ΜΙΑ ΠΡΑΞΗ ΡΙΖΙΚΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ

[vasilisalt]

Από το βιβλίο "Προσευχή και Αγιότητα" (εκδ. Εν Πλώ), του Μητροπολίτη Anthony Bloom, (1914-2003), μία από τις σημαντικότερες φυσιογνωμίες της Ορθοδοξίας του 20ου αιώνα στον ευρωπαϊκό χώρο, αναδημοσιεύω ένα απόσπασμα, σαν Σκέψη της Ημέρας, από το κεφάλαιο "Σιωπή και Βάθος":

"Πρέπει να μάθουμε να κατεβαίνουμε στο βάθος του εαυτού μας, όταν είναι παρών ο διπλανός μας - οποιοσδήποτε κι αν είναι αυτός. Όχι ο ευσεβής, ο εύκολος, αυτός για τον οποίο άνετα θα λέγαμε "είναι μια εικόνα του Θεού!", αλλά ο δύσκολος, ο απαράδεκτος διπλανός, αυτός που αποτελεί μια προσβολή όλων όσων πιστεύουμε για τον Θεό και την ενδάρκωσή Του. Άν μάθουμε να κατεβαίνουμε στο βάθος του εαυτού μας όταν είναι παρών ο διπλανός, τότε θα συναντήσουμε στον τόπο που κανένα μέσο επικοινωνίας δεν θα μας επέτρεπε να φτάσουμε, διότι αποφεύγουμε να επικοινωνήσουμε στο επίπεδο των λέξεων, των χειρονομιών, των εξωτερικών σχέσεων - αλλά δεν έχουμε φτάσει ακόμα μέχρι εκεί, είμαστε πολύ μικροί, πολύ αδύναμοι, πολύ εύθρυπτοι.

Άν αναλάβουμε τον διπλανό μας με αυτό τον τρόπο, αν τον αποδεχτούμε εν σιωπή, κάνουμε μία αρχική πράξη ουσιώδους σημασίας: είναι μια πράξη δικαιοσύνης - όχι μια πράξη κοινωνικής δικαιοσύνης, η οποία είναι επιμεριστική και ισονομική, αλλά μιά επικίνδυνη πράξη δικαιοσύνης, που κατά πρώτο λόγο συνίσταται στην αποδοχή του διπλανού μας, όπως ακριβώς είναι, και στην αναγνώριση του δικαιώματός του να είναι όπως είναι, έστω κι αν ο τρόπος του σημαίνει τον θάνατο ή την καταστροφή μας. Είναι μια πράξη ριζικής δικαιοσύνης, σαν κι αυτήν που βλέπουμε στον Θεό, ο Οποίος αποδέχτηκε τον πεπτωκότα άνθρωπο αντί να τον απορρίψει και να τον καταστρέψει. Αποδέχτηκε τον άνθρωπο στο κατρακύλισμά του, μολονότι γνώριζε πως το κατρακύλισμά του θα σήμαινε την σταύρωση του Υιού του Θεού. Αυτή είναι η πράξη της χριστιανικής δικαιοσύνης - από αυτό το σημείο ξεκινά η δικαιοσύνη των χριστιανών και όχι από την ισόνομη ή την επιλεκτική διανομή του πνευματικού και υλικού πλούτου. Είναι η στιγμή που αφήνουμε τον άλλον άνθρωπο να είναι ο εαυτός του, οποιεσδήποτε κι αν είναι οι συνέπειες. Μόνο με αυτό το τίμημα μπορούμε να κοιτάξουμε και να δούμε στα χαρακτηριστικά του άλλου προσώπου μια ζωντανή και ένδοξη προβολή του προσώπου του Κυρίου."

http://www.filoftero.blogspot.gr/2013/1 ... st_26.html

[Μ.Δ.Κ.]

Χάος.

[vasilisalt]

Αυτός όμως είναι στην πραγματικότητα ο Χριστός...

[Captain Yiannis]

Αυτή ακριβώς θα πρέπει να είναι η βασική μας επιδίωξη , ...
προκειμένου να κάνουμε την υπέρβαση,
... που θα μας οδηγήσει τελικά στο κέντρο του κύκλου .... που βρίσκετε ο Θεός

[Μ.Δ.Κ.]

Ναι, όπως ο άγιος Διονύσιος δέχθηκε τον φονιά του ίδιου του αδελφού, και τον έκρυψε από τους διώκτες του, όπως ο άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ δεχόταν τους επισκέπτες του, ακόμα και αυτούς που βιαιοπράγησαν και τον λήστεψαν αφήνοντάς τον ημιθανή, όπως ο Πατήρ δέχθηκε τον Άσωτο, και όπως δέχτηκε ο Κύριος τη μετάνοια του συσταυρωθέντος ληστή.
Αφού μας έχει διαβεβαιώσει ότι « Πᾶν ὃ δίδωσί μοι ὁ πατήρ, πρὸς ἐμὲ ἥξει, καὶ τὸν ἐρχόμενον πρός με οὐ μὴ ἐκβάλω ἔξω»
Κατά Ιωάννην 6, 37
Αυτό νομίζω ότι είναι και το νόημα του θέματος.

Αλλά στο κείμενο υπάρχει η λέξη αποδέχομαι που έχει κάπως διαφορετικό νόημα από τη λέξη δέχομαι. Αποδέχεται ο Θεός τον άνθρωπο όπως είναι, ότι είναι,με μόνη την παραχώρηση του αυτεξουσίου δηλαδή της όποιας ελευθερίας; Αν δηλαδή δεχθώ κάποιον σημαίνει και ότι τον αποδέχομαι με ότι κουβαλάει;
Άραγε δέχεται και μάλιστα αποδέχεται ο Θεός την αμετανοησία και τον αμετανόητο; Ο άνθρωπος μπορεί μπροστά του να έχει τον όλεθρο, να ακολουθεί την καταστροφή, να αρέσκεται στην ατίμωση, να έχει σημαία την πλάνη και την απιστία, τον δέχεται σε όλες τις περιπτώσεις, και πολύ περισσότερο τον αποδέχεται όπως είναι;
Δεν το μαρτυρεί αυτό η πτώση των αγγέλων. «Διὰ τοῦτο δεῖ περισσοτέρως ἡμᾶς προσέχειν τοῖς ἀκουσθεῖσι, μή ποτε παραρρυῶμεν. 2 εἰ γὰρ ὁ δι' ἀγγέλων λαληθεὶς λόγος ἐγένετο βέβαιος, καὶ πᾶσα παράβασις καὶ παρακοὴ ἔλαβεν ἔνδικον μισθαποδοσίαν, 3 πῶς ἡμεῖς ἐκφευξόμεθα τηλικαύτης ἀμελήσαντες σωτηρίας;»
Προς Εβραίους επιστ. 2 , 1-2

Η ανομία των ανθρώπων πνίγηκε στα νερά την εποχή του Νώε, και στη φωτιά την εποχή των Σοδόμων και της Γομμόρας. Ο Γολιάθ είδε τα ραδίκια ανάποδα δια χειρός του Προφητάνακτος Δαυίδ, το ίδιο και ο Λιαίος με την ευχή του αγίου Δημητρίου του Μυροβλήτου, δια χειρός του κατοπινού μάρτυρος αγίου Νέστωρος. Το ίδιο δρόμο ακολούθησε ο Ιουλιανός ο παραβάτης δια χειρός αγίου Μερκουρίου, λέει η παράδοση, με την ευχή της Υπεραγίας Θεοτόκου.
Ο Θεός τιμώρησε με ακαριαίο θάνατο τους δύο υιούς του Ααρών όταν απέδωσαν αντικανονική θυσία παρά τα διατεγμένα, ενώ ό Μωυσής διέταξε τους Λευίτες να σύρουν το ξίφος και να μην λυπηθούν αδελφούς συγγενείς και φίλους, μετά την μεγάλη ανομία της προσκύνησης του χρυσού μόσχου παρα τω Σινά, εκείνη την ημέρα μόνο, θανατώθηκαν τρείς χιλιάδες από τον λαό του Θεού.

Η γή κατάπιε τους γιούς του Κορρέ όταν στάθηκαν με την συγγένειά τους μπροστά στις σκηνές τους έναντι του Μωυσέως…..
Αποδεκτός έγινε από Τον Κύριο ο άλλος εκ των συσταυρωθέντων ληστών που λοιδορούσε Αυτόν;
῞Ωστε, ἀγαπητοί μου, καθὼς πάντοτε ὑπηκούσατε, μὴ ὡς ἐν τῇ παρουσίᾳ μου μόνον, ἀλλὰ νῦν πολλῷ μᾶλλον ἐν τῇ ἀπουσίᾳ μου, μετὰ φόβου καὶ τρόμου τὴν ἑαυτῶν σωτηρίαν κατεργάζεσθε·

Φιλιππισίους επιστ. 2 ,12

Η Εκκλησία αποδέχεται χωρίς όρους την αίρεση και τον αιρετικό;
Ποια είναι λοιπόν τα όρια της αποδοχής; Και ποια τα χρονικά όρια της κάθε ‘’αποδοχής’’; Υπάρχει καν ‘’αποδοχή’’; Νομίζω αποδοχή του κακού δεν υπάρχει, είτε φορέας του είναι άνθρωπος είτε άγγελος.

[filotas]

Δικαιοσύνη είναι να αγαπάς τον αμαρτωλό και να αγωνίζεσαι κατά δύναμιν για τη σωτηρία του, χωρίς όμως να αποδέχεσαι την αμαρτία. Το ίδιο ισχύει και για τους αιρετικούς και την αίρεση.

Για τον Χριστό ισχύει το: "ότι ου θελήσει θέλω τον θάνατον του αμαρτωλού ως το επιστρέψαι και ζην αυτόν. ου γαρ βούλει, Δέσποτα, το πλάσμα των σων απολέσθαι χειρών, ουδέ ευδοκείς επ' απωλεία ανθρώπων, αλλά θέλεις πάντας σωθήναι και εις επίγνωσιν αληθείας ελθείν." (Ευχή Μεγ. Βασιλείου, Ακολουθία Θείας Μεταλήψεως)

Αυτό πρέπει να κάνουμε κι εμείς σαν γνήσια παιδιά Του.

[dionysisgr]

Δικαιοσυνη του Θεου, ειναι να αφησεις τον αλλον, να πει τον λογισμο του,
εστω και εαν αυτο σου κοστισει την ιδια την ζωη σου.

Να τον συγ-χωρησεις, ωστε να βρειτε τοπο μαζι στην Ζωοποιο Αγαπη του Θεου.
Εφοσον εκτοπιζουμε τον αλλον, ο χωρος στενευει, για ολους και μενουμε εκτος Βασιλειας.

Αυτο εκανε Πρωτος ο Χριστος, και δια του παραδειγματος Του,
και οι αγιοι, απο τους Αποστολους Του, εως τον πλεον αφανη λαϊκο της διπλανης πορτας,
που πλεον βασιλευουν μαζι Του, εις τον Αιωνα. Δικαιοι εις τον αιωνα ζωσιν.

Στο μετρο που θα το πραξουμε, θα δικαιωθουμε και εμεις, με την Δικαιοσυνη του Θεου.

Αυτο θελει να πει το μεγαλο αυτο πνευματικο αναστημα, ο αειμνηστος Μητροπολιτης Αντωνιος,
με τους γεματους χαρη και σοφια λογους του, που εχουν φτασει εως εμας μεσω των βιβλιων.