Όταν αποχωρίζεται η ψυχή το σώμα

[MHTSAKOS]

Η αντιγραφή έγινε απο το:
www.pantokrator.info
Στις ομιλίες του Πατέρα Εφραίμ απο την Αριζόνα.
Είναι το νούμερο 033_PERI_XARAS_ANASTASEOS_KAI_TAPEINOFROSYNHS

Τυχών λάθη στην αντιγραφή να γίνουν καταννοητά.
Η αντιγραφή της ηχογράφησης άρχισε από το 28ο λεπτό.

Οι ταπινοί θα ειδούν τον Θεό στο άλλο κόσμο!
Κάθε υπερήφανος θα αποκλειστεί της βασιλείας των ουρανών!
Και στο λογοθέσιο που θα γίνει, θα ερωτηθεί εαν, ένιωθε τον εγωισμό, αν τον έβλεπε και μετά θα συνεχίσει η ερώτηση, εαν αγωνίστηκε καλώς, εάν ακολούθησε την γραμμή και την νουθεσία προς την ταπείνωση.
Παρότι την ώρα, κουβαλόμεθα απο επανάσταση, παρότι βλέπουμε το θηρίο μέσα μας.
Δεν θέλουμε να το πνίξουμε!
Πολλές φορές εθελοτυφλούμε.
Μόνοι μας, κάνουμε πως δεν βλέπουμε, κάνουμε τα στραβά μάτια.
Μα είναι εγωισμός!
Γιατί παιδί μου, δεν κάνεις τον αγώνα που χρειάζεται;
Τη ζωή, δεν την έχουμε στα χέρια, από στιγμή σε στιγμή, ενδεχομένος να την χάσουμε..................................................
..................Δεν έχουμε νιώσει το τι θα αισθανθεί η ψυχή, όταν θα αναβαίνει προς τον ουρανό.
Δεν έχουμε νιώσει τους λογισμούς εκείνους που θα' χουμε όταν θα περνούμε τα εναέρια Τελώνια................................
.................Τέλος δεν θα έχει εκείνη η ζωή, και σε περίπτωση αποτυχίας, πως θα ζήσει αιώνια στη κόλαση, πως θα συντροφεύεται με τους δαίμονες, πως δε θα δεί ποτέ ΦΩΣ και ότι δε θα δεί ποτέ το Θεό.....................
.................Αυτά τα πράγματα, αυτές τις σκέψεις, αυτά τα αισθήματα, δεν τα έχουμε γνωρίσει!
Και κατά κάποιο τρόπο ψυχικά είμεθα τυφλοί.
Η καρδιά μας σαν να είναι νεκρομένη πνευματικώς και δεν νιώθει.
Μερικές φορές ένιωσα αυτή την κατάσταση και δεν την ένιωσα στη προσευχή, αλλά κοιμόμουνα και στο ενδιάμεσο, ξύπνισα και ο νούς μου ήτανε, όχι πεντακάθαρος, αλλά κάτι πάρα πολύ περισσότερο.
Και κανείς όταν ξυπνάει στο ενδιάμεσο του ύπνου του, είναι σκοτισμένος και θολομένος στο μυαλό...
Αυτό δεν συνέβαινε σε μένα!
Ήμουνα σε μια κατάσταση νού και καρδιάς, που ένιωθα ότι πράγματι, ότι έχω φύγει από τη ζωή και ότι μπαίνω στην αιωνιότητα.
Η αίσθηση της αβεβαιότητος.
Τι θα γίνει τώρα;
Πως θα ειδώ τον Κριτή;
Σε περίπτωση αποτυχίας και κολάσεως, τι γίνεται;
Αιώνια;;;
Τότε αισθανόμουνα, πραγματικά την αναχώρηση, την αίσθηση του Κριτού, της κολάσεως, της αιωνιότητως και ήτανε κάτι που δεν μπορώ με λόγια να σας το εκφράσω!
Και σκευτόμουνα ύστερα την ημέρα και λέω, ώστε αυτά θα συμβούν στη ψυχή μου, όταν κλείσω τα μάτια μου;
Τι πρέπει να κάνω τώρα;
Εαν ζωντανός, είχα αυτή την φοβερή και ανέκφραστη αίσθηση, αυτών των πραγμάτων, αυτής της πραγματικότητας και αληθείας, τι θα γίνει όταν όντως, αποφάση Θεού, βρεθώ εκτός σώματος;
Όλα αυτά φανερώνουν πόσον έχουμε κλειστά τα μάτια της ψυχής μας και δεν νιώθουμε, όχι ότι δεν πιστεύουμε, στη θεωρία.......τα πιάνουμε όλα αυτά, αλλά η καρδιά μένει αμέτοχη, γιατί είναι αμέτοχη;
Γιατί δεν έχει, αν όχι ολοκληροτικά, αλλά εν μέρει δεν έχει καθαριστεί, γι' αυτό και δεν αισθάνεται.
Δεν έγινε ο κόπος, δεν έγινε η υπομονή στον πόνο.
Πάνω στη θεραπεία του εγωισμού, η καρδιά δεν πόνεσε, δεν υπέμενε το ξερίζομα της ρίζας του εγωισμού.
Γι' αυτό ακριβώς δεν έχουμε και αυτά τα αποτελέσματα.
Πρέπει απαραιτήτως να λάβομαι υπ' όψιν μας ότι, πρέπει σιγά, σιγά, να καταλάβουμε, να ειδούμε τον εγωισμό μέσα μας και να πάρουμε θέση, να δώσουμε μάχη.
Όταν μας γίνεται ο έλεγχος.
Όταν μας γίνονται οι παρατηρήσεις, να αυτομεμφόμεθα τον εαυτό μας.
Να τον κατηγορούμαι.
Να τον μαστίζουμαι.
Να τον χτυπάμε.
Να ρίχνομαι την ευθύνη επάνω μας.
Να δικαιώνομαι τον άνθρωπο που μας έκαμε τον έλεγχο και τον καυτιριασμό.
Να ευγνωμονούμε τον Θεό που κάμει αυτή την προσπάθεια της καθάρσεως και κάνοντας αυτόν τον αγώνα, σιγά, σιγά, χάριν του Θεού, θα απαλασόμεθα, θα γλιτόνουμε, θα ελευθερόνεται η καρδιά.
Θα ξερζόνονται οι ρίζες της εμπάθειας και θα' ρθούμε στη θέση και στην κατάσταση να νιώσουμε, τόσο την ψυχική υγεία, να νιώσουμε με αίσθηση αυτά που έχουν σχέση με τον άλλο κόσμο.
Και τότε θα μπορέσουμε να δούμε το Φώς της Θείας Αναστάσεως.
Αυτό το φώς υπάρχει.
"Ανάσταση Χριστού θεασάμενοι".
Το λέμε αυτό, το ομολογούμε, αλλά το νιώθουμε, το βλέπουμε;
Όχι.
Εγώ προσωπικά όχι.
Πότε όμως θα το δούμε; Όταν αξιωθούμε της καθάρσεως.
Να κάνουμε αγώνα κατά του εγωισμού, οπλισμένοι με την προσευχή.
Το "Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόμαι".
Να μην σταματά.
Ει δυνατόν, νύχτα, μέρα!
Το σώμα όταν απουσιάζει η ψυχή, βρομάει, σκουλικιάζει, σαπίζει, γίνεται εστία μολύνσεως.
Όταν απουσιάζει η προσευχή από την ψυχή, η ψυχή υπομένει τα ίδια πράγματα!
Πάντα να έχουμε τώρα τον οφθαλμό μας, το πως να χτυπήσουμε, να σκοτώσουμε αυτό το θηρίο που είναι μέσα μας.
Τον εγωισμό!
Και στη συνέχεια να προσευχόμεθα, να ευοδιάζομαι τον ναόν του Θεού που είναι η καρδιά, η ψυχή του ανθρώπου και αυτό το σώμα.
Και εν το σώματι και εν το πνεύματι, να δωξάσομαι τον Άγιο Θεό.
Χρειάζεται αγώνας.......................................