, δυστυχώς, βλαμμένα. Ένας μυαλωμένος άνθρωπος, αν δει σε ένα σπίτι που έχει πολλά παιδιά, όλα τα πράγματα στη θέση τους, θα βγάλει συμπέρασμα, ότι ή τα παιδιά είναι βλαμμένα, ή η μάνα είναι βάρβαρη και επιβάλλει στρατιωτική πειθαρχία. Υπάρχει φόβος στην ψυχή των παιδιών, γι’ αυτό πειθαρχούν. Μια φορά είχα πάει σε ένα σπίτι με πολλά παιδιά. Πόση χαρά μου έδωσαν τα παιδάκια, με τις παιδικές τους αταξίες, που χαλούσαν την κοσμική τάξη (= το κάθε πράγμα στη θέση του)! Αυτό είναι η μεγαλύτερη αταξία, που κουράζει πολύ τον σημερινό άνθρωπο.
Η μάνα, είναι καλύτερα να ασχολείται με την ανατροφή των παιδιών, παρά να καταπιάνεται σχολαστικά με τα άψυχα πράγματα (το νοικοκυριό). Να τους μιλάει για τον Χριστό, να τους διαβάζει βίους αγίων. Παράλληλα να ασχολείται και με το ξεσκόνισμα της ψυχής της, για να λαμποκοπάει πνευματικά. Η πνευματική ζωή της μητέρας θα βοηθήσει αθόρυβα και τις ψυχές των παιδιών της. Έτσι και τα παιδιά της θα ζουν χαρούμενα και εκείνη θα είναι ευτυχισμένη, γιατί μέσα της θα έχει τον Χριστό. Αν η μάνα δεν ευκαιρεί ούτε ένα τρισάγιο να πει, πώς θα αγιαστούν τα παιδιά της;
Μερικοί γονείς που θρησκεύουν, προσπαθούν να βοηθήσουν τα παιδιά τους να γίνουν καλά παιδιά, όχι γιατί τους απασχολεί η σωτηρία της ψυχής τους, αλλά γιατί θέλουν να έχουν καλά παιδιά. Περισσότερο δηλαδή τους στενοχωρεί τι θα πει ο κόσμος για τα παιδιά τους, παρά μήπως πάνε στην κόλαση. Τότε, πώς να βοηθήσει ο Θεός; Σκοπός δεν είναι να πηγαίνουν με το ζόρι στην εκκλησία, αλλά να αγαπήσουν την εκκλησία. Να μην κάνουν το καλό με το ζόρι, αλλά να το αισθανθούν ως ανάγκη. Η αγία ζωή των γονέων πληροφορεί τις ψυχές των παιδιών και υποτάσσονται φυσιολογικά. Έτσι μεγαλώνουν με ευλάβεια και διπλή υγεία, χωρίς ψυχικά τραύματα. Αν οι γονείς ζορίζουν το παιδί τους από φόβο Θεού, βοηθάει ο Θεός και βοηθιέται και το παιδί. Αν όμως το κάν
ουν από εγωισμό, τότε δεν βοηθάει ο Θεός. Πολλές φορές ταλαιπωρούνται τα παιδιά από την υπερηφάνεια των γονέων.
Μελίζεται και διαμερίζεται ο Αμνός του Θεού, ο μελιζόμενος και μη διαιρούμενος, ο πάντοτε εσθιόμενος και μηδέποτε δαπανόμενος, αλλά τους μετέχοντας αγιάζων.
smarti έγραψε:Τα ζωηρα παιδια ,θα γινουν καποια μερα και υπακουα και καλα παιδια,θα βαδιζουν στο δρομο του θεου;
Το αν ένα παιδί είναι ζωηρό ή όχι δεν νομίζω ότι έχει σχέση με το αν είναι καλό.
Από το να έχει κανείς κοιμισμένα παιδιά, χωρίς προσωπικότητα, που κάνουν πειθήνια ό,τι τους πουν οι μεγάλοι είναι πιστεύω πολύ προτιμότερο να έχει κανείς ζωντανά παιδιά μέ άποψη και προσωπικότητα και ας ταλαιπωρούν και λίγο τους γονείς τους.
Το αν θα βαδίζει στο δρόμο του Θεού εξαρτάται αφενός από την πρόνοια του Θεού και αφετέρου από το αν οι γονείς θα φροντίσουν να γνωρίσει το παιδί τον Κύριό μας και να τον αγαπήσει χωρίς να του το επιβάλλουν.
Και γιατί δηλαδή πρέπει σώνει και καλά να είναι ένα παιδί μονίμως υπάκουο ? Έχουν πάντα δίκιο οι γονείς τελικά ?
Άλλωστε οι γονείς πρέπει να αποτελούν το παράδειγμα και, αν αυτοί δεν είναι άψογοι, πως απαιτούν από το παιδί τους να είναι τέλειο ?
Αυτά σε θεωρητικό επίπεδο αφού δεν είμαι γονιός,
αλλά από την άλλη έχω τεράστια εμπειρία ως παιδί έστω και μεγάλο !!!
.
