smarti έγραψε:Τα ζωηρα παιδια ,θα γινουν καποια μερα και υπακουα και καλα παιδια,θα βαδιζουν στο δρομο του θεου;
Το αν ένα παιδί είναι ζωηρό ή όχι δεν νομίζω ότι έχει σχέση με το αν είναι καλό.
Από το να έχει κανείς κοιμισμένα παιδιά, χωρίς προσωπικότητα, που κάνουν πειθήνια ό,τι τους πουν οι μεγάλοι είναι πιστεύω πολύ προτιμότερο να έχει κανείς ζωντανά παιδιά μέ άποψη και προσωπικότητα και ας ταλαιπωρούν και λίγο τους γονείς τους.
Το αν θα βαδίζει στο δρόμο του Θεού εξαρτάται αφενός από την πρόνοια του Θεού και αφετέρου από το αν οι γονείς θα φροντίσουν να γνωρίσει το παιδί τον Κύριό μας και να τον αγαπήσει χωρίς να του το επιβάλλουν.
Και γιατί δηλαδή πρέπει σώνει και καλά να είναι ένα παιδί μονίμως υπάκουο ? Έχουν πάντα δίκιο οι γονείς τελικά ?
Άλλωστε οι γονείς πρέπει να αποτελούν το παράδειγμα και, αν αυτοί δεν είναι άψογοι, πως απαιτούν από το παιδί τους να είναι τέλειο ?
Αυτά σε θεωρητικό επίπεδο αφού δεν είμαι γονιός,
αλλά από την άλλη έχω τεράστια εμπειρία ως παιδί έστω και μεγάλο !!!
Συμφωνω με τα παραπανω.
Αλλο το ζωηρο παιδι και αλλο το κακομαθημενο.
...ΚΑΙ ΙΔΟΥ ΕΓΩ ΜΕΘ`ΥΜΩΝ ΕΙΜΙ ΠΑΣΑΣ ΤΑΣ ΗΜΕΡΑΣ ΕΩΣ ΤΗΣ ΣΥΝΤΕΛΕΙΑΣ ΤΟΥ ΑΙΩΝΟΣ. ΑΜΗΝ.
kles έγραψε:Άν μου επιτρέπετε, εγω το βλέπω πιό απλά το θέμα.
Θυμάμαι όταν ήμασταν μικροί, πέρα απο το σχολείο, είχαμε και πολύ παιχνίδι στούς δρόμους, πλατείες, αλάνες κλπ, που εκτός της εκτόνωσης, ζούσαμε και το αίσθημα της δημιουργίας, χτίζοντας, προσαρμόζωντας, κάνοντας ομαδικές κατασκευές κλπ.
Νομίζω οτι αυτό το αίσθημα της δημιουργίας, είναι απαραίτητο ψυχικό συστατικό.
Επίσης κάναμε κοινωνικές επαφές με ξένα παιδιά και όχι με τα αδέρφια, πράγμα επίσης απαραίτητο.
Και βέβαια, ξεφορτώναμε όλες τις σχετικές εντάσεις, οπότε, στο σπίτι πηγαίναμε κουρασμένοι και απλά ξεκουραζόμασταν.
Σήμερα, τα καημένα τα παιδιά, τα στερούνται όλα αυτά και γι αυτό πρέπει να τα βλέπουμε με κατανόηση, και πολύ προσευχή, ωστε η προσευχή να ισσοροπεί τις ελλείψεις της κοινωνίας μας.
Πόσο δίκιο έχεις!!!!!!!
Και σαν να μη φτάνει αυτή η έλλειψη επαφών και εκτόνωσης, σαν "καλοί γονείς" φροντίζουμε να τα φορτώνουμε με ένα σωρό εξωσχολικές δραστηριότητες που περιορίζουν τον ελεύθερο χρόνο τους στο ελάχιστο!
Θα συμφωνήσω και με την τελευταία ρήση της Μελπομένης: άλλο ζωηρά, άλλο κακομαθημένα!
Να το πω και πιο απλά; ο γονιός είναι αυτός που πρέπει να βάζει "όρια" και το παιδί με τη σειρά του να προσπαθεί να τα ξεπεράσει!
Αγαπητοί μου φίλοι η ταπεινή μου άποψη είναι πως τα παιδιά είναι ζωηρά γιατί κατα ένα ποσοστό δεν ασχολούντε οι γονείς ναζί τους όσο και όπως πρέπει.
Δεν έχω ακόμα παιδιά γιαυτό συγχωρίστε με αν είπα χαζομάρα 8O
Ακομη δεν εχω καταλαβει γιατι τα παιδια μου ειναι ανυπακουα, ζηωρα, θυμωμενα απο τη ζωη σε τοσο μικρη ηλικια, θυμωμενα μαζι μου χωρις λογο ( μιλαμε για ηλικιες 8 και 11) ..... θυμαμαι ωρες ωρες αυτο που μου ειχε πει ο γεροντας Πολυκαρπος στο μοναστηρι της Παναγιας της Μακρης, πριν 3-4 χρονια, οταν γινουν 10-11 χρονων θα σοβαρεψουν.
Αυτο ηδη το βλεπω το μεγαλο μου γιο, αλλα τωρα μπαινει στην εφηβεια και αλλα θεματα τον βασανιζουν κι ετσι τα πραγματα φαινεται να μην τελειωνουν ποτε.
Σαφως φταιμε εμεις οι γονεις με τις συνεχεις ασχολιες μας και το λιγοστο χρονο να ασχοληθουμε με αυτα, φταινε τα μηνυματα που δεχονται απο εξωτερικα ερεθισματα (τηλεοραση, φιλους κ.λπ.). Καταληγω λοιπον στο συμπερασμα, χωρις να λεω κατι νεο , οτι μονο η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΚΑΙ Η ΑΓΙΑ ΚΑΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΗ ΖΩΗ μπορουν να σωσουν τα παιδια μας και εμας τους ιδιους. Ευχομαι, ειλικρινα , τα παιδια των παιδιων μου να μην τα βασανισουν οπως αυτα εμενα και το συζυγο μου. Επισης ειμαι πεπεισμένη οτι αν τα παιδια μας βρεθουν μεσα στην εκκλησια και την πνευματικη ορθοδοξη πιστη σε μικρη ηλικια, οταν μεγαλωσουν, ακομη κι αν παραστρατησουν θα βρουν γρηγορα ξανα το δρομο του Θεου.
Γι αυτο Προσευχη και παλι Προσευχη.
theodnot έγραψε: Επισης ειμαι πεπεισμένη οτι αν τα παιδια μας βρεθουν μεσα στην εκκλησια και την πνευματικη ορθοδοξη πιστη σε μικρη ηλικια, οταν μεγαλωσουν, ακομη κι αν παραστρατησουν θα βρουν γρηγορα ξανα το δρομο του Θεου.
Γι αυτο Προσευχη και παλι Προσευχη.
Αυτό ακριβώς έλεγε και ο + π. Λεωνίδας Παρασκευόπουλος!
Όσο για το "βασανίζουν" που χρησιμοποίησες πριν νομίζω ότι ήταν μάλλον υπερβολικό , έτσι δεν είναι;
theodnot έγραψε: Επισης ειμαι πεπεισμένη οτι αν τα παιδια μας βρεθουν μεσα στην εκκλησια και την πνευματικη ορθοδοξη πιστη σε μικρη ηλικια, οταν μεγαλωσουν, ακομη κι αν παραστρατησουν θα βρουν γρηγορα ξανα το δρομο του Θεου.
Γι αυτο Προσευχη και παλι Προσευχη.
Αυτό ακριβώς έλεγε και ο + π. Λεωνίδας Παρασκευόπουλος!
Όσο για το "βασανίζουν" που χρησιμοποίησες πριν νομίζω ότι ήταν μάλλον υπερβολικό , έτσι δεν είναι;
ναι μαλλον εχεις δικιο γιατι πανω απο ολα τα παιδια μας ειναι ευλογια και δε παυουν να μας δινουν καθημερινα οχι μονο προβληματα και προβληματισμους αλλα και αμετρητη χαρα και ευτυχια
σε ευχαριστω για τη διορθωση
Τελικα πιστευω πως μονο με τις προσευχες στο καλο θεουλη θα ωφεληθουν τα παιδακια μας.Ενας πατερ μου ειπε τελευταια πως τα ζωηρα παιδια ειναι για μας τους γονεις ,σαν μια ασκηση που μας δινετε ωστε να εξασκουμεθα στην υπομονη.Γι αυτο λοιπον κουραγιο γονεις.....
Ο ΓΕΡΩΝ ΠΑΪΣΙΟΣ (1924 – 1994) ΓΙΑ ΤΟ ΓΑΜΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ
Αποσπάσματα από το βιβλίο «Ο ΓΕΡΩΝ ΠΑΪΣΙΟΣ» του Ιερομονάχου Χριστοδούλου Αγιορείτου
Πρέπει οι γονείς να ζουν χριστιανικά και να προσέχουν την συμπεριφορά τους, γιατί τα παιδάκια τους, από μικρά, όταν ακόμη δεν μιλάνε, αρχίζουν και καταγράφουν σαν κομπιούτερ όλα όσα βλέπουν και ακούν μέσα στο σπίτι τους. Κι αν βλέπουν τον πατέρα και τη μητέρα τους να μαλώνουν συνέχεια και βρίζουν ο ένας τον άλλον, τα παιδάκια τα καταγράφουν και όταν φτάσουν σε κάποια ηλικία, χωρίς να το θέλουν, αρχίζουν και αυτά να μαλώνουν και να βρίζουν με τις ίδιες κουβέντες που άκουγαν από τους γονείς. Με τον τρόπο αυτό «κληρονομούν» όλες τις εμπαθείς καταστάσεις και όταν αύριο καταλάβουν το λάθος τους, θα χρειαστεί αίμα για να τις ξεριζώσουν.
Η μεγαλύτερη βοήθεια και η καλύτερη κληρονομιά που μπορούν να προσφέρουν οι γονείς στα παιδιά τους, είναι να τα κάνουν από μικρά δέκτες της δικής τους φυσικής καλοσύνης. Κι αυτό θέλει ιδιαίτερη προσπάθεια, γιατί τα μικρά παιδιά, εφ’ όσον οι κασέτες τους είναι άδειες από κάποιο καλό ή κακό περιεχόμενο, γεμίζουν από τις παραστάσεις του πιο κοντινού τους περιβάλλοντος, που είναι οι γονείς. Αν λοιπόν το μικρό παιδάκι βλέπει τους γονείς του να έχουν αγάπη μεταξύ τους, να είναι συνετοί, χαρούμενοι, να προσεύχονται ταπεινά κλπ, τότε σαν καρμπόν τα αποτυπώνουν αυτά στη δική τους ψυχή, που γεμίζει από το καλό περιεχόμενο των γονέων.
Πάρα πολλοί γονείς, νομίζοντας ότι αγαπούν πολύ τα παιδιά τους, τα καταστρέφουν με τον τρόπο τους, χωρίς να το καταλαβαίνουν. Πχ μια μητέρα από την υπερβολική κατά σάρκα αγάπη που δείχνει στο παιδί της, όταν το έχει στην αγκαλιά της, του λέει : «τι καλό παιδί που έχω εγώ», ή «το καλύτερο παιδί του κόσμου έχω εγώ» κλπ. Το μικρό παιδί όμως αποκτά χωρίς τη θέλησή του και από πολύ μικρό, ένα υψηλό φρόνημα για τον εαυτό του, ότι δηλαδή είναι καλό και φυσικά δεν αισθάνεται την έλλειψη της παρουσίας της αγαθής δύναμης του Θεού, ούτε μαθαίνει να την ζητά. Έτσι δημιουργείται μέσα στη ψυχή του παιδιού μια αυτοπεποίθηση «μάρμαρο», την οποία οι περισσότεροι παίρνουν μαζί τους στον τάφο, γιατί δεν μπορούν να την αποβάλουν.
Το κακό είναι ότι οι πρώτοι που δέχονται τις παρενέργειες της υψηλοφροσύνης αυτής είναι οι γονείς, γιατί πώς θα καθίσουν τα παιδιά να ακούσουν τους γονείς, αφού έχουν την εντύπωση ότι είναι καλά και ότι τα ξέρουν όλα;
Γι’ αυτό οι γονείς πρέπει να προσέχουν πολύ την πνευματική τους ζωή, γιατί δεν φέρουν μόνο την ευθύνη για τον εαυτό τους, αλλά και για τα παιδιά τους. Βέβαια και αυτοί έχουν το ελαφρυντικό ότι τα «κληρονόμησαν» από τους δικούς τους γονείς, αλλά δεν δικαιολογούνται για το γεγονός, ότι από τη στιγμή που το συνειδητοποίησαν δεν φρόντισαν να τα απορρίψουν.
Το ίδιο συμβαίνει και με τα παιδιά : ναι μεν «κληρονομούν» κάτι για το οποίο δεν μπορούν να κάνουν τίποτε, αλλά δεν πρέπει να κατηγορούν γι’ αυτό τους γονείς τους, γιατί είναι αυτεξούσια και αν θέλουν και δεν αγαπούν αυτά που κληρονόμησαν, μπορούν να τα απορρίψουν.
Αποσπάσματα από το βιβλίο «ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ, ΛΟΓΟΙ Β΄ : ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ»
(σελ. 348-349) Από μικρός μπορεί ο άνθρωπος να βοηθηθεί, για να συλλάβει το βαθύτερο νόημα της ζωής και να χαίρεται σωστά. Όταν ήμουν μικρός, τα περνούσα τα παιδιά στο τρέξιμο. Εκείνα δεν με άφηναν να τρέξω, με έδιωχναν. «Προσφυγόπουλο» με έλεγαν. Πήγαινα μετά, στην μάνα μου, με κλάματα. «Τι έχει και κλαις;» μου έλεγε εκείνη. «Δεν μ’ αφήνουν τα παιδιά να τρέξω» της έλεγα. «θέλεις να τρέξεις; Να, αυλή, τρέξε. Γιατί θέλεις να τρέχεις εκεί, για να σε βλέπουν οι άλλοι και να σου λένε μπράβο; Αυτό έχει υπερηφάνεια». Άλλη φορά ήθελα να παίξω με το τόπι και δεν με άφηναν τα παιδιά. Πήγαινα πάλι στην μάνα μου κλαίγοντας : «Τι έγινε και κλαις πάλι;» με ρωτούσε. «Δεν μ’ αφήνουν τα παιδιά να παίξω με το τόπι» της έλεγε. «Αυλή μεγάλη έχουμε, τόπι έχεις, παίξε εδώ. Τι θέλεις; Να σε βλέπουν οι άλλοι για να σε καμαρώνουν; Αυτό έχει υπερηφάνεια». Τότε σκέφτηκα : «Δίκιο έχει η μητέρα». Έτσι, σιγά – σιγά, δεν ήθελα ούτε να τρέχω, ούτε να παίζω τόπι μπροστά στον κόσμο, γιατί κατάλαβα ότι αυτό είχε μέσα υπερηφάνεια και έλεγα : «Πράγματι, τι χαμένα πράγματα! Δίκαιο έχει». Ύστερα, τόσο πολύ δεν με πείραζε, που, όταν έβλεπα τα άλλα παιδιά να τρέχουν, να χτυπούν το τόπι και να καμαρώνουν, γελούσα και έλεγα : «τι κάνουν»; Και ήμουν μικρό παιδί. Τρίτη Δημοτικού πήγαινα. Μετά ζούσα μια φυσιολογική ζωή. Έτσι τώρα, αν μου πουν : «Τι προτιμάς, να ανέβεις Αύγουστο μήνα ξυπόλυτος τον Άθωνα, μέσα στα πουρναρόφυλλα, ή να πας σε μια τελετή που θα σε φορέσουν μανδύα κλπ;» θα πω ότι προτιμώ να πάω ξυπόλυτος στον Άθωνα. Όχι από ταπείνωση, αλλά γιατί αυτό με αναπαύει.
Οι άνθρωποι που έχουν υπερηφάνεια δεν βοηθήθηκαν μικροί από το σπίτι. Το κοσμικό φρόνημα βασανίζει τον άνθρωπο. Και αν δεν προσεχθεί αυτό και οι γονείς δεν βοηθήσουν τα παιδιά, όταν είναι μικρά, αυτό, μετά, γίνεται κατάσταση. Άλλο είναι ένα παιδί να το επαινέσεις λίγο, για να μην απογοητευθεί, και άλλο να του φουσκώνεις τον εγωισμό. Λχ είπε ένα ποίημα, αλλά δεν το είπε καλά και απογοητεύεται. Τότε θα του πει ή μάνα : «Ε, καλά το είπες». Αν όμως το πει καλά το ποίημα και αρχίσει η μάνα μπροστά στους άλλους : «Μπράβο, εσύ το είπες καλύτερα από όλα τα παιδιά. Το δικό μου παιδί είναι το καλύτερο», εκείνο είναι το κακό. Κι έτσι, οι γονείς, καλλιεργούν πολλές φορές στα παιδιά την υπερηφάνεια. Ή, κάνει λχ το παιδί μια αταξία στο σχολείο και ο δάσκαλος το μαλώνει. Πάει μετά το παιδί στο σπίτι και λέει στους γονείς του : «Ο δάσκαλος με μάλωσε άδικα». Όταν ο πατέρας, ή η μάνα υποστηρίζει το παιδί και λέει μάλιστα, μπροστά του, «Θα του δείξω εγώ … Το παιδί το δικό μου είναι …», μετά εκείνο θεωρεί καλό αυτό που έκανε και τελικά βασανίζεται από χαμένα πράγματα.
Αποσπάσματα από το βιβλίο «ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ, ΛΟΓΟΙ Δ΄, ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΗ ΖΩΗ»
(σελ. 84-85) Η ανατροφή του παιδιού αρχίζει από την εγκυμοσύνη. Αν η μητέρα που κυοφορεί συγχύζεται και στενοχωριέται, το έμβρυο μέσα στην κοιλιά της ταράζεται. Ενώ, όταν η μάνα προσεύχεται και ζει πνευματικά, το παιδάκι στην κοιλιά της αγιάζεται. Γι’ αυτό η γυναίκα, όταν είναι έγκυος, πρέπει να λέει την ευχή, να μελετάει λίγο το ευαγγέλιο, να ψάλλει, να μην έχει άγχος, αλλά και οι άλλοι να προσέχουν να μην την στενοχωρούν. Τότε το παιδί που θα γεννηθεί θα είναι αγιασμένο και οι γονείς δεν θα έχουν πρόβλημα μαζί του, ούτε όταν είναι μικρό, ούτε όταν μεγαλώσει.
Ύστερα, όταν γεννηθεί το παιδί, πρέπει να το θηλάσει όσο πιο πολύ μπορεί. Το μητρικό γάλα δίνει υγεία στα παιδιά. Με τον θηλασμό, τα παιδιά, δεν θηλάζουν μόνο γάλα. Θηλάζουν και αγάπη, στοργή, παρηγοριά, ασφάλεια και αποκτούν έτσι δυνατό χαρακτήρα. Αλλά και την ίδια τη μητέρα τη βοηθάει ο θηλασμός. Όταν οι μητέρες δεν θηλάζουν τα παιδιά, δημιουργούνται ανωμαλίες στον οργανισμό τους που μπορεί να οδηγήσουν σε μαστεκτομές.
Η μάνα που τεμπελιάζει και δεν θηλάζει το παιδί, μεταδίδει τεμπελιά και στο παιδί. Παλιά, τα κουτιά με το συμπυκνωμένο γάλα είχαν απ’ έξω μια μάνα που κρατούσε στην αγκαλιά της ένα παιδάκι. Τώρα έχουν μια μάνα που κρατάει κάτι λουλούδια! Δεν θηλάζουν οι μάνες τα παιδιά, οπότε τα παιδιά μεγαλώνουν απαρηγόρητα. Ποιος θα τους δώσει στοργή και αγάπη; Το κουτί με το γάλα της αγελάδας; Θηλάζουν από το «παγωμένο» μπουκάλι και παγώνει η καρδιά τους. Ύστερα, όταν μεγαλώσουν, ζητούν παρηγοριά στο μπουκάλι, στις ταβέρνες. Πίνουν, για να ξεχάσουν το άγχος και γίνονται αλκοολικοί. Αν δεν πάρουν στοργή τα παιδιά, δεν θα έχουν να δ
ώσουν στοργή και πάει σχοινί – κορδόνι. Έρχονται μετά οι μανάδες : «Κάνε προσευχή πάτερ, χάνω το παιδί μου»!
(σελ. 87-88) Οι γυναίκες συνήθως δεν έχουν μέτρο στις δουλειές τους. Θέλουν συνέχεια να ανοίγουν δουλειές. Ενώ έχουν πολλή καρδιά και θα μπορούσαν να κάνουν πολύ καλό νοικοκυριό στην ψυχή τους, ξοδεύουν την καρδιά τους σε ασήμαντα πράγματα. Ας υποθέσουμε ότι έχουμε ένα ποτήρι με ωραία σχέδια, με γραμμές κλπ. Και αν δεν είχε γραμμές, τη δουλειά του πάλι θα την έκανε. Εκείνες όμως πηγαίνουν στο κατάστημα και αρχίζουν : «Όχι, τις θέλω μέχρι εκεί τις γραμμές, όχι έτσι, όχι αλλιώς». Και αν έχει και κανένα λουλούδι, ε, τότε είναι που σκιρτά η καρδιά. Έτσι η γυναίκα καταστρέφει όλη της τη δυναμικότητα! Σπάνια θα βρεις άνδρα να δίνει προσοχή σε κάτι τέτοια. Και αν ένα πορτατίφ, λχ είναι καφέ ή μαύρο, ούτε που το προσέχουν οι άνδρες. Αλλά η γυναίκα θέλει κάτι όμορφο, να χαίρεται, δίνει ένα κομμάτι της καρδιάς της σε αυτό, άλλο κομμάτι σε κάτι άλλο, οπότε τι μένει για τον Χριστό; Τα χασμουρητά από την κούρασή της στην ώρα της προσευχής. Όσο απομακρύνεται η καρδιά της γυναίκας από τα όμορφα, τόσο πλησιάζει τον Χριστό. Και όταν η καρδιά δοθεί στον Χριστό, τότε έχει μεγάλη δύναμη!
Μερικές μητέρες, για να τα έχουν όλα τακτοποιημένα μέσα στο σπίτι, περιορίζουν ασφυκτικά τα παιδάκια και δεν τα αφήνουν να μετακινήσουν μια καρέκλα, ή ένα μαξιλάρι. Τους επιβάλλουν στρατιωτική πειθαρχία και έτσι τα παιδιά, ενώ γεννιούνται κανονικά, μεγαλώνουν, δυστυχώς, βλαμμένα. Ένας μυαλωμένος άνθρωπος, αν δει σε ένα σπίτι που έχει πολλά παιδιά, όλα τα πράγματα στη θέση τους, θα βγάλει συμπέρασμα, ότι ή τα παιδιά είναι βλαμμένα, ή η μάνα είναι βάρβαρη και επιβάλλει στρατιωτική πειθαρχία. Υπάρχει φόβος στην ψυχή των παιδιών, γι’ αυτό πειθαρχούν. Μια φορά είχα πάει σε ένα σπίτι με πολλά παιδιά. Πόση χαρά μου έδωσαν τα παιδάκια, με τις παιδικές τους αταξίες, που χαλούσαν την κοσμική τάξη (= το κάθε πράγμα στη θέση του)! Αυτό είναι η μεγαλύτερη αταξία, που κουράζει πολύ τον σημερινό άνθρωπο.
Η μάνα, είναι καλύτερα να ασχολείται με την ανατροφή των παιδιών, παρά να καταπιάνεται σχολαστικά με τα άψυχα πράγματα (το νοικοκυριό). Να τους μιλάει για τον Χριστό, να τους διαβάζει βίους αγίων. Παράλληλα να ασχολείται και με το ξεσκόνισμα της ψυχής της, για να λαμποκοπάει πνευματικά. Η πνευματική ζωή της μητέρας θα βοηθήσει αθόρυβα και τις ψυχές των παιδιών της. Έτσι και τα παιδιά της θα ζουν χαρούμενα και εκείνη θα είναι ευτυχισμένη, γιατί μέσα της θα έχει τον Χριστό. Αν η μάνα δεν ευκαιρεί ούτε ένα τρισάγιο να πει, πώς θα αγιαστούν τα παιδιά της;
(σελ. 92-93) Ύστερα από την εφηβεία, που είναι η πιο δύσκολη ηλικία, η αγωνία των γονέων είναι μεγαλύτερη για τα παιδιά τους, μέχρι να τα μορφώσουν και να τα αποκαταστήσουν. Οι γονείς τότε ας κάνουν ό,τι μπορούν, για να τα βοηθήσουν, και ό,τι δεν μπορούν να κάνουν, επειδή ξεπερνάει τις δυνάμεις τους, ας το αναθέτουν στον Παντοδύναμο Θεό. Όταν εμπιστευθούν τα παιδιά τους στον Θεό, τότε ο Θεός είναι υποχρεωμένος να βοηθήσει για πράγματα που δεν γίνονται ανθρωπίνως. Αν λχ τα παιδιά δεν ακούν, να τα εμπιστευθούν στον Θεό και όχι να βρίσκουν διάφορους τρόπους να τα ζορίζουν. Να πει η μητέρα στον Θεό : «Θεέ μου, δεν με ακούν τα παιδιά μου. Εγώ δεν μπορώ να κάνω τίποτε. Φρόντισέ τα Εσύ».
Μου έκανε εντύπωση προχθές στην αγρυπνία, μια μητέρα που την γνώριζα από παλιά. Ήρθε να με χαιρετήσει. Βλέπω, είχε μαζί της μόνο τα μεγαλύτερα παιδιά. «Που είναι τα μικρά»; Τη ρωτάω. «Στο σπίτι γέροντα, μου λέει. Τέτοια μέρα θέλαμε να ‘ρθούμε στην αγρυπνία και είπαμε με τον σύζυγο : «Αφού σε αγρυπνία πάμε δεν πάμε κάπου για διασκέδαση, ο Θεός θα διαθέσει έναν άγγελο να φυλάξει τα μικρά μας». Σπάνια συναντάς σήμερα τέτοια εμπιστοσύνη, γιατί τώρα, όπως έλειψε η εμπιστοσύνη των παιδιών στους γονείς, έλειψε και η εμπιστοσύνη των γονέων στον Θεό. Και ακούς πολλούς γονείς να λένε : «Γιατί το δικό μου παιδί να πάρει κακό δρόμο; Αφού εμείς εκκλησιαζόμαστε». Δεν δίνουν όμως κατσαβίδι στον Χριστό να σφίξει καμιά βίδα (δηλαδή δεν τα εμπιστεύονται σ’ Αυτόν). Θέλουν να τα κάνουν όλα μόνοι τους. Και ενώ υπάρχει ο Θεός που προστατεύει τα παιδιά και ο φύλακας άγγελος είναι συνέχεια κοντά τους, αυτοί αγωνιούν, μέχρι που αρρωσταίνουν. Και παρ’ όλο που είναι πιστοί άνθρωποι, φέρονται σαν να μην υπάρχει Θεός, σαν να μην υπάρχει φύλακας άγγελος, οπότε εμποδίζουν την θεία επέμβαση. Ενώ πρέπει να ταπεινώνονται και να ζητούν βοήθεια από τον Θεό και ο καλός Θεός θα προστατέψει τα παιδιά. (σελ. 94-97) -Γέροντα, όταν το παιδί δεν υπακούει και αντιδρά, πώς πρέπει να φερθούν οι γονείς;
-Για να μην υπακούει το παιδί και να φέρεται άσχημα, κάτι θα φταίει. Μπορεί να βλέπει άσχημες σκηνές, ή να ακούει άσχημα λόγια μέσα στο σπίτι, ή έξω από αυτό. Πάντως τα παιδιά στα πνευματικά θέματα τα βοηθούμε κυρίως με το παράδειγμά μας, όχι με το ζόρισμα. Περισσότερο μάλιστα τα βοηθάει η μητέρα με το παράδειγμά της, με την υπακοή της και τον σεβασμό της προς τον σύζυγο. Αν σε κάποιο θέμα έχει διαφορετική γνώμη από εκείνον, ποτέ να μην την εκφράζει μπροστά στα παιδιά, για να μην το εκμεταλλεύεται ο πονηρός. Ποτέ να μην χαλάει τον λογισμό των παιδιών για τον πατέρα. Ακόμη και αν φταίει ο πατέρας να τον δικαιολογεί. Αν λχ φερθεί άσχημα, να πει στα παιδιά : «Ο μπαμπάς είναι κουρασμένος γιατί ξενύχτησε, για να τελειώσει μια επείγουσα δουλειά. Και αυτό το κάνει για σας».
Πολλοί γονείς μαλώνουν μπροστά στα παιδιά και τους δίνουν άσχημα μαθήματα.
Το παιδί έχει ανάγκη από πολύ αγάπη και στοργή και από πολλή καθοδήγηση. Θέλει να καθίσεις κοντά του, να σου πει τα προβλήματά του, να το χαϊδέψεις, να το φιλήσεις. Όταν το μικρό παιδί είναι καμιά φορά ανήσυχο και κάνει σκανταλιές, αν το πάρει η μάνα στην αγκαλιά, το χαϊδέψει και το φιλήσει, ηρεμεί, γαληνεύει. Αν χορτάσει στοργή και αγάπη όταν είναι μικρό, ύστερα έχει δύναμη να αντιμετωπίσει τα προβλήματα της ζωής.
Μελίζεται και διαμερίζεται ο Αμνός του Θεού, ο μελιζόμενος και μη διαιρούμενος, ο πάντοτε εσθιόμενος και μηδέποτε δαπανόμενος, αλλά τους μετέχοντας αγιάζων.
, έτσι δεν είναι;