Το Δόγμα ως βιώμα και εμπειρία: Aπλανής οδοδείκτης θεώσεως.

[dionysisgr]

Παρα πολλοι ανθρωποι, ορθοδοξως βαπτισμενοι,
στο Παναγιο Ονομα της Αγιας και Ομοουσιου και Αδιαιρετου Τριαδος,
αλλα και πιστοι αλλων ομολογιων, ακομα και αθεοι,
καθως και αδιαφοροι, αναρωτιουνται σε συζητησεις και σε βιβλια, φορουμ και δημοσια μεσα..

1.Τι τα θελουμε τα δογματα;
2.Γιατι να ειναι "δογματικη" η Εκκλησια;
3.Πως μπορουν και με καποιες "φρασεις" μας, "περιοριζουν" τον Θεο, σε ενα "καλουπι" και την σχεση μας μαζι Του;
4.Εμεις αγαπουμε τον Θεο, "ανευ δογματων", ε, και πανω κατω, για ολους ο Θεος ενας και ιδιος ειναι..

Αυτα και πολλα παρομοια ερωτηματα, εναντι των δογματων, ταλανιζουν την μεγαλη πλειοψηφια των ανθρωπων,
που στεκεται εκστατικα η διστακτικα απεναντι τους, με καχυποψια και δεος, και φτανουν να τα απορριπτουν, μαλλον ομως επιπολαια
οπως θα αποδειξουμε παρακατω.

Αλλοι παλι, τα αποδεχονται, χωρις να πολυπραγμονουν, περι αυτων,
και απλως τα ακολουθουν, μη εξεταζοντας τα, ως μη οφειλαν.

Αυτο ειναι καλο, και αγιο, αρκει να μην γινεται με αφελεια, και ρηχοτητα,
γιατι εαν συμβει να προκυψει αλλοιωση αυτων,
ισως να μην ειναι καν σε θεση,
να αντιληφθουν την σοβαροτητα της καταστασεως και να συνεχισουν να ακολουθουν το "ρευμα".

Αλλα εδω θα ασχοληθουμε με την πρωτη κατηγορια.
Αυτη δηλαδη που στεκεται με αρνητικη θεση, απεναντι στα δογματα, και δη τα Ορθοδοξα.

Καταρχας καθε εντιμος παρατηρητης, σε καθε ερευνα, και λογο του, περι ενος θεματος, και δη τοσο κρισιμου,
θα πρεπει να αποδιδει τις σωστες και αληθινες προθεσεις σε ανθρωπους που εφαρμοσαν καποιο κανονα.

Να μην τους αποδιδει δηλαδη αλλη προθεση, και σκεψη, απο αυτη που ειχαν,
οταν θεολογησαν, στην προκειμενη περιπτωση μας. Αλλα αυτο ισχυει και στην κοσμικη ζωη, σε νομοθετες, συγγραφεις, ποιητες κλπ κλπ..

Δεν μπορεις δηλαδη να καταλογιζεις, αλλη προθεση, με βαση τα δικα σου κριτηρια, και μαλιστα της εποχης σου, και της παιδειας σου,
σε καποιον που θεσμοθετησε, να το πω απλα καποιους κανονες, σε αλλη εποχη και με βαση αλλες ιστορικες αναγκες και περιστασεις.

Αυτο εαν ισχυει μια φορα στα κοσμικα πασης φυσεως ζητηματα, ισχυει στο ακεραιο και απολυτο στα θεολογικα.

Εδω λοιπον βρισκεται το ερμηνευτικο κλειδι της ολης υποθεσης.

Πως, ποτε και γιατι, εδογματισαν και θεολογησαν, οι Εκκλησιαστικοι ανδρες, οι αγιοι Πατερες, δηλαδη οπως ολοι τους γνωριζουμε;

Τι τους εκανε, ποιες περιστασεις, ποια αναγκη, να διατυπωσουν, με ρητα και κτιστα νοηματα το αρρητο και το ακτιστο;

[dionysisgr]

....Τι τους εκανε, ποιες περιστασεις, ποια αναγκη, να διατυπωσουν,
με ρητα και κτιστα νοηματα το αρρητο και το ακτιστο;

Aλλα ειναι καλυτερα να παρουμε τα πραγματα απο την αρχη.

Τον πρωτο καιρο, η μαλλον τους πρωτους τρεις περιπου, αιωνες,
η Εκκλησια δεν εχει ακομη διαμορφωσει καποιο σαφες και κοινα αποδεκτο δογματικο πλαισιο,
ωστε να οριοθετησει την Πιστη της, στο θεωρητικο επιπεδο.

Αυτο δεν ειναι διολου παραδοξο, καθε αλλο. Απλα διοτι δεν υπηρχε αναγκη να γινει κατι τετοιο.

Εδω λοιπον, καθως βρισκομαστε στα πρωτα χρονια μετα την Αναληψη του Κυριου,
και την Πεντηκοστη, ως γενεθλιο και ιδρυτικη ημερα της Αποστολικης του Χριστου, Εκκλησιας,
το κυριο, το ουσιωδες, το αναγκαιο και το χρειωδες ειναι ενα.

Ειναι η Ευχαριστιακη και Μυστηριακη Ζωη, η μονη και τελεια, αληθινη Λατρεια,
του Ζωντος και Αποκαλυφθεντος Τριαδικου Θεου,
μεσα απο την ζωοοπαροχο, εν πνευματι και εν σωματι σχεση με τον Ενσαρκωθεντα Λογο Του.

Ο μεσα απο αστειρευτα ποταμια αιματος, φρικτος αγωνας για την επιβιωση, και την συνεχεια,
της απιστευτα και με πρωτοφανη αγριοτητα κατατρεγμενης Εκκλησιας,
απο τον εχθρο των ανθρωπων και τα οργανα του,
η τιτανια προσπαθεια του Ευαγγελισμου της οικουμενης, απο τους ακαματους και ακαταβλητους Αποστολους,
η κοινωνια αγαπης των πρωτων αγιων και μαρτυρων Χριστιανων,
καθως και ο σχηματισμος της πρωτης ιερης γραμματειας,
με τους Ευαγγελιστες και τους Αποστολικους Πατερες,
οριοθετουν τις προτεραιοτητες της, εν τω κοσμω στρατευομενης Εκκλησιας.

Παραλληλα το βιωμα και η κοινη εμπειρια των θεουμενων, θεοπτων αγωνιζομενων ασκητικοτατων Χριστιανων,
συνιστα την μονη περιουσια και τον θεματοφυλακα της Πιστεως, τοσο σε πρακτικο, οσο και θεωρητικο επιπεδο.

Ο Χριστιανος των πρωτων αυτων αιωνων, που ασκειται εν Θεω, με αυταπαρνηση και αποταγη,
κατα τις επιταγες της Ευαγγελικης διδασκαλιας, δηλαδη της παρακαταθηκης των αιωνιων λογων του Χριστου,
οπως παραδοθηκαν απο τον ιδιο, αλλα και οπως τις εξεφρασαν οι θεοφοροι Αποστολοι μεσα στα Ιερα Ευαγγελια,
εχει την δογματικη γνωση ως αμεση εμπειρια και βιωμα, ως καθημερινοτητα του, και οχι ως στοχαστικη ασχολια,
κατα την αλληλοδιαδοχη των καταστασεων που διανυει στην πνευματικη του πορεια.

Δηλαδη πρωτον απο την καθαρση, που επιτελειται μεσα απο την κατηχηση, το αγιο βαπτισμα,
την εισδοχη του στην Εκκλησια, την ασκητικη αγωγη και την συμμετοχη του στο Ποτηριο της Ζωης, και την κοινη Λατρεια.

Επειτα δευτερον απο τον φωτισμο, που αποκταται επειτα απο μακρον αγωνα,
και εμμονη στην εκκοπη του θεληματος του παλαιου ανθρωπου,
και την συνεχη μνημη του Θεου, και των θειων γεγονοτων για την σωτηρια του γενους των ανθρωπων,
μεσα απο την προσευχη την νηψη και την περιεκτικη νοερα ευχη και εργασια.

Τελος τριτον απο την θεωση, την αμεση δηλαδη εμπειρια των ακτιστων ενεργειων,
την εν αισθησει και εν σωματι και πνευματι, επαφη με την θεοτητα, οχι κατ'ουσιαν, αλλα δια της θειας Χαριτος,
την κοινη δηλαδη υποστατικη ενεργεια των θειων προσωπων, που ενω ειναι μια και αμεριστη,
εν τουτοις, λαμβανει πολλαπλα ονοματα,
απο τα αποτελεσματα της και την επενεργεια της σε απειρους ανθρωπους, που φτανουν να την γευτουν.

Δηλαδη σε αλλον αγωνιζομενο και θεουμενο, διδει το προφητικο, σε αλλον το ιαματικο,
σε αλλον το θαυματουργικο, σε αλλον το διδακτικο,
σε αλλον το μαρτυρικο και ουκ εστιν περας αυτων, και ακριβης οριοθετηση τους,
κατα την απειροτητα της πηγης τους, που ειναι ο ιδιος ο Απειρος και Ακαταληπτος Τριαδικος Θεος.

Ομως το κυριο και ουσιωδες, που χρειαζεται να κατανοησουμε εδω,
οσοι δηλαδη διαβαζουν με καλη και αγαθη προαιρεση τουτα τα κειμενα,
ειναι οτι ο εκαστοτε θεουμενος χριστιανος, παρολη την εμπειρια της θεωσεως του,
και την αμεση βιωση των ακτιστων ενεργειων του Θεου,
ητοι της καθαρτικης, της φωτιστικης και τις θεωτικης κατα χαριν και μετοχην,
ουδεμια αναγκη ειχε να την καταγραψει, ποσο δε μαλλον,
να την οριοθετησει σε καποιο κανονικο, συγγραφικο, θεωρητικο πλαισιο.

Ζουσαν δηλαδη οι θεουμενοι, και εμπειρικοι θεολογοι και θεοπτες,
την μυστηριακη ενωση με τον Θεο, τον Χριστο, κατ'ευδοκιαν του Πατρος,
δια του Υιου, εν Πνευματι Αγιω,
και δεν υπηρχε κανεις λογος να το κανουν αυτο θεωρια και διδασκαλια.

Η εμπειρια ομως, υπηρχε, βιωνονταν, και ηταν κοινη και αποδεκτη απο ολους οσους, την ζουσαν,
στις συναναστροφες τους, τις συναξεις τους, και την κοινη λατρευτικη ζωη τους.

Ποια εμπειρια;
Η εμπειρια της θεωσεως, της βιωματικης γνωσεως του Θεου, ως ενωπιος Ενωπιω, ως προσωπο με Προσωπο.

Ετσι πορευοταν η ασκητικη, μαρτυρικη, μυσταγωγικη Εκκλησια, των τριων περιπου πρωτων αιωνων.

Παρακατω θα δουμε τους λογους για τους οποιους εγινε κοινα αποδεκτο, να οριοθετηθουν τα δογματικα πλαισια,
της μεχρι τοτε καθαρα εμπειρικης, και μη ξεκαθαρα ορθοθετημενης εμπειριας των θεουμενων Χριστιανων.

[dionysisgr]

Βασικο λοιπον στοιχειο της πνευματικης ζωης των αρχαιων χριστιανων και πατερων,
ειναι οτι δεν φιλοσοφουν επι της εμπειριας τους, ουτε την στοχαζονται,
δηλαδη δεν θεωρητικοποιουν την εν αισθησει σχεση και τριβη τους με τον Θεο,
αλλα την κοινωνουν μετ'αλληλων, και την εμφανιζουν ως αγαθο αποτελεσμα, και αρετη και στην καθημερινοτητα τους.

Γιαυτο αλλωστε θα πουν ακομα και οι ειδωλολατρες σκληροι αντιπαλοι τους, οτι: "Αυτοι οι Χριστιανοι, αγαπιουνται, πριν ακομα γνωριστουν..".

Τα χρονια, και οι αιωνες ομως περνανε, και μεσα απο εναν ασυλληπτο φορο αιματος, θυσια αινεσεως στον Εσταυρωμενο Κυριο, ο Οποιος διεκυρηξε με την αψευδη και θεϊκη Του αυθεντια, οτι οποιος θελει να Τον ακολουθησει, θα διωχθει ανελεητα.

Η Εκκλησια στεκεται στα ποδια της, και θριαμβευει. Τωρα πια ειναι ελευθερη, αναγνωριζεται και καταξιωνεται απο την κοσμικη εξουσια,
αλλα αυτο εχει και τα οδυνηρα αποτελεσματα του.

Γιατι παντα, στην διαχρονικη πορεια του ανθρωπου, ελλοχευει ο τριτος πειρασμος. Η εξουσια και τα πασης λογης πλουτη αυτου του κοσμου.

Οταν η ασκητικη, μαρτυρικη, δεδιωγμενη, η κρυπτομενη εν τοις κατακομβοις, Εκκλησια, βγαινει στο φως, να διαλεχθει με τον πεπτοκωτα κοσμο,
εμφανιζονται και τα πρωτα συννεφα.

Ποια ειναι αυτα;

1. H εκκοσμικευση και η ανεση που προκυπτει μετα την παυση των διωγμων.
2. Ο εντονος συσχηματισμος με τον αιωνα τουτο, κατα Αποστολο Παυλο.
3. Οι χιλιαδες προσυλητοι, πρωην ειδωλολατρες και φιλοσοφουντες που εχουν την κουλτουρα της στοχαστικης θεο-σοφιας.
4. Το ανοιγμα διαφορετικων σχολων, οπου η πνευματικη εμπειρια, εκπιπτει σε εγκυκλιες σπουδες και φιλοσοφειται.

Ολα αυτα εχουν σαν αποτελεσμα, ο ασκητικος χαρακτηρας της Εκκλησιας,
να αλλοιωθει οχι απο την ιδια την Εκκλησια, με ιδια δηλαδη ευθυνη της, μη γενοιτο κατι τετοιο,
αλλα απο ανθρωπους οι οποιοι, λαμβανουν σταδιακα θεσεις πρεσβυτερων, Επισκοπων, πνευματικων οδηγων,
και κατηχητων, διδασκαλων σχολων, και γενικα ενσωματωνονται στο σωμα της Εκκλησιας,
αλλα δεν αποβαλλουν την φιλοσοφικη, διανοητικη, στοχαστικη τους φυση, ακριβως επειδη γαλουχηθηκαν επι αιωνες με αυτες.

Αυτο εχει δυο αμεσα ορατα αποτελεσματα, τα οποια εκτοτε θα συνοδευουν εως τελους του αιωνος, την Εκκλησια.

Τον ευλογημενο Μοναχισμο, ο οποιος ουσιαστικα, προκυπτει συστηματικα, πλεον απο την φυγη ανθρωπων με εντονο πνευματικο ζηλο,
στις ερημους, προκειμενου να ελευθερωθουν απο την εκκοσμικευση και να αφιερωθουν εν πασει δυναμει, εις τον Θεον.

Και τις αιρεσεις, τις διαμαχες, και τον πονο, επι αιωνες που προξενησαν στην Εκκλησια οι ανθρωποι, που προσπαθησαν να επιβαλλουν τις ανθρωποπαθεις διανοητικες αποψεις τους, και να τις εγκεντρισουν στο πνευματικο και εμπειρικο γιγνεσθαι της Εκκλησιαστικης κοινοτητος.

Και ενω ο Μοναχισμος, θα αποβει, ιστορικος, αποφασιστικος, καθοριστικος, παραγοντας, εκτοτε στην διαφυλαξη της αληθειας, θα δουμε παρακατω το γιατι, απο την αλλη οι προσυλητοι, και οι μη ασκουμενοι ανθρωποι κατα Θεον, θα αποβουν μεγαλη πληγη που θα ταλανισει επι αιωνες την Εκκλησια.

Ετσι λοιπον εμφανιζονται ανθρωποι, με βαθμο ακομα και Επισκοπου, οι οποιοι αιρουν εαυτον,
απο την κοινη εμπειρια των θεουμενων,
αποκοπτονται δηλαδη κατα την δοξα-γνωμη, απο τον δοξασμο εν Θεω,
που ζουσαν οι αδελφοι τους, εξ'ου και το ονομα αιρετικοι,
και καθιστουν για πρωτη επιτακτικη την αναγκη,
να διακυρυχθει δημοσια και γραπτα η πασα αληθεια,
η οποια δεν κινδυνευει φυσικα, αυτη καθεαυτη,
αλλα μεσω της αλλοιωσης της οποιας επιφερουν, στο κοινο βιωμα,
συνιστουν θανασιμο κινδυνο για οποιον θα προσπαθησει στο μελλον,
να διαβει τον δρομο που οδηγει στην καθαρση τον φωτισμο και την θεωση.

Και μαλιστα οχι μονο εκφραζουν στον κυκλο τους, την αλλοιωμενη, και ψευδη, πλανεμενη γνωμη τους,
αλλα φτανουν να την διδασκουν, επισημα με καθε τροπο, τοσο στο Εκκλησιασμα, οσο και στις σχολες,
προκαλωντας ετσι φοβερη συγχυση, αλλα και μεγιστη βλασφημια κατα του Παναγιου Πνευματος,
το Οποιο, παρεδωσε απαξ την πασαν αληθειαν, στους θεουμενους πατερες χριστιανους,
και δεν υπαρχει φυσικα καμμια εν χρονω, προοδος, η αυξηση, η σταδιακη διερευνηση της, ουτε επανακαθορισμος της,
αλλα μονο αποκαλυπτεται οσο χρειαζεται και εκφραζεται αναλογα με τις αναγκες καθε εποχης και περιστασης, απο τους θεουμενους.

Ετσι λοιπον αρχιζουν διαφοροι, να κυρηττουν τον Χριστο ως κτισμα, ως μη Θεανθρωπο, την Αγια Τριαδα, ως πολυθεϊα,
την Παναγια ως Χριστοτοκο, και οχι Θεοτοκο, την αποκατασταση των παντων, και την πεπερασμενη κολαση,
την κακη δημιουργια, που αντανακλα και "κακοτητα" Θεου, την μονοπλευρη πνευματικη φυση του ανθρωπου, απαξιωνοντας το σωμα, κλπ κλπ,
και πασης λογης, και υφης, και συλληψεως, ακομα, πλανες και βλασφημιες εναντι του Θεου και της Αληθειας Του.

Αυτο εχει φοβερα αποτελεσματα, οχι μονο σε θεωρητικο,
αλλα σε απολυτα πρακτικο επιπεδο.

Σε καθημερινο και αμεσο λατρευτικο επιπεδο.
Γιατι η αιρεση δεν μενει μονο στον λογο, αλλα προχωρα και καταλυει την ιδια την πνευματικη ζωη.

Αυτο που εχει κρισιμη σημασια, ειναι οτι οι θεουμενοι και εμπειρικοι θεολογοι,
οι οντως μονοι και πραγματικοι θεολογοι, Χριστιανοι Πατερες,
πρεπει πια να δρασουν αμεσα, καθως διαισθανονται ορθοτατα και Πνευματοκινητα,
οτι κινδυνευει οχι μονο η ενοτητα της Εκκλησιας,
αλλα και ο ιδιος ο δρομος προς την σωτηρια,
εαν αλλοιωθει η κοινη και παραδεδομενη εμπειρια και το βιωμα,
ως δογματικη συνειδηση εως τοτε, της πορειας προς την θεωση και δοξασμο.

Το πως θα δρασουν, και τι αποτελεσματα ειχαν, θα το δουμε στην συνεχεια.

[Μ.Δ.Κ.]

Το ορθόδοξο δόγμα είναι όντως απλανής οδοδείκτης προς την οδό την απάγουσα εις την Ζωήν.

Συνοδικώς και δια της συνεργείας του Αγίου Πνεύματος συντεταγμένο, και διαχρονικώς μη επιδεχόμενο υπαναχώρηση, έκπτωση, αμφισβήτηση, κατ ουσία αποτελεί ομολογία πίστεως αποκεκαλυμένης.

Η αναγκαιότητά του ήταν και είναι ανυπολόγιστη στον αγώνα κατα της πλάνης, της αιρέσεως, της απάτης.

[dionysisgr]

Εχουμε λοιπον το προβλημα μπροστα μας πλεον.

Με την επιδραση ολων αυτων των αιτιων, που αναφεραμε στο προηγουμενο κομματι, αντιμετωπιζει η Εκκλησια, για πρωτη φορα,
εσωτερικο κινδυνο, πρωτογνωρο και διαφορετικο απο αυτον τον εξωτερικο που αντιμετωπιζε εως τωρα.

Δηλαδη εως και το τελος του 3ου αιωνα, ειχε να αντιμετωπισει τους διωγμους,
και την εξωθεν πολεμικη, επιθετικη των αλλων θρησκειων,
η μαλλον της μιας, που υπηρχε εως τοτε, ητοι της λατρειας των ειδωλων.

Τωρα πια ο κινδυνος ειναι εκ των εσω. Για πρωτη φορα αμφισβητουνται και αλλοιωνονται, σχετικοποιουνται και διαστρεφονται,
οι αληθειες της χριστιανικης πιστεως, απο ανθρωπους που διακονουν την Εκκλησια.

Μπροστα σε αυτο το φοβερο προβλημα, οι θεουμενοι πατερες, σε οποια θεση και αξιωμα Εκκλησιαστικο και εαν ανηκουν,
απο αυτην του Πατριαρχη, εως αυτην ενος ασκουμενου, ερημιτη μοναχου, διαισθανονται, οτι εχει φτασει ο καιρος,
να διατρανωθει η αποκεκαλυμμενη αληθεια, συνολικα, και σαφεστατα, δηλαδη Συνοδικα.

Γιατι το να βγει καποιος μεμονωμενα, και να αποκυρηξει την πλανη, του εκαστοτε αιρετικου, οσο και μεγαλος Εκκλησιαστικος ανδρας εαν ηταν,
θα ηταν αναποτελεσματικο, καθως ο λογος του, θα ειχε συνεχη αντιλογο, και η κατασταση θα διαιωνιζοταν χωρις το ποιμνιο, να μπορει να σταθει,
και να ειρηνευσει, αρα και η Εκκλησια συμπασα.

Εδω λοιπον φτανουμε στο δια ταυτα. Στο αποφασιστικο σημειο μηδεν.

Για πρωτη φορα, η κοινη, μυστικη, βιωματικη, πνευματικη εμπειρια των θεουμενων,
πρεπει να γινει Κανονας Πιστεως, απαραβατος και πανθομολογουμενος.

Δηλαδη Δογμα.
Τοσο σε επιπεδο λειτουργικου κανονος, οσο και κανονα πιστεως.
Ουτως η αλλως αυτα τα δυο ειναι αλληλενδετα.

Επρεπε να οριοθετηθει το μεθοριο, μεταξυ πλανης και αληθειας,
να διασφαλισθει ο χαρτης, ο οδοδεικτης για την καθαρση, τον φωτισμο και την θεωση.

Και απο εδω αρχιζουν οι παρανοησεις πολλων ανθρωπων, εναντι των δογματων,
που λεγαμε στο πρωτο κομματι, στην εισαγωγη.

Εδω πρεπει να ξεκαθαρισουμε καποια πραγματα επιγραμματικα.

1. Οι πατερες δεν φιλοσοφησαν, αλλα θεολογησαν ως αμεσοι και εμπειρικοι γνωστες των Ακτιστων ενεργειων του Θεου.

2. Χρησιμοποιησαν φιλοσοφικους ορους που ηταν ηδη εν χρηση, μεν, αλλα, πως;
Ως εργαλεια, νοητικα και λεξικα, εκφραστικα, για την διατυπωση αποκεκαλυμμενων σε αυτους,
ως θεουμενους, αρρητων θεολογικων αληθειων και νοηματων.


3. Χρησιμοποιησαν κτιστα μεν ρηματα και νοηματα, προκειμενου να εκφρασουν οσο ειναι αυτο εφικτο,
για τον πεπερασμενο ανθρωπινο νουν, το αρρητο, Μυστηριο του Θεου,
κατα ακρα και φιλαδελφη συγκαταβαση, ωστε να προφυλαξουν την εμπειρια της Εκκλησιας,
απο την αλλοιωση, των μη θεουμενων, και φιλοσοφουντων.

4. Ποτε δεν προβληματισθηκαν, ΤΙ, να διατυπωσουν, επειδη ηδη το κατειχαν, αλλα ΠΩΣ, να το διατυπωσουν,
ετσι ωστε να μην ειναι η αληθεια ερμαιο στα χερια των αιρετικων και φιλοσοφουντων,
για να την διαστρεφουν οπως αυτοι θελουν και φανταζονται.

5. Ολοι εξεφρασαν κοινη εμπειρια θεωσεως, που ειχαν ηδη βιωσει, εν Πνευματι Αγιω, και γιαυτο υπηρξε σημαντικη ομοφωνια στις Συνοδους,
παρολο που συνδιασκεπτονταν, συνηθως οι περισσοτεροι Πατερες, που δεν ειχαν ειδωθει ποτε,
απο μακρινα μερη, και με καμμια επικοινωνια μεταξυ τους, εως και την πραγματοποιηση της συνοδου.

5. Δεν πολεμησαν, ποτε το ιδιο το προσωπο, του εκαστοτε αιρετικου, με εμπαθεια και μνησικακια, καθε αλλο,
αλλα παντοτε στοχευαν αγαθως στην εξαλειψη της αιρεσης, ως αστοχιας και διαστροφης,
και την διαφυλαξη της αποκεκαλυμμενης αληθειας της Πιστεως και της κοινης εμπειριας.

6. Τα κτιστα ρηματα και νοηματα, που εκφραζουν την αληθεια, οσο ειναι αυτο εφικτο, σαν Δογμα,
και ειναι κοινα αποδεκτα, ουδολως αποτελουν αντικειμενο λατρειας τα ιδια αυτα καθεαυτα,
επισης επ'ουδενι δεσμευουν και εξαντλουν την Οντολογικη ουσιωδη αληθεια, και το Ειναι του Θεου, ως Αρρητον Μυστηριον,
που κειται μακραν της ανθρωπινης ταξεως και αντιληψεως και δυναμεως.

Ισχυουν ομως, καθολο το διαστημα της εισδοχης του ανθρωπου στην Εκκλησια, της καθαρσεως του και του φωτισμου του,
αλλα καταργουνται με την θεωση, ως τετοια, αφου πλεον, ο θεουμενος, δεν εχει αναγκη απο το Δογμα, ως οδηγο,
επειδη ακριβως καταυγαζεται και καταλαμπεται, οντολογικα, νοηματικα, εμπειρικα,
απο την ιδια πλεον την Τριαδικη Θεϊκη, κοινη υποστατικη ενεργεια, που ενεργει την θεωση του.

Οταν ζεις δηλαδη πλεον τον Θεον, δεν εχεις καμμια αναγκη πλεον το ορθο Δογμα, διοτι πασχεις την θεωση.

και παλι,

Ομως ανευ του ορθου Δογματος, δεν μπορεις να ζησεις ορθως τον Θεον, αρα και να πασχεις την θεωση και τον δοξασμο.

Γιαυτο αλλωστε θα αναφωνησει, και ο μεγας Προφηταναξ Δαυϊδ
και ενθεος Ψαλμωδος το αιωνιο: "Εν τω φωτί Σου οψόμεθα φώς".

Γιατι σε καθε εποχη και τοπο, ο θεουμενος ανθρωπος,
εν πασει αισθησει, εν πνευματι, και αληθεια, ολως τε ψυχοσωματικα, με πληρη συνειδηση και νουν,
γινεται κοινωνος Θεου, κοινωνος των Ακτιστων ενεργειων, πασχει δηλαδη τα θεια,
μεσω της ανακρασεως των αισθησεων του, οι οποιες θεοποιουνται κατα Χαριν και Μετοχην,
ωστε να ειναι σε θεση να βιωσουν την θεωση.

Για παραδειγμα ο Αγιος Συμεων ο Νεος Θεολογος, ζουσε μεσα στο Ακτιστο Φως,
αλλα εβλεπε και αισθανονταν παραλληλα, τρια διακριτα, Φωτα,
τα οποια ειχαν Μια ομως Πηγη, Τον Πατερα, ο Οποιος γεννα τον Υιον, και εκπορευει το Πνευμα Του.

Αυτα ειναι αρρητα ρηματα και νοηματα, τα οποια ομως ειναι εφικτο σε καποιο βαθμο, ικανοποιητικο, και παντως σωτηριο,
να διατυπωθουν με την ανθρωπινη γλωσσα, ωστε να φτασει και ο καθε ακολουθων πιστος, στην σωτηρια και την θεωση του.

Ετσι αυτη η αρρητη και ακτιστη εμπειρια ως ενεργεια και μετοχη,
μετασχηματιζεται σε ρητο και κτιστο Δογμα, σε νοηματικη Αληθεια της Πιστεως,
σε Ορθοδοξια, αρα και ορθοπραξια δια της πρακτικης εφαρμογης αυτης,
δηλαδη σε οδο, χαρτη, παρακαταθηκη, σωτηριας των πιστων.

Αρκει να βιωθει, και να μην μεινει στο γραμμα, και στο Δογμα ως ξηρη και ψιλη διατυπωση.

Γιατι εκει αρχιζουν τα μεγαλα προβληματα..

Η συνεχεια παρακατω, σχετικα με αυτα, και το πως αναφυονται.

[dionysisgr]

Aναφεραμε λοιπον πιο πανω, αρκετα περιεκτικα,
και μαλλον επαρκως, για τα μετρα μας,
αφου απλοι ανθρωποι ειμαστε, και οχι.. καθηγητες Θεολογιας,
το πως η κοινη εμπειρια των θεουμενων, που πασχουν των ακτιστων ενεργειων του Θεου,
δηλαδη της θεοπτιας - θεωσεως,
αφου σαφως περασουν απο τα απαιτουμενα,
αλλα, ταυτοχρονα μη "καθαρως" διακρινομενα μεταξυ τους,
και ορθολογιστικα διαχωριζομενα, με την στενη κοσμικη λογικη, προσταδια της καθαρσεως και του φωτισμου,
φτανει οταν παραστει αναγκη να παραδιδεται και να συν-ομολογειται, απο την Εκκλησια,
ωστε να εκφραστει με κτιστο τροπο, δηλαδη με νοηματα - ρηματα - λεξεις - ΟΡΟΥΣ,
οσο ειναι αυτο ικανο και σωτηριο, η Αληθεια της Πιστεως.

Γιαυτο και η λεξη Ορος, ειναι αποφασιστικο κλειδι, και αλλωστε ετσι αναφερονται οι αγιες Οικουμενικες Συνοδοι,
δηλαδη με την λεξη Ορος, οπως π.χ. Ορος της Χαλκηδονος, κλπ,
και οριοθετουν, την ΑΠΑΞ αποκεκαλυμμενη αληθεια εκ Θεου, οχι απαραιτητα στην νοηματικη ολοτητα της,
αλλωστε αυτο ειναι αδυνατο να γινει με κτιστα νοηματα, και σε αυτην εδω την ζωη,
οπου κινουμαστε εν αινιγματι, και βλεπουμε εν εσοπτρω.

Αλλα καθε φορα, λοιπον, που προεκυπτε αναγκη, χρεια, περισταση, συμβαν, μεσα στην εκκλησιαστικη ιστορια,
και αναλογα με την αιρεση - θεμα, που ειχαν απεναντι τους, δηλαδη Χριστολογικο, Πνευματολογικο, η, αλλο,
εδογματισαν - οριοθετησαν, την μεθοριο γραμμη, οι Πατερες - θεουμενοι,
μεταξυ Αληθειας περι Θεου,
και, πλανης μακραν του Θεου, λογιζομενης ως "αληθειας".

Γιατι σαφως ποτε και κανεις αιρετικος, δεν ειχε αισθηση, οτι εχει πλανηθει. Καθολου μαλιστα.
Αντιθετα πιστευε ακραδαντα οτι ειχε την αληθεια, και αυτην υπηρετουσε, και οχι τον λογισμο του..

Ποιος ομως θα καθορισει ποια ειναι η Αληθεια, αφου ολοι νομιζουν οτι την κατεχουν;
Ιδου η απορια.

Το κλειδι εδω, για να ξεκινησουμε, ειναι οτι, δεν πρεπει ποτε να ξεχναμε,
οτι παντοτε, ο κτιστος λογος των ανθρωπων ειναι: ΠΕΡΙ του Θεου,
και οχι αυτος καθεαυτος ο Λογος και το Ειναι, ΤΟΥ Θεου.


Ο Ιδιος ο Θεος, ως Προσωπο και Οντολογικη πραγματικοτητα, Ακτιστη και Αρρητη, κειται μακραν, ασυλληπτως μακραν,
οποιασδηποτε νοηματικης, και παντως απολυτου, διανοητικης κατανοησεως Του.

"Θεόν φράσαι αδύνατον, νοήσαι δε αδυνατώτερον"
μας λεει απολυτως ευστοχα και αληθινα, ο μεγας της Θεολογιας Γρηγοριος, ηδη τον 4ο αιωνα.

Αλλα ας δουμε πως προκυπτει μια αιρεση. Πως γεννιεται και αναφυεται. Ποια ειναι τα ελατηρια και οι αφετηριες.

Πως προκυπτει, μια εθελουσια αποκοπη, μια αυτονομηση,
δηλαδη απο την κοινη εμπειρια, της θεωσεως,
και την παραδεδομενη αληθεια της Πιστεως, και της πνευματικης παρακαταθηκης,
που ομολογει το Εκκλησιαστικο σωμα των πιστων.

Εδω πρεπει πρωτα να τονιστει αγαπητοι αδερφοι, οτι,
δεν χρειαζεται να ειναι ολοι θεουμενοι,
για να συμμετεχουν στην ομολογια,
αλλα και αυτοι οι οποιοι βρισκονται σε αρχικα σταδια της πνευματικης πορειας
και οδου προς την σωτηρια τους, συνομολογουν και πιστευουν, με βεβαιοτητα,
δια Πνευματος Αγιου, αλλα και ανυποκριτου παιδικης απλοτητος,
οσα οι Πατερες βιωνουν, ενθεως πασχουν και παραδιδουν εν Πνευματι και Αληθεια.

Ετσι ολοι θεουμενοι, και καθαιρομενοι, και φωτιζομενοι, ομολογουν, τις ιδιες κοινες αληθειες.

Δηλαδη: Χριστον, ως τελειον Θεον, και τελειον Ανθρωπον, ως Λυτρωτη και Σωτηρα Θεανθρωπο,
την Κυρια Θεοτοκο, και Αειπαρθενο Μαρια, ως Μητηρ Θεου,
την Προσκυνητη, Παναγια Τριαδα, Αγια και Ομοουσια και Αδιαιρετω,
Εν Βαπτισμα, Μια Εκκλησια, την κοινη Πιστη και την προσδοκια της εκ νεκρων Αναστασεως, κ.ο.κ.

Οι θεουμενοι τα βιωνουν, οι υπολοιποι, που επονται, μετεχουν στην βιωση, εμμεσα, δια της πιστεως, αχρι καιρου,
ωστε να ερθουν και αυτοι σε αναλογη τελειοτητα, κατ'ενεργεια Θεου, συνεργεια δε δικη τους, κατα προαιρεση και δυναμη.

Τι κανουν ομως οι αιρετικοι; Τι λαθος κανουν και αστοχουν απο την κοινη πορεια και εμπειρια;

Εαν βιωνουν, τα ιδια, γιατι θεολογουν διαφορετικα; Αλλο ενα κρισιμο ερωτημα, προκυπτει..

Πρωτα πρωτα πρεπει να ξεκαθαριστει, οτι κανεις δεν αποκλειει,
ουτε μπορει να ξερει τι βιωματα πνευματικα, εμπειρικα,
ειχε ο Αρειος, η ο Νεστοριος, δυο, δηλαδη απο τους πιο "διασημους" και διαβοητους αιρετικους ολων των εποχων,
που συνεταραξαν επι δεκαετιες την Εκκλησια.

Οντες μαλιστα ο ενας Πρεσβυτερος, και ο αλλος Αρχιεπισκοπος, παρακαλω, της Κωνσταντινουπολεως,
δηλαδη Επισκοποι και οι δυο.

Καθως τους πρωτους αιωνες, ο Πρεσβυτερος, επειχε θεση, σημερινου Επισκοπου, κατα το αξιωμα και την διακονια.

Επισης πληροφορουμαστε απο τους βιογραφους τους, οτι δεν κατηγορηθηκαν ποτε,
απο τους "αντιπαλους" τους Πατερες, αντιπαλους μονο και παντοτε στο πεδιο της δογματικης αντιπαραθεσεως,
για ασυδοτο βιο, η αλλες ηθικες παρεκτροπες κλπ.

Διηγαν δε ασκητικο βιο, και αμεμπτο.

Οποτε περιπλεκει αρκετα το πραγμα εδω. Μπορει καποιος να σκανδαλιστει.

Πως, ανθρωποι, με ολη την ζωη τους σχεδον μεσα, στην Εκκλησια, οντες Επισκοποι,
με ασκητικο βιο, εμπειρια, γνωση, μελετες, και καποια χαρισματα, οπως ενας εκαστος,
με πολυπληθη ποιμνια, ακομα δε και Χαρη Αγιου Πνευματος (εως ενα σημειο βεβαια),
με συμμετοχη στα Ιερουργικα δρωμενα, και στο Αγιον Ποτηριον,
φτανουν περιπιπτουν σε τοση φρικτη αναληθεια, πλανη,
με εσχατη συνεπεια την αποκοπη απο την κοινη εμπειρια,
και τελικα την αιρεση και το ανατηθιμι υπο της Εκκλησιας, (αναθεμα) εις Κρισιν Θεου;

Θα προσπαθησουμε να απαντησουμε παρακατω, αναλογα με τις πενιχρες δυναμεις μας,
και σαφως, παντοτε δι'ευχων των Αγιων Πατερων ημων..

[Μ.Δ.Κ.]

αφου απλοι ανθρωποι ειμαστε, και οχι.. καθηγητες Θεολογιας,

Δεν τους έχω ιδιαίτερη εκτίμηση, ή μάλλον πολύ λίγη, όσον αφορά τις ΄΄θεολογικές εκτιμήσεις τους΄΄, θα εκτιμούσα περισσότερο τις γνώσεις τους αν υπέγραφαν ως θρησκειολόγοι.

Γιατι σαφως ποτε και κανεις αιρετικος, δεν ειχε αισθηση, οτι εχει πλανηθει. Καθολου μαλιστα.
Αντιθετα πιστευε ακραδαντα οτι ειχε την αληθεια, και αυτην υπηρετουσε, και οχι τον λογισμο του..

Μην είσαι τόσο σίγουρος και απόλυτος σε αυτό που γράφεις, άβυσσος η ψυχή του κάθε ανθρώπου, μάλλον το αντίθετο είναι δυνατό να συμβαίνει πιό συχνά, το ΕΓΩ, γαρ, δεν εμποδίζεται απο την ηθική ούτε απο την αρετή ούτε απο την ασκητική ζωή, θέλει και κάτι ακόμα....

Πρωτα πρωτα πρεπει να ξεκαθαριστει, οτι κανεις δεν αποκλειει,
ουτε μπορει να ξερει τι βιωματα πνευματικα, εμπειρικα,
ειχε ο Αρειος, η ο Νεστοριος, δυο, δηλαδη απο τους πιο "διασημους" και διαβοητους αιρετικους ολων των εποχων,
που συνεταραξαν επι δεκαετιες την Εκκλησια.

Για να κάνεις κάτι πολύ κακό και ολέθριο - που θα έχει επιπτώσεις σε χιλιάδες ή εκατομμύρια ανθρώπους- πρέπει να έχεις κοινωνία με το σκότος και την άβυσσο, δεν είσαι ο αφελής που έπεσε θύμα πλάνης, αντίθετα έχεις τάλαντα και νού που τα χρησιμοποίησε ο Καταραμένος για να επιτύχει μεγάλα πράγματα, κάπου υπάρχει και η συνείδηση που ελέγχει, δεν ήταν αυτοί αθώες περιστερές και μωρές παρθένες.

Πως, ανθρωποι, με ολη την ζωη τους σχεδον μεσα, στην Εκκλησια, οντες Επισκοποι,
με ασκητικο βιο, εμπειρια, γνωση, μελετες, και καποια χαρισματα, οπως ενας εκαστος,
με πολυπληθη ποιμνια, ακομα δε και Χαρη Αγιου Πνευματος (εως ενα σημειο βεβαια),
με συμμετοχη στα Ιερουργικα δρωμενα, και στο Αγιον Ποτηριον,
φτανουν περιπιπτουν σε τοση φρικτη αναληθεια, πλανη,
με εσχατη συνεπεια την αποκοπη απο την κοινη εμπειρια,
και τελικα την αιρεση και το ανατηθιμι υπο της Εκκλησιας, (αναθεμα) εις Κρισιν Θεου;

Πως ο άνθρωπος εστράφη μέσα στον Παράδεισο εναντίον Του Δημιουργού του, Τον Οποίο έβλεπε και καθημερινώς συνομιλούσε;

Θα προσπαθησουμε να απαντησουμε παρακατω, αναλογα με τις πενιχρες δυναμεις μας,
και σαφως, παντοτε δι'ευχων των Αγιων Πατερων ημων..

Περιμένουμε την απάντηση στα τεράστια ερωτήματα που έβαλες, αλλά συνιστούμε ανεπιφυλάκτως ότι είναι προτιμότερο αν θέλει ο Θεός και φθάσουμε εις το ΄Αγιο Πάσχα, να μας συγχωρήσει ένα δυό ποτήρια καλό κρασί παραπάνω, διότι δεν είμαστε και για τίποτα περισσότερο, αφού καλώς έγραψες

αφου απλοι ανθρωποι ειμαστε,