Η απόδοσης του Τιμίου Σταυρού

[MHTSAKOS]

Η ομιλία είναι από τον Ηγούμενο της Βατοπαιδινής Σκήτης Αγίου Ανδρέα (Σεράι)

http://www.pantokrator.info/gr/logos/di ... taurou.mp3

001_apodosis_timiou_staurou.mp3

Σήμερα που εορτάσαμε την απόδοση της παγκοσμίου υψώσεως του Τιμίου και ζωοποιού Σταυρού του Χριστού μας...Θα' θελα να ειπώ δύο λόγια στην αγάπη σας Πατέρες και αδελφοί μου, τα οποία είναι πάλι και αυτά ιλιμένα από την ιερα παράδοση και από τα θεόπνευστα κείμενα, των μεγάλων Πατέρων της εκκλησίας μας.
Εκείνη η ανεπανάληπτος ημέρα, η μοναδική και ιστορική, η 23 Μαρτίου, το Έτος 33, Έτος Κυρίου, κατά την οποίαν ερταυρώθη ο Χριστός μας επι του φρικτού Γολγοθά, μαζί του εσταυρώθησαν και άλλοι δύο λισταί, ο Δημάς και ο Γέστας.Ο Δημάς εκ δεξιών και ο Γέστας εξ εβωνίμων και ο Δημάς εσώθει όπως γνωρίζουμε με την γνωστή του ομολογία τη ταπεινή και την πέρα εως πέρα ομολογιακή και εν μετανοία λεγμένη, με το "Μνήσθητί μου Κύριε όταν έρθεις εν τη βασιλεία σου".
Τότε είδε ο κόσμος τρείς σταυρούς και τρεις εσταυρωμένους και όπως γνωρίζουμε στη συνέχεια εδώ και 2000 χρόνια, μόνον ο σταυρός του Χριστού σώζει. Ο εκ δεξιών ληστής δεν εσώθει επειδή εσταυρώθη, ούτε ο εξʼ εβωνίμων εκολάσθει επειδή εσταυρώθει. Διότι η σταύρωσης αυτό καθέ αυτό, είναι ένα είδος θανάτου, χωρίς υποπόδιον δεν αντέχει κανείς και αποθνήσκει παρ' αυτά, αν είναι δυνατόν να σταθεί και όρθιος. Με το υποπόδιον όπως έκαμαν οι Πέρσαι και οι Ρωμαίοι και οι Εβραίοι, ο άνθρωπος μπορούσε να ζήσει λίγες ώρες ανάλογα με την βιολογική υγεία της καρδιάς του, ο Χριστός μας έζησε 6 ώρες.
Και είναι συγκλονιστικό να είναι τρείς εσταυρωμένοι δίπλα, δίπλα, ο Χριστός μας είς το μέσον, ο Γέστας εξ εβωνίμων, ο Δημάς εξ δεξιών, να συνομιλούν, να λέγουν οι δύο λησταί αυτά που λέγονται, τα γνωστά θέματα που τα γνωρίζουμε όλοι μας. Ο καθένας να συνομιλεί με τον Χριστό, να λέγει ολίγες λεξούλες, στη δραματική εκείνη κατάσταση... Και ο μεν Χριστός μας να συνομιλεί με τον εκ δεξιών, είς δε τον άλλον λιστήν, τον Γέστα να μην του αποκρίνεται ποσός, σαν να μην άκουσε καθόλου, αυτό δημιουργεί μεγάλην εντύπωση σε όλους. Γιατί; δεν αποκρίνεται καθόλου, είναι ώρες, στιγμές δραματικής καταστάσεως και θα λέγαμε δε χάνει κανείς χρόνο ακόμη και να εκφραστεί.
Όμως το μάθημα που βγαίνει είναι ότι, δεν σώζει κανένας σταυρός, ούτε καν κανείς σώζεται επειδή σταυρώνεται, εάν ποτέ σταυρωθεί, αλλά σώζεται εάν ομολογήσει και πιστέψει είς τον σταυρόν του Χριστού. Αυτό είναι Ορθοδοξία και ορθοπραξία είναι εαν σηκώσει τον ιδικόν του σταυρόν, αυτό είναι το ζητούμενον, εδώ και 2000 χρόνια. Το τι είναι Σταυρός του Χριστού, όλοι το γνωρίζουμε. Το τι σημαίνει Σταυρός του Χριστού, ολίγοι το γνωρίζουνε. Πόσοι όμως σηκώνουν τον Σταυρό του Χριστού μας, αυτό ο Κύριος το γνωρίζει, Κύριος είδε πόσοι αίρουν εκουσίως και ισοβίως και αγωγίστως τον σωτήριον Σταυρό του Χριστού, που σώζει και αγιάζει πάντας. Δεν υπάρχει κανείς που να αίρει τον Σταυρόν του Χριστού θεληματικά δια την αγάπη του και να μην σωθεί, όχι απλώς θα σωθεί και θα αγιάσει, είναι εμπειρία της εκκλησίας μας τόσους αιώνες. Σταυρός του Χριστού είς ημάς ατομικώς και προσωπικώς, όταν λέγει ο Απόστολος Παύλος ότι συσταυρωθήκαμε, δεν λέγει ότι σταυρωθήκαμε, συσταυρωθήκαμε, ο καθένας με τον δικόν του τρόπο συσταυρώνεται μετά του Χριστού, δεν ήταν τότε παρόντες είς τον Γολγοθάν, αλλά έκαστος, εφόσον αίρει τον σταυρό του και τον κουβαλά συνεχώς μια ολόκληρη ζωή, κάποτε, κάποια στιγμή καλείτε πλέον να καρφωθεί επί του σταυρού, κάποτε πρέπει να γίνει αυτό το πράγμα. Έφτασε η ώρα του προσωπικού του Γολγοθά, από κεί και μετά είναι θέμα λίγου χρόνου να ακολουθήσει το μαρτύριον της σταυρώσεως η ταφή και η ανάστασης και ξέρεται, εκεί που θα γίνει η σταύρωσης, εκεί ακριβώς θα γίνει και η ανάστασης, δεν μπορεί να γίνει πολύ διαφορετικά. Εκεί που θάπτεται κανείς, από κεί θα γίνει η ανακομιδή και η ανάστασης, εαν δεν γίνει ανακομιδή εκεί θα παραμένει. Τάφος και σταύρωσης είναι δύο σταθερά πράγματα, σταθερά τα οποία είναι και σωτηρολογικά και αγιαστηκά συγχρόνως. Σταυρός του Χριστού στην θεολογία και στην εμπειρία και στην τάξη της εκκλησίας, είναι να σταυρώνει κανείς τα πάθη του και τους λογισμούς του και κάθε τι που ανήκει είς τον παλιόν άνθρωπο, είς τον παλιάνθρωπο που λέμε. Όταν κανείς χαριτολογόντας ή βρίζοντας ένας ονομάζει τον άλλον παλιάνθρωπο, στην πραγματικότητα κυριολεκτεί και διασαφινίζει την αλήθεια, άλλωτε άσχετα αν κανείς το ονομάζει σκοπτικά αυτό το πράγμα, δηλαδή ομολογούμε ότι φέρουμε ακόμη τον παλιόν ημών άνθρωπον. Και παλιός άνθρωπος είναι αυτός ο οποίος ρέπει πρός τα κάτω, κάτω είναι οι υδονές της σάρκας, ο θυμός και ο εγωισμός.
Αναφέρω πάντοτε τρείς λέξεις που είναι εκφραστικές όλων των παθών, όλα τα πάθη γενικώς ψυχής και σώματος, σ' αυτές τις τρείς λέξεις κιριολεκτικά στιρίζονται, ηδονές της σάρκας, θυμός της ψυχής και εγωισμός πάλι της ψυχής, επομένως τα 2/3 είναι της ψυχής ιδιώματα και το ένα είναι του σώματος. Το σώμα δεν ζητάει τίποτα, επειδή είναι χώμα, το χώμα ζητάει το χώμα, αλλά όχι το αγιασμένο χώμα, τον βούρκο. Άλλο αγιασμένο χώμα και άλλο βούρκος, καταλάβατε γιατί το αγιασμένο χώμα τείνει πρός τα άνω, εξού και άνθρωπος, άνω θρώσκει, τείνει πρός τα κάτω, ο κάτω κοιτάζων και κάτω προσέχων, μιλάμε βέβαια πάντοτε γενικώς, είναι αυτός ο οποίος πολεμίτε. Και ποιός δεν πολεμίτε; Όλοι πολεμούνται, εκτός από αυτόν που δεν φέρει σώμα, δηλαδή κανένας, όλοι πολεμούνται, αυτό είναι μια εμπειρία της εκκλησίας.Όμως ο Χριστός μας χάρισε αυτόν τον σταυρό ως όπλο νικητικό, όπως μας χάρισε και το όνομα του.Έχουμε δύο όπλα εμείς, αν θέλετε τρία. Το όνομα του Χριστού, το "Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησον με". Το Σταυρό που πρέπει να φέρουμε όλοι μας μέσα.Την πίστη στον Σταυρό του Χριστού μας και την Θεία Κοινωνία. Τα άχραντα μυστήρια, τα οποία είναι τα τρία δυνατά όπλα με τα οποία νικούμε κάθε εχθρόν. Δέν υπάρχει αντίπαλος υπέρτερος από αυτά τα όπλα τα εγγυητικά, ούτε υπάρχει και ισχυρότερο όνομα ούτε εις τον ουρανόν, ούτε είς την γήν όπως γνωρίζουμε. Όμως σταυρός επαναλαμβάνω αδελφοί μου ατομικός του καθενός, είναι να σηκώνει κανείς το προσωπικό του, αυτό το πράγμα, τον προσωπικό του σταυρόν, σταυρώνοντας και ανανεώνοντας την σταύρωση του καθημερινώς και ισοβίως, κάθε ώρα και στιγμή. Υπάρχει μια διδασκαλία της εκκλησίας μας πάνω στο θέμα της προσωπικής σταυρώσεως και εικονίζονται όλοι όσον οι μοναχοί όσο και οι ορθόδοξοι ως εσταυρωμένος άνθρωπος. Έχουμε τον εσταυρωμένο μοναχό, που το βλέπουμε σε όλες τις εικόνες στα μοναστίρια, στον χώρο της λιτής, δεξιά ή αριστερά, έχουμε επίσης και τον εσταυρωμένον λαϊκό, αν θέλετε κατά γενικήν επέκτασην τον εσταυρωμένο ορθόδοξο και βλέπουμε γύρω, γύρω, τους άσπονδους εχθρούς, τους ισοβίους και αμείλικτους, αδυσώπητους, τα 7 θανάσιμα δαιμόνια να τον πολεμούν και να τον σαϊτεύουν, υπάρχει δε και κάποιος, ο οποίος του λονχεύει με κόντρα, έχει ένα κοντάρι και τον κοντράρει και οι άλλοι τον σαϊτεύουν, άλλοι στα γενιτικά όργανα, άλλοι στη καρδιά, άλλοι στα νεφρά, άλλοι στα μάτια, άλλοι οπουδήποτε αλλού και άλλοι προσπαθούν να τον ξεγελάσουν νοητικά, άλλοι του λένε κατάβα από τον σταυρό, άλλοι του λέγουν, ότι μαζί με τον σταυρό μπορείς να κατέβεις, άλλοι του λέγουν πρίν σταυρωθείς δεν χρειάζεται να γίνει αυτό το πράγμα, υπάρχει και άλλος τρόπος σωτηρίας.
Ο υπουλότερος τρόπος από όλους τους πολέμους όταν κανείς σταυρωθεί, είναι να παραμείνει, ενώ είναι σταυρωμένος διά χρόνον ικανών πολεμούμενος και αντιπολεμών και σε κάποια στιγμή ο δυσκολότερος ο ποιό δυσκολότερος πόλεμος στη μοναχική εμπειρία είναι αυτός που θα σας αναφέρω τώρα. Είναι, ενώ είναι σταυρωμένος και ενώ είναι πολεμών και αντιπολεμούμενος δια χρόνους πολλούς και πολλές φορές κρατίνων και νίκας, έχοντας δηλαδή νικητικά όπλα και λάβαραν, να υπάρχει ένας λογισμός που λέγει, όφις και μάλιστα υποβρύχιος όφις, είναι κάτω από την γή. Το μέρος του σταυρού, πάρτε έναν σταυρό τόσο επί τόσο ύψος και βάρος, για να σταθεί πρέπει ένα μέρος να είναι μπιγμένο κάτω από την επιφάνια της γής και να σταθεί, σε κείνο το μέρος, το κεκρυμένο που λέγεται υπόγειο μέρος του σταυρού, εκεί ροκανίζουν αθέατα, σιωπηλά κάτι σκουληκάκια και
προσπαθούν να πριονίσουν καθέτως τον σταυρό, οπότε θα πέσει σταυρός και σταυρωμένος μαζί, ενώ δεν θέλει να πέσει ο εσταυρωμένος, δεν θέλει να φίγει από το καθήκον του, αλλά αυτά τα σκουληκάκια, τα φιδάκια, ροκανίζοντας τον σταυρό ρίπτουν σταυρό και σταυρωμένον, "ίππον και αναβάτην ερίψαν είς θάλασσας". Είναι ακριβώς μια άλλη ένοιαν, λοιπόν και οι δύο μπορούν να πέσουν άνετα.
Και τα μεν θανάσιμα πάθη και δαιμόνια τα γνωστά, η υπερηφάνεια, ο φθόνος, η φιλαργιρία, η πορνεία, η γαστριμαργία, η οργή, η ακιδία, πολεμούν και αυτά τα πράγματα πολλές φορές είναι φανερά και πολλές φορές είναι άγνωστα, τις ποιό πολλές φορές είναι φανερά. Και επειδή τα γνωρίζουμε απ' τα κείμενα των Πατέρων, τα έχουμε διδαχθεί τόσες και τόσες φορές, έχουμε και ο καθένας μια προσωπική γνώμη και εμπειρία, λοιπόν λίγο πολύ είναι γνωστά. Αυτό το οποίον είναι δυσκολοδιάγνωστον και δυσκολοόρατον, δύσκολα φαίνεται, θέλει ειδικό πνευματικό μικροσκόποιο, πολύ ειδικό πνευματικό μικροσκόπιο, θέλει διόπτρα πνευματική, θέλει πολύ ταπείνωση, θέλει ο νούς να καθαρθεί με πολλά δάκρυα. Είναι αυτός ο λογισμός το σκουληκάκι, η όφις, η ιοβόλος όφις, ο οποίος πριονίζει αυτό τον σταυρό, το δικό μας καθήκον δηλαδή και θέλει να ρίξει και τον σταυρό του καθήκον μας και μας τους ιδίους, λοιπόν οπότε κανείς παραδίδεται άνεφ όρων είς τον εχθρόν. Αυτός ο όφις έχει ένα όνομα και λέγεται ανεξομολόγητος λογισμός και λέγουν τα θανάσιμα δαιμόνια να κάνουμε έναν συνεταιρισμό εμείς όλοι, θα πολεμούμε τον άνθρωπο τον εσταυρωμένο από το έδαφος και πάνω και κάποιος θα τον νικήσει, είτε ο ένας είτε ο άλλος, είτε όλοι μαζί, αν αποτύχουμε αναλαμβάνετε εσείς λέει την ευθύνη και την συνέχεια να γκρεμίσετε τον εσταυρωμένο και ξέρετε τις ποιό πολλές φορές ενώ εργάζονται όλοι μαζί, πίπτει σταυρός και εσταυρωμένος.
Επομένως κάναν καλή δουλειά εκείνα τα σκουληκάκια και που βρήκαν τα δοντάκια να πριονίζουν τόσο τέλεια τον σταυρό και να ρίχνουν αμφότερους μαζί; Όταν λέγουμε λογισμό ανεξομολόγητο εν γνώση, δεν μιλάμε για έναν τυχώντα λογισμό, έστω και μικρό, έστω και μεγάλο, μιλάμε για πολυχρόνιο λογισμό που χρονίζει χρόνια πολλά. Αλλά είναι της τάξεως του θανασίμου επιπέδου, κάτι πολύ πολύ βαρύ που εν πλήρη γνώση αποφασίζουμε να μην το ομολογίσουμε ποτέ, είναι δική μας υπόθεση αυτό, λέμε αυτά θα τα πούμε, εκείνα δεν θα τα πούμε ποτέ είς σε κανέναν.Νά' ναι ευλογημένο θα λέγαμε, ο εχθρός θα πεί να' ναι καταραμένος, δικαίωμα σου να ζείς στην κόλαση, δεν χάνει κανείς, είναι θέμα δικαιωσύνης και σέβεται ο Χριστός μας την ελευθερία του ανθρώπου και περνούν τα χρόνια και περνούν τα χρόνια.
Και ήταν ένα γεροντάκι που είχε φτάσει στα 95 χρόνια και ήταν παντελώς ανεξομολόγητος, υγιέστατος, ουδέποτε ασθένισε, φάρμακα δεν ήξερε τι σημαίνει, πόνους δοντιών δεν εγνώριζε, στο γιατρό δεν πήγε, χειρουργείο δεν είχε, ένεση δεν είχε κάνει, ήτο υγιέστατος και έλεγε πως ο Θεός ήταν μαζί του, στην πραγματικότητα δεν είχε καθόλου χάρη Θεού, τίποτα, καμία χάρη με τα μυστίρια, ανεξομολόγητος παντελώς, φανταστείτε τι αμαρτήματα είχε κάνει. Μόλις εξομολογήθηκε την πρώτη φορά, μετά από τρείς μέρες εφνιδίως απέθανε, δηλαδή ίσα, ίσα που εσώθηκε ο άνθρωπος αυτός. Τον είχε πεί ο λογισμός, αυτό το κοφό και άλυλο δαιμόνιο που του' χε σφραγίσει με 7 σφραγίδες το στόμα να μην εξομολογηθεί ποτέ.Και ο Χριστός βλέποντας μερικές ελεημοσήνες που έκανε ο άνθρωπος αυτός σαν αγαθής προαιρέσεως, τον υπ' έμεινε 95 ολόκληρα χρόνια, μόλις τακτοποιήθηκε όμως, εώς εδώ, καιρός να αναχωρίσει η ψυχή και απείλθε πάρ' αυτά είς τον άλλον κόσμον και έκλεισε ο φάκελος αυτός και πήρε σειρά ο επόμενος. Τόσο γρήγορα αλλάζει το σκηνικό και έτσι είναι τα πράγματα τα δραματικά γεγονότα που συμβαίνουν σε αυτά τα πλαίσια του κόσμου τούτου.
Πάντως βλέπουμε εκ πείρας ότι αυτοί οι δαίμονες, αυτοί οι λογισμοί, οι δαιμονικοί λογισμοί, τελικά που μεταμορφώνονται σε όφις ή σε σκώληκες, όχι σε μεταξοσκώληκες, (γέλια) σκώληκες, γιατί ο μεταξοσκώληκας κάνει άλλη δουλειά, τουλάχιστον κάνει και τα αρσενικά, κάνει και μια χρήσιμη εργασία. Όταν λέγει δηλαδή ο Δαβίδ, εγώ ημεί σκώληξ και ουκ άνθρωπος, στην κυριολεξία λέει μεταξοσκώληξ. Ξέρετε γιατί και ο μεταξοσκώληξ γεννιέται χωρίς σπέρμα, είναι κάτι που συμβολίζει τον Χριστό, γιατί και ο Χριστός μπορεί να ονομασει τον εαυτό του μεταξοσκώληκα γιατί γεννήθηκε άνεφ σπέρματος, είναι μια ψιλή θεολογία. Όπως ονομάζει και τον εαυτό του νεκρό, τον ονομάζει πτώμα, πτώμα είναι ένα σώμα άψυχο που δεν φέρει ψυχή, μολονότι δεν φέρει ψυχή, ναί γιατί η ψυχή απτεί και στον Άδην, αλλά φέρει πνεύμα. Η χάρις της ιεότητος παραμένει καθαρή στο σώμα, αλλά ποιός να την ειδεί, ποιός να την αισθανθεί, εφόσον έχομε ένα σώμα νεκρό;
Και έτσι λοιπόν όταν λέγει ο Χριστός, ο καθένας πρέπει να σηκώνει τον σταυρό του και να τον ακολουθεί οπίσω του, όχι έμπροσθεν του ποτέ, ούτε πλάι, πλάι, όπισθεν του, όλοι ακολουθούν όπισθεν του Χριστού. Προπορεύται ο Χριστός ο οποίος και εσταυρώθη, δι' αυτό μας καλεί όλους να σταυρωθούμε, αν όχι αιματηρώς, τουλάχιστον ανεμάκτος, πλύν ισοβίως.Και ξέρετε, όταν κανείς σηκώνει τον σταυρό του Κυρίου εκ νεότητος, εξ απαλόμεν τυχών, όταν περνούν τα χρόνια κάπου κοματίζει κανείς, μετά από δεκαετίες πολλές γονατίζει. Τότε χρειάζεται ο πνευματικός Ειρηνέος, ότι έγινε και επί Χριστού, ακριβώς τα ίδια επαναλαμβάνονται και είςημάς.
Η χάρης του Τιμίου Σταυρού να μας σκέπει, να μας πληροφορεί, να μας προστατεύει, να τιμίσουμε τον σταυρό τον ιδικό μας, που διαλέξαμε θεληματικά με αγάπη και αφοσίωση να αξιωθούμε να τον προσκηνήσουμε, όπως τον προσκηνούμε και εδώ στη γή και είς τον ουρανό. Αμήν.

http://pantocrator.info/gr/modules.php?