Παρακλητικός κανών στην Αγία Αικατερίνα την Πάνσοφο

[efthumhs]

ΚΑΝΩΝ ΠΑΡΑΚΛΗΤΙΚΟΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΑΓΙΑΝ ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΡΑ
ΚΑΙ ΠΑΝΣΟΦΟΝ ΝΥΜΦΗΝ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΑΝ


Ευλογήσαντος του Ιερέως αρχόμεθα του ψαλμού
Ψαλμός ΡΜΒ`. 142.
Κύριε, εισάκουσον της προσευχής μου, ενώτισαι την δέησίν
μου εν τη αληθεία σου, εισάκουσόν μου εν τη δικαιοσύνη σου.
Και μη εισέλθης εις κρίσιν μετά του δούλου σου, ότι ου
δικαιωθήσεται ενώπιόν σου πας ζων. Ότι κατεδίωξεν ο εχθρός
την ψυχήν μου, εταπείνωσεν εις γην την ζωήν μου. Εκάθισέ με
εν σκοτεινοίς, ως νεκρούς αιώνος, και ηκηδίασεν επ` εμέ το
πνεύμά μου, εν εμοί εταράχθη η καρδία μου. Εμνήσθην ημερών
αρχαίων, εμελέτησα εν πάσι τοις έργοις σου, εν ποιήμασι των
χειρών σου εμελέτων. Διεπέτασα προς σε τας χείρας μου, η
ψυχή μου ως γη άνυδρός σοι. Ταχύ εισάκουσόν μου, Κύριε,
εξέλιπε το πνεύμά μου. Μη αποστρέψης το πρόσωπόν σου απ`
εμού, και ομοιωθήσομαι τοις καταβαίνουσιν εις λάκκον.
Ακουστόν ποίησόν μοι το πρω`ί το έλεός σου, ότι επί σοί
ήλπισα. Γνώρισόν μοι, Κύριε, οδόν, εν η πορεύσομαι, ότι προς
σε ήρα την ψυχήν μου. Εξελού με εκ των εχθρών μου, Κύριε,
προς σε κατέφυγον. Δίδαξόν με του ποιείν το θέλημά σου, ότι
συ ει ο Θεός μου. Το Πνεύμα σου το αγαθόν οδηγήσει με εν γη
ευθεία. Ένεκεν του ονόματός σου, Κύριε, ζήσεις με. Εν τη
δικαιοσύνη σου εξάξεις εκ θλίψεως την ψυχήν μου, και εν τω
ελέει σου εξολοθρεύσεις τους εχθρούς μου. Και απολείς πάντας
τους θλίβοντας την ψυχήν μου, ότι εγώ δούλος σου ειμί.

Ευθύς εις ήχον δ’.
Θεός Κύριος και επέφανεν ημίν, ευλογημένος ο ερχόμενος εν
ονόματι Κυρίου. (τετράκις).

Είτα το Τροπάριον. Ήχος δ’.

Ο Υψωθείς εν τω Σταυρώ.
Τη πολυσόφω και κλυτή Αθληφόρω, Αικατερίνη τη του
Κτίσαντος νύμφη, προσέλθωμεν οι πάσχοντες βοώντες εκ
ψυχής. Μάρτυς αξιάγαστε, εξελού τους σους δούλους, της
παρούσης θλίψεως, και μελλούσης ανάγκης. Συ γαρ μεγίστην
έχεις προς Χριστόν, και παρρησίαν, σεμνή και οικείωσιν.

Θεοτοκίον.
Ου σιωπήσωμεν ποτέ Θεοτόκε, τας δυναστείας σου λαλείν
οι ανάξιοι. Ειμή γαρ συ προ’ί’στασο πρεσβέύουσα, τις ημάς
ερρύσατο εκ τοσούτων κινδύνων; Τις δε διεφύλαξεν έως νυν
ελευθέρους; Ουκ αποστώμεν Δέσποινα εκ σου, σους γαρ
δούλους σώζεις αεί εκ παντοίων δεινών.

Είτα τον Ν’ Ψαλμόν.
Ελέησόν με ο Θεός κατά το μέγα έλεός σου, και κατά το
πλήθος των οικτιρμών σου εξάλειψον το ανόμημά μου. Επί
πλείον πλύνον με από της ανομίας μου, και από της αμαρτίας
μου καθάρισόν με. Ότι την ανομίαν μου εγώ γινώσκω, και η
αμαρτία μου ενώπιόν μου εστί δια παντός. Σοι μόνω ήμαρτον,
και το πονηρόν ενώπιόν σου εποίησα, όπως αν δικαιωθής εν
τοις λόγοις σου, και νικήσης εν τω κρίνεσθαί σε. Ιδού γαρ εν
ανομίαις συνελήφθην, και εν αμαρτίαις εκίσσησέ με η μήτηρ
μου. Ιδού γαρ αλήθειαν ηγάπησας, τα άδηλα και τα κρύφια της
σοφίας σου εδήλωσάς μοι. Ραντιείς με υσσώπω και
καθαρισθήσομαι, πλυνείς με, και υπέρ χιόνα λευκανθήσομαι.
Ακουτιείς μοι αγαλλίασιν και ευφροσύνην, αγαλλιάσονται οστέα
τεταπεινωμένα. Απόστρεψον το πρόσωπόν σου από των
αμαρτιών μου, και πάσας τας ανομίας μου εξάλειψον. Καρδίαν
καθαράν κτίσον εν εμοί, ο Θεός, και πνεύμα ευθές εγκαίνισον εν
τοις εγκάτοις μου. Μη απορρίψης με από του προσώπου σου,
και το πνεύμα σου το Άγιον μη αντανέλης απ’ εμού. Απόδος
μοι την αγαλλίασιν του σωτηρίου σου, και Πνεύματι ηγεμονικώ
στήριξόν με. Διδάξω ανόμους τας οδούς σου, και ασεβείς επί σε
επιστρέψουσι. Ρύσαι με εξ αιμάτων ο Θεός, ο Θεός της
σωτηρίας μου, αγαλλιάσεται η γλώσσα μου την δικαιοσύνην
σου. Κύριε, τα χείλη μου ανοίξεις, και το στόμα μου αναγγελεί
την αίνεσίν σου. Ότι, ει ηθέλησας θυσίαν έδωκα αν,
ολοκαυτώματα ουκ ευδοκήσεις. Θυσία τω Θεώ πνεύμα
συντετριμμένον, καρδίαν συντετριμμένην, και τεταπεινωμένην ο
Θεός ουκ εξουδενώσει. Αγάθυνον, Κύριε, εν τη ευδοκία σου την
Σιών και οικοδομηθήτω τα τείχη Ιερουσαλήμ. Τότε ευδοκήσεις
θυσίαν δικαιοσύνης, αναφοράν και ολοκαυτώματα. Τότε
ανοίσουσιν επί το θυσιαστήριόν σου μόσχους.

Είτα αρχόμεθα του κανόνος.
Αικατερίνης σωθείημεν πρεσβείαις. Αμήν.

Ωδή α’. Ήχος πλ. δ’. Υγράν διοδεύσας.
Ακήρατε νύμφη του Ιησού, πρόσχες ουρανόθεν, και ενώτισαι
τας φωνάς, των πίστει θερμή σοι προσιόντων, Αικατερίνα και
δος τα αιτήματα.

Ιλέω σου όμματι ευμενώς, ίδε καλλιμάρτυς, της ψυχής μου
την συντριβήν, και όρεξον χείρα βοηθείας, Αικατερίνα τω σοι
ατενίζοντι.

Κενώσας οργίλως ο δυσμενής , τη ψυχή μου Κόρη, την
πικρίαν των ηδονών, νεκρόν με κατέστησεν αθλίως, αλλ’
ενιστάσα συ Μάρτυς με ζώωσον.

Θεοτοκίον.
Αγνείας ταμείον θεοειδές, και δικαιοσύνης, πρυτανείον
φωτολαμπές, Αγνή θεοχώρητε Παρθένε, αγίασόν μου και σώμα
και έννοιαν.

Ωδή γ’. Συ ει το στερέωμα.
Τείχος οχυρώτατον, Αικατερίνα πανθαύμαστε, γενού ημίν,
τοις προσδεχομένοις, την θερμήν σου αντίληψιν.

Έξαρον την θλίψιν μου, και την πικρίαν των πόνων μου, εις
αληθή, χαρμονήν μετάθες, και γλυκείαν ανάψυξιν.

Ρώσιν πολυπόθητον, τοις ασθενέσι χορήγησον, νύμφη
Χριστού, και τοις τεθλιμμένοις, την τερπνήν αγαλλίασιν.
Θεοτοκίον.

Ίασιν και λύτρωσιν, ευλογημένη Πανάμωμε, δίδου ημίν, τοις
υμνολογούσι, της σης δόξης το μέγεθος.

Διάσωσον Παρθενομάρτυς του ψόγου Αικατερίνα, εκ
ποικίλων αρρωστημάτων και θλίψεων, τους εξαιτούντας την
θείαν σου προστασίαν.

Επίβλεψον εν ευμενεία Πανύμνητε Θεοτόκε, επί την εμήν
χαλεπήν του σώματος κάκωσιν, και ίασαι της ψυχής μου το
άλγος.

Είτα μνημονεύει ο Ιερεύς, δι’ ους η παράκλησις γίνεται, και ψάλλομεν το,
Κύριε ελέησον, ιε’.

Ο Ιερεύς. Ότι ελεήμων. Και ευθύς λέγομεν.

Κάθισμα. Ήχος β’. Τα άνω ζητών.
Παρθένε σοφή, και Αθληφόρε ένδοξε, και νύμφη Χριστού,
Αικατερίνα πάνσεμνε, κακών την απολύτρωσιν, και παντοίων
πταισμάτων την άφεσιν, και τον σον νυμφίον δυσώπει
παρασχείν, τοις πόθω γεραίρουσι τους άθλους σου.

Ωδή δ’. Εισακήκοα Κύριε.
Νοσημάτων απάλλαξον, και οδυνηρών συντριμμάτων
ανόρθωσον, τους προστρέχοντας τη σκέπη σου, ω Κατερίνα
πολυδόξαστε.

Η πρεσβεία σου γένοιτο, δρόσος θυμηδίας και
παρακλήσεως, τοις παλαίουσιν εν θλίψεσι, και εταζομένοις
δεινοίς μάστιξοι.

Σεσωσμένους προσάγαγε, τω τερπνώ νυμφίω σου
Καλλιπάρθενε, τους εκ χώρας παραβάσεων, τεταπεινωμένους
επανήκοντας.

Στεναγμοίς τε και δάκρυσιν, επικαμπτομένη τοις των
προσφύγων σου, τας οδύνας τούτων κούφισον, ω Αικατερίνα τη
ση χάριτι.

Θεοτοκίον.
Ωραιώθης κυήσασα, τον ωραίον κάλλει Χριστόν, Πανάμωμε,
ου καμού τοις ωραιότησι, θέλξον πανολβίως την διάνοιαν.

Ωδή ε’. Φώτισον ημάς.
Θραύσον την ισχύν του δολίου πολεμήτορος, του
επιτιθεμένου καθ’ ημών, μανικώς Αικατερίνα καλλιπάρθενε.

Έκχεον ημίν, πρεσβειών σου την χρηστότητα, και υγίασον
ημάς ολοτελώς, τους κατ’ άμφω ασθενούντας σεμνοπάρθενε.

Ίδοιμι σεμνή, εν καιρώ των περιστάσεων, την θερμήν σου
και ταχείαν αρωγήν, μεταβάλλουσαν των πόνων την τραχύτητα.

Θεοτοκίον.
Η τον αγαθόν, σωματώσασα δι’ έλεος, την αθλίαν μου
οικτείρησον ψυχήν, και αγάθυνον αυτήν θεοχαρίτωτε.

Ωδή στ’. Ιλάσθητι μοι Σωτήρ.
Μαρτύρων περιφανές, ως αληθώς σεμνολόγημα, Αικατερίνα
σοφή, ημάς καθοδήγησον, προς τρίβον σωτήριον, θείων
μαρτυρίων, του λαμπρώς σε μεγαλύναντος.

Εκ πλήθους αμαρτιών, εις πλήθος θλίψεων έφθασα και
καταιγίδες κακών, νυν περιδονούσι με, αλλά συ προφθάσασα, ω
Μεγαλομάρτυς, της ορμής με λύτρωσαι.

Νεκρώσασα αληθώς, ταις ζωηφόροις πρεσβείαις σου,
σαρκός μου τας εκτροπάς, την ψυχήν μου ζώωσον, και ταύτην
καρδίωσον, προς ζωής αρίστης, αναβάσεις μεγαλώνυμε.

Θεοτοκίον.
Ποικίλοις περισπασμοίς, και πειρασμοίς περιπέπτωκα, του
ψεύδους τας απαρχάς, ο τάλας δρεπόμενος, αλλ’ ω Αειπάρθενε,
συ επάκουσόν μου, και ειρήνευσον τον βίον μου.

Διάσωσον Παρθενομάρτυς του ψόγου Αικατερίνα, εκ
ποικίλων αρρωστημάτων και θλίψεων, τους εκζητούντας την
θείαν σου προστασίαν.

Άχραντε, η δια λόγου τον Λόγον ανερμηνεύτως, επ’ εσχάτων
των ημερών τεκούσα δυσώπησον, ως έχουσα μητρικήν
παρρησίαν.

Ο Ιερεύς μνημονεύει ως δεδήλωται. Και μετά την εκφώνησιν ψάλλεται.

Κοντάκιον. Ήχος β’. Ευσπλαχνίας υπάρχουσα.
Ευσπλαχνία χρωμένη ω σεμνή, ευμενώς τας ικεσίας ημών
ενωτίζου, όρεξον ημίν την σην αντίληψιν, βλύσον των χαρίτων
σου τα ρεύματα, τοις σοι καταφεύγουσιν, εκ πόθου εκάστοτε,
Αικατερίνα Μαρτύρων αγαλλίαμα.

Προκείμενον.
Υπομένων υπέμεινα τον Κύριον, και προσέσχε μοι, και
εισήκουσε της δεήσεώς μου.

Στίχος: Και έστησεν επί πέτραν τους πόδας μου, και κατηύθυνε τα
διαβήματά μου.

Ευαγγέλιον. Εκ του κατά Μάρκον. (Ε’. 4-34).
Τω καιρώ εκείνω ηκολούθει τω Ιησού όχλος πολύς, και
συνέθλιβον αυτόν. Και γυνή τις, ούσα εν ρύσει αίματος έτη
δώδεκα, και πολλά παθούσα υπό πολλών ιατρών, και
δαπανήσασα τα παρ` εαυτής πάντα, και μηδέν ωφεληθείσα,
αλλά μάλλον εις το χείρον ελθούσα, ακούσασα περί του Ιησού,
ελθούσα εν τω όχλω όπισθεν, ήψατο του ιματίου αυτού, έλεγε
γαρ. Ότι, καν των ιματίων αυτού άψωμαι, σωθήσομαι. Και
ευθέως εξηράνθη η πηγή του αίματος αυτής, και έγνω τω
σώματι ότι ίαται από της μάστιγος. Και ευθέως ο Ιησούς
επιγνούς εν εαυτώ την εξ αυτού δύναμιν εξελθούσαν,
επιστραφείς εν τω όχλω έλεγε: Τις μου ήψατο των ιματίων; Και
έλεγον αυτώ οι μαθηταί αυτού. Βλέπεις τον όχλον συνθλίβοντά
σε, και λέγεις, τις μου ήψατο; Και περιεβλέπετο ιδείν την τούτο
ποιήσασαν. Η δε γυνή, φοβηθείσα και τρέμουσα, ειδυία ό
γέγονεν επ` αυτή, ήλθε, και προσέπεσεν αυτώ, και είπεν αυτώ
πάσαν την αλήθειαν. Ο δε είπεν αυτή. Θύγατερ, η πίστις σου
σέσωκέ σε, ύπαγε εις ειρήνην, και ίσθι υγιής από της μάστιγός
σου.

Δόξα.
Ταις της Αθληφόρου…

Και νυν.
Ταις της Θεοτόκου…

Προσόμοιον.

Ήχος πλ. β`. Όλην αποθέμενοι…
Στίχος. Ελέησόν με ο Θεός…
Μάρτυς καλλιπάρθενε, Αικατερίνα Θεόφρον, άνθος καθαρότητος
και σοφίας όργανον, παναρμόνιον, των δεινών ρύσαι με, και
σκολιωτάτην, σοφισμάτων του αλάστορος, και εν σεμνότητι, και
δικαιοσύνη πορεύεσθαι, αξίωσόν με δέομαι, εν τω βίω τούτω τω
ρέοντι, ως αν θεαρέστως, βιώσας των αγήρων αγαθών, μέτοχος
γένωμαι ένδοξε, τη θερμή δεήσει σου.

Ωδή Ζ`. Παίδες Εβραίων.
Ρείθροις πηγών εκ σωτηρίου, καταπρά`υ`νον παθών μου τας
καμίνους, και προς ύδωρ τερπνόν, ζωής και απαθείας,
Αικατερίνα πάνσοφε, ίθυνόν με ταις ευχαίς σου.

Έχουσα Μάρτυς παρρησίαν, τω νυμφίω σου Χριστώ τω
Ζωοδότη, μη ελλίπης αεί, θερμώς καθικετεύειν, Αικατερίνα
πάνσοφε, υπέρ των σοι προσιόντων.

Σύναψον Μάρτυς τη αγάπη, και απλότητι και τη φιλαδελφία,
τους την σήν ευλαβώς, αιτούντας μεσιτείαν, και των σκανδάλων
κόπασον, άπασαν οχλαγωγίαν.

Βλέμματι Μάρτυς φιλευσπλάχνω, κατοικτείρησον ημάς
χειμαζομένους, και ειρήνην στερράν, και ψυχικήν γαλήνην,
Αικατερίνα βράβευσον, τοις πιστώς σε ευφημούσι.

Θεοτοκίον.
Έλαιον θείων οικτιρμών σου, και χρηστότητος τον γλυκερόν
χειμάρρουν, τοις εν πόνοις πολλοίς, δεινώς οδυνωμένοις,
επόμβρησον Πανάμωμε, ως κρουνός της ευσπλαχνίας.

Ωδή Η`. Τον Βασιλέα.
Ισχύν και ρώμην, κατά παθών ολεθρίων, τη πρεσβεία σου
Αικατερίνα δίδου, τοις υπερυψούσι, τον σε ενισχυκότα.

Άνωθεν σκέπεις, τους ατενίζοντας Μάρτυς, προς την ένθερμον
και κραταιάν σου σκέπην, τούτους λυτρουμένη, πολυειδών
κινδύνων.

Ίλεων Μάρτυς, και ευμενή τοις σοίς δούλοις, τον νυμφίον σου
θες ω Αθληφόρε, ως πολλά προς τούτον, ισχύουσα θεόφρον.

Θεοτοκίον
Σωτηριώδη καταφυγήν εύ ειδώς σε, την ελπίδα μου της
σωτηρίας Κόρη, τη σή δυναστεία, ανέθηκα εις τέλος.

Ωδή Θ`. Κυρίως Θεοτόκον
Αγγέλων συμπολίτις, Αικατερίνα ούσα, μη διαλίπης ημάς
εποπτεύουσα, τους ακλινεί διανοία σοι προσανέχοντας.

Μαστίγων ψυχοφθόρων, και πάσης επηρείας, αμεταπτώτους
ημάς διαφύλαττε, Αικατερίνα Θεόφρον αξιοθαύμαστε.

Ηλίου του αδύτου, την αίγλην δεχομένη, Αικατερίνα Παρθένων
ωράΪσμα, την της ψυχής μου σκοτόμαιναν αποδίωξον.

Θεοτοκίον.
Ναόν με φωτοφόρον, της θείας επιπνοίας, δι` εναρέτου ζωής
Κόρη έργασαι, τον αληθή Θεοτόκον ομολογούντά σε.

Και ευθύς ψάλλομεν το.
Άξιόν έστιν ως αληθώς, μακαρίζειν σε την Θεοτόκον, την
Αειμακάριστον, και Παναμώμητον, και Μητέρα του Θεού ημών.
Την Τιμιωτέραν των Χερουβείμ, και Ενδοξοτέραν ασυγκρίτως
των Σεραφείμ, την αδιαφθόρως Θεόν Λόγον τεκούσαν, την
όντως Θεοτόκον σε μεγαλύνωμεν.

Ο Ιερεύς θυμιά το Άγιον Θυσιαστήριον, τας Αγίας Εικόνας, και τον Λαόν, ή
τον οίκον όπου ψάλλεται η παράκλησις και ημείς ψάλλομεν τα παρόντα
μεγαλυνάρια.

Χαίρε της σοφίας μύστις λαμπρά, και της ευσεβείας δημηγόρος
περιφανής. Χαίροις παρθενίας, η εύπνους μυροθήκη, Αικατερίνα
Μάρτυς, αξιοθαύμαστε.

Σώματος εμπρέπουσα καλλονή, καλή και ωραία, αναδείχθης και
την ψυχήν, τω ωραίω κάλλει, υπέρ υιούς ανθρώπων, και τούτω
ενυμφεύθης αφθόρως ένδοξε.

Χαίροις καλλιπάρθενε ευκλεής,χαίροις των Παρθένων, και
Μαρτύρων η κορωνίς. Χαίροις του Σωτήρος, η πανολβία νύμφη,
σεμνή Αικατερίνα ημών βοήθεια.

Της Αλεξανδρείας ώφθης βλαστός, και Σιναίου όρους,
αντιλήπτωρ και αρωγή, και πάσης Εκκλησίας, λαμπάς
τηλαυγεστάτη, Αικατερίνα άνθος αγνείας εύοσμον.

Πρόσωπον προς πρόσωπον τον Χριστόν, αγλαώς ορώσα, τον
νυμφίον σου τον σεπτόν, αυτόν εκδυσώπει, σοφή Αικατερίνα,
ημίν παρασχεθήναι, πταισμάτων άφεσιν.

Σκέπη και αντίληψις και φρουρός, έσο Αθληφόρε, τοις τιμώσί σε
ευλαβώς, νόσων και κινδύνων, και πάσης άλλης βλάβης, ημάς
εκρυομένη, ταις ικεσίαις σου.

Πάσαι των Αγγέλων…

Τρισάγιον. Το τροπάριον. Ήχος πλ. α`.

Τον Συνάναρχον Λόγον.
Την Πανεύφημον νύμφην Χριστού υμνήσωμεν, Αικατερίναν την
θείαν και πολιούχον Σινά, την βοήθειαν ημών και αντίληψιν, ότι
εφίμωσε λαμπρώς, τους κομψούς των ασεβών του Πνεύματος
τη δυνάμει. Και νυν ως Μάρτυς στεφθείσα, αιτείται πάσι το μέγα
έλεος.

Είτα Προσόμοιον. Ήχος Β`, Ότε εκ του ξύλου.
Μάρτυς καλλιπάρθενε Χριστού, νύμφη ευκλεής του Σωτήρος,
Αικατερίνα σοφή, σώζε τους ικέτας σου, εκ πάσης θλίψεως, και
δεινών περιστάσεων, και νόσων και πόνων, και πάσης
φαυλότητος του κοσμοκράτορος. Σού γαρ η πρεσβεία μεγίστην,
κέκτηται ισχύν Αθληφόρε. Μη ουν υπερίδης τους τιμώντας σε.