Δαμασκός.

Γενικά Πνευματικά Θέματα

Συντονιστές: konstantinoupolitis, Συντονιστές

Απάντηση
Άβαταρ μέλους
dionysisgr
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 4278
Εγγραφή: Τρί Φεβ 12, 2008 6:00 am
Τοποθεσία: Νικαια

Δαμασκός.

Δημοσίευση από dionysisgr »

Οι ωρες στεγνες, καταξερες, ολο και μαζευαν.
Μικρος, συρτος, ανιερος χορος των ιερειων του θανατου,
αφηνε η μικροτερη, σκυταλη στην μεγαλυτερη, ως μαυρη κληρονομια,
το φρικτο δικαιωμα να αρθει το προσωπο του, εκ γης,
και να ανεβει ελευθερος πλεον, εως τριτου και παραπανω ουρανου,
οπως ποθησε και προειδε, η αγια καρδια του.

Μα ο Θεος παντα, και απο το εσχατο κακο,
θα βγαλει με μαστορια υπερλογη,
λαξευμενο απο την χαρη Του,
το μειζον αγαθο.

Συμμαχουσαν λοιπον οι ωρες, με το σκοταδι,
και εκει βαθια μεσα στην ειρκτη, εδιναν τον υστατο χαμενο αγωνα,
να καμψουν το φρονημα του ανθρωπου, που διδαξε σε ολο τον κοσμο,
τι εστι φρονημα και ελπιδα, τι εστι αγωνας εναντιον του κακου και του αδικου.

Πως φυλακιζεις σε λιγα μετρα γης, με σιδερο και φρουρους, ενα πνευμα που διατρεχει ολη την Οικουμενη,
απ'ακρη σ'ακρη και Ευαγγελιζει τον κοσμο, για να αποκτησει νοημα, και να ζησει αυτο που επρεπε να Eιναι;

Δεν το χωρα ο νους, και η λογικη κουρνιαζει ανημπορη να κατανοησει.
Ομως μας εχει δοθει η λυση, οπως δοθηκε στον Παυλο: "Η γαρ δυναμις μου, εν ασθενεια τελειουται."

Η αποφαση της εξουσιας ειχε παρθει.
Εξουσια. Ανθρωπινη.Πεπερασμενη και παντα αυτοκαταστροφικη.
Ομοια με ταφο προ πολλου ανεωγμενο,
που προσμενει τον "ενδοξο" και "ισχυρο" ενοικο του για να του την αναιρεσει διαπαντος.

Ειχε ασκηθει αμετακλητα το jusvitaenecisque, του Καισαρα, απολυτη εξουσια εναντι καθε υπηκοου της Pax Romana,
"δικαιωμα" ζωης και θανατου, που καθε ταλαιπωρος ανθρωπισκος, φορτωμενος προσκαιρες δαφνες θεωρει οτι κατεχει,
αντιποιωντας το θελημα του Δημιουργου, πλην ομως, σκαβοντας τον λακκο του, επιδεξια, για την Εσχατη Ημερα της Κρισεως.

Αναθυμηθηκε τα παντα.

Εκεινο το Φως.
Εκεινη την αχρονη φωνη, την συστατικη της υπαρξεως. Την Φωνη που σε φερνει στο Ειναι.
Εκεινο το ζεστο, θερμουργο, παρακλητικο, αειζωο, βλεμμα το αορατο, του Πατερα των παντων.
Εκεινο το αρρητο θερμο αγκαλιασμα, που: παντας ανθρωπους θελει σωθηναι, και εις επιγνωσιν αληθειας ελθειν..

Δαμασκος..

Η μεγαλυτερη μεταστροφη ολων των αιωνων.
Το μεγαλυτερο πνευμα, ηρθε και ελαμψε οπως οι πρωτοι νηπιοι ουρανοι.
Απο την θλιβερη πορεια για την σφαγη των Χριστιανων, στην τρισενδοξη πορεια, των οπου γης νεων Εκκλησιων.

Αγωνες, ναυαγια, φυλακες,
διωγμοι, εμπαιγμοι, μαστιγωσεις, ειρωνιες,
προδοσιες, απογοητευσεις, θλιψεις, μικροτητες,
δοξα, θεωση, Χαρη,
Αγαπη, Πιστη, Ελπιδα,
χαρισμα, αγκαλια, διδαγματα,
παρακαταθηκες, μυριαδες τεκνα Φωτος.

Πως τα εζησες ολα αυτα Παυλε σε μια ζωη;
Θελει καθε θνητος οσο καλη προαιρεση και εαν εχει,
οσο θαρρος και αποθεματα, οσο φιλοτιμο και ζηλο,
ακαταμετρητες ζωες, μονο για να τα ψηλαφησει,
ουτε καν να προλαβει να τα ζησει.

Ειναι γιατι ειχες κερδιζει την Ζωη,
που δινει ζωη, και ζωοποιει τα παντα.
Τον Δεσποτη Χριστο.

Ηρθες, αγωνιστηκες, δικαιωθηκες, μαρτυρησες, και μας αφησες τον παγχρυσο λογο σου, που θεραπευει τις πληγες μας.

Και αν ακομα διαβασεις, μια μονο Επιστολη του Παυλου,
νομιζεις οτι ολα κριθηκαν, και οτι εισαι στην Βασιλεια των Ουρανων ηδη..
Εκει μεσα στο δωματιακι σου, μεσα στην μιζερια σου,
οταν ολα γυρω καταρρεουν, κερδιζονται και χανονται,
εκει γευεσαι, ολοφρεσκη Παυλεια ευωδια, Παραδεισου.

Αυτος ειναι ο Παυλος..

Και ποιοι ειμαστε εμεις, που αποτελουμε πληρωμα της Εκκλησιας που ιδρυσε με τον αγωνα του,
ως ζωντανες παρακαταθηκες και μαρτυριες Χριστου και Αυτου Εσταυρωμενου;

Ας αναρωτηθουμε..

Θυμηθηκε παλι, μια στιγμη, εκεινες τις συγκρουσεις στα Ιεροσολυμα με τον Πετρο. Τον ετερο πρωτοκορυφαιο.
Την πετρα της Πιστεως. Την ορμη του ποταμου. Την καρδια που μετρησε την γη. Το αιωνιο παιδι του Χριστου.

Παραδοση και Πιστη, Αποκαλυψη και Βασιλεια, ολα θα εμπαιναν σε νεους ασκους, και οι δυο στυλοι της Εκκλησιας,
θα τελειωναν την μεγαλη διαφωνια, με μια ακομα μεγαλυτερη αγκαλια, και γιαυτο ακριβως ειναι οι Πρωτοκορυφαιοι.

Για το χατηρι της Αληθειας και της Αγαπης,
μηδενισαν τον εαυτο τους,
και θεμελιωσαν την Εκκλησια,
σε γερα υποστυλωματα.

Θυμηθηκε αυτους που τον προδωσαν, και αντιστρατευτηκαν το εργο του.
Ας ειναι, να ειναι ευλογημενοι και συγχωρεμενοι ειπε..

Επτα χρονια στην Συρια, εζησε και ειδε οσα δεν περιγραφονται,
οσα περιμενουν, αυτους που θα σηκωσουν τον Σταυρο τους,
ακολουθωντας τα ματωμενα βηματα του Εσφαγμενου Αρνιου,
του Αμνου του Θεου, του Χριστου και Σωτηρα μας.

Ολα γυριζαν μεσα στο νου του.
Εβρισκαν τον τοπο και την αναπαυση τους.
Μεσα στον θεωμενο, υποπτερο, αεικινητο, αγγελικο, νου του.

Μικρος το δεμας.
Κοντος φαλακρος, ασημαντος κατα κοσμον,
ασημος, ανισχυρος, φτωχος και κυνηγμενος.
Μεγας δοξασμενος,
σ'ολα τα περατα του κοσμου, φερουν το ονομα του,
και οικοδομουν Βασιλικες και Μοναστηρια στην μνημη του,
αιωνες τωρα.

Θυμηθηκε εκεινα τα πρωϊνα στην πολη του φωτος την αγερωχη και σοφη Αθηνα.
Οταν αφησε τις στοες της φιλοσοφιας και της ανθρωπινης λογικης επαρσης,
να μενουν ενεες, και να αναβαλλουν ειρωνικα την ακροαση,
της Αιωνιας Αληθειας της Ενυποστατης Σοφιας και τον Λογο του Θεου,
που θα αναστησει εν τη Εσχατη Ημερα καθε πλασμα που ηρθε στην υπαρξη,
και πεθανε μεσα στον πονο και την αδικια, μεσα στην αγωνια και την απογνωση.

Ποτε η σοφια δεν μπορεσε με ολα της τα αναστηματα,
να δωσει λυση στην αρχαια απογνωση του ανθρωπου.
Και μπορεσε ο Παυλος, με λιγους μολις θεοπνευστους λογους του,
να διαλυσει μια για παντα το αινιγμα της φαυλης κυκλικης ιστοριας και του θανατου.

Ηρθε η ωρα, τον πηραν να τον πανε να μαρτυρησει.
Κρατησε την ανασα του ο ουρανος, και τα συμπαντα, δακρυσαν.
Εχουν και αυτα θαρρεις, τα αψυχα φιλοτιμο, οταν το χανουν οι εμψυχοι ανθρωποι.

Η αγια, σεπτη, ουρανοδρομος, κεφαλη επεσε στο χωμα.
Το αιμα κυλησε και εγινε θεμελιο ασαλευτο εις τον αιωνα.

Ποσα σου χρωσταει ο κοσμος Παυλε.
Ποσα σου οφειλει η Εκκλησια.
Ποσα πρεπει αλλα δεν κανουμε για να σε δικαιωσουμε...

Οδηγησε μας Παυλε στους Καλους Λιμενες, οπως ξερεις εσυ με την ευχη σου.
Οπως κατεπαυσες μετα την φουρτουνα τοτε, στην αγονη Νοτια κρητη.

Ποιος ασθενει και δεν ασθενεις;
Ποιος σκανδαλιζεται και δεν αναλαμβανεις την ευθυνη εσυ, χωρις να φταις;
Ποιος αποκαμει, και δεν τον συνδραμεις, να τον ανορθωσεις και να γινεις συνοδοιπορος του;
Ποιος δεν θα ακουμπησει την ελπιδα του στα αγια χερακια σου,
και δεν θα την πας ευθεως με παρρησια στον Χριστο,
να την δυναμωσει και να την αυγατισει οπως τους αρτους και τους ιχθυες;

Φουρτουνιασε η ζωη μας Παυλε.
Βοηθησε μας, διδαξε μας, με τις ηρωϊκες πορειες σου,
με τα γυμνα και πληγιασμενα ποδια σου,
πως να πορευθουμε μεσα στην αχλυ της ερημου των παθων και της απελπισιας μας.

Πες μας, πως να βρουμε την προσωπικη μας Δαμασκο..

Ευχου Αποστολε των Εθνων,
Μεγιστε, Πρωτοκορυφαιε ανθρωπε του Θεου,
Σκευος εκλογης, ακαματη ανασα Αγαπης και Στοργης.

Θελω πολλα να σου γραψω, ενω το αξιζεις,
αλλα ξερεις, αλλο δεν μου αξιζει εμενα.

Σταματω εδω,
και με απολυτη συντριβη γιαυτο που ειμαι,
εν συγκρισει με εσενα,
αφηνω μονο να μιλησει ο λογος σου...

Εάν ταις γλώσσαις των ανθρώπων λαλώ και των αγγέλων,
αγάπην δε μη έχω, γέγονα χαλκός ηχών ή κύμβαλον αλαλάζον.

Και εάν έχω προφητείαν και ειδώ τα μυστήρια πάντα και πάσαν την γνώσιν,
και εάν έχω πάσαν την πίστιν, ώστε όρη μεθιστάνειν, αγάπην δε μη έχω, ουδέν ειμί.

Και εάν ψωμίσω πάντα τα υπάρχοντα μου,
και εάν παραδώ το σώμα μου ίνα καυθήσομαι,
αγάπην δε μη έχω, ουδέν ωφελούμαι.

Η αγάπη μακροθυμεί, χρηστεύεται, η αγάπη ου ζηλοί,
η αγάπη ου περπερεύεται, ου φυσιούται, ουκ ασχημονεί,
ου ζητεί τα εαυτής, ου παροξύνεται, ου λογίζεται το κακόν,
ου χαίρει επί τη αδικία, συγχαίρει δε τη αληθεία,
πάντα στέγει, πάντα πιστεύει, πάντα ελπίζει, πάντα υπομένει.

Η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει.

Είτε δε προφητείαι, καταργηθήσονται,
είτε γλώσσαι παύσονται,
είτε γνώσις καταργηθήσεται.
Εκ μέρους δε γινώσκομεν και εκ μέρους προφητεύομεν όταν δε έλθη το τέλειον,
τότε το εκ μέρους καταργηθήσεται.
Ότε ήμην νήπιος, ως νήπιος έλάλουν, ως νήπιος εφρόνουν,
ως νήπιος ελογιζόμην ότε δε γέγονα ανήρ,
κατήργηκα τα του νηπίου.
Βλέπομεν γαρ άρτι δι’ εσόπτρου εν αινίγματι,
τότε δε πρόσωπον προς πρόσωπον άρτι γινώσκω εκ μέρους,
τότε δε επιγνώσομαι καθώς και επεγνώσθην.

Νυνί δε μένει πίστις, έλπίς, αγάπη,
τα τρία ταύτα μείζων δε τούτων η αγάπη...


Χαιρε Παυλε Ενδοξε και Πρωτοκορυφαιε Αποστολε των Εθνων.
"ἰδοὺ ἐγὼ μεθ᾿ ὑμῶν εἰμι πάσας τὰς ἡμέρας ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος. ᾿Αμήν."
Απάντηση

Επιστροφή στο “Πνευματικά Θέματα”