Το Καλογερόπαιδο.

Γενικά Πνευματικά Θέματα

Συντονιστές: konstantinoupolitis, Συντονιστές

theodosis79
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 1260
Εγγραφή: Πέμ Ιαν 10, 2008 6:00 am
Επικοινωνία:

Re: Το Καλογερόπαιδο.

Δημοσίευση από theodosis79 »

Τοποθετώ εδώ την απάντηση μου μόνο και μόνο για να βρίσκω εύκολα την δημοσίευση ακόμη και όταν περάσουν πολλά χρόνια. Διονύσιε σε ευχαριστούμε πολύ!!! Ο Κύριος να σε φωτίζει!
aposal
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 24979
Εγγραφή: Παρ Απρ 13, 2007 5:00 am
Τοποθεσία: Απόστολος @ Άγιος Δημήτριος (Μπραχάμι)

Re: Το Καλογερόπαιδο.

Δημοσίευση από aposal »

Dimitris39 έγραψε:Δεν μου άρεσε καθόλου μα καθόλου
:mrgreen:
Μελίζεται και διαμερίζεται ο Αμνός του Θεού, ο μελιζόμενος και μη διαιρούμενος, ο πάντοτε εσθιόμενος και μηδέποτε δαπανόμενος, αλλά τους μετέχοντας αγιάζων.
vasilisalt
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 6173
Εγγραφή: Παρ Ιουν 19, 2009 12:19 pm

Re: Το Καλογερόπαιδο.

Δημοσίευση από vasilisalt »

Τα δοκίμια του αδερφού μας Διονύση πάντα τα τυπωνω για να τα απολαυσω με ησυχία. Το συγκεκριμενο έχει καταπληκτικό θέμα κατ' αρχήν. Μέχρι στιγμης είναι εξαιρετικό. Ανυπομονώ για τη συνέχεια. Σ ευχαριστώ Διονύση.
vasilisalt
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 6173
Εγγραφή: Παρ Ιουν 19, 2009 12:19 pm

Re: Το Καλογερόπαιδο.

Δημοσίευση από vasilisalt »

Τελικά τι έγινε;
Ας μάθει κάποιος το τέλος και μετά με την ησυχία του ο Διονύσης μας βάζει τη συνέχεια...
Άβαταρ μέλους
dionysisgr
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 4278
Εγγραφή: Τρί Φεβ 12, 2008 6:00 am
Τοποθεσία: Νικαια

Re: Το Καλογερόπαιδο.

Δημοσίευση από dionysisgr »

Η ασεληνη νυχτα προχωρουσε πιασμενη απαλα απο το χερι,
μαζι με την ταπεινη ακολουθια, και βαδιζαν με απαλο βημα,
σαν τα λευκοντυμενα μικρα κοριτσια την Μεγαλοβδομαδα,
που πανε χαμογελαστα ολο φυσικη χαρη και μεγαλοπρεπεια ιερη,
λουσμενες μεσα στο ανεσπερο φως, και στολισμενες με αειζωα και ευωδη ανθη,
να παρασταθουν διπλα στον Νυμφιο της καρδιας τους, στον Σολεα του Ναου.

Εξω του κοσμου, γινοταν προσευχη για τον κοσμο, που ημερευε ανυποψιαστος.
Παντα αγνοει ο κοσμος το καλο, που γινεται ερημην του.

Και τεινει να αναμασα το κακο, που τον θελγει,
και τον σαγηνευει ανερμηνευτα, σε πεισμα των φιλοσοφων των αιτιων του,
τον δενει και τον τραβα, οπως οι σειρηνες τους αρχαιους θαλασσοπορους,
ωστε να καθυστερησει οσο ανομα μπορει και θελει,
λιγο ακομα, ισως, φευ, και για παντα, εαν το κατορθωσει,
τον γυρισμο του στην αληθινη θεοπατριδα του,
την Χωρα των ζωντων την Χωρα του Αχωρητου,
τον Παντελεημονα, Υιο του Αθρωπου.

Μετα το τρισαγιο, το παιδι ειχε ξεκινησει και διαβαζε με παθος τον Ν' Ψαλμο,
και προχωρουσε προς τα ανω με μια πνευματεμφορη ορμητικη φορα,
με μια δυνατη ανωφερη θεοθελκτικη κινηση, που του χαριζοταν ανωθεν,
ψαλλωντας και δοξαζοντας τω Θεω, τω Σωτηρι, του,
και θαρρεις πως συμπασα, ολακερη η εφησυχαζουσα φυση κρατουσε την ανασα της,
με ολα τα οργανικα και ανοργανα στοιχεια της,
για να αφουγκρασθει να ενωτισθει τα ιερα λογια.

Ποσα ατελειωτα χρονια, ποσες στιγμες, σε ποσα δωματια, σε ποσα κελλια, σε ποσους Ναους,
σε ποσες μυριαδες μυριαδων ακολουθιες ακουγονται αυτα τα λογια;

Kαι ομως παντα καινα, παντα πρωτογνωρα παντα ζωντανα.

Λογια του ουρανου, λογια με ψυχη και ζωη δικη τους,
που ανεβλυζε αλλομενη και κρυσταλλινη μεσα απο το χαρτι και το μελανι,
λογια που σταζουν βαλσαμο στην δηλητηριασμενη υπαρξη του καθε ταλαιπωρου ανθρωπου,
λογια βαθιας καρδιακης συντριβης, ειλικρινους αυτογνωσιας και σωστικης αυτοσυνειδησιας,
βγαλμενα απο τα αρχεγονα χειλη του Προφητανακτος Δαϋιδ,
που ειχε ζησει ειχε δει, τα μεγιστα υψη και τα βαθη, του ανθρωπινου οντος,
ειχε ανεβει ως τον ουρανο, και ειχε καταπεσει ως την αβυσσο,
ειχε δει την Οικονομια του Θεου να περατωνεται εν Πνευματι,
περνωντας ο ιδιος μεσα απο την μαυρη γη, της αποστασιας,
της δολιοτητας, της φθορας, και της αμαρτιας.

Μα ηρθε παλι εις εαυτον. Ακουσε μεσα στα βαθη του, την φωνη του Θεου Πατρος.
Αυτος ο ανθρωπος θα σωθει. Αυτος που θα ακουσει την Φωνη, την σβησμενη απο τα βαθη του,
οσο σκοτεινα και πηχτα και εαν τα εχει καταστησει, αρκει να αφουγκραστει μονομιας αυτην την Φωνη.

Και σταθηκε ορθιος, γυμνος και τετραχηλισμενος ενωπιον Θεου και ανθρωπων,
φωναξε, εκεκραξε, αλλαλαζοντας, και πεφτοντας καταγης, σκιζοντας τα σωθικα του,
διαλυοντας τον καλοστημενο εαυτο του, γινομενος γη και σποδος, αερικο που επεσε καταχαμα,
φορεσε τα ρουχα τα τραχια της μετανοιας, και γυρισε πισω στην λησμονημενη γη της επαγγελιας.

Παραδειγμα επιστροφης και υιοθεσιας εις τους αιωνες. Για τον καθενα.
Αλλωστε τι ειναι οι αιωνες μπρος στην υπομονη και την μακροθυμια του Θεου;

Οπως κανει να σβησει το σπιρτο, ετσι περνανε οι χιλιετιες,
εμπρος απο τα αχρονα βλεμματα της Τριαδος,
και των αναριθμητων αγγελικων ταξεων.

Επειτα η Δοξολογια, και τα θεοπνευστα Χαιρε, στην Κυρια των Αγγελων,
την Μητρα την Ηλιοσταλακτη, την μεγαλη σιωπηλη και καταδεκτικη Θεομανα.

Ο Γεροντας, εβλεπε το παιδι, και ταξιδευε πισω στον χρονο της δικης του νιοτης. Αναστεναξε.
Τραβουσε το κομποσχοινι, και ευχοταν να ηταν ολος ο κοσμος ενα παιδι, που προσευχοταν.

Τελειωσε η ακολουθια. Η διασωζουσα εν παντι καιρω, εκ των οδυνων και θλιψεων, Παρακληση και τα κομποσχοινια.

Καθισαν να φανε ενα κερασμα, εναν νερο να πιουν, να υγραθει το στεγνωμενο στομα.

Στεγνωνει ο ανθρωπος οταν κραζει τον Θεον, και τον αποζητα με τον ενδιαθετο λογο, με ολη την ορμη του,
με αυτο δηλαδη που του χαριστηκε αμα τη κατασκευη του, αυτο που τον ξεχωριζει απο την αλογη κτιση.

Και οταν στεγνωνει η ψυχη και το σωμα, οταν οι χυμοι της φυσης υποχωρουν,
και η γη της υπαρξεως ξεραινεται και σπαει, απο την αγωνια της επαφης με τον Επεκεινα του παντος Λογο,
τοτε ακαταληπτα ερχεται καταβαινουσα, η θεια δροσος, η αερμων, εκ των ορεων της Σιων,
απαλα και αθορυβα, ποτιζει και αρδευει την διψασμενη ανθρωπινη ολοτητα, την κανει να βλαστανει χαρη,
την ανακαινιζει μυστικα και την μετασχηματιζει στο καλλος το πρωτοκτιστο, και την Εικονα του Πλαστη.

Aναψαν κανα δυο κερια ακομα, για να βλεπουν και να κανουν το ταπεινο τους μαθημα.

Τα μεγαλα μαυρα ματια του παιδιου, φωτισαν το προσωπο του γεροντα πιο δυνατα απο τα κερια,
και το παιδικο αδολο στομα, που εσταζε ακομα λιγο γλυκο του κουταλιου, ρωτησε με πονο..

"Γεροντα, ξερεις, συνεχως με γυριζει σβουρα, με πονα και με στενευει μια σκεψη.

Γιατι το κακο να θριαμβευει στον κοσμο;
Γιατι το καλο ειναι τοσο αδυναμο και παντα πισωπατει;
Γιατι οι καλοι να ειναι τοσο λιγοι, και oλοενα μενουν στην ακρη, στο περιθωριο, και υποφερουν,
αυτοι δε που πραττουν το κακο και το υπηρετουν να ειναι στον αφρο και να εξουσιαζουν;

Πριν πουμε τα λογια, των Γραφων, πες μου σε παρακαλω ποια ειναι η αληθεια για ολα αυτα;"

Αναστεναξε ομοια με τον νοσταλγικο αναστεναγμο του Αδαμ,
του εξορισθεντος της Εδεμ, ο Γεροντας.

Ξανα και ξανα η ιδια ερωτηση, η ιδια θεοδικια, ανομη και αδικη, αυτη που συνεχως πληγωνει τον απαθη Θεο,
εκουσια εκ των ολιγοπιστων, ακουσια εκ των αγνοουντων, ομως προχειρη παντα στα χειλη ολων.

Ποσες και ποσες φορες την ειχε αντιμετωπισει στην πολυπειρη διακονια του ο Ιερομοναχος Πνευματικος,
μα παλι, ορθωνοταν απειλητικη και επιμενουσα, τοσο επικινδυνη ωστε να κλονισει ακομα και βραχο πιστεως.

Ακουσε υιε του Φωτος:

"Κλεισε τα φυσικα ματια αλλα και αυτα της διανοιας σου..

Σκεψου ενα χωριο. Σαν το δικο σου. Καλη ωρα, που κοιμαται τωρα.

Ενα χωριο με μια πλατεια, φωτα, και φασαρια, κοσμο που εχει μαζευτει, και εναν θιασο που εχει ερθει,
απο την πολη, με χρωματα και μουσικη, κοστουμια και σκηνικα εντυπωσιακα, και φανταχτερα.

Σπαει η ησυχια, η γαληνη και η τριβη της ημερας. Ολοι πανε να δουν την παρασταση.
Ολη η προσοχη, και η σκεψη, ειναι εγκλωβισμενες στην σαγηνη των δρωμενων αυτου του θιασου.

Κανενας δεν προσεχει τιποτα αλλο. Μονο αυτα που παιζονται και γινονται επι σκηνης.
Ποσο μεγαλα ταχα και σοβαρα αληθινα φαινονται. Ποσο εμπνευσμενα και λογικα. Σκετη σοφια και αληθεια.

Πληθος ειναι μπροστα απο την σκηνη, και εχει μεινει με δεος να κοιταζει, με κλεμμενη την ψυχη και το νου.
Νομιζει οτι ετσι ειναι ο κοσμος, οτι εκει πανω στην φθηνη ξυλινη εξεδρα ειναι η αληθεια της ζωης.

Ομως εγω θα σε παρω νοερα απο εκει,
θα σε παω πισω απο την σκηνη, και το στημενο δραμα,
με το φτηνο εισητηριο και το κακοψημενο καλαμποκι,
μικροκαλογερε μου, αδερφε μου ακριβε εν Χριστω,
και θα σε στειλω να δεις τι συμβαινει λιγο,
αφου τελειωσει η παρασταση, που μαγεψε τον αμοιρο κοσμο,
που παντα ψαχνει να μαγευτει και να πλανευθει, για να ψευτοζησει ταχα.

Πεφτει η αυλαια. Κανει να φυγει ο κοσμος.

Γρηγορα μαζεματα, αποτομες φωνες, τσακωμοι, καταρευση και αποδομηση του σκηνικου,
πεταγμα των φανταχτερων κοστουμιων σε μια βρωμικη σακκουλα, σβησιμο των λαμπερων φωτων,
και αποχωρηση αρον αρον, για αλλες πολιτειες και χωρια, και το υπολοιπο να ειναι μηδεν.

Επειτα παλι, σε μια στιγμη του χρονου, γυρνα η πλατεια του χωριου στην προτερη ειρηνη,
την ηρεμια, την γαληνη και την τριβη της. Πεφτει μια σιωπη που εξιλεωνει την υβρι.

Ολα οπως πριν. Και τι εμεινε; Τιποτα. ξαφνου ολα χαθηκαν και εσβησαν και εμεινε η ειρηνη μονη της.
Σε οσες ψυχες την ειχαν και πριν, τιποτα δεν αλλαξε, σε οσες αυτη ελειπε, απομακρυνθηκε ακομα πιο πολυ.

Ετσι και ειναι το κακο. Ενας ψευτικος και πλανωμενος θιασος. Αυτο να εχεις παντα κατα νου.

Δεν εχει αληθινη υποσταση δικη του, αλλα ψευτοζει με σοβαροφανη κοστουμια, δανεικα φωτα, μεσα σε χαρτινες σκηνες.

Δεν επευλογειται και αφηνει δυσωδια και αποφορα, στο περασμα του, και οσους δουλευουν σε αυτο τους πληρωνει
με θανατο και λησμονια στην αβυσσο της μοναξιας, αφηνοντας τους με την απορια για το πως χαθηκαν,
πανω εκει που νομιζαν οτι διαφεντευαν την ωρα και την στιγμη.

Γινεται και απογινεται το κακο.
Ενας σκοτεινος λεκες ειναι που θα ξεπλυθει απο την θεια φωτοχυσια την Ημερα Κυριου.

Ειναι φανταχτερο, τρομαζει και προκαλει δεος, εντυπωσιαζει και σκοτιζει τον νου,
θαρρεις και λες οτι εχει κυριαρχησει, οσο κρατει στην σκηνη,
αλλα πριν το καταλαβει κανεις χανεται, μαζευει τις ακαθαρσιες του, και φευγει οπως ηρθε,
και παντοτε δινει την θεση του στην ειρηνη της καρδιας,
που ειναι η ευρυχωρη πλατεια της αγκαλιας του Χριστου μας.

Και εμεις μικρο μου, ευοσμο ανθος του Θεου,
πρεπει να ειμαστε ομοιοι σαν την πλατεια του χωριου.

Δηλαδη ολοενα να πλαταινουμε,
να κανουμε μεγαλη και στρογγυλη την καρδια μας,
να τριβομαστε με την καθημερινη μας ζωη, εν ειρηνη, και εν ελπιδι,
να σκεπαζουμε τον αναγκεμενο αδελφο σαν τα πλατανια της,
να τον ποτιζουμε λογο Θεου, σαν τις κρηνες της,
να ξεκουραζουμε τον αποκαμωμενο σαν τα παγκακια της,
και οταν ερχεται το κακο να δωσει την παρασταση του,
εμεις ταπεινα να κανουμε υπομονη, να προσευχομαστε,
ωσπου να φυγει, και επειτα να ησυχαζουμε ξανα τις ψυχες
που ταραχτηκαν μεσα στην σκονη της ψευτιας του.."

Ανοιξαν τα ματια του παιδιου, και εσταξε ενα δακρυ στο λευκο του προσωπο.

Κοιταξε με το βλεμμα της αναπαυμενης ψυχης, τον λευκασμενο Πνευματικο οδηγο του, και του ειπε:

"Γεροντα εσυ, εχεις πολυ Θεο μεσα στην καρδια σου..
Στ'αληθεια, ποσο Θεο μπορει να χωρεσει ενας τοσο δα ανθρωπος;"

Συγκινημενος και θαυμαζων ο Γεροντας, απο την ενορατικη χαρη του παιδιου,
με την υπερ την χιονα λευκανθεισα, ψυχη του, απαντησε:

"Ο Ανθρωπος παιδι μου, ειναι ανακεφαλαιωση, του συμπαντος.

Μικρο κτισμα, με απειρες δυνατοτητες.
Εικονα του Θεου, που τεινει προς την ομοιοτητα μαζι Του.

Ενα ταπεινο βιβλιο αγραφο, που οι σελιδες του εαν εχει καλη προαιρεση,
και διαθεση για αγωνα, μπορει να γεμισει με την πυρινη γραφη του Λυτρωτη,
και να γινει αιωνια βιβλος σωτηριας και θεωσεως.

Εκει που τον χανεις και δεν τον λογαριαζεις, τον εξουδενωνεις και τον αναμετρας για τιποτα,
εκει σου γινεται αγιος, και μεγας, συμβασιλευς του Κυριου και των ανω δυναμεων.

Καποτε ρωτησαν εναν εγκλειστο ασκητη επι 30 και πλεον χρονια σε ενα σκοτεινο κελλι,
με μια μονο μικρη οπη στην θυρα, απο οπου του εριχναν το παξιμαδι και το νερο του.

Αδερφε, πες μας λογο, τι κανεις εκει τοσα και τοσα χρονια, τι πραττεις, τι καταλαβες, και τι φρονεις;

Και αυτος απαντησε, με παρρησια και αληθεια που σπαει και το πιο χοντρο κοκκαλο στην μεση.

"Συγκυβερνω μετα του Θεου, τον κοσμο! Αδελφοι. Αυτο κανω."

Kαι εμειναν αφωνοι, αλλα και πληρωτικα ωφελημενοι και αναπαυμενοι οι αδελφοι του.

Καταλαβες μικρε μου αλατισμενε αρχαγγελε;
Ετσι καταξιωνει ο Θεος τα μωρα και τα ασθενη του κοσμου.

Eτσι δοξαζει τους αντιδοξαζοντας Αυτον, αυτους που στεκονται στην γωνια,
στα περιθωρια, στο μηδεν κατα κοσμον, που ζουν λαθραια και λογιζονται ως μηδενικα,
που ζουν κατω απο την σκονη του επιπολαιου κοσμου, θαμμενοι για την εγωκεντρικη Ιστορια,
παραταυτα ομως την διοικουν ερημην της, οιακοστροφωντας την, επιδεξια ολο χαρη και επιδεξιοτητα,
προς την πανοικτιρμονα και απανεμη παραλια της ενθεου καταπαυσεως της.

Και ετσι καταισχυνει και εκμηδενιζει ως σκευη κεραμεως,
τους αλαζονες και ισχυρους της ημερας και των καιρων,
που νομιζουν καθε φορα, οτι τελειωσαν με τον Εσταυρωμενο,
οπως νομισαν οι σταυρωτες Του, στις επι γης ημερες Του.

Γιατι τοτε που τελειωναν ολα κατ'αυτους,
τοτε αρχιζαν κατα τον Θεον.."
"ἰδοὺ ἐγὼ μεθ᾿ ὑμῶν εἰμι πάσας τὰς ἡμέρας ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος. ᾿Αμήν."
pittask
Βασικός Αποστολέας
Βασικός Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 78
Εγγραφή: Τετ Νοέμ 30, 2011 6:32 pm
Τοποθεσία: Χαλκίδα

Re: Το Καλογερόπαιδο.

Δημοσίευση από pittask »

....... "Περιπλανώμενος θίασος" : εξαιρετική παρομοίωση!
aposal
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 24979
Εγγραφή: Παρ Απρ 13, 2007 5:00 am
Τοποθεσία: Απόστολος @ Άγιος Δημήτριος (Μπραχάμι)

Re: Το Καλογερόπαιδο.

Δημοσίευση από aposal »

Η μόνη έγκυρη κριτική είναι αυτή του Δημητρίου την οποία αναμένω εναγωνιωδώς!
Μελίζεται και διαμερίζεται ο Αμνός του Θεού, ο μελιζόμενος και μη διαιρούμενος, ο πάντοτε εσθιόμενος και μηδέποτε δαπανόμενος, αλλά τους μετέχοντας αγιάζων.
Άβαταρ μέλους
Dimitris39
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 5841
Εγγραφή: Κυρ Ιούλ 05, 2009 5:46 pm

Re: Το Καλογερόπαιδο.

Δημοσίευση από Dimitris39 »

Χειροτερο του προηγουμενου
αυτη τη φορα ειχε και αλατι μεσα
Κύριε,Θεέ μου,Νύμφιε της ψυχής μου, λυτρωτή μου.
Μνήσθητί μου εν τη βασιλεία σου

«Χαίροις μετά Θεόν ή Θεός, τα δευτερεία της Τριάδος ή έχουσα»

ἳνα ὦσιν ἓν, καθώς ἡμεῖς

Θεέ μου σ'αγαπώ
aposal
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 24979
Εγγραφή: Παρ Απρ 13, 2007 5:00 am
Τοποθεσία: Απόστολος @ Άγιος Δημήτριος (Μπραχάμι)

Re: Το Καλογερόπαιδο.

Δημοσίευση από aposal »

:mrgreen:
Μελίζεται και διαμερίζεται ο Αμνός του Θεού, ο μελιζόμενος και μη διαιρούμενος, ο πάντοτε εσθιόμενος και μηδέποτε δαπανόμενος, αλλά τους μετέχοντας αγιάζων.
Άβαταρ μέλους
Μ.Δ.Κ.
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 1312
Εγγραφή: Τετ Ιουν 16, 2010 8:55 am

Re: Το Καλογερόπαιδο.

Δημοσίευση από Μ.Δ.Κ. »

Dimitris39 έγραψε:αυτη τη φορα ειχε και αλατι μεσα

Θα έλεγα πολύ αλάτι.

Συμφωνώ λοιπόν. Το πολύ ΄΄πνευματικό΄΄ θέλει λίγο ( μαλλον πολύ) περιορισμό για να διαβάζεται πιό άνετα.

Ο Διονύσης μελλει να υποστεί ανηλεή κριτική και μάλιστα απο μη ειδήμονες στη λογοτεχνία, προσεύχεσθε για αυτόν.
Αληθές είναι το πραγματικό, και Αλήθεια ο ίδιος ο Κύριος, μόνο Αυτός μπορεί να μας ελευθερώσει.
Απάντηση

Επιστροφή στο “Πνευματικά Θέματα”